ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การเดินทางสู่ดินแดนมังกร
นานมาแล้วในดินแดนศักดิ์สิทธิ์อีเลียท์ ได้มีชายหนุ่มใส่หมวกฝางปิดหน้าที่หน้ามีแผลเป็นบริเวณหน้าผากผ่านโคนคิ้วพร้อมสัมภาระและดาบของเขาเดินทางไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง เขากำลังเดินผ่านหุบเขามังกร เขาได้ยินเสียงผู้คนกรีดร้องและเสียงม้า เขารีบวิ่งไปหาเสียงนั้น เขาเห็นกองทหารม้ากลุ่มหนึ่งกำลังไล่ฆ่าชาวบ้านที่ไม่มีทางสู้ ชาวบ้านได้วิ่งมาทางเขา ผู้นำของทหารม้าควบม้ามาหาเขา “เจ้าเป็นใครมาขวางทางเรา”
“ซวยแล้วสิกู” เขาพึมพำเบา ๆ “มาร่วมกับเรา ไม่งั้นก็เป็นพวกเผ่ามังกร”หัวหน้าทหารพูด
แล้วเขาค่อย ๆ หยิบดาบเขาขึ้นมา แล้วฉับพลันก็ฟันไปที่ทหารม้าคนนั้น ชาวบ้านที่กำลังหนีอยู่เมื่อเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งมาหาชายคนนั้น “ช่วยพวกเราด้วยนะท่าน” ชาวบ้านพูด
“ได้สิ” ชายคนนั้นพูด แล้วทหารม้าที่เหลือก็กรูเข้ามาที่ชายคนนั้น “เหอะกระจอก”เขาพึมพำ
แล้วเขาก็กระโดดไปข้างหลังทหารทั้ง 5 คน แล้วตวัดดาบเพียงทีเดียวตัวของทั้งทหารทั้งห้าคนก็ขาดทั้งสองท่อน
แล้วเขาก็หันมาหาชาวบ้านและถามว่า “พวกท่านจะเดินทางไปที่ไหนกัน”
“พวกเรากำลังเดินทางไปค่ายวังมังกร” ชายแก่คนหนึ่งตอบ “งั้นข้าจะเดินทางไปกับท่าน” เขาตอบ “แล้วท่านชื่ออะไร” ชายแก่ถาม
“เคน” เขาตอบ แล้วเขาก็เดินทางพร้อมชาวบ้านผ่านบ้านเรือนที่ถูกเผาไหม้จนไม่เหลือซาก จนไปถึงค่ายที่หน้าค่ายมีประตูเป็นรูปมังกรปิดอยู่ แล้วประตูก็ค่อย ๆ เปิดออก ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งมา
“ท่านพ่อ ท่านไม่เป็นอะไรนะ”หญิงสาวตะโกน “ข้าไม่เป็นไร” ชายแก่ตอบ
แล้วก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา เขามีร่างกายที่ใหญ่และแข็งแกร่งแขนข้างหนึ่งเป็นเหล็กทั้งหมด ตามร่างกายมีแผลมากมายมีข้างหนึ่งถือดาบขนาดใหญ่ ที่เอวเหน็บดาบอีกเล่มหนึ่งไว้ เขาค่อย ๆ เดินมาที่เคน
“เจ้าหนุ่มนี่เป็นใคร” เขาถาม “เขาชื่อเคน ครับท่านโอตะ”ชาวบ้านคนหนึ่งตอบ
“ทำไมเขาคนนี้จึงเดินทางมาพร้อมพวกเจ้า”โอตะถาม
“เขาช่วยเราไว้ครับท่าน เราถูกพวกเผ่างูยักษ์โจมตีระหว่างทางก็ได้ท่านเคนช่วยเอาไว้ไม่งั้นเราก็ตายไปหมดแล้วละท่านโอตะ”ชายแก่ตอบ
“งั้นเราต้องขอบคุณท่านมาก ๆ ที่ช่วยคนของเราไว้”โอตะพูดพลางมองดูใบหน้าของเคน
“ทำไมท่านไม่พักที่นี่สักวัน สองวันละท่านเคน”โอตะเชิญชวน
“เรียกผมเคนก็ได้ ผมขอคิดดูก่อนนะว่าจะพักดีไหม”เคนพูด
เคนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบไปว่า “ผมก็เดินทางมานานแล้ว เหนื่อยเหมือนกัน ก็ได้ผมจะพักที่นี่สักวัน สองวันแล้วจะไป”
“ดีเลยงั้นไปพักที่บ้านข้าแล้วกัน”โอตะเชิญชวน
แล้วโอตะก็สั่งให้ทุกคนเข้ามาในค่ายแล้วปิดประตูค่าย แล้วจึงนำเคนไปที่บ้านของโอตะระหว่างทางเดินเคนเห็นทหารมากมายกำลังฝึกอยู่ เขาเดินผ่านทหารที่กำลังดูนายทหารคนหนึ่งสอนวิธีใช้หอก เดินไปอีกสักพักเขาก็เห็นทหารธนูกำลังซ้อมยิงเป้าอยู่ แล้วเดินมาอีกสักพักเขาก็เห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ เขาจึงหยุดถามโอตะ
“นั่นเขากำลังทำอะไรกันนะท่านโอตะ”เคนถาม
“เรียกข้าว่าโอตะเฉย ๆ นั่นหรือก็คือกลุ่มนักรบกลุ่มหนึ่งที่เขาเอาสมุนไพรจากธรรมชาติไปเปลี่ยนเป็นอาวุธระเบิดนะ”โอตะตอบ
แล้วทั้งสองก็เดินไปจนถึงบ้านของโอตะ
บ้านของโอตะนั้นเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวสภาพบ้านคล้ายเคยถูกไฟไหม้มาแล้วสักครั้งหรือสองครั้ง รอบ ๆ บ้านมีร่องรอยการฆ่าฟันมากมาย เคนจึงถามขึ้นมาว่า
“ท่านกำลังสู้กับพวกไหนอยู่นะ”
“กำลังสู้กับเผ่างูยักษ์อยู่”โอตะตอบ
“ถ้าไม่รังเกียจท่านช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ข้าฟังได้ไหม”เคนพูด
“ได้ข้าจะเล่าให้ฟัง”โอตะตอบ
