ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มีข่าวรั่วว่าจะรวมโรงเรียน
วันนี้เป็นวันแรกของสัปดาห์เมื่อมาถึงโรงเรียนเหล่านักเรียนทั้งหลายจึงแลกเปลี่ยนเรื่องราวระหว่างวันหยุดซึ่งกันและกันในช่วงเช้าทำให้มีเสียงเซ็งแซ่ไปทั่วตามบริเวณที่มีนักเรียนนั่งอยู่
“นี่ ! อันยอง”
“หือ มีอะไร จีฮุน”
“นี่เธออยากรู้มั๊ยว่าทำไมโรงเรียนซอนของเราถึงไม่ถูกกับโรงเรียนซางทั้งที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้“
“อยากรู้ทำไมก็ชั้นรู้แล้วนี่นา“
“จริงเหรออันยอง เรื่องจริงมันเป็นยังไง\"
“ก็พ่อของครูใหญ่มีเมียน้อยแล้วทิ้งแม่ครูใหญ่ไปขณะที่กำลังท้องครูใหญ่น่ะ“
“นี่ยัยอันยองจ๊ะ เรื่องนั้นน่ะชั้นก็รู้ย่ะ“
“อ้าว รู้แล้วเธอมาถามชั้นทำไม“
“นี่ถามอะไรหน่อยสิ“
“อะไรอีกล่ะ เธอนี่ปัญหามากจริงๆเลยนะยัยจีอุนขี้สงสัย“
“เธอเชื่อที่รุ่นพี่ๆของเราพูดจริงๆเหรออันยอง“
“แล้วพวกรุ่นพี่จะโกหกเราทำไมกัน“
“ก็อาจจะพูดกลบเกลื่อนเรื่องจริงไม่ให้มีใครสงสัยและคิดจะสืบหาความจริงไงล่ะ“
อันยองเอาหลังมือไปแตะหน้าผากของจีฮุน พร้อมกับทำหน้ากวนประสาท
“เธอไม่สบายหรือเปล่าฮะจีฮุน“
“เธอว่าชั้นเหรออันยอง\"
“เปล่านะชั้นแค่เป็นห่วงเธอก็เท่านั้นเห็นพูดเรื่องอะไรเพ้อเจ้อ“
“นั่นไงเธอพูดออกมาแล้วเธอว่าชั้นจริงๆด้วยยัยอันยองยัยตัวร้าย“
“แน่จริงก็ตามชั้นให้ทันสิจีฮุนถ้าตามทันนะชั้นจะให้เธอเตะก้นสองทีเลย“
“ได้เลยอย่าลืมคำพูดนะอันยอง“
“โอ๊ยเหนื่อยเป็นบ้าเลยเตะก้นก็ไม่ได้เตะ เธอนี่วิ่งเร็วเป็นบ้าเลยนะอันยอง“
“เฮ้อ ชั้นก็เหนื่อยเหมือนกันนั่นแหละจีฮุน“
“ไปเข้าเรียนกันเถอะอันยองเสียงออดดังแล้ว“
“ไม่เอาหรอกยามเช้าอากาศดีๆอย่างนี้ไปแอบนอนกันเถอะนะ“
“นี่อันยองเธอขี้เกียจแต่เช้าเลยนะ“
“โธ่ จีฮุนก็ชั้นง่วงนี่นาเมื่อคืนชั้นดูฟุตบอลซะดึกเลย นะจีฮุนนะ อย่าเข้าเรียนเลยนะ ขอร้องล่ะนะ นะ“
“ไม่ได้ถ้านายใหญ่มาเห็นเข้าเราตายแน่“
“เห็นเหรอ ถ้านายใหญ่มาเราก็หลบอย่าให้เขาเห็นเราสิ“
