ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 ความจริงเริ่มปรากฎ : ไวโอ่
บทที่ 6 ความจริงเริ่มปรากฏ : ไวโอ่
ดาร์กโซลจดจ่อกับการเล่าเรื่องของนักเชิดเงาอย่างยิ่ง เหตุการณ์โศกนาฏกรรมในคืนนั้นที่แท้เป็นเช่นไรกันกันแน่
นักเชิดเงาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แววตาของมันดูเหม่อลอย คล้ายกับเลื่อนลอยไปไกลแสนไกล แต่ไม่นานนักมันก็เอ่ยปากขึ้น
“ คืนวันนั้นเอง วันที่พิณล่าวิญญาณประกาศว่ามันช่วงชิงของล้ำค่าชิ้นนั้นมาให้ได้ ข้า ลูกชายของข้า และก็สหายที่รักที่สุดของข้าก็ได้เข้าร่วมในการปกป้องของล้ำค่าชิ้นนั้นด้วย ”
“ ในคืนวันนั้นอาจเรียกได้ว่า เป็นคืนที่เหล่ายอดฝีมือหลายคนรวมใจเป็นหนึ่งเดียวกันเพื่อจะปกป้องของสำคัญไว้ มิเพียงเท่านั้นเหล่าผู้คุ้มกันก็ร่วมมือป้องกันของล้ำค่านั้นไว้อย่างสุดชีวิตด้วย
ขณะนั้นข้า ลูกชาย และสหายของข้ายืนจดจ่อสมาธิเตรียมรับการมาของพิณล่าวิญญาณ และพวกของมันอย่างใจจดใจจ่อ ข้าเองสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันชั่วร้ายของราตรีในคืนนั้นได้
เหล่ายอดฝีมือต่างเฝ้ารอคอยของพิณล่าวิญญาณเป็นเวลานานแสนนาน แต่มันก็มิมีวี่แววว่าจะปรากฏตัวขึ้นมาเลย จนกระทังเวลาประมาณตีสองกว่าได้ ลมพัดโชยมาหนาวเหน็บยิ่งนัก ทันใดนั้นเองการลงมือที่แสนอำมหิตก็เริ่มขึ้น ! ”
“ อาวุธลับที่แสนอำมหิตซัดใส่เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายด้วยความรวดเร็วยิ่งนัก การลงมือในครั้งนั้นเรียกได้ว่า รวดเร็วยิ่งนัก มียอดฝีมือไม่น้อยที่ไม่สามารถหลบการโจมตีครั้งนั้นได้
ข้าเองก็เกือบที่จะหลบไม่พ้นเช่นกัน ยังดีที่ข้า กับลูกชายช่วยกันใช้หุ่นเชิดเป็นเกราะกำบังตัวไว้ได้ สหายของข้านั้นเมื่อรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามชิงลงมือก็ไม่รอช้าอาศัยท่าร่างพุ่งตัวตรงไปยังที่ทิศที่อาวุธลับเหล่านั้นซัดออกมาในทันที เหล่ายอดฝีมือที่เหลือก็พุ่งตามสหายของข้าไปเช่นกัน
แต่นั่นกลับเป็นเพียงกับดักลวงของมันเท่านั้น บริเวณเงามืดที่อาวุธนั้นซัดออกมานั้น เมื่อเหล่ายอดฝีมือเข้าไปใกล้ก็พบว่านั่นเป็นแค่หุ่นปลอมเท่านั้น กว่าจะรู้ตัวว่าถูกหลอกก็สายไปเสียแล้ว หุ่นปลอมนั้นได้มีกับระเบิดติดตั้งไว้
เสียงระเบิดดังสนั่นก้อง ราวกับว่าจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในตรงนั้นให้สิ่งซากเป็นผุยผง ข้าเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเช่นกัน หุ่นปลอมที่มันคิดค้นขึ้นมานั้น สามารถซัดอาวุธได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ควัน และเปลวเพลิงจากระเบิดครั้งนั้นแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ เหล่ายอดฝีมือในตอนนั้นเหลือเพียงแค่ห้าสิบ หกสิบคนเท่านั้น
ภาพที่ปรากฏต่อหน้าของข้าต่อจากนั้นก็คือ ใต้ควันไฟนั้นได้ปรากฏตัวของพวกมันขึ้น ! พิณล่าวิญญาณ และพวกมือสังหารของมัน
พวกมันมีจำนวนรวมกันแล้วเพียงแค่สี่คนเท่านั้น ทุกผู้คนถูกปิดบังใบหน้าไว้ด้วยหน้ากากสีดำ ไม่เว้นแม้แต่พิณล่าวิญญาณ