สมัยที่เผ่าเรายังสงบสุขอยู่นั้นเรากับเผ่างูยักษ์เป็นเผ่าเดียวกัน ชาวบ้านของเราอยู่กันอย่างสงบสุขในหุบเขามังกรจนกระทั่งวันหนึ่ง วันนั้นเจ้าผู้ครองหุบเขามังกรได้เรียกทหารทุกหน่วยมาประชุม แต่ก่อนประชุมนั้นเจ้าผู้ครองหุบเขาโดนสังหารโดยดาวกระจาย หลังจากนั้นทุกคนต่างพยายามจะขึ้นมาเป็นเจ้าผู้ครองหุบเขาแห่งนี้ แต่เสียงส่วนใหญ่แตกออกเป็น 2 ฝ่ายใหญ่ ๆ หนึ่งคือฝ่ายข้า และอีกหนึ่งฝ่ายนำโดยชิน นักรบที่เก่งที่สุดที่เราเคยมี เขาบอกว่าเขาเหมาะสมที่สุดที่จะเป็นหัวหน้าคนต่อไปเพราะเขาเก่งที่สุด แต่มีหลายเสียงไม่เห็นด้วยเพราะเขาเป็นคนบ้าสงคราม และเผด็จการ และมีข่าวว่าเขาเป็นคนฆ่าเจ้าผู้ครองหุบเขา เพราะเขาใช้ดาวกระจายได้ดีที่สุด
จนกระทั่งวันเลือกหัวหน้า คนส่วนมากในหุบเขาเลือกข้าเป็นหัวหน้า ชินไม่สามารถยอมรับการตัดสินนี้ได้เขาจึงออกจากหมู่บ้านไปพร้อมกับพรรคพวก เขาหายไปนานหลายปี
จนกระทั่งวันหนึ่ง กองกำลังของเราออกไปตรวจภูเขาตามปกติแล้วเขาเห็นอะไรบางอย่างอยู่ที่ภูเขาลูกข้าง ๆ แล้วพวกเขาก็เรียกข้าไปดูพอข้ามองชัด ๆ ข้าจึงรู้ว่าเป็นพวกของชินเพราะข้าจำธงที่ปักอยู่บนภูเขาได้มันเป็นธงประจำตัวของชินที่เป็นรูปงู แล้วเขาก็ได้ยกทัพมาตีเมืองเราหลายครั้งจนทุกวันนี้
“ทำไมเขาพยายามจะยึดภูเขานี้ละ”เคนถาม
“ภูเขาลูกนี้มีตำนานว่าถ้าท่านเป็นคนเก่งจริงจะได้พบมังกรในตำนาน แล้วมันจะมอบพลังอันเป็นสุดยอดแก่คนคนนั้น”โอตะอธิบาย
“คิดว่ามันมีจริงหรือตำนานนี้นะ”เคนถาม
“ไม่มีใครรู้แต่พวกเราเชื่อกันนะท่าน”โอตะตอบ
แล้วโอตะก็พาเคนไปที่ห้องว่าง ๆ ห้องหนึ่งเขาให้เคนนอนพักที่ห้องนี้ แล้วเขาก็เดินออกไป ตำนานที่โอตะเล่ามาเมื่อกี้เคนก็เคยได้รับฟังมาจากท่านผู้เฒ่าคนหนึ่งระหว่างเดินทาง ทุกครั้งที่เขาฟังเรื่องพวกนี้เขามีความรู้สึกไม่เชื่อเลย แม้กระทั่งเรื่องที่โอตะเล่าเมื่อกี้เคนก็คิดว่ามันเป็นนิทานหลอกเด็ก แล้วเคนก็หลับไป เขารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีหญิงสาวคนหนึ่งมาปลุกเขา เคนจำหน้าผู้หญิงคนนี้ได้เธอคือคนที่เขาเห็นเป็นคนแรกที่วิ่งออกมาจากประตูมาหาพ่อของเธอ
“ท่านโอตะเชิญท่านไปรับประทานอาหาร ท่านโปรดตามข้ามาข้าจะพาไปเอง”เธอพูด
แล้วเคนก็เดินตามหลังผู้หญิงคนนี้ไป ไปที่กลางหมู่บ้านเขามองเห็นโอตะกำลังยืนรอเขาอยู่ข้างหลังมีอาหารมากมาย
แล้วหญิงคนนั้นก็พูดว่า “ท่านโอตะกำลังรอท่านอยู่” แล้วเคนก็เดินไปหาโอตะ
“เชิญนั่น”โอตะพูด นี่เป็นครั้งแรกที่เคนได้กินอาหารดี ๆ เหล่านี้ เพราะตลอดเวลาที่เขาเดินทางนั้นได้กินแบบ อดมื้อกินมื้อ เคนกินอาหารพวกนั้นอย่างรวดเร็ว พอเคนกินอาหารเสร็จแล้วโอตะก็พูดขึ้นมาว่า “เคน ได้โปรดเข้าร่วมกับเราเถอะ”
เคนก็มองโอตะด้วยสายตาที่สงบนิ่งแล้วพูดออกไปว่า “คงจะไม่ได้ละท่าน”
“ทำไมละ”โอตะถาม เคนจึงค่อย ๆ พูดว่า“ตัวข้าเป็นคนพเนจร ข้าท่องเที่ยวไปเรื่อย ๆ เพื่อสำรวจโลก ข้าไม่อยากอยู่ที่ใดที่หนึ่งเจาะจง”
“แต่เราต้องการคนที่มีฝีมืออย่างท่านนะ”โอตะพูด
“ทำไมละ ข้าก็ไม่ได้มีฝีมือขนาดนั้นนะ”เคนพูด
“ทำไมข้าจะไม่รู้ละ ทหารที่ตามฆ่าพวกชาวบ้านไม่ใช่ทหารชั้นเลวนะ มันเป็นทหารที่มีระดับแต่ท่านสามารถปราบมันได้โดยง่าย”โอตะพูด แต่ขณะที่เคนกำลังจะพูดอะไรออกไปนั้นก็มีชายคนหนึ่งวิ่งมาหาโอตะ
“ท่านโอตะ ค่ายของท่านอาชาย่ากำลังถูกโจมตีและต้องการกำลังช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน”ชายคนนั้นพูดด้วยความรวดเร็ว
แล้วโอตะก็รีบหยิบดาบแล้วหันมาทางเคนแล้วพูดว่า “เราต้องการความช่วยเหลือของท่านนะ”
“ก็ได้ แต่ข้าช่วยครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”เคนพูด
แล้วโอตะก็เรียกทหารจำนวนหนึ่ง สั่งเปิดประตูค่ายแล้วรีบเดินทางไปทางตะวันออก ระหว่างทางเคนก็ถามโอตะว่า “นี่ท่านค่ายที่เราจะไปนี่อีกไกลหรือเปล่า”
“ถ้าเราเดินด้วยความเร็วเท่านี้นะจะถึงพรุ่งนี้ตอนเช้า”โอตะบอก
“แล้วค่ายจะเหลือหรอ”เคนถามด้วยความกังวล
“ถ้าด้วยกำลังทหารแล้วเราสู้ไม่ได้ แต่เรามีอาชาย่าจอมวางแผนเธอน่าตะต้านได้อย่างมากสุดเย็นพรุ่งนี้”โอตะตอบ ด้วยนำเสียงกังวล
กองทหารของโอตะนั้นเดินด้วยความเร็วสูง พอรุ่งเช้าเคนก็เห็นป้อมปราการป้อมหนึ่ง