“โธ่เอ๊ย อันยองเธอเคยเห็นหน้านายใหญ่รึไงกันนะ เธอถึงได้รู้ว่าเค้าจะมาตอนไหน หน้าตาเป็นยังไงก็ไม่รู้ ใจคอเธอจะให้ชั้นกับเธอหลบทุกคนเลยรึไง“
“โอ้โห ฉลาดมากเลยจีฮุนเธอคิดได้ยังไงเอาตามนี้เลยแล้วกันนะ“
“จะบ้ารึงัยชั้นพูดประชดย่ะ“
“แต่ชั้นเอาจริงนะจีฮุน“
“นี่อันยองเธอลืมนังมารร้ายที่อยู่ในห้องไปแล้วเหรอ ยัยโมอิน่ะร้ายกาจขนาดไหนคิดว่าเป็นหลานอาจารย์โซยะทำเป็นใหญ่ ขี้ประจบสอพลอเป็นที่สุด “
“แล้วงัย ไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องที่ชั้นจะโดดเรียนเลย“
“โง่จริงๆเลยนะอันยองเพื่อนชั้น“
“เธอว่าชั้นเหรอจีฮุน“
“ก็มันเรื่องจริงนี่นา“
“นี่เธอ….“
“จะฟังมั๊ยอันยอง“
“ก็พูดมาสิ“
“ก็แค่เนี้ย“
“นี่เธอจะต้องต่อทำไมเนี่ยจะพูดก็พูดมาสิ“
“ก็คือว่าถ้ายัยโมอิไปฟ้องอาจารย์โซยะว่าเธอโดดเรียนล่ะก็เธอก็จะต้อง….. “
“โดนตีใช่มั๊ยล่ะจีฮุน ชั้นไม่เห็นจะกลัวเลย“
“มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ เธอก็รู้ว่ายัยโมอิเกลียดเธอมากแค่ไหน ถ้ายัยโมอิไปเป่าหูอาจารย์โซยะให้ตัดผมเธอล่ะจะทำยังไง เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเธอจะต้องโดนตัดผมแต่นี่เธอก็หลบหน้าอาจารย์มาโดยตลอด“
“เออ จริงด้วย ถ้าชั้นโดนตัดผมล่ะก็ชั้นต้องตายแน่ๆเลย ผมอันยาวสวยของชั้นที่เฝ้าดูแลและบำรุงอย่างดีมาโดยตลอด ขอบใจนะจีฮุน“
“นี่อันยอง ทำไมเธอถึงไม่ชอบมัดผมล่ะ นี่ถ้าอาจารย์เห็นอีกละก็เธอไม่รอดแน่
ก็ง่ายๆเลยนะถ้ามัดผมใช่มั๊ยผมชั้นเนี่ยก็จะหายใจไม่ออกทำให้ผมชั้นเสียได้ยังไงล่ะเข้าใจมั๊ยยัยจีอฮุนขี้สงสัย“
“จริงเหรอ? “
“จริงสิ“
“เธอรู้เคล็ดลับนี้มาจากใครกัน“
“ก็จำได้ลางๆว่ามีคนมาเข้าฝันชั้นน่ะ“
“จะบ้ารึไง มีที่ไหนกันเล่าโธ่เอ๊ย“
“จะไปเรียนมั๊ยทีเมื่อกี้ล่ะเร่งดีนัก“
“ไปสิ ก็เธอมัวแต่ชวนชั้นคุยอยู่ได้“
“เธอว่าชั้นงั๊นเหรอจีฮุน“
“จะไปมั๊ย? “
เมื่อจีฮุนและอันยองเดินมาใกล้ห้องเรียนเสียงเพื่อนในห้องบ่งบอกให้รู้ว่าอาจารย์ยังไม่เข้าสอน
“นี่อันยองเธอได้ยินเพื่อนๆพูดเกี่ยวกับเรื่องรวมโรงเรียนมั๊ย? “
