ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตำนานหน้าแรก : เปิดตำนานซาตานสาว!!!
ซ่า!!!
เสียงฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ปราณีปราศรัย เม็ดฝนเล็กๆเย็นบาดเนื้อราวกับคมมีดกรีดลงบนหินผา หมู่เมฆครึ้มเคลื่อนเข้าบดบังแสงดาว
เปรี้ยง!
สายฟ้าฟาดเปรี้ยง แสงสว่างวาบส่องให้เห็นลานหินโล่งหน้าผาสูงชันราวกับถูกตัดด้วยมีดที่มองไม่เห็น
เฮ้อ!
เสียงถอนหายใจดังจากริมฝีปากสีกุหลาบ น้ฝนเย็นเฉียบต้องใบหน้าขาวที่ถูกผมสีดำสนิทปิดไปกว่าครึ่ง แพขนตาแนบแก้มเนียน ข้อมือทั้งสองข้างถูกพันธนาการไว้กับหินผาสูงเกือบๆสองร้อยเมตร
“เกือบปีแล้วสินะ…”
เปรี้ยง!
อสุนีบาตฟาดลงตรงหน้าร่างบาง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจ้องมองไปเบื้องหน้าราวกับรอคอยการปรากฏของอะไรบางอย่าง โดยไม่ใส่ใจแม้ร่างที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนของตัวเอง
ไม่นาน…สิ่งที่รอคอยก็มาถึง…
วิ้ง!
ดวงแสงสีดำปรากฏขึ้นเหนือร่างบางเล็กน้อย สายลมพัดไหวอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่แสงสีดำลอยมาหยุดเบื้องหน้าดวงตาสีน้ำเงิน
วูบ!!
ดวงแสงสีดำหมุนคว้าง ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นอะไรบางอย่าง
“ตามสัญญานะ…”
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเดาอารมณ์ยาก
วิ้ง!!
กุญแจสีทองปรากฏขึ้นแทนที่ดวงแสงสีดำ ก่อนที่มันจะเคลื่อนเข้ามาปลดพันธนาการสีดำด้วยตัวเอง…ราวกับเวทย์มนต์…
กริ๊ก!
เสียงเบาแสนเบาดังแทรกเสียงฝน ข้อมือข้างหนึ่งหลุดจากพันธนาการ ริมฝีปากบางสะบัดรอยยิ้มมากขึ้น
“อ๊ะ!!!ขอบใจมาก…อีกข้างชั้นไขเองได้”
กุญแจสีทองชะงักเล็กน้อยราวกับชั่งใจ ก่อนลอยมาอยู่ในมือ
หึ…
จับกุญแจสีทองบิดเพียงเล็กน้อย พันธนาการที่ตรึงร่างบางเอาไว้หนึ่งปีเต็มก็หลุดออกอย่างง่ายดาย
แต่…
วูบ!!!
ร่างบางลอยละลิ่วลงสู่พื้นด้วยความเร็วเกินกว่าสายตามนุษย์จะมองทัน จากความสูงที่ไร้โอกาสรอด…สู่เงื้อมมือยมทูตเบื้องล่าง
พรึ่บ!!!
ปีกสีดำสนิทราวกับปีกค้างคาวกางสยายออกจากกลางหลัง ร่างลอยคว้างนิดหนึ่ง ก่อนร่อนลงแตะพื้นศิลาสีดำสนิทอย่างนิ่มนวล ปีกสีดำสลายกลายเป็นอากาศธาตุทันที
“ขอบใจมาก…”
นัยน์ตาสีน้ำเงินมองกุญแจสีทองที่สลักเสลาอย่างงดงามในมือ แย้มรอยยิ้ม ก่อนกำมือแน่น มองตรงผ่านสายฝนไปยังความมืดมิดว่างเปล่าเบื้องหน้าด้วยแววตามุ่งมั่น ลั่นวาจาหนักแน่น
“ชั้นก็รักษาสัญญาเหมือนกัน!!!”
>.<.>.<.>.<.>.<.>.<
“หา! คฤหาสน์ผีสิง!?”
เสียงตะโกนอย่างคนลืมตัวดังลั่นจนคนแทบทั้งห้องหันมามอง เพื่อนสาวตรงหน้ารีบส่งเสียงชู่ว์ มองครูที่สอนอยู่หน้าชั้นอย่างหวาดๆ
“ใช่ๆ…เขตหก เลยร้านราเมงไปหน่อยนะ” ดวงตาสีน้ำตาลลุกวาวด้วยความตื่นเต้น
“คฤหาสน์ที่เค้าลือกันน่ะหรอ ?” คำถามรัวเร็วจนเพื่อนสาวเบ้หน้า
“อือ…นั่นแหละ เดี๋ยวนี้นะ…มีดวงไฟลอยไปลอยมาด้วยล่ะ เห็นว่ามีคนเดินผ่านแถวนั้นตอนมืดๆแล้วเจอเงาประหลาดๆบนหลังคาด้วยนะ”
“โห…” เสียงลากยาวอย่างให้ความสนใจเต็มที่ “…แล้วซาโยะไปพิสูจน์มารึยังอ่ะ”
“ไม่ง่ะ..” เสียงเจ้าของนามซาโยะตอบ ส่ายหน้ายิก “ชั้นไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้แบบมิจิโกะนี่”
มาวารุ มิจิโกะยิ้มแป้น กวาดข้าวของทั้งหมดลงกระเป๋า แทบกลั้นใจรอเสียงออด พลางมองฟ้าครึ้มจากหน้าต่างถัดจากที่ว่างข้างตัว
กริ๊ง!!!
