ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Openning [เปิดประตู]
ลมพัดอ่อนๆบนยอดหญ้าในสนามของโรงเรียนมัธยม Sonford เสียงฝีเท้าของเด็กๆเดินทยอยออกมาจากโรงเรียน และเสียงถอนหายใจของนักเรียนบางคนที่ทำข้อสอบในวันสุดท้ายของการสอบ FINAL ไม่ได้ แต่มีเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังไปเลี้ยงฉลองปิดเทอมกันที่บ้านของหนึ่งในสมาชิกของกลุ่ม
\"คริสจ๋า หนาวจังเลย ขอกอดหน่อยสิ\" เสียงของหนุ่มน้อยอาเธอร์พูดหยอกกับคริสตี้
\"มากอดเราแทนมั๊ยอาเธอร์\" ไมเคิลหนุ่มหล่อ มาดเท่ห์ผู้ครองใจสาวๆหลานคน พูดดักคอ
\"ไม่เป็นไรอ่า...เดี๋ยวสาวๆที่ยืนข้างนายจะหึงเอา\"อาเธอร์พูดหยอกกับหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆไมเคิล
\"อะไรย่ะ ชั้นเดินของชั้นอยู่ดีๆ ไม่เห็นเกี่ยวอะไรด้วยเลย\" มาเรียพูดแก้เขิน
\"อะไร เราพูดหรือยัง ว่ามาเรียจะหึงอ่ะ นิโคลก็เดินอยู่ข้างๆไมเคิล เราอาจจะหมายถึงนิโคลก็ได้\" อาเธอร์พูดแกล้งมาเรีย
\"นี่ๆ พวกนายอ่ะ เดินกันเงียบๆไม่เป็นหรือไง ส่งเสียงน่ารำคาญอยู่ได้\" แฟรงค์พูดเตือนเพื่อนๆ
\"อะไรกัน กลุ่มเรามีนามว่า Joyful นะมันก็ต้องตามชื่อกลุ่มหน่อยสิแฟรงค์\" ครูซหนุ่มน้อยขี้เล่น พูดขึ้นมา
\"พอเถอะๆ ว่าแต่อีกนานมั๊ยถึงจะถึงบ้านแฟรงค์อ่ะ\" อเล็กซ์ถามแฟรงค์
\"อีก 5 นาทีก็ถึงแล้ว\" แฟรงค์ตอบอย่าหน้าเซ็งๆ
กลุ่มของแฟรงค์เดินไปตามถนน Balong Street ที่เงียบเหงามีแต่เสียงลมหายใจและเสียงฝีเท้าของกลุ่มแฟรงค์เท่านั้น และแล้วก็ถึงบ้านของแฟรงค์
\"สวัสดีจ๊ะ อาหารเตรียมไว้ให้แล้วนะ ตามสบายนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะไปทำธุระข้างนอกก่อนนะ จะกลับก็ดึกๆนะ ขอให้สนุกนะจ๊ะทุกคน\" เสียงต้อนรับจากคุณนายโซฟีแม่ของแฟรงค์
\"คร๊าบ/ค๊า\" ทุกคนขานรับพร้อมไปหน้าที่ยิ้มแย้ม
\"คุณแม่ของแฟรงค์ใจดีจังเลยเนอะ\"นิโคลพูดอย่างชื่นชม แล้วทุกคนในกลุ่มก็ฉลองกันอย่างสนุกสนาน
\"เเย่จัง ขนมหมดแล้วอ่ะ\" มาเรียบ่นอย่างเสียดาย
