แฮรี่ พอตเตอร์และการกลับมาของนักโทษแห่งอัซคาบัน

ลำดับตอนที่ #1 : การจากไปของซิริอัส แบล็ค

บทที่ 1  การจากไปของซิริอัส แบล็ค





.....ซิริอัสถูกลำแสงคาถาลำที่สองกระแทกเข้าที่หน้าอกอย่างจัง  ก่อนที่จะค่อย ๆ ล้มลงไปในเงามืดด้วยสีหน้าตกใจกลัว



  

แฮรี่พยายามยื่นมือไปไขว่คว้ากลางอากาศ  แต่เชือกที่มองไม่เห็นรั้งตัวเขาไว้ไม่ให้วิ่งไปหาซิริอัสได้



เขาจมหายไปในเงาดำน่าสะพรึงกลัวด้านหลัง  แล้วหายวับไปต่อหน้าต่อตา



\"ซิริอัส!\"



แฮรี่มองเห็นมือของเขาเองยื่นออกไปเต็มเหยียด  แต่หลังฝ่ามือนั้นไม่มีสิ่งใดนอกจากความมืด



เขากำลังมองเพดานอยู่

\"อีกแล้วหรือ . . .\"



แฮรี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงเมื่อพบว่าตัวเองเหงื่อท่วมตัวจากฝันร้ายที่เกิดขึ้นติดต่อกันตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมานับแต่วันที่เขาออกจากสถานีคิงส์ครอสและกลับมาอยู่ที่บ้านเดอร์สลีย์แห่งนี้  หัวใจยังคงเต้นถี่รัวไม่เป็นจังหวะ  จนต้องเอามือกุมหน้าอก  \'เขาไม่เคยช่วยซิริอัสได้แม้แต่ในฝัน\'  แฮรี่ใช้หลังมือปาดเหงื่อออก  และใบหน้าเปียกไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ยอมหยุด  แม้เขาจะเช็ดออกไป  แต่มันก็ยังคงไหลอยู่อย่างนั้นราวกับน้ำก็อกที่ปิดไม่สนิท  



\"ผมยังไม่เคยบอกเลยว่า รักคุณมากขนาดไหน\"  เขาอยากจะพูดกับตัวเองอย่างนั้นแต่พูดไม่ออกด้วยเหมือนมีบางอย่างจุกอยู่ตรงคอหอย  ตลอดสามปีที่ซิริอัสทุ่มเทดูแลเขาแบบถวายชีวิต  และมอบความรักให้อย่างที่เขาไม่เคยได้จากใครมาก่อน  แต่แฮรี่กลับไม่เคยได้บอกเขาเลยแม้สักคำว่าเขาเองก็รักซิริอัสมากเหมือนกัน  แม้แต่เมื่อตอนคริสมาสต์ที่ผ่านมาแค่บอกให้เขาระวังตัวก็ยังไม่ได้บอก   ทำไมถึงเพิ่งจะมารู้สึกตัวเอาเมื่อเสียเขาไปแล้วนะ   เขาเพิ่งรู้สึกตัวจริง ๆ ตอนดัมเบิลดอร์พูดกับเขาตรง ๆ ในห้องทำงาน  หลังจากเกิดเรื่องที่กองปริศนา



\".  .  . คนที่ซิริอัสห่วงใยที่สุดในโลกคือเธอ .  .  . คนเดียวที่เธอจะไปช่วยไม่ว่าจะอยู่ไกลเพียงใด คือ ซิริอัส แบล็ค\"  เสียงของดัมเบิลดอร์ยังคงดังก้องอยู่ในหัวเขาไปมาราวกับเป็นพัน ๆ ครั้ง



แฮรี่หยิบกระจกสองทางที่วางไว้ข้างเตียงขึ้นมา  เขาซ่อมมันด้วยคาถาซ่อมแซมในวันรุ่งขึ้นหลังจากงานเลี้ยงปัจฉิม  เพราะอย่างไรเสียมันก็เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจากซิริอัส   และบัดนี้มันเปรียบเสมือนของดูต่างหน้า...ของซิริอัส



เขาจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกบานเล็ก  ในใจภาวนาอยากให้มีปาฏิหารย์ ... ขอเพียงให้เขาได้พบซิริอัสอีกเพียงครั้งเดียว ... ครู่เดียว ... เพื่อที่เขาจะได้บอกคำที่ไม่เคยบอก



เขารู้ดีตั้งแต่ปีก่อนหลังการตายของเซดริกว่า  เมื่อโวลเดอร์มอร์คืนพลัง  จะต้องมีสงครามและการสูญเสีย  แต่เขาไม่เคยคาดคิดถึงว่าการสูญเสียคนสำคัญจะเกิดขึ้นเร็วเพียงนี้    บัดนี้เขาเสียซิริอัสไปแล้ว  จากนี้เขาจะเสียใครไปอีกล่ะ  ที่ซิริอัสต้องเป็นเช่นนี้ก็เพราะโวลเดอร์มอร์รู้ว่าเขาเป็นคนสำคัญของแฮรี่  ... เพราะเขาคือคนสำคัญ