เสียงระฆังสวรรค์ที่รอคอยดังขึ้น นักเรียนทั้งหมดกวาดข้างของใส่กระเป๋าราวกับหนีลูกระเบิด ภายในสามวินาที ทั้งห้องก็เหลือแต่ครูยืนอยู่คนเดียว
“ว้าว! จะเป็นผีแบบไหนกันน้า” มิจิโกะร้องเป็นเพลง สายตามองหาร้านราเมงที่เพื่อนสาวพูดถึง
“อ๊ะ! นั่นไง” สายตาไปสะดุดกับร้านราเมงที่มีคนประปราย มองเลยถัดไปก่อนขมวดคิ้ว ก้าวฉับๆไปยืนหน้าร้านราเมงอย่างข้องใจ
“ยัยซาโยะ…โกหกกันรึเปล่าเนี่ย!?~ ไม่เห็นมีเล…”
พูดได้ไม่ทันจบคำ บ้านเก่าๆหลังหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าทันทีราวกับเล่นกล แค่เดินเลยหน้าร้านราเมงไปเพียงสามก้าว
“โห…..”
ลากเสียงยาว ตามองประตูเหล็กสีดำบานใหญ่อย่างตะลึง รั้วสีขาวทอดรอบตัวบ้านที่กินอาณาเขตเกือบครึ่งกิโลเมตร มองผ่านประตูเข้าไปเป็นสนามหญ้าตัดเรียบ ราวกับได้รับการดูแลอย่างดีทั้งๆที่เป็นบ้านร้าง ทางเดินสีขาวทอดยาวสู่ตัวบ้านขนาดใหญ่แบบยุโรป ดุน่ากลัวเข้ากับฉากหลังที่เป็นฟ้าสีเทา ไม่น่าเชื่อว่าจะมีบ้านเก่าอย่างนี้ผุดขึ้นมากลางดงตึกระฟ้า
“ท่าทางน่ากลัวแฮะ…เหมาะกับเรื่องผีๆดีจัง” มิจิโกะแตะประตูเหล็กอย่างทึ่งๆ
“เอาล่ะ…ลองเข้าไปดูกันดีกว่า !”
>.<.>.<.>.<.>.<.>.<
“อืม…”
ริมฝีบางคลี่ยิ้ม ปล่อยผ้าม่านหนาหนักให้ทิ้งตัวลงแนบหน้าต่างบานใหญ่ ก่อนหันกลับมาที่ห้องขนาดใหญ่ ตกแต่งด้วยไม้สีเข้ม เครื่องเรือนแต่ละชิ้นใหญ่โตเกินร่างบางหลายเท่า ตู้หนังสือวางเรียงราย แต่ละตู้มีหนังสือวางเต็ม ตั้งแต่เล่มเล็กเท่ากล่องไม้ขีด ไปจนถึงเล่มใหญ่หนาหนักขนาดบานหน้าต่างย่อมๆ เตาผิงขนาดใหญ่ตั้งอยู่อีกฟากนึงของห้อง ดวงจาสีน้ำเงินเข้มทอแววนึกสนุก
“ท่าทางเราจะมีแขกซะแล้ว”
เป๊าะ!
>.<.>.<.>.<.>.<.>.<
กริ๊ก!
“เอ๋!?~” มิจิโกะอุทาน ประตูเหล็กเปิดออกอย่างง่ายดายโดยไร้คนเปิด เด็กสาวผลักประตูบานใหญ่เข้าสู่ตัวบ้าน
“นี่น่ะนะ..บ้านผีสิง” มองไปรอบๆตัวอย่างชักไม่แน่ใจ เพราะบรรยากาศที่เงียบๆ เรียบร้อยจนดูน่าแปลก ต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาอยู่เป็นจุดๆ ตัวบ้านขนาดราวๆสองชั้นทอดเงาสูงเหนือหัว
“แปลกจังแหะ…” เลิกคิ้วอย่างงงงันอีกครั้งเมื่อประตูไม้ที่เข้าสู่บ้านเปิดออกอย่างง่ายดาย
…ง่ายเกินไป…
…ยังกับจะเตรียมไว้ต้อนรับเราอย่างงั้นแหละ…
สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ถอดรองเท้าก่อนตะโกน
“มีใครอยู่มั้ยค้า ?!”
…เงียบ…
…ไม่มีเสียงตอบ…
มิจิโกะก้าวเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ช้าๆ โคมระย้าห้อยลงมาจากเพดานทรงโดม บันไดไม้ขัดเงาโค้งงดงาม รูปภาพ เครื่องเรือนต่างๆล้นใหญ่โต หากแต่การจัดวางกลับไม่ทำให้ดูเทอะทะ ไฟสลัวๆทำให้บรรยากาศดูทึมๆชอบกล
“สวัสดีค่า!!!” เด็กสาวก้าวอย่างระมัดระวัง ดวงตาสีน้ำตามอ่อนกวาดมองบานประตูไม้หนาหนักที่เรียงเป็นระยะๆ แจกันกระเบื้องจัดตกแต่งด้วยดอกไม้โทนสีขาว มองแล้วแอบอึ้งอยู่ในใจ
“บ้านผีสิงเหรอเนี่ย !?”
ความคิดนี้แล่นเข้าสู่สมองอย่างรวดเร็ว ก่อนเบิกตากว้างเมื่อเสียงใสๆดังขึ้นจากบันไดเหนือหัว
“หวัดดี !”
มิจิโกะสะบัดหน้าขึ้น เด็กสาวคนหนึ่งมองลงมา ผมสีดำสนิทล้อมกรอบใบหน้าขาว ริมฝีปากสีกุหลาบแย้มเป็นรอยยิ้ม ร่างทั้งร่างอยู่ในชุดสูทที่ดูเรียบร้อย เข้ากับบรรยากาศของบ้าน และดวงตากลมโตสีน้ำเงินเข้ม…
“ไง!~”
ร่างเจ้าของบ้านไถลลงมาตามราวบันได ลงมาจอดที่พื้นเบื้องหน้ามิจิโกะพอดิบพอดี
“หวัดดี !”
เด็กสาวแปลกหน้าทักอีกครั้ง มิจิโกะอ้าปากหวอ ก่อนจะรู้สึกตัว
“อ…อืม หวัดดี…”
“แล้ว…” เด็กสาวผมดำเลิกคิ้วขึ้น ก่อนเอ่ยถาม “…เธอมาที่นี่ทำไม ?”
