ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันแสนเซ็งของตี๋
ท่ามกลางแสงอาทิตย์ร้อนแรงของเดือนเมษายน...
มันเป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อน นักเรียนต่างก็ดีใจที่ได้หยุดเรียน บ้างก็นัดกันไปเที่ยว บ้างก็นอนฟังเพลงสบายๆอยู่บ้าน แต่มันก็นับเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของพวกเด็กๆ อย่างแท้จริง
แต่ไม่ใช่สำหรับเด็กชายคนหนึ่ง
“ไอ้ตี๋ ลื้ออย่าอู้งานสิวะ”
เสียงเฮียเม้ง หัวหน้าจับกังดังขึ้น ปลุกเด็กชาย ไพโรจน์ แซ่หวัง หรือตี๋ ให้ตื่นจากภวังค์
“อั๊วไม่ได้อู้ซักหน่อยเฮีย แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยเดียวเอง”
“ลื้อไม่ต้องมาพูด ไปแบกต่อ ไม่งั้นอั๊วตัดค่าแรง”
ตี๋ถอนหายใจ เหวี่ยงกระสอบข้าวขึ้นหลัง เดินตามจับกังคนอื่นๆเพื่อขนไปใว้บนเรือ
เซ็งจริงๆ ทำไมเราต้องมาทำอย่างนี้ด้วยนะ
ทั้งๆ ที่เราน่าจะได้ไปเที่ยวแท้ๆ เซ็งว้อย ... ตี๋บ่นในใจ
ครอบครัวของตี๋เป็นชาวจีนที่อพยพมาอยู่เมืองไทย มาตามตำราเสื่อผืน หมอนใบ คือไม่ได้เอาทรัพย์สมบัติติดตัว มาเลย เตี่ยแกมาเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวที่กรุงเทพ แต่ก็ยังได้เงินไม่พอใช้เลี้ยงลูกเมียเจ็ดปากท้อง ทุกคนในบ้านจึงต้องแบ่งเบาภาระกันหาเงิน ตี๋ซึ่งเป็นลูกชายคนโตก็มาทำงานเป็นจับกังในช่วงปิดเทอม
------------------------------------------------------------
หกโมงเย็น เสร็จงาน เด็กหนุ่มพาร่างกายอันอ่อนล้ากลับบ้าน พกความเซ็งไปเต็มสมอง กลับถึงบ้านกินข้าวเสร็จก็เดินขึ้นห้องนอน กะจะไปอ่านการ์ตูน แต่...
“อะไรวะ! เตี่ย หนังสืออั๊วหายไปไหน”
การ์ตูนที่เขาอุตส่าห์เก็บหอมรอมริบค่าขนมอันน้อยนิดไปซื้อมามันหายไปทั้งกอง
“อ๋อ หมายถึงหนังสือเก่าๆ ที่วางเกะกะในห้องลื้อรึเปล่า อั๊วชั่งกิโลขายไปแล้ว”
“เฮ้ย !ได้ไงเตี่ย นั่นมันของอั๊ว”
“ช่วยไม่ได้นี่นา ลื้อไม่ยอมเก็บให้เป็นระเบียบเอง วางทิ้งไว้ยังงั้นก็นึกว่าไม่เอาแล้ว”
“ยังงี้ไม่ได้นะเตี่ย เตี่ยซื้อชดให้อั๊วด้วย”
“ไม่ว้อย อั๊วไม่ได้รวยนะ ครั้งนี้ถือเป็นบทเรียนละกัน”
---------------------------------------------------------------
ตี๋ยิ่งเซ็งหนักเข้าไปใหญ่ เดินกลับขึ้นห้อง ปิดประตูเต็มแรงระบายอารมณ์ บานพับเกือบหักเพราะความเก่า ตี๋ทิ้งตัวลงบนที่นอน ถอนหายใจ
เซ็งๆๆๆๆๆๆว้อย
ทำไมเราต้องซวยคนเดียวด้วยฟะ
ไอ้โลกแบบเนี้ย ตูไม่อยากอยู่แล้ว
ในตอนนั้นเอง ตี๋มองไปที่หน้าต่าง เห็นเหมือนฟ้ามันมีแสงอะไรสว่างผิดปกติ
“อะไรวะ”
ตี๋ลุกขึ้นเดินไปดูชัดๆตรงหน้าต่าง เห็นแสงสีขาวลำใหญ่กำลังตกลงมาจากฟ้า
ที่สำคัญ มันกำลังพุ่งมายังหน้าต่างบ้านเขา
“อว้ากกกกกกกกกกกก”
แล้วทุกอย่างก็กลายเป็นสีขาว...
___________________________
ประตูห้องตี๋เปิดผลัวะออกมาด้วยแรงมือเตี่ย
“ลื้อเป็นอะไรวะไปอาตี๋ ร้องยังกะหมูถูกเชือด”
“อ้าว..อาตี๋?”
