มิติออนไลน์

ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้น

ในวันนี้เป็นเช้าที่แสนจะเงียบสงัด อากาศดีเหมือนทุกๆวัน แต่มีบางอย่างที่ทำให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งตื่นเต้นเป็นพิเศษ หรืออาจจะเป็นการกังวลเสียมากกว่า เนื่องจากวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของโรงเรียนใหม่นั่นเอง

    แดนเป็นเด็กวัยรุ่นวัย16ปี และถือว่าเป็นบุคคลที่หน้าตาดีคนหนึ่งผมสีน้ำตาล ตาสีฟ้าสดใส สูง และมีผิวที่ค่อนข้างขาว เขาอาศัยอยู่กับครอบครัวในบ้านหลังหนึ่งที่ซื้อไว้ เหตุที่เขาต้องย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำก็คือ พ่อของเขาได้ย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศ แต่ไปทำอะไรที่นั่นนั้น เขาไม่อาจทราบได้…เขาเคยถามพ่อของเขาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆนอกจากคำว่า ‘แล้วลูกก็จะรู้เอง’    

“แดน แดนตื่นได้แล้วลูก” เสียงนางเรสเตอร์ดังมาจากหน้าประตูห้องของเขา

    “ฮะ แม่” แดนตอบรับแม่ แล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงของเขา เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วรีบเข้าห้องน้ำ

จากนั้นก็แต่งตัวพร้อมที่จะไปโรงเรียน เครื่องแบบนักเรียนของเขาเป็นชุดเสื้อสูทสีดำ ดูเข้มงวด    

“พร้อมที่จะไปโรงเรียนกันหรือยังลูก” นายเรสเตอร์ถามแดนที่กำลังเดินลงมาในห้องโถง

    “ก็ดีฮะ”

    แม่ยื่นอาหารเช้าให้เขา “วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของลูก อุปกรณ์การเรียนและเสื้อผ้าของลูก  แม่ได้เตรียมไว้ให้แล้ว และจะมีอาจารย์ประจำชั้นของลูกที่เป็นเพื่อนของแม่แนะนำให้ว่าจะต้องทำตัวยังไง ลูกไม่ต้องกลัวว่าจะเข้ากับคนอื่นไม่ได้หรอกน่ะจ๊ะ” แม่ของเขาพูดอย่างอ่อนโยน เขารู้เพราะแม่ไม่ต้องการให้เขากังวลมากไปนั่นเอง

    “ลูกเดินไปดีกว่าน่ะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะะรีบไปขึ้นเครื่อง”พ่อบอกเขา

แดนรีบทานอาหารเช้า เนื่องจากเสียเวลาในการสนทนายามเช้าไปมาก ลาพ่อกับแม่และเดินออกจากบ้านไปตามทางที่แม่บอกพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า ไปถูกบ้าง หลงบ้าง แต่ก็ยังดีที่มีเพื่อนบ้านข้างเรือนเคียงคอยบอกทางเขาไปบ้าง ในที่สุดก็เดินมาถึงหัวมุมของถนนหน้าโรงเรียน เขามองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เป็นเวลา 7.50 แล้วเขาเสียเวลากับการเดินทางมามาก จึงรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนชนกับหญิงคนหนึ่ง ที่ยืนอยู่เหมือนยามที่หน้าโรงเรียน หากแต่ใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียน

    “นี่นาย เดินมายังไงล่ะ ไม่ดูตาม้าตาเรือบ้างหรือไง” คุณเธอตะโกนใส่เขา

    “ขอ โทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ คือผมรีบไปหน่อยน่ะครับ” แดนพูดพลางรีบเก็บกองหนังสือของเธอที่ตกกระจัดกระจาย และหันมามองหน้าเธอให้ถนัดตา เธอจัดว่าเป็นคนที่หน้าตาสวยคนหนึ่ง ตัวต่ำกว่าเขาเล็กน้อย

ผิวขาวสะอาด ผมสีบลอนด์ยาวปล่อยสยายเงางาม เขาคงจะประทับใจในตัวหล่อนมากกว่านี้ ถ้าเจอกันใน-

