น้อยใจจัง

ลำดับตอนที่ #1 : ทําไมต้องเป็นลูกคนที่ 2

                บางคนโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่เกิดมาเป็นลูกคนเดียว  แต่อย่างน้อยฉันก็คงไม่มีโอกาสเป็นลูกคนเดียวได้ 100% เลยละ  เพราะฉันมีพี่ที่ชิ่งเกิดมาก่อนฉันซะแล้วคนหนึ่ง  อันที่จริงฉันก็ไม่ใช่ลูกที่พ่อแม่อยากให้เกิดมาละมั้ง  เพราะพ่อฉันเป็นคนจีน  ท่านเคยบอกว่าท่านต้องการลูกชาย  2 คนเท่านั้น  ซึ่งพี่ฉันก็เป็นผู้ชายแล้ว  ก็ขาดอีกแค่คนเดียว  แล้วฉันดันเกิดมาเป็น ญ ซะเนี่ย  ทําไงได้ละ  ก้ได้แต่เป็นคนที่เค้าไม่ค่อยรัก  

        

                ฉันเป็นคนอารมณ์ร้อนมาตั้งแต่เด็กแล้ว  อาจเป็นเพราะเป็นเด็กขี้อิจฉาละมั้ง  ฉันกลัวที่จะโดนแย่งความรัก  โดนแย่งทุกสิ่งทุกอย่าง  อย่างที่เด็กๆทั่วไปเค้าคิดกัน  ฉันเป็นเด็กที่นิสัยไม่ดีเอาซะเลยในสายคนอื่น  ญาติพี่น้องก็ไม่มีใครรักเลย  หรือว่าฉันคิดไปเองก็ไม่ทราบ  แต่ในใจฉันตอนนั้นคิดอย่างงั้นแน่นอน



                 บางครั้งที่มีญาติรุ่นราวคราวเดียวกับฉันมาที่บ้าน  ฉันเป็นต้องทะเลาะกับแม่ทุกครั้งเลย  ด้วยความไม่ยอมที่ว่าญาติจะได้ดีกว่าหรือว่าแม่ไม่สนใจฉันเลย  ฉันเลยทําตัวเป็นที่ไม่น่าพอใจของแม่  แม่ชอบว่าฉันจนร้องไห้มาตั้งแต่เด็กจนบัดนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน  แม่มีอิทธิพลต่อฉันมากที่ทําให้ฉันร้องไห้ได้มากกว่าใครๆเลย  ตอนเด็กๆนั้นฉันชอบเถียงแม่เหลือเกิน  ช่างไม่รู้กาลเทศะซะเลยใช่มั้ยละ  เถียงจนตัวเองแพ้เนี่ยไม่รู้จะเถียงไปทําไม  เมื่อโตขึ้นฉันก็เริ่มคิดได้บ้าง  ฉันเริ่มจะไม่เถียงแต่ฉันจะเงียบไปเลย  และไม่มีวันอธิบายทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อแม่เข้าใจผิด  เพราะท่านไม่เคยฟังอยู่แล้ว  อธิบายไปก็กลับทําให้ฉันร้องไห้มากยิ่งขึ้น  ฉันไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจเพราะฉัน  ฉันอยากโดนกว่าทุกวัน  และอยากโดนว่ามากยิ่งขึ้น  ขอเพียงฟังเสียงทุกวันก็ยังดี  ยิ่งฉันโตขึ้นยิ่งยอมพ่อแม่ทุกอย่าง  เพราะฉันไม่อยากให้ท่านจากฉันไปและฉันก็ไม่อยากจากท่านไปด้วย  ฉันเสียใจในวันเก่าๆที่ฉันได้ทําไม่ดีกับท่านเอาไว้มาก  





                ****เวลาฉันอยู่บ้านรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสําคัญอะไรเลยในบ้าน  เพราะฉันไม่ค่อยช่วยทํางานในบ้านเลย  ก็เลวมากเลยนะ  เอาแต่อยู่ในห้อง  เพราะฉันไม่ชอบให้ใครสั่ง  และรู้สึกต่อต้านมาก  แต่กับพี่ฉันซึ่งโตกว่าก็ไม่ทําอะไรเหมือนกัน  แต่ไม่หยักจะมีใครมาว่าเลยแฮะ  พ่อและแม่ต่างเกรงใจคนบ้าๆอย่างพี่ฉัน  เรียนก็ไม่ตั้งใจแล้วยังทําตัวนิสัยเสียกว่าฉันอีก  แต่พ่อก็ไม่เคยว่าพี่สักนิด  ฉันโดนว่ามากที่สุดในบ้านเลย  ทุกครั้งที่พ่อว่าฉันต้องไปนั่งร้องไห้ในห้องด้วยความเสียใจมาก  และบางครั้งก็คิดทําไรที่ไม่สมควรจนเกือบแย่  แต่อย่างน้อยฉันก็เป็นมนุษย์คนนึงที่มีสติพอควรละ  ไม่ทําอะไรก่อนคิดขนาดนั้นหรอก  

พ่อแม่ให้ฉันได้หลายสิ่งหลายอย่างอาจจะมากกว่าพี่น้องทุกคนเลยด้วย  แต่ฉันกลับคิดว่าสิ่งที่ฉันได้มามันยังขาดบางอย่าง  และขาดมานานแล้วด้วย แล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะเต็มสักที  สิ่งที่ขาดไปมันก็หาซื้อไม่ได้ด้วยซิ  คือความอบอุ่นนั้นเอง  ที่พ่อจะมอบให้ลูกแต่ละคน  ปากพ่อก็บอกว่ารักเท่ากัน ให้เท่ากัน  แต่ฉันดูเหมือนว่าจะเท่ากันแต่ในใจเท่านั้  จะเท่ากันแต่ในคําพูดเท่านั้น  แต่พฤติกรรมที่แสดงออกให้แต่ละคนนั้นมันไม่เท่ากันเลยสักนิด  แล้วยังงี้จะไม่ให้ฉันน้อยใจได้ไง  การที่พ่อไม่ค่อยสนใจฉันบอกเหตุผลแต่เพียงว่าฉันโตแล้วดูแลตัวเองได้แล้ว

ฉันไม่เข้าใจเลยจริงว่า....................