Harry Potter and the oder of Phoenix

ลำดับตอนที่ #1 : ไปรษณีน์นกฮูก

มันเป็นเวลาล่วงเลยเที่ยงคืนมาแล้ว ท้องฟ้ายามราตรีในคืนนี้ปลอดโปร่ง ดวงดาวน้อยใหญ่ทอแสงระยิบระยับดูสวยงาม มีสายลมอุ่นๆ พัดเอื่อยๆ ช่างเป็นบรรยากาศที่เหมาะแก่การนอนหลับและจมลงสู่ห้วงนิทรายิ่งนัก หากแต่ว่า ในยามที่ผู้คนพากันหลับใหลกันอยู่นี้ ชายชราผู้มีเครายาวสีเงินยวง จมูกหัก และสวมแว่นตารูปพระจันทร์เสี้ยว มิได้อยู่บนที่นอนนุ่มๆ อันแสนสบายของเขา แต่กลับนั่งเงียบๆ เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างในห้องทำงานของเขา เขาจ้องมองอยู่เนิ่นนานออกไปในความมืดใต้แสงจันทร์สลัว คล้ายกำลังเฝ้ารอคอยบางสิ่ง

ขณะนั้นเอง ในความมืดไกลออกไปเล็กน้อย เงาสีดำร่างหนึ่งกำลังเคลื่อนไหวอยู่บนท้องฟ้าตรงมายังทิศทางท ี่ชายชรารอคอยอยู่ และเหมือนชายชราคนนั้นจะรู้ เขาลุกขึ้นยืน เดินไปที่บานหน้าต่างและเปิดมันออก

อึดใจต่อมา นกฮูกสีน้ำตาลตัวหนึ่งก็บินถลาเข้ามาในห้อง มันหย่อนจดหมายฉบับหนึ่งให้กับชายชราผู้นั้น เขาลูบหัวนกฮูกเบาๆ แล้วจึงเปิดจดหมายออกอ่าน

เรียน ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์

ผมได้เดินทางไปบอกข่าวและเตือนภัยแก่สมาชิกเก่าๆ ของเราหมดแล้วครับ และขณะนี้ผมพักอยู่กับรีมัส ลูปิน ตามที่ท่านแนะนำ จากนกฮูกที่ท่านส่งมาถึงรีมัส ว่าให้เฝ้าดูข่าวคราวทางนี้นั้น เหตุการณ์ทางนี้ยังสงบดีครับ แม้จะได้ยินข่าวหนาหูว่ามีพ่อมดบางกลุ่มได้เคลื่อนไหวกันอย่างลับๆ โดยไม่ทราบจุดประสงค์ที่แน่ชัด แต่เราก็ยังไม่สามารถตรวจสอบข้อเท็จจริงอะไรได้ครับ พวกผมทางนี้จึงตั้งใจที่จะเฝ้าระวังสถานการณ์ไปก่อน สมาชิกทุกคนรอฟังคำสั่งจากท่านอยู่ครับ ขอเพียงมีนกฮูกมาถึง พวกเขาจะรีบไปทันทีและยินดีให้ความช่วยเหลือทุกประการครับ

ด้วยความนับถือ

ซีเรียส แบล็ก

\"ดีแล้ว....\" ชายชราที่ชื่อ อัลบัส ดัมเบิลดอร์ พึมพำกับตัวเอง และพับจดหมายฉบับนั้นเก็บใส่ซอง ไม่กี่นาทีต่อมา นกฮูกอีกสามตัวก็บินถลามาเกาะที่ขอบหน้าต่างในเวลาไล่เลี่ยกัน ดัมเบิลดอร์จึงวางจดหมายฉบับแรกลงบนโต๊ะทำงาน และหยิบจดหมายอีก 3 ฉบับจากนกฮูกที่มาใหม่ทั้งสามตัวนั้น

\"ไม่ต้องรอจดหมายตอบนะ แต่พวกเธอจะไปพักที่โรงนกฮูกก็ได้...\" ดัมเบิลดอร์เอ่ยอย่างนุ่มนวลกับนกฮูกทั้งสาม ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับจดหมายครบตามที่เขาต้องการแล้ว และนกฮูกทั้งหมดก็คงจะเข้าใจคำพูดนั้นพวกมันผงกหัวเล็กน้อย และโผบินออกไปนอกหน้าต่าง

