ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องชุลมุนกลางถนนและโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโก
ย่านการค้าแห่งหนึ่งในลอนดอนอันกว้างใหญ่ มีผู้คนมากมายเท่าที่คุณจะพยายามนึกได้ กำลังจับจ่ายซื้อของอยู่ที่ร้านต่างๆนานา มีร้านหลายหลายมากในย่านแห่งนี้ ดังเช่น ร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าสองร้านที่อยู่ติดชิดกัน ไม่มีแม้แต่ซอกอะไรที่จะกั้นร้านทั้งสองนั้นได้ และตอนนี้ เจ้าของร้านเครื่องใช้ไปฟ้าทั้งสองร้านนั้นก็ออกมาทะเลาะเรื่องการแย่งลูกค้ากันอยู่เสียงสนั่นหวั่นไหว ผู้คนที่เดินไปเดินมาก็หันมามุงดูกันอยู่ แต่บางคนก็ยังจับจ่ายซื้อของกันต่อไปอย่างไม่สนใจ ราวกับนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นประจำแทบทุกวัน --มันก็อาจจะเป็นเช่นนั้น--
วันนี้เป็นวันหนึ่งที่มีคนเยอะ เพราะฉะนั้นย่านนี้จะดูแน่นขึ้นไปมาก เพราะยังรถมากมายเหลือคณานับอยู่บนถนน แถมรถพวกนั้นก็ยังปล่อยควันรถยนต์ออกมา ทำให้คนที่ทางเท้าสองข้างทางพากันเดินปิดจมูกไปซื้อของกัน
พวกเขาหารู้ไม่ว่าจะมีเหตุแปลกปะหลาดเกิดขึ้นที่นี่ ในไม่กี่นาทีนับจากนี้
เปรี้ยง!
เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวดังขึ้นกลางถนน ผู้คนพากันกรีดร้องและวิ่งหนีกันชุลมุน
เด็กชายวัยรุ่นคนหนึ่ง อายุประมาณสิบเจ็ดปี ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางความชุลมุนเหล่านั้น เด็กหนุ่มผู้นั้นผมสีทอง ตัวสูงเกือบจะเก้งก้าง หน้าตกกระเล็กน้อย และมีดวงตาสีฟ้าสดใส เด็กหนุ่มคนนั้นปรากฏตัวอย่างรวดเร็วจนน่าประหลาด ราวกับว่าเขาคนนั้นหายตัวมา --ก็แน่ล่ะ-- แต่อย่างไรก็ตาม ไม่มีคนสังเกตเห็นเขา เขาจึงอาศัยการชุลมุนเหล่านี้ เดินลับๆล่อๆ ออกไปจากการชุลมุนและย่านการค้าเหล่านั้น ตรงไปยังซอยข้างๆที่ค่อนข้างร้าง ไม่มีใครกล้าเดินผ่านมาหรอก เพราะมันเปลี่ยว วังเวง น่ากลัวและมืดทึบทึม แถมในซอยนั้นยังเหม็นเน่าขยะ เด็กหนุ่มคนนั้นก็ยังเดินตรงแนวไป และทะลุออกมายังถนนใหญ่อีกแห่งหนึ่ง
ที่นี่ก็เป็นย่านการค้าอีกที่เช่นกัน แต่มีคนน้อยน้อยกว่า แต่ก็ยังมีร้านค้าแน่นขนัด และผู้คนเช่นย่านที่แล้ว เด็กหนุ่นคนนั้นออกมาประจันหน้ากับห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆแห่งหนึ่งที่ดูล้าสมัยมากเท่าที่คุณจะคิด เป็นตึกที่ก่อด้วยอิฐสีแดง ที่มีชื่อว่า \"เพิร์จแอนด์เดาส์ จำกัด\" สถานที่นี้มีบรรยากาศมอซอ ชวนน่าสังเวช ของที่โชว์ในตู้กระจกหน้าห้างนั้น เป็นแค่หุ่นแตกๆหักๆ ไม่กี่ตัว สวมวิกเอียงกระเท่เร่ บางตัววิกก็หลุดไปกองกับพื้น มีฝุ่นจับเขรอะ และยังสวมเสื้อที่ล้าสมัยไปกว่าสิบปี เด็กหนุ่มคนนั้นรอสักพัก หันไปมองทางซ้ายทีขวาที เพื่อดูว่าไม่มีคนเห็นเขา
\"ผมมารับน้องสาวผมที่ชื่อ ไดอาน่า ครับ\" เด็กหนุ่มกระซิบกับหุ่นราวกับคนบ้า ที่ไม่รู้ว่าหุ่นมีชีวิต
ราวกับหุ่นนั้นตอบ มันพยักหน้านิดๆ และกระดิกนิ้วให้เรียกให้เข้ามา เด็กหนุ่มคนนั้นจึงเดินเข้าไป และผ่านกระจกโชว์หน้าห้างนั้นไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ และก็ไม่มีใครเห็นว่าเขากำลังทำอะไรอีก...