โอตะก็บอกเคนว่า “นั่นแหละค่ายของเรา”
โอตะก็รีบสั่งทหารให้รีบเข้าไปในค่าย พอทหารในค่ายเห็นก็รีบเปิดประตูให้ทหารของโอตะเข้าไปแล้วรีบปิดประตู พอโอตะเข้ามาในค่ายเขาก็ถามหาอาชาย่าทันที แล้วเคนก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาแล้วตะโกนว่า “ข้าอยู่นี่โอตะ” แล้วเธอก็วิ่งมาหาโอตะ
“ทำไมไม่มาพรุ่งนี้เลยละ”เธอพูด
“อย่ากวนน่า”โอตะตอบกลับไป แล้วโอตะก็หันมาทางเคนแล้วพูดว่า “เคนนี่อาชาย่า”
ในมือของอาชาย่าเธอถือธนูไว้ เธอมีผมที่ยาว มีตาที่อ่อนหวาน ที่แขนเธอมีร่องรอยจากอาวุธมากมาย “นี่ใครนะโอตะ”เธอถาม
“นี่คือเคนคนที่ช่วยชาวบ้านของเรา”โอตะบอก
แล้วก่อนที่อาชาย่าจะพูดอะไรออกไปนั้นก็มีเสียงกลองดังขึ้นแล้วก็เสียงระเบิดดังติดต่อกัน อาชาย่าก็ตะโกนออกมาว่า “พวกมันบุกแล้ว”
แล้วทหารทั้งหมดก็ตั้งทัพเตรียมพร้อม เทื่ออาชาย่าสั่งเปิดประตู ทหารทั้งหมดก็กรูออกไป อีกด้านส่วนหนึ่งของภูเขาทหารของพวกงูยักษ์ยืนอยู่ แล้วเคนก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนหลังม้าสั่งทหารปืนไฟให้ก็เรียงแถวหน้ากระดานแล้วเริ่มสั่งยิง ทางฝั่งของอาชาย่าก็สั่งให้ทหารธนูยิงเช่นกัน แล้วทหารหอกของเผ่ามังกรก็วิ่งกรูเข้าใส่ทหารดาบของเผ่างูยักษ์ โอตะก็หันมาทางเคนแล้วพูดว่า “ถึงเวลารบแล้ว” แล้วโอตะก็วิ่งเข้าไปในสนามรบ เคนเห็นดังนั้นจึงวิ่งตามเข้าไป ส่วนอาชาย่าคอยสั่งการอยู่ในป้อม
เคนก็เริ่มตวัดดาบฟาดฟันทหารของเผ่างูยักษ์ แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่ชายบนหลังม้าด้าวหลังทหารเผ่างูยักษ์ เคนกับโอตะทั้งสองพยายามฝ่าทหารของเผ่างูยักษ์เข้าไปหาชายคนนั้น เมื่อหลุดออกมาจากกลุ่มทหารที่รุมล้อมอยู่ได้ เคนก็วิ่งตรงรีเข้าไปหาชายคนนั้น โอตะก็ตะโกนว่า “ระวังทหารปืนไฟที่อยู่ข้างหลังมันระวังมันยิงบาสก์ ช็อท” เป็นโชคดีของเคนที่สะดุดศพทหารที่นอนตายอยู่ ทำให้ล้มไปหลบการยิงบาสก์ ช็อทที่ยิงออกมาหลังจากชายบนหลังม้าสั่งได้ แล้วเคนก็หันไปมองข้างหลังทหารของเผ่ามังกรที่วิ่งตามเข้ามาล้มลงไปหลายสิบคนจากการยิงครั้งเดียว โอตะก็มาพยุงเคนให้ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหลบหลังก้อนหิน “มีโอกาสเดียวที่จะเข้าถึงตัวเวอร์คินได้ ตอนจังหวะที่ทหารปืนไฟข้างหลังกำลังบรรจุกระสุนอยู่นั่นแหละ”โอตะพูดอย่างรวดเร็ว
“ใครนะ”เคนถาม “เวอร์คิน เป็นแม่ทัพของกองกำลังนี้เป็นคนในเผ่างูยักษ์”โอตะตอบ
“เคนระวังอย่าเข้าใกล้เจ้าเวอร์คินละ มันมีวิชาต้องห้าม”โอตะเตือน
“วิชาอะไร”เคนถาม
“ถ้าถูกมันจับส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายได้จะถูกดูดพลังไป”โอตะตอบ
แล้วโอตะก็บอกแผนการในการล่อทหารปืนไฟให้แก่เคน โดยโอตะจะเป็นคนล่อแล้วให้เคนเข้าไปทำลายทหารปืนไฟ แล้วเข้าประชิดตัวเวอร์คินพร้อมกัน แล้วโอตะก็วิ่งล่อทหารปืนไฟทหารปืนไฟทั้งหมดก็ยิงไปที่โอตะ แล้วเคนก็ใช้จังหวะนี้เข้าไปฆ่าทหารปืนไฟตายทั้งหมด แล้วเคนก็พุ่งไปที่ตัวเวอร์คินทันที่ไม่รอโอตะ เมื่อโอตะเห็นดังนั้นก็ตะโกนออกไปทันที “อย่า”
เมื่อเวอร์คินเห็นเคนพุ่งเข้ามาเขาก็ชักดาบออกมา ปัดดาบของเคนแล้วเขาก็ใช้แขนอีกข้างหนึ่งจับหัวเคนเอาไว้ “เจ้าโง่”เวอร์คินพูด เคนไม่สามารถจะขยับตัวได้แรงเขาค่อย ๆ หมดแล้วเขาก็ค่อย ๆ ล้มลง เมื่อโอตะเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปหาเวอร์คิน “ปล่อยเด็กคนนั้นนะ”โอตะคำราม
แล้วโอตะก็ไม่รอช้าวิ่งเข้าไปหาเวอร์คินทันที เมื่อโอตะวาดดาบแรกก็โดนคอม้าขาดทำให้เวอร์คินตกม้า “ฝีมือเจ้ายังไม่ตกลงเลยนะโอตะ”เวอร์คินพูด เขาค่อย ๆ ชันตัวขึ้นมาแล้วค่อย ๆ ชี้ปลายดาบมาทางโอตะ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่โอตะ โอตะก็เตรียมตัวตั้งรับไว้แล้ว ทั้งสองต่อสู้กันอยู่นานจนโอตะพลาดท่า ทำดาบหลุดออกจากมือ “ในที่สุดการสู้รบก็จบซะที”เวอร์คินพูดออกมา
โอตะมองหน้าเวอร์คินอย่างรู้สภาพ เวอร์คินค่อย ๆ เงื้อดาบ แต่ก็มีคนมาจับดาบของเวอร์คินไว้
“ผมหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย”เคนพูด แล้วเคนก็กระแทกเวอร์คินออกไปแล้วไปประคองโอตะ
“ไม่เป็นไรใช่ไหมโอตะ”เคนถาม “ไม่เป็นไร”โอตะตอบ
แล้วเคนก็หันหน้าไปทางเวอร์คิน แล้วหยิบดาบของเขาขึ้นมาแล้วเคนก็พูดออกมาว่า “มาเลยที่นี้ข้าไม่แพ้เจ้าแน่” “เมื่อกี้เจ้าเพิ่งเสียท่าข้าไป”เวอร์คินถากถาง “เมื่อกี้ข้าประมาทไปหน่อย”เคนย้อน แล้วเคนก็กระโจนไปหาเวอร์คิน
เวอร์คินตั้งรับอย่างเดียวในหัวเขาคิดที่จะแก้แต่ไม่สามารถแก้ได้ จนกระทั่งเวอร์คินทำดาบหลุดจากมือ “แกแพ้แล้ว”เคนพูด ขณะที่เคนกำลังจะฟันนั้นก็มีชายคนหนึ่งเอาดาบมารับดาบของเคน ชายคนนั้นทำให้เวอร์คินและโอตะถึงกับอุทานออกมาพร้อมกัน“ชิน”
แล้วชินก็กระแทกเคนออกไป จากการกระแทกเหมือนเบาแต่ทำให้ตัวเคนกระเดนออกไปไกล แล้วโอตะวิ่งไปหาเคน “เป็นอะไรหรือเปล่า”โอตะถาม เคนเอามือกุมหัวแล้วพึมพำว่า “ไม่เป็นไร”
แล้วเคนจึงมองไปที่ชิน ชินดูท่ามีอายุประมาณ 50 กว่า เขาแต่งตัวคล้ายทหารของเผ่ามังกร
“นี่เจ้ายังกล้าใส่ชุดนี้อีกหรอชิน เจ้าคนชั่ว”โอตะตะโกน
“โอตะเพื่อนยาก ไม่ได้เจอเจ้ามานานพอสมควรแล้วนะ สบายดีหรือเปล่า”ชินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนไม่ได้ยินที่โอตะพูด “เจ้าบ้า”โอตะตะโกน
การปรากฏกายของชินทำให้การสู้รบของทั้งสามคนหยุดนิ่งแต่สายตาทั้งสามคู่จ้องมองมาที่ร่างของชิน ชินจึงพูดราบเรียบต่อไปว่า “แปลกใจใช่ไมละที่เห็นตัวข้า”
“ทั้ง ๆ ที่ข้าไม่ได้ออกมาปรากฏตัวให้พวกเจ้าเห็นมานานแล้ว แต่วันนี้ข้าเจอทายาทใหม่ของข้าแล้ว เจ้าเด็กหนุ่มคนนั้น”แล้วชินก็ค่อย ๆ ชี้มาที่เคน “เจ้าไม่มีวันได้ตัวข้าไปหรอก”เคนตะโกน
แล้วโอตะก็รู้สึกว่าพื้นดินสั่นไหว แล้วเขาก็ค่อย ๆ หันไปมองที่จุดศูนย์กลางของแรงที่สั่น เขาเห็นตัวของเคนกำลังเปล่งแสงสีทองออกมา
เคนค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน แล้วค่อย ๆ หยิบดาบของเขาขึ้นมา “เจ้านี่เป็นใครนะ โอตะ”ชินถาม
“อย่ายุ่งกับเขา”โอตะตะโกน แล้วเคนก็ค่อย ๆ ชี้ดาบไปทางชิน “เจ้านี่น่าสนใจดีนี่โอตะ”ชินพูด
แล้วเคนก็พุ่งเข้าใส่ชินด้วยความรวดเร็ว ชินเห็นเคนค่อย ๆ พุ่งมา แต่อยู่ ๆ เคนก็หายไป ชินตกใจ มองหาไปทั่วแต่เมื่อเห็นเคนก็สายเกินไปที่จะแก้ทุกอย่างเขาพยายามหลบออกด้านข้างแต่ก็พลาดโดนบางส่วนไป เวอร์คินก็รีบไปประคองชิน แล้วเวอร์คินก็สั่งถอยทัพแล้วกองทัพทั้งหมดของเผ่างูยักษ์ก็ค่อย ๆ หายไป แล้วเคนก็ค่อย ๆ ล้มลง แล้วโอตะก็วิ่งไปแบกเคนเข้าไปในค่ายของอาชาย่าพร้อมกับทหารของเผ่ามังกร
แล้วเคนก็สะดุ้งตื่น เขามองไปรอบห้องเขาเห็นอาชาย่านั่งเฝ้าอยู่ เมื่ออาชาย่าเห็นเคนตื่นขึ้นมาก็เอาถ้วยบรรจุอะไรสักอย่างให้ดื่ม เคนมองเขาไปในถ้วยแล้วทำหน้าแหยง ๆ อาชาย่าก็บอกให้ดื่มเข้าไป แล้วเคนก็กลั้นใจดื่ม เมื่อดื่มเข้าไปแล้วเคนก็รู้สึกว่าพลังที่หายไปกลับคืนมา เขารู้สึกแข็งแรงอีกครั้ง “คุณหลับไปตั้งวันนึง”อาชาย่าพูดแล้วหยิบถ้วยคืนมาจากเคน
“วันนึงหรอ”เคนยังมึน ๆ อยู่
“โอตะรอพบคุณอยู่”อาชาย่าบอก
“เขารออยู่ไหนละ”เคนถาม
“ห้องข้าง ๆ นี่แหละ”อาชาย่าบอก
แล้วอาชาย่าก็เดินออกไปทิ้งให้เคนอยู่คนเดียวในห้อง แล้วเคนก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นไป ห้องข้าง ๆ เขายืนอยู่หน้าประตู แล้วจู่ ๆ ประตูก็เปิดออก เขาเห็นโอตะเดินออกมาพอดี “เคน”โอตะทักขึ้นมา แล้วโอตะก็พาเคนเข้าไปในห้อง
“เรียกผมมามีธุระอะไรหรอ”เคนถาม
“ก็เรื่องเดิมนั่นแหละ”โอตะพูด
“เรื่องอะไรนะ”เคนถาม
“เรื่องที่ท่านจะเป็นพวกเราหรือเดินทางต่อไป”โอตะถาม
“อืม”เคนนั่งครุ่นคิด เขานั่งคิดอยู่นานพอสมควรแล้วจึงตอบออกไปว่า
“ผมจะ. . . อยู่ที่นี่แหละผมเดินทางมามากพอแล้ว”
โอตะเดินเข้ามากอดเคนแล้วพูด ขอบคุณมาก หลายสิบครั้ง
แล้วเคนกับโอตะก็เดินทางกลับค่ายวังมังกร ในเย็นวันนั้น ถึงค่ายวังมังกรในรุ่งเช้าของอีกวันหนึ่ง เมื่อประตูค่ายเปิดออกก็มีชาวบ้านมารุมล้อมถามข่าวคราวมากมายจนทำให้โอตะรำคาญ