\" ก็ไปหยิบมาใหม่ซิ มาบอกทำไม\" อาเธอร์พูดกวนประสาทใส่มาเรีย
\" จ๊า แล้วคุณจะมีความเป็นสุภาพบุรุษพอจะไปหยิบให้เราได้ไหมล่ะ \" มาเรียพูด
\" ไม่อ่ะ ไม่รู้อยู่ไหน อีกอย่างเราไม่อยากกินด้วย ถ้าอยากกินก็ไปหยิบเองซิ \" อาเธอร์พูด
มาเรียก็เดินออกไปหยิบอย่างงอน ๆ
\"แฟรงค์ ! ขนมอยู่ไหนเหรอ \" มาเรียถาม
\"อยู่ในกล่องพลาสติกบนโต๊ะในห้องครัวน่ะ \" แฟรงค์บอก
ระหว่างทางที่มาเรียเดินไปหยิบขนม ก็ผ่านตู้ ๆ หนึ่ง สีดำขนาดใหญ่ ที่ตู้นั้นมีรูปของแฟรงค์ในวัยต่าง ๆกับเเม่ของเขา แฟรงค์กำพร้าพ่อตั้งเเต่เกิดเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ เเม่ของแฟรงค์ก็เลี้ยงแฟรงค์มาตั้งเเต่เด็กๆกับปู่และย่าของเขา จึงเป็นธรรมดาที่มาเรียจะไม่เห็นรูปแฟรงค์ถ่ายรูปคู่กับพ่อของเขาเลย
\"ดูรูปพวกนี้แล้วน่าสงสารแฟรงค์จัง\" มาเรียคิด \"ที่ในเเต่ละรูปไม่มีพ่อของเขาเลย\"
เเล้วมาเรียก็เดินไปหยิบขนมในกล่องพลาสติก ระหว่างที่เดินกลับ ก็หยุดดูรูปที่ตู้สีดำนั้นอีกครั้ง เห็นรูปบางรูปเก่ามากจนสีเริ่มจาง เป็นรูปคนเเก่ ดูท่าจะเป็นรูปของคุณปู่กับคุณย่าของเเฟรงค์
ดูสวีทกันตามประสาคนรักเลย พอมองลงไป เอ๊ะ!! นั้นลูกอะไรน่ะ
\"น่ารักดีจัง\" มาเรียคิด \" ลองไปถามแฟรงค์ดีกว่า ว่าลูกๆนี้มันคืออะไร \"
ว่าเเล้วมาเรียก็เปิดตู้หยิบโดยไม่รีรอเเล้วเดินไปถามเเฟรงค์
\"แฟรงค์! นี่ลูกอะไรเหรอ\" มาเรียถาม
\" ไหน เอามาดูสิ \" แล้วแฟรงค์ก็หยิบลูกบอลในมือของมาเรียขึ้นมาดู \" อะไรอ่ะ ไม่เห็นรู้จักเลย สงสัยจะเป็นของคุณปู่ท่านมั้ง เอาไปเก็บเถอะ \"
\" เหรอ เราอยากได้อ่ะ ขอนะ \" มาเรียตื้อเพราะอยากได้เหลือเกิน
\" ไม่ได้ๆ ขอคุณปู่ท่าน จะเอาไปได้ไง \" แฟรงค์ห้าม
\" ไม่เอา ๆ อ่ะ เราอยากได้ ไม่ยอมด้วย \" มาเรียตื้อใหญ่
ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเถียงกันอยู่นั้น นิโคลก็ขัดขึ้น \" เอ๊ะ ทำไมมันมีหลุมรูปร่าง คล้าย ๆ กับจี้ของแฟรงค์เลยล่ะ \"