เมื่อเขาเข้าไป พบว่าตนอยู่ท่ามกลางบริเวณต้อนรับของโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโก ซึ่งมีคนอยู่แน่นขนัด มีทั้งคนป่วย คนไม่ป่วย และผู้บำบัดผสมกันอยู่ในนั้น เด็กหนุ่มไม่มีเวลาพินิจพิจารณาอะไรมากนัก ก็มีเสียงๆหนึ่งที่คุ้มหูเรียกเขาขึ้น
\"อเล็กซ์ อเล็กซ์ ทางนี้ลูก\" เสียงนั้นเป็นเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง เธอผมยาว และมีลักษณะต่างๆคล้ายๆเด็กหนุ่มนั่น คือมีผมสีทอง ตาสีฟ้า ใบหน้าตกกระเล็กน้อย
\"ครับ แม่\" อเล็กซ์ว่า พลางเดินเข้าไปหาแม่ของตน
\"ลูกไปไหนมาน่ะ แม่บอกให้หายตัวมาที่เซนต์มังโก แล้วลูกไปไหนมา\" แม่ถามเสียงกึ่งห่วงใย กึ่งโกรธ เพราะเขาหายตัวไปผิดที่อีกแล้ว
\"มันรู้มันเป็นอะไรน่ะครับ\" อเล็กซ์ตอบเลี่ยงๆ \"มันไปออกที่ถนนข้างๆนี่น่ะครับ\"
\"แม่ยังงงอยู่เลยว่าลูกสอบผ่านการหายตัวได้ยังไง ในเมื่อลูกไม่เคยหายตัวถึงจุดหมายเสียที\" แม่บน และจะบ่นต่อไปเรื่อยๆ \"ลูกไม่รู้หรือว่าพ่อของลูกเขาหายตัวไม่เคยผิดพลาด แม่ไม่รู้ว่าลูกไปได้เชื้อแบบนี้มาจากไหน มัน - -\"
\"โถ! แม่ครับ คนเรามันก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้าง\" อเล็กซ์สอดขึ้น \"ไปรับไดอาน่าเถอะครับ ผมว่าเธอรอแย่แล้ว\"
แล้วอเล็กซ์ก็เดินนำแม่ของเธอไป เลี้ยวซ้าย \"แม่นี่ ไม่ยอกมาโรงพยาบาลกับสามีตัวเองเสียที \" อเล็กซ์พูดไป เดินไป \"ขนาดห้องที่ลูกตัวเองพักอยู่ยังหาไม่เจอ ยังให้ผมพามาอีก เอ้าถึงแล้ว\" อเล็กซ์หยุดอยู่หน้าประตูห้องคนไข้หมายเลขสี่ แล้วเคาะประตู -- ก๊อกๆๆ -- แล้วจึงเปิดประตูเข้าไป
ห้องนั้นมีลักษณะค่อนข้างเล็กคับแคบ มีหน้าต่างแค่สองบานเล็กๆ ทำให้พอมีแสงสว่างอยู่บ้าง มีเตียงอยู่ทั้งหมดสี่เตียง แต่มีคนไข้อยู่แค่สองคนเท่านั้น คนแรก เป็นผู้ชายหน้าขาวซีด ที่กำลังปรึกษาหารือเรื่องอะไรกับญาติเขาอยู่ และคนที่สอง เป็นเด็กหญิงอายุประมาณสิบเอ็ดปี ตาสีฟ้า ผมสีน้ำตาล ตัวสูงขาว ที่กำลังคุยกับผู้บำบัดที่ลักษณะเหมือนกับเด็กสาว คือ ผมสีน้ำตาล ตาสีฟ้า ตัวสูง กันอย่างสนุกสนาน และเธอคือคนที่อเล็กซ์กับแม่มารับเธอกลับบ้าน
\"พ่อคะ ตอนนั้นจำได้ไหมที่จอห์นเขา... อ้าว แม่ พี่ มาแล้วหรือคะ\" นี่คือเสียงของเด็กที่นั่งอยู่บนเตียง
\"ริต้า ทำไมมาช้าจัง รู้ไหม ไดอาน่าจะไม่ยอมกลับบ้านจนกว่าพวกเธอจะมานะ\" ผู้บำบัดว่า
\"โถ่! บ๊อบๆ ไม่รู้อเล็กซ์ได้เชื้อมาจากใคร เขาหายตัวผิดพลาดอีกแล้ว เฮ้อ... พระเจ้าช่วย เขาจะไม่ได้เรื่องอะไรเช่นนี้\" แม่ว่าซะใหญ่โต
\"แล้วเป็นไงบ้าง แม่ยอดนักสู้ฮิปโปกริฟฟ์\" อเล็กซ์พูดกับไดอาน่า ซึ่งเป็นน้องของเขา