“รวมโรงเรียน?? “
“ใช่“
“รวมโรงเรียนอะไร โรงเรียนไหนรวมกับโรงเรียนไหนเหรอ“
“ก็โรงเรียนเรารวมกับโรงเรียนซางงัย“
“จะบ้าเหรอจีฮุนเธอเอาเรื่องอะไรมาพูด นี่ถ้าเธอบอกว่ารถไฟชนกับเครื่องบินยังน่าเชื่อกว่าอีกนะ เมื่อ 2 วันที่แล้วพึ่งยกพวกไปตีกันมาไม่ใช่เหรอ“
“จริงๆนะยัยโมอิยังพูดเลย“
“เธอจะไปใส่ใจอะไรกับคำพูดของยัยโมอิ วันๆเอาแต่นั่งชะเง้อมองข้ามรั้วโรงเรียนเข้าไปในโรงเรียนซาง สงสัยบ้าผู้ชายจนเพ้อ“
“ไม่ใช่ยัยโมอิคนเดียวนะที่พูด อาจารย์ในโรงเรียนเราก็พูดกันทั้งนั้น“
เฮ้ย อาจารย์มา นั่งที่เร็ว
“สวัสดีค่ะอาจารย์“
“สวัสดีค่ะนักเรียน เอาสมุดขึ้นมาอาจารย์จะสอนต่อจากเรื่องเมื่อวานนะ มีใครมีอะไรสงสัยรึเปล่า“
“มีค่ะอาจารย์“
“นี่ ยัยขี้สงสัยเธอจะถามอะไรอาจารย์น่ะจีฮุน“
“เออน่า ชั้นรับรองนะว่าคำถามเนี้ยเพื่อนๆก็สงสัยกันทั้งนั้นแหละ“
“มีอะไรเหรอจีฮุน“
“คือหนูสงสันอะไรบางอย่างน่ะค่ะ“
“สงสัยอะไรเหรอจีฮุน“
“คือ หนูสงสัยว่าที่เขาพูดกันว่า โรงเรียนซอนของเราจะรวมกับโรงเรียนซางน่ะจริงหรือเปล่าคะ“
พอสิ้นคำถามของจีฮุนก็มีเสียงดังกึกก้องขึ้นภายในห้อง
“เธอบ้าไปแล้วรึงัยจีฮุน ถึงได้ถามอาจารย์อย่างงั้นน่ะ เดี๋ยวก็โดนหรอก“
“อาจารย์ไม่ว่าหรอกน่าอันยอง เชื่อชั้นสิ“
“เอาล่ะๆเงียบก่อนนะ ถ้าไม่เงียบครูก็จะไม่ตอบคำถามของจีฮุนนะ“
ได้ผลยิ่งกว่ายาสั่งของหมอผีใดๆ นักเรียนในห้องเงียบสนิท ในห้องไม่มีเสียงใดๆทั้งสิ้นอย่างกับป่าช้า บ่งบอกถึงอาการอยากรู้เป็นอย่างมาก
“ที่จีฮุนถามครูมานั้นครูขอตอบว่า เป็นเรื่องจริง และจะมีการรวมโรงเรียนภายในสัปดาห์หน้า“
พอสิ้นสุดคำตอบของอาจารย์เท่านั้นแหละในห้องเรียนก็มีเสียงพูดกันต่างๆนาๆเหมือนมีตลาดสดเล็กๆที่พึ่งเปิดใหม่
“ขออภัยอาจารย์ที่กำลังสอนในขณะนี้นะคะ ขอให้อาจารย์ทุกท่านเข้าประชุมด่วนค่ะ
มีเสียงเฮฮาดังขึ้นอีกรอบ“
“ครูไปก่อนนะสงสัยจะเป็นเรื่องรวมโรงเรียนนี่แหละ พวกเธอก็กลับบ้านกันไปได้แล้วนะ“
