ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue - ครอบครัวชินโด
คุยกันก่อนอ่าน
อือ แฟนฟิคอันนี้เป็นแฟนฟิคจากเรื่อง Hikaru no Go ที่จบลงไปนานแล้วแบบค้านสายตาผู้อ่านที่ยังอยากให้มีเรื่องนี้ต่ออีก และเป็นแฟนฟิคอีกอันหนึ่งที่ผมชอบมาก เพราะมีพล็อตและเนื้อหาที่แปลกไปจากแฟนฟิคอันอื่นของเรื่องนี้ค่อนข้างมาก (ส่วนใหญ่หนักไปทาง Y ^^;; ) เดิมทีเรื่องนี้อยู่ในเวบ fanfiction.net ครับ แต่เอามาแปลเป็นภาษาไทยโดยคุณ deepriver ลงเป็นตอนๆ อยู่ในเวบ pantip อยู่พักหนึ่งก็ต้องหยุดไปเพราะคนเขียนเขียนต่อไม่จบ
ดังนั้น ผมเลยจะลองเขียนต่อจากตอนสุดท้ายที่คนเขียนเขียนทิ้งไว้เมื่อเกือบ 1 ปีก่อนดู จึงต้องไปขอฉบับแปลที่คุณ deepriver แปลไว้มาลงให้ก่อนที่จะอ่านตอนต่อที่ผมเขียนเอง เพื่อความไม่สับสนครับ
เชิญพบกับแฟนฟิค The Shining Go ได้เลยครับ
เวบของคุณ deepriver ที่แปลแฟนฟิคเรื่องนี้ครับ มีฟิคชั่นแปลจาก fanfiction.net สนุกๆ อยู่เยอะเลย - -b
www.geocities.com/sai_monogatari/
หน้าของแฟนฟิค The Shining Go ในเวบ fanfiction.net น่อ
http://www.fanfiction.net/read.php?storyid=1144903
-----------------------------------------------------------
อารัมภบท
ครอบครัวชินโด
“กลับมาแล้วคร้า~บ”
“กลับมาแล้วเหรอ” แม่บ้านเจ้าเนื้อเล็ก ๆ ตอบ เช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนแล้วเดินมาเปิดประตูรับลูกชาย “ไปไหนมา นี่จะสามทุ่มแล้วนะ”
ชินโด ฮิคารุ วัย 16 ปีตอบ หน้าเจื่อน ๆ “บ้านอ.โมริชิตะฮะ ลูกชายอาจารย์ขับรถมาส่ง ไม่ต้องเป็นห่วง”
คุณแม่ถอนใจ กลับเข้าไปในครัว “จะอุ่นกับข้าวให้ลูกกับพ่อละนะ จริง ๆ เล้ยทั้งพ่อทั้งลูก เช้า ๆ ก็ผลุนผลันออกจากบ้าน ค่ำ ๆ ก็กลับช้า ทำให้คนเขาเป็นห่วงอยู่เรื่อย”
ฮิคารุเอาเสื้อกันหนาวไปแขวนแล้วมานั่งคุยกับแม่ “พ่อกลับช้าอีกแล้วเหรอ ? คราวนี้อะไรอีกล่ะ”
ฮิคารุกัดต่อ แสบ ๆ คัน ๆ “สงสัยเจอร้านสาเกใหม่ นั่งเมาแอ๋กับเพื่อนอยู่ละมั้ง”
“นี่ ฮิคารุ ... พ่อเองคงมีเหตุผลที่กลับมาช้าน่ะแหละ ข่าวก็มีออกอยู่ว่าช่วงนี้พนักงานบริษัทโดนปลดออกเยอะเพราะเศรษฐกิจไม่ดี พ่อเค้าก็คงต้องโหมงานหนักหน่อยให้บริษัทเขาไม่ปลดออก ...”
“ไม่งั้นก็กำลังติดเจ้านายสาว”
“ฮิคารุ!”
