The past

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มออกเดินทาง

“ อะไรนะค่ะ! “



“ อูย  เบาๆ ก็ได้ “



“ เบาไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ  จะให้ดิฉันไปประเทศจีนเพื่อไปคุมงานขุดซากโบราณๆ คร่ำครึเนี่ยนะ “ “ ดิฉันไม่ไปเด็ดขาด “



“ คุณต้องไป  เพราะถ้าเราเจอมัน  จะทำให้บริษัทเรามีชื่อเสียงมากขึ้น “ ท่านประธานพูดยิ้มๆ



“ แล้วทำไมต้องเป็นดิฉันล่ะค่ะ  คนอื่นมีเยอะแยะไป “ ฉันถามท่านประธาน  



“ คุณอังคณา คุณทำงานพลาดมาหลายครั้งแล้ว ผมอุตส่าห์ให้โอกาสคุณแก้ตัวนะ  คุณจะไม่เอาใช่มั้ย “ ประธานพูดเหมือนให้โอกาสฉันแก้ตัว  หึ  แต่จริงๆ นะหรอ  กะจะส่งฉันไปแบบไม่ต้องกลับมาเลยใช่มั้ยล่ะ  หนอย!  เพราะเมื่อวานแน่เลย  ที่อีตาประธานจับขาอ่อนฉัน  เลยโดนเตะสวนไปหนึ่งที  มาวันนี้  ดันแค้นฉัน  จนส่งไปจีน  อยากกรี๊ดให้ลั่นบริษัทจริงจริ๊ง!



“ ว่าไง  คุณอังคณา “ ประธานส่งยิ้มแบบเยาะเย้ยมาให้



“ ต้องไปนานเท่าไหร่ค่ะ “



“ ก็จนกว่าจะหาซากโบราณที่มีค่าเจอ “



“ ออกเดินทางเมื่อไหร่ค่ะ “ กะไปไม่ต้องกลับเลยล่ะสิ  ประธานเจ้าเล่ห์!



“ พรุ่งนี้ “



“ หา!  พรุ่งนี้  แล้วดิฉันจะเตรียมของทันมั้ยเนี่ย “



“ นั่นมันเป็นเรื่องของคุณ  ไม่เกี่ยวกับผม “ ถ้าไม่กลัวติดคุกนะ  ฉันฆ่าแกไปแล้ว  ประธานโรคจิต!



“ นอกจากดิฉันแล้ว  มีใครไปอีกค่ะ “



“ มี  ผมส่งไปขุดเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว  ประมาณ  30  คนได้ “  สองสัปดาห์ที่แล้ว!  ป่านนี้ยังหาไม่เจอเลย  แล้วให้ฉันไปคุมงานเนี่ยนะ  มันจะหาเจอรึไง  



“ มีอะไรจะถามอีกมั้ยครับ  คุณอังคณา “



“ เอ่อ…ไม่มีแล้วค่ะ “



“ งั้นก็  เชิญคุณออกไปได้แล้วครับ  ผมจะทำงาน “



“ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะค่ะ “ ฉันรีบเดินออกจากห้องประธาน  เพราะฉันกลัวว่าอาจจะต้องไปนอนเล่นในคุก  เพราะโดนข้อหาฆ่าคนโดยเจตนา



“ อังๆๆ  ยัยอัง “ ฉันหันไปตามเสียงเรียก



“ ฉันได้ยินมาว่า  ถูกประธานเรียกเข้าไปนะ  เป็นไงบ้าง “  ดรุณีนั่นเอง  ดรุณีเป็นเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่มัธยม  เรียกว่าสนิทกันสุดๆ  มีเรื่องอะไรก็ปรึกษากันได้เสมอ



“ ไปคุยที่อื่นกันเถอะ “ ฉันเดินนำหน้าไปที่ดาดฟ้าหน้าของบริษัท



ดาดฟ้า



“ เป็นไงบ้าง “ ดรุณีถามฉัน



“ แย่ที่สุดเลยล่ะ “ ฉันตอบแบบไร้อารมณ์



“ ประธานโรคจิตมันลวมลามเธออีกใช่มั้ย  ถ้าใช่นะ  ฉันจะไปแก้แค้นให้เอง “ ฉันโทรไปเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ดรุณีฟังเมื่อคืน  



“ ปล่าวหรอก “ ฉันยังตอบแบบไร้อารมณ์เหมือนเดิม



“ อ้าว  แล้วทำไมทำหน้าหยั่งงั้นล่ะ “



“ เฮ้อ  ก็ประธานนะสิ  ดันส่งฉันไปประเทศจีน  ไปคุมงานขุดหาพวกซากโบราณๆ ที่นั่น  เฮ้อ “ ฉันถอนหายใจอีกครั้งอย่างเหนื่อยหน่าย



“ อ้าว  ก็ดีแล้วนี่  “



“ ดียังไงล่ะ “ ฉันถูกส่งไปจีนเนี่ยนะ  บอกว่าดี



“ เธอจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าประธานนะสิ “



“ ให้ฉันเห็นหน้าประธานบ่อยๆ ดีกว่าต้องไปจีนซะอีก “



“ ทำไมล่ะ “



“ ก็เพราะว่า  ถ้าฉันไปจีนน่ะ  ฉันจะได้กลับเมื่อไหร่ก็ไม่รู้  เพราะประธานบอกให้ฉันไปอยู่ที่นั่น  จนกว่าจะหาซากโบราณที่มีค่าเจอ  แล้วคิดดูนะว่า  มีคนงานถูกส่งไปจีนตั้ง  30  คน  ส่งไปเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว  ป่านนี้ยังหาไม่เจอสักอย่าง  แล้วถ้าเพิ่มฉันไปอีกคนเพื่อไปคุมงานเนี่ย  เธอคิดหรอว่ามันจะเจอนะ “



“ อืม  นั่นสิ “ “ แล้วต้องไปเมื่อไหร่ล่ะ “



“ พรุ่งนี้ “



“ ห๊า! พรุ่งนี้  งั้นพรุ่งนี้ฉันไปรับเธอที่บ้านนะ “ “ อ๊ะ! ได้เวลาเลิกงานแล้วล่ะ  ฉันไปก่อนนะ  นัดเชฐไว้นะ “



“ จ๊ะ  ไปเถอะ  แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ “ เชฐหรือพิเชฐแฟนหนุ่มของดรุณี  คบกันมาตั้งแต่ตอนอยู่มหาลัย



“ เฮ้อ  คงได้แต่ทำใจ  รีบไปซื้อของที่จำเป็นดีกว่า  ไม่แน่นะ  การที่เราไปครั้งนี้  อาจจะมีอะไรดีๆ ก็ได้ “



วันรุ่งขึ้น  ที่บ้านอังคณา



“ อัง  เตรียมของเสร็จรึยัง “



“ อ้าว  ณี  มาก็ดีแล้ว  ช่วยฉันถึอของหน่อย “ ฉันส่งกระเป๋าอีกใบให้เพื่อนฉัน



“ เจ้าค่ะ “



“ ดีมาก! “ “ แล้วฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้นะ “ แล้วพวกเราก็ประสานเสียงหัวเราะกัน



สนามบิน



“ ฉันไปนะ “ ฉันบอกลาดรุณีเสียงเศร้า



“ จ๊ะ  ถ้าถึงแล้วโทรมาหาฉันด้วยนะ “



“ โอเค  ฉันไปแล้วนะ  เค้าประกาศเรียกแล้ว “  ฉันโบกมือลา



“ จ๊ะ “