“ตายละชั้นจะต้องไปเข้าสปา อาบน้ำแร่แช่น้ำนมซะหน่อยแล้ว ใครๆก็รู้กันทั้งนั้นว่านักเรียนโรงเรียนซางน่ะหล่อและก็น่ารักแค่ไหน แต่อย่างเธอน่ะนังอันยองต่อให้ตายแล้วไปเกิดใหม่ก็คงไม่สวยขึ้นหรอกน ะชั้นจะบอกให้เอาบุญ“
“นี่เธอว่าเพื่อนชั้นอย่างงี้มันจะไม่แรงไปหน่อยเหรอโมอิ“
“เจ็บแทนเพื่อนหรือไงฮะ ยัยจีฮุน นี่นังอันยองมีคนเจ็บแค้นแทนแกน่ะ แกน่าดีใจนะ“
“นี่นังโมอิ แกคิดว่าแกเป็นเบ๊ชั้นเลวๆของนายใหญ่แล้วแกจะว่าใครก็ได้งั้นเหรอ“
“อยากเจ็บตัวรึไงนังจีฮุน อย่ามาทำเก่งกับชั้นนะ“
“ที่เธอเกลียดอันยองก็เพราะว่า...........“
“หยุดนะนังจีฮุน แกจะเอายังไงกับชั้น?“
“ก็ไม่เอายังไงหรอกนะ แค่เธออย่ามายุ่งกับอันยองก็พอ“
“ก็ได้ แต่อย่าให้มันเข้ามาเสนอหน้าขัดหูขัดตาชั้นก็แล้วกัน ถ้ามันทำให้ชั้นไม่พอใจเมื่อไรนะชั้นไม่ปล่อยไว้แน่ ไปพวกเรา“
“อันยอง ทำไมเธอไม่ตอบโต้พวกโมอิบ้างนะ?“
“ชั้นไม่อยากมีเรื่อง ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นพ่อแม่ชั้นก็ต้องมาโรงเรียนชั้นไม่อยากทำให้ท่านต้องอับอาย“
“แต่มันว่าเธอนะ ทำอย่างงี้พวกมันจะยิ่งได้ใจนะ“
“เธอเองก็เถอะจีฮุน ถ้ามีเรื่องกันขึ้นมาจริงๆ เธอกล้าเหรอ พวกมันเป็นลูกเบ๊ของนายใหญ่นะ“
“ก็แค่เบ๊ชั้นเลวๆ“
“แล้วเธอกล้าเหรอ“
“ไม่กล้าอ่ะ เธอก็รู้นี่นาว่านายใหญ่น่ากลัวแค่ไหน เมื่อสองวันก่อนก็ไปยกพวกตีกันกับโรงเรียนซาง “
“โธ่ จีฮุนเพื่อนชั้น ในห้องล่ะทำเป็นแน่“
“ก็มันโมโหนี่นา“
“ช่างเถอะ ไปกินไอศกรีมกันมั๊ย ? “
“ไม่เอาหรอก“
“ทำไมล่ะ? “
“ก็ชั้นไม่มีตังค์“
“ไม่เป็นไรหรอกน่าจีฮุน เดี๋ยวชั้นเลี้ยงเธอเองนะ“
“แหม น่าอิจฉาคนบ้านรวยจริงๆเลย“
“อิจฉาไปก็เท่านั้นชั้นกลับไปบ้านไม่เคยเจอพ่อแม่เลยซักครั้ง เจอแต่พี่เลี้ยง จะเห็นหน้าพ่อแม่ก็ตอนคุยโทรศัพท์กันเท่านั้น ตอนเช้าชั้นตื่นมาไปโรงเรียน พ่อกับแม่ก็ไปดูแลบริษัทกันแล้ว กว่าท่านจะกลับมาชั้นก็หลับไปแล้วแหละ“
“ขอโทษนะอันยอง ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะ...“
“ พอแล้วๆ นี่เธอเศร้าอะไรเนี่ย ชีวิตของชั้นนะ ไม่ใช่ของเธอ“