สถานการอื่น

    “หรอ มีมารยาทดีนี่ก็ยังดีน่ะที่ขอโทษกันบ้าง” เธอพูดตอบกลับ และมองดูเขาตั้งแต่หัวจดเท้าอย่างพิจารณา

    “เธอเป็นนักเรียนใหม่ของ อัสการ์ใช่ไหม”

    “อืมใช่..แต่ทำไมเธอรู้ล่ะว่าฉันเป็นนักเรียนใหม่” แดนเลิกพูดครับกับเธอ เพราะคิดว่าเธอน่าจะอยู่ในวัยเดียวกันกับเขา

    “ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ ก็ฉันเป็นรองประธานนักเรียนเชียวน่ะ และเธอก็ดูหน้าตาไม่คุ้นเลย”

    “นี่ตอนนี้ฉันว่านายอย่าเพิ่งมาสนใจว่าฉันเป็นใครเลย รีบไปโรงเรียนดีกว่า เดี๋ยวจะสายน่ะ ถ้าถูกทำโทษ ฉันก็ไม่รู้ด้วย” เธอพูดเตือนเขาอีกครั้ง พร้อมชี้ไปที่ประตูโรงเรียน แล้วก็เดินเข้าโรงเรียนไป

    โรงเรียนใหม่ของเขาที่มีชื่อว่า ’อัสการ์’ นั้น ดูใหญ่โต สวยงาม ร่มรื่น มีเนื้อที่และบริเวณกว้างขวาง ถึงตอนนี้จะสายมากแล้วเขาก็ยังเห็นนักเรียนเดินวนเวียนไปมาอยู่ เขารีบขึ้นตึกเรียนทันที มองหาห้อง 5A

ที่เป็นห้องเรียนประจำของเขา เขาวิ่งขึ้นมาชั้นสองของตึกเรียนแรกก็พบพอดี ถือเป็นโชคดีที่เขาหาห้องเรียนได้เร็วนัก เขาเดินมาถึงหน้าห้องแล้วก็พบกับอาจารย์คนหนึ่ง ดูเหมือนว่าเธอกำลังยืนรอเขาอยู่ซะด้วย

    “ สวัสดีจ๊ะ เธอคือเด็กใหม่ มิสเตอร์เรสเตอร์ใช่ไหม” อาจารย์พูดกับเขาอย่างอ่อนโยน เธอเป็นหญิงอายุประมาณสี่สิบห้า มองภายนอกหน้าตาดูเข้มงวดมากแต่อาจไม่เป็นอย่างนั้น เธอใส่แว่นและมีหนังสือสองสามเล่มคล้องอยู่ในมือ

    “ใช่ครับ ขอโทษครับที่มาสาย” เขามองหน้าปัดนาฬิกาข้อมืออีกที ตอนนี้เป็นเวลา 8.15 แล้ว เขาคงต้องถูกทำโทษแน่ๆ

    “อุ๊ย ไม่สายนี่จ๊ะ โรงเรียนของเราเข้าตอนเวลาแปดโมงครึ่งน่ะ เธอเป็นเด็กนักเรียนใหม่คงไม่รู้สิน่ะ

แม่ของเธอน่ะฝากครูไว้ ครูชื่อ คลอเทียร์  ซิลิการ์ เป็นอาจารย์ประจำชั้นคนใหม่ของเธอ” อาจารย์ซิลิการ์พูดพลางยิ้มให้

    “อ๋อ ยินดีมากครับ” เขาถึงว่าทำไมยังมีเด็กนักเรียนเดินผ่านไปมาอยู่ที่แท้โรงเรียนก็ยังไม่เข้า แต่ยัยรองประธานคนนั้นก็ไม่ได้บอกเขาสักนิดว่าโรงเรียนเข้าตอนแปดโมงครึ่ง!

