[*-*+สาวน้อยน่ารัก สูตรลับกับดักหัวใจ+*-*]

ลำดับตอนที่ #1 : เหตุการณ์บนท้องถนน

ขอชี้แจงนิดนึงนะคะ  คือว่า  เรื่องนี้สถานที่  รวมทั้งฐานะของตัวละครเป็นสิ่งที่แต่งขึ้นเองนะคะ  

ไม่เกี่ยวกับสถานที่จริงในประเทศญี่ปุ่นนะคะ^O^  คือพูดง่ายๆว่า...แต่งเองหมดค่ะ  (ง่ายดี^_^)



*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+



บทที่ 1  :  เหตุการณ์บนท้องถนน



“เฮ้อ...ให้ตายเถอะ  ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย?”  เสียงใสๆดังออกมาจากปากสาวน้อยคนหนึ่ง  แสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่งกระทบใบหน้านั้น  จะเห็นได้ว่า  สาวน้อยผู้นี้มีผมเป็นหยักเป็นลอนนิดๆสีน้ำตาลอ่อน  ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสดใส  เช่นเดียวกับสีผมของเธอ  ใบหน้าขาวใส  ใส่เสื้อเสื้อแจ๊คเก็ตทับยืดสีฟ้า  กับกางเกงยีน  ในที่ๆเธออยู่ตอนนี้  คือลานน้ำพุกว้างใหญ่ที่ตั้งอยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง  ซึ่งเธอไม่รู้ว่า...มันคือที่ไหน...



“โธ่!  ไม่น่าขอมาคนเดียวเล้ย  แล้วทีนี้จะกลับยังไงล่ะเนี่ย”  เธอถามตัวเองขณะเดินหาทางกลับบ้าน  



“อืมๆ...แถวนี้คือชิเกยาชิในย่านชิบุย่า  ถัดไปอีกหน่อยก็เป็นโตเกียว  อืมๆ....  โอเคล่ะ  ไม่น่าจะยาก  แค่เดินผ่านตรงนี้ไป 2 กิโลเมตร  ก็จะเข้าสู่โตเกียวแล้ว  แล้วทีนี้  พอเข้าไปถึงเขตโอยาชิม่าก็กลับถูกแล้วล่ะ”  เธอบอกตัวเองขณะสำรวจแผนที่ที่เธอเพิ่งเดนมาเจอใกล้ๆกับสวนสาธารณะนี่  



“อืม...  ตรงไปร้อยเมตร  เลี้ยวซ้ายตรงสี่แยก  แล้วเลี้ยวขวาเมื่อเจอทางแยกอีกครั้งหนึ่ง  จากนั้นก็ตรงไปเรื่อยๆ  เลี้ยวขวาตรงหัวมุม  และซ้ายอีกทีที่สี่แยก  เอาล่ะ!ออกเดินทางได้!”  เธอเดินออกจากสวนสาธารณะแห่งนั้นซึ่งไม่ค่อยจะมีคนมากนักในตอนเช้าตรู่แบบนี้



เธอเดินตรงไปประมาณร้อยเมตร  แล้วเลี้ยวซ้ายตรงสี่แยก  แล้วเลี้ยวขวาเมื่อเจออีกทางแยก  แล้วจึงตรงไปแล้วเลี้ยวขวาตรงหัวมุม



“เลี้ยวซ้ายอีกทีที่สี่แยกสินะ”  เธอบอกกับตัวเองขณะเดินมุ่งหน้าไปยังสี่แยกสุดท้าย  



ควับ!  “เอาล่ะ  ถ้าจำไม่ผิดเราอยู่ในเขตโอยาชิม่าแล้วสินะ  เย้!  ทีนี้  ฉันก็กลับบ้านถูกแล้ว^O^  มีความสุขจริงๆเลย”  



“แต่เอ๋...  ทำไมมันถึงเป็นงี้ไปได้ล่ะเนี่ย  มันต้องมีร้านสึบุยาริอยู่ตรงหัวมุมตรงนั้นนี่นา  ไหงมันถึงกลายเป็นร้านนารากาบุไปได้เนี่ย”  เธอบ่นออกมา



“หรือว่า.......  โธ่...  เรามาผิดทางหรอเนี่ย  T_T  ไม่นะ  T_T”  เมื่อรู้ว่าไม่ใช่ที่ๆเธอรู้จักเธอจึงเดินไปตามทางเรื่อยๆแล้วคิดว่า  แล้วทีนี้..เธอจะกลับไปได้ยังไง?



เธอเดินมาตามทางฟุตบาท  แล้วเดินข้ามถนนโดยที่ไม่รู้ว่า...เธอข้ามถนน?  



“กรี๊ดดดดดด!!!!!!”   เอี๊ยดดดดด!!!!!!!  



เธอมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รถคันหนึ่งเกือบจะมาถึงตัวเธออยู่แล้ว



“เธอเดินประสาอะไรของเธอเนี่ย!!  ไม่เห็นรึไงว่าข้ามถนนอยู่!!!!”  ผู้ชายคนหนึ่งที่เดินลงมาจากรถถามเธอ



“อะ..เอ่อ..ขะ..ขอโทษนะคะ  คือพอดี  ฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย  ก็เลยไม่รู้ว่าฉันข้ามถนนอยู่น่ะค่ะ  แฮะๆ..”ฉันตอบ



“แล้วทำไมเธอไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือซะบ้าง  ถ้ารถชนเธอตายไปจะทำยังไง  ดีนะที่ฉันเบรกอยู่  ไม่งั้นเธอก็ไปนอนแอ้งแม้งในโรงพยาบาลแล้ว”  ตานี่ยังพูดไม่หยุด  แล้วฉันล่ะ...จะทำอะไรได้  นอกจาก



