ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ...
แอ็กซ์
“เพียะ…ตุ้บ…เพียะ…เพียะ”
“โอ๊ย…พ่อขา หนูเจ็บนะคะ”
เสียงร้องโอดโอยน่าสงสารดังมาจากบ้านซอมซ่อหลังหนึ่งในย่านชุมชนแออัด - - สลัมยิ้ม - - บ้านหลังนี้มีลักษณะเป็นบ้านกลางเก่ากลางใหม่ แต่มันก็ดูดีและดูใหม่กว่าบ้านหลังอื่นในละแวกนี้มาก ทั้งนี้เป็นเพราะน้ำพักน้ำแรงจากหนึ่งในสองของคนในบ้าน บ้านหลังนี้มีชื่อว่าโจนส์ มีสมาชิก 2 คนอย่างที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้แล้ว คือนายออมเล็ต และ เด็กหญิงแอ็กซ์ โจนส์ และเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ก็เป็นเสียงที่ชาวชุมชนแออัดสลัมยิ้มคุ้นเคยนัก อาจจะกล่าวว่าคุ้นเคยจนชินชากับเสียงอย่างนี้ไปแล้วก็ได้เลยทีเดียว ชาวชุมชนแออัดสลัมยิ้มพร้อมใจกันขนานนามเสียงร้องโอดโอยขอความเมตตาอย่างเจ็บปวดของแอ็กซ์ว่า - -harry of Axe - - ในระยะหลังๆมานี้ เสียงร้องเหล่านี้ชักจะถี่ขึ้นทุกวันๆ จนกระทั่งเมื่อมันจบลงสำหรับวันนี้ ผู้คนต่างพากันถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย ผู้คนที่นึกสนุกบางคนก็ร้องไชโยกันอย่างดีใจ บ้างก็โห่ร้องแสดงความผิดหวัง เพราะ…
“โฮ้…วันนี้ข้าได้หมื่นลีดจ์เว้ย…วันนี้หนูแอ็กซ์แพ้…วู้ว”
“โหย…อารายว้า…วันนี้ออมเล็ตชนะ”
“เอ้าๆๆ จ่ายมาๆ ใครพนันว่าออมเล็ตแพ้ จ่ายๆ เร็วๆ เดี๋ยวอาทิตย์หน้ามาพนันกันใหม่นะ ใครสนใจจองคิวพนันวางมัดจำไว้คนละ 500 ลีดจ์เลย”
เมื่อเสียงครู่นี้จบลงพร้อมๆกับการวางเงินมัดจำการพนันล่วงหน้า 500 ลีดจ์แล้ว ร่างๆหนึ่งก็เด้งผึงลงมาจากชานบ้าน
“ถ้าไม่ได้เอาเงินมาสักพันลีดจ์ล่ะก็ ไม่ให้เข้าบ้านเว้ย ให้ได้ก่อนวันพุธนะ”
เสียงตะโกนตอกย้ำชัยชนะของนักพนันทั้งหลาย หรือว่าเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าคำที่เป็นคำประกาศิตสำหรับเด็กหญิงดังขึ้นพร้อมๆกับที่ประตูบ้านปิดลงดังปังอย่างแรง ส่วนเด็กหญิงที่ถูกโยนออกมาข้างนอกก็ยันกายลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าและยากลำบาก รอบกายของเธอไร้ซึ่งผู้คน ปราศจากแม้สายลมหวิวๆ พัดผ่านมาเป็นเพื่อนเคียงข้างเธอในยามนี้ เด็กหญิงเดินโซซัดโซเซผ่านบ้านเรือนหลังต่างๆซึ่งยามนี้เงียบเหมือนเป่าสาก เธอยังเดินไปตามทางอยู่เรื่อยๆจนเห็นป้ายรับสมัครแข่งขันนักเรียนชิงทุนสำหรับผู้ยากไร้ เด็กหญิงหน้าเบ้เมื่อนึกถึงเรื่องทุน ถ้าเธอสอบได้ล่ะก็ มันต้องไม่เหลือสักลีดจ์แน่ แต่เธอก็จำวันเวลา สถานที่สมัคร เส้นทางการเดินทาง วิชาที่สอบและจำนวนเงินที่จะได้ถ้าได้ทุนไว้อย่างขึ้นใจ ก่อนที่จะจำใจเดินกลับบ้านซอมซ่อกลางชุมชนแออัดสลัมยิ้มโดยไม่พูดอะไรเลยอีกเช่นเคยอย่างทุกวัน
