ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I
เคยไหม?...ที่จู่ๆ ก็มีคนแวะเข้ามาหาคุณ เปลี่ยนชีวิตคุณให้มีค่า
“เฮ่ยๆ ดูนั่นเดะ ยัยแว่นนั่นดูรูปโป๊อีกแล้วว่ะ อยู่เย็นในห้องคอมฯ ทุกวันเลย”
“อี๋...เป็นผู้หญิงแต่มานั่งดูเวบผู้ชายเปลือย ข้าสะอิดสะเอียนว่ะ! ไปเตะบอลกันเหอะ”
“เฮ่ยๆ มองมาทางนี้แล้ว หว๋าๆๆๆ น่ากลัว!...........เผ่นเว้ยยยยย......”
ฉันชื่อ “มุก” สาเหตุที่ฉันได้ชื่อนี้อาจจะเป็นเพราะที่เกิดมาหัวกลม และตัวขาวซีดเผือก ไอ้ครั้นจะตั้งชื่อว่า “กระดาษ” ก็ใช่ที่ ต้องหาชื่อที่มันมงคลหน่อยล่ะ เลยได้ชื่อ “มุก” แม่ก็คาดหวังไว้ให้เติบโตมีน้ำมีนวลสมราคามันบ้าง แต่มุกเม็ดนี้อยู่มาได้ 16 ปีแล้ว กลับยังด้าน ไร้ความแวววาว หนำซ้ำยังโดนหาว่าประหลาด น่าสะอิดสะเอียน แต่ “มุก” อย่างฉัน ก็บอกแล้วไงว่าด้าน ชาชินแล้วล่ะกับคำพูดเหล่านี้
หลังเลิกเรียนของทุกวัน ฉันจะมาขลุกอยู่ที่ชมรมของฉัน “ชมรมคอมพิวเตอร์” ฉันรักคอมพิวเตอร์มาก โดยเฉพาะโปรแกรม 3D ฉันเคยลงแข่งให้โรงเรียนมาตั้งแต่มัธยมต้น จนถึงช่วงชีวิตของมัธยมปลายปีที่หนึ่ง ก็ยังคงเป็นแบบนั้น ฉันสุขใจที่ได้นั่งประจำที่กับเก้าอี้ตัวโปรด และจ้องอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ทั้งวัน ซึ่งฉันได้อภิสิทธิ์ในคอมฯตัวนี้ เพราะฉันกอบโกยชื่อเสียงมาให้โรงเรียนถึง 4 ปี และยังช่วยออกแบบนำเสนองาน 3D ต่างๆ ของโรงเรียนมามากมาย ทำดีแล้วได้ดีไงล่ะ
“มุก วันนี้จะเล่นถึงกี่โมงล่ะ” อาจารย์ประจำชมรมเข้ามาสนทนากันอย่างคุ้นเคย
“อาจารย์แม็กซ์กลับก่อนเถอะค่ะ มุกล็อคห้องให้” มุกทำแบบนี้ประจำ เพราะสองสามทุ่ม กว่าคุณเธอจะกลับบ้าน
“ได้ ขอบใจนะ แล้วกลับบ้านดีๆ ล่ะ” เขาเป็นห่วงเสมอ
“ค่ะ” แล้วเธอก็หันมาสนใจกลับโปรแกรมของเธอต่อ
“ใกล้เสร็จแล้วน้า...เหลือตกแต่งอีกนิดเดียว” หน้าตาเธอชื่นมื่น เธอกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ เกี่ยวอะไรกับเวบผู้ชายโป๊เปลือยหรือเปล่าหนอ?
“เฮ่อ หิวแฮะ...save ไว้ก่อนดีกว่า เอ๊...ร้านเบอร์เกอร์ในโรงเรียนจะปิดยังน้า...” แล้วสาวน้อยร่างซีดเผือด ผมดำดกแค่บ่า ก็เดินบ่นไปตามทาง โดยที่หน้าจอก็ค้างอยู่แบบนั้น
ครืน...ครืน...
“ตายแล้ว ฟ้าร้องแล้วเหรอเนี่ย? ฝนตกแน่เลย” ตอนนี้ฟ้ามืดครึ้ม เธอซื้อเบอร์เกอร์ชิ้นสุดท้ายจากร้าน และเป๊ปซี่หนึ่งขวดเย็นๆ เธอรีบวิ่งขึ้นตึกเรียน และเข้าไปในห้อง เพื่อจัดการกับโปรแกรมเธอให้เสร็จเร็วๆ เพื่อจะกลับบ้าน แต่แล้ว...
.................ครืน
“เอ๊ะ?”
เปรี้ยง!!!!!!!!!!
ว้าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงใหญ่ทำให้เบอร์เกอร์กับเป๊บซี่หลุดมือ น้ำดำๆ หกบนพื้น เบอร์เกอร์กระจาย...