ดัมเบิลดอร์เริ่มแกะจดหมายที่เหลือออกอ่าน





เรียน ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ที่เคารพ

ผมได้พยายามเจรจากับพวกที่อยู่ในเทือกเขาแถบโรมาเนียแล้ว ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีครับ ตอนนี้ผมกับมาดามมักซีมกำลังจะลงใต้ เพื่อไปเจรจากับอีกกลุ่มที่ผมได้ยินข่าวว่าน่าจะอยู่ในบัลแกเรีย แล้วจะติดต่อให้ทราบอีกทีครับ

ด้วยความนับถืออย่างสูง

รูเบอัส แฮกริด



\"นี่ถือเป็นข่าวดีล่ะ...\" ดัมเบิลดอร์พูดกับตัวเขาเองอย่างพึงพอใจ และเปิดจดหมายอีกฉบับ

เรียน ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์

ผมสามารถเกลี้ยกล่อมให้เจ้าหน้าที่ในกระทรวงเกือบครึ่งหนึ่งยอมรับสถานการณ์และพร้อมที่จะทำตามความเห็นของท่านครับ แต่ก็มีอีกจำนวนไม่น้อยที่หวาดกลัวจนไม่กล้าทำอะไร และอีกหลายคนทีเดียวที่ไม่ยอมรับอะไรเลยเหมือนกับฟัดจ์ แต่ผมคิดว่าจะพยายามดูอีกที ถ้าฟัดจ์ไม่เข้ามาขัดขวางเสียก่อนนะครับ ผมคิดว่าเขากำลังจะเป็นตัวปัญหาสำหรับงานของเรา

ผมกำลังจะไปรับแฮรี่มาอยู่ที่บ้านของผมในอีกสองสามวัน ตามที่ท่านศาสตราจารย์แนะนำครับ

ด้วยความนับถือ

อาเธอร์ วีสลีย์



\"เฮ้อ..ก็คงจะจริงนะอาเธอร์...\" ดัมเบิลดอร์ถอนใจพลางส่ายหน้า และเปิดจดหมายฉบับสุดท้ายออกอ่าน

เรียน ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ที่เคารพ

ผมได้ดำเนินการตามที่ท่านสั่งแล้วครับ แต่ตอนนี้ผมสามารถตามตัวเจอเพียงไม่ถึงครึ่งหนึ่งเท่านั้น ส่วนที่เหลือนั้นหายตัวไปครับ ผมเกรงว่าจะเป็นไปตามที่ท่านคาดการณ์เป็นแน่ ตอนนี้ความหวังกับพวกที่เหลือมีไม่มากแล้ว แต่ผมจะลองพยายามดูก่อน แล้วจะรายงานกลับมาอีกครั้งครับ

ด้วยความนับถือ

เซเวอร์รัส สเนป



\"ฉันก็คิดว่าต้องเป็นเช่นนั้น เธอทำดีที่สุดแล้วเซเวอร์รัส..\" ดัมเบิลดอร์พึมพำอย่างเหนื่อยอ่อนใจ พับจดหมายทั้งหมดเก็บใส่ซอง และเก็บจดหมายทั้งสี่ฉบับล็อกกุญแจไว้ในลิ้นชัก



\"ทีนี้ ฉันคงต้องให้เจ้าช่วยแล้วนะ\" ดัมเบิลดอร์หันไปพูดกับนกตัวหนึ่งที่เกาะอยู่บนคอนหลังประตู มันคือนกฟินิกซ์สีแดงสลับทองสวยงามชื่อ ฟอกส์ มันบินลงมาหาเขาทันที



ดัมเบิลดอร์นั่งลงที่โต๊ะทำงานและลงมือเขียนจดหมายหลายฉบับ จากนั้นจึงปิดผนึกซองจดหมายอย่างแน่นหนา พร้อมทั้งร่ายคาถาสองสามคำ เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ที่ไม่ใช่ผู้รับตัวจริงเปิดออกอ่านได้



\"เจ้าจงเอาจดหมายนี่ไปส่งให้ถึงมือผู้รับนะ งานนี้สำคัญมาก ฉันรู้ว่าฉันไว้ใจเจ้าได้ดีที่สุด..\" ดัมเบิลดอร์พูดพลางผูกจดหมายเข้าที่ขาของนกฟินิกซ์ และลูบขนมันเบาๆอย่างรักใคร่ \"รีบไปเถอะ..\"

ฟอกส์ส่งเสียงเบาๆ อย่างพอใจในคำชมและให้ความมั่นใจกับดัมเบิลดอร์ จากนั้นจึงโผบินไปในท้องฟ้ายามราตรี ขนหางสีทองของมันเป็นประกายสวยงามใต้แสงจันทร์ มันบินขึ้นสูงเหนือกว่าที่นกตัวอื่นๆจะทำได้ และหายลับไปเหนือกลีบเมฆ



\"ที่เหลือที่ทำได้ตอนนี้ก็แค่ รอเวลา เท่านั้นล่ะนะ...\" ดัมเบิลดอร์พูดอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วจึงปิดหน้าต่าง ใบหน้าที่มองเห็นได้จากแสงจันทร์ที่ส่องมากระทบนั้นช่างดูเหน็ดเหนื่อยราวกับว่ามีเรื่องมากมายกังวลใจเขาอยู่ และทำให้เขาดูแก่ชรากว่าที่เคย....