เด็กหญิงเดินมาถึงบ้าน เธอกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ก่อนเดินเข้าบ้านอย่างระแวดระวัง - - เฮ้อ โชคดีจัง พ่อไปเล่นไพ่นี่หว่า - - เด็กหญิงเดินเข้าบ้าน หน้าที่ซีดเริ่มมีสีเลือดขึ้นอย่างเริงร่า เด็กหญิงเดินเข้าไปเปิดหน้าต่างเพื่อไล่กลิ่นอับออก พลางมองดวงดาวด้วยสายตาเลื่อนลอย ความรู้สึกนึกคิดของเธอลอยไปไหนต่อไหนไม่มีใครรู้ ตอนนี้…เธอก็ยังเป็นเด็กน้อยที่อ้างว้างเมื่อครู่ ไม่มีใครรอบกายของเธออีกเช่นเคย และสักพัก เธอก็ตัดสินใจยันกายลุกขึ้น เธอเดินเตะเศษแก้วแตกชิ้นใหญ่ เด็กหญิงบังเอิญเหยียบมันเสียด้วย ทว่า…เด็กหญิงกระชากเศษแก้วออกมาจากฝ่าเท้าอย่างเยือกเย็น กัดฟันเดินมาถึงฟูกหนาแข็งแล้วล้มตัวลงนอนเฉยๆ ปล่อยให้เลือดสีแดงข้นไหลไปอย่างไม่มีทิศทาง ในที่สุดมันก็ไหลลงไปตามทางไม้กระดานเก่าๆผุพัง เลือดหยดติ๋งๆลงไปในน้ำครำใต้ถุนบ้านของเธอ แต่เธอกลับหลับลงอย่างหน้าตาเฉย
และแล้วก็มาถึงวันที่อิสระภาพของเธอถูกปลดปล่อยออก เด็กหญิงหยัดกายลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบตั้งแต่ไก่ยังไม่เริ่มโห่ พยายามไม่แยแสต่อความเจ็บระบมทั้งตัว - - เมื่อคืนถูกพ่อซ้อมนี่นา ไปสอบสภาพนี้เขาจะให้สอบหรือนี่ - -แต่เมื่อเด็กหญิงหันไปมองพ่อของเธอ เธอก็รีบรุดแต่งตัวกระโจนออกจากบ้านเกือบไม่ทัน ก็วันนี้เป็นวันพุธนี่นา เธอเดินไปเรื่อยๆ และเริ่มได้ยินเสียงครางซึ่งเป็นสัญญาณว่าพ่อของเธอกำลังจะตื่นแล้ว แต่ว่า สักครู่เด็กหญิงก็หันหลังกลับบ้านและวิ่งอย่างสุดแรงเกิดเข้าไปในบ้าน เด็กหญิงฉวยเงินทั้งหมดที่มีอยู่แล้วสาวเท้าออกไปอย่างเร็ว ไม่สนใจเสียงเรียกของพ่อเธอและคำขู่ต่างๆ ตอนนี้ เด็กหญิงวิ่งออกไปเรื่อยๆจนถึงท่าอากาศยานของบินได้ ความจริง ถ้าเธอคิดจะมาที่นี่ก็ใช้เวลา 40 นาที ถ้าเดินอย่างเอื่อยเฉื่อย 10 นาที สำหรับการนั่งสกู๊ตเตอร์รับจ้างมา และ 15 นาทีสำหรับการที่แอ้กซ์คิดว่าพ่อถือขวดปากฉลามไล่กวดไล่แทงเธออยู่ ถ้าเลือกอย่างที่สาม เธอก็ไม่ต้องเสียเงินให้พวกสกู๊ตเตอร์รับจ้างหน้าเงินนั่นสักลีดจ์ และพอถึงที่ท่าอากาสยานของบินได้แล้ว เธอก็เดินไปที่ช่องเช่ายานบินประเภทที่1ทันที
“ซื้อตั๋วเช่ายานบินประเภท1ลำหนึ่งค่ะ ไป Ramstring เท่าไหร่คะ ขอราคาผู้ใหญ่”
“1200 ลีดจ์ค่า”
เสียงเนือยๆตอบมา แม้จะเป็นเสียงที่ดูเหนื่อยอ่อน แต่มันก็เป็นเสียงที่หวานน่าดู ช่วยเสริมกำลังใจให้แอ็กซ์อย่างมาก
“เอ่อ…งั้นเอาตั๋วเด็กละกันค่ะ”