ข้าในตอนนั้นด้วยความโมโหที่สหายของข้าโดนระเบิดไป ก็พุ่งตัวเข้าไปหวังจะต่อกรกับมันด้วยหุ่นของข้า ถึงแม้ข้าจะรู้ตัวเองว่าฝีมือของพวกมันกับข้าจะต่างกันมากเพียงใดก็ตาม
แต่ข้ามิเพียงไม่สามารถทำอะไรมันได้เท่านั้น กลับถูกพวกมันคนหนึ่งต่อยเข้าหนึ่งหมัด แต่ข้าควบคุมหุ่นของข้ารับไว้แทนได้ทัน ถึงกระนั้นความร้ายอาจของฝีมือการลงมือของมันนั้นร้ายกาจยิ่ง แม้แต่หุ่นที่ข้าสร้างขึ้นมา กลับถูกมันต่อยพังด้วยหมัดเปล่าเพียงครั้งเดียว
ในตอนนั้นเหล่ายอดฝีมือบางคนที่คิดจะหนีก็ถูกพวกมันคนอื่นลงมือสังหารเสียสิ้น ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วยิ่งนัก ลูกชายข้าพยายามที่จะเข้ามาช่วยข้า แต่ไหนเลยจะสามารถช่วยข้าได้ แม้แต่พลังฝีมือของข้ายังไม่สมารถต่อกรกับมันได้เลย
ไม่นานนักยอดฝีมือบริเวณหน้าหอรักษาการณ์ก็เหลือเพียงไม่กี่สิบคนเท่านั้น แต่ทว่าจำนวนของพวกมันนั้นทั้งสี่คนยังคงไม่มีแม้รอยขีดข่วนแม้แต่เพียงนิดเดียว ข้าเองในตอนนั้นรู้ดีว่าไม่มีทางรอดชีวิตได้แน่ จะคิดหลบหนีก็คงไม่มีทางรอดพ้น
และแล้วหนึ่งในสี่ของพวกมันก็ค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้ข้า และพวกที่เหลืออย่างช้าๆ ในมือของมันนั้นถือไว้ด้วยพิณตั้งสายขนาดเล็กอันหนึ่ง พิณที่ไล่ล่าชีวิตคน พิณล่าวิญญาณ !
ในตอนนั้นมียอดฝีมือหนึ่งคนคิดจะหลบหนี แต่เพียงแค่มันพุ่งตัวออกไปยังไม่ทันไร พิณในมือของมันถูกดีดออก ร่างของยอดฝีมือผู้นั้นก็ขาดเป็นสองท่อนในทันที การลงมือของมันนั้นเรียกได้ว่าข่มขวัญยอดฝีมือที่เหลือจนหมดสิ้นแล้ว
ข้ารู้ว่าเวลาชีวิตของข้านั้นเหลือไม่มากแล้ว ข้าจึงตัดสินใจจะใช้กระบวนท่าเสี่ยงชีวิตกับมันแล้ว ขณะที่มันกำลังจะดีดพิณของมันขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ข้าอาศัยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ทั้งหมดของข้าพุ่งเข้าใส่มัน
แต่เมื่อข้าพุ่งตัวไปข้าก็รู้ตัวว่า พลาดท่าเสียแล้ว มันเพียงตั้งใจหลอกล่อข้าให้พุ่งตัวออกมาเท่านั้น ข้าคิดจะเปลี่ยนแปลงท่าร่างหลบหนีก็ไม่เป็นผลเสียแล้ว พร้อมกันนั้นพิณในมือของมันก็ถูกดีดออก
ข้าคิดว่าข้าคงต้องจบชีวิตลงเสียแล้ว ในตอนนั้นข้ารู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างกระแทกใส่ตัวของข้าอย่างจัง ทำให้ข้าต้องกระเด็นไปในทันที ในตอนแรกข้าคิดว่าเป็นฝีมือจากการลงมือของมัน ”
กล่าวถึงตรงนี้นักเชิดเงาคล้ายกับมีน้ำตา แต่มันก็กล้ำกลืนเอาไว้พร้อมกับกล่าวต่อ
“ แต่ที่ข้ากระเด็นออกไปนั้น มิใช่เพราะเสียงพิณของมัน แต่เป็นเพราะลูกชายข้าอาศัยตัวของเขาเข้ารับการลงมือของมันไว้ ลูกชายข้าพยายามปกป้องข้าไว้ ภาพที่ข้าเห็นในตอนนั้นก็คือ เลือดที่สาดกระเซ็นออกจากคอหอยของลูกชายข้า
ข้าตะโกนเรียกลูกชายข้าอย่างสุดชีวิต แต่เขาไม่สามารถจะกล่าวกับข้าได้แม้แต่เพียงสักคำเดียว ไม่นานนักลูกชายข้าก็สิ้นลมหายใจ ข้าไม่สามารถปกป้องลูกชายของตัวข้าเองได้ !