ถ้ารู้ว่าทุกอย่างจะลงเอยแบบนี้  เขาสู้ยอมถูกไล่ออกจากฮอกวอตส์เพื่อจะได้ไปอยู่ที่บ้านซิริอัสยังดีเสียกว่า



น่าแปลกเหลือเกินที่หมู่นี้เขาไม่ฝันแปลก ๆ อีกแล้ว  แม้เขาจะไม่มีใจจะฝึกอ็อคคลูเมนซี่แล้ว แต่ก็รู้สึกได้ว่าจิตใจเขาว่างเปล่าไปเอง  เพราะเขานึกถึงแต่เพียงเรื่องซิริอัสเท่านั้น . . .  ไม่น่าเชื่อเลยว่าตอนยังอยู่ที่โรงเรียนเขามีเรื่องสับสนให้คิดมากมายจนฝึกไม่สำเร็จ  แต่พอบัดนี้ไม่คิดจะฝึกเลยแต่จิตใจกลับว่างเปล่าไปเอง



\"ซิริอัส...\"  แฮรี่พูดกับกระจก  ในซอกลึกของจิตใจยังหวังอยู่ว่าบางทีซิริอัสอาจได้ยินเสียงเขา  ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนก็ตาม



แฮรี่วางกระจกลงบนโต๊ะข้างเตียงแล้วทิ้งตัวลงนอน  เขาลืมตาโพลงอยู่อย่างนั้น  ไม่คิดจะข่มตานอน  หรือลุกขึ้นมาทำอะไรทั้งนั้น





ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะจากตรงหน้าต่าง  เขาเงยหน้าขึ้นจากหมอนและเห็นนกฮูกสามตัวกำลังเรียกร้องให้เขาเปิดหน้าต่างอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมลุก

\"มาแล้ว ๆ\"  แฮรี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาอย่างเชื่องช้าพลางใช้หลังมือปาดน้ำตา



แฮรี่เปิดหน้าต่างออกแล้วนกฮูกสีขาวหิมะก็ร่อนลงบนเตียงก่อนใคร  ตามด้วยนกฮูกตัวจ้อยกระพือปีกเร็วจี๋  และนกฮูกนาสีน้ำตาลหอบของกล่องใหญ่มาด้วยท่าทางกะปลกกะเปลี้ยและร่วงลงกับพื้นก่อนจะบินไปถึงเตียง



\"แอรัล เป็นไงบ้างหรือเปล่า\"  แฮรี่ถามนกฮูกแก่ของครอบครัววีสลีย์ด้วยความห่วงใยก่อนจะรีบแกะกล่องใบใหญ่ออกแล้วอุ้มมันไปที่กรงเฮ็ดวิกเพื่อให้ดื่มน้ำ

เฮ็ดวิกส่งเสียงร้องเพื่อเตือนให้แฮรี่แกะห่อของเร็ว ๆ  ในขณะที่พิกวิดเจียนก็บินวนร่อนไปมารอบหัวเขา



แฮรี่ถอนหายใจ  \"พิก! อยู่นิ่ง ๆ ซะทีได้ไหม\"  เขาเงยหน้าขึ้นมองนกฮูกตัวจ้อยแล้วก็นึกได้ว่ามันเป็นนกที่ซิริอัสให้รอนตอนปี 3  เขาจึงดึงมันลงมาแกะห่อของจากรอนก่อน  เฮ็ดวิกกระพือปีกเป็นเชิงดุ  แต่แฮรี่ไม่สนใจ  ความจริงเขาไม่สนของจากรอนหรอก  แต่สนใจพิกวิดเจียนมากกว่า



\"ฉันอยากให้แกพูดได้จัง .  .  . จะได้รู้ว่าตอนที่แกได้พบซิริอัส เป็นยังไงบ้าง\"  แฮรี่พูดกับนกฮูกตัวน้อยในอุ้งมือ ก่อนจะปล่อยให้มันบินถลาไปรอบห้อง ด้วยความเริงร่าที่ทำงานสำเร็จ    จากนั้นเขาก็หันมาแกะห่อของขวัญจากอุ้งเท้าเฮ็ดวิกที่ทำสายตาดุใส่เขา



\"ขอโทษที่ปล่อยให้รอนาน\"  แฮรี่พูดพลางแกะห่อออกจากเฮ็ดวิกก่อนที่มันจะบินกลับไปที่กรงเพื่อดื่มน้ำต่อจากแอรัลที่ยังนอนพังพาบพักเหนื่อยอยู่ข้างกรง



แฮรี่หันไปมองหน้าต่างและหวังลึก ๆ ว่าจะมีนกฮูกอีกสักตัวมาหาเขา  นกฮูกที่เขาไม่รู้จัก  ไม่ก็นกจากแถบเมืองร้อนเหมือนสมัยเมื่อเขาขึ้นปี 4  



แฮรี่ยังคงมองอยู่อย่างนั้น  ไม่คิดจะหันมาเปิดดูของขวัญหรือจดหมายฉบับใดทั้งสิ้น



*    *    *    *

ห้องครัวบ้านโพรงกระต่าย



\"ทำไมปีนี้เค๊กชิ้นใหญ่กว่าปกติล่ะครับ\"  รอนถามคุณนายวีสลีย์หลังจากที่แอรัลหอบเค็กกล่องใหญ่ของเธอไปให้แฮรี่ด้วยความลำบากลำบน