เวลาเดียวกันนั้น ที่บ้านเลขที่สี่ในซอยพรีเว็ต แฮรี่ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงเคาะที่กระจกหน้าต่าง เขาลืมตาขึ้นและคลำหาแว่นตาในความมืด ก่อนที่จะพบว่ามีนกฮูก 4 ตัวกำลังรอคอยให้เขาเปิดหน้าต่างอยู่ หนึ่งในนั้นเป็นนกฮูกตัวเล็กจิ๋วที่กำลังบินไปรอบๆ และส่งเสียงอย่างกระตือรือร้น เขาเดินไปที่กระจกหน้าต่างและเปิดมันออก ทันใดนั้นนกฮูกตัวจ้อยก็พุ่งเข้ามาเร็วจี๋ก่อนเพื่อน และส่งเสียงร้องลั่น ก่อนที่นกฮูกตัวอื่นๆจะค่อยๆทยอยเข้ามา



\"นี่! เงียบๆหน่อยได้มั๊ย\" แฮรี่ดุนกฮูกตัวจิ๋วนั้น เพื่อไม่ให้มันส่งเสียงดังจนทำให้ลุงและป้าของเขาตื่นขึ้นมาอาละวาดกลางดึกเสียก่อน

นกฮูกตัวเล็กจิ๋วนี้มีชื่อว่า พิกวิดเจียน มันเป็นนกฮูกที่พ่อทูนหัวของเขา ซีเรียส แบล็ก มอบให้กับรอน วีสลีย์ เพื่อนรักของเขา เพื่อเป็นการขอโทษที่เขาทำให้รอนต้องเสียหนูไป พิกวิดเจียนมีห่อของมาด้วยห่อหนึ่ง นั่นคงเป็นของขวัญจากรอนนั่นเอง แฮรี่คิด

แฮรี่หันไปมองดูนาฬิกา มันเป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว ตอนนี้เขาอายุ 15 ปีมาได้หนึ่งชั่วโมงแล้ว เขาหันไปมองดูนกฮูกที่เหลือ ตัวหนึ่งคือนกฮูกหิมะสีขาวสะอาด มันคือเฮ็ดวิก ซึ่งเป็นนกฮูกของเขาเอง และมันมีห่อของติดมาด้วย นั่นคงจะมาจากเฮอร์ไมโอนี่ เฮ็ดวิกแสนรู้นัก มันรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่ต้องการให้ของขวัญวันเกิดเขา และมันรู้ว่าเธอไม่มีนกฮูก มันจึงเป็นฝ่ายบินไปหาเฮอร์ไมโอนี่เองทีเดียว เฮ็ดวิกหย่อนห่อของลงบนตักของแฮรี่ เขาลูบขนมันเบาๆ เป็นการขอบใจ จากนั้นเฮ็ดวิกจึงบินไปที่กรงของมันและเริ่มดื่มน้ำ

นกฮูกอีกสองตัวนั้น ตัวหนึ่งเป็นนกฮูกสีน้ำตาลทอง แฮรี่เดาได้ว่ามันต้องเป็นนกฮูกของโรงเรียน ส่วนอีกตัวหนึ่งนั้นเป็นนกฮูกสีเทาแซมขาว ซึ่งเป็นนกฮูกพันธุ์ที่เขาไม่ค่อยคุ้นตานัก มันมีห่อของมาด้วยเช่นกัน



แฮรี่เอือมมือไปคว้าตัวพิกวิดเจียนที่ถึงแม้ว่าจะหยุดส่งเสียงไปแล้ว แต่คงยังไม่เลิกบินวนไปรอบๆห้องอยู่เอาไว้ และแกะห่อของออกจากขาของมัน แล้วจึงเอาตัวมันไปเกาะที่คอนข้างๆเฮ็ดวิก ทำให้เฮ็ดวิกส่งเสียงอย่างไม่พอใจทันที



