silence

ลำดับตอนที่ #1 : myself is my

โลกใบนี้...น่าเบื่อ...

เพราะมันมีแต่...สิ่งสวยงาม...

ไม่อยากจะอยู่แล้ว...น่าเบื่อ...

ถ้า...กระโดดออกไปนอกหน้าต่าง...เราจะบินออกไปที่ท้องฟ้าได้มั๊ยนะ...ลองดูดีกว่า

..............................................................

.....................................................

............................................

ตุบ!!!

...................................

กรี้ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

.............................................................

แสงไฟนีออนสว่างอยู่เหนือศรีษะร่างๆหนึ่ง นอนสงบนิ่งเหมือนไม่หายใจ แต่ผ้าสีขาวที่คลุมอยู่นั้นขยับขึ้นลง จึงทำให้ทราบว่ายังหายใจ

สายลมเย็นๆอ่อนๆพัดผ่านเข้ามาภายให้ห้อง กระทบเข้ากับผิวกายของเด็กหนุ่มบนเตียงสีขาว ใบหน้าอ่อนวัยของเค้านั้นซีดขาว ท่าทางเหนื่อยล้า ดูเหมือนจะผ่านเรื่องเลวร้ายอะไรมาเยอะ เยอะจนอยากไปอยู่บนฟ้า แต่สายลมคงแรงไปหน่อย พัดเข้ามา จนทำให้ร่างนั้นขยับ

\"อือ ที่ไหนเนี้ย\"

พยายามจะลืมตา แต่เปลือกตามันหนักเหลือเกิน ค่อยเปิดขึ้นที่ละน้อย ปรับสายตาให้เข้ากับความสว่าง

\"ฟื้นแล้วหรอจ๊ะ หนุ่มน้อย\"

ผู้หญิงในชุดสีขาว ทักเค้า ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จะเปิดปากตอบ แต่

--แกอย่ามาเถียงชั้นนะ ไอ้ลูกเวร--

หลุบสายตาลง ไม่ตอบ ทำไมปวดหัวจัง คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น ทำสีหน้าเจ็บปวด จนพยาบาลสาวเข้ามาดู

\"เป็นอะไรจ๊ะ ปวดหัวหรอ\"

เธอยิ้ม เธอรู้ว่าผมปวดหัว แต่เธอไม่ช่วย กลับยิ้ม

\"บอกพี่สิ พี่จะได้ช่วยนะ\"

ผมจะตะโกนออกไปว่า ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว แต่มันเหมือนมีอะไร เสียง ที่ทำให้ผมไม่กล้าตอบออกไป

--หุปปากซะ แกเอาเงินมาเดี๋ยวนี้ ชั้นเป็นแม่แกนะ ไอ้ลูกเวร รู้งี้ฆ่าแกตั้งแต่เกิดซะดีกว่า--

\"อือ\"

ผมได้เพียงแต่ส่งเสียงครางดังๆออกไป โดยที่ผมหวังว่าเค้าจะเข้าใจ

\"อือ อือ อือ\"

ผมครางหนักกว่าเดิม เอามือกุมหัว รู้สึกเหมือนมีผ้ามาพันไว้ที่หัว

\"หมอคะ คนไข้ อาการกำเริบค่ะ\"

พยาบาลสาวกด โทรศัพท์ที่หัวเตียง

ผมรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด ภาพพยาบาลตรงหน้า เบลอๆเป็นสีขุ่น แล้วผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีก

...............................................................

ตั้งแต่วันนั้น ผมก็จำไม่ค่อยได้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง จำได้แค่ลางๆว่า ผมเข้าๆออกๆห้องสีขาวๆ มีเครื่องอะไรก็ไม่รู้ใหญ่ๆสีเทา แล้วหมอก็ให้ผมนอนใต้เครืองนั่น แล้วก็จำได้ว่า ผมแค่อยากจะออกไปเดินเล่น แล้วก็มีคนมาจับตัวผมไว้ แล้วหมอก็เอาอะไรไม่รู้เป็นหลอดแหลมๆมาปักที่ตัวผม ผมเจ็บจะตาย สุดท้ายที่ผมจำได้ชัดคือ ผมมาอยู่ที่ห้องสีขาวๆนี้ ผนังเป็นอะไรไม่รู้นุ่มๆ อืม รวมๆแล้วห้องนี้ก็ไม่เลวร้ายนะ แต่จะดีมากถ้าพวกคนตัวใหญ่ๆ ใส่ชุดขาวๆ ไม่จับผมมัดข้อเท้าไว้อย่างนี้ ผมเคยลองจะแกะออกนะ แต่มันแน่นมากเลย ผมดึงมันจนข้อเท้าผมเป็นรอยแดงๆ ผมจึงเลิกดึง แล้วก็ชอบมีผู้ชายตัวสูงๆ ผอม ใส่แว่นสวมเสื้อคลุม มาหาผมเป็นประจำเลย ชอบถามอะไรแปลกๆ แล้ววันนี้เค้าก็มา