“150 ลีดจ์ค่า”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ค่า…สนใจขนมระหว่างเดินทางไหมคะ เสิร์ฟตลอดการเดินทางเพิ่มอีก 50 ลีดจ์ค่ะ”
“ค่ะ…เอาค่ะ…เอาลูโกมอลต์บอลค่ะ”
“ค่ะ เครื่องพร้อมอีก 5 นาทีนะคะ เดินไปที่ศูนย์ขนมอัตโนมัตินะคะ พิมพ์คำว่า - - ลูโก 182 นะคะ ท่านจะได้ลูโกมอลต์บอล 500 ลูกทานตลอกการเดินทางหรือจนกว่าจะครบ 500 ลูกค่า อ้อ พาสปอร์ตของท่านหมายเลข 15152694879325 นะคะ อย่าลืมกรอกระหว่างการเดินทางค่ะ”
แอ้กซ์กล่าวขอบคุณ และยิ้มอย่างเป็นมิตร ผลที่ได้กลับมาก็เป็นมิตรเช่นกัน ความจริง ลูโกมอลต์บอลเป็นขนมที่เด็กๆทุกคนชื่อชอบ เกิดจากการนำมอลต์มากวนให้เหลว ใส่ข้าวโอ็ตและโกโก้ลงไป ปั้นเป็นก้อนกลมๆ ข้างในสอดใมอลต์ผงสีนวลตา เคลือบนมทับอีกชั้น แอ็กซ์มัวแต่คิดถึงขนม พอมารู้อีกที เธอก็เดินเข้ามาที่ในยานบินระดับ 1 แล้ว แอ็กซ์พิมพ์หมายเลขพาสปอร์ตอย่างชำนิชำนาญ กรอกชื่อ โรงเรียนเข้าไป และด้วยความที่เธอไม่เก่งภาษาอังกฤษเลย ชื่อโรงเรียนแรมสตริงที่เธอใฝ่ฝัน จึงกลายเป็น
“ R – a – m – s – t – a – n – g – e “
เมื่อแอ็กซ์กดตกลง ยานบินคู่ใจของเธอก็ทะยานขึ้นฟ้าทันที ยานบินพุ่งขึ้นฟ้าไกลออกไป…ทุกทีๆ…ไกลออกไปจากโลกมนุษย์ทุกที
ทันเดอร์
“เอาล่ะค่ะนักเรียน วันนี้วิชาการติดต่อกับต่างประเทศจบแล้วนะคะ เตรียมเปลี่ยนวิชากันได้ค่ะ”
“เฮ้อ…เสร็จสักที”
“ทันเดอร์…เธอเบื่อวิชานี้เหรอจ๊ะ”
“เอ่อ…เอ่อ…”
“เอาล่ะ…ในเมื่อเธอไม่เห็นความสำคัญก็เชิญกลับไป”
“ครูขา หนูไม่…”
“บอกให้กลับไป”
“ค่ะ”
เจ้าของเสียงลุกปึงปังออกไป แต่เธอก็ต้องเดินตัวลีบแทบจะเท่าเม็ดถั่วเขียวเมื่อถูกสายตาที่สงสารระคนตำหนิจ้องมาเกือบทุกคู่ เธอเดินอายไปเรื่อยๆ และพอถึงประตูบ้าน เธอก็กดกริ่งเป็นระรัวด้วยความอัดอั้น เธอรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน เมื่อถึงห้องนั่งเล่นที่มีของประดังตกแต่งบ้านน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม เธอก็กรีดร้องอย่างไม่เกรงใจใคร เรียกชนิดที่ว่า เห็นอะไรทำลายหมด เมื่อเธอพอใจ เธอก็หยุด แล้วหันไปเผชิญกับบุรุษร่างใหญ่คนหนึ่งด้วยสายตาสำนึกผิด
“ทันเดอร์ ลูกนี่เมื่อไหร่จะหายจากดรคเก็บกดนี่สักทีนะ เอาล่ะ รู้ไหมว่า เราเสียเงินซ่อมแซมบ้านนี่เป็นล้านลีดจ์แล้ว เพื่อให้ลูกได้รู้สำนึกนะ กักบริเวณไปทำใจสัก 1 เดือนเป็นไง”
“ค่ะ”
ทันเดอร์รับคำอย่างว่าง่าย เดินเข้าไปในห้องที่ว่างเปล่าด้วยสีหน้าสลดเศร้า ภายในห้องที่ว่างเปล่า มีเพียงเธอ คอมพิวเตอร์และกระแสความอ้างว้างที่มาเป็นระลอกเท่านั้น แต่เพียงครู่เดียวมันก้หายไป เมื่อเด็กหญิงเปิดคอมพิวเตอร์ เธอเล่นอินเตอร์เน็ทอย่างเพลิดเพลิน และเมื่อมีสัญญาณว่าอีเมลล์ใหม่เข้ามา เธอก็ลนลานเปิดดู ตาเธอวาวอย่างลิงโลด ท่องแต่ว่า - - อิสระ… - - อยู่นั่น ฉับพลันนั้น เธอก็ตัดสินใจกดปุ่มๆหนึ่งข้างๆปุ่มเอ็นเตอร์ แล้วเธอก็ถูกดูดเข้าไปในเครื่องโดยที่ไม่มีใครรู้เห็น