\"เอาน่า..เฮ็ดวิก พวกแกควรจะเป็นเพื่อนกันนะ..\" แฮรี่ปราม



เฮ็ดวิกส่งเสียงไม่พอใจอีกเล็กน้อย แต่ก็ยอมเขยิบที่ให้พิกวิดเจียนได้ดื่มน้ำด้วย แต่มันก็พองขนขึ้นเล็กน้อยเพื่อแสดงให้เห็นถึงความเป็นเจ้าของบ้าน

แฮรี่แกะห่อของออกดู มันมีจดหมายแนบมาด้วยหนึ่งฉบับ

แฮรี่เพื่อนรัก

ฉันหวังว่าชีวิตที่ซอยพรีเว็ตจะยังเรียบร้อยดีนะ พ่อบอกว่าจะไปรับนายมาอยู่กับเราวันมะรืนนี้ล่ะ ให้ตาย! ฉันอยากให้เป็นพรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ

ฉันหวังว่านายคงจะถูกใจกับของขวัญที่ฉันให้นะ นี่เป็นของออกใหม่เลยล่ะ ฉันว่านายคงจะชอบมัน

รอน



ปล. ฉันชวนเฮอร์ไมโอนี่มาอยู่กับเราด้วยในช่วงหนึ่งเดือนที่เหลือนี้ ฉันคิดว่าเขาน่าจะมานะ เพราะถ้าเขาไม่มา เขาคงต้องไปหาวิกเตอร์ ครัมที่บัลแกเรีย อย่างที่หมอนั่นชวนตอนก่อนปิดเทอมแน่ๆเลย



แฮรี่ยิ้มขำกับจดหมายของรอน และแกะห่อของขวัญออก มันเป็นขนมช็อกโกแลตกล่องใหญ่ที่เป็นรูปสัตว์ต่างๆ แฮรี่หยิบรูปสิงโตขึ้นมาอันหนึ่งและกำลังจะลองชิมดู แต่สายตาของเขาเหลือบไปเห็นที่ข้างกล่องเสียก่อน



แอนนิเมจัส ช็อกโกแลต : ช็อกโกแลตที่ทำให้คุณกลายเป็นสัตว์ได้นาน 1 นาที (ได้รับอนุญาตอย่างถูกต้องจากกระทรวงเวทมนตร์แล้ว)



ข้อควรระวัง : ควรกินช็อกโกแลตรูปปลาขณะอยู่ในน้ำ เพื่อความปลอดภัยของตัวท่านเอง

แฮรี่รีบเอาช็อคโกแลตเก็บเข้าที่เดิม เขายังไม่คิดจะแปลงร่างเป็นสิงโตให้คนทั้งบ้านตื่นขึ้นมาตอนนี้หรอก จากนั้นเขาจึงหันไปหยิบห่อของจากเฮอร์ไมโอนี่ที่มากับเฮ็ดวิก มันมีจดหมายแนบอยู่เช่นกัน





แฮรี่เพื่อนรัก

หวังว่าเธอคงสบายดีนะ ฉันยังใช้เวลาช่วงปิดเทอมในการทบทวนตำราต่างๆ ฉันคิดว่าเธอก็น่าจะทบทวนด้วยนะ เพราะปีนี้เราจะต้องสอบ ว.พ.ร.ส. กันแล้ว เตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆ นั่นแหละดี



ฉันปล่อยยายริต้า สกีตเตอร์ไปแล้วล่ะ หลังจากที่ให้หล่อนสาบานกับฉันว่าจะไม่เขียนข่าวให้ร้ายใครๆอีก ฉันว่าเธอคงจะสำนึกแล้วล่ะแต่ถ้าเธอผิดคำพูดล่ะก็ ฉันจะแฉเรื่องของเธอให้หมดเลยล่ะ คอยดู

รอนชวนฉันไปอยู่ที่บ้านเขาในช่วงก่อนเปิดเทอมที่เหลือนี้ ฉันคิดว่าจะไปนะ เขาบอกว่าจะไปรับเธอด้วยนี่ แล้วเจอกันที่บ้านโพรงกระต่ายนะ

ด้วยรัก

เฮอร์ไมโอนี่



ปล.ฉันล่ะเสียดายจริงๆเลย วิกเตอร์ส่งนกฮูกมาชวนฉันหลายหนแล้วให้ไปเที่ยวที่บัลแกเรียช่วงซัมเมอร์ ฉันคิดว่าคงจะได้ความรู้ใหม่ๆ ที่นั่นเยอะแน่ๆ แต่ฉันก็อยากเจอเธอกับรอนมากกว่านะ