พิณล่าวิญญาณในตอนนั้นคล้ายกับแย้มยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย มันคล้ายพึงพอใจยิ่งนักที่เห็นผู้คนสูญเสียสิ่งที่ตัวเองรักไป และก็ในทันใดนั้นเอง ภายในกองไฟที่เกิดระเบิดก็ปรากฎเงาร่างสายหนึ่งพุ่งตัวออกมาด้วยความรวดเร็วยิ่งนัก เงาร่างสายนั้นมิเพียงติดไฟที่ลุกไปทั่วร่างกาย แต่บนตัวของมันนั้นถูกอาวุธลับหลายสิบเล่มปักอยู่ หากเปลี่ยนเป็นคนผู้อื่นคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่รอดได้แล้ว
แต่เพราะเงาร่างสายนั้นเป็นมันนั่นเอง !
มันคือสหายที่ข้ารักที่สุด จิตใจของมันนั้นยังคงไม่ยอมแพ้ แม้ร่างกายของมันจะปานตายแล้ว ข้าเชื่อว่ามันต้องการที่จะปกป้องทุกคนในจงได้
มันตะโกนดังลั่น ‘ ตายไปพร้อมกับข้าเสียเถอะ พิณล่าวิญญาณ ! ’ เหล่ามือสังหารที่เหลือแม้ประสาทสัมผัสรวดเร็วเพียงใดก็ตาม พวกมันนั้นซัดอาวุธลับอีกหลายร้อยสายใส่สหายของข้า แต่นั่นไม่ได้ทำให้การเคลื่อนไหวของสหายของข้าชะงักลงแม้แต่น้อย กลับกันสหายของข้ากลับพุ่งเข้าล็อคคอของพิณล่าวิญญาณเอาไว้อย่างสุดชีวิต
มันมองมาที่ข้าด้วยสายตาที่ภายในแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม ข้ายังคงจำสิ่งที่มันกล่าวกับข้าไว้ได้ ‘ ฝากลูกของข้าด้วยนะ ’ ! ”
กล่าวถึงตรงนี้น้ำตาของนักเชิดเงาก็หลั่งไหลออกมาในทันที โซเฟียก็เช่นกัน
ดาร์กโซลมันแม้เป็นนักฆ่าที่เลือดเย็นอำมหิต แต่พอได้ฟังเรื่องราวถึงตอนนี้ก็แทบจะกลั้นใจไม่ไหวจริงๆ
โซเฟียซบลงที่นักเชิดเงาช้าๆ นักเชิดเงาลูบหัวปลอบนางอย่างทะนุถนอม
“ และทันทีที่เพื่อนช้ากล่าวจบมันล็อคคอพิณล่าวิญญาณไว้ไม่ทันไร ก็ถูกซัดใส่ด้วยอาวุธลับอีกหลายสายเช่นกัน และถึงตอนนั้นมันก็ไม่สามารถทนรับความบาดเจ็บจากการลงมือที่แสนอำมหิตครั้งนั้นได้ แขนที่เคยล็อคคอพิณล่าวิญญาณค่อยๆ ถูกปล่อยออกอย่างช้าๆ
พิณล่าวิญญาณหอบหายใจของมันราวกับเกือบจะสิ้นลมไป มันคล้ายเพิ่มความโกรธแค้นขึ้นมายิ่งนัก ดีดพิณตั้งสายของมันใส่ร่างสหายของข้าอีกครั้งหนึ่ง เลือดซ่านกระเด็นไปทั่วทิศทาง จากนั้นมันก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้น ‘ เจ้าพวกสวะเอ๋ย ข้าจะฆ่าไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียวเลย ! ’ พร้อมกันนั้นมันก็เริ่มบรรเลงพิณของมันแล้ว
ข้าเองในตอนนั้นไม่คิดว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดได้อีกแล้ว เมื่อพิณของมันบรรเลงขึ้นเหล่ายอดฝีมือบางคนก็เกิดอาการคุ้มคลั่งฆ่าฟันพวกเดียวกันเอง บ้างก็เลือดทะลักออกจากปากสิ้นใจตาย บทเพลงที่มันบรรเลงในคืนนั้นคือ ‘ บทเพลงราตรีโหยหวน ’
