ยายวายร้ายอยากลองรัก

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter:1 เปิดตัวยัยวายร้าย

Chapter:1  เปิดตัวยัยวายร้าย



ตื๊ง  ต๊อง  ติ๊ง  ต๊อง  เสียงระฆัง ของโรงเรียนบอกเวลา  พักกลางวัน

“ห๊าว……หาว…..หาว… TOT…  หมดเวลาแล้ว เรโกะไปกินข้าวกันเถอะ  ฉันหิว”  ฉันงัวเงียผงกหัวขึ้นมาจากโต๊ะ

“ฉันรู้แล้วหล่ะว่านิ่งเป็นหลับ  ขยับเป็นกินเนี้ยะเป็นยังไง” ยัยเรโกะประจานฉันซะเสียดังเลย ยัยบ้า(-_-;)

“เออน่ะ…..แล้ว  อ.ยามาดะ สั่งงานรึเปล่า”  เห็นรับอย่างนี้ฉันก็มีความรับผิดชอบน่ะค่ะ

“มี เป็นงานกลุ่ม ฉันจับชื่อเธอใส่กลุ่มฉันเรียบร้อยแล้ว”  เรโกะอภิบายรายงานให้ฉันฟังซะยาวยืดถึงโรงอาหาร

“แล้วฉันต้องทำอะไรบ้าง” -_-

“อยู่เฉย ๆ เป็นดีที่สุด เลยล่ะยูเมะ” 0_0??

“ ห๊า….เธอใจดีเกินไปรึเปล่าเนี๊ย” ฉันร้องเสียงสูง (แต่แอบดีใจเล็กๆ  ห๊า….แนไม่ชอบวิชาประวัติศาสตร์ มันทำให้ฉันหลับ ลันลันลา)

“จะว่าฉันใจดีก็ไม่ถูกน่ะยูเมะ   คราวที่แล้วที่เธอทำน่ะ คะแนนส่วนรายงานของฉันตกต่ำมาก”   หน๊อยยัยเรโกะทำไมหล่อนต้องทำสายตามสมเพชฉันขนาดนั้น TT_TT ด้วยน่ะ

“ไม่ดีรึไง  เธอจะได้รู้รสชาติใหม่ ๆ บ้าง ไอ้ที่ได้เต็มกับเกือบเต็มน่ะ มันน่าเบื่อออก” น๊าน….ฉันยังไปได้เรื่อย

“นี่แน๊ะ…..ฉันน่ะชอบอะไรเต็มๆ  ใครจะชอบขาดๆ เกินเหมือนเธอหล่ะ ยัยบ้ายูเมะ” เรโกะ เขกหัวฉัน แล้วว่าฉันอีก

“โอ้ย…..>_<  ยัยเรโกะบ้า  เขกหัวฉันอีกแล้วน่ะ  โมโมจัง  อันจัง ช่วยฉันด้วย  อ๋อฉันรู้แล้วหล่ะที่ฉันโง่เนี๊ยเพราะยัยเรโกะแน่เลย” ฉันหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนทั้ง 2  ของฉัน แต่ก็ดูจะไม่ใส่ใจฉันเท่าไหร่แถมยังหัวเราะฉันอีก ฉันเลยวิ่งไปตี ทั้ง  3 คนแล้ววิ่งหนีไปที่โรงอาหารแน่นอนยัยพวกนี้วิ่งตามฉันไม่ทันหรอถึงฉันจะเรียนไม่เก่งเรื่องกีฬาฉันน่ะอันดับหนึ่งน่ะค่ะ ยัยพวกนั้นแค่รอง ๆ  ฮ่าๆๆๆ  ยัยพวกนั่นวิ่งตามฉันมาแล้ว “ยูเมะ  ตาย……”  อ๊าย …..>_< ตามแล้ว  อ้อ ลืมไปขอแนะนำตัวก่อนน่ะค่ะ