“อ..เออ”
>.<.>.<.>.<.>.<.>.<
“ฮ่าๆๆ…มิน่าล่ะ”
เสียงฮาครืนดังจากริมฝีปากสีกุหลาบ มือปาดน้ำตาจากดวงตาสีน้ำเงินเข้ม
“ชั้นก็ว่า…ทำไมหมูนี้ถึงมีคนแปลกๆมาด้อมๆมองๆแถวนี้”
มิจิโกะยิ้มแหย ยกถ้วยชาที่เจ้าของบ้านยกมาบริการขึ้นจิบ โต๊ะไม้ตัวยาวในห้องอาหารที่มีคนนั่งแค่สองคนมันดูโหวงเหวงชอบกล ตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองอากาศครึ้มนอกหน้าต่างอย่างไม่สบายใจ
“แล้วเธอก็เลยมาพิสูจน์งั้นสิ” ดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองมิจิโกะด้วยแววตาขบขัน
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ” แก้ตัวแห้งๆ มอเจ้าของบ้านที่ระเบิดหัวเราะอีกครั้ง
“แล้วเจออะไรบ้างมั้ย ?” มิจิโกะแลบลิ้น ก่อนตอบ
“ไม่! “
“คิก” เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงินขยับยิ้มขำ ก่อนยกถ้วยชาขึ้นจิบ เหลือบมองมิจิโกะผ่านขอบถ้วย
“ชั้นเองก็เพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่ออาทิตย์ก่อน” วางถ้วยชาลงบนจานดังกริ๊ก ก่อนประสานมือเกยคาง มองหน้าผู้บุกรุกพร้อมยิ้มน้อยๆ
“ง…งั้นที่เห็นเป็นไฟลอยไปลอยมาก็เธองั้นสิ” มิจิโกะพูดติดอ่าง เจ้าของยิ้มยิ้มกว้างเข้าไปอีก
“ชั้นชอบเทียนน่ะ…มันดูคลาสสิกดี”
“อ…อย่างนั้นหรอ” พูดเกร็งๆ ก่อนมองเด็กสาวประหลาดที่ยังยิ้มได้
“เธอ…อยู่คนเดียวหรอ ?” ที่ถามเพราะบรรยากาศของบ้านหลังใหญ่มันดูวังเวงจนไม่น่าจะมีคนอยู่อีก มองเจ้าของบ้านที่ยิ้มอย่างลึกลับแต่ไม่ให้คำตอบ
“แหม…งั้นชั้นก็มารบกวยเธอนานแล้ว…กลับก่อนละกันนะ” พูดม้วนเดียวจบ ก่อนผลักเก้าอี้ไปด้านหลัง ลูกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว พลางคว้ากระเป๋าที่เก้าอี้ข้างๆ
“ไปล่ะ…บาย! “ รวบรัดตัดความเอาดื้อๆ มองเมฆครึ้มที่ส่อแววจะตกเป็นฝนในอีกไม่ช้าไม่นานนี้
“อือ…บาย” เจ้าของบ้านยิ้ม โบกมือน้อยๆ มอง ‘แขก’ ที่มาเยือนไม่ถึงสิบนาทีวิ่งตื้อออกจากบ้าน
“ปล่อยไปอย่างนี้จะดีหรือคะ…นายท่าน ?” เสียงเล็กๆดังขึ้นจากข้างตัวของเจ้าของบ้านสาว เด็กหญิงตัวเล็กๆ ในชุดกระโปรงบานฟูฟ่องสีชมพูโผล่มายืนตาแป๋ว ราวกับออกมาจากอากาศธาตุ คางของเด็กหญิงเลยขอบโต๊ะมาเพียงเล็กน้อย ดวงตากลมโตบ้องแบ้วของเด็กน้อยมองใบหน้าขาวๆด้านข้างอย่างกังวล
“เป็นห่วงหรอ…ยูเอะ” คำถามจากเด็กสาว ดวงตาสีน้ำเงินเป็นประกายไม่หันมองคนถาม แต่เด็กหญิงตัวน้อยเบิกตาสีฟ้าขึ้น ผมสีทองหยักศกยาวถึงกลางหลังสะท้อนแสงไฟเป็นประกาย
“ไม่ใช่ค่ะ…แต่ว่าปล่อยให้คนที่เข้ามากลับไปอย่างนี้จะดีหรอคะ ?” เด็กหญิงตัวน้อยนามยูเอะถามต่อ แต่ริมฝีปากบางของคนถูกถามกลับขยับแย้มรอยยิ้ม
“ชั้นรู้สึกน่ะสิ…อนาคตของเด็กคนนั้นน่ะ!”
>.<.>.<.>.<.>.<.>.<
“โธ่เอ้ย! นึกว่าจะเป็นผีจริงๆซะอีก”
มิจิโกะบ่น คิ้วขมวดเข้าอย่างเซ็งๆ ขณะสาวเท้ากลับบ้าน ผ่านทุ่งหญ้าโล่งๆที่ปกติไม่ค่อยได้เดินผ่าน ถ้าไม่ได้มาทางนี้น่ะนะ
“เด็กคนนั้นก็แปลกพิลึก” ไพล่ไปคิดถึงคนพิลึกแล้วพาลหงุดหงิด
“ยัยซาโยะ…เจอกันเมื่อไหร่นะ…อ๊ะ!” พูดไม่ทันจบ ฝนที่ทำท่าจะตกมานานก็โปรยน้ำหยดแรกใส่หน้าของเด็กสาวทันที
“อะไรกันน่ะ ! ทำไมมาตกเอาตอนนี้นะ…ร่มก็ไม่มี” จะโวยวายใส่เม็ดฝนที่ร่วงพลูลงใส่ก็ไม่ได้ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกวาดมองหาที่ๆพอจะหลบฝนได้ พลันสายตาเหลือบไปเห็นบ้านไม้เก่าๆพอดี
“มีบ้านอยู่แถวนี้ด้วยหรอเนี่ย ?” แต่ไม่มีเวลาให้คิดมาก สองเท้าพาร่างที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนเข้าหาที่หลบทันที
ก๊อก! ก๊อก!