เธอรีบหันไปดูหน้าจอคอมฯ แล้วเธอต้องตกตะลึงเมื่อหน้าจอดำมืด มีแต่เสียงวี่ๆ หวี่ๆ ดังขาดๆ จากตัวเครื่อง เธอจึงรีบรี่เข้าไปและจัดการเปิดปิดหน้าจอ ทำทุกอย่างทุกวิธีให้มันกลับมาเหมือนเดิม
“โอ๊ย...อาจารย์แม็กซ์ต้องฆ่าฉันแน่เลย” เธอกุมหัว เพราะได้ทำคอมฯของโรงเรียนเจ๊งไปหนึ่งเครื่องแล้วด้วยเวลาอันรวดเร็ว โดนผ่าลงแบบนี้ ซ่อมยากแล้ว แต่ทันใดนั้น...หน้าจอก็ แวบขึ้นมา เธอสะดุ้งตกใจ นี่คงไม่ใช่หนังผีประเภทผีอินเตอร์เน็ต ผีคอมฯอะไรหรอกนะ เธอหวาดๆ แล้วก็ต้องถอยกรูดออกมาเพราะความกลัว แสงส่องจ้ามากขึ้น และแวบเป็นครั้งสุดท้ายจนเธอต้องปิดตา เธอได้ยินเสียงเหมือนมีวัตถุขนาดใหญ่แทรกผ่านลำแสง เหมือนแฮรี่ พอตเตอร์ตอนที่เข้าไปในสมุดบันทึกนั่นเลยทีเดียว แล้วเธอก็ต้องตกใจกับภาพที่เธอเห็น
ผู้ชาย!!!!!!
เอ๊ย!...เอ๊ะ! แต่ก็ถูกแล้วนะ...แต่นั่น...ผมสั้นปรกหน้าผากสีน้ำตาลเข้มมันวาว ดวงตาสีฟ้าอ่อนใส ใบหน้านวลผ่อง ร่างกายแข็งแรง สูงสง่า เสื้อผ้าที่บรรจงออกแบบเอง เสื้อ anorak แขนยาวสีดำ กับกางเกงยีนส์ in trend ร้องเท้าผ้าใบสีน้ำเงิน แน่นอน เขา! ตัวละครในจินตนาการ(อันสูงส่ง)ของฉัน!
“ออลี่!” ฉันตะโกน เขาซึ่งออกมาจากคอมฯตัวจิ๋ว เซเล็กน้อย เมื่อพอตั้งสติได้ ก็จ้องมองฉันเขม็ง มองฉันที่ซึ่งค้าง ค้าง ค้าง และ ค้าง
“...ออลี่” เขาทวนคำที่ฉันอุทาน (ชื่อนายนะแหละ!)
“นี่มันอะไร คอมฯ คอมฯ นาย นาย ออกมา คน มนุษย์ แล้วแล้ว โอ๊ย โอ๊ย ฝัน ฝัน ใช่ ฉัน ...ฉันฝันไปแน่ๆ!!!!”
“ต้องเป็นเพราะฉันนั่งอยู่หน้าคอมฯ นานไปแน่ๆ ทำให้เห็นภาพหลอน ใช่ ทุกอย่างเป็นแค่ฝัน จะมีคนออกมาจากคอมฯได้ไง? ทำเป็นหนังไปได้ นาย ฮ่าๆ นาย...ไม่ต้องมาจ้องฉันหรอก ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในความฝัน เดี๋ยวมันก็จะหายไปแล้วล่ะ นี่ไง ฉันจะตื่นแล้ว อีกไม่นาน นายจะหายไป”
“...ผมชื่อออลี่เหรอ?” เค้าถาม innocent สุดๆ
“ใช่ ก็ชื่อจริงของนายคือ Orlando แต่เรียกเล่นๆ ว่าออลี่ คือฉันชอบเขาอ่ะนะ ก็เลยเอามาตั้ง เอ้อ เรื่องนั้นช่างเหอะ คือ...นายเป็นตัวละครในจินตนาการที่ฉันสร้างขึ้นในโปรแกรม 3D ฉะนั้นฉันจะต้องฝันไปแน่ๆ ใช่ๆ จะมีตัวละครออกมาจากคอมฯได้ยังไงกันเล่า...”
พอพูดจบ เขาก็เข้ามาจับแขนมุก ทำเอาเธอสะดุ้ง และบีบแขนเธอสองที
“แล้วทำไมคุณถึงมีเนื้อหนังเหมือนผมล่ะ?”
