ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : !! .*\"*. LoVE iN mY hEArT 1 .*\"*. !!
ความทรงจำ... เก่าๆ
ที่อยากจะลืมให้ได้
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมานั่งคิด...
แล้วรู้สึกเป็นทุกข์ขึ้นมาอีก...
แต่ทำไม...
ทำไมถึงลืมไม่ได้เสียที...
........................................
12 พฤษภาคม 2530
อืม... วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรกแล้วสินะ วันที่ฉันได้เป็นสาวมัธยมปลายวันแรก คิดแล้วก็อดดีใจไม่ได้
...ชุดนักเรียนตัวใหม่ รองเท้าคู่ใหม่ กระเป๋านักเรียนใบใหม่...
กำลังเฝ้ารอให้ฉันนำมันไปใช้อย่างใจจดใจจ่อ
12 พฤษภาคม 2530 ที่ห้องเรียน ม.4/2
ใช่... ฉันได้อยู่ห้อง ม.4/2 ซึ่งมันก็เป็นห้องที่รวมนักเรียนหัวกะทิเอาไว้ทั้งนั้น นั่นมันก็ดีอยู่หรอก ถ้าแม่รู้ว่าฉันได้มาเรียนห้องที่เอาเฉพาะนักเรียนหัวกะทิมาไว้รวมกัน แต่... เพื่อนของฉันกลับแยกย้ายกระจัดกระจายไปอยู่ที่ห้องอื่นเนี่ยสิ...ปัญหา
พอฉันเปิดประตูเข้ามาทุกคนก็พากันจ้องมองฉัน
ก็แน่ล่ะสิ... ใครๆต่างก็รู้จักฉันดี เพราะว่าฉันเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าของกิจการยักษ์ใหญ่ในประเทศนี้...
พวกคนในห้องทั้งหลายทั้งชาย และหญิงต่างก็มารุมล้อมฉัน ทำมาเป็นตีสนิทกับฉัน
มันน่าเบื่อจริงๆที่ทุกคนต่างมารุมล้อมฉันเพียงเพราะว่าฉันเป็นลูกเจ้าของบริษัท ทำไมนะ เพื่อนที่ดีมันถึงหาได้ยากขนาดนี้
ฉันมองนาฬิกาข้อมือสีฟ้าอ่อนๆ ซึ่งในตอนนี้เข็มยาวกำลังชี้ไปที่เลข 9 ส่วนเข็มสั้นก็เกือบๆจะถึงเลข 8 เเล้ว
ยังเหลือเวลาอีกตั้ง 15 นาที...
ไปหาเฟิร์นดีกว่า...
เฟิร์นเป็นเพื่อนสนิทของฉัน เธอเป็นคนน่ารัก นิสัยดี เสียอย่างที่เธอเรียนไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ไม่งั้นเธอคงจะเป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟคที่สุดแน่ๆ พ่อแม่ของเธอก็ทำธุรกิจค้าผ้าไหมไทย ได้เงินมาทีก็ไม่ใช่น้อยเลย
อ๊ะ... เจอเฟิร์นแล้ว
“เฟิร์น” ฉันเรียก
“อ้าว! พร เธอมาทำอะไรที่นี้น่ะ ทำไมไม่ไปเข้าห้องเรียนล่ะ”
อ๋อ! ลืมบอกไปว่าฉันชื่อพร เด็กผู่หญิงที่ไม่มีอะไรดีนอกจากสมองอย่างเดียว (ฉันไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่แม่เป็นคนบอกกับฉันอย่างนั้นหนิ)
“แหม... คนอุตส่าห์มาหาทั้งที่กะว่าจะชวนไปกินข้าวกลางวันด้วยกันน่ะ จะได้หรือปล่าว?”
“ได้สิ” เฟิร์นตอบพลางส่งยิ้มมาให้
หลังจากนั้น... เสียงออดก็ดังขึ้น ฉันก็เลยเดินกลับเข้าห้องไป
ทุกอย่างยังน่าเบื่อเหมือนเดิม เพื่อนที่ต่างมารุมล้อมฉันยังกับอะไรดี ทำมาเป็นตีสนิทกับฉัน ทั้งๆที่ไม่ได้จริงใจอะไรซักหน่อย จะบอกให้นะว่าเพื่อนที่ฉันไว้ใจก็มีแค่เฟิร์นคนเดียวเท่านั้น...