“พูดเล่นน่า” ฮิคารุตักข้าวใส่ถ้วย รินน้ำชาสองถ้วย แล้วส่งให้แม่ถ้วยหนึ่ง “นี่ฮะแม่ ... ทานละคร้าบ” ฮิคารุหยิบตะเกียบขึ้นมาและเริ่มรับประทาน
“ขอบใจจ้ะ” แม่นั่งลงและจิบน้ำชา “ที่แม่ห่วงน่ะ ก็เพราะลูกกับพ่ออยู่ไม่ค่อยติดบ้านเลย ตอนนี้ลูกต้องไปแข่งถ้วยโฮกุโตะ เสร็จงานนั้นก็ต้องไปเกาหลีกับเด็กที่ชื่อฮงสุย่งนั่นอีก”
“ฮอง ซูย่งต่างหากแม่”
“ช่างเถอะ คนรุ่นลูกน่ะโชคดีที่ได้เรียนหลายภาษา แม่น่ะ ขนาดคำว่าภาษาอังกฤษยังออกเสียงไม่ชัดเสียที จะเป็นอิงริช อิงริช อยู่เรื่อย”
“พอเหอะแม่ ยิ่งพูดยิ่งเพี้ยนแล้ว”
“นั่นสิ เออแน่ะ... เมื่อเช้าพ่อบอกแม่ว่าช่วงที่ลูกไปเกาหลีพ่อเค้าก็ต้องออกเดินทางเหมือนกัน ไปทำงานของบริษัท พ่อเค้าลืมบอกเอาไว้ล่วงหน้า เวลาลูกกับพ่อไปทำงาน แม่อยู่บ้านคนเดียวก็เหงาเหมือนกันนะ แต่ก็นั่นแหละ งานของลูกก็ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเขา ...”
แม่หยุดพูดและเห็นฮิคารุถามลอย ๆ “แม่ พ่อกลับมาเมื่อไหร่”
คุณแม่นึกอยู่ครู่หนึ่ง “สองวันหลังจากลูกกลับมานั่นแหละ”
“รู้สึกผมจะเห็นพ่อที่ร้านกาแฟในสนามบินตอนผมกลับมานะฮะ ผมว่าแม่ลองคุยไอ้เรื่อง ‘ไปงานของบริษัท’ กับพ่อซักหน่อยดีมั้ง”
แม่ตาเบิกกว้าง “งั้นก็ไม่ใช่ครั้งแรกน่ะสิ”
“อะไรครั้งแรกเหรอฮะ” ฮิคารุสังเกตท่าทีตกใจของแม่
แม่รู้ตัวว่าหลุดปากเรื่องไม่ควรพูดออกไปจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “เอ้อ ช่างเถอะ ลูกบอกว่านัดกับโทยะคุงกับยาชิโร่คุงที่ร้านโกะพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ จะไปบ้านโทยะคุงใช่มั้ย ค้างคืนด้วยรึเปล่า”
ฮิคารุยอมให้แม่เปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเห็นท่าทางแม่ลำบากใจ “ครับ ไปศึกษาบันทึกหมากของโองาตะจูดังกับคุราตะ 7 ดั้ง”
แม่เก็บถ้วยชา “นอกจากเรื่องโกะแล้ว พวกลูกไม่คุยเรื่องอื่นเลยเหรอ”
ฮิคารุพับแขนเสื้อแล้วเปิดก๊อกน้ำ “ยาชิโร่กับผมก็มีคุยกันเรื่องโรงเรียนบ้าง การ์ตูนบ้าง ส่วนโทยะเนี่ย พูดเรื่องโกะกับเค้าแล้วเค้าจะแฮปปี้”
“อาคาริจังล่ะลูก ได้เจอกันบ้างรึเปล่า”
“ไม่บ่อยฮะ โรงเรียนเค้ากับโรงเรียนผมอยู่คนละฟากของอำเภอเลย แต่พรุ่งนี้ก็ได้เจอกัน ผมจะไปสอนโกะขั้นต้นที่โรงเรียนเค้า ถึงจะได้เป็นมืออาชีพแล้วก็เหอะนะ คุณซึซึอิ คางะ คุณคาเนโกะ แม้แต่มิทานิก็ยังได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน”
คุณแม่ปล่อยให้ฮิคารุล้างถ้วยชาม “ดีนะที่ลูกกับอาคาริจังไปกันได้ดี ลูกชอบเค้ารึเปล่า”
“ฮะ ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนประถม พอขึ้นมัธยม ผมก็ทำตัวทุเรศ...”
“ฮิคารุ!”