\" อะไรนะ!! \" ทั้งคู่พูดพร้อมกันด้วยความสงสัย
\" ก็ดูสิ จี้ของแฟรงค์กับหลุมบนลูกบอลน่ะ ถ้าเอามาประกบกันคงเข้ากันไปเเป๊ะเลยล่ะ \" นิโคลเสนอไอเดีย
\" นั้นสินะ \" แฟรงค์คิด นั้นทำให้เค้าคิดถึงตอนสมัยเด็ก ๆ ตอนที่เค้านึกถึงคุณปู่
\"คุณปู่ครับ นั้นจี้อะไรเหรอครับ \" แฟรงค์ในวัยเด็กถาม
\" อ๋อ ไม่มีไรจ๊ะ อยากได้รึเปล่าล่ะ อ่ะ ปู่ให้ \" คุณปู่พูดพลางหยิบจี้ให้หลาน
\" ขอบคุณครับ \" เเฟรงค์พูดพลางรับจี้จากปู่
เฮ้อ แฟรงค์ถอนหายใจ เค้านึกถึงคุณปู่ที่ไรต้องรู้สึกเศร้าทุกที เพราะแฟรงค์รักคุณปู่มาก แต่ท่านก็เสียไปนานแล้ว
\"นั้นลูกอะไรอ่ะแฟรงค์ \" อเล็กซ์ถาม
\" เฮ้ย พวกเธอมาจากไหนกันเนี่ย มามุงอยู่ได้ อึดอัดนะ\" แฟรงค์ร้องด้วยความตกใจเพราะไม่รู้ตัวเลยว่าเพื่อน ๆ ได้อยู่รอบตัวเค้าเเล้ว
\" มาจากโซฟา \" อเล็กซ์ตอบ
\" โถ่ ไอนี้หนิ \" แฟรงค์พูดพลางตบหัวเพื่อนเบา ๆ ด้วยความหมั้นไส้
\" อ้าว ! ก็นายถามเรามานิ ว่าเรามาจากไหน ว่าเเต่ นายยังไม่ได้บอกเลย ว่าเจ้าลูกกลม ๆ นี่มันอะไรอ่ะ \" อเล็กซ์ ถาม
\" ไม่รู้ ก็บอกแล้วไง ว่าไม่รู้ \" แฟรงค์ตอบด้วยความรำคาญ
\" อืม ... เเต่จะว่าไป ไอหลุ่มบนลูกบอลนี้ก็มีรูปร่างเหมือนจี้นายจริง ๆ อ่ะ \" ครูซว่า
\"นั้นสิ ทำไมถึงเหมือนกันล่ะ \" แฟรงค์ตอบพร้อมทั้งยังงงอยู่
\" เเล้วทำไมนายไม่ลองเอาจี้มาประกบกับลูกบอลนี่ล่ะ เผื่อจะมีอะไรเกิดขึ้นมา \" คริสว่า
\" เห่อๆ พวกนายกำลังคิดอะไรกันอยู่เนี่ย แต่พูดถึงลองดูก็ดีเหมือนกัน\" ว่าเเล้วเเฟรงค์ก็ลองเอาจี้ไปประกบดู มันเข้ากันได้จริง ๆ ด้วย เเต่ทันทีที่เกิดประกบติดกัน ลูกบอลก็เริ่มสั่น จนแฟรงค์ตกใจต้องปล่อยมันไป แต่มันก็ไม่ตก
กลับลอยอยู่กลางอากาศเเทน ทันใดนั้นเอง ก็เกิดฟ้าผ่าขึ้น
เปรี้ยง!
\" ว้าย!! \" คริสร้อง
\" ไม่เปนไรหน่า คริส ฟ้าร้องนิดเดียวเอง อ่ะ ๆ ถ้ากลัวก็มาอยู่ในอ้อมกอดเราก็ได้ \" อาเธอร์พูดพลางเอามือจะไปโอบกอดคริส
\" พอ ๆ เลย ฉันว่ากอดนายน่ากลัวกว่าเสียงฟ้าผ่าอีก \" คริสพูด
เปรี้ยง !