12 พฤษภาคม 2530 หลังเลิกเรียน
ตายจริง! ตอนที่ฉันกำลังจาออกจากประตูโรงเรียน ฉันก็นึกขึ้นได้ว่า ฉันลืมสมุดบันทึกเล่มนี้เอาไว้บนโต๊ะ แย่จริงๆเชียว
พอฉันเดินเปิดประตูห้องเรียนเข้าไป เพื่อที่จะเข้าไปหยิบสมุดบันทึกเล่มนี้ออกมา ฉันก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง นั่งอยู่ตรงริมหน้าต่าง สายตาของเขาจ้องมองไปที่แผ่นฟ้า เขามองแผ่นฟ้าราวกับจะรู้ให้ได้เลยว่าข้างในแผ่นฟ้าอันกว้างใหญ่นี้มีอะไรซ่อนอยู่หรือไม่
นัยน์ตาของเขาเรียวสวยมาก แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเศร้า ผมสีดำสนิท ที่เคลื่อนไหวไปตามสายลมที่พัดมา มันชวนให้หลงใหลมาก
ฉันยอมรับว่าฉันเห็นผู้ชายคนนั้นแล้วฉันก็ลงรักเขาทันที กระเป๋านักเรียนที่ถืออยู่ในก็หล่นลงมาอยู่ตรงรองเท้า ชายคนนั้นหันมามองฉัน
“ในห้องเรียนเรามีคนที่หล่อขนาดนี้เชียวหรอ?” ฉันคิด
“เธอเป็นใคร?” เสียงของเขาดังขึ้น
อะไรกัน เขาไม่รู้จักฉันหรอกหรือ?
“เป็นใครแล้วจะทำไมล่ะ” ฉันตอบแบบกวนๆกลับไป นั่นคงจะทำให้เขาโกรธน่าดู เขาถึงมองฉันแบบค้อนๆ แล้วก็หันหน้ากลับไป...
12 ตุลาคม 2530 ตอนเที่ยงคืน
โอ๊ยยย... ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย เอาแต่เฝ้าคิดถึงแต่เรื่องตาคนนั้นตลอดเลย โธ่!โธ่!โธ่! ใครจะให้คำตอบฉันได้บ้างเนี่ยว่าฉันเป็นอะไรไป จะโทรหาเฟิร์นหรอ? ก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก นี่มันตั้งเที่ยงคืนแล้วนะ เฟิร์นคงจาหลับไปแล้วล่ะ แย่จังเลย
ที่อยากจะลืมให้ได้
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมานั่งคิด...
แล้วรู้สึกเป็นทุกข์ขึ้นมาอีก...
แต่ทำไม...
ทำไมถึงลืมไม่ได้เสียที...
........................................
12 พฤษภาคม 2530
อืม... วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรกแล้วสินะ วันที่ฉันได้เป็นสาวมัธยมปลายวันแรก คิดแล้วก็อดดีใจไม่ได้
...ชุดนักเรียนตัวใหม่ รองเท้าคู่ใหม่ กระเป๋านักเรียนใบใหม่...
กำลังเฝ้ารอให้ฉันนำมันไปใช้อย่างใจจดใจจ่อ
12 พฤษภาคม 2530 ที่ห้องเรียน ม.4/2
ใช่... ฉันได้อยู่ห้อง ม.4/2 ซึ่งมันก็เป็นห้องที่รวมนักเรียนหัวกะทิเอาไว้ทั้งนั้น นั่นมันก็ดีอยู่หรอก ถ้าแม่รู้ว่าฉันได้มาเรียนห้องที่เอาเฉพาะนักเรียนหัวกะทิมาไว้รวมกัน แต่... เพื่อนของฉันกลับแยกย้ายกระจัดกระจายไปอยู่ที่ห้องอื่นเนี่ยสิ...ปัญหา
พอฉันเปิดประตูเข้ามาทุกคนก็พากันจ้องมองฉัน
ก็แน่ล่ะสิ... ใครๆต่างก็รู้จักฉันดี เพราะว่าฉันเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าของกิจการยักษ์ใหญ่ในประเทศนี้...
พวกคนในห้องทั้งหลายทั้งชาย และหญิงต่างก็มารุมล้อมฉัน ทำมาเป็นตีสนิทกับฉัน
มันน่าเบื่อจริงๆที่ทุกคนต่างมารุมล้อมฉันเพียงเพราะว่าฉันเป็นลูกเจ้าของบริษัท ทำไมนะ เพื่อนที่ดีมันถึงหาได้ยากขนาดนี้
ฉันมองนาฬิกาข้อมือสีฟ้าอ่อนๆ ซึ่งในตอนนี้เข็มยาวกำลังชี้ไปที่เลข 9 ส่วนเข็มสั้นก็เกือบๆจะถึงเลข 8 เเล้ว
ยังเหลือเวลาอีกตั้ง 15 นาที...