จนโอตะต้องตะโกนออกไปว่า “อีก 2 ชั่วโมงไปรวมกันที่ลานหมู่บ้านแล้วข้าจะบอกทั้งหมด”แล้วเขาก็เดินฝ่าฝูงชนกลับเข้าบ้านไป แล้วฝูงชนก็ค่อย ๆ หายกลับเข้าบ้านไปเช่นกัน เคนที่เดินตามมาที่หลังก็ไม่รู้จะไปบ้านใครเขาจึงเดินไปใต้ต้นไม้แห่งหนึ่งแล้ววางของไว้ข้าง ๆ แล้วนั่งลง เขาก็เอนตัวพิงกับต้นไม้ แล้วเขาก็ค่อย ๆ หลับไป
“ซวยแล้วสิกู” เขาพึมพำเบา ๆ “มาร่วมกับเรา ไม่งั้นก็เป็นพวกเผ่ามังกร”หัวหน้าทหารพูด
แล้วเขาค่อย ๆ หยิบดาบเขาขึ้นมา แล้วฉับพลันก็ฟันไปที่ทหารม้าคนนั้น ชาวบ้านที่กำลังหนีอยู่เมื่อเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งมาหาชายคนนั้น “ช่วยพวกเราด้วยนะท่าน” ชาวบ้านพูด
“ได้สิ” ชายคนนั้นพูด แล้วทหารม้าที่เหลือก็กรูเข้ามาที่ชายคนนั้น “เหอะกระจอก”เขาพึมพำ
แล้วเขาก็กระโดดไปข้างหลังทหารทั้ง 5 คน แล้วตวัดดาบเพียงทีเดียวตัวของทั้งทหารทั้งห้าคนก็ขาดทั้งสองท่อน
แล้วเขาก็หันมาหาชาวบ้านและถามว่า “พวกท่านจะเดินทางไปที่ไหนกัน”
“พวกเรากำลังเดินทางไปค่ายวังมังกร” ชายแก่คนหนึ่งตอบ “งั้นข้าจะเดินทางไปกับท่าน” เขาตอบ “แล้วท่านชื่ออะไร” ชายแก่ถาม
“เคน” เขาตอบ แล้วเขาก็เดินทางพร้อมชาวบ้านผ่านบ้านเรือนที่ถูกเผาไหม้จนไม่เหลือซาก จนไปถึงค่ายที่หน้าค่ายมีประตูเป็นรูปมังกรปิดอยู่ แล้วประตูก็ค่อย ๆ เปิดออก ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งมา
“ท่านพ่อ ท่านไม่เป็นอะไรนะ”หญิงสาวตะโกน “ข้าไม่เป็นไร” ชายแก่ตอบ
แล้วก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา เขามีร่างกายที่ใหญ่และแข็งแกร่งแขนข้างหนึ่งเป็นเหล็กทั้งหมด ตามร่างกายมีแผลมากมายมีข้างหนึ่งถือดาบขนาดใหญ่ ที่เอวเหน็บดาบอีกเล่มหนึ่งไว้ เขาค่อย ๆ เดินมาที่เคน
“เจ้าหนุ่มนี่เป็นใคร” เขาถาม “เขาชื่อเคน ครับท่านโอตะ”ชาวบ้านคนหนึ่งตอบ
“ทำไมเขาคนนี้จึงเดินทางมาพร้อมพวกเจ้า”โอตะถาม
“เขาช่วยเราไว้ครับท่าน เราถูกพวกเผ่างูยักษ์โจมตีระหว่างทางก็ได้ท่านเคนช่วยเอาไว้ไม่งั้นเราก็ตายไปหมดแล้วละท่านโอตะ”ชายแก่ตอบ
“งั้นเราต้องขอบคุณท่านมาก ๆ ที่ช่วยคนของเราไว้”โอตะพูดพลางมองดูใบหน้าของเคน
“ทำไมท่านไม่พักที่นี่สักวัน สองวันละท่านเคน”โอตะเชิญชวน
“เรียกผมเคนก็ได้ ผมขอคิดดูก่อนนะว่าจะพักดีไหม”เคนพูด
เคนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบไปว่า “ผมก็เดินทางมานานแล้ว เหนื่อยเหมือนกัน ก็ได้ผมจะพักที่นี่สักวัน สองวันแล้วจะไป”
“ดีเลยงั้นไปพักที่บ้านข้าแล้วกัน”โอตะเชิญชวน
แล้วโอตะก็สั่งให้ทุกคนเข้ามาในค่ายแล้วปิดประตูค่าย แล้วจึงนำเคนไปที่บ้านของโอตะระหว่างทางเดินเคนเห็นทหารมากมายกำลังฝึกอยู่ เขาเดินผ่านทหารที่กำลังดูนายทหารคนหนึ่งสอนวิธีใช้หอก เดินไปอีกสักพักเขาก็เห็นทหารธนูกำลังซ้อมยิงเป้าอยู่ แล้วเดินมาอีกสักพักเขาก็เห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ เขาจึงหยุดถามโอตะ
“นั่นเขากำลังทำอะไรกันนะท่านโอตะ”เคนถาม
“เรียกข้าว่าโอตะเฉย ๆ นั่นหรือก็คือกลุ่มนักรบกลุ่มหนึ่งที่เขาเอาสมุนไพรจากธรรมชาติไปเปลี่ยนเป็นอาวุธระเบิดนะ”โอตะตอบ
แล้วทั้งสองก็เดินไปจนถึงบ้านของโอตะ
บ้านของโอตะนั้นเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวสภาพบ้านคล้ายเคยถูกไฟไหม้มาแล้วสักครั้งหรือสองครั้ง รอบ ๆ บ้านมีร่องรอยการฆ่าฟันมากมาย เคนจึงถามขึ้นมาว่า
“ท่านกำลังสู้กับพวกไหนอยู่นะ”
“กำลังสู้กับเผ่างูยักษ์อยู่”โอตะตอบ
“ถ้าไม่รังเกียจท่านช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ข้าฟังได้ไหม”เคนพูด
“ได้ข้าจะเล่าให้ฟัง”โอตะตอบ
สมัยที่เผ่าเรายังสงบสุขอยู่นั้นเรากับเผ่างูยักษ์เป็นเผ่าเดียวกัน ชาวบ้านของเราอยู่กันอย่างสงบสุขในหุบเขามังกรจนกระทั่งวันหนึ่ง วันนั้นเจ้าผู้ครองหุบเขามังกรได้เรียกทหารทุกหน่วยมาประชุม แต่ก่อนประชุมนั้นเจ้าผู้ครองหุบเขาโดนสังหารโดยดาวกระจาย หลังจากนั้นทุกคนต่างพยายามจะขึ้นมาเป็นเจ้าผู้ครองหุบเขาแห่งนี้ แต่เสียงส่วนใหญ่แตกออกเป็น 2 ฝ่ายใหญ่ ๆ หนึ่งคือฝ่ายข้า และอีกหนึ่งฝ่ายนำโดยชิน นักรบที่เก่งที่สุดที่เราเคยมี เขาบอกว่าเขาเหมาะสมที่สุดที่จะเป็นหัวหน้าคนต่อไปเพราะเขาเก่งที่สุด แต่มีหลายเสียงไม่เห็นด้วยเพราะเขาเป็นคนบ้าสงคราม และเผด็จการ และมีข่าวว่าเขาเป็นคนฆ่าเจ้าผู้ครองหุบเขา เพราะเขาใช้ดาวกระจายได้ดีที่สุด