\"ก็ .  .  . ช่วงนี้แฮรี่เขาลำบากมากนี่จ๊ะ\"  มอลลี่ วีสลีย์พูดด้วยน้ำเสียงติดขัด

\"แม่ให้ทดแทนที่ซิริอัสจะไม่ได้ให้ปีนี้สินะฮะ\"  เฟร็ดถามด้วยสีหน้าซึม ๆ  ขณะฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะ

\"แต่ถึงยังไงแฮรี่ก็คงไม่ดีใจหรอก\"  จอร์จเสริมด้วยสีหน้าไม่ต่างกัน

\"ถึงยังไง .  .  . แม่ก็อยากให้  เพราะแม่ไม่รู้จะทำอะไรให้เขาได้มากไปกว่านี้แล้วนี่\"



*    *    *    *

บ้านเกรนเจอร์



เฮอร์ไมโอนี่นั่งมองหน้าต่างเนิ่นนาน นับจากเฮ็ดวิกมารับของขวัญจากเธอไปให้แฮรี่  

\'ป่านนี้เฮ็ดวิกคงกลับไปถึงบ้านแฮรี่แล้ว\'  เฮอร์ไมโอนี่จมอยู่ในความคิดคำนึงขณะมองท้องฟ้ามืดมิดนอกหน้าต่าง  \'ไม่รู้ตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง  เพราะปีนี้จะไม่ได้ของขวัญจากซิริอัสอีกแล้วนี่นา\'  เฮอร์ไมโอนี่คิดถึงตรงนี้แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าภาพท้องฟ้าเริ่มเบลอ  

\"คนเราตายกันง่าย ๆ อย่างนี้เลยหรือ\"  เธอเริ่มกอดอกแน่นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองสั่นสะท้านไปทั้งตัว



เสียงลูกบิดประตูห้องนอนเธอดังขึ้นก่อนที่คุณแม่ของเธอจะเข้ามาในห้อง

\"ยังไม่นอนอีกหรือจ๊ะ ลูก\"  คุณนายเกรนเจอร์เข้ามาเพราะเห็นแสงไฟ  \"เฮอร์ไมโอนี่ ลูกเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ\"



\"คะ?\"

คุณนายเกรนเจอร์ชี้ไปที่แก้มของเธอ  เฮอร์ไมโอนี่เอามือลูบหน้าดูว่ามีอะไรติด  และก็พบว่าแก้มของเธอมีน้ำใส ๆ ไหลลงมาเป็นทาง



\"มีอะไรบอกแม่ได้นะลูก\"  คุณนายเกรนเจอร์พูดพลางเดินเข้ามาโอบเฮอร์ไมโอนี่ที่พยายามเช็ดน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหล  \"ตั้งแต่ลูกกลับมาจากโรงเรียนแล้วดูไม่ร่าเริงเลย\"

เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มสะอื้นในอ้อมกอดของแม่  



\"ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาเถอะจ๊ะ  ไม่ต้องฝืนหรอก\"



*    *    *    *



สำนักงานภาคีฟีนิกส์  เลขที่ 12 กริมมอลด์เพลซ



\"ตกลงเธอก็รับหน้าที่ประจำการที่สำนักงานนี้เป็นหลักนะ คุณลูปิน  แล้วสมาชิกคนไหนว่างก็ค่อยให้ผลัดเปลี่ยนเวรกัน\"  ดัมเบิลดอร์เอ่ยขณะมองหน้าลูปิน

\"ครับ\"      

\"ความจริงหน้าที่ประจำการที่สำนักงานนี้ ก็เหมือนการเป็นศูนย์กลางในการติดต่อทุกคน  แต่ถ้าเธอไม่อยากทำ  ฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ  ฉันไม่อยากให้เป็นเหมือนตอนซิริอัสอีก\"  



ลูปินหลบสายตาดัมเบิลดอร์เพราะรู้สึกเจ็บในอก ที่ได้ยินชื่อนั้น  

\"เราจะจัดงานศพให้เขาไหมครับ\"

ดัมเบิลดอร์หายใจหนัก ๆ ออกมาก่อนจะตอบว่า  \"ยังไม่ใช่ตอนนี้  เพราะชื่อของเขายังไม่พ้นข้อกล่าวหา  คอร์นีเลียส ฟัดจ์อาจใช้เป็นข้ออ้างในการหาเรื่องเราได้\"



\"แต่ .  .  .\"  ลูปินอ้าปากจะแย้ง

ดัมเบิลดอร์ยกมือเป็นเชิงห้าม ก่อนจะพูดต่อว่า  \"ฉันจะรีบหาทางทำให้ชื่อของซิริอัสพ้นมลทินโดยเร็วแน่  ฉันรับรอง  แล้วทุกคนที่มาร่วมงานศพของเขาจะได้รับรู้ว่าเขาบริสุทธิ์\"



*    *    *    *