แต่ข้าในตอนนั้นกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้น ข้าคิดว่าข้าคงจะต้องตายแน่แล้ว แต่ทันใดนั้นเอง เงาร่างสีเขียวสายหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น เงาร่างสายนั้นมิเพียงปรากฏขึ้นมาด้วยความรวดเร็วเท่านั้น มันกลับพาตัวของข้าหนีไปด้วยความรวดเร็วอย่างยิ่ง แต่พิณล่าวิญญาณ และพวกของมันนั้นก็หาได้ติดตามไม่ เนื่องเพราะพวกมันไม่ได้สังเกตว่ามีดสั้นสังหารพรางตัวอยู่ และช่วยข้าไปในตอนไหนนั่นเอง มันคิดว่าข้าตายไปแล้ว
เงาร่างสายนั้นพาข้าไปยังภูเขาแห่งหนึ่งไกลออกไปจากเมืองเทอรีโน่ ที่แววตาของมันนั้นปรากฏรอยน้ำตาขึ้น ความเจ็บปวดที่มันเผชิญอยู่นั้นมิสามารถบ่งบรรยายได้ ข้าเองก็เช่นกัน และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เจอกับมีดสั้นสังหาร ! ”
จากนั้นนักเชิดเงาก็ได้เล่าให้ฟังว่า
“ มีดสั้นสังหารนั้นความจริงรอหาโอกาสลอบสังหารพวกนั้นอยู่ แต่ไม่มีโอกาสที่จะสามารถลงมือได้เลย เมื่อมันเห็นว่าไม่ได้การ คนที่มันคิดว่าสามารถช่วยได้เร็วที่สุดในตอนนั้นก็คือ ข้า
หลังจากนั้นข้าก็ไปตามหาตัวโซเฟีย ซึ่งก็คือลูกสาวของสหายที่รักที่สุดของข้า พร้อมกันคอยเลี้ยงดูนาง นางในตอนนั้นอายุประมาณสิบเอ็ดขวบได้ ส่วนมีดสั้นสังหารกับข้าก็ทำการช่วยฝึกวิชาเพื่อที่จะหาทางแก้แค้นพวกมันให้จงได้
และข่าวหลังจากนั้นก็คือ ของล้ำค่าชิ้นนั้นได้ถูกขโมยไปเสียแล้ว ข่าวคราวการตายของเหล่ายอดฝีมือก็แพ่รกระจายไปทั่ว แต่ทว่าหลังจากนั้นก็ไม่มีใครพบเห็นพิณล่าวิญญาณอีกเลย บ้างก็ว่ามันได้ตายไปแล้ว แต่ข้าคิดอยู่เสมอว่ามันคงยังไม่ตาย ”
มันกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่หุ่นเชิดของมัน
“ หุ่นเชิดอันนี้เป็นหุ่นเชิดที่ข้าอุทิศตัวสร้างขึ้น มันเป็นหุ่นเชิดที่ถอดแบบมาจากลูกชายของข้า และสักวันข้าจะต้องหาโอกาสแก้แค้นให้จงได้
ข้า และโซเฟียหลบซ่อนมาตลอดเวลาที่ผ่านมา ติดตามข่าวคราวของมันตลอด และจนในที่สุดคืนนี้ข้าก็ทราบข่าว ผู้ที่บอกข้าก็คือ มีดสั้นสังหารนั่นเอง มันได้บอกกล่าวกับข้าว่ามีการประมูลลับขึ้น มันจะไปสังเกตการณ์คาดว่าต้องเกี่ยวข้องกับของล้ำค่าที่หายสาบสูญไปแน่ ”
เมื่อนักเชิดเงาเล่าเรื่องราวถึงตอนนี้ ดาร์กโซลก็พอเข้าใจอะไรมากขึ้นมาบ้างแล้ว มันกลับรู้สึกละอายใจตัวขึ้นมาที่คิดจะฆ่ามีดสั้นสังหาร
“ แต่ว่าทำไมมีดสั้นสังหารเมื่อพบกับพิณล่าวิญญาณแล้ว ถึงทำเป็นเหมือนกับไม่เคยเจอมันมาก่อน ”
มันถามอย่างสงสัย
“ นั่นก็เพราะมันไม่ต้องการให้พิณล่าวิญญาณสงสัยในตัวของมันนั่นเอง และก็เป็นการดีแก่ตัวมันเองด้วยที่จะสะกดกลั้นความแค้นไว้ เพื่อซ่อนจิตสังหารของมันไม่ให้แผ่ออกมา มิเช่นนั้นในตอนนั้นหากมันสูญเสียพลังสมาธิไปเพียงส่วนเดียวมันคงไม่สามารถมีชีวิตรอดจนข้าไปช่วยได้แล้ว ”