“.................นี่ หมายความว่า...”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เธอตะโกนสุดเสียง ทำเอาคนตรงหน้างงงัน
“แฮ่ก แฮ่ก ...นาย นายออกมาได้ยังไง นี่! ฉันยังตกแต่งนายไม่เสร็จนะ เหลืออีกตั้งหลายจุด เอ๊ะ...แต่ออกมาก็ดูดี ไม่! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น!! ฉัน..ฉันยังทำไม่เสร็จเลยนะ ละครของฉัน แล้วตัวละครผู้หญิง ฉันยังไม่ได้สร้างมันเลยนะ แล้วนายออกมา ฉันก็ดูเวบเกย์ฟรีนะสิ!...ไม่! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น!! นาย...นายออกมาได้ยังไง!!!!!!!” มุกพูดรัวเร็ว จนออลี่ จับความได้แค่เพียงประโยคสุดท้าย
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมตามแสงสีฟ้าออกมา” เป็นคำตอบที่ไม่ต้องการเลย...
มุกเซ ฮวบลงไปนั่งตายซากลงบนโต๊ะ ตาเบิกโพลง ช็อกสุดขีด
“นี่มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย?” มุกบ่นพึมพำ
“คุณชื่ออะไรเหรอ?” ออลี่ถาม
“มุก” เธอตอบไปยังงั้น เขาก็เงียบ สักพักเขาก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ มุก...เธอร้องไห้
“นี่ฟ้าเล่นตลก (เธอบ้าหนังจีนนิดหน่อย) ทำไมต้องมาเกิดเรื่องอะไรบ้าๆ บอๆ แบบนี้ คอมก็พัง อาจารย์ก็ต้องโดนผอ.ว่าแน่ๆ แถมมีผู้ชายโผล่มาจากคอมอีก ฮือ...เบอร์เกอร์ก็หล่น ฮือๆๆๆ หิวด้วย แงๆๆๆๆๆ” น้ำตาเธอนองหน้า ร้องไห้มาอย่างเต็มที่ ประสาทเธอโดนกินไปบ้างแล้ว
“นั่นคุณ เป็นอะไร?” เหมือนเด็กละมั้ง? ที่ไม่รู้จักอะไรก็ถามๆ
“ร้องไห้ รู้จักไหม? แล้วเนี่ย! น้ำตา น้ำอ่ะ ไหลๆๆ ออกมาจากตา ฮึ้ย...” เธอปาดน้ำตา เช็ดน้ำมูก แล้วเหลือบไปมองนาฬิกา
“สติฉันมาแล้ว ตอนนี้คือต้องหาทางพานายออกไปจากที่นี่ นายอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก ที่เดียวที่อยู่ได้คือบ้านฉัน ตอนนี้ต้องรีบไป เพราะไม่งั้นพ่อแม่ฉันจะกลับมาบ้าน แล้วจะลำบาก” น่าจะเรียกหมอนี่ว่า อีตา innocent ทำหน้าอื่นไม่เป็นเลย...
ถ้าจะออกนอกโรงเรียน ก็จะต้องผ่านประตูโรงเรียน และแน่นอน ต้องผ่าน “ยาม”
“นายทำหน้าเฉยๆ ไว้นะ แล้วถ้าเค้ามองหน้านาย นายก็ยิ้ม แค่นั้น พอนะ”
“เดี๋ยว...ยิ้มคืออะไร?”
“.................”
“โอเคๆ นาย ไม่ต้องทำอะไรเลยละกัน” ออลี่พยักหน้า มุกส่ายหัวด้วยความเซ็ง
“ขอโทษครับ คุณ...” ยามมองไปที่ออลี่
“นี่เพื่อนของอาจารย์แม็กซ์ค่ะ” พอพูดจบ ก็รีบเดินทันที
“เดี๋ยว นี่...คุณ” พวกเราวิ่งตาตั้ง ใครจะอยู่ให้โง่เล่า!!!
ณ หน้าบ้านของมุก
“ฟู่...พ่อกะแม่ยังไม่มา”
“บ้านใหญ่โตจังนะ” ออลี่เงยหน้า และมองทั่วๆ
“แต่ไม่มีใครอยากจะอยู่กันหรอก”
“เอ๊ะ?”
“ช่างเถอะ เข้าบ้านดีกว่า” แล้วมุกก็ไขกุญแจประตูเล็ก แล้วเข้าไปเงียบๆ
เมื่อถึงหน้าประตูก็บอกให้ออลี่นั่งหลบใต้หน้าต่าง
แอ๊ด...
“มาแล้วค่ะป้าหนู” มุกตะโกน และแง้มประตูเผื่อไว้กว้างสักหน่อย
“จ้าๆ มาแล้วเหรอ?”
