<> ไดอารี่สำหรับความรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ::: เปิดบันทึกหน้าแรก :::

          







          [...วันเวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ทำให้ฉันได้รู้ว่า...เวลาคนเรามีความสุขเวลาช่างผ่านไปรวดเร็ว แต่...เวลาเรามีความทุกข์ และปรารถนาจะให้เวลาหมดไปวันๆนึงหรือไม่เว้นแม้แต่ความคิดที่ว่า \" ไม่ต้องมีพรุ่งนี้ \" เวลาก็จะเดินอย่างเชื่องช้าเสียเหลือเกิน... ]



          มันไม่มีเหตุผลเลยใช่ไหม กับการที่เราจะรู้สึกดีๆกับใครสักคนแม้ว่าเค้าจะ ไม่หันมามองเราเลยก็ตาม การที่เรารู้สึกจะรักใครสักคนมากแค่ไหน มากเพียงใด เค้าก็ไม่เคยจะรับรู้ ฉันอาจจะเป็นแค่ตัวฆ่าเวลาของเค้า ฉันยอมนะ  แม้ว่า...ผลภายหลังมันจะทำให้ฉันเจ็บปวดสักแค่ไหน เพียงแค่อยากจะเป็นคนสำคัญในสายตาของเค้าเท่านั้น แล้วฉันเองก็แค่อยากให้เค้าได้รับรู้เอาไว้นะว่ากับความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันให้เขามานี้ มันไม่ใช่เล่นๆ



          ความรู้สึกของฉันที่มีให้เค้านั้นมันยังไม่จบลงใช่ไหม ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันควรจะทำอย่างไร ควรจะทำใจให้หยุดหรือเลิกรักเค้าดีหรือว่าตัวฉันควรจะรักเค้าต่อไปแม้ว่ามันจะเจ็บปวดสักเพียงไหน มันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายหรอกนะ กับการที่เราคิดจะรักใครสักคน



          ตอนนี้ฉันนั่งนับดวงดาวที่สุกใสอยู่บนฟ้า ฉันอยู่บนดาดฟ้าคนเดียวแม้ว่าฉันจะเป็นคนที่กลัวสิ่งลี้ลับ หรือที่เรียกอีกอย่างนึงว่าผีก็เถอะ แต่การที่เราได้นั่งทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างคนเดียว มันทำให้เราได้ตอกย้ำซ้ำๆกับความรู้สึกที่มันยังคงไม่จางหาย ยังติดตรึงอยู่จนทุกวันนี้ น้ำอุ่นใสรินไหลออกมาจากตากระทบแก้มไม่หยุดหย่อน จนบางครั้ง....ฉันเคยนึกว่า เจ้าน้ำอุ่นๆหรือที่เรียกว่าน้ำตาเนี่ย มันไม่มีวันหมดเลยรึไงนะ หรือถ้าเกิดว่ามีวันหมดล่ะก็ ป่านนี้มันคงจะหมดไปนานแล้วล่ะและฉันคงจะยิ่งเสียน้ำตาไปมากกว่านี้อีก ถ้าเกิดว่า...ไม่มีคนโทรมาหาฉันในตอนนี้ โทรศัพท์มือถือเพลง \"ผู้หญิงลืมยาก\" ของพิงค์คือเสียงเรียกเข้า หรือ Ringtone ของโทรศัพท์มือถือของฉัน ฉันมองชื่อของคนที่โทรมา คนๆนั้นก็คือ เฟิร์น เพื่อนที่โรงเรียนของฉัน



\"  ฮัลโหล  \" นี่ฉันเปลี่ยนเสียงให้เป็นปรกติที่สุดแล้วนะ และฉันก็หวังว่า เฟิร์นคงไม่จับได้หรอกว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่

\"  เออ...อ้อม แกจะมาออน msn รึเปล่าอ่ะ  \" เสียงของเฟิร์นไม่ได้สงสัยอะไร และเฟิร์นก็ไม่รุ้ด้วยว่าฉันกำลังร้องไห้

\"  ออนดิ ทำไมเหรอ  \" ฉันถามกลับไป

\"  เปล่าหรอก แล้วแกจะออนกี่โมง  \" เฟิร์นยังถามต่อมาอีก

\"  อีกสักพักแหละ  \" ตอนนี้ฉันกำลังเดินลงจากชั้นดาดฟ้ามันน่าวังเวงน่าดูเลยนะเนี่ย