จนกระทั่งวันเลือกหัวหน้า คนส่วนมากในหุบเขาเลือกข้าเป็นหัวหน้า ชินไม่สามารถยอมรับการตัดสินนี้ได้เขาจึงออกจากหมู่บ้านไปพร้อมกับพรรคพวก เขาหายไปนานหลายปี
จนกระทั่งวันหนึ่ง กองกำลังของเราออกไปตรวจภูเขาตามปกติแล้วเขาเห็นอะไรบางอย่างอยู่ที่ภูเขาลูกข้าง ๆ แล้วพวกเขาก็เรียกข้าไปดูพอข้ามองชัด ๆ ข้าจึงรู้ว่าเป็นพวกของชินเพราะข้าจำธงที่ปักอยู่บนภูเขาได้มันเป็นธงประจำตัวของชินที่เป็นรูปงู แล้วเขาก็ได้ยกทัพมาตีเมืองเราหลายครั้งจนทุกวันนี้
“ทำไมเขาพยายามจะยึดภูเขานี้ละ”เคนถาม
“ภูเขาลูกนี้มีตำนานว่าถ้าท่านเป็นคนเก่งจริงจะได้พบมังกรในตำนาน แล้วมันจะมอบพลังอันเป็นสุดยอดแก่คนคนนั้น”โอตะอธิบาย
“คิดว่ามันมีจริงหรือตำนานนี้นะ”เคนถาม
“ไม่มีใครรู้แต่พวกเราเชื่อกันนะท่าน”โอตะตอบ
แล้วโอตะก็พาเคนไปที่ห้องว่าง ๆ ห้องหนึ่งเขาให้เคนนอนพักที่ห้องนี้ แล้วเขาก็เดินออกไป ตำนานที่โอตะเล่ามาเมื่อกี้เคนก็เคยได้รับฟังมาจากท่านผู้เฒ่าคนหนึ่งระหว่างเดินทาง ทุกครั้งที่เขาฟังเรื่องพวกนี้เขามีความรู้สึกไม่เชื่อเลย แม้กระทั่งเรื่องที่โอตะเล่าเมื่อกี้เคนก็คิดว่ามันเป็นนิทานหลอกเด็ก แล้วเคนก็หลับไป เขารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีหญิงสาวคนหนึ่งมาปลุกเขา เคนจำหน้าผู้หญิงคนนี้ได้เธอคือคนที่เขาเห็นเป็นคนแรกที่วิ่งออกมาจากประตูมาหาพ่อของเธอ
“ท่านโอตะเชิญท่านไปรับประทานอาหาร ท่านโปรดตามข้ามาข้าจะพาไปเอง”เธอพูด
แล้วเคนก็เดินตามหลังผู้หญิงคนนี้ไป ไปที่กลางหมู่บ้านเขามองเห็นโอตะกำลังยืนรอเขาอยู่ข้างหลังมีอาหารมากมาย
แล้วหญิงคนนั้นก็พูดว่า “ท่านโอตะกำลังรอท่านอยู่” แล้วเคนก็เดินไปหาโอตะ
“เชิญนั่น”โอตะพูด นี่เป็นครั้งแรกที่เคนได้กินอาหารดี ๆ เหล่านี้ เพราะตลอดเวลาที่เขาเดินทางนั้นได้กินแบบ อดมื้อกินมื้อ เคนกินอาหารพวกนั้นอย่างรวดเร็ว พอเคนกินอาหารเสร็จแล้วโอตะก็พูดขึ้นมาว่า “เคน ได้โปรดเข้าร่วมกับเราเถอะ”
เคนก็มองโอตะด้วยสายตาที่สงบนิ่งแล้วพูดออกไปว่า “คงจะไม่ได้ละท่าน”
“ทำไมละ”โอตะถาม เคนจึงค่อย ๆ พูดว่า“ตัวข้าเป็นคนพเนจร ข้าท่องเที่ยวไปเรื่อย ๆ เพื่อสำรวจโลก ข้าไม่อยากอยู่ที่ใดที่หนึ่งเจาะจง”
“แต่เราต้องการคนที่มีฝีมืออย่างท่านนะ”โอตะพูด
“ทำไมละ ข้าก็ไม่ได้มีฝีมือขนาดนั้นนะ”เคนพูด
“ทำไมข้าจะไม่รู้ละ ทหารที่ตามฆ่าพวกชาวบ้านไม่ใช่ทหารชั้นเลวนะ มันเป็นทหารที่มีระดับแต่ท่านสามารถปราบมันได้โดยง่าย”โอตะพูด แต่ขณะที่เคนกำลังจะพูดอะไรออกไปนั้นก็มีชายคนหนึ่งวิ่งมาหาโอตะ
“ท่านโอตะ ค่ายของท่านอาชาย่ากำลังถูกโจมตีและต้องการกำลังช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน”ชายคนนั้นพูดด้วยความรวดเร็ว
แล้วโอตะก็รีบหยิบดาบแล้วหันมาทางเคนแล้วพูดว่า “เราต้องการความช่วยเหลือของท่านนะ”
“ก็ได้ แต่ข้าช่วยครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”เคนพูด
แล้วโอตะก็เรียกทหารจำนวนหนึ่ง สั่งเปิดประตูค่ายแล้วรีบเดินทางไปทางตะวันออก ระหว่างทางเคนก็ถามโอตะว่า “นี่ท่านค่ายที่เราจะไปนี่อีกไกลหรือเปล่า”
“ถ้าเราเดินด้วยความเร็วเท่านี้นะจะถึงพรุ่งนี้ตอนเช้า”โอตะบอก
“แล้วค่ายจะเหลือหรอ”เคนถามด้วยความกังวล
“ถ้าด้วยกำลังทหารแล้วเราสู้ไม่ได้ แต่เรามีอาชาย่าจอมวางแผนเธอน่าตะต้านได้อย่างมากสุดเย็นพรุ่งนี้”โอตะตอบ ด้วยนำเสียงกังวล
กองทหารของโอตะนั้นเดินด้วยความเร็วสูง พอรุ่งเช้าเคนก็เห็นป้อมปราการป้อมหนึ่ง
โอตะก็บอกเคนว่า “นั่นแหละค่ายของเรา”
โอตะก็รีบสั่งทหารให้รีบเข้าไปในค่าย พอทหารในค่ายเห็นก็รีบเปิดประตูให้ทหารของโอตะเข้าไปแล้วรีบปิดประตู พอโอตะเข้ามาในค่ายเขาก็ถามหาอาชาย่าทันที แล้วเคนก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาแล้วตะโกนว่า “ข้าอยู่นี่โอตะ” แล้วเธอก็วิ่งมาหาโอตะ