สปิริต
“แม่…ให้สปิริตไปเรียนที่แรมสตริงนะ”
เสียงพูดอย่างดันทุรังดังขึ้น เป็นผลให้ผู้ฟังนิ่วหน้าอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะถามเสียงเหนื่อยอ่อน
“”สปิริต…แกรู้เหรอว่าค่าใช้จ่ายน่ะมันเท่าไหร่กัน ภาคการศึกษาหนึ่งมันตั้ง 50000 ลีดจ์นะ แกจะเอาเงินที่ไหน แต่ถ้าเป็นเงินสามล้านลีดจ์ของฉันละก็ แกจำเอาไว้เลยนะว่าแกไม่มีส่วนร่วม”
ผู้ถูกกล่าวถึงที่ชื่อสปิริต หน้าง้ำ เธอกรีดเสียงดังและกรีดเสียงถามผูเป็นมารดาว่า
“นี่แม่คะ…ไอ้เงินแค่ 50000 ลีดจ์น่ะ หนูมีพอจ่ายน่า เงินเดือนพ่อก็ปาไปเดือนละห้าล้านลีดจ์แล้วนะ มีแต่แม่นั่นแหละ ลำเลิกบุญคุณหนูอยู่นั่น ทั้งๆที่เงินหนูก็ไม่เคยยลยินสักลีดจ์”
ผู้ถูกพูดถึงหน้าชาด้วยความอายที่ถูกลูกกล่าวหาว่างกเงิน แล้วเธอก็ชาทั้งตัวเหมือนถูกฟ้าฟาดเมื่อบุรุษที่นั่งข้างเธอเสริมด้วยความหมั่นไส้คล้ายเก็บกดในใจมานานว่า
“คุณ เงินผมพอจ่ายน่า งกๆอย่างคุณไม่ต้องจ่ายหรอก ไปเลยครับลูกสปิริต ทำที่อยากทำบ้าง เพราะอยู่นี่เดี๋ยวมหาสมุทรเรียกพี่อีกคนล่ะจะยุ่ง ไปเรียนที่แรมสตรังไม่ดีกว่าเหรอ พี่สปอร์ตก็เรียนนี่นาลูกครับ”
“พ่อขา…อย่าลืมว่าหนูไม่อยากไปซ้ำรอยพี่เค้า”
สปิริต กล่าวด้วยเสียงหวาน ทว่าแฝงความอดกลั้นเมื่อได้ยินชื่อพี่ชายของเธอ ก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกไปโดยไม่มองแม่ตนเองเลย
“พ่อขา หนูไปนะคะ”
สปิริตเดินข้นรถทันได้ยินพ่อตอบกลับมา
“ครับลูก ผลเป็นยังไงก็บอกด้วยนะครับ”
สปิริตยิ้ม คีย์คำสั่งลงไปในรถว่าตนต้องการที่จะใช้ระบบ อัลโตเมต ทริกเซิร์ชชิ่ง ค้นหาอะไรบ้างอย่าง แล้วเมื่อเธอพิมพ์ชื่อโรงเรียนลงไป กลับปรกฏผลออกมาว่า
“เราไม่พบสิ่งที่หา
ประมวลผลใกล้เคียง
ได้โรงเรียน Ramstrange”
“แรมสแตรงค์เหรอ เออ เอาสิ ไปเลย”
สปิริตพูดอย่างนึกสนุก ในขณะที่รถแล่น เธอก็ร้องเพลงจังหวะฮาร์ดคอร์เพลงโปรดของเธอ ต่อด้วยแรปจังหวะสนุกสนาน โดยที่เธอไม่รู้เลยว่า รถเจ้ากรรมของเธอพาเธอผ่านดาวเคราะห์น้อยหลายดวง ถูกลมสุริยะพัดพาไปอย่างไร้ทิศทาง ลื่นไหลไปยังเกล็ดน้ำแข็งและวงแหวนต่างๆ เธอไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะตอนนี้เธอกำลังมีความสุขกับเพลงป็อบหวานเสียดหู จนกระทั่ง รถของเธอหยุดลง ณ สถานที่หนึ่ง สปิริตมองออกข้างนอกด้วยความประหลาดใจ - - นี่น่ะหรือ…รัมสแตรงค์………… - -