“วันนี้มีอะไรกินอ่ะค่ะ มุกหิวมากเลย จัดให้หน่อยสิ” มุกหาอุบายให้ป้าเข้าครัวไป
“ป้าจัดไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ” ป้าแกรักมุกมาก เอาใจสารพัด
“อ่า...แล้วมีอะไรกินล่ะค่ะ ถ้ามีแกงจืด มุกขอร้อนๆ เลยนะ ป้าเอาไปอุ่นให้หน่อยสิคะ นะๆ” ไหวพริบเธอเหลือร้าย
“ได้ค่า รอสักครู่นะ” แล้วป้าหนูก็เดินส่ายสะโพกซ้ายขวา จ้ำๆ เข้าครัวไปทันควัน เมื่อได้ระยะ มุกก็เปิดประตู และเรียกออลี่เข้ามา แต่เด็กใหม่ของเรายังเงอะงะ งุ่มง่าม มุกกลัวจะไม่ทันการ เลยรีบฉุดแขนเขา แล้วผลักให้ขึ้นบันไดที่อยู่ทางซ้ายไปอย่างเร็ว
“นั่นใครน่ะลูก” ป้าได้ยินแฮะ
“เอ้อ อ่า อ๋อ...เสียง...เจ้าบานาน่านะค่ะ! มันวิ่งลงบันไดมาพอดีเลย มานี่มะ บานาน่า” ประจวบเหมาะกับที่สุนัขเทอเรียสีน้ำตาลแก่วิ่งลงมาหาเจ้าของพอดี ออลี่ยืนนิ่ง
“อ๋อ” คุณป้าไม่ติดใจอะไร หันไปจัดการกับสำรับต่อ แต่...
โฮ่ง ๆ ๆ โฮ่ง ๆ ๆ ๆ!!!!
บานาน่าเห็นออลี่ เลยเห่าใส่ แม้อยู่อ้อมกอดของมุก มุกสะดุ้ง รีบลูบหัวเจ้าบานาน่า แล้วอุ้มพาไปที่ห้องครัวโดยเร็ว
“เอ้า! เจ้าหมานี่ ทำเป็นลืมเจ้าของหรือไง เห่าเสียได้” คุณป้านึกว่ามันเห่ามุก โล่งไป
“ฝากหน่อยนะค่ะ หนูจะขึ้นไปอาบน้ำ”
“ได้จ่ะ สำรับเสร็จแล้วนะ เอาไปกินข้างบนไหมจ๊ะ”
“อ่า...ดีค่ะๆ” แล้วมุกก็จัดแจงยกไปเอง รอดแล้วๆ
ปัง!
“เฮ่อ......รอดไปได้”
ภายในห้องหญิงสาว ห้องนี้อาจจะดูแปลกๆ ไปสักนิด เพราะที่ผนังห้องจะเต็มไปด้วยโปสเตอร์เกมส์คอมพิวเตอร์ เช่น Final Fantasyและรูปภาพงานสามมิติเต็มไปหมด และส่วนโปสเตอร์ใหญ่สุดที่แขวนใส่กรอบอย่างดี ก็เป็นของ FFX ออลี่ได้จ้องมองภาพนั้นเต็มๆ ความรู้สึกเหมือนได้เจอพวกเดียวกัน
“เพราะเกมส์นี้แหละ ที่ฉันได้แรงบันดาลใจที่จะสร้างนาย” เขาหันขวับ
“ฉันจะสร้างเรื่องราวสามมิติเรื่องแรก โดยให้นายเป็นตัวเอก มีนางเอก และอีกหลายๆ ตัวละคร ฉันต้องสร้างเมือง สร้างสถานที่ต่างๆ ซึ่งไม่รู้ว่าแค่ฉันคนเดียวจะทำเสร็จได้เมื่อไหร่ แต่นั่นแหละ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ฉันจะต้องทำให้ได้…แต่ว่าตอนนี้ ตัวเอกของฉันดันกระโดดออกมานอกจอซะแล้วสิ”
ออลี่รู้สึกเศร้า
“เฮ่ อย่าคิดมากสิ ฉันว่าฉันพอมีทางนะ” แล้วมุกก็เปิดคอมฯของเธอ ที่ตั้งอยู่ติดกับโต๊ะทำงาน
“ฉันมีตัวนายที่เก็บไว้ในแผ่นดิสก์นี่ ฉันใจร้อนน่ะ เลยเซฟไปทำที่โรงเรียน”
“คุณจะเอาผมกลับเข้าไปใช่ไหม?”
“ใช่ แต่ฉันไม่รับรองนะว่าจะสำเร็จไหม? ฉันยังไม่รู้วิธีเลยอ่ะ” ออลี่ได้แต่รอคอย ใจจริงเขาก็อยากกลับเข้าไป แต่เมื่อมาเห็นโลกภายนอกแบบนี้ ทำให้เขาอยากจะสำรวจโลกใบนี้อยู่บ้าง
“อ๊า!!!!!!!!!” ออลี่ตกใจกับเสียงร้อง หันขวับ
“ไม่มี ไม่มี ไม่มีไฟล์!!!!!! หายไปแล้ว ดิสก์ว่างเปล่า!!!!” ออลี่มาจ้องดูหน้าคอมฯ
“แต่โปรแกรมยังมีอยู่...”