\"หายตั้งนานแล้ว หายตั้งแต่ตอนสู้กับฮิปโปกริฟฟ์แล้ว\" ไดอาน่าตอบอย่างร่าเริง \"ไม่รู้ว่าพ่อพาหนูมาโรงพยาบาลทำไมกัน ไอ้ฮิปโปกริฟฟ์บ้านนั้นมันไม่เห็นได้ทำร้ายอะไรหนูร้ายแรงเสียหน่อย\"
\"ไม่ทำอะไรร้ายแรงหรือ แผลเต็มตัวขนาดนั้น แถมไม่ใช่แผลเล็กๆด้วยนะ ใหญ่ซะจน...\" ผู้บำบัด ซึ่งเป็นพ่อของอเล็กซ์ของไดอาน่าพูด
\"เราจะกลับบ้านกันโดยผงฟลูหรือคะ\" ไดอาน่าว่า \"ถ้างั้นกลับกันเลยเถอะค่ะ หนูเบื่อโรงพยาบาลจะแย่ แต่ที่ไหนในโรงพยาบาลล่ะคะ ที่มีเตาผิง...\"
\"ห้องทำงานพ่อไง เดี๋ยวพาไปเอง ผมถนัดอยู่แล้ว ผมแอบไปเล่นในนั้นประจำตอนเด็กๆ\" อเล็กซ์อาสา
\"งั้นไปกันเถอะ\" ไดอาน่าว่าพลางกระโดดลุกขึ้นจาดเตียงอย่างร่าเริง
\"พ่อลางานไปส่งลูกไม่ได้นะ งั้นให้อเล็กซ์พาไปนั่นแหละ พ่อต้องไปตรวจคนไข้ห้องข้างๆต่อนะ\" พ่อว่า \"ไปกันได้แล้ว เลี้ยวซ้ายหน้าจุดบริการหน้าโรงพยาบาลนะ หฟ้องที่สอง\"
\"พ่อน่า ผมไว้ใจได้น่า\" อเล็กซ์พูดและเดินนำแม่และน้องสาวของตนออกจากห้องไป และเดินนำต่อไปไปทางบริเวณต้อนรับที่มีคนอยู่แน่นขนัด และพาเลี้ยวซ้ายตรงต่อไป ไปหยุดยืนที่ประตูห้องที่สอง ที่หน้าประตูเขียนไว้ว่า \'ห้องทำงานแผนกบาดเจ็บโดยสัตว์\' อเล็กซ์เคาะประตูอีกครั้งและเดินนำเข้าไป ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นเลย ห้องที่ดูไม่คับแคบ ไม่กว้างขวาง แต่ก็พออยู่ได้ มีโต๊ะอยู่เป็นสิบๆตัว และที่ปลายสุด มีเตาผิงที่ค่อนข้างเก่า แต่ยังดูดี ทำจาดอิฐสีแดง
\"เดี๋ยวผมไปเป็นคนแรกนะครับแม่\" อเล็กซ์ว่า และเดินนำไปสุดห้อง เขาเข้าไปในเตาผิง หยิบผงที่อยู่ในกระป๋องสีขาวข้างๆตัวเขาแล้วทิ้งมันลงบนเตาผิง ไฟสีเขียวมรกตได้เกิดขึ้นมาในเตาผิงที่อเล็กซ์ยืนอยู่ แล้วเขาพูดว่า \"เลขที่ยี่สิบสี่ หมู่บ้านแมสเซนเจอร์\" เสียงดังฟังชัด
อเล็กซ์หายไป และไปสีเขียวนั้นห็ค่อยๆหายไปเช่นกัน
\"ตาลูกแล้ว ไดอาน่า\" แม่ว่า
ไดอาน่าได้ทำเหมือนอเล็กซ์ทุกกรรมวิธี \"บ้านเลขที่ยี่สิบสี่ หมู่บ้านแมสเซนเจอร์\" เธอพูดเสียงดังฟังชัด เธอรู้สึกว่าตัวของเธอหมุนวนอยู่ในเตาผิง แล้วจะแสบตามาก ถ้าเธอลืมตา ในที่สุดเธอก็ไปโผล่ที่ ... บ้านของเธอ
+*-+*- ติดตามตอนต่อไป +*-+*-
วันนี้เป็นวันหนึ่งที่มีคนเยอะ เพราะฉะนั้นย่านนี้จะดูแน่นขึ้นไปมาก เพราะยังรถมากมายเหลือคณานับอยู่บนถนน แถมรถพวกนั้นก็ยังปล่อยควันรถยนต์ออกมา ทำให้คนที่ทางเท้าสองข้างทางพากันเดินปิดจมูกไปซื้อของกัน
พวกเขาหารู้ไม่ว่าจะมีเหตุแปลกปะหลาดเกิดขึ้นที่นี่ ในไม่กี่นาทีนับจากนี้
เปรี้ยง!
เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวดังขึ้นกลางถนน ผู้คนพากันกรีดร้องและวิ่งหนีกันชุลมุน
เด็กชายวัยรุ่นคนหนึ่ง อายุประมาณสิบเจ็ดปี ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางความชุลมุนเหล่านั้น เด็กหนุ่มผู้นั้นผมสีทอง ตัวสูงเกือบจะเก้งก้าง หน้าตกกระเล็กน้อย และมีดวงตาสีฟ้าสดใส เด็กหนุ่มคนนั้นปรากฏตัวอย่างรวดเร็วจนน่าประหลาด ราวกับว่าเขาคนนั้นหายตัวมา --ก็แน่ล่ะ-- แต่อย่างไรก็ตาม ไม่มีคนสังเกตเห็นเขา เขาจึงอาศัยการชุลมุนเหล่านี้ เดินลับๆล่อๆ ออกไปจากการชุลมุนและย่านการค้าเหล่านั้น ตรงไปยังซอยข้างๆที่ค่อนข้างร้าง ไม่มีใครกล้าเดินผ่านมาหรอก เพราะมันเปลี่ยว วังเวง น่ากลัวและมืดทึบทึม แถมในซอยนั้นยังเหม็นเน่าขยะ เด็กหนุ่มคนนั้นก็ยังเดินตรงแนวไป และทะลุออกมายังถนนใหญ่อีกแห่งหนึ่ง
ที่นี่ก็เป็นย่านการค้าอีกที่เช่นกัน แต่มีคนน้อยน้อยกว่า แต่ก็ยังมีร้านค้าแน่นขนัด และผู้คนเช่นย่านที่แล้ว เด็กหนุ่นคนนั้นออกมาประจันหน้ากับห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆแห่งหนึ่งที่ดูล้าสมัยมากเท่าที่คุณจะคิด เป็นตึกที่ก่อด้วยอิฐสีแดง ที่มีชื่อว่า \"เพิร์จแอนด์เดาส์ จำกัด\" สถานที่นี้มีบรรยากาศมอซอ ชวนน่าสังเวช ของที่โชว์ในตู้กระจกหน้าห้างนั้น เป็นแค่หุ่นแตกๆหักๆ ไม่กี่ตัว สวมวิกเอียงกระเท่เร่ บางตัววิกก็หลุดไปกองกับพื้น มีฝุ่นจับเขรอะ และยังสวมเสื้อที่ล้าสมัยไปกว่าสิบปี เด็กหนุ่มคนนั้นรอสักพัก หันไปมองทางซ้ายทีขวาที เพื่อดูว่าไม่มีคนเห็นเขา
\"ผมมารับน้องสาวผมที่ชื่อ ไดอาน่า ครับ\" เด็กหนุ่มกระซิบกับหุ่นราวกับคนบ้า ที่ไม่รู้ว่าหุ่นมีชีวิต
ราวกับหุ่นนั้นตอบ มันพยักหน้านิดๆ และกระดิกนิ้วให้เรียกให้เข้ามา เด็กหนุ่มคนนั้นจึงเดินเข้าไป และผ่านกระจกโชว์หน้าห้างนั้นไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ และก็ไม่มีใครเห็นว่าเขากำลังทำอะไรอีก...
