มือเหนี่ยวไก หัวใจรักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : เดินทางไกล

ณ กรุงโตเกียวในประเทศญี่ปุ่น เมืองแห่งความเจริญ เทคโนโลยี และความศิวิไลซ์ เป็นที่ที่ทุกคนใฝ่ฝันถึง แต่เบื้องลึกแล้ว ในความศิวิไลซ์ยังมีมุมมืดอีกมากมายที่ยังไม่มีใครพบเห็น มุมมืดนั้นก็คือกลุ่มมาเฟียร์ที่มีอธิพล และขัดแย้งเกี่ยวกับผลประโยชน์

    อิชิอิ  โทชิยะ เด็กชายน้อย ๆ คนหนึ่งที่ชีวิตต้องมาพัวพันกันอำนาจมืดเหล่านี้ หลายปีก่อนครอบครัวของโทชิยะเป็นครอบครัวที่มีความสุข ทุกคนอยู่กับอย่างพร้อมหน้า พ่อของเขา“อิชิอิ โช” เป็นนักธุรกิจรายใหญ่ของโตเกียว มีชีวิตที่มีความสุข จนกระทั่งวันหนึ่ง ได้เกิดขัดผลประโยชน์กับมาเฟียร์ที่ทรงอิทธิพลในโตเกียว “โคตะ ซันงาโตะ” จนถูกฆ่าตาย  แม่ของโทชิยะจึงต้องพาลูกทั้ง 2 หนีการตามล่าของซันงาโตะ แม่ของโทชิยะเองต้องหนีไปอยู่ไต้หวัน และนำโทชิยะกับมิกกิน้องสาวไปอยู่กับน้า ซึ่งเธอมั่นใจว่า“ทาคุมา”ซึ่งมีกำลังคนในหน่วยสายลับของเขา ซึ่งจะปกป้องโทชิยะกับมิกกิได้

    ด้วยการที่สถานการณ์บังคับทำให้ชีวิตที่กำลังไร้เดียนสาของพวกเขาต้องเปลี่ยนไป เมื่อพวกเขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในกลุ่มสายลับ ทำให้พวกเขาต้องเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ในวิถีทางของสายลับไปด้วยโทชิยะกับมิกกิได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ต่าง ๆ ตั้งแต่ยังเด็ก โดยเฉพาะโทชิยะซึ่งมีพรสวรรค์ในด้านนี้พอสมควร ทำให้ทาคุมาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเด็กคนนี้จะต้องเป็นกำลังสำคัญในหน่วยของเขาแน่นอน เขาสอนการใช้ปืนให้กับโทชิยะตั้งแต่อายุ 8 ขวบ เมื่อเวลาผ่านไป ฝีมือของโทชิยะก็พัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ อย่างรวดเร็ว จนกลายเป็นกำลังสำคัญของหน่วยสายลับปราบปรามกลุ่มอธิพล

    เวลาผ่านไป 10 ปี โทชิยะกับมิกกิต่างก็ได้เติบโตเป็นหนุ่มสาวเต็มตัวแล้ว เพราะความที่เป็นคนหนุ่ม อีกทั้งยังมีฝีมือการต่อสู้ และไหวพริบที่ดีของโทชิยะ ทำให้เด็กหนุ่มวัย 17 ปีผู้นี้เป็นที่โปรดปรานของบรรดาคนในหน่วย และมักจะถูกมอบหมายงานสำคัญ ๆ อยู่เสมอ ส่วนมิกกิก็มีความชำนาญเรื่องระบบการสื่อสารและคอมพิวเตอร์เป็นอย่างมาก และมักจะได้รับความไว้วางใจให้คุมระบบการสื่อสารและจรกรรมข้อมูลของฝ่ายตรงข้าม กลุ่มมาเฟียร์หลายกลุ่มต้องถูกกวาดล้าง เพราะการทำงานของหน่วยสายลับนี้ แต่ยังมีกลุ่มมาเฟียร์กลุ่มใหญ่อยู่กลุ่มหนึ่งซึ่งยากต่อการปราบปรามอย่างมากก็คือกลุ่มของ “โคตะ ซันงาโตะ” เจ้าพ่อที่คุมธุระกิจต่าง ๆ ในโตเกียวไว้ในกำมือ และหัวหน้าของกลุ่มนักฆ่าขนาดใหญ่ ซึ่งมีกำลังคนมากมาย พร้อมเทคโนโลยีอันทันสมัย เป็นศัตรูคู่อาฆาตกับทาคุมามานานแล้ว