“ทำตัวไม่ดีกับเค้าอีก ช่วงนี้ผมเลยต้องดีกับเค้าหน่อยเพราะเค้าอุตส่าห์ทนผมมาตลอด”
แม่ยิ้มให้เขาด้วยความรักใคร่ “อาคาริจังพูดถูกนะ ลูกโตขึ้นจริง ๆ”
“ยัยนั่นตัวเตี้ยลงตะหาก ยกเว้นเวลาใส่ส้นตึกละนะ เฮ้อ... ถ้าโดนหล่อนกระทืบหัวแม่เท้าด้วยไอ้นั่นมันจะเจ็บมั้ยน้อ”
“อย่าไปทำอะไรให้เค้าต้องกระทืบเอาซิลูก”
สองแม่ลูกช่วยกันทำงานไปเงียบ ๆ หากแต่เป็นสุข แล้วฮิคารุก็เอ่ยปาก “แม่ฮะ แม่เคยนึกเสียใจที่มีลูกอย่างผมมั้ย”
แม่ชะงักลงครู่หนึ่ง “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ก้อ... ผมทำตัวเป็นเด็กเปร...”
“ฮิคารุ!”
“โทษฮะ ทำตัวไม่ดีเลยหลายปีที่ผ่านมา แม่ก็ทนกับผมมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นช่วง ‘ไล่ตามโทยะ’ หรือตอน ‘จะไม่เล่นโกะอีก’ แม่ก็ไม่เคยบ่น แม่มีความหมายกับผมมาก แต่ผมเองก็ไม่ค่อยจะสำนึก แย่จริง ๆ นะ”
แม่ยิ้มนุ่มนวลและบอกว่า “ลูกเป็นสิ่งที่ดีที่สุดตลอดชั่วชีวิตแม่ พ่อของแม่ ... คุณตาของลูกไม่ชอบพ่อก็เพราะพ่อกับแม่แต่งงานกันตั้งแต่ยังเด็กเกินไป แล้วแม่ก็มีลูก แต่แม่ไม่เคยคิดเลยนะ ไม่เคยเสียใจเลยที่มีลูกเป็นลูกของแม่”
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
อือ แฟนฟิคอันนี้เป็นแฟนฟิคจากเรื่อง Hikaru no Go ที่จบลงไปนานแล้วแบบค้านสายตาผู้อ่านที่ยังอยากให้มีเรื่องนี้ต่ออีก และเป็นแฟนฟิคอีกอันหนึ่งที่ผมชอบมาก เพราะมีพล็อตและเนื้อหาที่แปลกไปจากแฟนฟิคอันอื่นของเรื่องนี้ค่อนข้างมาก (ส่วนใหญ่หนักไปทาง Y ^^;; ) เดิมทีเรื่องนี้อยู่ในเวบ fanfiction.net ครับ แต่เอามาแปลเป็นภาษาไทยโดยคุณ deepriver ลงเป็นตอนๆ อยู่ในเวบ pantip อยู่พักหนึ่งก็ต้องหยุดไปเพราะคนเขียนเขียนต่อไม่จบ
ดังนั้น ผมเลยจะลองเขียนต่อจากตอนสุดท้ายที่คนเขียนเขียนทิ้งไว้เมื่อเกือบ 1 ปีก่อนดู จึงต้องไปขอฉบับแปลที่คุณ deepriver แปลไว้มาลงให้ก่อนที่จะอ่านตอนต่อที่ผมเขียนเอง เพื่อความไม่สับสนครับ
เชิญพบกับแฟนฟิค The Shining Go ได้เลยครับ
เวบของคุณ deepriver ที่แปลแฟนฟิคเรื่องนี้ครับ มีฟิคชั่นแปลจาก fanfiction.net สนุกๆ อยู่เยอะเลย - -b
www.geocities.com/sai_monogatari/