“เพียะ…ตุ้บ…เพียะ…เพียะ”
“โอ๊ย…พ่อขา หนูเจ็บนะคะ”
เสียงร้องโอดโอยน่าสงสารดังมาจากบ้านซอมซ่อหลังหนึ่งในย่านชุมชนแออัด - - สลัมยิ้ม - - บ้านหลังนี้มีลักษณะเป็นบ้านกลางเก่ากลางใหม่ แต่มันก็ดูดีและดูใหม่กว่าบ้านหลังอื่นในละแวกนี้มาก ทั้งนี้เป็นเพราะน้ำพักน้ำแรงจากหนึ่งในสองของคนในบ้าน บ้านหลังนี้มีชื่อว่าโจนส์ มีสมาชิก 2 คนอย่างที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้แล้ว คือนายออมเล็ต และ เด็กหญิงแอ็กซ์ โจนส์ และเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ก็เป็นเสียงที่ชาวชุมชนแออัดสลัมยิ้มคุ้นเคยนัก อาจจะกล่าวว่าคุ้นเคยจนชินชากับเสียงอย่างนี้ไปแล้วก็ได้เลยทีเดียว ชาวชุมชนแออัดสลัมยิ้มพร้อมใจกันขนานนามเสียงร้องโอดโอยขอความเมตตาอย่างเจ็บปวดของแอ็กซ์ว่า - -harry of Axe - - ในระยะหลังๆมานี้ เสียงร้องเหล่านี้ชักจะถี่ขึ้นทุกวันๆ จนกระทั่งเมื่อมันจบลงสำหรับวันนี้ ผู้คนต่างพากันถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย ผู้คนที่นึกสนุกบางคนก็ร้องไชโยกันอย่างดีใจ บ้างก็โห่ร้องแสดงความผิดหวัง เพราะ…
“โฮ้…วันนี้ข้าได้หมื่นลีดจ์เว้ย…วันนี้หนูแอ็กซ์แพ้…วู้ว”
“โหย…อารายว้า…วันนี้ออมเล็ตชนะ”
“เอ้าๆๆ จ่ายมาๆ ใครพนันว่าออมเล็ตแพ้ จ่ายๆ เร็วๆ เดี๋ยวอาทิตย์หน้ามาพนันกันใหม่นะ ใครสนใจจองคิวพนันวางมัดจำไว้คนละ 500 ลีดจ์เลย”
เมื่อเสียงครู่นี้จบลงพร้อมๆกับการวางเงินมัดจำการพนันล่วงหน้า 500 ลีดจ์แล้ว ร่างๆหนึ่งก็เด้งผึงลงมาจากชานบ้าน
“ถ้าไม่ได้เอาเงินมาสักพันลีดจ์ล่ะก็ ไม่ให้เข้าบ้านเว้ย ให้ได้ก่อนวันพุธนะ”
เสียงตะโกนตอกย้ำชัยชนะของนักพนันทั้งหลาย หรือว่าเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าคำที่เป็นคำประกาศิตสำหรับเด็กหญิงดังขึ้นพร้อมๆกับที่ประตูบ้านปิดลงดังปังอย่างแรง ส่วนเด็กหญิงที่ถูกโยนออกมาข้างนอกก็ยันกายลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าและยากลำบาก รอบกายของเธอไร้ซึ่งผู้คน ปราศจากแม้สายลมหวิวๆ พัดผ่านมาเป็นเพื่อนเคียงข้างเธอในยามนี้ เด็กหญิงเดินโซซัดโซเซผ่านบ้านเรือนหลังต่างๆซึ่งยามนี้เงียบเหมือนเป่าสาก เธอยังเดินไปตามทางอยู่เรื่อยๆจนเห็นป้ายรับสมัครแข่งขันนักเรียนชิงทุนสำหรับผู้ยากไร้ เด็กหญิงหน้าเบ้เมื่อนึกถึงเรื่องทุน ถ้าเธอสอบได้ล่ะก็ มันต้องไม่เหลือสักลีดจ์แน่ แต่เธอก็จำวันเวลา สถานที่สมัคร เส้นทางการเดินทาง วิชาที่สอบและจำนวนเงินที่จะได้ถ้าได้ทุนไว้อย่างขึ้นใจ ก่อนที่จะจำใจเดินกลับบ้านซอมซ่อกลางชุมชนแออัดสลัมยิ้มโดยไม่พูดอะไรเลยอีกเช่นเคยอย่างทุกวัน