“ เช่นนั้นเป็นว่า พิณล่าวิญญาณไม่รู้ว่าคนที่ช่วยชีวิตท่านในวันนั้นไว้คือ มีดสั้นสังหาร ”
นักเชิดเงาพยักหน้ายอมรับ
“ ในตอนนั้นมันคงไม่คิดว่าจะมีใครมาช่วยชีวิตข้าไว้ได้ หากมันล่วงรู้ว่ามีดสั้นสังหารช่วยข้าไว้ได้ในวันนั้น มันคงตามเก็บข้าแล้ว ”
ดาร์กโซลนั่งเงียบสักพัก มันคล้ายกำลังทบทวนความจำ และคิดอะไรอยู่
“ ถ้าเป็นเช่นนั้นของล้ำค่าชิ้นนั้นไฉนตกอยู่ในมือของคอนเนอร์ได้ ”
“ ข้าเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน อาจบางทีเป็นคอนเนอร์ว่าจ้างพิณล่าวิญญาณให้ไปขโมยของชิ้นนั้นแต่แรกแล้ว ”
“ คนเช่นคอนเนอร์แม้ร่ำรวยก็จริง หากแต่พิณล่าวิญญาณก็มิใช่คนที่จะยอมตกอยู่ในการควบคุมของใครง่ายๆ ไฉนมันต้องยอมทำงานเสี่ยงชีวิตเช่นนี้ให้คอนเนอร์ด้วย ”
“ ข้าเองก็มิอาจทราบได้ ”
ขณะที่ความเงียบกำลังครอบคลุมไปทั่วห้องนั้นเอง ภายในห้องก็เกิดการเคลื่อนไหวขึ้น เป็นการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มท่าทางธรรมดานั่นเอง
นักเชิดเงาเมื่อเช่นนั้นก็รีบเข้าไปดูอาการของมันในทันที
ชายท่าทางธรรมดาค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ
“ เจ้าพอจะลุกขึ้นไหวไหม ”
ชายหนุ่มผงกหัว พร้อมกันนั้นนักเชิดเงาก็เข้าไปช่วยประคองมัน
ชายหนุ่มกวาดสายตาไปรอบๆ มันคล้ายสับสนเล็กน้อย
“ นี่ข้า……. ”
“ เจ้าโดนพิษสาหัสดีที่ยังรอดมาได้ ว่าแต่เจ้าเป็นใครกัน ”
หากเป็นคนผู้อื่นต้องเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟังก่อนแล้ว หากแต่นี่เป็นนักเชิดเงาผู้มีประสบการณ์มามากมาย มันย่อมต้องรู้ที่มาที่ไปของคนอื่นก่อนค่อยบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้น
มิเช่นนั้นหากคนผู้นี้เป็นศัตรูแล้ว ย่อมไหวตัวทันคิดกลบเกลื่อนเรื่องราว
“ ข้าเป็นแค่คนธรรมดาผู้หนึ่ง ชื่อของข้าก็คือ ไวโอ่ ”
ดาร์กโซลจ้องไปยังไวโอ่อย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งในคำพูดของมัน
“ ดูจากเพลงดาบ และการตัดสินใจของเจ้าแล้ว เจ้าต้องมิใช่ชนชั้นธรรมดาแน่ ไยบอกว่าตัวเองเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ”
“ ข้าเป็นแค่คนธรรมดาผู้หนึ่งจริงๆ ”
มันกล่าวแต่กลับไม่กล้าสบสายตาของดาร์กโซล
คนผู้นี้หนึ่งหากเวลากล่าววาจา ไม่กล้าสบสายตากับคู่สนทนาแล้ว นั่นย่อมหมายความได้เพียงไม่กี่อย่างเท่านั้น
“ เฮอะ คนธรรมดาผู้หนึ่งไหนเลยสามารถจัดการกับยอดฝีมือได้ภายในกระบวนท่าเดียว ไหนเลยสามารถเข้าไปในการประมูลลับได้ ”
ดาร์กโซลกล่าวพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบดายักษ์ที่ข้างตัวมัน
“ หากเจ้าไม่พูดความจริงทั้งหมดออกมา เห็นทีข้าคงต้องฆ่าเจ้าแล้ว ”
“ เช่นนั้น ข้าขอถามท่านเพียงแค่สองสามข้อก่อนเท่านั้น ”