“ค่ะๆ  ขอโทษนะคะ  ทีหลังฉันจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ”  ฉันบอก  เฮ้อ...  วันหลังคงต้องเตือนตัวเองหน่อยแล้วล่ะ  ว่าอย่าคิดอะไรเพลินๆตอนเดิน  ดีไม่ดี  อาจได้ไปนอนอยูที่โรงพยาบาลตามที่นายนั่นพูดก็ได้



“แล้....”  “พอเถอะๆ  โยชิโอะ  ฉันว่าโดนนายใส่ไปไม่กี่ประโยคก็เลิกทำอย่างงี้แล้วล่ะ  เล่นยังกับจะอบรมกลางถนนซะอย่างงั้นน่ะ\"



เออ  จริงด้วยเนอะ  ฉันเพิ่งจะนึกออกว่า  อยู่กลางถนนนี่นา  แล้ว...ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน  อยู่ดีๆก็มาห้ามตานี่  ที่กำลังจะอบรมฉันในประโยคต่อไป  



“เออๆ  หยุดก็ได้  เห็นว่าเป็นแกนะเนี่ยถึงยอมให้  ไม่งั้นล่ะก็  จะใส่เป็นชุดอย่างที่แกว่าเชียว”  เฮอะๆ  แยกเขี้ยวด้วยอ่า  น่ากลัวจังเลย  เห็นฉันคงต้องรีบเผ่นล่ะมั้ง  แต่ขณะที่ฉันกำลัง  ย่อง..ย่อง..  ออกไปนั่นเอง



“จะไปไหน  แม่ตัวดี”  อึ๋ย  เสียงตานั่นหยุดฉันไว้ตอนย่องออกไปได้เพียงไม่กี่ก้าว  โธ่...นี่ฉันย่องไม่เก่งขนาดให้นายจับได้เลยรึไง  ขนาดแม่บ้านที่บ้านฉันยังจับไม่ได้เลย  T_T



“อะ...อะไร...หรอ”  ฉันค่อยๆหันหน้ากลับมา  เห็นตานั่นทำน่าตาน่ากลัวยืนอยู่กับผู้ชายที่ช่วยฉันไว้จากการโดนนายนั่นสวด  เขาเองก็ทำหน้าหนักใจเหมือนกัน  เอ๋...  ฉันทำผิดอะไรงั้นหรอ?



“เธอไม่รู้หรอว่า...ฉันเรียกเธอกลับมาทำไม?”  ตานั่นถาม



“ชะ..ใช่..  ทำไมหรอ?”  ฉันตอบแบบไม่รู้จริงๆ  ก็งงๆว่านายนั่นเรียกกลับมาทำไม



“งั้นเธอก็ดูซะ  ว่ารถฉันมันเป็นยังไง!!!”  ฉันหันไปดูรถนายนั่นทันทีที่เขาพูดจบ  หว๋า...ถลอก  ยาว....  แล้วฉันจะต้องชดใช่ท่าไหร่เนี่ย



“แล้ว...จะให้ฉันทำไงคะ”  ฉันหันไปมอง



“เธอก็ต้องชดใช้ฉันน่ะสิ  จะให้ทำไงล่ะ”  นายนั่นตอบ



“ถ้างั้น...ฉันขอกลับไปเอาเงินที่บ้านก่อนได้มั้ยคะ  ตอนนี้ฉันไม่มีเงินติดกระเป๋าเลยน่ะค่ะ”  ฉันบอก  



“เธอคิดจะหนีงั้นหรอ...หลังจากที่ทำรถสุดที่รักของฉันเป็นรอยเนี่ยนะ!!!!!”  นายนั่นตะโกนเลยล่ะ



“เปล่าค่ะ  แต่เงินฉันอยู่ที่บ้านจริงๆ  แล้วเดี๋ยวฉันจะเอาเงินมาจ่ายชดใช้ให้”  ฉันบอก  อดทนไว้  อดทนไว้  อย่าเพิ่งอารมณ์เสียตอนนี้น่า  เขาแค่หวงรถเขาเท่านั้น  เย็นไว้...เย็นไว้...



“เธอคิดจะให้ฉันเชื่องั้นหรอ  ถ้าเธอหนีไปฉันจะทำยังไงล่ะ  นั่นมันรถสุดที่รักของฉันเชียวนะ!!!!!!”  เฮอะๆ  ดังกว่าเดิมอีก  ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ...



“แล้วเธอยั....”  ตานั่นพูดยังไม่ทันจบก็โดนฉันแทรกขึ้นมาเพราะทนไม่ไหว  ย้า!!!!



“ฉันบอกว่าจะจ่ายให้ก็คือจ่ายให้!!!!  ตอนนี้ฉันไม่มีเงินติดตัวจริงๆ  จะค้นตัวฉันเลยมั้ยล่ะ!!!!!!!!”  ฉันตะโกนกลับไปอย่างทนไม่ได้แล้ว  บอกตรงๆนะ  ฉันไม่ใช่คนมีความอดทนกับอะไรพวกนี้มากนักหรอกนะ  ถึงขนาดนี้แล้ว  จะยังให้เย็นอยู่ได้ไงล่ะ  ในเมื่อตานั่นตะโกนปาวๆโดยไม่เชื่อฉันน่ะ!!!!





*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*





[*+*+ Haibara +*+*]  

หวัดดีค่า  ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ  ก็เพิ่งเริ่มแต่ง(หลังจากล้มเหลวมาหลายเรื่อง)  คราวนี้จะขอแต่งให้สุดฝีมือเลย

ยังไงก็ช่วยแสดงความคิดเห็นให้ด้วยนะคะ    ยินดีรับฟังค่า^O^