“ใช่ แล้วฉัน...จะทำไงดีเนี่ย?” มุกถอนหายใจ ออลี่ลูบหน้าจอคอมฯ แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอนนี้เค้ากลายเป็นคน คนสมบูรณ์จริงๆ ที่ไม่มีวันกระโดดทะลุคอมพิวเตอร์ไปได้หรอก
“คุณจะลำบากสินะ ถ้าผมมาอยู่ด้วย” มุกได้ฟังก็หันขวับ
“มันก็...คือ ถ้านายเป็นผู้หญิง หรือฉันเป็นผู้ชาย มันคงจะง่ายกว่าเนี้ยะอ่านะ ฉันจะได้อ้างได้ว่านายเป็นเพื่อนฉัน มาขอค้าง”
“ทำไมผู้ชายกับผู้หญิงค้างด้วยกันไม่ได้ล่ะ?” เวร.......(แล้วจะให้ตอบว่าไรฟระ!!)
“เอ้อ...คือ ที่โลกนี้มันไม่ได้ไง มันเป็นกฎ ใช่ๆ! มันเป็นกฎ” ออลี่พยักหน้าถี่ๆ เด็กใหม่กำลังเรียนรู้โลกนี้ขึ้นเรื่อยๆ
“แต่ฉันว่า มันจำเป็นแล้วล่ะ” มุกเอ่ย และเท่าที่ดู ไอ้หมอนี่คงจะทำอะไรไม่ได้หรอก เรื่องพื้นๆ ยังไม่รู้เลย มุกเดาว่า เป็นเพราะเธอเพิ่งสร้างเขามาตัวแรก เขาไม่เคยพบเจอตัวอื่นๆ ก็ไม่แปลกที่เขาจะไม่รู้อะไร มันก็ดีแล้วล่ะ จะได้ให้พักในห้องได้สบายใจ
“เออ นายหิวไหม?” ออลี่งง
“หิวคืออะไร?” เอ้า...เวรรรรรรรรรรรรรรรรรร เด็กทารกมันยังหิวเป็นเลยน้า....!!!
“นายรู้สึกเอ่อ...อ่า...เอ้อ ลองกินนี่ละกัน” มุกหยิบแขนไก่ทอดขึ้นมาหนึ่งชิ้น ยื่นให้ออลี่ เขาทำหน้างง รับมาอย่างว่าง่าย และดม มุกหยิบขึ้นมามั่ง และอ้าปากกว้างๆ และกินให้ดู
“ทำตามสิ” มุกสั่ง เขาลังเลเล็กๆ แล้วก็ทำ และด้วยสัญชาตญาณความเป็นคน เมื่อของเข้าปากน้ำลายก็ต้องไหล ฟันก็ต้องเคี้ยว แล้วมันก็จะกลืนไปเองตามกระบวนการ ออลี่กินอย่างเอร็ดอร่อย
“ฮึฮึ ฉันยกให้นายหมดนี่เลย” มุกดีใจเหมือนได้สัตว์เลี้ยง (อ่าว...) เขายิ้มแป้นเมื่อมุกยิ้มให้
“นั่นไง นายยิ้มเป็นแล้วนะ” มุกทัก เขางง ไก่ห้อยอยู่ที่ปาก
“ตะกี้ไง ที่นายฉีกปากน่ะ เวลาคนมีความสุข เขาก็จะยิ้ม แบบนี้” แล้วมุกก็ยิ้มให้ดู เขาพยายามจะยิ้มตาม หน้าตาฮาดีเหลือเกิน มุกหัวเราะออกมาเสียงดัง เขาก็งงอีกล่ะ
“ขอโทษๆ อ๊ะ...นี่เค้าเรียกว่าหัวเราะ เวลามีความสุขมากๆ เขาจะหัวเราะกัน มันเป็นธรรมชาตินะ เดี๋ยวนายก็ทำเป็น...นายอยู่ในห้องนี้อย่าไปไหนนะ เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำ” แล้วมุกก็ลุกขึ้น
“อาบน้ำคืออะไร?” ถามมันทุกเรื่อง
“ก็ล้างตัวให้สะอาดไง เวลาตัวเหม็นๆ ก็ต้องอาบน้ำ ล้างสิ่งสกปรก” มุกอธิบายลวกๆ หยิบผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้า แล้วเข้าห้องน้ำไป เขาดมกลิ่นตัวเองฟุดฟิด
“นี่...เค้าทำกันยังไง เข้าไปดูได้หรือเปล่า?” ออลี่ตะโกน แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ห้องน้ำ แล้วเปิดประตู
แอ๊ด...