\"  เออ แล้วแกจะออนป้ะ  \" ฉันถามเฟิร์น

\"  คอมโดนไวรัสอ่ะ แต่เดี๋ยวจะออน  \" เฟิร์นพูดไปหัวเราะไป

\"  ยังไม่วายอีกนะ  \" ฉันตอบกลับพร้อมหัวเราะ ความเศร้าเมื่อกี้หายไปในพริบตา





:+:~ อ้ อ ม :+: เ ห ตุ ผ ล ข้ อ เ ดี ย ว ที่ สั่ ง ใ ห้ หั ว ใ จ ทำ ทุ ก อ ย่ า ง . . . ก็ คื อ ใ จ ฉั น มั น รั ก เ ธ อ





          นี่คือชื่อใน msn ของฉัน คือเพลงของพี่มอสในละครเรื่องรักห้ามโปรโมตไง ตอนนี้ฉันพยายามจะทำทุกอย่างอะไรก็ได้ที่มันทำแล้วตอกย้ำความรู้สึกของตัวเอง ความรู้สึกของฉันที่มีให้กับ \"บอล\" และฉันเองก็ไม่ได้หวังว่าวันนี้หรือวันไหนเค้าจะมาออน มาเห็นชื่อใน msn ของฉัน มาเห็นสภาพของมนุษย์คนนึงซึ่งฝากมอบหัวใจที่มีรักแท้ที่จริงไว้ให้เค้า และเค้าก็ไม่ได้ต้องการ



          เค้าไม่ได้อยากจะรู้สักหน่อยว่าฉันจะเป็นอย่างไร จะเจ็บปวดสักเพียงไหน แต่สิ่งที่ฉันต้องการสิ่งเดียวในเวลาที่ฉันเล่น Internet หรือเล่น msn ก็คือเพียงแค่เค้าทักฉันเท่านั้น แค่เค้าทักฉัน หัวใจฉันจะพองโต มันเป็นอะไรที่ตื่นเต้นนะ กับการที่เราได้เจอกับคนที่ หักอก เราแล้วเค้ามาทักเนี่ย ทำไมฉันถึงไม่เป็นคนทักเขาก่อน หรือสาเหตุที่ฉันจะรอให้เค้าทักฉันนั่นก็เพราะฉันไม่มีความกล้าพอที่จะไปทักเค้าว่า \"สวัสดีนะ บอล\" หรือคำว่า \"หวัดดีค่ะ\"





อกหักอีกแล้ว....เห้อ...คนมันดวงซวยก็อย่างนี้ล่ะน่า นี่คือชื่อใน msn ของ  จ้าวสิบ เพื่อนรักของฉัน หรือ \" สิบ \" คือชื่อที่ฉันเรียกเขาสั้นๆ สิบเป็นคนที่เข้าใจฉันดีที่สุด แม้จะไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันเลย และสิบเป็นคนแนะนำบอลให้ฉันรุ้จัก





          เรื่องมันเริ่มต้นเมื่อตอนที่ฉันเล่น Chat ใน ห้องนี้สีชมพูหรือ เว๊ปสนุก และฉันก็เป็นที่รู้จักของคนในนั้น เพราะฉันว่างมากล่ะมั๊ง ฉันถึงได้เข้าไปเล่นได้ทุกวันและฉันก็ได้รู้จักกับสิบ  แต่เรื่องมันผ่านมาครึ่งค่อนปีแล้ว จนถึงปัจจุบันนี้ ฉันอายุ 14 ปี ก็ชั้น ม.3 นั่นแหละ แล้ววันหนึ่งสิบก็ถามฉันว่าอยากคุยกะคนที่ชอบไอ้สุป่าว สุคือเพื่อนอีกคนนึงใน chat และแน่นอนฉันก็ต้องตอบตกลงน่ะสิ



\"  หวัดดีค่ะ  \" ฉันทักทายด้วยประโยคเรียบๆง่ายๆ

\"  หวัดดีครับ  \" เขาทักตอบด้วยตัวอักษรสีน้ำเงิน

\"  ชื่อไรคะ  \" ฉันถามต่อ

\"  บอลครับ  \" เขาตอบฉันมา แต่สิบกลับเรียกเขาว่า เวง ฉันก็เรียกเขาว่าเวงตามจ้าวสิบแหละ และถ้าฉันจำไม่ผิด สิบเล่าให้ฉันฟังว่า ตอนเล่น chat บอลใช้ชื่อว่า เว แต่ตอนที่สิบพิมพ์น่ะ มันติดตัว งองู ไปด้วยน่ะ เลยกลายเป็น เวง ไปเลยแฮะ