“มีใครอยู่มั้ยคะ !?” ตะโกนฝ่าเสียงฝนที่ชักจะแรงขึ้นทุกขณะ เสียงตึกๆดังขึ้นจากในบ้านไม้เก่าๆหลังน้อย
“จ้าๆ…เดี๋ยวนะ”
เสียงเหมือนคนแก่ใจดีดังขึ้นจากในบ้าน ประตูเปิดแง้มออกเล็กน้อย ดวงตาใต้แว่นกรอบหนาบนใบหน้าเหี่ยวๆของหญิงชราคนหนึ่งมองออกมา
“อ้าว…มาทำอะไรให้เปียกโชกอย่างนั้นเล่า เข้ามาก่อนซี่…เดี๋ยวไข่หวัดกินกันพอดี” พูดอย่างใจกว้าง ซึ่งมิจิโกะก็ไม่มีเวลามาเกรงใจตอนนี้ รีบก้าวเข้าไปในบ้านตามคำชวน
“เอ้าๆ…นั่งก่อนซี่ ยายจะหาอะไรอุ่นๆให้กิน” หญิงชราๆร่างเล็กในชุดสีเทาพูด ชี้ไปที่เก้าอี้ข้างๆเตาผิงที่เปลวไฟกำลังปะทุเปรี๊ยะๆ เด็กสาวทรุดตัวลงนั่งอย่างเกรงใจน้อยๆ
“กินซะๆ” หญิงชราวางถ้วยบิ่นๆใส่นมจนปริ่มลงตรงหน้ามิจิโกะ
“มาแถวนี้ทำอะไรหรอจ้ะ ?….วันนี้ฝนยิ่งทำท่าจะตกอยู่” เจ้าบ้านถาม นั่งลงตรงข้ามกับเด็กสาว
“ก้อ…คือว่า…” จะให้พูดว่ามาดูบ้านผีสิงก็กระไรอยู่ กำลังนั่งปั้นน้ำเป็นตัวอยู่ในหัว พอดีมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดซะก่อน
“แหม…วันนี้แขกเยอะจริงๆ” หญิงชรายิ้มกว้าง รีบกุลีกุจอไปเปิดประตู
“หวัดดี…ยาย” เสียงคุ้นที่ทำเอามิจิโกะแทบสำลักนม
“ธ…เธอ ที่บ้านนั้น…” ร่างของเด็กสาวในชุดสูทที่เปียกโชกไม่มีชิ้นดีก้าวเข้ามาในบ้าน ฉีกยิ้มพลางทัก
“ไง…เจอกันอีกแล้ว!”
“อ้าว…รู้จักกันหรือนี่” ยายเจ้าของบ้านถาม พลางหัวเราะหึๆในคอ
“ไม่เชิงค่ะยาย” เด็กสาวผมดำตอบ เดินมายืนกลางห้อง
“เธอมาทำอะไรทีนี่ !?” มิจิโกะขมุบขมิบปากเป็นเชิงถาม แต่เด็กาวลึกลับกลับหัวเราะร่า
“ปล้าว…มีธุระกับยายต่างหาก ใช่มั้ยจ้ะ…ยาย” คำสุดท้ายตวัดนัยน์ตาไปมองคนถูกพูดถึงด้วยสายตาคมกริบ ก่อนเอ่ยถามเสียงเฉียบขาด
“คิดจะทำอะไรกันแน่ !?”
“หึๆ “ยายหัวเราะในคอเบาๆ แววตาใจดีเริ่มเปลี่ยนเป็นมากเล่ห์แสนกลในทันใด
“ถ้าจะดูดวิญญาณเด็กคนนี้ล่ะก็…ฝันไปเหอะ!!!” เด็กสาวลึกลับตะโกนกร้าว มิจิโกะมองหน้าคนสองคนในห้องสลับกันอย่างสับสน
ดูดวิญญาณ!?!
“แล้วเจ้าคิดว่าจะทำอะไรข้าได้ล่ะ ?” คำถามเยาะเย้ย มิจิโกะหันไปมอง ก่อนร้องอย่างลืมตัว
เฮ้ย!!!
ที่ๆยายแก่หน้าตาใจดีคนเมื่อกี้ยืนอยู่ กลับถูกแทนที่ด้วยร่างที่เหมือนกับเงาดำๆ เหมือนของเหลวเมือกๆหนืดคล้ายยางมะตอยไหลวนอยู่ทั่วร่าง มิจิโกะสะบัดหน้ามองเด็กสาวลึกลับที่พอจะเป็นที่พึ่งเดียวในยามนี้
“ก้อ…แกคิดว่าชั้นจะทำอะไรได้ล่ะ ?” คำถามไม่แยแสจากเด็กสาวผมดำ แย้มรอยยิ้มกว้าง “ชั้นก็คง…”
วูม!!!
ลมพัดวนอย่างบ้าคลั่งในบ้านที่ไม่มีทางให้ลมเข้าได้ สายลม…พัดวนไปที่ร่างของเด็กสาวลึกลับ
วูบ!!!~
ประกายแสงระยิบระยับสีดำสนิทวิ่งวนอยู่ในสายลมรอบๆมือของเด็กสาว ผมสำพัดปลิวไหว ประกายแสงวิ่งมารวมอยู่ในมือ
หึ…
แย้มรอยยิ้มเหี้ยม ชี้คทาสีดำที่ปรากฏในมือไปทางเงาดำประหลาดที่ยืนเป็นเป้านิ่ง
“น่าแปลกใจจริงๆที่มีวิญญาณหลังเขาที่ไม่รู้จักยมทูต!!!”