ด้วยความที่อยู่บ้านคนเดียวจนชิน ประตูห้องน้ำเธอเลยไม่เคยปิด
เสียงน้ำกลบเสียงประตูแง้ม มุกกำลังอาบน้ำอยู่หลังม่านสีขาวขุ่น ห้องน้ำที่นี่ใหญ่โตทีเดียว (ตามขนาดบ้าน) มีอ่างอาบน้ำสีขาวมนอยู่กลางห้อง ออลี่เดินเข้าไปโดยที่มุกไม่รู้ตัวเลย เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ มากขึ้น
“มุก...” มุกหันขวับ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ป้าหนูที่อยู่ในห้องนอนสะดุ้งเฮือก ออลี่เองก็สะดุ้งสุดตัว
“นาย! หันไปเดี๋ยวนี้นะ!” มุกหน้าแดงถึงใบหู รีบปกปิดร่างกาย ออลี่ก็ทำตามอย่างงงๆ มุกแหวกม่าน พยายามเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ข้างนอก แต่ด้วยที่พื้นนั้นยังมีคราบสบู่อยู่ เธอจึงลื่น
“ว้าย!!!” ออลี่หันขวับ
หมับ!
เขารับตัวเธอได้ทัน มุกจ้องเขาตาโต กอดคอเขาแน่น
“มุก!...มุกเกิดอะไรขึ้น!!” เสียงป้าหนูที่ตะโกนไล่มา ป้าแกเกือบถึงห้องมุกแล้วเป็นแน่ มุกรีบตะโกนกลับ
“ไม่มีอะไรค่ะ! มุกเจอแมลงสาปน่ะ ป้าไปเถอะ ไม่มีอะไรค่ะ!”
“จ้าๆ แหม เล่นทำตกอกตกใจหมด!”
ณ นาทีนี้ มีเพียงเสียงน้ำฝักบัวที่ไหลอย่างต่อเนื่อง ซ่า...ซ่า... เธอไม่ยอมปล่อยเขา เพราะว่าไม่งั้น เขาจะต้องเห็นเรือนร่างเธอเป็นแน่
“เอ่อ...”
“นายหยุดพูดไปเลย แล้วหลับตาเดี๋ยวนี้” มุกหน้าแดง สั่งแบบไม่มองหน้าเขา ออลี่ยังเงอะงะ
“เร็วๆ สิ!” เธอหน้าแดงจนถึงใบหู เขาจึงทำตามทันควัน มุกคลายกอด
“ถ้านายลืมตา นายตายแน่” มุกขู่ ในใจของออลี่อยากถามเหลือเกินว่า...ตายคืออะไร? (แต่ไม่กล้าปริปาก)
ออลี่ได้ยินแต่เสียงฝีเท้ากระทบกับเสียงน้ำ เสียงน้ำฝักบัวที่หยุดไป และเสียงผ้าสะบัด
“ลืมตาได้” มุกนุ่งผ้าเช็ดตัวเรียบร้อย ออลี่รู้ได้ว่าเขาทำผิด
“นายไม่ควรเข้ามาแบบนี้รู้ไหม?” มุกหน้าแดงเพราะทั้งอายและทั้งโกรธ ออลี่ก้มหน้านิ่ง
“ผมขอโทษ” เขารู้คำนี้ได้ด้วยจิตสำนึก โดยไม่ต้องมีใครสอน มุกฟังแล้วก็ใจอ่อน ก็ไอ้หมอนี่มันเหมือนเด็กๆ นี่น้า...คนไม่รู้ไม่ผิดหรอก
“เอาเถอะ นายออกไปได้แล้ว” เขาก็ออกไปแต่โดยดี เมื่อประตูปิดปัง มุกก็แทบจะกรี๊ดออกมาอีกที หน้าแดงเป็นลูกตำลึง อุณหภูมิในร่างกายเพิ่มขึ้น 2 องศาในทันที
“ตายๆๆๆ เขาเห็น เห็นชัวร์ๆ แถมมากอดฉันอีก อ๊ายๆๆๆ...อับอายจริงๆ” เธอปิดหน้าปิดตา
เมื่อออลี่ออกมานอกห้องน้ำได้ เขาก็ระลึกถึงสัมผัสนุ่มๆ ของร่างกายหญิงสาว เขามองมือตัวเอง แล้วหน้าก็แดงขึ้นมาดื้อๆ อุณหภูมิเพิ่มขึ้น 0.5 องศา
“เป็นโลกที่เข้าใจยากจริงๆ” เขาพึมพำ เอามือกุมศีรษะ
มุกปั้นหน้าลำบากเมื่อออกมาจากห้องน้ำ เธอพยายามทำหน้าให้ปกติที่สุด แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก บรรยากาศน่าอึดอัดเล็กน้อย
“คืนนี้นายนอนตรงนี้นะ” มุกจัดเตรียมเอาหมอนและผ้าห่มที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าออกมาวางไว้บนโซฟายาวนุ่มๆ ข้างๆ โต๊ะทำงาน ซึ่งตรงนี้เป็นที่นั่งดูทีวีของมุก ออลี่นั่งลงบนโซฟาอย่างสงบเสงี่ยม
“นั่นอะไร?” ออลี่ชี้ไปที่ทีวีจอใหญ่
“ทีวี...” อธิบายไปก็ไม่เข้าใจ ก็เลยเปิดมันซะ ออลี่สะดุ้งโหยง เมื่อมีแสงออกมา
“คอม...คอมพิวเตอร์!” เขาลุกขึ้นพรวดไปจับ และลูบๆ มันอย่างตื่นเต้น
“ไม่ใช่ ออลี่ นั่นน่ะ เป็นแค่ทีวี มีภาพออกมาเท่านั้น”
“แต่มันมีแสง...”
