เทพอสูร

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 [ผจญโลกปีศาจ]

     ให้ตายเถอะ!!! ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตวัยรุ่นที่ธรรมดาและอยู่ไปวันๆอย่างผมจะต้องมาเจอะเจอกับเรื่องราวที่พิลึกพิลั่นและบ้ามากขนาดนี้  เมื่ออาทิตย์ก่อนผมยังเป็นแค่เด็กวัยรุ่นธรรมดาที่วันๆต้องป็นกังวลว่าจะหาเงินที่ไหนมาซ่อมไอ้รถกระป๋องคันเก่าที่มักจะเกิดอาการชักกระตุกอย่างน้อยอาทิตย์ละสองครั้ง หรือว่าจะหาข้ออ้างกับแม่ยังไงตอนที่กลับเข้าบ้านหลังเที่ยงคืนโดยที่ไม่ต้องถูกตัดเงินเดือนซะก่อน



ผมเคยมีชีวิตอย่างนั้น…ธรรมดา  ไม่มีแก่นสาร  



แต่นั่น …..ไม่ใช่นับจากวันนี้…..จากวันที่ผมเกือบจะรู้ว่าผมเป็นอะไร   หรือตัวอะไร



เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้น  และเริ่มต้นขึ้น เมื่อสองอาทิตย์ก่อน





-------------------------------------------





     ผม  เคซีย์   ลาฟฟ์   เด็กเกรด 11 ที่เพิ่งย้ายมาเรียนในโรงเรียนเอกชนมีชื่อแห่งหนึ่งในอเมริกา

และสาเหตุที่ผมต้องย้ายมาเรียนที่นี่ทั้งๆที่ไม่นึกอยากมาสักนิดนั่นก็เพราะ โรงเรียนเก่าที่ผมจำใจอยู่ยินดีที่จะไล่ผมออกเนื่องจากผมมีปัญญหาชกต่อยกับพวกผู้ชายในห้องมากกว่าสามครั้ง  และนั่น   ทำให้ผมต้องย้ายมาอยู่ที่นี่





     ผมเข้ามาเรียนวันแรกก็ถูกเขม่นอย่างที่ผมก็คิดเอาไว้อยู่เหมือนกันว่ามันจะต้องเป็นอย่างนั้น  เด็กเข้าใหม่มักตกเป็นเป้าหมายที่อันธพาล

ทั้งหลายในโรงเรียนอยากจะโจมตีและอวดศักดาให้ได้รู้กันว่า  



     ‘ กลุ่มฉันเจ๋งกว่านะพวก  ถ้านายอยากอยู่ที่นี่แบบไม่มีปัญหาก็จงหงอเข้าไว้ และจำใส่หัวสมองโง่ๆของนายไว้ให้ดีว่าที่นี่ ใครใหญ่  เพราะไม่อย่างนั้น นายไม่ได้อยู่ที่นี่อย่างสงบสุขแน่’



     ใช่!! และในกรณีนั้นมันก็เกิดขึ้นกับผมอย่างไม่ต้องคิดจะหลีกเลี่ยงเลย   ซึ่งมันก็ค่อนข้างจะแย่มากสักหน่อยที่ผมมันเป็นพวกประเภทถูกเพ็งเล็งได้ง่าย  ทำไงได้  ผมมันเป็นพวกมีหน้าตาเป็นอาวุธ



     อ้อ!! ผมไม่ได้หมายความว่าหากคุณได้เห็นหน้าผมเป็นครั้งแรกแล้วจะไม่นึกอยากเห็นเป็นครั้งที่สองหรอกนะ

แต่ผมหมายถึง  ผมหน้าตาดีมากพอที่จะทำให้สาวๆทั้งโรงเรียนที่ไม่ได้เป็นเลสเบี้ยนคลั่งได้ก็แล้วกัน