หน้าของแฟนฟิค The Shining Go ในเวบ fanfiction.net น่อ
http://www.fanfiction.net/read.php?storyid=1144903
-----------------------------------------------------------
อารัมภบท
ครอบครัวชินโด
“กลับมาแล้วคร้า~บ”
“กลับมาแล้วเหรอ” แม่บ้านเจ้าเนื้อเล็ก ๆ ตอบ เช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนแล้วเดินมาเปิดประตูรับลูกชาย “ไปไหนมา นี่จะสามทุ่มแล้วนะ”
ชินโด ฮิคารุ วัย 16 ปีตอบ หน้าเจื่อน ๆ “บ้านอ.โมริชิตะฮะ ลูกชายอาจารย์ขับรถมาส่ง ไม่ต้องเป็นห่วง”
คุณแม่ถอนใจ กลับเข้าไปในครัว “จะอุ่นกับข้าวให้ลูกกับพ่อละนะ จริง ๆ เล้ยทั้งพ่อทั้งลูก เช้า ๆ ก็ผลุนผลันออกจากบ้าน ค่ำ ๆ ก็กลับช้า ทำให้คนเขาเป็นห่วงอยู่เรื่อย”
ฮิคารุเอาเสื้อกันหนาวไปแขวนแล้วมานั่งคุยกับแม่ “พ่อกลับช้าอีกแล้วเหรอ ? คราวนี้อะไรอีกล่ะ”
ฮิคารุกัดต่อ แสบ ๆ คัน ๆ “สงสัยเจอร้านสาเกใหม่ นั่งเมาแอ๋กับเพื่อนอยู่ละมั้ง”
“นี่ ฮิคารุ ... พ่อเองคงมีเหตุผลที่กลับมาช้าน่ะแหละ ข่าวก็มีออกอยู่ว่าช่วงนี้พนักงานบริษัทโดนปลดออกเยอะเพราะเศรษฐกิจไม่ดี พ่อเค้าก็คงต้องโหมงานหนักหน่อยให้บริษัทเขาไม่ปลดออก ...”
“ไม่งั้นก็กำลังติดเจ้านายสาว”
“ฮิคารุ!”
“พูดเล่นน่า” ฮิคารุตักข้าวใส่ถ้วย รินน้ำชาสองถ้วย แล้วส่งให้แม่ถ้วยหนึ่ง “นี่ฮะแม่ ... ทานละคร้าบ” ฮิคารุหยิบตะเกียบขึ้นมาและเริ่มรับประทาน
“ขอบใจจ้ะ” แม่นั่งลงและจิบน้ำชา “ที่แม่ห่วงน่ะ ก็เพราะลูกกับพ่ออยู่ไม่ค่อยติดบ้านเลย ตอนนี้ลูกต้องไปแข่งถ้วยโฮกุโตะ เสร็จงานนั้นก็ต้องไปเกาหลีกับเด็กที่ชื่อฮงสุย่งนั่นอีก”
“ฮอง ซูย่งต่างหากแม่”
“ช่างเถอะ คนรุ่นลูกน่ะโชคดีที่ได้เรียนหลายภาษา แม่น่ะ ขนาดคำว่าภาษาอังกฤษยังออกเสียงไม่ชัดเสียที จะเป็นอิงริช อิงริช อยู่เรื่อย”
“พอเหอะแม่ ยิ่งพูดยิ่งเพี้ยนแล้ว”
“นั่นสิ เออแน่ะ... เมื่อเช้าพ่อบอกแม่ว่าช่วงที่ลูกไปเกาหลีพ่อเค้าก็ต้องออกเดินทางเหมือนกัน ไปทำงานของบริษัท พ่อเค้าลืมบอกเอาไว้ล่วงหน้า เวลาลูกกับพ่อไปทำงาน แม่อยู่บ้านคนเดียวก็เหงาเหมือนกันนะ แต่ก็นั่นแหละ งานของลูกก็ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเขา ...”
