รักของผม(My love)

ลำดับตอนที่ #1 : ผู้หญิงคนนี้ชื่อครีม

ครีมเป็นเด็กผู้หญิงที่ผมแอบชอบมาตั้งแต่สมัยม.๑  เธอเป็นผู้หญิงผิวขาวอมชมพู  ผมยาวมักจะถักเปียสองข้าง หน้าตาน่ารักเป็นใบหน้าที่ยังคงตราตรึงอยู่ในใจผมไม่รู้ลืมถึงทุกวันนี้  ผมกับเธออยู่คนละห้องกันมาตลอด  เรายังไม่เคยเอ่ยปากคุยกันสักครั้ง  ผมเองก็ไม่กล้าเข้าไปทักเธอ  ส่วนเธอก็คงจะไม่มีธุระอะไรจะคุยกับผม   เมื่อผมสอบผ่านชั้นม.๓ด้วยคะแนนเป็นที่น่าพอใจสำหรับผมผู้ซึ่งเป็นทั้งนักกีฬาบาสเก็ตบอลและนักฟุตบอลของโรงเรียน  แน่นอนครับว่าทั้งวันทั้งคืนนั้นกิจกรรมแน่นด้วยตารางซ้อมบาสและซ้อมบอล  และตัวผมเองก็ใช่ว่าจะตั้งใจเรียนนัก  เนื่องจากผมนั่งหลังสุดมักจะแอบมีกิจกรรมเล็กๆน้อยๆใต้โต๊ะเสมอ  เกรดของผมเองเฉียดฉิวเข้าเกณฑ์สายวิทยาศาสตร์ได้พอดีแบบเส้นยาแดงผ่าแปด    

    วันแรกของเปิดเทอมนั้นผมมาสายไปหน่อยครับจึงไม่แน่ใจว่าจะมาแย่งที่นั่งแถวหลังได้หรือเปล่า   ผมเลยเสี่ยงดูหากมีใครที่สามารถไล่ให้ไปนั่งที่อื่นได้ก็จะต้องทำกันบ้างแหละครับ  ถ้าหากผมนั่งข้างหน้าก็มีหวังกลายเป็นเด็กเรียนเก่งก็คราวนี้แน่   ผมเดินเข้าไปทางประตูหลังเห็นมีผู้หญิงตัวเล็กๆ  ผมสั้นนั่งอยู่แถวหลังสุดตรงตำแหน่งที่นั่งที่ผมอยากได้พอดี  แต่ก็ยังไม่อยากไปแย่งเธอก็เลยเดินผ่านไปไปดูว่ามีที่นั่งเหลือบ้างไหม  แต่ก็ไม่มีเลยที่นั่งเหลือเลยเพื่อนผมมันนั่งหมดแล้วตรงนี้สังเกตจากกระเป๋านั้นแหละครับ  ยกเว้นที่นั่งที่เด็กผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่เลยตั้งใจจะไปแย่งสักหน่อยจึงเดินไปข้างหลังแล้วพูดว่า

“ยัยตัวเล็ก เธอเป็นผู้หญิงมานั่งตรงนี้ไม่เหมาะเท่าไรนะ  มันเป็นที่ของผู้ชายนั่ง” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเยาะๆพร้อมกับถือวิสาสะตบหัวเธอเบาๆ  เธอหันมามองหน้าผมช้าๆแทบ.......ทำให้ผมชอกตายเธอคือครีมครับครีมจริงๆทำไมผมจำเธอไม่ได้นะผมนึกแช่งชักหักกระดูกตัวเองในใจ  คงเป็นเพราะเธอตัดผมจนสั้น  

“นั่งสิ“

เธอสบัดหน้าพร้อมวางท่าตามแบบฉบับคุณหนูของตระกูลดังตามนามสกุลของเธอ  นั่นเป็นการพูดกันแบบไม่คาดฝันของผมกับครีมครั้งแรก   ผมเองก็อยาดจะเอยขอโทษเธอนะ   แต่ด้วยความที่เป็นผู้ชายห่ามๆมาก่อน และทิฐิบ้าๆบอนั้นแหละก็ใครจะไปรู้หละครับว่าครีมกับผมจะอยู่ห้องเดียวกัน  ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีที่ผมเอ่ยปากพูดกับเธอแล้วแม้จะป็นประโยคสั้นๆก็ตาม  ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมกับครีมนั้นไม่เคยพูดจาด้วยกันเลย แม้แต่สักครั้งเดียว  เรามีโอกาสทำงานกลุ่ม  ทำเวรด้วยกันบ้างเป็นบางครั้งแต่ก็ไม่เคยมีแม้แต่โอกาสที่จะเอ่ยปากพูดกัน    ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่โง่มากๆเลยที่ปล่อยโอกาสเหล่านี้ให้หลุดลอยไป ระยะเวลานั้นก็ผ่านไปเรื่อยๆ    

