ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 วันแรกของการเปิดเทอม
“ไปก่อนนะคะแม่” ฉันตะโกนบอกแม่แล้วรีบวิ่งออกมาเพราะแม่ยังไม่รู้เรื่องที่ฉันทำแจกันสุดรักของท่านแตกเมื่อวานนี้น่ะเซ่ -*-
“ซายูริเห็นแจกันของแม่มั้ยลูก” อ๋ายยยยยย ไปดีกว่า
“ไม่เห็นค่ะแม่”
“ซายูริ รอพี่ด้วยสิ” นี่เสียงทัตซึยะพี่ชายสุดหล่อของฉัน ฮิฮิ
“พี่เซนก็เร็วๆสิ” =^=
“จ้าไปกันเถอะ”
ฉันซายูริหรือรัน สาวน้อยที่น่ารักมีพี่ชายหนึ่งคนก็พี่ทัตซึยะหรือเซนนั่นแหละแล้วก็ยังมีน้องชายอีกหนึ่งคน “พี่ซายูริ พี่เซน รอผมด้วย” นี่แหละ ซาเซกิน้องชายฉัน นายนี่ก็หล่อลากดินเหมือนกันนะ สงสัยกรรมพันธ์ทั้งครอบครัวมั้ง -v- ฮิฮิ
ฉัน เซนแล้วก็เซกิเรียนที่เดียวกันอันที่จริงเราเกิดต่างกันแค่คนละปีเอง ตอนนี้ฉันอายุ17 เซน18 เซกิ16 ก็เลยไม่มีปัญหามากเท่าไหร่ เวลามาโรงเรียนก็มาพร้อมกัน เวลาจะกลับก็กลับพร้อมกัน แต่ฉันทรมานตรงที่ต้องกลับบ้านพร้อมกับหนุ่มป๊อปทั้งสองคนน่ะสิกว่าจะฝ่าแฟนคลับมาได้เกือบตาย แน่นอนสองคนนั้นต้องเป็นเซนกับเซกิ พวกเขาเป็นหนุ่มป๊อป2ใน5คนของโรงเรียนฉันเลย คิดแล้วปลื้ม แต่ที่บอกไปแล้วไงว่ากรรมพันธ์ ฉันก็เลยป๊อปในหมู่พวกหนุ่มๆเหมือนกันแต่โดนเซนขวางไว้ตลอดก็เลยยังไม่เคยมีแฟนสักคน T-T น่าสงสารเนอะ
..................ออดดดดดดดดดดดดดดดดด...............
“ได้เวลาเข้าเรียนแล้วล่ะ เซน เซกิไปก่อนนะ”
“จ้า/ครับพี่”
-----โป๊ก------
“ว้าย ขอโทษค่ะ”ฉันซุ่มซ่ามไปชนใครก็ไม่รู้สิแย่จังT-T
“เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย หัดระวังซะบ้างเซ่”
“ก็ขอโทษไปแล้วไง” +^+
“ขอโทษมันก็ไม่ทำให้น้ำของฉันที่หกไปกลับใส่แก้วเหมือนเดิมหรอก”
“แน่นอนสิน้ำส้มนะไม่ใช่ น้ำวิเศษที่จะเหาะกลับแก้วได้เหมือนเดิมน่ะ” บ้ารึปล่าวยะ
“ชิ...งั้นวันนี้เธอต้องเลี้ยงข้าวเย็นฉัน”
“แต่..”
“ไม่มีแต่”
“แล้วนายเป็นใคร ฉันยังไม่รู้จักนายเลยนะ”
“ให้ตายเหอะ เธอไม่ใช่น้องของไอ้เซนเรอะ”
“ใช่แล้วจะทำไม”
“ไม่รู้จักเพื่อนของพี่ตัวเองบ้างรึไง”
“เอ๊ะ..หรือว่านายคือคิมแทซอง” ตายล่ะคิมแทซองน่ะป๊อปกว่าพี่ชายฉันอีกนะ เขาหล่อมากเลยล่ะสู้เก่งด้วย จึ๋ย -0-
“ใช่อ่ะดิ เพราะงั้นเธอต้องเลี้ยงข้าวฉัน”
“เอ่อ..ดะ ได้ แต่ต้องพาเซนกับเซกิไปด้วยนะ”
“ชิ.....ไว้ฉันจะบอกเซนให้แล้วกัน”
“งั้นขอตัวล่ะ”
“เธอจะไปไหน”
“ไปเรียนน่ะสิ”
“นี่มันเลยเวลาเรียนมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ”
“ว้ายยยยยยยย ทำไมนายไม่บอกช้าน”
“ฉันก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละ เวรชิบพึมพำพึมพำ...”