ห้องที่ว่างเปล่า กับหน้าต่างที่เปิดอ้าไว้ ไม่มีวี่แววของตี๋เลยแม้แต่น้อย
มันเป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อน นักเรียนต่างก็ดีใจที่ได้หยุดเรียน บ้างก็นัดกันไปเที่ยว บ้างก็นอนฟังเพลงสบายๆอยู่บ้าน แต่มันก็นับเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของพวกเด็กๆ อย่างแท้จริง
แต่ไม่ใช่สำหรับเด็กชายคนหนึ่ง
“ไอ้ตี๋ ลื้ออย่าอู้งานสิวะ”
เสียงเฮียเม้ง หัวหน้าจับกังดังขึ้น ปลุกเด็กชาย ไพโรจน์ แซ่หวัง หรือตี๋ ให้ตื่นจากภวังค์
“อั๊วไม่ได้อู้ซักหน่อยเฮีย แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยเดียวเอง”
“ลื้อไม่ต้องมาพูด ไปแบกต่อ ไม่งั้นอั๊วตัดค่าแรง”
ตี๋ถอนหายใจ เหวี่ยงกระสอบข้าวขึ้นหลัง เดินตามจับกังคนอื่นๆเพื่อขนไปใว้บนเรือ
เซ็งจริงๆ ทำไมเราต้องมาทำอย่างนี้ด้วยนะ
ทั้งๆ ที่เราน่าจะได้ไปเที่ยวแท้ๆ เซ็งว้อย ... ตี๋บ่นในใจ
ครอบครัวของตี๋เป็นชาวจีนที่อพยพมาอยู่เมืองไทย มาตามตำราเสื่อผืน หมอนใบ คือไม่ได้เอาทรัพย์สมบัติติดตัว มาเลย เตี่ยแกมาเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวที่กรุงเทพ แต่ก็ยังได้เงินไม่พอใช้เลี้ยงลูกเมียเจ็ดปากท้อง ทุกคนในบ้านจึงต้องแบ่งเบาภาระกันหาเงิน ตี๋ซึ่งเป็นลูกชายคนโตก็มาทำงานเป็นจับกังในช่วงปิดเทอม
------------------------------------------------------------
หกโมงเย็น เสร็จงาน เด็กหนุ่มพาร่างกายอันอ่อนล้ากลับบ้าน พกความเซ็งไปเต็มสมอง กลับถึงบ้านกินข้าวเสร็จก็เดินขึ้นห้องนอน กะจะไปอ่านการ์ตูน แต่...
“อะไรวะ! เตี่ย หนังสืออั๊วหายไปไหน”
การ์ตูนที่เขาอุตส่าห์เก็บหอมรอมริบค่าขนมอันน้อยนิดไปซื้อมามันหายไปทั้งกอง
“อ๋อ หมายถึงหนังสือเก่าๆ ที่วางเกะกะในห้องลื้อรึเปล่า อั๊วชั่งกิโลขายไปแล้ว”
“เฮ้ย !ได้ไงเตี่ย นั่นมันของอั๊ว”
“ช่วยไม่ได้นี่นา ลื้อไม่ยอมเก็บให้เป็นระเบียบเอง วางทิ้งไว้ยังงั้นก็นึกว่าไม่เอาแล้ว”
“ยังงี้ไม่ได้นะเตี่ย เตี่ยซื้อชดให้อั๊วด้วย”
“ไม่ว้อย อั๊วไม่ได้รวยนะ ครั้งนี้ถือเป็นบทเรียนละกัน”
---------------------------------------------------------------
ตี๋ยิ่งเซ็งหนักเข้าไปใหญ่ เดินกลับขึ้นห้อง ปิดประตูเต็มแรงระบายอารมณ์ บานพับเกือบหักเพราะความเก่า ตี๋ทิ้งตัวลงบนที่นอน ถอนหายใจ
เซ็งๆๆๆๆๆๆว้อย
ทำไมเราต้องซวยคนเดียวด้วยฟะ
ไอ้โลกแบบเนี้ย ตูไม่อยากอยู่แล้ว
ในตอนนั้นเอง ตี๋มองไปที่หน้าต่าง เห็นเหมือนฟ้ามันมีแสงอะไรสว่างผิดปกติ
“อะไรวะ”
ตี๋ลุกขึ้นเดินไปดูชัดๆตรงหน้าต่าง เห็นแสงสีขาวลำใหญ่กำลังตกลงมาจากฟ้า
ที่สำคัญ มันกำลังพุ่งมายังหน้าต่างบ้านเขา
“อว้ากกกกกกกกกกกก”
แล้วทุกอย่างก็กลายเป็นสีขาว...
___________________________
ประตูห้องตี๋เปิดผลัวะออกมาด้วยแรงมือเตี่ย
“ลื้อเป็นอะไรวะไปอาตี๋ ร้องยังกะหมูถูกเชือด”
“อ้าว..อาตี๋?”
ห้องที่ว่างเปล่า กับหน้าต่างที่เปิดอ้าไว้ ไม่มีวี่แววของตี๋เลยแม้แต่น้อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น