เด็กหญิงเดินมาถึงบ้าน เธอกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ก่อนเดินเข้าบ้านอย่างระแวดระวัง - - เฮ้อ โชคดีจัง พ่อไปเล่นไพ่นี่หว่า - - เด็กหญิงเดินเข้าบ้าน หน้าที่ซีดเริ่มมีสีเลือดขึ้นอย่างเริงร่า เด็กหญิงเดินเข้าไปเปิดหน้าต่างเพื่อไล่กลิ่นอับออก พลางมองดวงดาวด้วยสายตาเลื่อนลอย ความรู้สึกนึกคิดของเธอลอยไปไหนต่อไหนไม่มีใครรู้ ตอนนี้…เธอก็ยังเป็นเด็กน้อยที่อ้างว้างเมื่อครู่ ไม่มีใครรอบกายของเธออีกเช่นเคย และสักพัก เธอก็ตัดสินใจยันกายลุกขึ้น เธอเดินเตะเศษแก้วแตกชิ้นใหญ่ เด็กหญิงบังเอิญเหยียบมันเสียด้วย ทว่า…เด็กหญิงกระชากเศษแก้วออกมาจากฝ่าเท้าอย่างเยือกเย็น กัดฟันเดินมาถึงฟูกหนาแข็งแล้วล้มตัวลงนอนเฉยๆ ปล่อยให้เลือดสีแดงข้นไหลไปอย่างไม่มีทิศทาง ในที่สุดมันก็ไหลลงไปตามทางไม้กระดานเก่าๆผุพัง เลือดหยดติ๋งๆลงไปในน้ำครำใต้ถุนบ้านของเธอ แต่เธอกลับหลับลงอย่างหน้าตาเฉย
และแล้วก็มาถึงวันที่อิสระภาพของเธอถูกปลดปล่อยออก เด็กหญิงหยัดกายลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบตั้งแต่ไก่ยังไม่เริ่มโห่ พยายามไม่แยแสต่อความเจ็บระบมทั้งตัว - - เมื่อคืนถูกพ่อซ้อมนี่นา ไปสอบสภาพนี้เขาจะให้สอบหรือนี่ - -แต่เมื่อเด็กหญิงหันไปมองพ่อของเธอ เธอก็รีบรุดแต่งตัวกระโจนออกจากบ้านเกือบไม่ทัน ก็วันนี้เป็นวันพุธนี่นา เธอเดินไปเรื่อยๆ และเริ่มได้ยินเสียงครางซึ่งเป็นสัญญาณว่าพ่อของเธอกำลังจะตื่นแล้ว แต่ว่า สักครู่เด็กหญิงก็หันหลังกลับบ้านและวิ่งอย่างสุดแรงเกิดเข้าไปในบ้าน เด็กหญิงฉวยเงินทั้งหมดที่มีอยู่แล้วสาวเท้าออกไปอย่างเร็ว ไม่สนใจเสียงเรียกของพ่อเธอและคำขู่ต่างๆ ตอนนี้ เด็กหญิงวิ่งออกไปเรื่อยๆจนถึงท่าอากาศยานของบินได้ ความจริง ถ้าเธอคิดจะมาที่นี่ก็ใช้เวลา 40 นาที ถ้าเดินอย่างเอื่อยเฉื่อย 10 นาที สำหรับการนั่งสกู๊ตเตอร์รับจ้างมา และ 15 นาทีสำหรับการที่แอ้กซ์คิดว่าพ่อถือขวดปากฉลามไล่กวดไล่แทงเธออยู่ ถ้าเลือกอย่างที่สาม เธอก็ไม่ต้องเสียเงินให้พวกสกู๊ตเตอร์รับจ้างหน้าเงินนั่นสักลีดจ์ และพอถึงที่ท่าอากาสยานของบินได้แล้ว เธอก็เดินไปที่ช่องเช่ายานบินประเภทที่1ทันที
“ซื้อตั๋วเช่ายานบินประเภท1ลำหนึ่งค่ะ ไป Ramstring เท่าไหร่คะ ขอราคาผู้ใหญ่”
“1200 ลีดจ์ค่า”
เสียงเนือยๆตอบมา แม้จะเป็นเสียงที่ดูเหนื่อยอ่อน แต่มันก็เป็นเสียงที่หวานน่าดู ช่วยเสริมกำลังใจให้แอ็กซ์อย่างมาก
“เอ่อ…งั้นเอาตั๋วเด็กละกันค่ะ”
“150 ลีดจ์ค่า”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ค่า…สนใจขนมระหว่างเดินทางไหมคะ เสิร์ฟตลอดการเดินทางเพิ่มอีก 50 ลีดจ์ค่ะ”