“ดูดีๆ สิ นี่มันเป็นภาพเคลื่อนไหวนะ แล้วเห็นไหม? เม้าส์ก็ไม่มี คีย์บอร์ดก็ไม่มี ไม่ใช่หรอก” มุกอธิบาย ออลี่หน้าเศร้า
“นายอย่ากังวลเลย ฉันต้องหาทางให้นายกลับสู่โลกดิจิตอลของนายได้แน่” มุกปลอบเขา แล้วเขาก็หันมาสนใจทีวีแทน มุกยื่นรีโมทให้เขา เขาก็กดมั่วๆ ช่องก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ เขาตื่นเต้นน่าดู แล้วก็ต้องหยุดเปลี่ยนเมื่อมาเจอละคร พระเอกกับนางเอกกำลังบอกรักกันทีเดียว ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยถามว่า “พวกเขาทำอะไรกัน” มุกก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ฉันจะทำการบ้านนะ” ออลี่ไม่รู้ว่าการบ้านคืออะไร แต่เขารู้ได้ว่า เธอไม่ต้องการให้เขาถามอะไรจุ้นจ้านอีก จึงนั่งดูละครเงียบๆ สักชั่วโมงต่อมาเขาก็ผล็อยหลับไป มุกจึงห่มผ้าให้เขา และตัวเองก็ปิดไฟเข้านอนเช่นกัน
“เฮ่ยๆ ดูนั่นเดะ ยัยแว่นนั่นดูรูปโป๊อีกแล้วว่ะ อยู่เย็นในห้องคอมฯ ทุกวันเลย”
“อี๋...เป็นผู้หญิงแต่มานั่งดูเวบผู้ชายเปลือย ข้าสะอิดสะเอียนว่ะ! ไปเตะบอลกันเหอะ”
“เฮ่ยๆ มองมาทางนี้แล้ว หว๋าๆๆๆ น่ากลัว!...........เผ่นเว้ยยยยย......”
ฉันชื่อ “มุก” สาเหตุที่ฉันได้ชื่อนี้อาจจะเป็นเพราะที่เกิดมาหัวกลม และตัวขาวซีดเผือก ไอ้ครั้นจะตั้งชื่อว่า “กระดาษ” ก็ใช่ที่ ต้องหาชื่อที่มันมงคลหน่อยล่ะ เลยได้ชื่อ “มุก” แม่ก็คาดหวังไว้ให้เติบโตมีน้ำมีนวลสมราคามันบ้าง แต่มุกเม็ดนี้อยู่มาได้ 16 ปีแล้ว กลับยังด้าน ไร้ความแวววาว หนำซ้ำยังโดนหาว่าประหลาด น่าสะอิดสะเอียน แต่ “มุก” อย่างฉัน ก็บอกแล้วไงว่าด้าน ชาชินแล้วล่ะกับคำพูดเหล่านี้
หลังเลิกเรียนของทุกวัน ฉันจะมาขลุกอยู่ที่ชมรมของฉัน “ชมรมคอมพิวเตอร์” ฉันรักคอมพิวเตอร์มาก โดยเฉพาะโปรแกรม 3D ฉันเคยลงแข่งให้โรงเรียนมาตั้งแต่มัธยมต้น จนถึงช่วงชีวิตของมัธยมปลายปีที่หนึ่ง ก็ยังคงเป็นแบบนั้น ฉันสุขใจที่ได้นั่งประจำที่กับเก้าอี้ตัวโปรด และจ้องอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ทั้งวัน ซึ่งฉันได้อภิสิทธิ์ในคอมฯตัวนี้ เพราะฉันกอบโกยชื่อเสียงมาให้โรงเรียนถึง 4 ปี และยังช่วยออกแบบนำเสนองาน 3D ต่างๆ ของโรงเรียนมามากมาย ทำดีแล้วได้ดีไงล่ะ
“มุก วันนี้จะเล่นถึงกี่โมงล่ะ” อาจารย์ประจำชมรมเข้ามาสนทนากันอย่างคุ้นเคย
“อาจารย์แม็กซ์กลับก่อนเถอะค่ะ มุกล็อคห้องให้” มุกทำแบบนี้ประจำ เพราะสองสามทุ่ม กว่าคุณเธอจะกลับบ้าน
“ได้ ขอบใจนะ แล้วกลับบ้านดีๆ ล่ะ” เขาเป็นห่วงเสมอ
“ค่ะ” แล้วเธอก็หันมาสนใจกลับโปรแกรมของเธอต่อ
“ใกล้เสร็จแล้วน้า...เหลือตกแต่งอีกนิดเดียว” หน้าตาเธอชื่นมื่น เธอกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ เกี่ยวอะไรกับเวบผู้ชายโป๊เปลือยหรือเปล่าหนอ?