เกิดฟ้าผ่าขึ้นอีกรอบ คราวนี้ทำให้ไฟในบ้านของแฟรงค์ดับทันที
\" ว้าย ! กรี๊ด ! \" สาว ๆ ร้องกันยกใหญ่
แฉ๊ก
เสียงไฟแช็กดังขึ้นพร้อมทั้งเเสงไฟจากไฟแช็กของไมเคิล
\" ไม่เปนไรหรอก \"ไมเคิลว่า
เเต่ว่าไม่ได้มีเเสงจากไฟแช็กของไมเคิลเท่านั้น ลูกบอลก็มีเเสงส่องออกมาด้วย พร้อมกันนั้นลูกบอลก็เริ่มขยายขนาด ทำให้มีวงแหวนแนวตั้งขึ้น พอที่จะให้ทุกคนเข้าไปได้
\" เกิดอะไรขึ้นน่ะ \" แฟรงค์ ถาม
\" ไม่รู้ \" ไมเคิลตอบ พลางปิดไฟเเช็กของตน
เอ๊ะ มองเข้าไปในวงแหวนนั้นสิ มีสวนดอกไม้อยู่ด้วยล่ะ สวยจัง สวยจังเลย \" นิโคลพูด ว่าเเล้วเธอก็วิ่งเข้าไปในวงเเหวนนั้น พร้องทั้งฉุดเอา มาเรียไปด้วย
\" อ้าว ทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะ \" มาเรียว่า
\" เถอะน่า \" นิโคลพูด
\" นิโคล อย่าเข้าไป โธ่เอ๊ย รอด้วย \" ครูซว่า พร้อมทั้งวิ่งตามน้องสาวไป
\" อ้าว มาเรีย ไปไหนอ่ะ รอเราด้วยสิ \" คริสพูดพลางวิ่งตามทั้ง 3 ไป
\" คริส รอเราด้วย!! \" อาเธอร์ว่าพลางวิ่งตามไปด้วย
\" อ้าว ทำไมไปกันหมดเลยล่ะ \" อเล็กซ์ว่า
\" รอด้วยสิ \" เเล้วอเล็กซ์ก็วิ่งตามทั้งหมดไป
\" อ้าว ไปกันหมดเลย รอด้วย \" แฟรงค์ตามไปด้วย
\" อะไรเนี้ย ไปกันหมดเลย ทิ้งคนหล่อ ๆ อย่างเราได้ไง เฮ้อ..ไปด้วย..ย \" เเล้วไมเคิลก็ตามทั้งหมดไป
จนเมื่อทุกคนไปกันหมด ประตูมิตินี้ก็ปิดลง เเต่เรื่องราวเหล่านี้ยังไม่จบลง พวกเข้าจะสามารถออกมาจากโลกใบใหม่นี้ได้หรือไม่ ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับพวกเขา
\"คริสจ๋า หนาวจังเลย ขอกอดหน่อยสิ\" เสียงของหนุ่มน้อยอาเธอร์พูดหยอกกับคริสตี้
\"มากอดเราแทนมั๊ยอาเธอร์\" ไมเคิลหนุ่มหล่อ มาดเท่ห์ผู้ครองใจสาวๆหลานคน พูดดักคอ
\"ไม่เป็นไรอ่า...เดี๋ยวสาวๆที่ยืนข้างนายจะหึงเอา\"อาเธอร์พูดหยอกกับหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆไมเคิล
\"อะไรย่ะ ชั้นเดินของชั้นอยู่ดีๆ ไม่เห็นเกี่ยวอะไรด้วยเลย\" มาเรียพูดแก้เขิน
\"อะไร เราพูดหรือยัง ว่ามาเรียจะหึงอ่ะ นิโคลก็เดินอยู่ข้างๆไมเคิล เราอาจจะหมายถึงนิโคลก็ได้\" อาเธอร์พูดแกล้งมาเรีย
\"นี่ๆ พวกนายอ่ะ เดินกันเงียบๆไม่เป็นหรือไง ส่งเสียงน่ารำคาญอยู่ได้\" แฟรงค์พูดเตือนเพื่อนๆ