“เธอพร้อมแล้วใช่ไหมจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะแนะนำเธอกับเพื่อนๆให้รู้จักกัน หน้าตาหล่อเหลา แถมสุภาพอย่าง

นี้คงหาเพื่อนได้ไม่ยาก แล้วกระเป๋าเสื้อผ้าวางไว้ที่นี้แหละ เดี๋ยวมีคนเก็บไปให้”

    ห้องเรียนที่นี้ใหญ่มากบนโต๊ะเรียนของนักเรียนทุกคนจะมีคอมพิวเตอร์คนละหนึ่งเครื่อง ห้องเรียนห้องหนึ่งมีนักเรียนประมาณสามสิบกว่าคน เมื่อเขาเดินเข้าห้องเรียนไปจากกลุ่มนักเรียนต่างๆที่คุยกันอยู่แล้ว ก็เงียบกริบ ทุกคนหันมามองที่เขาเป็นสายตาเดียว สักพักก็มีการกระซิบกันของกลุ่มนักเรียนหญิง นักเรียนบางคนมองหน้าเขาแล้วก็เหม่อลอยเหมือนตกอยู่ในภวงค์ บางคนหัวเราะคิกคักกับคนข้างๆ สักครู่อาจารย์ซิลิการ์ก็เอ่ยขึ้น

    “เอ้า นักเรียนที่รักจ๊ะ ตั้งใจฟังกันหน่อยน่ะ คุณวอสตันอย่ามัวแต่เหม่อสิจ๊ะ”อาจารย์ซิลิการ์พูด จนเด็กหญิงที่นั่งข้างหลังสุด สะดุ้งไปเลยทีเดียว

    “ฟังกันหน่อยน่ะ นี่คือนักเรียนใหม่ของห้องเรา เอ้าแนะนำตัวหน่อยสิจ๊ะ”    

    “ครับ ผมแดเนียล เรสเตอร์ เรียกแดนก็ได้ครับ” เขาแนะนำตัวอย่างเขินอาย

    เกิดเสียงปรบมือดังขึ้นมา และก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดของนักเรียนหญิงหลายคน พร้อมกับเสียงการต้อนรับของนักเรียนชายในบางกลุ่ม ในตอนนี้เขาคิดว่าการเข้ากับคนอื่นก็คงไม่ค่อยมีปัญหาอีกต่อไป เขาคงไม่ต้องกังวลเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว

    “ชื่อเพราะจังเลยน่ะจ๊ะ” เด็กหญิงคนหนึ่งร้อง

    “อาจารย์ค่ะ หนูไม่เห็นรู้เรื่องเลยน่ะค่ะ ว่าเทอมนี้จะมีนักเรียนใหม่ที่ห้องของเรา”นักเรียนหญิงผม-

บลอนด์ที่นั่งแถวหน้ายกมือพร้อมลุกขึ้นพูดแทรก แดนจำได้ทันทีว่าเธอคือใคร เพราะเขาเคยเจอหล่อนมาแล้ว สาวเจ้าคือรองประธานนักเรียนตัวแสบนั่นเอง

    

“คือมันกระทันหันน่ะมิสแอสนีเซีย   เออ ลืมบอกไปมิสเตอร์ นี่คือ

มิสแอสนีเซีย หัวหน้าห้องของเรา เธอน่าจะรู้จักไว้น่ะ” อาจารย์พูดพร้อมแนะนำให้เขารู้จัก

    “ สวัสดีจ๊ะ ฉัน โมนิการ์  แอสนีเซีย”

    “ ยินดีที่รู้จัก คุณรองประธาน”

    “เอาล่ะ รู้จักกันแล้วน่ะ ชั่วโมงโฮมรูมเสร็จเรียบร้อยแล้ว เชิญทำความรู้จักกันตามสบาย แล้วเธอ

มิสเตอร์เรสเตอร์ ไปนั่งข้างมิสเตอร์กาเบรียนน่ะ นั่งติดบานกระจกในแถวที่สามนั่นแหละ ขอให้มีความสุข

ทุกคน” อาจารย์ซิลิการ์พูดพลางยิ้มให้เขา

    แดนเดินไปนั่งข้างบานกระจกในแถวที่สามตามที่อาจารย์บอก นั่งข้างกาเบรียน ในตามทางเดินไปนั้นก็มีแต่คนมาทำความรู้จักอยู่เรื่อยๆ และโมนิการ์ก็เดินเข้ามาหาเขา

    “สวัสดีอีกครั้งน่ะ เย็นวันนี้ เออ ไม่สิวันนี้ทั้งวันฉันและดีน่ามีหน้าที่เป็นไกด์ พาเธอชมรอบๆ อัสการ์