และถ้าหากคุณจินตนาการไม่ถูกว่าอย่างผมมันจะหล่อได้มากสักแค่ไหน  ผมขอให้คุณนึกถึงหน้าอีไลจาห์ วู้ดตอนที่โพสต์ท่าถ่ายแบบให้กับนิตยาสาร  Icon Int’l     และหน้าของแดเนียล   แรดคลิฟฟ์ พ่อมดน้อยจากเรื่องแฮรี่ พอต์เตอร์ที่สาวน้อยสาวใหญ่กว่าครึ่งโลกคลั่งไคล้เข้าไว้  นั่นหละ   ใกล้เคียงกับตัวผมมากที่สุด



และผมหวังว่าคุณคงจะยังไม่เกิดอาการหมั่นใส้จนแทบอยากจะกดปิดเรื่องนี้หรอกนะ  เพราะมันช่วยไม่ได้ที่ผมจะมีฟีโรโมนกว่าคนปกติสักสิบเท่า



        ผมมาโรงเรียนวันแรกก็ถูกไอ้ยักษ์ใหญ่สองคนที่คาดว่าน่าจะอยู่เกรด 12 และดูท่าทางของไอ้สองคนนี่แล้วก็คงจะโง่งี่เง่าพอๆกับหน้าตา  พวกมันตรงเข้ามาหาผมและพร้อมที่จะทำให้ผมกลายเป็นแค่ลูกกระจ๊อกโง่ๆตัวหนึ่งที่ไม่มีน้ำยาทำอะไรมากไปกว่าการลงไปนอนกุมท้องหลังจากที่ถูกพวกมันรุมอัดเหมือนกับฝูงหมาบ้ารุมทึ้งกระดูก



พวกมันอาจจะรู้อยู่อย่างว่าผมเป็นเด็กเข้าใหม่



แต่พวกมันคงจะไม่รู้อีกอย่างว่าผมเป็นคนประเภทไหน



อารมณ์ร้อน  ขี้โมโห  หงุดหงิดง่าย และโมโหร้าย  นั่นหละ นิสัยและตัวตนของผม



ผมถูกไอ้ตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้ากระชากคอเสื้อด้วยท่าทางที่เอาเรื่อง

และนั่น………เท่ากับราดน้ำมันเข้ากองไฟเลยทีเดียว!



ผมมีเรื่องกับนักเลงประจำถิ่นตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามา  และนั่น ทำให้ชื่อของ เคซีย์  ลาฟฟ์  ดังกระฉ่อนไปทั่วทั้งโรงเรียน!!!



****************************





     “เฮ้!!  นายน่ะ ใช่เด็กใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อวานหรือเปล่า”



      ผมชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากข้างหลัง   ผมหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักและพบกับเด็กผู้ชายผมทองที่น่าจะโตกว่าผม  สูงกว่าผม  และท่าทางงี่เง่ามากกว่าผม



หมอนั่นมองกลับมา ท่าทางอวดดีและกวนประสาทไม่น้อย



     “ได้ยินว่านายมีเรื่องกับกลุ่มพังค์ประจำโรงเรียนงั้นเหรอ  เจ๋งไม่เบานี่”



หมอนี่ถามผม คงจะหมายถึงไอ้ตัวใหญ่สองคนเมื่อวานเป็นแน่

แล้วทำไม  หมอนี่ถึงต้องอยากรู้ด้วยล่ะ……



     “ใช่   แล้วไงล่ะ”    ผมย้อนถามกลับไป  ไม่รู้สึกชอบขี้หน้าไอ้หมอนี่พอๆกับที่เกลียดนักร้องเพลงร็อคบางวงที่ทำได้ดีแค่การแหกปากร้องเพลงเท่านั้นนั่นแหละ



     “ก็ไม่ยังไงหรอก  แค่อยากเห็นว่าหน้าตานายเป็นยังไงก็เท่านั้น”    



หมอนี่พูด  ฟังจากน้ำเสียงแล้วก็คงจะไม่ชอบขี้หน้าผมพอๆกัน



     “รู้อะไรไหม  ฉันไม่รู้สึกถูกชะตากับนายเท่าไหร่เลยว่ะ”  