\"อะไรกัน กลุ่มเรามีนามว่า Joyful นะมันก็ต้องตามชื่อกลุ่มหน่อยสิแฟรงค์\" ครูซหนุ่มน้อยขี้เล่น พูดขึ้นมา
\"พอเถอะๆ ว่าแต่อีกนานมั๊ยถึงจะถึงบ้านแฟรงค์อ่ะ\" อเล็กซ์ถามแฟรงค์
\"อีก 5 นาทีก็ถึงแล้ว\" แฟรงค์ตอบอย่าหน้าเซ็งๆ
กลุ่มของแฟรงค์เดินไปตามถนน Balong Street ที่เงียบเหงามีแต่เสียงลมหายใจและเสียงฝีเท้าของกลุ่มแฟรงค์เท่านั้น และแล้วก็ถึงบ้านของแฟรงค์
\"สวัสดีจ๊ะ อาหารเตรียมไว้ให้แล้วนะ ตามสบายนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะไปทำธุระข้างนอกก่อนนะ จะกลับก็ดึกๆนะ ขอให้สนุกนะจ๊ะทุกคน\" เสียงต้อนรับจากคุณนายโซฟีแม่ของแฟรงค์
\"คร๊าบ/ค๊า\" ทุกคนขานรับพร้อมไปหน้าที่ยิ้มแย้ม
\"คุณแม่ของแฟรงค์ใจดีจังเลยเนอะ\"นิโคลพูดอย่างชื่นชม แล้วทุกคนในกลุ่มก็ฉลองกันอย่างสนุกสนาน
\"เเย่จัง ขนมหมดแล้วอ่ะ\" มาเรียบ่นอย่างเสียดาย
\" ก็ไปหยิบมาใหม่ซิ มาบอกทำไม\" อาเธอร์พูดกวนประสาทใส่มาเรีย
\" จ๊า แล้วคุณจะมีความเป็นสุภาพบุรุษพอจะไปหยิบให้เราได้ไหมล่ะ \" มาเรียพูด
\" ไม่อ่ะ ไม่รู้อยู่ไหน อีกอย่างเราไม่อยากกินด้วย ถ้าอยากกินก็ไปหยิบเองซิ \" อาเธอร์พูด
มาเรียก็เดินออกไปหยิบอย่างงอน ๆ
\"แฟรงค์ ! ขนมอยู่ไหนเหรอ \" มาเรียถาม
\"อยู่ในกล่องพลาสติกบนโต๊ะในห้องครัวน่ะ \" แฟรงค์บอก
ระหว่างทางที่มาเรียเดินไปหยิบขนม ก็ผ่านตู้ ๆ หนึ่ง สีดำขนาดใหญ่ ที่ตู้นั้นมีรูปของแฟรงค์ในวัยต่าง ๆกับเเม่ของเขา แฟรงค์กำพร้าพ่อตั้งเเต่เกิดเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ เเม่ของแฟรงค์ก็เลี้ยงแฟรงค์มาตั้งเเต่เด็กๆกับปู่และย่าของเขา จึงเป็นธรรมดาที่มาเรียจะไม่เห็นรูปแฟรงค์ถ่ายรูปคู่กับพ่อของเขาเลย
\"ดูรูปพวกนี้แล้วน่าสงสารแฟรงค์จัง\" มาเรียคิด \"ที่ในเเต่ละรูปไม่มีพ่อของเขาเลย\"
เเล้วมาเรียก็เดินไปหยิบขนมในกล่องพลาสติก ระหว่างที่เดินกลับ ก็หยุดดูรูปที่ตู้สีดำนั้นอีกครั้ง เห็นรูปบางรูปเก่ามากจนสีเริ่มจาง เป็นรูปคนเเก่ ดูท่าจะเป็นรูปของคุณปู่กับคุณย่าของเเฟรงค์
ดูสวีทกันตามประสาคนรักเลย พอมองลงไป เอ๊ะ!! นั้นลูกอะไรน่ะ
\"น่ารักดีจัง\" มาเรียคิด \" ลองไปถามแฟรงค์ดีกว่า ว่าลูกๆนี้มันคืออะไร \"
ว่าเเล้วมาเรียก็เปิดตู้หยิบโดยไม่รีรอเเล้วเดินไปถามเเฟรงค์
\"แฟรงค์! นี่ลูกอะไรเหรอ\" มาเรียถาม