และแนะนำในสิ่งต่างๆ ให้เธอรู้จัก ในฐานะรองประธานนักเรียนและหัวหน้าฝ่ายวิชาการ”เธอพูดพร้อมชี้ไปที่ดีน่า

เธอเป็นผู้หญิงที่เข้มงวด แถมดูฉลาด เหมาะกับหน้าที่หัวหน้าฝ่ายวิชาการจริงๆ

    “ก็ได้ แต่ฉันขอถามเธอหน่อย ทำไมตอนเช้านี้ เธอไม่บอกฉันว่าโรงเรียนเข้าตอนแปดโมงครึ่ง ปล่อยให้ฉันรีบร้อนอยู่ได้” เขาถามเสียงขุ่นๆ

    “อ้าว เธอเป็นนักเรียนใหม่ก็ต้องกระตือรือร้นเป็นธรรมดา ก็ดีไม่ใช่หรอไง แต่ที่สำคัญน่ะ ฉันไม่ได้บอกเธอสักหน่อยว่าโรงเรียนจะเข้าแล้ว เธอตีโพยตีพายคิดไปเองตะหาก” เธอยิ้มเหยาะอย่างมีความสุข และเดินไปที่นั่งของตัวเองพร้อมดีน่าที่เดินตามหลังไปนั่งข้างๆเธอ

    ชายหนุ่มเนื้อหอมเดินไปนั่งที่ของตนข้างๆกาเบรียน

    “สวัสดีน่ะ แดน ฉันโทมัส กาเบรียน เรียกทอมดีกว่าน่ะ แล้วนี่เจ็ส  ลอสเนอร์” ทอมแนะนำบุคคลที่นั่งข้างๆเขาอีกคนหนึ่ง ทอมและเจ็สเป็นชายที่ผอมสูงเหมือนๆกัน ทอมมีผมสีบลอนด์ ส่วนเจ็สนั้นผมสีน้ำตาลเช่นเดียวกับเขา

    “นายนี่ดังไม่เลวเหมือนกันน่ะ มาแค่วันเดียวก็ทำให้สาวๆ ห้องเราเพ้อฝันไปตามๆกัน”เจ็สพูดแซวเขา

    “แล้วยัยโมนิการ์จะเป็นไกด์ให้นายใช่ไหม”เจ็สถามเขาต่อ

    “อืม ใช่ ทั้งวันเลยล่ะ ทำไมหรอ”

    “ไม่มีอะไรหรอก มันเป็นหน้ที่ของรองประธานอยู่แล้ว แต่ฉันว่ายัยโมนิการ์นี่ก็น่ารักไม่เลวเลยน่ะ นายออกจะหล่อน่าจะลองจีบเธอดูบ้าง

    แต่ระวังตัวให้ดีหละ นายเห็นคนข้างหน้าแถวริมประตูไหม”ทอมพูดพลางชี้ไปหาคนที่นั่งข้างหน้าข้างประตู ถือว่าเป็นคนที่หน้าตาดูดีมากเลยทีเดียว ผมสีน้ำตาล บุคลิกดี และดูเหมือนจะมีสติปัญญาที่เฉียบแหลมอีกด้วย

    “คนนั้นน่ะ นายโปแลส เป็นคนที่ได้รับความนิยมเหมือนนายนั่นแหละ นายโปแลสก็ไปจีบยัยโมนิการ์

แต่นายรู้ไหม หน้าตาดีอย่างนั้นถูกหักอกเต็มๆเลยล่ะ กินไม่ได้นอนไม่หลับ มาหลายอาทิตย์ การเรียนตกเป็นว่าเล่น กว่าจะมาหล่อเหลาเหมือนเดิมได้ก็แทบแย่เหมือนกัน”ทอมเล่าต่อไป

    “ถ้านายอยากจะคบกับหล่อนล่ะก็ เชิญจีบกันเองเถอะ” แดนตอบกลับ

    “ไม่เอาหรอกว่ะ ไม่กล้าเสี่ยง” เจ็สพูด และทอมก็พยักหน้าเช่นกัน

    “งั้นฉันก็ไม่เล่นด้วยหรอก ผู้หญิงอะไร ฉลาดเกินไปแล้ว ปากนี่น่ะไวจนตามไม่ทัน”