>.<.>.<.>.<.>.<.>.<
ตอนแรกอ่าค่ะ...ชอบไม่ชอบช่วยแนะนำด้วยนะคะ
เสียงฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ปราณีปราศรัย เม็ดฝนเล็กๆเย็นบาดเนื้อราวกับคมมีดกรีดลงบนหินผา หมู่เมฆครึ้มเคลื่อนเข้าบดบังแสงดาว
เปรี้ยง!
สายฟ้าฟาดเปรี้ยง แสงสว่างวาบส่องให้เห็นลานหินโล่งหน้าผาสูงชันราวกับถูกตัดด้วยมีดที่มองไม่เห็น
เฮ้อ!
เสียงถอนหายใจดังจากริมฝีปากสีกุหลาบ น้ฝนเย็นเฉียบต้องใบหน้าขาวที่ถูกผมสีดำสนิทปิดไปกว่าครึ่ง แพขนตาแนบแก้มเนียน ข้อมือทั้งสองข้างถูกพันธนาการไว้กับหินผาสูงเกือบๆสองร้อยเมตร
“เกือบปีแล้วสินะ…”
เปรี้ยง!
อสุนีบาตฟาดลงตรงหน้าร่างบาง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจ้องมองไปเบื้องหน้าราวกับรอคอยการปรากฏของอะไรบางอย่าง โดยไม่ใส่ใจแม้ร่างที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนของตัวเอง
ไม่นาน…สิ่งที่รอคอยก็มาถึง…
วิ้ง!
ดวงแสงสีดำปรากฏขึ้นเหนือร่างบางเล็กน้อย สายลมพัดไหวอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่แสงสีดำลอยมาหยุดเบื้องหน้าดวงตาสีน้ำเงิน
วูบ!!
ดวงแสงสีดำหมุนคว้าง ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นอะไรบางอย่าง
“ตามสัญญานะ…”
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเดาอารมณ์ยาก
วิ้ง!!
กุญแจสีทองปรากฏขึ้นแทนที่ดวงแสงสีดำ ก่อนที่มันจะเคลื่อนเข้ามาปลดพันธนาการสีดำด้วยตัวเอง…ราวกับเวทย์มนต์…
กริ๊ก!
เสียงเบาแสนเบาดังแทรกเสียงฝน ข้อมือข้างหนึ่งหลุดจากพันธนาการ ริมฝีปากบางสะบัดรอยยิ้มมากขึ้น
“อ๊ะ!!!ขอบใจมาก…อีกข้างชั้นไขเองได้”
กุญแจสีทองชะงักเล็กน้อยราวกับชั่งใจ ก่อนลอยมาอยู่ในมือ
หึ…
จับกุญแจสีทองบิดเพียงเล็กน้อย พันธนาการที่ตรึงร่างบางเอาไว้หนึ่งปีเต็มก็หลุดออกอย่างง่ายดาย
แต่…
วูบ!!!
ร่างบางลอยละลิ่วลงสู่พื้นด้วยความเร็วเกินกว่าสายตามนุษย์จะมองทัน จากความสูงที่ไร้โอกาสรอด…สู่เงื้อมมือยมทูตเบื้องล่าง
พรึ่บ!!!
ปีกสีดำสนิทราวกับปีกค้างคาวกางสยายออกจากกลางหลัง ร่างลอยคว้างนิดหนึ่ง ก่อนร่อนลงแตะพื้นศิลาสีดำสนิทอย่างนิ่มนวล ปีกสีดำสลายกลายเป็นอากาศธาตุทันที
“ขอบใจมาก…”
นัยน์ตาสีน้ำเงินมองกุญแจสีทองที่สลักเสลาอย่างงดงามในมือ แย้มรอยยิ้ม ก่อนกำมือแน่น มองตรงผ่านสายฝนไปยังความมืดมิดว่างเปล่าเบื้องหน้าด้วยแววตามุ่งมั่น ลั่นวาจาหนักแน่น
“ชั้นก็รักษาสัญญาเหมือนกัน!!!”
>.<.>.<.>.<.>.<.>.<
“หา! คฤหาสน์ผีสิง!?”
เสียงตะโกนอย่างคนลืมตัวดังลั่นจนคนแทบทั้งห้องหันมามอง เพื่อนสาวตรงหน้ารีบส่งเสียงชู่ว์ มองครูที่สอนอยู่หน้าชั้นอย่างหวาดๆ
“ใช่ๆ…เขตหก เลยร้านราเมงไปหน่อยนะ” ดวงตาสีน้ำตาลลุกวาวด้วยความตื่นเต้น
“คฤหาสน์ที่เค้าลือกันน่ะหรอ ?” คำถามรัวเร็วจนเพื่อนสาวเบ้หน้า
“อือ…นั่นแหละ เดี๋ยวนี้นะ…มีดวงไฟลอยไปลอยมาด้วยล่ะ เห็นว่ามีคนเดินผ่านแถวนั้นตอนมืดๆแล้วเจอเงาประหลาดๆบนหลังคาด้วยนะ”
“โห…” เสียงลากยาวอย่างให้ความสนใจเต็มที่ “…แล้วซาโยะไปพิสูจน์มารึยังอ่ะ”
“ไม่ง่ะ..” เสียงเจ้าของนามซาโยะตอบ ส่ายหน้ายิก “ชั้นไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้แบบมิจิโกะนี่”
มาวารุ มิจิโกะยิ้มแป้น กวาดข้าวของทั้งหมดลงกระเป๋า แทบกลั้นใจรอเสียงออด พลางมองฟ้าครึ้มจากหน้าต่างถัดจากที่ว่างข้างตัว
กริ๊ง!!!