“ก็เธอน่าสงสาร“
“ชั้นดูน่าสงสารเหรอ“
“เปล่า ไม่เคยเลยซักครั้ง“
“เออ แล้วจะเศร้าทำไมไปกินติมกันไป“
“นี่ ! อันยอง”
“หือ มีอะไร จีฮุน”
“นี่เธออยากรู้มั๊ยว่าทำไมโรงเรียนซอนของเราถึงไม่ถูกกับโรงเรียนซางทั้งที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้“
“อยากรู้ทำไมก็ชั้นรู้แล้วนี่นา“
“จริงเหรออันยอง เรื่องจริงมันเป็นยังไง\"
“ก็พ่อของครูใหญ่มีเมียน้อยแล้วทิ้งแม่ครูใหญ่ไปขณะที่กำลังท้องครูใหญ่น่ะ“
“นี่ยัยอันยองจ๊ะ เรื่องนั้นน่ะชั้นก็รู้ย่ะ“
“อ้าว รู้แล้วเธอมาถามชั้นทำไม“
“นี่ถามอะไรหน่อยสิ“
“อะไรอีกล่ะ เธอนี่ปัญหามากจริงๆเลยนะยัยจีอุนขี้สงสัย“
“เธอเชื่อที่รุ่นพี่ๆของเราพูดจริงๆเหรออันยอง“
“แล้วพวกรุ่นพี่จะโกหกเราทำไมกัน“
“ก็อาจจะพูดกลบเกลื่อนเรื่องจริงไม่ให้มีใครสงสัยและคิดจะสืบหาความจริงไงล่ะ“
อันยองเอาหลังมือไปแตะหน้าผากของจีฮุน พร้อมกับทำหน้ากวนประสาท
“เธอไม่สบายหรือเปล่าฮะจีฮุน“
“เธอว่าชั้นเหรออันยอง\"
“เปล่านะชั้นแค่เป็นห่วงเธอก็เท่านั้นเห็นพูดเรื่องอะไรเพ้อเจ้อ“
“นั่นไงเธอพูดออกมาแล้วเธอว่าชั้นจริงๆด้วยยัยอันยองยัยตัวร้าย“
“แน่จริงก็ตามชั้นให้ทันสิจีฮุนถ้าตามทันนะชั้นจะให้เธอเตะก้นสองทีเลย“
“ได้เลยอย่าลืมคำพูดนะอันยอง“
“โอ๊ยเหนื่อยเป็นบ้าเลยเตะก้นก็ไม่ได้เตะ เธอนี่วิ่งเร็วเป็นบ้าเลยนะอันยอง“
“เฮ้อ ชั้นก็เหนื่อยเหมือนกันนั่นแหละจีฮุน“
“ไปเข้าเรียนกันเถอะอันยองเสียงออดดังแล้ว“
“ไม่เอาหรอกยามเช้าอากาศดีๆอย่างนี้ไปแอบนอนกันเถอะนะ“
“นี่อันยองเธอขี้เกียจแต่เช้าเลยนะ“
“โธ่ จีฮุนก็ชั้นง่วงนี่นาเมื่อคืนชั้นดูฟุตบอลซะดึกเลย นะจีฮุนนะ อย่าเข้าเรียนเลยนะ ขอร้องล่ะนะ นะ“
“ไม่ได้ถ้านายใหญ่มาเห็นเข้าเราตายแน่“
“เห็นเหรอ ถ้านายใหญ่มาเราก็หลบอย่าให้เขาเห็นเราสิ“
“โธ่เอ๊ย อันยองเธอเคยเห็นหน้านายใหญ่รึไงกันนะ เธอถึงได้รู้ว่าเค้าจะมาตอนไหน หน้าตาเป็นยังไงก็ไม่รู้ ใจคอเธอจะให้ชั้นกับเธอหลบทุกคนเลยรึไง“
“โอ้โห ฉลาดมากเลยจีฮุนเธอคิดได้ยังไงเอาตามนี้เลยแล้วกันนะ“
