ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : my story
Chanapat_nakajima_kwan_#6_แมน_doc
2005/02/24
ช่วงนี้ใครๆก็พูดถึงแต่เรื่องเปิดเทอม ผมเองก็ตื่นเต้นนะที่จะได้ก้าวจากเด็กม.ปลายไปเป็นเด็กมหาลัยซะที ผมยังนึกขอบใจไอ้โน้ตไม่หาย ที่มันอุตส่าห์ฉุดกระชากลากผมไปเรียนดาวองก์เป็นเพื่อนมัน และก็ต้องขอบคุณอาจารย์ปิง ที่เคี่ยวเข็ญผมจนได้คะแนนภาษาไทยสูงลิ่ว(จนไอ้โน้ตมันงง!) และเอนท์ติดธรรมศาสตร์ได้ในที่สุด
ผมเปิดตู้เสื้อผ้าออก หยิบเอาเนคไทที่แม่รีดเอาไว้ให้แล้วออกมาดู แล้วค่อยๆ เอาเข็มธรรมจักร สัญลักษณ์แห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ติดลงไป พรุ่งนี้ผมกะว่าจะใส่แบบเต็มยศไปเลยล่ะ ไม่แน่นะ หล่อๆอย่างผมสาวๆอาจจะมาขอเบอร์ตรึมตั้งแต่เปิดเทอมก็ได้
“แมน พรุ่งนี้พ่อจะให้คนของพ่อเอาของของลูกเข้าหอเลยละกันนะ” เสียงนุ่มๆของพ่อดังขึ้นขณะกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ พ่อของผมเค้าชอบกลับมาอ่านหนังสือพิมพ์ตอนเย็นน่ะ เป็นนิสัยที่น่าแปลกมากสำหรับนักธุรกิจอย่างพ่อ
“ตึก B2 ห้อง 510 นะคับ รู้สึกว่าจะเป็นห้อง A “ ผมบอกพ่อ
พ่อพับหนังสือพิมพ์วางไว้บนโต๊ะ ยกกาแฟสีเข้มข้นขึ้นจิบ
“อย่าลืมบอกให้ป้าเพ็ญเอาพวกไม้กวาดไม้ถูทิ้งไว้ที่หอบ้างล่ะ ต่อไปไม่มีใครทำให้แล้วนะ”
ป้าเพ็ญไปด้วยเหรอเนี่ย ว้าว! นี่แสดงว่าพรุ่งนี้พอเรียนเสร็จก็นอนได้เลยอ่ะดิ กู๊ด! ที่จริงผมอยากอยู่หอมาตั้งนานแล้วล่ะ แต่ไม่มีโอกาสเลย ตอนเรียนอยู่ที่เตรียมพ่อก็ให้คนขับรถไปส่งตลอด พูดถึงเรื่องที่เตรียม ที่จริงแล้วพ่อน่าจะให้ผมนั่งรถไฟฟ้าไปเรียนนะ เพราะจากบ้าน(บ้านผมอยู่แถวสุขุมวิทน่ะคับ)ก็นั่งไปแค่ไม่กี่สถานี ไม่ใช่อะไรหรอก ก็เพราะมีคนขับรถไปส่งทุกวันนี่ล่ะ ผมเลยโดนเพื่อนๆที่โรงเรียนล้อว่าเป็นลูกคุณหนูซะงั้น!
ผมกลับเข้ามานั่งในห้องนอนหลังทานข้าวเย็นกับพ่อเสร็จ พอมาคิดถึงเรื่องหอแล้ว ห้องผมต้องมีรูมเมทตั้ง3คนรวมผมก็เป็น4คนแหนะ พวกเขาจะเป็นยังไงก็ยังไม่รู้เลย ถ้าเป็นพวกอ่านหนังสือทั้งวัน ผมคงต้องประสาทกินแน่ๆ ได้แต่ภาวนาขอให้เป็นพวกกลางๆปกติๆแล้วกัน
สารภาพเลยนะ ตั้งแต่ผมได้ใบขับขี่มาเมื่อปลายปีที่แล้ว ผมไม่เคยขับมาแถวรังสิตนี่เลยวันนี้เลยต้องขับตามหลังรถคนของพ่อที่พ่อให้มาช่วยขนของเข้าหอ
ระหว่างที่ผมใช้มือบังคับพวงมาลัยให้รถCHAVE LOLETEสีดำใหม่เอี่ยม(ของขวัญเอนท์ติด)ไปตามทางด่วนวิภาวดี ผมก็เกิดสงสัยขึ้นมาว่าทำไมคนที่เสียเงินค่าทางด่วนต้องมาทนร้อนอยู่ข้างบนนี้ ในขณะที่คนข้างล่างเขาขับกันเย็นสบาย มีทางด่วนกันแดดให้เสร็จสรรพ ผมเองก็ไม่ได้ขาวสักเท่าไหร่ โดนแดดส่องเข้ามาในรถมากๆก็จะกลายเป็นไอ้มืดได้ แต่ก็ดีอย่างนะ แค่อึดใจเดียวผมก็มาถึงธรรมศาสตร์รังสิตได้ด้วยเงิน 43 บาท