“ค่ะ…เอาค่ะ…เอาลูโกมอลต์บอลค่ะ”
“ค่ะ เครื่องพร้อมอีก 5 นาทีนะคะ เดินไปที่ศูนย์ขนมอัตโนมัตินะคะ พิมพ์คำว่า - - ลูโก 182 นะคะ ท่านจะได้ลูโกมอลต์บอล 500 ลูกทานตลอกการเดินทางหรือจนกว่าจะครบ 500 ลูกค่า อ้อ พาสปอร์ตของท่านหมายเลข 15152694879325 นะคะ อย่าลืมกรอกระหว่างการเดินทางค่ะ”
แอ้กซ์กล่าวขอบคุณ และยิ้มอย่างเป็นมิตร ผลที่ได้กลับมาก็เป็นมิตรเช่นกัน ความจริง ลูโกมอลต์บอลเป็นขนมที่เด็กๆทุกคนชื่อชอบ เกิดจากการนำมอลต์มากวนให้เหลว ใส่ข้าวโอ็ตและโกโก้ลงไป ปั้นเป็นก้อนกลมๆ ข้างในสอดใมอลต์ผงสีนวลตา เคลือบนมทับอีกชั้น แอ็กซ์มัวแต่คิดถึงขนม พอมารู้อีกที เธอก็เดินเข้ามาที่ในยานบินระดับ 1 แล้ว แอ็กซ์พิมพ์หมายเลขพาสปอร์ตอย่างชำนิชำนาญ กรอกชื่อ โรงเรียนเข้าไป และด้วยความที่เธอไม่เก่งภาษาอังกฤษเลย ชื่อโรงเรียนแรมสตริงที่เธอใฝ่ฝัน จึงกลายเป็น
“ R – a – m – s – t – a – n – g – e “
เมื่อแอ็กซ์กดตกลง ยานบินคู่ใจของเธอก็ทะยานขึ้นฟ้าทันที ยานบินพุ่งขึ้นฟ้าไกลออกไป…ทุกทีๆ…ไกลออกไปจากโลกมนุษย์ทุกที
ทันเดอร์
“เอาล่ะค่ะนักเรียน วันนี้วิชาการติดต่อกับต่างประเทศจบแล้วนะคะ เตรียมเปลี่ยนวิชากันได้ค่ะ”
“เฮ้อ…เสร็จสักที”
“ทันเดอร์…เธอเบื่อวิชานี้เหรอจ๊ะ”
“เอ่อ…เอ่อ…”
“เอาล่ะ…ในเมื่อเธอไม่เห็นความสำคัญก็เชิญกลับไป”
“ครูขา หนูไม่…”
“บอกให้กลับไป”
“ค่ะ”
เจ้าของเสียงลุกปึงปังออกไป แต่เธอก็ต้องเดินตัวลีบแทบจะเท่าเม็ดถั่วเขียวเมื่อถูกสายตาที่สงสารระคนตำหนิจ้องมาเกือบทุกคู่ เธอเดินอายไปเรื่อยๆ และพอถึงประตูบ้าน เธอก็กดกริ่งเป็นระรัวด้วยความอัดอั้น เธอรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน เมื่อถึงห้องนั่งเล่นที่มีของประดังตกแต่งบ้านน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม เธอก็กรีดร้องอย่างไม่เกรงใจใคร เรียกชนิดที่ว่า เห็นอะไรทำลายหมด เมื่อเธอพอใจ เธอก็หยุด แล้วหันไปเผชิญกับบุรุษร่างใหญ่คนหนึ่งด้วยสายตาสำนึกผิด
“ทันเดอร์ ลูกนี่เมื่อไหร่จะหายจากดรคเก็บกดนี่สักทีนะ เอาล่ะ รู้ไหมว่า เราเสียเงินซ่อมแซมบ้านนี่เป็นล้านลีดจ์แล้ว เพื่อให้ลูกได้รู้สำนึกนะ กักบริเวณไปทำใจสัก 1 เดือนเป็นไง”
“ค่ะ”
ทันเดอร์รับคำอย่างว่าง่าย เดินเข้าไปในห้องที่ว่างเปล่าด้วยสีหน้าสลดเศร้า ภายในห้องที่ว่างเปล่า มีเพียงเธอ คอมพิวเตอร์และกระแสความอ้างว้างที่มาเป็นระลอกเท่านั้น แต่เพียงครู่เดียวมันก้หายไป เมื่อเด็กหญิงเปิดคอมพิวเตอร์ เธอเล่นอินเตอร์เน็ทอย่างเพลิดเพลิน และเมื่อมีสัญญาณว่าอีเมลล์ใหม่เข้ามา เธอก็ลนลานเปิดดู ตาเธอวาวอย่างลิงโลด ท่องแต่ว่า - - อิสระ… - - อยู่นั่น ฉับพลันนั้น เธอก็ตัดสินใจกดปุ่มๆหนึ่งข้างๆปุ่มเอ็นเตอร์ แล้วเธอก็ถูกดูดเข้าไปในเครื่องโดยที่ไม่มีใครรู้เห็น