“จะบ้ารึงัยชั้นพูดประชดย่ะ“
“แต่ชั้นเอาจริงนะจีฮุน“
“นี่อันยองเธอลืมนังมารร้ายที่อยู่ในห้องไปแล้วเหรอ ยัยโมอิน่ะร้ายกาจขนาดไหนคิดว่าเป็นหลานอาจารย์โซยะทำเป็นใหญ่ ขี้ประจบสอพลอเป็นที่สุด “
“แล้วงัย ไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องที่ชั้นจะโดดเรียนเลย“
“โง่จริงๆเลยนะอันยองเพื่อนชั้น“
“เธอว่าชั้นเหรอจีฮุน“
“ก็มันเรื่องจริงนี่นา“
“นี่เธอ….“
“จะฟังมั๊ยอันยอง“
“ก็พูดมาสิ“
“ก็แค่เนี้ย“
“นี่เธอจะต้องต่อทำไมเนี่ยจะพูดก็พูดมาสิ“
“ก็คือว่าถ้ายัยโมอิไปฟ้องอาจารย์โซยะว่าเธอโดดเรียนล่ะก็เธอก็จะต้อง….. “
“โดนตีใช่มั๊ยล่ะจีฮุน ชั้นไม่เห็นจะกลัวเลย“
“มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ เธอก็รู้ว่ายัยโมอิเกลียดเธอมากแค่ไหน ถ้ายัยโมอิไปเป่าหูอาจารย์โซยะให้ตัดผมเธอล่ะจะทำยังไง เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเธอจะต้องโดนตัดผมแต่นี่เธอก็หลบหน้าอาจารย์มาโดยตลอด“
“เออ จริงด้วย ถ้าชั้นโดนตัดผมล่ะก็ชั้นต้องตายแน่ๆเลย ผมอันยาวสวยของชั้นที่เฝ้าดูแลและบำรุงอย่างดีมาโดยตลอด ขอบใจนะจีฮุน“
“นี่อันยอง ทำไมเธอถึงไม่ชอบมัดผมล่ะ นี่ถ้าอาจารย์เห็นอีกละก็เธอไม่รอดแน่
ก็ง่ายๆเลยนะถ้ามัดผมใช่มั๊ยผมชั้นเนี่ยก็จะหายใจไม่ออกทำให้ผมชั้นเสียได้ยังไงล่ะเข้าใจมั๊ยยัยจีอฮุนขี้สงสัย“
“จริงเหรอ? “
“จริงสิ“
“เธอรู้เคล็ดลับนี้มาจากใครกัน“
“ก็จำได้ลางๆว่ามีคนมาเข้าฝันชั้นน่ะ“
“จะบ้ารึไง มีที่ไหนกันเล่าโธ่เอ๊ย“
“จะไปเรียนมั๊ยทีเมื่อกี้ล่ะเร่งดีนัก“
“ไปสิ ก็เธอมัวแต่ชวนชั้นคุยอยู่ได้“
“เธอว่าชั้นงั๊นเหรอจีฮุน“
“จะไปมั๊ย? “
เมื่อจีฮุนและอันยองเดินมาใกล้ห้องเรียนเสียงเพื่อนในห้องบ่งบอกให้รู้ว่าอาจารย์ยังไม่เข้าสอน
“นี่อันยองเธอได้ยินเพื่อนๆพูดเกี่ยวกับเรื่องรวมโรงเรียนมั๊ย? “
“รวมโรงเรียน?? “
“ใช่“
“รวมโรงเรียนอะไร โรงเรียนไหนรวมกับโรงเรียนไหนเหรอ“
“ก็โรงเรียนเรารวมกับโรงเรียนซางงัย“