\" ไหน เอามาดูสิ \" แล้วแฟรงค์ก็หยิบลูกบอลในมือของมาเรียขึ้นมาดู \" อะไรอ่ะ ไม่เห็นรู้จักเลย สงสัยจะเป็นของคุณปู่ท่านมั้ง เอาไปเก็บเถอะ \"
\" เหรอ เราอยากได้อ่ะ ขอนะ \" มาเรียตื้อเพราะอยากได้เหลือเกิน
\" ไม่ได้ๆ ขอคุณปู่ท่าน จะเอาไปได้ไง \" แฟรงค์ห้าม
\" ไม่เอา ๆ อ่ะ เราอยากได้ ไม่ยอมด้วย \" มาเรียตื้อใหญ่
ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเถียงกันอยู่นั้น นิโคลก็ขัดขึ้น \" เอ๊ะ ทำไมมันมีหลุมรูปร่าง คล้าย ๆ กับจี้ของแฟรงค์เลยล่ะ \"
\" อะไรนะ!! \" ทั้งคู่พูดพร้อมกันด้วยความสงสัย
\" ก็ดูสิ จี้ของแฟรงค์กับหลุมบนลูกบอลน่ะ ถ้าเอามาประกบกันคงเข้ากันไปเเป๊ะเลยล่ะ \" นิโคลเสนอไอเดีย
\" นั้นสินะ \" แฟรงค์คิด นั้นทำให้เค้าคิดถึงตอนสมัยเด็ก ๆ ตอนที่เค้านึกถึงคุณปู่
\"คุณปู่ครับ นั้นจี้อะไรเหรอครับ \" แฟรงค์ในวัยเด็กถาม
\" อ๋อ ไม่มีไรจ๊ะ อยากได้รึเปล่าล่ะ อ่ะ ปู่ให้ \" คุณปู่พูดพลางหยิบจี้ให้หลาน
\" ขอบคุณครับ \" เเฟรงค์พูดพลางรับจี้จากปู่
เฮ้อ แฟรงค์ถอนหายใจ เค้านึกถึงคุณปู่ที่ไรต้องรู้สึกเศร้าทุกที เพราะแฟรงค์รักคุณปู่มาก แต่ท่านก็เสียไปนานแล้ว
\"นั้นลูกอะไรอ่ะแฟรงค์ \" อเล็กซ์ถาม
\" เฮ้ย พวกเธอมาจากไหนกันเนี่ย มามุงอยู่ได้ อึดอัดนะ\" แฟรงค์ร้องด้วยความตกใจเพราะไม่รู้ตัวเลยว่าเพื่อน ๆ ได้อยู่รอบตัวเค้าเเล้ว
\" มาจากโซฟา \" อเล็กซ์ตอบ
\" โถ่ ไอนี้หนิ \" แฟรงค์พูดพลางตบหัวเพื่อนเบา ๆ ด้วยความหมั้นไส้
\" อ้าว ! ก็นายถามเรามานิ ว่าเรามาจากไหน ว่าเเต่ นายยังไม่ได้บอกเลย ว่าเจ้าลูกกลม ๆ นี่มันอะไรอ่ะ \" อเล็กซ์ ถาม
\" ไม่รู้ ก็บอกแล้วไง ว่าไม่รู้ \" แฟรงค์ตอบด้วยความรำคาญ
\" อืม ... เเต่จะว่าไป ไอหลุ่มบนลูกบอลนี้ก็มีรูปร่างเหมือนจี้นายจริง ๆ อ่ะ \" ครูซว่า
\"นั้นสิ ทำไมถึงเหมือนกันล่ะ \" แฟรงค์ตอบพร้อมทั้งยังงงอยู่
\" เเล้วทำไมนายไม่ลองเอาจี้มาประกบกับลูกบอลนี่ล่ะ เผื่อจะมีอะไรเกิดขึ้นมา \" คริสว่า
\" เห่อๆ พวกนายกำลังคิดอะไรกันอยู่เนี่ย แต่พูดถึงลองดูก็ดีเหมือนกัน\" ว่าเเล้วเเฟรงค์ก็ลองเอาจี้ไปประกบดู มันเข้ากันได้จริง ๆ ด้วย เเต่ทันทีที่เกิดประกบติดกัน ลูกบอลก็เริ่มสั่น จนแฟรงค์ตกใจต้องปล่อยมันไป แต่มันก็ไม่ตก
กลับลอยอยู่กลางอากาศเเทน ทันใดนั้นเอง ก็เกิดฟ้าผ่าขึ้น
เปรี้ยง!