          ตอนแรกๆที่ฉันคุยกะเค้า ฉันรู้สึกว่าเค้าเป็นอะไรที่เป็นคุณหนูเกินไป พูดอะไรไม่ค่อยรู้จักคิด ฉันไม่เคยนึกอยากจะ add เมลล์เค้าเท่าไหร่หรอก แต่พอคุยไปคุยมา ฉันนี่แหละที่เป็นคน add จนกระทั่งถึงวันที่ฉันเป็นคนขอเบอร์เขามา ไม่ใช่ว่าตอนนั้นฉันรู้สึกอะไรด้วยหรอก เพียงแค่อยากฟังเสียงเฉยๆ เท่านั้นแหละ  และตอนนั้นฉันก็มีคนในใจของฉันอยุ่แล้ว



          ฉันโทรไปหาเค้าแค่ครั้งเดียวหลังจากได้เบอร์ เพราะเค้ากวนบาทาฉันจนฉันไม่ค่อยอยากจะคุยสักเท่าไหร่จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนถึงปิดเทอมใหญ่ ((ช่วงที่ฉันได้เบอร์เขามาเป็นช่วงเดิน กุมภา น่ะ)) เราเริ่มสนิทกันอีกครั้งนึง เพราะว่าฉันเลิกไปยุ่งกะคนๆนั้นแล้ว เค้าคนนั้นบ้านอยู่ฉะเชิงเทรา ส่วนตัวฉันอยู่กรุงเทพ บ้านฉันไม่ได้รวยอะไรมากมาย แต่ฉันก็ยอมเติมเงินโทรศัพท์มือถือทุกวัน เพื่อให้ได้คุยกับเค้า นาทีละ 5 บาท ฉันเติม 300 บาท ทุกวัน หมดเอา ๆ จนฉันแทบไม่มีจะกิน ((น่าสมเพชยังไงชอบกลแฮะ เธอเห็นด้วยกับฉันไหม ไดอารี่)) ต้องมานั่งพะวงเรื่องเติมเงิน และช่วงสงกรานต์ พอฉันไม่โทรไปหาเค้า เค้าก็ไม่โทรมาหาฉัน ฉันเลยจบเรื่องๆนี้ไว้แค่นี้ และเปลี่ยนเมลล์ เพราะฉันไม่อยากจะเจอเค้าอีกต่อไป  ฉันเลยเริ่มมาสนิทกับบอลแทน และคุยโทรศัพท์กับเค้าทุกวัน



          ก่อนหน้านั้นตอนฉันอยู่โรงพยาบาลเขาโทรมาหาฉัน บอกให้ฉันโทรกลับ พอฉันโทรไปก็ไม่รับ แล้วยังมีการมางอนฉันอีก คนอะไรไม่รู้น่าตีจริงๆเลย และต่อมาพอฉันออกจากโรงพยาบาล ฉันก็คุยกับเขา



          ครั้งแรกฉันคุยกับเค้าจนถึงตี 2 ให้ตายเถอะ!! ฉันแทบจะหลับคาโทรศัพท์ไปเลยตั้งหลายรอบ ฉันทนไม่ไหวแล้วและเขาก็คงสังเกตุเห็นเขาเลยบอกฉันว่า

\"อ้อม เราว่าอ้อมไปนอนเหอะ ท่าทางอ้อมจะไม่ไหวแล้วนะเนี่ย\" บอลพูดผ่านสายโทรศัพท์

\"หืมมม...เอางั้นเหรอ\" ฉันลากเสียงเพราะความงัวเงียและหลังจากนั้นพอวางสายปุ๊ป ฉันก็หลับปุ๋ยไปทันที หลังจากนั้นฉันกับเขาคุยกันทุกวันเลยล่ะ...และ





ประมาณเดือนหนึ่งหลังจากนั้น ฉันก็ชอบเขา

  





               ไดอารี่ที่รัก เธอคงจะสงสัยใช่ไหมว่าทำไมฉันจึงใช้สรรพนามเรียกบอลว่าเค้า ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เพียงแต่พอฉันเขียนคำว่าบอลลงไป อะไร ๆที่เขากับฉันคุยกัน มันก็ผุดขึ้นมาในหัวสมองของฉันทุกครั้งไป หวังว่าเธอคงจะเข้าใจฉันนะ









                                                                                                                                                                 ...อ้อม...