“ทำไมไม่มาพรุ่งนี้เลยละ”เธอพูด
“อย่ากวนน่า”โอตะตอบกลับไป แล้วโอตะก็หันมาทางเคนแล้วพูดว่า “เคนนี่อาชาย่า”
ในมือของอาชาย่าเธอถือธนูไว้ เธอมีผมที่ยาว มีตาที่อ่อนหวาน ที่แขนเธอมีร่องรอยจากอาวุธมากมาย “นี่ใครนะโอตะ”เธอถาม
“นี่คือเคนคนที่ช่วยชาวบ้านของเรา”โอตะบอก
แล้วก่อนที่อาชาย่าจะพูดอะไรออกไปนั้นก็มีเสียงกลองดังขึ้นแล้วก็เสียงระเบิดดังติดต่อกัน อาชาย่าก็ตะโกนออกมาว่า “พวกมันบุกแล้ว”
แล้วทหารทั้งหมดก็ตั้งทัพเตรียมพร้อม เทื่ออาชาย่าสั่งเปิดประตู ทหารทั้งหมดก็กรูออกไป อีกด้านส่วนหนึ่งของภูเขาทหารของพวกงูยักษ์ยืนอยู่ แล้วเคนก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนหลังม้าสั่งทหารปืนไฟให้ก็เรียงแถวหน้ากระดานแล้วเริ่มสั่งยิง ทางฝั่งของอาชาย่าก็สั่งให้ทหารธนูยิงเช่นกัน แล้วทหารหอกของเผ่ามังกรก็วิ่งกรูเข้าใส่ทหารดาบของเผ่างูยักษ์ โอตะก็หันมาทางเคนแล้วพูดว่า “ถึงเวลารบแล้ว” แล้วโอตะก็วิ่งเข้าไปในสนามรบ เคนเห็นดังนั้นจึงวิ่งตามเข้าไป ส่วนอาชาย่าคอยสั่งการอยู่ในป้อม
เคนก็เริ่มตวัดดาบฟาดฟันทหารของเผ่างูยักษ์ แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่ชายบนหลังม้าด้าวหลังทหารเผ่างูยักษ์ เคนกับโอตะทั้งสองพยายามฝ่าทหารของเผ่างูยักษ์เข้าไปหาชายคนนั้น เมื่อหลุดออกมาจากกลุ่มทหารที่รุมล้อมอยู่ได้ เคนก็วิ่งตรงรีเข้าไปหาชายคนนั้น โอตะก็ตะโกนว่า “ระวังทหารปืนไฟที่อยู่ข้างหลังมันระวังมันยิงบาสก์ ช็อท” เป็นโชคดีของเคนที่สะดุดศพทหารที่นอนตายอยู่ ทำให้ล้มไปหลบการยิงบาสก์ ช็อทที่ยิงออกมาหลังจากชายบนหลังม้าสั่งได้ แล้วเคนก็หันไปมองข้างหลังทหารของเผ่ามังกรที่วิ่งตามเข้ามาล้มลงไปหลายสิบคนจากการยิงครั้งเดียว โอตะก็มาพยุงเคนให้ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหลบหลังก้อนหิน “มีโอกาสเดียวที่จะเข้าถึงตัวเวอร์คินได้ ตอนจังหวะที่ทหารปืนไฟข้างหลังกำลังบรรจุกระสุนอยู่นั่นแหละ”โอตะพูดอย่างรวดเร็ว
“ใครนะ”เคนถาม “เวอร์คิน เป็นแม่ทัพของกองกำลังนี้เป็นคนในเผ่างูยักษ์”โอตะตอบ
“เคนระวังอย่าเข้าใกล้เจ้าเวอร์คินละ มันมีวิชาต้องห้าม”โอตะเตือน
“วิชาอะไร”เคนถาม
“ถ้าถูกมันจับส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายได้จะถูกดูดพลังไป”โอตะตอบ
แล้วโอตะก็บอกแผนการในการล่อทหารปืนไฟให้แก่เคน โดยโอตะจะเป็นคนล่อแล้วให้เคนเข้าไปทำลายทหารปืนไฟ แล้วเข้าประชิดตัวเวอร์คินพร้อมกัน แล้วโอตะก็วิ่งล่อทหารปืนไฟทหารปืนไฟทั้งหมดก็ยิงไปที่โอตะ แล้วเคนก็ใช้จังหวะนี้เข้าไปฆ่าทหารปืนไฟตายทั้งหมด แล้วเคนก็พุ่งไปที่ตัวเวอร์คินทันที่ไม่รอโอตะ เมื่อโอตะเห็นดังนั้นก็ตะโกนออกไปทันที “อย่า”
เมื่อเวอร์คินเห็นเคนพุ่งเข้ามาเขาก็ชักดาบออกมา ปัดดาบของเคนแล้วเขาก็ใช้แขนอีกข้างหนึ่งจับหัวเคนเอาไว้ “เจ้าโง่”เวอร์คินพูด เคนไม่สามารถจะขยับตัวได้แรงเขาค่อย ๆ หมดแล้วเขาก็ค่อย ๆ ล้มลง เมื่อโอตะเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปหาเวอร์คิน “ปล่อยเด็กคนนั้นนะ”โอตะคำราม
แล้วโอตะก็ไม่รอช้าวิ่งเข้าไปหาเวอร์คินทันที เมื่อโอตะวาดดาบแรกก็โดนคอม้าขาดทำให้เวอร์คินตกม้า “ฝีมือเจ้ายังไม่ตกลงเลยนะโอตะ”เวอร์คินพูด เขาค่อย ๆ ชันตัวขึ้นมาแล้วค่อย ๆ ชี้ปลายดาบมาทางโอตะ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่โอตะ โอตะก็เตรียมตัวตั้งรับไว้แล้ว ทั้งสองต่อสู้กันอยู่นานจนโอตะพลาดท่า ทำดาบหลุดออกจากมือ “ในที่สุดการสู้รบก็จบซะที”เวอร์คินพูดออกมา
โอตะมองหน้าเวอร์คินอย่างรู้สภาพ เวอร์คินค่อย ๆ เงื้อดาบ แต่ก็มีคนมาจับดาบของเวอร์คินไว้
“ผมหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย”เคนพูด แล้วเคนก็กระแทกเวอร์คินออกไปแล้วไปประคองโอตะ
“ไม่เป็นไรใช่ไหมโอตะ”เคนถาม “ไม่เป็นไร”โอตะตอบ
แล้วเคนก็หันหน้าไปทางเวอร์คิน แล้วหยิบดาบของเขาขึ้นมาแล้วเคนก็พูดออกมาว่า “มาเลยที่นี้ข้าไม่แพ้เจ้าแน่” “เมื่อกี้เจ้าเพิ่งเสียท่าข้าไป”เวอร์คินถากถาง “เมื่อกี้ข้าประมาทไปหน่อย”เคนย้อน แล้วเคนก็กระโจนไปหาเวอร์คิน