เสียงระฆังสวรรค์ที่รอคอยดังขึ้น นักเรียนทั้งหมดกวาดข้างของใส่กระเป๋าราวกับหนีลูกระเบิด ภายในสามวินาที ทั้งห้องก็เหลือแต่ครูยืนอยู่คนเดียว
“ว้าว! จะเป็นผีแบบไหนกันน้า” มิจิโกะร้องเป็นเพลง สายตามองหาร้านราเมงที่เพื่อนสาวพูดถึง
“อ๊ะ! นั่นไง” สายตาไปสะดุดกับร้านราเมงที่มีคนประปราย มองเลยถัดไปก่อนขมวดคิ้ว ก้าวฉับๆไปยืนหน้าร้านราเมงอย่างข้องใจ
“ยัยซาโยะ…โกหกกันรึเปล่าเนี่ย!?~ ไม่เห็นมีเล…”
พูดได้ไม่ทันจบคำ บ้านเก่าๆหลังหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าทันทีราวกับเล่นกล แค่เดินเลยหน้าร้านราเมงไปเพียงสามก้าว
“โห…..”
ลากเสียงยาว ตามองประตูเหล็กสีดำบานใหญ่อย่างตะลึง รั้วสีขาวทอดรอบตัวบ้านที่กินอาณาเขตเกือบครึ่งกิโลเมตร มองผ่านประตูเข้าไปเป็นสนามหญ้าตัดเรียบ ราวกับได้รับการดูแลอย่างดีทั้งๆที่เป็นบ้านร้าง ทางเดินสีขาวทอดยาวสู่ตัวบ้านขนาดใหญ่แบบยุโรป ดุน่ากลัวเข้ากับฉากหลังที่เป็นฟ้าสีเทา ไม่น่าเชื่อว่าจะมีบ้านเก่าอย่างนี้ผุดขึ้นมากลางดงตึกระฟ้า
“ท่าทางน่ากลัวแฮะ…เหมาะกับเรื่องผีๆดีจัง” มิจิโกะแตะประตูเหล็กอย่างทึ่งๆ
“เอาล่ะ…ลองเข้าไปดูกันดีกว่า !”
>.<.>.<.>.<.>.<.>.<
“อืม…”
ริมฝีบางคลี่ยิ้ม ปล่อยผ้าม่านหนาหนักให้ทิ้งตัวลงแนบหน้าต่างบานใหญ่ ก่อนหันกลับมาที่ห้องขนาดใหญ่ ตกแต่งด้วยไม้สีเข้ม เครื่องเรือนแต่ละชิ้นใหญ่โตเกินร่างบางหลายเท่า ตู้หนังสือวางเรียงราย แต่ละตู้มีหนังสือวางเต็ม ตั้งแต่เล่มเล็กเท่ากล่องไม้ขีด ไปจนถึงเล่มใหญ่หนาหนักขนาดบานหน้าต่างย่อมๆ เตาผิงขนาดใหญ่ตั้งอยู่อีกฟากนึงของห้อง ดวงจาสีน้ำเงินเข้มทอแววนึกสนุก
“ท่าทางเราจะมีแขกซะแล้ว”
เป๊าะ!
>.<.>.<.>.<.>.<.>.<
กริ๊ก!
“เอ๋!?~” มิจิโกะอุทาน ประตูเหล็กเปิดออกอย่างง่ายดายโดยไร้คนเปิด เด็กสาวผลักประตูบานใหญ่เข้าสู่ตัวบ้าน
“นี่น่ะนะ..บ้านผีสิง” มองไปรอบๆตัวอย่างชักไม่แน่ใจ เพราะบรรยากาศที่เงียบๆ เรียบร้อยจนดูน่าแปลก ต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาอยู่เป็นจุดๆ ตัวบ้านขนาดราวๆสองชั้นทอดเงาสูงเหนือหัว
“แปลกจังแหะ…” เลิกคิ้วอย่างงงงันอีกครั้งเมื่อประตูไม้ที่เข้าสู่บ้านเปิดออกอย่างง่ายดาย
…ง่ายเกินไป…
…ยังกับจะเตรียมไว้ต้อนรับเราอย่างงั้นแหละ…
สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ถอดรองเท้าก่อนตะโกน
“มีใครอยู่มั้ยค้า ?!”
…เงียบ…
…ไม่มีเสียงตอบ…
มิจิโกะก้าวเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ช้าๆ โคมระย้าห้อยลงมาจากเพดานทรงโดม บันไดไม้ขัดเงาโค้งงดงาม รูปภาพ เครื่องเรือนต่างๆล้นใหญ่โต หากแต่การจัดวางกลับไม่ทำให้ดูเทอะทะ ไฟสลัวๆทำให้บรรยากาศดูทึมๆชอบกล
“สวัสดีค่า!!!” เด็กสาวก้าวอย่างระมัดระวัง ดวงตาสีน้ำตามอ่อนกวาดมองบานประตูไม้หนาหนักที่เรียงเป็นระยะๆ แจกันกระเบื้องจัดตกแต่งด้วยดอกไม้โทนสีขาว มองแล้วแอบอึ้งอยู่ในใจ
“บ้านผีสิงเหรอเนี่ย !?”
ความคิดนี้แล่นเข้าสู่สมองอย่างรวดเร็ว ก่อนเบิกตากว้างเมื่อเสียงใสๆดังขึ้นจากบันไดเหนือหัว
“หวัดดี !”
มิจิโกะสะบัดหน้าขึ้น เด็กสาวคนหนึ่งมองลงมา ผมสีดำสนิทล้อมกรอบใบหน้าขาว ริมฝีปากสีกุหลาบแย้มเป็นรอยยิ้ม ร่างทั้งร่างอยู่ในชุดสูทที่ดูเรียบร้อย เข้ากับบรรยากาศของบ้าน และดวงตากลมโตสีน้ำเงินเข้ม…
“ไง!~”
ร่างเจ้าของบ้านไถลลงมาตามราวบันได ลงมาจอดที่พื้นเบื้องหน้ามิจิโกะพอดิบพอดี
“หวัดดี !”
เด็กสาวแปลกหน้าทักอีกครั้ง มิจิโกะอ้าปากหวอ ก่อนจะรู้สึกตัว
“อ…อืม หวัดดี…”
“แล้ว…” เด็กสาวผมดำเลิกคิ้วขึ้น ก่อนเอ่ยถาม “…เธอมาที่นี่ทำไม ?”