ถูกแผง!!  อย่างที่คิดไว้เลย  ไอ้หมอนี่ไม่ชอบขี้หน้าผม



     “แล้วไง   นายหวังว่าฉันจะพิศวาสนายรึไงล่ะ”    ผมย้อนกลับด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่นิ่งกว่าปกติ  และนั่นถือเป็นสัญญาณอันตรายที่บ่งบอกให้รู้ถึงมหันตภัยที่กำลังจะเกิดขึ้นเลยล่ะ

หมอนั่นเดินเข้ามาหาผม  ใกล้มากจนหน้าแทบจะติดกันเลยทีเดียว



      “ฟังให้ดี  เคซีย์   ฉัน ไบรรอน  แมลเนอร์   คนที่ไม่มีวันจะไปนอนกองอยู่กับพื้นเหมือนกับไอ้สองตัวเมื่อวานที่อัดกับนายแน่   ฉันไม่เคยแพ้  และแน่นอน  ถ้ามันเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องแลกหมัดใส่กัน   ฉันก็ไม่มีวันจะแพ้นาย  จำไว้ให้ดีล่ะ”  



       หมอนี่หรือ ไบรรอนพูดกับผมช้าๆทีละคำอย่างจงใจที่จะให้ผมจำให้ได้ทุกประโยคเด็ด

ผมนิ่ง  เงียบ  เฉย  ไม่พูดหรือตอบโต้อะไรทั้งนั้นนอกจากจ้องหน้าหมอนี่อย่างเดียว   จ้องด้วยสายตาที่บ่งบอกให้รู้ว่า   ‘ก็ลองดูสิ  คิดว่าฉันกลัวนายนักหรือไง’



หลังจากที่เขม่นสายตาจ้องหน้ากันอยู่หลายนาที ไบรรอนก็ละสายตาจากผมก่อนจะเดินไปอีกทาง   ผมมองตามหลังหมอนั่นก่อนจะหันไปอีกด้าน และ…..



       เด็กผู้หญิงผมสีบลอนคนหนึ่งกำลังยืนมองเราสองคนอยู่   ผมหมายถึง ผมกับไบรรอนที่เพิ่งจะเดินออกไปเมื่อครู่

เธอมองผม  ไม่สิ  จ้องมากกว่า  เธอจ้องหน้าผมนาน และนิ่ง จนผมต้องรู้สึกอึดอัดเลยล่ะ  และหลังจากที่สบสายตากับเธออยู่นาน ผมก็พอจะจำได้แล้วว่าเธอชื่ออะไร

ผู้หญิงคนนี้ชื่อ ทรีน่า  ท็อปสัน  อยู่เกรดเดียวและห้องเดียวกับผม  และที่สำคัญ  เธอเป็นดาวเด่นของเด็กเกรด 11 ที่ถูกหมายปองจากหนุ่มๆเกือบครึ่งโรงเรียนถ้าไม่นับคู่แข่งอย่างเด็ก เกรด12  ที่ดูสวยและมีเสน่ห์ไม่แพ้กัน



     ผมรู้สึกรำคาญกับสายตาของยัยทรีน่าอะไรนี่ซะแล้วสิ เธอจ้องผมนานมากราวกับว่าเห็นสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับร่างกายของผมอย่างนั้นแหละ  หรือบางที  เธออาจจะหลงเสน่ห์หรือโดนสารฟีโรโมนที่หลั่งใหลอยู่ในตัวผมเข้าอย่างจัง ถึงได้ทำให้เธอจ้องผมราวกับจะกลืนกินขนาดนั้น

ผมเดินเข้าไปใกล้ เบือนหน้าหนีไปจากสายตาของเธอพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่หันไปมองและก็พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่หันไปตวาดเเธอเข้า



     “เดี๋ยวก่อน”   เธอเรียกหลังจากที่ผมเดินผ่านตัวเธอมาหนึ่งก้าวครึ่ง



ผมหันไปมอง รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที



     “มีอะไร”   ผมถามเสียงห้วนและหวังว่ายัยนี่คงไม่คิดจะจีบหรือพิศวาสอะไรผมหรอกนะ   ให้ตายเถอะ!!  ผมไม่นึกอยากยุ่งหรืออยู่ใกล้ผู้หญิงหน้าตาดีเอาเสียเลย  มันทำให้ผมอายุสั้นลงกว่าหนึ่งเท่าตัว  ผมยังไม่นึกอยากเพิ่มศัตรูให้มากกว่าเดิมภายในวันสองวันนักหรอกนะ   ไม่นึกอยากเลยจริงๆ



       “เธอชื่อเคซีย์ใช่ไหม”   ทรีน่าถามพลางสำรวจสายตามองไปรอบๆตัวผม  เธอทำให้ผมนึกถึงอาจารย์ฝ่ายปกครองที่จ้องจะจับผิดนักเรียน



ผมไม่ตอบ แต่พยักหน้ารับเบาๆ



     “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะเป็นนักเลงหรือเก่งมาจากไหน  แต่ฉันขอเตือนว่าเธอไม่ควรจะมีศัตรูเพิ่มที่นี่   มันไม่เป็นผลดีกับเธอ”   เธอพูดกับผมเสียงเรียบแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกมีอคติกับเธอน้อยลงเท่าไหร่หรอก



     “แล้วยังไง”   ผมย้อนเสียงแข็ง   “ฉันจำเป็นต้องเชื่อฟังคำพูดของเธอหรือเปล่าล่ะ”   ผมพูดต่อพร้อมกับเดินต้อนเธอจนติดกำแพง  



ทรีน่ายืนนิ่ง ไม่ได้แสดงท่าทางหรือความรู้สึกกลัวออกมาเลย



     “ถ้าเธอไม่โง่พอ  เธอก็น่าจะฟังคำพูดของฉันนะ   อย่าอวดเก่งที่นี่ถ้าตราบใดที่เธอยังเป็นแค่เด็กเข้าใหม่”

ทรีน่าพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน  เธอเน้นเสียงคำว่าเข้าใหม่อย่างจงใจ  และ……



      ให้ตายเถอะ  ผมไม่รู้สึกชอบท่าทางและคำพูดของเธอเอาซะเลย  เธอเป็นคนสวย  น่ารัก มีเสน่ห์  แต่เธอก็เป็นผู้หญิงประเภทที่ผมอยากจะหลีกเลี่ยงและพร้อมที่จะอยู่ให้ไกลให้มากที่สุด



       ผมลดมือที่ยันกำแพงเอาไว้และจ้องหน้าเธอ   จ้องแบบที่คนปกติจะต้องหลบ  จ้องแบบที่คนปกติจะต้องตัวสั่น  แต่ในกรณีนั้นใช่ไม่ได้กับทรีน่า  เธอไม่หลบตา แต่นิ่งอย่างเดียว



ผมถอยห่างออกมาเล็กน้อยอย่างยอมแพ้ก่อนจะเดินหนีอีกครั้ง  และทันทีที่ผมก้าวขา  เสียงของทรีน่าก็หยุดผมไว้



     “นั่นเธอจะไปไหน”   เธอถามด้วยท่าทางที่เรียบเฉยเหมือนเดิม



ผมหันมามอง เริ่มจะไม่สบอารมณ์มากขึ้นทุกที



     “ไปเรียน”   ผมตอกกลับพลางขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด



     “ถ้าเธอจะสนใจอย่างอื่นมากกว่าเรื่องชกต่อยละก็  เธอควรจะรู้ว่าห้องที่เรากำลังจะเรียนไม่ได้ไปทางนั้น”  ทรีน่าพูดหน้าตาเฉยก่อนจะเดินนำผมไปอีกทาง



ให้ตายเถอะ!!  ผมเกลียดผู้หญิงอย่างนี้จริงๆ