เวอร์คินตั้งรับอย่างเดียวในหัวเขาคิดที่จะแก้แต่ไม่สามารถแก้ได้ จนกระทั่งเวอร์คินทำดาบหลุดจากมือ “แกแพ้แล้ว”เคนพูด ขณะที่เคนกำลังจะฟันนั้นก็มีชายคนหนึ่งเอาดาบมารับดาบของเคน ชายคนนั้นทำให้เวอร์คินและโอตะถึงกับอุทานออกมาพร้อมกัน“ชิน”
แล้วชินก็กระแทกเคนออกไป จากการกระแทกเหมือนเบาแต่ทำให้ตัวเคนกระเดนออกไปไกล แล้วโอตะวิ่งไปหาเคน “เป็นอะไรหรือเปล่า”โอตะถาม เคนเอามือกุมหัวแล้วพึมพำว่า “ไม่เป็นไร”
แล้วเคนจึงมองไปที่ชิน ชินดูท่ามีอายุประมาณ 50 กว่า เขาแต่งตัวคล้ายทหารของเผ่ามังกร
“นี่เจ้ายังกล้าใส่ชุดนี้อีกหรอชิน เจ้าคนชั่ว”โอตะตะโกน
“โอตะเพื่อนยาก ไม่ได้เจอเจ้ามานานพอสมควรแล้วนะ สบายดีหรือเปล่า”ชินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนไม่ได้ยินที่โอตะพูด “เจ้าบ้า”โอตะตะโกน
การปรากฏกายของชินทำให้การสู้รบของทั้งสามคนหยุดนิ่งแต่สายตาทั้งสามคู่จ้องมองมาที่ร่างของชิน ชินจึงพูดราบเรียบต่อไปว่า “แปลกใจใช่ไมละที่เห็นตัวข้า”
“ทั้ง ๆ ที่ข้าไม่ได้ออกมาปรากฏตัวให้พวกเจ้าเห็นมานานแล้ว แต่วันนี้ข้าเจอทายาทใหม่ของข้าแล้ว เจ้าเด็กหนุ่มคนนั้น”แล้วชินก็ค่อย ๆ ชี้มาที่เคน “เจ้าไม่มีวันได้ตัวข้าไปหรอก”เคนตะโกน
แล้วโอตะก็รู้สึกว่าพื้นดินสั่นไหว แล้วเขาก็ค่อย ๆ หันไปมองที่จุดศูนย์กลางของแรงที่สั่น เขาเห็นตัวของเคนกำลังเปล่งแสงสีทองออกมา
เคนค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน แล้วค่อย ๆ หยิบดาบของเขาขึ้นมา “เจ้านี่เป็นใครนะ โอตะ”ชินถาม
“อย่ายุ่งกับเขา”โอตะตะโกน แล้วเคนก็ค่อย ๆ ชี้ดาบไปทางชิน “เจ้านี่น่าสนใจดีนี่โอตะ”ชินพูด
แล้วเคนก็พุ่งเข้าใส่ชินด้วยความรวดเร็ว ชินเห็นเคนค่อย ๆ พุ่งมา แต่อยู่ ๆ เคนก็หายไป ชินตกใจ มองหาไปทั่วแต่เมื่อเห็นเคนก็สายเกินไปที่จะแก้ทุกอย่างเขาพยายามหลบออกด้านข้างแต่ก็พลาดโดนบางส่วนไป เวอร์คินก็รีบไปประคองชิน แล้วเวอร์คินก็สั่งถอยทัพแล้วกองทัพทั้งหมดของเผ่างูยักษ์ก็ค่อย ๆ หายไป แล้วเคนก็ค่อย ๆ ล้มลง แล้วโอตะก็วิ่งไปแบกเคนเข้าไปในค่ายของอาชาย่าพร้อมกับทหารของเผ่ามังกร
แล้วเคนก็สะดุ้งตื่น เขามองไปรอบห้องเขาเห็นอาชาย่านั่งเฝ้าอยู่ เมื่ออาชาย่าเห็นเคนตื่นขึ้นมาก็เอาถ้วยบรรจุอะไรสักอย่างให้ดื่ม เคนมองเขาไปในถ้วยแล้วทำหน้าแหยง ๆ อาชาย่าก็บอกให้ดื่มเข้าไป แล้วเคนก็กลั้นใจดื่ม เมื่อดื่มเข้าไปแล้วเคนก็รู้สึกว่าพลังที่หายไปกลับคืนมา เขารู้สึกแข็งแรงอีกครั้ง “คุณหลับไปตั้งวันนึง”อาชาย่าพูดแล้วหยิบถ้วยคืนมาจากเคน
“วันนึงหรอ”เคนยังมึน ๆ อยู่
“โอตะรอพบคุณอยู่”อาชาย่าบอก
“เขารออยู่ไหนละ”เคนถาม
“ห้องข้าง ๆ นี่แหละ”อาชาย่าบอก
แล้วอาชาย่าก็เดินออกไปทิ้งให้เคนอยู่คนเดียวในห้อง แล้วเคนก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นไป ห้องข้าง ๆ เขายืนอยู่หน้าประตู แล้วจู่ ๆ ประตูก็เปิดออก เขาเห็นโอตะเดินออกมาพอดี “เคน”โอตะทักขึ้นมา แล้วโอตะก็พาเคนเข้าไปในห้อง
“เรียกผมมามีธุระอะไรหรอ”เคนถาม
“ก็เรื่องเดิมนั่นแหละ”โอตะพูด
“เรื่องอะไรนะ”เคนถาม
“เรื่องที่ท่านจะเป็นพวกเราหรือเดินทางต่อไป”โอตะถาม
“อืม”เคนนั่งครุ่นคิด เขานั่งคิดอยู่นานพอสมควรแล้วจึงตอบออกไปว่า
“ผมจะ. . . อยู่ที่นี่แหละผมเดินทางมามากพอแล้ว”
โอตะเดินเข้ามากอดเคนแล้วพูด ขอบคุณมาก หลายสิบครั้ง
แล้วเคนกับโอตะก็เดินทางกลับค่ายวังมังกร ในเย็นวันนั้น ถึงค่ายวังมังกรในรุ่งเช้าของอีกวันหนึ่ง เมื่อประตูค่ายเปิดออกก็มีชาวบ้านมารุมล้อมถามข่าวคราวมากมายจนทำให้โอตะรำคาญ
จนโอตะต้องตะโกนออกไปว่า “อีก 2 ชั่วโมงไปรวมกันที่ลานหมู่บ้านแล้วข้าจะบอกทั้งหมด”แล้วเขาก็เดินฝ่าฝูงชนกลับเข้าบ้านไป แล้วฝูงชนก็ค่อย ๆ หายกลับเข้าบ้านไปเช่นกัน เคนที่เดินตามมาที่หลังก็ไม่รู้จะไปบ้านใครเขาจึงเดินไปใต้ต้นไม้แห่งหนึ่งแล้ววางของไว้ข้าง ๆ แล้วนั่งลง เขาก็เอนตัวพิงกับต้นไม้ แล้วเขาก็ค่อย ๆ หลับไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น