“หยุดได้แล้วย่ะ”
“เหอะ งั้นเราไปชมรมดนตรีกันเถอะ”
“ไปทำไม”
“ก็ที่นั่นเป็นชมรมของพี่เธอกับฉันไง รอจนกว่าจะถึงคาบต่อไปนั่นแหละ”
“ไปก็ได้ชิ”
แล้วเราก็ไปชมรมดนตรีกัน ฉันลืมไปเลยว่าหนุ่มป๊อปทั้ง 5 ของโรงเรียนนี้เป็นทั้งนักดนตรีของโรงเรียนแล้วยังเป็นนักกีฬาของโรงเรียนอีก เท่าที่ฉันรู้นะ คิมแทซองเนี่ยเขาป๊อปมากที่สุดเลยล่ะ กีฬาก็เก่ง เล่นเครื่องดนตรีได้ทุกชนิดหน้าตาก็ดี เขาเนี่ยเป็นชายในฝันของสาวๆหลายคนเลยล่ะ
“ถึงแล้ว”
“นี่น่ะหรอ”
“อื้ม”
“สวยจังเลย” -o- เรามาถึงชมรมดนตรีกันแล้ว ภายในห้องตกแต่งไว้สวยมากเลย ห้องนี้ค่อนข้างจะกว้างซะด้วยนะ
“รอจนกว่าหมดคาบแล้วกันนะ”
”ก็ต้องเป็นงั้นแหละ” ถึงออกไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรดีหรอกย่ะ
แล้วเราทั้งสองคนก็เผลอหลับไปจนได้น่ะเซ่.......หึหึ
ฉันตื่นมาอีกทีนี่มันก็พักเที่ยงพอดีเลยล่ะนายนั่นไม่อยู่แล้ว คงแอบหนีไปแหงเลย ไปกินข้าวดีกว่า
“ซายูริเห็นแจกันของแม่มั้ยลูก” อ๋ายยยยยย ไปดีกว่า
“ไม่เห็นค่ะแม่”
“ซายูริ รอพี่ด้วยสิ” นี่เสียงทัตซึยะพี่ชายสุดหล่อของฉัน ฮิฮิ
“พี่เซนก็เร็วๆสิ” =^=
“จ้าไปกันเถอะ”
ฉันซายูริหรือรัน สาวน้อยที่น่ารักมีพี่ชายหนึ่งคนก็พี่ทัตซึยะหรือเซนนั่นแหละแล้วก็ยังมีน้องชายอีกหนึ่งคน “พี่ซายูริ พี่เซน รอผมด้วย” นี่แหละ ซาเซกิน้องชายฉัน นายนี่ก็หล่อลากดินเหมือนกันนะ สงสัยกรรมพันธ์ทั้งครอบครัวมั้ง -v- ฮิฮิ
ฉัน เซนแล้วก็เซกิเรียนที่เดียวกันอันที่จริงเราเกิดต่างกันแค่คนละปีเอง ตอนนี้ฉันอายุ17 เซน18 เซกิ16 ก็เลยไม่มีปัญหามากเท่าไหร่ เวลามาโรงเรียนก็มาพร้อมกัน เวลาจะกลับก็กลับพร้อมกัน แต่ฉันทรมานตรงที่ต้องกลับบ้านพร้อมกับหนุ่มป๊อปทั้งสองคนน่ะสิกว่าจะฝ่าแฟนคลับมาได้เกือบตาย แน่นอนสองคนนั้นต้องเป็นเซนกับเซกิ พวกเขาเป็นหนุ่มป๊อป2ใน5คนของโรงเรียนฉันเลย คิดแล้วปลื้ม แต่ที่บอกไปแล้วไงว่ากรรมพันธ์ ฉันก็เลยป๊อปในหมู่พวกหนุ่มๆเหมือนกันแต่โดนเซนขวางไว้ตลอดก็เลยยังไม่เคยมีแฟนสักคน T-T น่าสงสารเนอะ
..................ออดดดดดดดดดดดดดดดดด...............
