Diamond Of Season

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

  ซ่า------- เสียงคลื่นที่กระทบชายหาดสีเงินครั้งแล้วครั้งเล่า ฟองคลื่นสีขาวที่ติดอยู่ชายหาดในยามเย็น แสงอาทิตย์ทอดแสงสีแดงอมส้มครอบคลุมทั่วท้องฟ้าเหนือมหาสมุทร ราวกับว่ามีจิตรกรชื่อดังได้ระบายแต่งแต้มมัน แล้วในไม่ช้านี้ดวงอาทิตย์จะลาลับ เมื่อความมืดยามราตรีเดินทางมาถึง

สิ่งที่ให้ความสว่างยามค่ำคืนก็คือวงดาวนับล้านที่กระจายอยู่เหนือฟ้า ราตรีคืนนี้มาพร้อมกับความลึกลับและเรื่องหายะนะที่หลายๆคนมิอาจล่วงรู้  

   วับ-----วาบ-----วับ แสงไฟจากกระถางคบเพลิงที่ขาดๆหายๆเพราะถูกสายลมพัดเล็ดลอดเข้าไปในวิหารสีขาว ณ หมู่บ้านแห่งเพริ์ลบีช หมู่บ้านแห่งนี้ตั้งอยู่กลางมหาสมุทรแปซิกฟิก เกาะแห่งนี้ถูกขนานนามว่า”แดนศักดิ์สิทธิ์” เพราะเกาะแห่งนี้ได้เก็บรักษาสิ่งสำคัญไว้ นั้นคือ Diamond Of Season เพชรทั้งห้าเม็ดที่ช่วยให้ฤดูกาลในโลกเกิดขึ้น

  เพชรทั้งห้าสีคือ White Diamondที่ควบคุมฤดูหิมะหรือหนาว Red Diamondควบคุมฤดูร้อน Blue Diamondควบคุมฤดูฝน Green Diamondควบคุมฤดูใบไม้ผลิ และฤดูสุดท้ายคือYellow Diamondที่ควบคุมฤดูใบไม่ร่วง

    เพชรทั้ง5เม็ดนี้ได้ก่อกำเนิดขึ้นมานานนับ ล้านๆปีแล้วเป็นสมบัติที่ศักดิ์สิทธิ์และมิอาจประเมินค่าได้ เพชรทั้งห้าเม็ดถูกเก็บรักษาไว้อย่างดี ในแท่นหินดาวห้าแฉก ณ วิหารสีขาวแห่งเพริ์ลบีช ผู้ที่คอยทำหน้าที่รักษาคือตระกูลโรโซคุแล้วก็ยังมีตระกูลโคโตคาวะที่ทำหน้าที่เป็นกาดให้แก่การเดียนของตระกูลโรโซคคุ

    ความสำคัญของเพชรเป็นที่ล่วงรู้ในเวลาต่อมา ความโลภของจิตใจมนุษย์โลกที่มักถูกครอบงำได้โดยง่าย มีผู้คนมากมายที่ถูกครอบงำ พยายามที่จะขโมยสิ่งล้ำค่าที่มิอาจประเมินค่าได้ มีหลายคนที่ต้องสังเวยชีวิต แต่ความโลภเมื่อถูกครอบงำแล้วมันก็เหมือนกับมีบางอบ่างที่แฝงมา บังคับให้ทำในสิ่งที่ใฝ่หา และค่ำคืนแห่งรัตติกาลดูท่าเหมือนจะสงบแต่ภัยมันก็แฝงมาได้ทุกเวลา

    สาวน้อยคนหนึ่งเดินเล่นที่ริมชายหาดสีเงินที่ทอดยาวไปไกลหลายไมล์ เธอเดินย่ำหลบคลื่นที่ซัดโหมเข้าชายฝั่งครั้งแล้วครั้งเล่า ผมยาวประบ่าที่ถูกมัดไว้ครึ่งหนึ่งแล้วปล่อยสยายลงมา ปลิวไปด้านหลังเวลาเธอถูกลมทะเลพัดผ่าน ร่างอันบอบบาง เธอเดินไปเรื่อยเปื่อยจนสุดหาด แล้วจึงเดินเลี้ยวเข้าไปในป่าโล่ง “หอมจังเลย”เธอก้มลงดอมดมดอกไม้ที่เรียงรายอยู่ที่ลานโล้งกว้าง มือเล็กๆของสาวน้อยบรรจงลงเด็กดอกไม้ใส่ในตะกร้าที่เธอถือมา ดอกไม้ถูกจัดลงเป็นระเบียบที่ตะกร้าไม้สีขาว “ว้า เย็นแล้วเหรอเนี่ย กลับดีกว่า” แสงอาทิตย์ที่อัสดงลงในเวลารวดเร็ว บัดนี้ทั่วทั้งฟ้ากลายเป็นสีแดงเพลิงดังเลือด คล้ายๆจะส่งสัญญาณว่าคืนนี้จะเกิดเหตุร้าย  

     แสงไฟในหมู่บ้านแต่ละหลังในหมู่บ้านเพริ์ลบีชต่างก็ทยอยดับลงแล้ว แต่ยังมีอีกหลังที่ยังไม่ดับสาวน้อยคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน “มายุอยู่รึเปล่า”เสียงหวานๆของหญิงสาวดังขึ้นอย่างราบเรียบแต่ก็ไม่ได้สร้างความรำคาญใจแก่ผู้ได้ยิน แก็ก—เสียงเปิดประตูดังขึ้นจากด้านหลัง เด็กหนุ่มร่างสูงสง่าก้าวออกมา ผมน้ำเงินเข้มตัดกับตาสีเขียวที่ดูเย็นชาแต่ก็ดูอบอุ่นในเวลาเดียวกัน

    “เกิดอะไรขึ้นเหรอท่านยูเมะ”เสียงที่ฟังดูทุ้มๆเอยถาม

    “คือ—เปล่าฉันแค่เห็นไฟยังไม่ดับก็-ฉันแค่มาดูเฉยๆเท่านั้นแหละงั้นฉันไปนอนก่อนนะ”

หญิงสาวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ที่พักของเธออยู่ติดกับบ้านของมายุเด็กหนุ่มที่เป็นคนเงียบมักจะใช้ความคิดมากว่าการพูด ค่ำคืนนี้สายลมพัดโชยมาเบาๆ อากาศเย็นสบายแสงดาวก็ดูสว่างสดใส เป็นราตรีที่เงียบสงัด  แล้วยังมีความมืดมิดที่โอบล้อมเกาะไว้

    เรือเร็วลำหนึ่งจอดขึ้นฝั่งอย่างเงียบกริบไร้ซึ่งเสียงที่บ่งบอกว่ามีเรือแล่นเข้าฝั่ง ชายชุดดำสองคนลงมาอย่างเงียบเชียบ “ถึงเกาะแล้ว เตรียมพร้อม ไป” สองคนเร่งฝีเท้าแต่ก็ยังเงียบเชียบ ทั้งสองมาถึงที่วิหารสีขาว “ถึงหน้าวิหารแล้ว” ชายหนุ่มคนหนึ่งดูลาดราวอีกคนอ้อมไปทางด้านข้าง หยิบเครื่องมีเล็กๆที่ใช้ตัดกระจกแล้วทำด้วยความชำนาญ เมื่อตัดเสร็จ ก็รีบวิ่งขึ้นไปที่แท่น

     ฟึ่บ--- เด็กสาวสะดุ้งตัวขึ้นจากการหลับไหล “ไม่--”