ฉัน  เบซึยะ  ยูเมะ อายุ 17 ปี  พ่อเป็นนักธุรกิจ  แม่เป็นแม่บ้าน มีพี่ชาย 1 คน คือ เบซึยะ  ยูจิ  แก่กว่าฉัน 1 ปี ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ไฮสคูลปี 2  แล้วอยู่ที่ โรงเรียน โซริน  มีเพื่อนสนิทคือ  มามาซึ   เรโกะ(ยัยคนที่เขกหัวฉันน่ะ)  ไอซาวะ  อันอัน  และ เทกิโกะ โมโมโกะ  ทั้งหมดนี้เป็นเพื่อนฉันตอนอยู่มัธยม  แล้วทั้ง 3 คนก็เข้าไฮสคูลที่ โซริน  ส่วนฉันต้องพลัดพราก  จากเพื่อเพราะต้องย้ายตามพ่อไปทำงานต่างจังหวัด  ฉันขอร้องพ่อให้ฉันอยู่กับพี่ที่หอพักตอนนั้นพี่เข้าโซรินแล้ว แต่พ่อไม่ยอม (พ่อจายร้าย:ยูเมะ)  แต่เหมือนพระเจ้าทรงเมตตาฉันอยู่บ้าง แต่คงใจร้ายกับพ่อ เพราะพอพ่อไปทำได้ปีนึงบริษัทก็เจ๊ง (ไม่เจ๊งโว้ย  เข้าเรียกปิดปรับปรุงตลอดชีพต่างหาก:พ่อยูเมะ) ครอบครัวฉันก็ย้ายกลับมาที่โตเกียวอีกครั้ง  และได้เข้าเรียน ปี 2 ที่โซริน ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับทั้ง 3 คน เพราะแม่ฉันมีหุ้นอยู่ที่โซรินด้วย ฉันเป็นคนร่าเริงมาก จนโมโมจังบอกว่า ถ้าฉันยิ้มไป แล้วน้ำลายไหลไปจะพาฉันไปพบจิตแพทย์  ฉันเลยต้องพยายามสูดน้ำลายเอาไว้ ตอนนี้ฉันเข้าโซรินได้ 3 อาทิตย์แล้ว ว่าแต่นักเรียนชายโรงเรียนนี้หล่อๆ ทั้งนั้นเลยแหะ ฉันตะลึงมากตอนเข้ามาวันแรก โรงเรียนนี้ต้องเข้าคัดแต่คนน่าตาดีมาเรียนแน่เลย  ฉันถึงเข้าที่นี่ได้อย่างง่ายดาย (555..ก็ฉันสวยนี่:ยูเมะ)

เห็นแล้วอยากกระโดดเข้าไปทำขอความรัก จากทุกคน ถึงนางงามที่ใหนจะรักเด็ก  แต่ฉันรักหนุ่มหล่อๆ ทุกคนน่ะค่ะ จุ๊บ จุ๊บ (ฉันว่าเธอไม่ต้องรอน้ำลายไหลหรอกเธอควรไปพบจิตแพทย์โดยทันที: คนเขียน) เห็นหนุ่มหล่อแล้วเศร้าใจ  เพราะ…..เพราะ…ฉันยังไม่เคยมีแฟนเลยอ่ะ  ทียัย 3 คนนั้นยังมีแฟนเลย  เรโกะก็มี ทากิวะ  หนุ่มหล่อของโรงเรียน อันจังก็มี โทชิ ถึงไม่หล่อเท่าทากิวะ  แต่เอาใจอันจังน่าดูเลย ส่วนโมโมจัง กันไม่ใช่ใครที่ใหน ก็ยูจิพี่ชายฉันไง ฉันคิดว่าโมโมจังนี่ตาบอดมาก  แล้วฉันล่ะพอจะมีใครมาตกหลุมที่ฉันขุดไว้  ไอ้พี่ยูจิบ้า ก็มาขวางไว้ไม่ให้ใครตกหลุมฉันเลย แถมยังกลบหลุมฉันซะหมดเลย  ดีหน่อยที่ย้ายโรงเรียนพี่ไม่ได้ไปด้วยฉันเลยขุดหลุมใหม่ จน  โชคุง ที่อุตสาห์มาบอกรักฉันแล้วเชียว  พ่อก็ดันย้ายมาโตเกียวความรักของฉันก็เลยห่างตามระยะทางไป  ฮือ ๆ ๆ พระเจ้าใจร้าย ทำไมไม่ประธานชายหนุ่มมาให้ลูกบ้าง

และนี่ก็คือประวัติโดยย่อของฉัน และคงไม่สงสัยกันว่าทำไมฉันไม่พูดถึงเรื่องเรียนเลย เพราะคิดแล้วสมองมันจี๊ดถึงชั้นในสุดเลยค่ะ (ไม่ต้องมาจี๊ด จ๊าดเลยบอกเค้าไปซิว่า ฉันโง่ : คนเขียน)

(ฉันไม่ได้โง่น่ะ  แค่ไม่ฉลาดเรื่องเรียนเท่านั้นแต่ถ้าเรื่องอื่นน่ะขอให้บอก:ยูเมะ)

(นี่เธอเถียงฉันเหรอ  ฉันเป็นคนแต่งเรื่องนี่น่ะ เดี๊ยวจะโอนไม่ใช่น้อย:คนเขียน)

(กล้าซิ  เรื่องนี้ฉันเป็นนางเอกนิ ถ้าเธอเขียนให้ฉันทุเรศ ทุรัง หล่ะก็ คนอ่านต้องเล่นเธอแน่เลย:ยูเมะ)

(ทุกท่านขา  ยัยยูเมะ มันขู่ฉันค่ะ:คนเขียน)

(555…..  ฉันเคยกลัวใครที่ใหน งั้นเธอจะให้ฉันเป็น  ยัยวายร้ายเหรอ555:ยูเมะ)