แฮรี่ยิ้มกว้างขึ้นอีกเมื่ออ่านจดหมายของเฮอร์ไมโอนี่จบ เขาหันไปแกะห่อของขวัญ และพบว่ามันเป็นชุดจำลองสนามควิดดิชที่อยู่ในครอบแก้วสวยงาม ซึ่งมีผู้เล่นตัวเล็กๆบินวนไปมาในสนามได้ด้วย แฮรี่อ่านที่ข้างกล่องและพบว่ามันเป็นชุดที่เอาไว้ใช้ในการคิดกลยุทธ์ในการเล่นควิดดิช มีโน้ตแผ่นเล็กๆ ติดมากับของขวัญชิ้นนี้ด้วย

ฉันคิดว่ามันคงจะมีประโยชน์นะ วู้ดก็จบไปแล้ว และถ้าฉันเดาไม่ผิด คนอื่นๆในทีมคงจะเลือกเธอเป็นกัปตันต่อจากวู้ดแน่ๆ

แฮรี่หยิบชุดจำลองขึ้นมาพิจารณา เขาไม่คิดว่าเฮอร์ไมโอนี่จะเดาถูกหรอก เขาเป็นผู้เล่นที่อายุน้อยที่สุดในทีมเลยนะ เขาไม่ควรจะได้เป็นกัปตันทีมหรอก

แต่ถึงกระนั้น แฮรี่ก็อดที่จะชื่นชมกับชุดจำลองนี้ไม่ได้ มันดูสวยงามเหมือนจริงมาก เขาอดใจไว้ยังไม่ทดลองใช้มันตอนนี้ และหันไปสนใจกับจดหมายที่มากับนกฮูกที่เหลือ



เขาเปิดจดหมายที่มากับนกฮูกสีเทาก่อน

แฮรี่

สุขสันต์วันเกิดนะ ช่วงนี้ฉันกำลังยุ่งๆอยู่ แต่ฉันก็ไม่ลืมวันเกิดของเธอหรอกนะ กินเค้กให้อร่อย และดูแลตัวเองดีๆนะ

ซีเรียส



ปล. ตอนนี้ฉันอยู่กับรีมัส ฉันกับบัคบีคด้วย พวกเราสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง

แฮรี่หยิบห่อเค้กมาเปิดออก มันเป็นเค้กช็อกโกแลตก้อนโตที่ดูน่ากินเป็นอย่างมาก เขาเก็บมันไว้ก่อน และเปิดจดหมายที่มากับนกฮูกตัวสุดท้ายออกอ่าน มันเป็นจดหมายจากฮอกวอตส์ที่บอกให้เขาไปขึ้นรถไฟที่ชานชลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่ในวันที่ 1 กันยายน เช่นเคย พร้อมทั้งรายการหนังสือที่เขาจำเป็นต้องซื้อใหม่สองสามเล่ม



\"ถ้าโรงเรียนยังเปิดได้ตามปกติแบบนี้ ก็แสดงว่ายังไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไรเกิดขึ้นซินะ\" แฮรี่พูดกับตัวเอง เขาย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อปีก่อน ด้วยเลือดของเขา ทำให้ลอร์ดโวลเดอมอร์ได้ชีวิตและร่างกายของเขากลับคืนมา และเขากำลังพยายามจะหวนกลับขึ้นมามีอำนาจอีกครั้ง เขารู้ว่าดัมเบิลดอร์ต้องพยายามหยุดยั้งเรื่องนี้ และเขาก็แน่ใจว่าดัมเบิลดอร์ต้องทำได้ แต่ลึกๆแล้ว เขาก็หวั่นใจไม่น้อยเลยทีเดียว



\"แต่อย่างน้อยก็ยังมีเรื่องดีๆล่ะนะ\" แฮรี่พึมพำขณะเก็บจดหมายและของต่างๆไว้ใน***บของเขา \"อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนอยู่ที่นี่อีกหนึ่งเดือนที่เหลือ\"

แฮรี่ล้มตัวลงนอน สลัดความคิดทุกอย่างออกจากหัว แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้รับของขวัญหรือแม้แต่การ์ดอวยพรสักใบจากแฮกริดเลย บางทีเขาคงกำลังอยู่ในที่ไกลๆ เพื่อทำงานอะไรบางอย่างที่ดัมเบิลดอร์มอบหมายให้ แฮรี่สงสัยยิ่งนักว่ามันคืองานอะไร แฮรี่คิดเรื่องนี้อยู่สักพัก และในที่สุดเขาก็เคลิ้มหลับไปอีกครั้ง ในคืนที่สงบเงียบในบ้านเลขที่สี่ ซอยพรีเว็ตหลังนี้