เมื่อเขาเข้าไป พบว่าตนอยู่ท่ามกลางบริเวณต้อนรับของโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโก ซึ่งมีคนอยู่แน่นขนัด มีทั้งคนป่วย คนไม่ป่วย และผู้บำบัดผสมกันอยู่ในนั้น เด็กหนุ่มไม่มีเวลาพินิจพิจารณาอะไรมากนัก ก็มีเสียงๆหนึ่งที่คุ้มหูเรียกเขาขึ้น
\"อเล็กซ์ อเล็กซ์ ทางนี้ลูก\" เสียงนั้นเป็นเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง เธอผมยาว และมีลักษณะต่างๆคล้ายๆเด็กหนุ่มนั่น คือมีผมสีทอง ตาสีฟ้า ใบหน้าตกกระเล็กน้อย
\"ครับ แม่\" อเล็กซ์ว่า พลางเดินเข้าไปหาแม่ของตน
\"ลูกไปไหนมาน่ะ แม่บอกให้หายตัวมาที่เซนต์มังโก แล้วลูกไปไหนมา\" แม่ถามเสียงกึ่งห่วงใย กึ่งโกรธ เพราะเขาหายตัวไปผิดที่อีกแล้ว
\"มันรู้มันเป็นอะไรน่ะครับ\" อเล็กซ์ตอบเลี่ยงๆ \"มันไปออกที่ถนนข้างๆนี่น่ะครับ\"
\"แม่ยังงงอยู่เลยว่าลูกสอบผ่านการหายตัวได้ยังไง ในเมื่อลูกไม่เคยหายตัวถึงจุดหมายเสียที\" แม่บน และจะบ่นต่อไปเรื่อยๆ \"ลูกไม่รู้หรือว่าพ่อของลูกเขาหายตัวไม่เคยผิดพลาด แม่ไม่รู้ว่าลูกไปได้เชื้อแบบนี้มาจากไหน มัน - -\"
\"โถ! แม่ครับ คนเรามันก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้าง\" อเล็กซ์สอดขึ้น \"ไปรับไดอาน่าเถอะครับ ผมว่าเธอรอแย่แล้ว\"
แล้วอเล็กซ์ก็เดินนำแม่ของเธอไป เลี้ยวซ้าย \"แม่นี่ ไม่ยอกมาโรงพยาบาลกับสามีตัวเองเสียที \" อเล็กซ์พูดไป เดินไป \"ขนาดห้องที่ลูกตัวเองพักอยู่ยังหาไม่เจอ ยังให้ผมพามาอีก เอ้าถึงแล้ว\" อเล็กซ์หยุดอยู่หน้าประตูห้องคนไข้หมายเลขสี่ แล้วเคาะประตู -- ก๊อกๆๆ -- แล้วจึงเปิดประตูเข้าไป
ห้องนั้นมีลักษณะค่อนข้างเล็กคับแคบ มีหน้าต่างแค่สองบานเล็กๆ ทำให้พอมีแสงสว่างอยู่บ้าง มีเตียงอยู่ทั้งหมดสี่เตียง แต่มีคนไข้อยู่แค่สองคนเท่านั้น คนแรก เป็นผู้ชายหน้าขาวซีด ที่กำลังปรึกษาหารือเรื่องอะไรกับญาติเขาอยู่ และคนที่สอง เป็นเด็กหญิงอายุประมาณสิบเอ็ดปี ตาสีฟ้า ผมสีน้ำตาล ตัวสูงขาว ที่กำลังคุยกับผู้บำบัดที่ลักษณะเหมือนกับเด็กสาว คือ ผมสีน้ำตาล ตาสีฟ้า ตัวสูง กันอย่างสนุกสนาน และเธอคือคนที่อเล็กซ์กับแม่มารับเธอกลับบ้าน
\"พ่อคะ ตอนนั้นจำได้ไหมที่จอห์นเขา... อ้าว แม่ พี่ มาแล้วหรือคะ\" นี่คือเสียงของเด็กที่นั่งอยู่บนเตียง
\"ริต้า ทำไมมาช้าจัง รู้ไหม ไดอาน่าจะไม่ยอมกลับบ้านจนกว่าพวกเธอจะมานะ\" ผู้บำบัดว่า
\"โถ่! บ๊อบๆ ไม่รู้อเล็กซ์ได้เชื้อมาจากใคร เขาหายตัวผิดพลาดอีกแล้ว เฮ้อ... พระเจ้าช่วย เขาจะไม่ได้เรื่องอะไรเช่นนี้\" แม่ว่าซะใหญ่โต