ไปหาเฟิร์นดีกว่า...
เฟิร์นเป็นเพื่อนสนิทของฉัน เธอเป็นคนน่ารัก นิสัยดี เสียอย่างที่เธอเรียนไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ไม่งั้นเธอคงจะเป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟคที่สุดแน่ๆ พ่อแม่ของเธอก็ทำธุรกิจค้าผ้าไหมไทย ได้เงินมาทีก็ไม่ใช่น้อยเลย
อ๊ะ... เจอเฟิร์นแล้ว
“เฟิร์น” ฉันเรียก
“อ้าว! พร เธอมาทำอะไรที่นี้น่ะ ทำไมไม่ไปเข้าห้องเรียนล่ะ”
อ๋อ! ลืมบอกไปว่าฉันชื่อพร เด็กผู่หญิงที่ไม่มีอะไรดีนอกจากสมองอย่างเดียว (ฉันไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่แม่เป็นคนบอกกับฉันอย่างนั้นหนิ)
“แหม... คนอุตส่าห์มาหาทั้งที่กะว่าจะชวนไปกินข้าวกลางวันด้วยกันน่ะ จะได้หรือปล่าว?”
“ได้สิ” เฟิร์นตอบพลางส่งยิ้มมาให้
หลังจากนั้น... เสียงออดก็ดังขึ้น ฉันก็เลยเดินกลับเข้าห้องไป
ทุกอย่างยังน่าเบื่อเหมือนเดิม เพื่อนที่ต่างมารุมล้อมฉันยังกับอะไรดี ทำมาเป็นตีสนิทกับฉัน ทั้งๆที่ไม่ได้จริงใจอะไรซักหน่อย จะบอกให้นะว่าเพื่อนที่ฉันไว้ใจก็มีแค่เฟิร์นคนเดียวเท่านั้น...
12 พฤษภาคม 2530 หลังเลิกเรียน
ตายจริง! ตอนที่ฉันกำลังจาออกจากประตูโรงเรียน ฉันก็นึกขึ้นได้ว่า ฉันลืมสมุดบันทึกเล่มนี้เอาไว้บนโต๊ะ แย่จริงๆเชียว
พอฉันเดินเปิดประตูห้องเรียนเข้าไป เพื่อที่จะเข้าไปหยิบสมุดบันทึกเล่มนี้ออกมา ฉันก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง นั่งอยู่ตรงริมหน้าต่าง สายตาของเขาจ้องมองไปที่แผ่นฟ้า เขามองแผ่นฟ้าราวกับจะรู้ให้ได้เลยว่าข้างในแผ่นฟ้าอันกว้างใหญ่นี้มีอะไรซ่อนอยู่หรือไม่
นัยน์ตาของเขาเรียวสวยมาก แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเศร้า ผมสีดำสนิท ที่เคลื่อนไหวไปตามสายลมที่พัดมา มันชวนให้หลงใหลมาก
ฉันยอมรับว่าฉันเห็นผู้ชายคนนั้นแล้วฉันก็ลงรักเขาทันที กระเป๋านักเรียนที่ถืออยู่ในก็หล่นลงมาอยู่ตรงรองเท้า ชายคนนั้นหันมามองฉัน
“ในห้องเรียนเรามีคนที่หล่อขนาดนี้เชียวหรอ?” ฉันคิด
“เธอเป็นใคร?” เสียงของเขาดังขึ้น
อะไรกัน เขาไม่รู้จักฉันหรอกหรือ?
“เป็นใครแล้วจะทำไมล่ะ” ฉันตอบแบบกวนๆกลับไป นั่นคงจะทำให้เขาโกรธน่าดู เขาถึงมองฉันแบบค้อนๆ แล้วก็หันหน้ากลับไป...
12 ตุลาคม 2530 ตอนเที่ยงคืน
โอ๊ยยย... ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย เอาแต่เฝ้าคิดถึงแต่เรื่องตาคนนั้นตลอดเลย โธ่!โธ่!โธ่! ใครจะให้คำตอบฉันได้บ้างเนี่ยว่าฉันเป็นอะไรไป จะโทรหาเฟิร์นหรอ? ก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก นี่มันตั้งเที่ยงคืนแล้วนะ เฟิร์นคงจาหลับไปแล้วล่ะ แย่จังเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น