    วันหนึ่งสายของทาคุมารายงานว่าแก๊งของซันงาโตะได้ล่วงรู้ที่ตั้งของหน่วยของทาคุมาแล้ว และต้องการที่จะฆ่าทาคุมาที่จะทำลายแก๊งของตน แล้วช่วยเหลือแม่ของโทชิยะให้หนีรอดไปได้ คืนวันนั้น ทาคุมาเรียกประชุมด่วนกับสายลับมือดีทั้ง 30 คนของตน เพื่อเตรียมการรับมือ อพยพกองกำลังและเครื่องมือต่าง ๆ  ทาคุมาได้แบ่งโซนให้พวกเขาอารักขาไป โดยให้โทชิยะคุมเชิงอยู่ด้านหลัง



    “ผมไม่เข้าใจเลยว่าก็แค่มาเฟียร์กลุ่มเดียว ทำไมพวกเราถึงต้องแตกตื่นกันขนาดนี้” โทชิยะถาม “เธอยังไม่รู้อะไร พวกนี้มันไม่ใช่ธรรมดา ถ้าเจอพวกเรา มันอาจสามารถฆ่าพวกเราทุกคนได้” ทาคุมเตือนโทชิยะ “ทำไมเราไม่ส่งคนไปสัก 20 คน ดักมันอยู่ที่ด้านหน้า แล้วก็เก็บพวกมันเสียล่ะ” โทชิยะแสดงความเห็น ทาคุมากลุ้มใจในความใจร้อนของโทชิยะ “เราน่ะยังไม่เข้าใจอะไร” หัวหน้าเท็สซึกล่าวเตือน “ทาคุมาเขามีประสบการณ์มากกว่าเธอ ซึ่งเธอก็สมควรจะฟังเขา” โทชิยะนั่งฟังเงียบ ๆ ไม่แสดงความเห็น ก่อนที่จะขอตัวไม่เตรียมการ

    ค่ำวันนั้นรถโฟวิล์ว 16 คัน เดินทางออกจากโตเกียวเพื่อไปสู่โอซากา โดยคันสุกท้ายเป็นรถของโทชิยะกับทาคุมา และเพื่อนร่วมงานอีกหลายคน ส่วนมิกกิไปกับรถสื่อสารคันที่ 2  - - - - “ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย คุณน้าคงจะคิดไปเองมากกว่า สายมันคงไม่กว้างขนาดรู้การเคลื่อนไหวของพวกเราได้ขนาดนี้หรอก”โทชิยะพูดด้วยท่าทางสบายใจ ขณะที่สีหน้าของทาคุมาเริ่มเครียดขึ้นเรื่อย ๆ ที่ออกห่างจากตัวเมือง   เมื่อขบวนรถเริ่มเข้าสู่ย่านชานเมือง ถนนก็เริ่มว่าง ประกอบกับเวลานั้นก็เที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้ว มีแต่เพียงขบวนรถของพวกเขากับแสงไฟส่องทางเท่านั้น โทชิยะนั้นนอนหลับไปตั้งนานแล้ว แต่ทาคุมานั้นไม่สามารถข่มใจให้หลับได้เขาทั้งกังวล และวุ่นวายใจ เขาหันหน้าไปมองโทชิยะพรางคิดในใจว่า การเผชิญหน้ากับซันงาโตะในครั้งนี้คงไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แน่นอน เขาจะต้องปกป้องสมาชิกในหน่วยของเขา และหลานชายหลานสาวอีก 2 คน ซึ่งมันช่างเป็นเรื่องที่ลำบากเสียจริง ๆ  ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น รถคันที่ 1 ก็หยุดชะงัก ทาคุมาสะดุ้ง แล้วรีบปลุกโทชิยะ พร้อมโทรถามสาเหตุไปยังรถคันแรก ซึ่งคำตอบนั้นทำให้เขาต้องตกตะลึง “คนของซันงาโตะกำลังปิดล้อมพวกเราอยู่ครับ” สมาชิกในรถคันหน้ารายงาน “สั่งให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม วันนี้พวกเราจะต้องไปให้ถึงโอซากาให้ได้ก่อนเช้า” ทาคุมาสั่งเสียงดัง โทชิยะเอื้อมมือไปหยิบปืนของเขาที่อยู่ด้านหลังเบาะมาถือไว้ในมือ ตามองไปยังแสงไฟด้านหน้า ในฐานะของหัวหน้าทาคุมาลงจากรถ ไปพบซันงาโตะซึ่งยืนรออยู่อีกด้านหนึ่งของถนน  “ให้ผมไปด้วย…มันเล่นตุกติกแน่” โทชิยะพูดพร้อมดึงมือทาคุมาไว้  “ถ้ามันจะสามารถทำให้คนอีก 50 กว่าคนรอด ฉันก็จำเป็นต้องทำ” ทาคุมากล่าวพร้อมปิดประตูรถ “อย่าออกมาเด็ดขาด พวกเธอจะต้องไปให้ถึงโอซากาก่อนเช้า” ทาคุมายิ้มกับโทชิยะ ก่อนที่จะเดินออกไป   โทชิยะกำปืนในมือแน่น มองตามทาคุมาไป เพื่อที่จะสามารถเข้าช่วยทาคุมาได้เมื่อคับขัน