\"แล้วเป็นไงบ้าง แม่ยอดนักสู้ฮิปโปกริฟฟ์\" อเล็กซ์พูดกับไดอาน่า ซึ่งเป็นน้องของเขา
\"หายตั้งนานแล้ว หายตั้งแต่ตอนสู้กับฮิปโปกริฟฟ์แล้ว\" ไดอาน่าตอบอย่างร่าเริง \"ไม่รู้ว่าพ่อพาหนูมาโรงพยาบาลทำไมกัน ไอ้ฮิปโปกริฟฟ์บ้านนั้นมันไม่เห็นได้ทำร้ายอะไรหนูร้ายแรงเสียหน่อย\"
\"ไม่ทำอะไรร้ายแรงหรือ แผลเต็มตัวขนาดนั้น แถมไม่ใช่แผลเล็กๆด้วยนะ ใหญ่ซะจน...\" ผู้บำบัด ซึ่งเป็นพ่อของอเล็กซ์ของไดอาน่าพูด
\"เราจะกลับบ้านกันโดยผงฟลูหรือคะ\" ไดอาน่าว่า \"ถ้างั้นกลับกันเลยเถอะค่ะ หนูเบื่อโรงพยาบาลจะแย่ แต่ที่ไหนในโรงพยาบาลล่ะคะ ที่มีเตาผิง...\"
\"ห้องทำงานพ่อไง เดี๋ยวพาไปเอง ผมถนัดอยู่แล้ว ผมแอบไปเล่นในนั้นประจำตอนเด็กๆ\" อเล็กซ์อาสา
\"งั้นไปกันเถอะ\" ไดอาน่าว่าพลางกระโดดลุกขึ้นจาดเตียงอย่างร่าเริง
\"พ่อลางานไปส่งลูกไม่ได้นะ งั้นให้อเล็กซ์พาไปนั่นแหละ พ่อต้องไปตรวจคนไข้ห้องข้างๆต่อนะ\" พ่อว่า \"ไปกันได้แล้ว เลี้ยวซ้ายหน้าจุดบริการหน้าโรงพยาบาลนะ หฟ้องที่สอง\"
\"พ่อน่า ผมไว้ใจได้น่า\" อเล็กซ์พูดและเดินนำแม่และน้องสาวของตนออกจากห้องไป และเดินนำต่อไปไปทางบริเวณต้อนรับที่มีคนอยู่แน่นขนัด และพาเลี้ยวซ้ายตรงต่อไป ไปหยุดยืนที่ประตูห้องที่สอง ที่หน้าประตูเขียนไว้ว่า \'ห้องทำงานแผนกบาดเจ็บโดยสัตว์\' อเล็กซ์เคาะประตูอีกครั้งและเดินนำเข้าไป ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นเลย ห้องที่ดูไม่คับแคบ ไม่กว้างขวาง แต่ก็พออยู่ได้ มีโต๊ะอยู่เป็นสิบๆตัว และที่ปลายสุด มีเตาผิงที่ค่อนข้างเก่า แต่ยังดูดี ทำจาดอิฐสีแดง
\"เดี๋ยวผมไปเป็นคนแรกนะครับแม่\" อเล็กซ์ว่า และเดินนำไปสุดห้อง เขาเข้าไปในเตาผิง หยิบผงที่อยู่ในกระป๋องสีขาวข้างๆตัวเขาแล้วทิ้งมันลงบนเตาผิง ไฟสีเขียวมรกตได้เกิดขึ้นมาในเตาผิงที่อเล็กซ์ยืนอยู่ แล้วเขาพูดว่า \"เลขที่ยี่สิบสี่ หมู่บ้านแมสเซนเจอร์\" เสียงดังฟังชัด
อเล็กซ์หายไป และไปสีเขียวนั้นห็ค่อยๆหายไปเช่นกัน
\"ตาลูกแล้ว ไดอาน่า\" แม่ว่า
ไดอาน่าได้ทำเหมือนอเล็กซ์ทุกกรรมวิธี \"บ้านเลขที่ยี่สิบสี่ หมู่บ้านแมสเซนเจอร์\" เธอพูดเสียงดังฟังชัด เธอรู้สึกว่าตัวของเธอหมุนวนอยู่ในเตาผิง แล้วจะแสบตามาก ถ้าเธอลืมตา ในที่สุดเธอก็ไปโผล่ที่ ... บ้านของเธอ
+*-+*- ติดตามตอนต่อไป +*-+*-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น