\" ว้าย!! \" คริสร้อง
\" ไม่เปนไรหน่า คริส ฟ้าร้องนิดเดียวเอง อ่ะ ๆ ถ้ากลัวก็มาอยู่ในอ้อมกอดเราก็ได้ \" อาเธอร์พูดพลางเอามือจะไปโอบกอดคริส
\" พอ ๆ เลย ฉันว่ากอดนายน่ากลัวกว่าเสียงฟ้าผ่าอีก \" คริสพูด
เปรี้ยง !
เกิดฟ้าผ่าขึ้นอีกรอบ คราวนี้ทำให้ไฟในบ้านของแฟรงค์ดับทันที
\" ว้าย ! กรี๊ด ! \" สาว ๆ ร้องกันยกใหญ่
แฉ๊ก
เสียงไฟแช็กดังขึ้นพร้อมทั้งเเสงไฟจากไฟแช็กของไมเคิล
\" ไม่เปนไรหรอก \"ไมเคิลว่า
เเต่ว่าไม่ได้มีเเสงจากไฟแช็กของไมเคิลเท่านั้น ลูกบอลก็มีเเสงส่องออกมาด้วย พร้อมกันนั้นลูกบอลก็เริ่มขยายขนาด ทำให้มีวงแหวนแนวตั้งขึ้น พอที่จะให้ทุกคนเข้าไปได้
\" เกิดอะไรขึ้นน่ะ \" แฟรงค์ ถาม
\" ไม่รู้ \" ไมเคิลตอบ พลางปิดไฟเเช็กของตน
เอ๊ะ มองเข้าไปในวงแหวนนั้นสิ มีสวนดอกไม้อยู่ด้วยล่ะ สวยจัง สวยจังเลย \" นิโคลพูด ว่าเเล้วเธอก็วิ่งเข้าไปในวงเเหวนนั้น พร้องทั้งฉุดเอา มาเรียไปด้วย
\" อ้าว ทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะ \" มาเรียว่า
\" เถอะน่า \" นิโคลพูด
\" นิโคล อย่าเข้าไป โธ่เอ๊ย รอด้วย \" ครูซว่า พร้อมทั้งวิ่งตามน้องสาวไป
\" อ้าว มาเรีย ไปไหนอ่ะ รอเราด้วยสิ \" คริสพูดพลางวิ่งตามทั้ง 3 ไป
\" คริส รอเราด้วย!! \" อาเธอร์ว่าพลางวิ่งตามไปด้วย
\" อ้าว ทำไมไปกันหมดเลยล่ะ \" อเล็กซ์ว่า
\" รอด้วยสิ \" เเล้วอเล็กซ์ก็วิ่งตามทั้งหมดไป
\" อ้าว ไปกันหมดเลย รอด้วย \" แฟรงค์ตามไปด้วย
\" อะไรเนี้ย ไปกันหมดเลย ทิ้งคนหล่อ ๆ อย่างเราได้ไง เฮ้อ..ไปด้วย..ย \" เเล้วไมเคิลก็ตามทั้งหมดไป
จนเมื่อทุกคนไปกันหมด ประตูมิตินี้ก็ปิดลง เเต่เรื่องราวเหล่านี้ยังไม่จบลง พวกเข้าจะสามารถออกมาจากโลกใบใหม่นี้ได้หรือไม่ ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับพวกเขา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น