    เมื่อทาคุมาพบกับซันงาโตะ สถานการณ์ก็ยิ่งตึงเครียดมากขึ้น ทั้งสองพูดคุยกัน หัวหน้าเท็สซึเข้าใจความหมายของทาคุมา เขาสั่งให้รถทุกคันวิ่งออกเมื่อเขาสั่ง แต่โทชิยะเป็นห่วงทาคุมา เขาบอกกันเพื่อนร่วมรถให้อยู่รอทาคุมา “ไม่ได้หรอ…หัวหน้าเท็สซึสั่งแล้วนะครับ” พวกเขาไม่ยอม “แต่ขณะนี้ฉันเป็นผู้ควบคุมหน่วยย่อยของนาย ฉันเป็นคนสั่ง พวกนายต้องฟังฉัน” โทชิยะสั่งเสียงแข็ง “ฉันจะเชื่อนายก็แล้วกัน ถึงว่าเพื่อคุณทาคุมา” ทั้งหมดตกลงกันเรียบร้อย โทชิยะโดดลงจากรถพร้อมปืนในมือ แล้ววิ่งลัดเลาะไปยังรถคันที่ 1 ที่ใกล้กับทาคุมา

    การต่อรองกันระหว่างทาคุมากับซันงาโตะไม่เป็นผล ทาคุมาหันหลังกลับพร้อมวิ่งไปยังที่กำบัง ซันงาโตะหยิบปืนขึ้นมา เล็งไปที่ทาคุมาซึ่งกำลังวิ่งออกไป โทชิยะเห็นดังนั้นจึงออกมาจากที่ซ้อนพร้อมเล็งปืนไปที่ซันงาโตะ “หยุดนะ!!! ขยับอีกนิดเดียวฉันยิงนายแน่” โทชิยะพูดอย่างไม่เกรงกลัว “ไอ้เด็กเมื่อวานซืน…หาญกล้ามาท้าทายฉันหรอ คงอยากตายมากแล้วซินะ ฉันจะช่วยแกเอง” ซันงาโตะหันกระบอกปืนมาทางโทชิยะ รถอีกคันรีบมารับทาคุมาขึ้นไป รถคันที่ 1 วิ่งออกไปด้วยความเร็ว ฝ่าวงล้อมลูกน้องของซันงาโตะออกไปได้ คันอื่น ๆ ก็รับทะยานฝ่ากระสุนปืนที่ยิงเข้ามาราวกับห่าฝนลูกน้องของซันงาโตะบางส่วนรีบออกรถตามไปติด ๆ  หัวหน้าเท็สซึสั่งให้ทุกคนแยกกันไป เพื่อไม่ให้พวกซันงาโตะรู้ได้ว่ากำลังจะไปโอซากา - - - ทางโทชิยะเห็นท่าไม่ดีจึงรับวิ่งไปหลบที่ซอกตึก เพื่อรอรถมารับ ซันงาโตะกราดยิงเข้าใส่ที่กำบังที่โทชิยะหลบอยู่ ซันงาโตะไม่เห็นการตอบโต้ของโทชิยะ จึงคิดในใจว่าเขาคงจะตายแน่แล้ว เขาเดินเข้าไปดูเพื่อให้แน่ใจ โทชิยะปล่อยให้ซันงาโตะเดินเข้ามาใกล้ ๆ เพื่อรอโอกาสลงมือ เมื่อซันงาโตะเห็นโทชิยะที่มุมตึกจึงยกปืนขึ้นจะยิงซ้ำ แต่โทชิยะกลับมายิงไปที่ปืนของซันงาโตะกระเด็นไป  “แกนี้มันตายยากจริง ๆ” ซันงาโตะอุทานขึ้น โทชิยะยังคงเล็งปืนไปที่ซันงาโตะ เขาเล็งที่ขาของซันงาโตะ เพื่อทำให้บาดเจ็บจะได้ตามพวกเขาต่อไปไม่ได้ แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด กระสุนปืนของเขาหมดแม็คเสียแล้ว อีกทั้งยังไม่ได้เอาแม็คสำรองลงมาอีก ซันงาโตะเห็นเช่นนั้นจึงวิ่งเข้าใส่โทชิยะเต็มแรง ทั้งคู่เกิดต่อสู้กันขึ้น ถึงแม้ว่าซันงาโตะจะอายุ 40 กว่าแล้ว แต่ความสามารถในการต่อสู้ไม่ได้ด้อยลงเลย แต่ด้วยโทชิยะเป็นเด็กหนุ่ม ย่อมได้ในด้านพละกำลัง จึงทำให้ซันงาโตะตกอยู่ในฐานะที่เพรียงพร้ำ ขณะนั้นซันงาโตะได้เหลือบไปเห็นท่อนไม้อันหนึ่งอยู่ใกล้ ๆ มือของเขา เขารีบคว้าท่อนไม้นั้น แล้วฟาดไปที่โทชิยะเต็มแรง โทชิยะถึงกับทรุดลงกับพื้น เขารู้สึกมึนจนลุกไม่ขึ้น ซันงาโตะเห็นได้ทีจึงตรงเข้าซ้อมโทชิยะ โทชิยะไม่สามารถต้านทานได้จึงโดยซันงาโตะซ้อมจนสลบไป ทาคุมากับคนในหน่วยที่ยังรออยู่ช่วยฆ่าลูกน้องของซันงาโตะที่คิดจะติดตามขบานรถไป แล้วรีบอ้อมมารับโทชิยะ ทาคุมาเห็นโทชิยะเสียทีให้กับซันงาโตะ เขารีบโดดลงจากรถพร้อมปืน ทาคุมายิงซันงาโตะเข้าที่ขาอย่างจัง ซันงาโตะล้มลงร้องครวญคราง เขารีบเข้าไปพยุงโทชิยะขึ้นรถพร้อมออกรถมุ่งไปยังโอซากา ลูกน้องของซันงาโตะเห็นว่าหัวหน้าได้รับบาดเจ็บจึงเข้าช่วยเหลือโดยไม่ได้ติดตามพวกเขาไป

    ระหว่างทาง ทาคุมาพยาบาลโทชิยะจนฟื้น  “คุณน้าไม่เป็นอะไรนะครับ” โทชิยะสะลึมสะลือถามทาคุมา  “ฉันควรเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่ามั้ง” ทาคุมายิ้มพร้อมเอามือเสยผมให้โทชิยะ  “พักผ่อนก่อนเถอะ เราต้องเดินทางกันอีกไกล” ทาคุมาพูดกับโทชิยะ ก่อนที่โทชิยะจะหลับไป  - - - - การเดินทางของพวกเขาเป็นไปอย่างราบรื่น เท็สซึถามทาคุมาในขณะที่หยุดพักว่า “เราควรที่จะหาที่ที่จะสามารถเป็นฐานชั่วคราวของพวกเราได้ ตอนนี้ก็กำลังจะถึงโอซากาแล้ว หัวหน้าคิดหรือยังว่าเราจะไปที่ไหนดี”  “ฉันพอรู้จักหัวหน้าสาขาของหน่วยปราบปรามที่โอซากา…เอางี้!!!พวกเราก็ไปพักกันพวกเขาก่อนก็แล้วกัน” ทาคุมาเสนอ