“จะบ้าเหรอจีฮุนเธอเอาเรื่องอะไรมาพูด นี่ถ้าเธอบอกว่ารถไฟชนกับเครื่องบินยังน่าเชื่อกว่าอีกนะ เมื่อ 2 วันที่แล้วพึ่งยกพวกไปตีกันมาไม่ใช่เหรอ“
“จริงๆนะยัยโมอิยังพูดเลย“
“เธอจะไปใส่ใจอะไรกับคำพูดของยัยโมอิ วันๆเอาแต่นั่งชะเง้อมองข้ามรั้วโรงเรียนเข้าไปในโรงเรียนซาง สงสัยบ้าผู้ชายจนเพ้อ“
“ไม่ใช่ยัยโมอิคนเดียวนะที่พูด อาจารย์ในโรงเรียนเราก็พูดกันทั้งนั้น“
เฮ้ย อาจารย์มา นั่งที่เร็ว
“สวัสดีค่ะอาจารย์“
“สวัสดีค่ะนักเรียน เอาสมุดขึ้นมาอาจารย์จะสอนต่อจากเรื่องเมื่อวานนะ มีใครมีอะไรสงสัยรึเปล่า“
“มีค่ะอาจารย์“
“นี่ ยัยขี้สงสัยเธอจะถามอะไรอาจารย์น่ะจีฮุน“
“เออน่า ชั้นรับรองนะว่าคำถามเนี้ยเพื่อนๆก็สงสัยกันทั้งนั้นแหละ“
“มีอะไรเหรอจีฮุน“
“คือหนูสงสันอะไรบางอย่างน่ะค่ะ“
“สงสัยอะไรเหรอจีฮุน“
“คือ หนูสงสัยว่าที่เขาพูดกันว่า โรงเรียนซอนของเราจะรวมกับโรงเรียนซางน่ะจริงหรือเปล่าคะ“
พอสิ้นคำถามของจีฮุนก็มีเสียงดังกึกก้องขึ้นภายในห้อง
“เธอบ้าไปแล้วรึงัยจีฮุน ถึงได้ถามอาจารย์อย่างงั้นน่ะ เดี๋ยวก็โดนหรอก“
“อาจารย์ไม่ว่าหรอกน่าอันยอง เชื่อชั้นสิ“
“เอาล่ะๆเงียบก่อนนะ ถ้าไม่เงียบครูก็จะไม่ตอบคำถามของจีฮุนนะ“
ได้ผลยิ่งกว่ายาสั่งของหมอผีใดๆ นักเรียนในห้องเงียบสนิท ในห้องไม่มีเสียงใดๆทั้งสิ้นอย่างกับป่าช้า บ่งบอกถึงอาการอยากรู้เป็นอย่างมาก
“ที่จีฮุนถามครูมานั้นครูขอตอบว่า เป็นเรื่องจริง และจะมีการรวมโรงเรียนภายในสัปดาห์หน้า“
พอสิ้นสุดคำตอบของอาจารย์เท่านั้นแหละในห้องเรียนก็มีเสียงพูดกันต่างๆนาๆเหมือนมีตลาดสดเล็กๆที่พึ่งเปิดใหม่
“ขออภัยอาจารย์ที่กำลังสอนในขณะนี้นะคะ ขอให้อาจารย์ทุกท่านเข้าประชุมด่วนค่ะ
มีเสียงเฮฮาดังขึ้นอีกรอบ“
“ครูไปก่อนนะสงสัยจะเป็นเรื่องรวมโรงเรียนนี่แหละ พวกเธอก็กลับบ้านกันไปได้แล้วนะ“
“ตายละชั้นจะต้องไปเข้าสปา อาบน้ำแร่แช่น้ำนมซะหน่อยแล้ว ใครๆก็รู้กันทั้งนั้นว่านักเรียนโรงเรียนซางน่ะหล่อและก็น่ารักแค่ไหน แต่อย่างเธอน่ะนังอันยองต่อให้ตายแล้วไปเกิดใหม่ก็คงไม่สวยขึ้นหรอกน ะชั้นจะบอกให้เอาบุญ“