“อ..เออ”
>.<.>.<.>.<.>.<.>.<
“ฮ่าๆๆ…มิน่าล่ะ”
เสียงฮาครืนดังจากริมฝีปากสีกุหลาบ มือปาดน้ำตาจากดวงตาสีน้ำเงินเข้ม
“ชั้นก็ว่า…ทำไมหมูนี้ถึงมีคนแปลกๆมาด้อมๆมองๆแถวนี้”
มิจิโกะยิ้มแหย ยกถ้วยชาที่เจ้าของบ้านยกมาบริการขึ้นจิบ โต๊ะไม้ตัวยาวในห้องอาหารที่มีคนนั่งแค่สองคนมันดูโหวงเหวงชอบกล ตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองอากาศครึ้มนอกหน้าต่างอย่างไม่สบายใจ
“แล้วเธอก็เลยมาพิสูจน์งั้นสิ” ดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองมิจิโกะด้วยแววตาขบขัน
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ” แก้ตัวแห้งๆ มอเจ้าของบ้านที่ระเบิดหัวเราะอีกครั้ง
“แล้วเจออะไรบ้างมั้ย ?” มิจิโกะแลบลิ้น ก่อนตอบ
“ไม่! “
“คิก” เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงินขยับยิ้มขำ ก่อนยกถ้วยชาขึ้นจิบ เหลือบมองมิจิโกะผ่านขอบถ้วย
“ชั้นเองก็เพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่ออาทิตย์ก่อน” วางถ้วยชาลงบนจานดังกริ๊ก ก่อนประสานมือเกยคาง มองหน้าผู้บุกรุกพร้อมยิ้มน้อยๆ
“ง…งั้นที่เห็นเป็นไฟลอยไปลอยมาก็เธองั้นสิ” มิจิโกะพูดติดอ่าง เจ้าของยิ้มยิ้มกว้างเข้าไปอีก
“ชั้นชอบเทียนน่ะ…มันดูคลาสสิกดี”
“อ…อย่างนั้นหรอ” พูดเกร็งๆ ก่อนมองเด็กสาวประหลาดที่ยังยิ้มได้
“เธอ…อยู่คนเดียวหรอ ?” ที่ถามเพราะบรรยากาศของบ้านหลังใหญ่มันดูวังเวงจนไม่น่าจะมีคนอยู่อีก มองเจ้าของบ้านที่ยิ้มอย่างลึกลับแต่ไม่ให้คำตอบ
“แหม…งั้นชั้นก็มารบกวยเธอนานแล้ว…กลับก่อนละกันนะ” พูดม้วนเดียวจบ ก่อนผลักเก้าอี้ไปด้านหลัง ลูกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว พลางคว้ากระเป๋าที่เก้าอี้ข้างๆ
“ไปล่ะ…บาย! “ รวบรัดตัดความเอาดื้อๆ มองเมฆครึ้มที่ส่อแววจะตกเป็นฝนในอีกไม่ช้าไม่นานนี้
“อือ…บาย” เจ้าของบ้านยิ้ม โบกมือน้อยๆ มอง ‘แขก’ ที่มาเยือนไม่ถึงสิบนาทีวิ่งตื้อออกจากบ้าน
“ปล่อยไปอย่างนี้จะดีหรือคะ…นายท่าน ?” เสียงเล็กๆดังขึ้นจากข้างตัวของเจ้าของบ้านสาว เด็กหญิงตัวเล็กๆ ในชุดกระโปรงบานฟูฟ่องสีชมพูโผล่มายืนตาแป๋ว ราวกับออกมาจากอากาศธาตุ คางของเด็กหญิงเลยขอบโต๊ะมาเพียงเล็กน้อย ดวงตากลมโตบ้องแบ้วของเด็กน้อยมองใบหน้าขาวๆด้านข้างอย่างกังวล
“เป็นห่วงหรอ…ยูเอะ” คำถามจากเด็กสาว ดวงตาสีน้ำเงินเป็นประกายไม่หันมองคนถาม แต่เด็กหญิงตัวน้อยเบิกตาสีฟ้าขึ้น ผมสีทองหยักศกยาวถึงกลางหลังสะท้อนแสงไฟเป็นประกาย
“ไม่ใช่ค่ะ…แต่ว่าปล่อยให้คนที่เข้ามากลับไปอย่างนี้จะดีหรอคะ ?” เด็กหญิงตัวน้อยนามยูเอะถามต่อ แต่ริมฝีปากบางของคนถูกถามกลับขยับแย้มรอยยิ้ม
“ชั้นรู้สึกน่ะสิ…อนาคตของเด็กคนนั้นน่ะ!”
>.<.>.<.>.<.>.<.>.<
“โธ่เอ้ย! นึกว่าจะเป็นผีจริงๆซะอีก”
มิจิโกะบ่น คิ้วขมวดเข้าอย่างเซ็งๆ ขณะสาวเท้ากลับบ้าน ผ่านทุ่งหญ้าโล่งๆที่ปกติไม่ค่อยได้เดินผ่าน ถ้าไม่ได้มาทางนี้น่ะนะ
“เด็กคนนั้นก็แปลกพิลึก” ไพล่ไปคิดถึงคนพิลึกแล้วพาลหงุดหงิด
“ยัยซาโยะ…เจอกันเมื่อไหร่นะ…อ๊ะ!” พูดไม่ทันจบ ฝนที่ทำท่าจะตกมานานก็โปรยน้ำหยดแรกใส่หน้าของเด็กสาวทันที
“อะไรกันน่ะ ! ทำไมมาตกเอาตอนนี้นะ…ร่มก็ไม่มี” จะโวยวายใส่เม็ดฝนที่ร่วงพลูลงใส่ก็ไม่ได้ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกวาดมองหาที่ๆพอจะหลบฝนได้ พลันสายตาเหลือบไปเห็นบ้านไม้เก่าๆพอดี
“มีบ้านอยู่แถวนี้ด้วยหรอเนี่ย ?” แต่ไม่มีเวลาให้คิดมาก สองเท้าพาร่างที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนเข้าหาที่หลบทันที
ก๊อก! ก๊อก!