    แสงแดดอ่อนๆของฤดูหนาวเริ่มมาเยือนเรากำลังจะปิดภาคเรียนม.๓อยู่รอมร่อแล้วผมกับครีมก็ยังไม่เคยคุยกัน  บ่ายวันเสาร์ผมกับเพื่อนไปทานไอศกรีมหลังจากซ้อมบอลเสร็จเราไปทานกันที่สยามเซ็นเตอร์ซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนผมไม่มากนัก  เรานั่งทานไอศกรีมกันในร้านกระจกที่ดีไซน์ไว้อย่างน่ารัก  วัยรุ่นมักจะมาทานที่นี่กันบ่อย  อาจจะเป็นรสชาติที่อร่อย  ราคาไม่แพงนัก  ไอศกรีมของพวกเราถูกเสิร์ฟไปนานแล้วและพวกเราก็ทานเสร็จมานานแล้ว  ก็พวกเราอยากนั่งในห้องแอร์นิครับจึงนั่งคุยกันเล่นแก้เซ็ง

“เฮ้ย  นั่นยายครีมนิหว่าสวยชมัดเลยอยู่โรงเรียนไม่เคยสังเกตเลยนะเว้ย”  เพื่อนในกลุ่มผมคนหนึ่งพูดขึ้น

คำว่า”ครีม”ทำให้ผมต้องถอนสายตามองทะลุผ่านกระจกใสที่กั้นนั้นออกไป.........จริงๆครับครีมจริงๆสวยมากมากเธอเหมาะกับสีชมพูของเสื้อยืดยี่ห้อดังของเด็กวัยรุ่นและกระโปรงสีขาวนั้นทำให้ร่างสูงโปร่งของเธอดูโดดเด่นมาก  ปากสีชมพูที่ดูเป็นธรรมชาติบ่นพึมพำคนเดียว  ผมเดาว่าเธอคงรอคุณพ่อหรือคนขับรถมารับอยู่  

“ยายครีมนี่ก็น่าสนใจดีเหมือนกันนะเว้ย  จะลองจีบดูสักครั้งดีไหมวะ”ไอ้ทิมเพื่อนผมคนหนึ่งพูด

“เฮ้ยหน้าอย่างมึ_นี่เหรอ  ไปโน่นไปจีบยายเข็มดีกว่า”ไอ้อั๋นเพื่อนผมอีกคนหนึ่งขัดขึ้นแล้วอ้างถึงเข็มผู้หญิงที่มีสิวขึ้นหน้าตาตะปุ่มตะป่ำ  และดำที่แอบชอบไอ้ทิมอย่างออกหน้าออกตาแบบไม่เกรงใจใคร  ทำให้เพื่อนผมหัวเราะกันทั้งกลุ่ม  รวมทั้งผมด้วยที่หัวเราะมาอย่างโล่งใจ  

“หน้าตาอย่างยายครีมมันเหมาะกับไอ้ภีมเว้ย” ไอ้อั๋นหมายถึงไอ้ภีมนั้นก็คือชื่อเล่นผมนั้นเอง  ทำให้เกิดความรู้สึกแสบหัวใจอย่างบอกไม่ถูกด้วยความรู้สึกข้างในที่ย้อนถามตัวเองว่า  แล้วครีมจะชอบผมหรือ?

“เฮ้ยสงสัยไอ้ภีม อดหวะดูนั่นสิแม่ครีมคนสวยโดน ม.ค.ป.ด เรียบร้อยแล้ว ดูนั่นสิ”

ครีมเธอยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันคุยกันอย่างสนิทสนมเหมือนรู้จักกันมานาน  ยกเว้นสีหน้าที่บอกความไม่พอใจอย่างโจ่งแจ้งเห็นชัด  ผมก็ใช้เดาศาสตร์อีกหละครับว่านั้นคือแฟนครีม  !!!!!!!!!!!!!!!!!