“นี่เธอว่าเพื่อนชั้นอย่างงี้มันจะไม่แรงไปหน่อยเหรอโมอิ“
“เจ็บแทนเพื่อนหรือไงฮะ ยัยจีฮุน นี่นังอันยองมีคนเจ็บแค้นแทนแกน่ะ แกน่าดีใจนะ“
“นี่นังโมอิ แกคิดว่าแกเป็นเบ๊ชั้นเลวๆของนายใหญ่แล้วแกจะว่าใครก็ได้งั้นเหรอ“
“อยากเจ็บตัวรึไงนังจีฮุน อย่ามาทำเก่งกับชั้นนะ“
“ที่เธอเกลียดอันยองก็เพราะว่า...........“
“หยุดนะนังจีฮุน แกจะเอายังไงกับชั้น?“
“ก็ไม่เอายังไงหรอกนะ แค่เธออย่ามายุ่งกับอันยองก็พอ“
“ก็ได้ แต่อย่าให้มันเข้ามาเสนอหน้าขัดหูขัดตาชั้นก็แล้วกัน ถ้ามันทำให้ชั้นไม่พอใจเมื่อไรนะชั้นไม่ปล่อยไว้แน่ ไปพวกเรา“
“อันยอง ทำไมเธอไม่ตอบโต้พวกโมอิบ้างนะ?“
“ชั้นไม่อยากมีเรื่อง ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นพ่อแม่ชั้นก็ต้องมาโรงเรียนชั้นไม่อยากทำให้ท่านต้องอับอาย“
“แต่มันว่าเธอนะ ทำอย่างงี้พวกมันจะยิ่งได้ใจนะ“
“เธอเองก็เถอะจีฮุน ถ้ามีเรื่องกันขึ้นมาจริงๆ เธอกล้าเหรอ พวกมันเป็นลูกเบ๊ของนายใหญ่นะ“
“ก็แค่เบ๊ชั้นเลวๆ“
“แล้วเธอกล้าเหรอ“
“ไม่กล้าอ่ะ เธอก็รู้นี่นาว่านายใหญ่น่ากลัวแค่ไหน เมื่อสองวันก่อนก็ไปยกพวกตีกันกับโรงเรียนซาง “
“โธ่ จีฮุนเพื่อนชั้น ในห้องล่ะทำเป็นแน่“
“ก็มันโมโหนี่นา“
“ช่างเถอะ ไปกินไอศกรีมกันมั๊ย ? “
“ไม่เอาหรอก“
“ทำไมล่ะ? “
“ก็ชั้นไม่มีตังค์“
“ไม่เป็นไรหรอกน่าจีฮุน เดี๋ยวชั้นเลี้ยงเธอเองนะ“
“แหม น่าอิจฉาคนบ้านรวยจริงๆเลย“
“อิจฉาไปก็เท่านั้นชั้นกลับไปบ้านไม่เคยเจอพ่อแม่เลยซักครั้ง เจอแต่พี่เลี้ยง จะเห็นหน้าพ่อแม่ก็ตอนคุยโทรศัพท์กันเท่านั้น ตอนเช้าชั้นตื่นมาไปโรงเรียน พ่อกับแม่ก็ไปดูแลบริษัทกันแล้ว กว่าท่านจะกลับมาชั้นก็หลับไปแล้วแหละ“
“ขอโทษนะอันยอง ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะ...“
“ พอแล้วๆ นี่เธอเศร้าอะไรเนี่ย ชีวิตของชั้นนะ ไม่ใช่ของเธอ“
“ก็เธอน่าสงสาร“
“ชั้นดูน่าสงสารเหรอ“
“เปล่า ไม่เคยเลยซักครั้ง“
“เออ แล้วจะเศร้าทำไมไปกินติมกันไป“
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น