“มีใครอยู่มั้ยคะ !?” ตะโกนฝ่าเสียงฝนที่ชักจะแรงขึ้นทุกขณะ เสียงตึกๆดังขึ้นจากในบ้านไม้เก่าๆหลังน้อย
“จ้าๆ…เดี๋ยวนะ”
เสียงเหมือนคนแก่ใจดีดังขึ้นจากในบ้าน ประตูเปิดแง้มออกเล็กน้อย ดวงตาใต้แว่นกรอบหนาบนใบหน้าเหี่ยวๆของหญิงชราคนหนึ่งมองออกมา
“อ้าว…มาทำอะไรให้เปียกโชกอย่างนั้นเล่า เข้ามาก่อนซี่…เดี๋ยวไข่หวัดกินกันพอดี” พูดอย่างใจกว้าง ซึ่งมิจิโกะก็ไม่มีเวลามาเกรงใจตอนนี้ รีบก้าวเข้าไปในบ้านตามคำชวน
“เอ้าๆ…นั่งก่อนซี่ ยายจะหาอะไรอุ่นๆให้กิน” หญิงชราๆร่างเล็กในชุดสีเทาพูด ชี้ไปที่เก้าอี้ข้างๆเตาผิงที่เปลวไฟกำลังปะทุเปรี๊ยะๆ เด็กสาวทรุดตัวลงนั่งอย่างเกรงใจน้อยๆ
“กินซะๆ” หญิงชราวางถ้วยบิ่นๆใส่นมจนปริ่มลงตรงหน้ามิจิโกะ
“มาแถวนี้ทำอะไรหรอจ้ะ ?….วันนี้ฝนยิ่งทำท่าจะตกอยู่” เจ้าบ้านถาม นั่งลงตรงข้ามกับเด็กสาว
“ก้อ…คือว่า…” จะให้พูดว่ามาดูบ้านผีสิงก็กระไรอยู่ กำลังนั่งปั้นน้ำเป็นตัวอยู่ในหัว พอดีมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดซะก่อน
“แหม…วันนี้แขกเยอะจริงๆ” หญิงชรายิ้มกว้าง รีบกุลีกุจอไปเปิดประตู
“หวัดดี…ยาย” เสียงคุ้นที่ทำเอามิจิโกะแทบสำลักนม
“ธ…เธอ ที่บ้านนั้น…” ร่างของเด็กสาวในชุดสูทที่เปียกโชกไม่มีชิ้นดีก้าวเข้ามาในบ้าน ฉีกยิ้มพลางทัก
“ไง…เจอกันอีกแล้ว!”
“อ้าว…รู้จักกันหรือนี่” ยายเจ้าของบ้านถาม พลางหัวเราะหึๆในคอ
“ไม่เชิงค่ะยาย” เด็กสาวผมดำตอบ เดินมายืนกลางห้อง
“เธอมาทำอะไรทีนี่ !?” มิจิโกะขมุบขมิบปากเป็นเชิงถาม แต่เด็กาวลึกลับกลับหัวเราะร่า
“ปล้าว…มีธุระกับยายต่างหาก ใช่มั้ยจ้ะ…ยาย” คำสุดท้ายตวัดนัยน์ตาไปมองคนถูกพูดถึงด้วยสายตาคมกริบ ก่อนเอ่ยถามเสียงเฉียบขาด
“คิดจะทำอะไรกันแน่ !?”
“หึๆ “ยายหัวเราะในคอเบาๆ แววตาใจดีเริ่มเปลี่ยนเป็นมากเล่ห์แสนกลในทันใด
“ถ้าจะดูดวิญญาณเด็กคนนี้ล่ะก็…ฝันไปเหอะ!!!” เด็กสาวลึกลับตะโกนกร้าว มิจิโกะมองหน้าคนสองคนในห้องสลับกันอย่างสับสน
ดูดวิญญาณ!?!
“แล้วเจ้าคิดว่าจะทำอะไรข้าได้ล่ะ ?” คำถามเยาะเย้ย มิจิโกะหันไปมอง ก่อนร้องอย่างลืมตัว
เฮ้ย!!!
ที่ๆยายแก่หน้าตาใจดีคนเมื่อกี้ยืนอยู่ กลับถูกแทนที่ด้วยร่างที่เหมือนกับเงาดำๆ เหมือนของเหลวเมือกๆหนืดคล้ายยางมะตอยไหลวนอยู่ทั่วร่าง มิจิโกะสะบัดหน้ามองเด็กสาวลึกลับที่พอจะเป็นที่พึ่งเดียวในยามนี้
“ก้อ…แกคิดว่าชั้นจะทำอะไรได้ล่ะ ?” คำถามไม่แยแสจากเด็กสาวผมดำ แย้มรอยยิ้มกว้าง “ชั้นก็คง…”
วูม!!!
ลมพัดวนอย่างบ้าคลั่งในบ้านที่ไม่มีทางให้ลมเข้าได้ สายลม…พัดวนไปที่ร่างของเด็กสาวลึกลับ
วูบ!!!~
ประกายแสงระยิบระยับสีดำสนิทวิ่งวนอยู่ในสายลมรอบๆมือของเด็กสาว ผมสำพัดปลิวไหว ประกายแสงวิ่งมารวมอยู่ในมือ
หึ…
แย้มรอยยิ้มเหี้ยม ชี้คทาสีดำที่ปรากฏในมือไปทางเงาดำประหลาดที่ยืนเป็นเป้านิ่ง
“น่าแปลกใจจริงๆที่มีวิญญาณหลังเขาที่ไม่รู้จักยมทูต!!!”
>.<.>.<.>.<.>.<.>.<
ตอนแรกอ่าค่ะ...ชอบไม่ชอบช่วยแนะนำด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น