ปริศนายาพิษ

ลำดับตอนที่ #1 : นักสืบเอกชน

         \"ขอบคุณมากค่ะ  ที่ช่วยสืบให้\"

           หญิงสาวร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามกล่าวพร้อมกับยื่นซองจดหมายสีขาวให้ลีเดีย

           \"นี่เป็นค่าตอบแทนของคุณค่ะ\"

           นักสืบสาวเปิดซองนั้นออกดู  เช็คจำนวนเงินห้าร้อยดอลล่าร์อยู่ในนั้น  หล่อนแสดงสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามลูกค้า

           \"นี่มันมากกว่าจำนวนเงินที่เราตกลงกันไว้นี่คะ?\"

           จำนวนเงินที่ตกลงกันแต่แรกแค่สี่ร้อยดอลล่าร์  เพราะเป็นงานชิ้นแรกราคาจ้างจึงค่อนข้างถูก

           \"รับไปเถอะค่ะ  งานชิ้นนี้ค่อนข้างยาก  แต่คุณก็ทำสำเร็จและทำได้ดีด้วย\"

           ลีเดียกล่าวขอบคุณลูกค้าของหล่อนเป็นการใหญ่  จากนั้นจึงเดินมาส่งแขกถึงหน้าอพาร์ตเมนต์

           งานแรกที่เป็นจุดตั้งต้นของนักสืบผ่านไปแล้ว...  ลีเดียบอกตนเอง  แม้จะล้มลุกคลุกคลานกับความไม่เคยงานบ้าง  แต่งานชิ้นต่อไปหล่อนจะต้องทำให้ดีกว่านี้

                    

                    ___________________________________________

          

           นาฬิกาบอกเวลาสิบสองนาฬิกาเศษ  นักสืบสาวมือใหม่เก็บของบนโต๊ะตนเองเรียบร้อยแล้ว  และเตรียมตัวลงไปรับประทานอาหารกลางวัน

           ร้านอาหารฝั่งตรงข้ามอพาร์ตเมนต์ตกแต่งด้วยสไตล์ยุโรป  ดูแปลกตาเล็กน้อยเมื่ออยู่ในนิวยอร์ก

           พนักงานรับแฟ้มเมนูกลับไปหลังจากที่ลูกค้าสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว  ปล่อยให้หล่อนนั่งคนเดียวคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปพลางๆระหว่างรออาหาร

           นิวยอร์กมีอะไรต่างจากกรุงเทพฯมาก  ที่นี่มีอะไรอีกหลายอย่างที่หล่อนไม่เคยรู้  นับตั้งแต่สองวันแรกที่มาอยู่อพาร์ตเมนต์  

หญิงสาวได้รับโทรศัพท์จากพวกโรคจิตที่โทร.มาขู่อย่างโน้นอย่างนี้ถึงสองครั้งในวันเดียวกัน  หล่อนตกใจมากในช่วงแรก  แต่แล้วก็กลายเป็นความเคยชิน  จะว่าไปแล้วเมืองไทยก็ใช่ว่าจะไม่มีกลุ่มคนกวนประสาทพวกนี้  เพียงแต่น้อยกว่าก็เท่านั้น

           ลีเดีย  แวววลิน  ลูกครึ่งไทย - อเมริกัน  หล่อนมีบิดาเป็นคนไทย  และมารดาเป็นชาวอเมริกัน  แม่หล่อนไปเที่ยวที่เมืองไทยและพบกับพ่อ  หลังจากนั้นทั้งคู่ก็แต่งงานมีลีเดียเป็นลูกและใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองไทย  จนกระทั่ง... มารดาหล่อนเสียชีวิตลงด้วยโรคไตวายเฉียบพลัน

           \"ขอโทษนะครับ  ตรงนี้มีคนนั่งหรือเปล่า?\"

           ลีเดียหันไปมองผู้พูด  เขาผายมือมายังเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับหล่อน  หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆร้าน  ขณะนี้ทั้งร้านเต็มไปด้วยผู้คน  ไม่มีที่ให้บุรุษผู้นี้นั่งได้เลย  หล่อนจึงกล่าวอนุญาตไปด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

           \"เชิญสิคะ\"