“ได้เวลาเข้าเรียนแล้วล่ะ เซน เซกิไปก่อนนะ”
“จ้า/ครับพี่”
-----โป๊ก------
“ว้าย ขอโทษค่ะ”ฉันซุ่มซ่ามไปชนใครก็ไม่รู้สิแย่จังT-T
“เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย หัดระวังซะบ้างเซ่”
“ก็ขอโทษไปแล้วไง” +^+
“ขอโทษมันก็ไม่ทำให้น้ำของฉันที่หกไปกลับใส่แก้วเหมือนเดิมหรอก”
“แน่นอนสิน้ำส้มนะไม่ใช่ น้ำวิเศษที่จะเหาะกลับแก้วได้เหมือนเดิมน่ะ” บ้ารึปล่าวยะ
“ชิ...งั้นวันนี้เธอต้องเลี้ยงข้าวเย็นฉัน”
“แต่..”
“ไม่มีแต่”
“แล้วนายเป็นใคร ฉันยังไม่รู้จักนายเลยนะ”
“ให้ตายเหอะ เธอไม่ใช่น้องของไอ้เซนเรอะ”
“ใช่แล้วจะทำไม”
“ไม่รู้จักเพื่อนของพี่ตัวเองบ้างรึไง”
“เอ๊ะ..หรือว่านายคือคิมแทซอง” ตายล่ะคิมแทซองน่ะป๊อปกว่าพี่ชายฉันอีกนะ เขาหล่อมากเลยล่ะสู้เก่งด้วย จึ๋ย -0-
“ใช่อ่ะดิ เพราะงั้นเธอต้องเลี้ยงข้าวฉัน”
“เอ่อ..ดะ ได้ แต่ต้องพาเซนกับเซกิไปด้วยนะ”
“ชิ.....ไว้ฉันจะบอกเซนให้แล้วกัน”
“งั้นขอตัวล่ะ”
“เธอจะไปไหน”
“ไปเรียนน่ะสิ”
“นี่มันเลยเวลาเรียนมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ”
“ว้ายยยยยยยย ทำไมนายไม่บอกช้าน”
“ฉันก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละ เวรชิบพึมพำพึมพำ...”
“หยุดได้แล้วย่ะ”
“เหอะ งั้นเราไปชมรมดนตรีกันเถอะ”
“ไปทำไม”
“ก็ที่นั่นเป็นชมรมของพี่เธอกับฉันไง รอจนกว่าจะถึงคาบต่อไปนั่นแหละ”
“ไปก็ได้ชิ”
แล้วเราก็ไปชมรมดนตรีกัน ฉันลืมไปเลยว่าหนุ่มป๊อปทั้ง 5 ของโรงเรียนนี้เป็นทั้งนักดนตรีของโรงเรียนแล้วยังเป็นนักกีฬาของโรงเรียนอีก เท่าที่ฉันรู้นะ คิมแทซองเนี่ยเขาป๊อปมากที่สุดเลยล่ะ กีฬาก็เก่ง เล่นเครื่องดนตรีได้ทุกชนิดหน้าตาก็ดี เขาเนี่ยเป็นชายในฝันของสาวๆหลายคนเลยล่ะ
“ถึงแล้ว”
“นี่น่ะหรอ”
“อื้ม”
“สวยจังเลย” -o- เรามาถึงชมรมดนตรีกันแล้ว ภายในห้องตกแต่งไว้สวยมากเลย ห้องนี้ค่อนข้างจะกว้างซะด้วยนะ
“รอจนกว่าหมดคาบแล้วกันนะ”
”ก็ต้องเป็นงั้นแหละ” ถึงออกไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรดีหรอกย่ะ
แล้วเราทั้งสองคนก็เผลอหลับไปจนได้น่ะเซ่.......หึหึ
ฉันตื่นมาอีกทีนี่มันก็พักเที่ยงพอดีเลยล่ะนายนั่นไม่อยู่แล้ว คงแอบหนีไปแหงเลย ไปกินข้าวดีกว่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น