แม่หยุดพูดและเห็นฮิคารุถามลอย ๆ “แม่ พ่อกลับมาเมื่อไหร่”
คุณแม่นึกอยู่ครู่หนึ่ง “สองวันหลังจากลูกกลับมานั่นแหละ”
“รู้สึกผมจะเห็นพ่อที่ร้านกาแฟในสนามบินตอนผมกลับมานะฮะ ผมว่าแม่ลองคุยไอ้เรื่อง ‘ไปงานของบริษัท’ กับพ่อซักหน่อยดีมั้ง”
แม่ตาเบิกกว้าง “งั้นก็ไม่ใช่ครั้งแรกน่ะสิ”
“อะไรครั้งแรกเหรอฮะ” ฮิคารุสังเกตท่าทีตกใจของแม่
แม่รู้ตัวว่าหลุดปากเรื่องไม่ควรพูดออกไปจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “เอ้อ ช่างเถอะ ลูกบอกว่านัดกับโทยะคุงกับยาชิโร่คุงที่ร้านโกะพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ จะไปบ้านโทยะคุงใช่มั้ย ค้างคืนด้วยรึเปล่า”
ฮิคารุยอมให้แม่เปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเห็นท่าทางแม่ลำบากใจ “ครับ ไปศึกษาบันทึกหมากของโองาตะจูดังกับคุราตะ 7 ดั้ง”
แม่เก็บถ้วยชา “นอกจากเรื่องโกะแล้ว พวกลูกไม่คุยเรื่องอื่นเลยเหรอ”
ฮิคารุพับแขนเสื้อแล้วเปิดก๊อกน้ำ “ยาชิโร่กับผมก็มีคุยกันเรื่องโรงเรียนบ้าง การ์ตูนบ้าง ส่วนโทยะเนี่ย พูดเรื่องโกะกับเค้าแล้วเค้าจะแฮปปี้”
“อาคาริจังล่ะลูก ได้เจอกันบ้างรึเปล่า”
“ไม่บ่อยฮะ โรงเรียนเค้ากับโรงเรียนผมอยู่คนละฟากของอำเภอเลย แต่พรุ่งนี้ก็ได้เจอกัน ผมจะไปสอนโกะขั้นต้นที่โรงเรียนเค้า ถึงจะได้เป็นมืออาชีพแล้วก็เหอะนะ คุณซึซึอิ คางะ คุณคาเนโกะ แม้แต่มิทานิก็ยังได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน”
คุณแม่ปล่อยให้ฮิคารุล้างถ้วยชาม “ดีนะที่ลูกกับอาคาริจังไปกันได้ดี ลูกชอบเค้ารึเปล่า”
“ฮะ ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนประถม พอขึ้นมัธยม ผมก็ทำตัวทุเรศ...”
“ฮิคารุ!”
“ทำตัวไม่ดีกับเค้าอีก ช่วงนี้ผมเลยต้องดีกับเค้าหน่อยเพราะเค้าอุตส่าห์ทนผมมาตลอด”
แม่ยิ้มให้เขาด้วยความรักใคร่ “อาคาริจังพูดถูกนะ ลูกโตขึ้นจริง ๆ”
“ยัยนั่นตัวเตี้ยลงตะหาก ยกเว้นเวลาใส่ส้นตึกละนะ เฮ้อ... ถ้าโดนหล่อนกระทืบหัวแม่เท้าด้วยไอ้นั่นมันจะเจ็บมั้ยน้อ”
“อย่าไปทำอะไรให้เค้าต้องกระทืบเอาซิลูก”
สองแม่ลูกช่วยกันทำงานไปเงียบ ๆ หากแต่เป็นสุข แล้วฮิคารุก็เอ่ยปาก “แม่ฮะ แม่เคยนึกเสียใจที่มีลูกอย่างผมมั้ย”
แม่ชะงักลงครู่หนึ่ง “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ก้อ... ผมทำตัวเป็นเด็กเปร...”
“ฮิคารุ!”
“โทษฮะ ทำตัวไม่ดีเลยหลายปีที่ผ่านมา แม่ก็ทนกับผมมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นช่วง ‘ไล่ตามโทยะ’ หรือตอน ‘จะไม่เล่นโกะอีก’ แม่ก็ไม่เคยบ่น แม่มีความหมายกับผมมาก แต่ผมเองก็ไม่ค่อยจะสำนึก แย่จริง ๆ นะ”
แม่ยิ้มนุ่มนวลและบอกว่า “ลูกเป็นสิ่งที่ดีที่สุดตลอดชั่วชีวิตแม่ พ่อของแม่ ... คุณตาของลูกไม่ชอบพ่อก็เพราะพ่อกับแม่แต่งงานกันตั้งแต่ยังเด็กเกินไป แล้วแม่ก็มีลูก แต่แม่ไม่เคยคิดเลยนะ ไม่เคยเสียใจเลยที่มีลูกเป็นลูกของแม่”
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น