PROTECTOR

ลำดับตอนที่ #1 : Leading article (บทนำ) ---รีไรท์ใหม่หมด---

คือว่าข้าพเจ้าแค่คัดลอกมาจากThe whole  world  Fighting  เท่านั้นเอง  



เพราะแต่งไปแต่งมามันชักไม่ค่อยเข้ากับชื่อเรื่องซะแล้ว   ก็เลยเปลี่ยนโลดเลย



ดังนั้น...ดังน้าน...ใครที่อ่าน The whole  world  Fighting อยู่ก็เปลี่ยนมาอ่านเรื่องนี้เถอะ



Bird  ขอร้องงงงงง!!!!!!!!!!







ปฐมบทแห่งผู้พิทักษ์





เมื่อภาระ หน้าที่ ความแค้น ความจำเป็น บีบบังคับให้ต้องสู้เพื่อต่อชีวิต



ศัตรูที่เข้ามาจะต้องถูกสังหารให้มลายสิ้น



ไม่มีมิตรใดดีกว่าตัวเอง...ไม่มีศาตราวุธใดดีไปกว่าตัวของตัวเอง



เมื่อผู้พิทักษ์ต้องเจอกับนักฆ่า



เมื่อความรักก่อตัวขึ้นเงียบๆภายใต้จิตใจอันกล้าแข็ง



มิตรภาพและการต่อสู้จะดำเนินไปในหนทางใด...









ในโลกแห่งหนึ่งในจักรวาลอันกว้างไกล   ดาวดวงนี้เป็นข้อพิสูจน์ว่ามนุษย์ไม่ได้มีเพียงที่ดาวของเราเท่านั้น



ที่นี่...ดาวอื่นนี้...   มนุษย์หน้าตาเหมือนเราเป็นล้านล้านคนอาศัยอยู่บนดาว   มันแทบไม่แตกต่างจากดาวของเราเพียงแต่ว่า...



ความเจริญด้านเทคโนโลยีอาจด้อยพัฒนากว่า...



อารยธรรมอาจผิดแผกไปจากเราและยังคงมีอำนาจมากกว่า...



และสิ่งสุดท้าย...  มหามนตราคาถา   ปิศาจ   ตัวประหลาดที่เดินกันให้ควั่ก...ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยสำหรับพวกเขา





ซึ่งมันก็เป็นสิ่งไม่แปลกอีกเหมือนกัน   ที่ไหนก็ตามจะต้องมีคนดี   มีคนเลวเหลวแหลก   มันเป็นสัจธรรมแห่งชีวิต



ที่ใด...ไม่มีคนเลว     ณ  ที่นั้น...เราจะรู้จักคนดีได้อย่างไร...







ร่างร่างหนึ่งนั่งอย่างสงบเงียบอยู่บนหลังคาบ้าน   แสงไฟที่ส่องจากด้านข้างมิอาจเผยให้เห็นหน้าค่าตาของผู้ที่เรากำลังกล่าวถึง



ค่ำคืนนี้ช่างเงียบและมืดมิด   ไร้ซึ่งแสงดาว   ไร้ซึ่งแสงจันทร์นวลผ่องอย่างที่เคยเป็นมา...



ลมจากทิศเหนือพัดเรือนผมสีน้ำตาลไหม้ให้โบกสะบัดพริ้วไปตามกระแสลม  



หากแต่นัยน์ตาสีดำขลับกลับให้ความรู้สึกว้าเหว่และว่างเปล่า   ในมือเด็กหนุ่มมีวัตถุสีเงินยวงยาวกว่าเมตรสะท้อนแสงแวบวับ





ทำไมพ่อแม่ปล่อยให้เขามาทำเรื่องบ้าๆแบบนี้น่ะหรือ?



คำตอบก็คือ...เขาไม่มี...



ใช่แล้ว...เขาไม่มี!!



  

เขาไม่มีอ้อมกอดอันอบอุ่นของผู้เป็นมารดาที่ควรมี...



เขาไม่เคยได้รับการลูบหัวอย่างเอ็นดูฤาทะนุถนอมจากมือของผู้เป็นบิดาอย่างที่คนอื่นล้วนแล้วแต่ก็มีกันทั้งนั้น...



สายเลือดหนึ่งเดียวของตระกูลผู้พิทักษ์...   สายเลือดเพียงหนึ่งเดียวที่ยังคงมีชีวิต...







พ่อแม่ของเขาตายไปแล้ว   ด้วยน้ำมือของใครบางคนที่ต้องการกำจัดตระกูลของเขา



ไม่ว่าวิธีที่ใช้จะสกปรกเพียงไหน...มันก็ไม่เคยแคร์



ไม่ว่าทางที่มันได้เลือกจะต้องคร่าชีวิตผู้อื่นมากเพียงไหน...มันก็ไม่เคยสนใจ...







เด็กหนุ่มกำด้ามดาบแน่นจนเสียงกระดูกลั่นดังกร๊อบแกร๊บ   ความเจ็บปวดรวดร้าวเสียดแทงจิตใจเด็กหนุ่มจนแทบจะแหลกสลาย



แต่เขาถูกฝึกมาดีเกินกว่าจะปล่อยให้หยาดน้ำใสเอ่อล้นออกมาง่ายๆ   จากความเสียใจเปลี่ยนไปเป็นความแค้น



แววตาของเด็กหนุ่มฉายชัดถึงความแน่วแน่...





สาบาน...สาบานว่าจะแก้แค้นให้จงได้!