มันจะจบยังไง?

ลำดับตอนที่ #1 : ครั้งแรกที่ได้รู้จัก

ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่บอกตามตรงได้เลยว่าหน้าตาไม่น่ารักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่รู้ทำไมมีคนมาจีบเยอะ เพื่อนๆของฉันบอกว่าบางที่ฉันอาจคิดไปเองว่าไม่สวยไม่น่ารัก แต่ฉันคิดว่าคงเป็นเพราะความร่าเริงและยิ้มตลอดเวลาจนบางที่เพื่อนๆของฉันบอกให้หยุดยิ้มบ้าง เรื่องของฉันที่จะเล่าให้ทุกคนได้ฟังนี้ยังหาตอนจบไม่ได้แต่ก็อยากให้ทุกคนได้อ่านมันคิดว่าฉัน หรือ เขา ที่เป็นฝ่ายบอกลากันไปก่อน

ฉันเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ วันหนึ่งสระที่ฉันซ้อมอยู่ประจำนั้นปิดซ่อมฉันเลยต้องหาสระว่ายน้ำซ้อม และก็ได้สระว่ายน้ำที่อยู่ใกล้บ้านย่านสุขุมวิท ซึ่งฉันก็คุ้นเคยเพราะเคยมาว่ายอยู่สระนี้แต่นานๆจะมาที่แล้วก็ไม่เลงซ้มรอบนักกีฬาด้วย แต่วันนั้นฉันต้องลงซ้อมรอบนักกีฬาทำให้ฉันได้รู้จักพี่ชายคนหนึ่งแก่กว่าฉัน 1 ปี ตอนแรกที่ได้คุยกับเค้า ไม่ใช่สิคงไม่ใด้เรียกว่าคุยหรอก พี่เค้าเตื่อนฉันว่า “ให้ระวังขอบสระเพราะว่าว่ามันอาจจะบาดได้”ฉันก็ตอบไปว่า “ค่ะ” เป็นคำพูดสั้นๆที่ตอบไปเพราะตอนนั้นกับคนที่ไม่รู้จัก สนิทสนมและคุ้นเคยเมื่อพี่เค้าตอบมาเราก็ตอบกลับตามมารยาทของเราถ้าไม่คุยเราก็ไม่รู้ว่าเค้าจะคิดว่าเราหยิ่งรึเปล่า? ฉันซ้อมที่สระนั้นได้ประมาณ 3 อาทิตย์กว่าๆได้เพราะสระที่ฉันซ้อมประจำเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ต้องกลับไปซ้อมตอนนั้นแหละที่ฉันคิดว่าทำไมไม่พูดกับพี่เค้าให้มากกว่านี้

จากวันนั้นที่ฉันออกจากสระนั้นมาฉันก็ได้พูดถึงพี่คนนั้นให้เพื่อนฉันฟังบ่อยๆจนเพื่อนฉันที่เป็นนักกีฬาว่ายน้ำด้วยกันอยากเห็นหน้าและแล้วฉันก็ได้เจอกับพี่เค้าในวันที่แข่งที่ธรรมศาสตร์แต่ก็ใช่ว่าฉันเจอหน้าพี่เค้าแล้วจะเดินเข้าไปพูดเหมือนคนที่รู้จักกันทั่วไป แต่ฉันก็แค่ยิ้มให้พี่เค้าเฉยๆ เพื่อนฉันที่ยืนอยู่ด้วยยังว่าฉันเลยว่าทำไมไม่เข้าไปพูดกับเค้า ฉันตอบกลับเพื่อนฉันไปว่าใครจะไปกล้าพูดด้วย หลังจากที่แข่งธรรมศาสตร์แล้วฉันก็ไม่ได้เจอพี่คนนั้นอีกเลย