คราวนี้มันสบสายตาดาร์กโซลแล้ว แววตาของมันผิดแปลกจากที่ผ่านมาในทันที เป็นแววตาของผู้ที่มีความมุ่งมั่น มีปณิธานอันแข็งกล้า
“ ข้อที่หนึ่งพวกท่านใช่คนของคอนเนอร์หรือไม่ ”
“ เฮอะ หากพวกข้สเป็นคนของคอนเนอร์เจ้ายังสามารถถามข้าได้อีกหรือ ”
คำถามของมันนั้นมิเพียงรวบรัดยิ่ง แต่มันสามารถแน่ใจได้อย่างไรว่าคำตอบที่มันได้รับฟังก็เป็นเรื่องจริง
นั่นอาจเป็นเพราะเวลาที่มันถามนั้น สายตาของมันไม่เคลื่อนออกจากการจ้องมองไปยังตาของ
ดาร์กโซลเลยแม้แต่น้อย อย่าว่าแต่คำตอบของดาร์กโซลก็รวบรัดยิ่งเช่นกัน
“ ข้อที่สองพวกท่านไฉนคิดช่วยข้า ”
“ นั่นเพราะเจ้าช่วยชีวิตผู้อื่น ผู้อื่นถึงคิดช่วยชีวิตเจ้า ”
หากท่านไม่เคยคิดที่จะช่วยเหลือผู้อื่นก่อน ผู้อื่นไหนเลยจะคิดช่วยเหลือท่านก่อน
“ ข้อสุดท้ายคนที่ช่วยเหลือข้านั้น ตอนนี้อยู่ที่ใด ”
“ มันไม่ได้อยู่ที่นี่ ”
ไวโอ่หลับตาคล้ายวิเคราะห์เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดจากนั้นมันก็กล่าวขึ้น
“ ตามที่ข้าได้ตกลงไว้ ข้าจะบอกพวกท่านว่าข้าเป็นใครกันแน่ ”
มันกล่าวพร้อมกับค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นช้าๆ คล้ายจะทดสอบพลังที่ตัวเองมีอยู่ในตอนนี้ หากเป็นคนที่ไม่ได้รับการฝึกปรือฝีมือมา ย่อมต้องไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้หลังจากถูกพิษร้ายเช่นนี้
แต่มันกลับสามารถลุกขึ้นยืนได้ ย่อมทราบแลเวว่าพลังฝีมือของมันนั้นมิใช่ธรรมดา
“ ชื่อของข้าก็คือ ไวโอ่จริงๆ หากแต่ข้าเป็นคนของมิว ! ”
มันกล่าวถึงตอนนี้คล้ายสร้างความตื่นตระหนกแก่คนฟังทั้งสามคนอย่างยิ่ง
มิวนั้นเป็นชื่อองค์กรลับที่ทำหน้าที่คล้ายผู้รักษาความยุติธรรมพิเศษ ฟังว่าคนที่อยู่ในองค์กรนี้ได้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่ละคนนั้นมีฝีมือสูงล้ำ
งานที่มิวกระทำนั้นย่อมถูกปกปิดเป็นความลับ เพียงแต่งานที่พวกมันกระทำนั้นล้วนเป็นเรื่องดีงาม เช่นนี้เป็นว่าไวโอ่ถูกส่งมาให้จัดการกับเรื่องของล้ำค่าชิ้นนั้นนี่เอง
“ ข้าถูกส่งมาให้จัดการกับของล้ำค่าชิ้นนั้น พร้อมทั้งกำจัดต้นตอแห่งเรื่องทั้งหมดนี้ด้วย ”
“ ต้นตอที่ว่านี่ใช่หมายถึงคอนเนอร์ และพวกมือสังหารของมันด้วยใช่หรือไม่ ”
“ ย่อมต้องใช่ คอนเนอร์ภายนอกดูเป็นมหาเศรษฐีที่มีความเมตตา แต่ความจริงแล้วมันได้พยายามรวบรวมมือสังหารจากทุกที่เพื่อสร้างอำนาจให้แก่มัน แผนการของมันก็คือ การได้เป็นใหญ่ในแผ่นดินนั่นเอง ”
“ เฮอะ แต่การกระทำเพียงแค่นี้มันไหนเลยสามารถเป็นใหญ่ได้ ”
ไวโอ่หันมาสบตาดาร์กโซลอีกครั้ง มีเพียงไม่กี่คนเท่านนั้นที่กล้าสบสายตากับดาร์กโซลเป็นครั้งที่สอง
“ ท่านเคยทราบเรื่องราวโศกนาฎกรรมเมื่อห้าปีที่แล้วหรือไม่ ”