ผมนั่งบนเตียง แล้วเค้าก็มานั่งข้างๆ

\"ว่าไง เป็นไงบ้างครับ รู้สึกยังไง\"

เค้าถามผมอย่างนี้ทุกวัน ผมอยากตอบนะ แต่พอจะตอบ ผมก็เหมือนได้ยินเสียงแว่วๆมาทุกครั้งเลย

--หุปปากซะ ไอ้ลูกเวร--

ผมเลยไม่ตอบ ไม่พูด แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ว่าอะไร ยิ้มอย่างเดียว แต่วันนี้เค้าเอาแผนอะไรมาด้วยไม่รู้เยอะเลย

\"วันนี้เรามาเล่นอะไรกันดีกว่านะ\"

หมอหยิบแผ่นนั่นมาหนึ่งแผ่น เป็นอะไรก็ไม่รู้เป็นสีๆ ผมเอียงคอให้คนตรงหน้าที่เค้าเรียกว่า หมอ ให้เค้าเข้าใจว่าผมไม่เข้าใจ

\"เค้าเรียกว่ารูปภาพ หมอจะเอารูปให้ดู แล้วเรียวจังตอบหมอนะว่ามันคืออะไร ถ้าไม่อยากตอบเขียนก็ได้นะ\"

ผมลืมบอกไป ว่าผมเขียนที่เค้าเรียกว่า ตัวหนังสือ ได้ด้วยนะ หมอคนนี้แหละเป็นคนสอนผมเอง

\"อือ\"

ผมครางพร้อมพยักหน้า แรงๆ

\"เอาหล่ะ\"

หมอดึงภาพสีชมพูออกมา ผมก็เขียนคำว่า ดอกไม้ ลงไปในกระดาษ

\"อือ ดอกไม้หรอ แล้วอันนี้หล่ะ\"

ภาพนี้สีขาวกับดำ เป็นรูปร่าง ผมเขียนคำว่า แมว ลงไปในกระดาษ

\"แมวหรอ แล้วอันนี้หล่ะ\"

หมอก็หยิบภาพต่อมาเรื่อยๆ ผมก็เขียนตอบเรื่อยๆ ผมเริ่มสนุกแล้วหล่ะ จนมาถึงภาพสุดท้าย

\"ภาพนี้หล่ะ\"

หมอหยิบภาพสุดท้ายออกมา เป็นภาพมีทุกสี เป็นคนสองคน คนหนึ่งเป็นผู้หญิง อีกคนเป็นเด็กชาย กำลังกอดกัน

--ไอ้ลูกเวร ไปตายซะ ไป๊ ชั้นไม่น่าคลอดแกออกมาเลย ไป อย่ามากอดชั้น--

--แม่ฮะ ผมเจ็บปล่อยผม--

\"เรียว เรียวจัง\"

ผมนิ่งไป ทำตาโตขึ้น จนหมอเขย่าตัวผม ผมรู้สึกตัว ผมคว้ารูปแล้วเหวียงมันไปกระทบผนังนุ่มๆ กระเดนตกลงที่พื้น

\"อือ อือ อือ อือ\"

ผมครางเร็วขึ้น รู้สึกร้อนๆที่ตายังไงก็ไม่รู้ น้ำใสๆ มาจากไหนไม่รู้ หยดลงบนหลังมือของผม

\"อืม วันนี้หมอว่าพอแค่นี้ดีกว่านะเรียวจัง\"

หมอจับตัวผมเอนลงนอน ที่เตียง ตัวผมสั่นจนผมควบคุมไม่ได้ หมอหยิบหลอดแหลมๆ มาจากกระเป๋า ปักลงไปที่แขนของผม

\"อือ\"

ผมเจ็บ

\"นอนพักซะนะเรียว\"

ภาพหมอตรงหน้าเริ่ม ลางๆ แล้วผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีก

\"เฮ้อ\"

หมอหนุ่มเจ้าของไข้ถอนหายใจ เค้าจะทำยังไงดีนะกับคนไข้รายนี้ เค้าหยิบปากกากับสมุดออกมา

\"23 2 ----

วันนี้อาการยังทรงอยู่ สันนิฐานว่า เมื่อก่อนน่าจะมีปัญหาทางบ้าน ให้ยา **** ไปหนึ่งหลอด\"

หมอหนุ่มนิ่งไปจ้องใบหน้าคนไข้ของตน ยังสงสัยกับข้อความที่คนไข้เขียนให้ ตอนที่เค้าเขียนหนังสือได้

--------------------------ตัวของผมเป็นของผม-----------------------------------------