สปิริต
“แม่…ให้สปิริตไปเรียนที่แรมสตริงนะ”
เสียงพูดอย่างดันทุรังดังขึ้น เป็นผลให้ผู้ฟังนิ่วหน้าอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะถามเสียงเหนื่อยอ่อน
“”สปิริต…แกรู้เหรอว่าค่าใช้จ่ายน่ะมันเท่าไหร่กัน ภาคการศึกษาหนึ่งมันตั้ง 50000 ลีดจ์นะ แกจะเอาเงินที่ไหน แต่ถ้าเป็นเงินสามล้านลีดจ์ของฉันละก็ แกจำเอาไว้เลยนะว่าแกไม่มีส่วนร่วม”
ผู้ถูกกล่าวถึงที่ชื่อสปิริต หน้าง้ำ เธอกรีดเสียงดังและกรีดเสียงถามผูเป็นมารดาว่า
“นี่แม่คะ…ไอ้เงินแค่ 50000 ลีดจ์น่ะ หนูมีพอจ่ายน่า เงินเดือนพ่อก็ปาไปเดือนละห้าล้านลีดจ์แล้วนะ มีแต่แม่นั่นแหละ ลำเลิกบุญคุณหนูอยู่นั่น ทั้งๆที่เงินหนูก็ไม่เคยยลยินสักลีดจ์”
ผู้ถูกพูดถึงหน้าชาด้วยความอายที่ถูกลูกกล่าวหาว่างกเงิน แล้วเธอก็ชาทั้งตัวเหมือนถูกฟ้าฟาดเมื่อบุรุษที่นั่งข้างเธอเสริมด้วยความหมั่นไส้คล้ายเก็บกดในใจมานานว่า
“คุณ เงินผมพอจ่ายน่า งกๆอย่างคุณไม่ต้องจ่ายหรอก ไปเลยครับลูกสปิริต ทำที่อยากทำบ้าง เพราะอยู่นี่เดี๋ยวมหาสมุทรเรียกพี่อีกคนล่ะจะยุ่ง ไปเรียนที่แรมสตรังไม่ดีกว่าเหรอ พี่สปอร์ตก็เรียนนี่นาลูกครับ”
“พ่อขา…อย่าลืมว่าหนูไม่อยากไปซ้ำรอยพี่เค้า”
สปิริต กล่าวด้วยเสียงหวาน ทว่าแฝงความอดกลั้นเมื่อได้ยินชื่อพี่ชายของเธอ ก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกไปโดยไม่มองแม่ตนเองเลย
“พ่อขา หนูไปนะคะ”
สปิริตเดินข้นรถทันได้ยินพ่อตอบกลับมา
“ครับลูก ผลเป็นยังไงก็บอกด้วยนะครับ”
สปิริตยิ้ม คีย์คำสั่งลงไปในรถว่าตนต้องการที่จะใช้ระบบ อัลโตเมต ทริกเซิร์ชชิ่ง ค้นหาอะไรบ้างอย่าง แล้วเมื่อเธอพิมพ์ชื่อโรงเรียนลงไป กลับปรกฏผลออกมาว่า
“เราไม่พบสิ่งที่หา
ประมวลผลใกล้เคียง
ได้โรงเรียน Ramstrange”
“แรมสแตรงค์เหรอ เออ เอาสิ ไปเลย”
สปิริตพูดอย่างนึกสนุก ในขณะที่รถแล่น เธอก็ร้องเพลงจังหวะฮาร์ดคอร์เพลงโปรดของเธอ ต่อด้วยแรปจังหวะสนุกสนาน โดยที่เธอไม่รู้เลยว่า รถเจ้ากรรมของเธอพาเธอผ่านดาวเคราะห์น้อยหลายดวง ถูกลมสุริยะพัดพาไปอย่างไร้ทิศทาง ลื่นไหลไปยังเกล็ดน้ำแข็งและวงแหวนต่างๆ เธอไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะตอนนี้เธอกำลังมีความสุขกับเพลงป็อบหวานเสียดหู จนกระทั่ง รถของเธอหยุดลง ณ สถานที่หนึ่ง สปิริตมองออกข้างนอกด้วยความประหลาดใจ - - นี่น่ะหรือ…รัมสแตรงค์………… - -
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น