ดาร์กโซลผงกหัว
“ ข่าวที่บอกว่าได้ค้นพบของล้ำค่าชิ้นนั้นขึ้น ของที่จะนำมาซึ่งความหายนะ ข่าวที่ต้องทำให้เหล่ายอดฝีมือล้มตายเป็นอันมาก ความจริงก็คือ เรื่องราวทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องโกหกทั้งนั้น ! ”
กล่าวถึงตอนนี้ทั้งสามได้แต่ตะลึงแล้ว
“ ของล้ำค่าที่ว่านั้นความจริงมิได้ถูกค้นพบขึ้นเลยแม้แต่น้อย หากแต่มันมีอยู่ตั้งแรกแล้ว ! ของล้ำค่าชิ้นนั้นความจริงเป็นมรดกที่ถูกตกทอดมาอย่างลับๆ ภายในตระกูลของคอนเนอร์แต่แรกแล้ว เพียงแต่ว่าตระกูลของมันนั้นเป็นตระกูลที่ซื่อสัตย์ยิ่ง ของล้ำค่าชิ้นนั้นถูกสืบทอดโดยได้รับการเก็บรักษาเป็นอย่างดี ไม่ให้นำออกมาใช้เป็นอันขาด และก็ไม่เคยมีใครล่วงรู้ความลับเรื่องของล้ำค่าชิ้นนี้เลยแม้แต่น้อย
จนกระทั่งถึงรุ่นของคอนเนอร์ เรียกได้ว่าเป็นเคราะห์กรรมก็ว่าได้ คอนเนอร์นั้นคิดผ่าฝืนข้อห้ามของตระกูล หวังจะใช้ของล้ำค่าชิ้นนั้นเพื่อสร้างความเป็นใหญ่ให้แก่ตนเอง ”
ไวโอ่เดินไปเดินมาราวกับครุ่นคิดอะไรสักพักก็กล่าวต่อ
“ ของล้ำค่าชิ้นนั้นความจริงมีเพียงแค่ผู้ที่ได้รับการสืบทอดจริงๆ เท่านั้นถึงจะสามารถใช้มันได้อย่างเต็มความสามารถ หากตกไปแก่ผู้อื่นก็ไม่ต่างอะไรกับของไร้ค่าชิ้นหนึ่ง ดังนั้นพอถึงรุ่นของมัน มันจึงเริ่มคิดวางแผน ”
ระหว่างที่ไวโอ่จะกล่าวต่อมันก็ถูกถามขึ้น ผู้ที่ถามคราวนี้กลับเป็นโซเฟีย ซึ่งเงียบมาตลอด
“ ของชิ้นนั้นที่แท้มีความสามารถอะไรกันแน่ แล้วถ้ามันไม่ดีอย่างนั้นจะเก็บมันไว้ทำไมกัน ”
“ คนเราบางครั้งก็ไม่อาจหักใจทิ้งของที่มีค่าสำหรับตัวเราได้ถึงแม้มันจะไม่เป็นผลดีแก่ตัวเราเอง และคนรอบข้างก็ตาม นั้นคือความอ่อนแอในจิตใจของคน ”
ความรักไยมิใช่เช่นเดียวกัน รู้อยู่แก่ใจว่ายิ่งรักยิ่งทำร้ายจิตใจ หากตัดใจเลิกรักแม้เจ็บปวดแต่ก็เจ็บนาน แต่ผู้คนมักไม่ยอมรับความเป็นจริง ยังคงยอมเจ็บปวดต่อไป ที่แท้เพื่ออะไรกัน ?
“ และความสามารถที่แท้จริงของๆ ชิ้นนั้นก็คือ …………… ”
เสียงเพลงโหยหวนที่ดังกึกก้องเริ่มค่อยลง รอบๆ บริเวณนั้นปราศจากสิ่งมีชีวิตโดนสิ้นเชิง เสียงพิณที่บรรเลงออกไปนั้นคล้ายทำลายทุกสรรพสิ่งให้สิ้นซากไปในพริบตา
เสียงพิณเงียบหายไปแล้ว คนเล่า ? คนก็หายไปเช่นกัน
“ ประเสริฐ มีดสั้นสังหารอันประเสริฐนัก ”
พิณล่าวิญญาณกล่าวอย่างเคียดแค้นยิ่งนัก ที่ใบหน้าบริเวณแก้มของมันปรากฏรอยแผลชนิดหนึ่งขึ้น รอยแผลนี้ดูไปไม่หนักหนานัก เป็นเพียงแค่ขีดๆ หนึ่งเท่านั้น แต่กลับทำให้มันรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก ราวกับถูกฉีกเลือดเนื้อออกไปหมดร่างกายก็ไม่ปาน
นั่นเพราะรอยแผลนั้นเป็นรอยที่เกิดขึ้นจากมีดนั่นเอง มีดที่รวดเร็วยิ่งนัก มีดที่มองไม่เห็น !