2005/02/24
ช่วงนี้ใครๆก็พูดถึงแต่เรื่องเปิดเทอม ผมเองก็ตื่นเต้นนะที่จะได้ก้าวจากเด็กม.ปลายไปเป็นเด็กมหาลัยซะที ผมยังนึกขอบใจไอ้โน้ตไม่หาย ที่มันอุตส่าห์ฉุดกระชากลากผมไปเรียนดาวองก์เป็นเพื่อนมัน และก็ต้องขอบคุณอาจารย์ปิง ที่เคี่ยวเข็ญผมจนได้คะแนนภาษาไทยสูงลิ่ว(จนไอ้โน้ตมันงง!) และเอนท์ติดธรรมศาสตร์ได้ในที่สุด
ผมเปิดตู้เสื้อผ้าออก หยิบเอาเนคไทที่แม่รีดเอาไว้ให้แล้วออกมาดู แล้วค่อยๆ เอาเข็มธรรมจักร สัญลักษณ์แห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ติดลงไป พรุ่งนี้ผมกะว่าจะใส่แบบเต็มยศไปเลยล่ะ ไม่แน่นะ หล่อๆอย่างผมสาวๆอาจจะมาขอเบอร์ตรึมตั้งแต่เปิดเทอมก็ได้
“แมน พรุ่งนี้พ่อจะให้คนของพ่อเอาของของลูกเข้าหอเลยละกันนะ” เสียงนุ่มๆของพ่อดังขึ้นขณะกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ พ่อของผมเค้าชอบกลับมาอ่านหนังสือพิมพ์ตอนเย็นน่ะ เป็นนิสัยที่น่าแปลกมากสำหรับนักธุรกิจอย่างพ่อ
“ตึก B2 ห้อง 510 นะคับ รู้สึกว่าจะเป็นห้อง A “ ผมบอกพ่อ
พ่อพับหนังสือพิมพ์วางไว้บนโต๊ะ ยกกาแฟสีเข้มข้นขึ้นจิบ
“อย่าลืมบอกให้ป้าเพ็ญเอาพวกไม้กวาดไม้ถูทิ้งไว้ที่หอบ้างล่ะ ต่อไปไม่มีใครทำให้แล้วนะ”
ป้าเพ็ญไปด้วยเหรอเนี่ย ว้าว! นี่แสดงว่าพรุ่งนี้พอเรียนเสร็จก็นอนได้เลยอ่ะดิ กู๊ด! ที่จริงผมอยากอยู่หอมาตั้งนานแล้วล่ะ แต่ไม่มีโอกาสเลย ตอนเรียนอยู่ที่เตรียมพ่อก็ให้คนขับรถไปส่งตลอด พูดถึงเรื่องที่เตรียม ที่จริงแล้วพ่อน่าจะให้ผมนั่งรถไฟฟ้าไปเรียนนะ เพราะจากบ้าน(บ้านผมอยู่แถวสุขุมวิทน่ะคับ)ก็นั่งไปแค่ไม่กี่สถานี ไม่ใช่อะไรหรอก ก็เพราะมีคนขับรถไปส่งทุกวันนี่ล่ะ ผมเลยโดนเพื่อนๆที่โรงเรียนล้อว่าเป็นลูกคุณหนูซะงั้น!
ผมกลับเข้ามานั่งในห้องนอนหลังทานข้าวเย็นกับพ่อเสร็จ พอมาคิดถึงเรื่องหอแล้ว ห้องผมต้องมีรูมเมทตั้ง3คนรวมผมก็เป็น4คนแหนะ พวกเขาจะเป็นยังไงก็ยังไม่รู้เลย ถ้าเป็นพวกอ่านหนังสือทั้งวัน ผมคงต้องประสาทกินแน่ๆ ได้แต่ภาวนาขอให้เป็นพวกกลางๆปกติๆแล้วกัน
สารภาพเลยนะ ตั้งแต่ผมได้ใบขับขี่มาเมื่อปลายปีที่แล้ว ผมไม่เคยขับมาแถวรังสิตนี่เลยวันนี้เลยต้องขับตามหลังรถคนของพ่อที่พ่อให้มาช่วยขนของเข้าหอ
ระหว่างที่ผมใช้มือบังคับพวงมาลัยให้รถCHAVE LOLETEสีดำใหม่เอี่ยม(ของขวัญเอนท์ติด)ไปตามทางด่วนวิภาวดี ผมก็เกิดสงสัยขึ้นมาว่าทำไมคนที่เสียเงินค่าทางด่วนต้องมาทนร้อนอยู่ข้างบนนี้ ในขณะที่คนข้างล่างเขาขับกันเย็นสบาย มีทางด่วนกันแดดให้เสร็จสรรพ ผมเองก็ไม่ได้ขาวสักเท่าไหร่ โดนแดดส่องเข้ามาในรถมากๆก็จะกลายเป็นไอ้มืดได้ แต่ก็ดีอย่างนะ แค่อึดใจเดียวผมก็มาถึงธรรมศาสตร์รังสิตได้ด้วยเงิน 43 บาท
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น