ที่มือของมันก็ปรากฏรอยเช่นนี้ขึ้นเช่นกัน เลือดในมือของมันไหลออกมากแล้วในตอนนี้
พิณตั้งสายขนาดเล็กของมันในตอนนี้คล้ายไม่สามารถเล่นได้อีกสักพักหนึ่ง นั่นก็เพราะสายพิณที่ขาดไปแล้วสองสายนั่นเอง !
แต่ที่สร้างความเจ็บปวดให้แก่มันที่สุดก็คือ มีดสั้นสังหารได้หายไปแล้วนั่นเอง !
“ มีดสั้นสังหารข้าเข้าใจแล้ว ว่าทำไมนักเชิดเงาถึงรอดชีวิต คืนนั้นนั่นเอง คืนนั้นที่ข้าคิดว่าข้าตาฝาดไป เงาร่างสีเขียวนั้นเป็นเจ้านั่นเอง ข้าน่าจะนึกออกตั้งแต่แรก ”
รอยยิ้มของมันในตอนนี้ช่างชั่วร้ายยิ่งนัก
“ ฮ่าๆๆ สมแล้วที่เจ้าได้รับการร่ำลือว่าเป็นสุดยอดมือสังหาร สมแล้วจริงๆ ”
มันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เลือดในมือของมันในตอนนี้ไหลออกมามาก แต่มันคล้ายกับไม่รู้สึกเลยแม้แต่น้อย
มีดสั้นสังหารความจริงลงมือไม่เคยพลาดมาก่อน การลงมือในครั้งนี้ของเขาใช่พลาดแล้วหรือไม่ ? หรือที่มีดสั้นสังหารลงมือมิใช่ต้องการปลิดชีวิตพิณล่าวิญญาณ หากแต่ต้องการทำลายพิณ และมือของมัน
ผู้ใช้พิณผู้หนึ่งหากถูกทำลายมือ และพิณทิ้งแล้ว มันจะยังสามารถใช้อะไรได้อีก ?
แต่มีดสั้นสังหารเล่า การลงมือของพิณล่าวิญญาณก็ไม่เคยไม่คร่าชีวิตผู้คนมาก่อน เพลงที่มันบรรเลงหนึ่งเพลงนั้นย่อมต้องแลกมาด้วยชีวิตผู้คน เช่นนั้นชีวิตของมีดสั้นสังหารใช่ถูกแลกกับบทเพลงที่มันบรรเลงไปแล้วหรือไม่ ?
“ หึหึ แต่ถึงยังไงเจ้าก็ไม่มีทางรอดชีวิตได้ไปหรอก ผู้ที่เคยคิดยินเสียงเพลงของข้าไม่เคยมีผู้ใดรอดชีวิตไปได้ ”
คำพูดของมันไม่ได้โกหกเลยแม้แต่น้อย ผู้ที่ได้ยินเพลงของมันต้องตกตายทุกคน
“ แต่ข้าเพียงหวังว่าเจ้ายังไม่ตายง่ายๆ ตอนนี้ เจ้าจะต้องได้รับความเจ็บปวดอย่างสาสมที่ทำกับพิณ และมือสุดรักของข้า เสียงเพลงของข้าจะทำให้เจ้าต้องสูญเสียทุกๆ อย่าง ฮ่าๆๆๆๆ ”
เสียงหัวเราะของมันดังก้องไปทั่วราวกับเสียงของปีศาจร้ายจากขุมนรก เพลงที่มันบรรเลงในค่ำคืนนี้ก็คือ ‘ บทเพลงราตรีโหยหวน ’ ซึ่งมันได้เคยบรรเลงไว้เมื่อห้าปีก่อน บทเพลงที่ทำให้คนฟังต้องบ้าคลั่งเสียความเป็นตัวเองไป บางคนถึงกับต้องตกตายในตอนนั้นทันที
แล้วมีดสั้นสังหารใช่สูญเสียความเป็นตัวเองไปแล้วหรือไม่ ใช่ตกตายไปแล้วหรือไม่ ?
ไม่มีผู้ใดทราบได้ !
__________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น