“เฮ่อ หิวแฮะ...save ไว้ก่อนดีกว่า เอ๊...ร้านเบอร์เกอร์ในโรงเรียนจะปิดยังน้า...” แล้วสาวน้อยร่างซีดเผือด ผมดำดกแค่บ่า ก็เดินบ่นไปตามทาง โดยที่หน้าจอก็ค้างอยู่แบบนั้น
ครืน...ครืน...
“ตายแล้ว ฟ้าร้องแล้วเหรอเนี่ย? ฝนตกแน่เลย” ตอนนี้ฟ้ามืดครึ้ม เธอซื้อเบอร์เกอร์ชิ้นสุดท้ายจากร้าน และเป๊ปซี่หนึ่งขวดเย็นๆ เธอรีบวิ่งขึ้นตึกเรียน และเข้าไปในห้อง เพื่อจัดการกับโปรแกรมเธอให้เสร็จเร็วๆ เพื่อจะกลับบ้าน แต่แล้ว...
.................ครืน
“เอ๊ะ?”
เปรี้ยง!!!!!!!!!!
ว้าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงใหญ่ทำให้เบอร์เกอร์กับเป๊บซี่หลุดมือ น้ำดำๆ หกบนพื้น เบอร์เกอร์กระจาย...
เธอรีบหันไปดูหน้าจอคอมฯ แล้วเธอต้องตกตะลึงเมื่อหน้าจอดำมืด มีแต่เสียงวี่ๆ หวี่ๆ ดังขาดๆ จากตัวเครื่อง เธอจึงรีบรี่เข้าไปและจัดการเปิดปิดหน้าจอ ทำทุกอย่างทุกวิธีให้มันกลับมาเหมือนเดิม
“โอ๊ย...อาจารย์แม็กซ์ต้องฆ่าฉันแน่เลย” เธอกุมหัว เพราะได้ทำคอมฯของโรงเรียนเจ๊งไปหนึ่งเครื่องแล้วด้วยเวลาอันรวดเร็ว โดนผ่าลงแบบนี้ ซ่อมยากแล้ว แต่ทันใดนั้น...หน้าจอก็ แวบขึ้นมา เธอสะดุ้งตกใจ นี่คงไม่ใช่หนังผีประเภทผีอินเตอร์เน็ต ผีคอมฯอะไรหรอกนะ เธอหวาดๆ แล้วก็ต้องถอยกรูดออกมาเพราะความกลัว แสงส่องจ้ามากขึ้น และแวบเป็นครั้งสุดท้ายจนเธอต้องปิดตา เธอได้ยินเสียงเหมือนมีวัตถุขนาดใหญ่แทรกผ่านลำแสง เหมือนแฮรี่ พอตเตอร์ตอนที่เข้าไปในสมุดบันทึกนั่นเลยทีเดียว แล้วเธอก็ต้องตกใจกับภาพที่เธอเห็น
ผู้ชาย!!!!!!
เอ๊ย!...เอ๊ะ! แต่ก็ถูกแล้วนะ...แต่นั่น...ผมสั้นปรกหน้าผากสีน้ำตาลเข้มมันวาว ดวงตาสีฟ้าอ่อนใส ใบหน้านวลผ่อง ร่างกายแข็งแรง สูงสง่า เสื้อผ้าที่บรรจงออกแบบเอง เสื้อ anorak แขนยาวสีดำ กับกางเกงยีนส์ in trend ร้องเท้าผ้าใบสีน้ำเงิน แน่นอน เขา! ตัวละครในจินตนาการ(อันสูงส่ง)ของฉัน!
“ออลี่!” ฉันตะโกน เขาซึ่งออกมาจากคอมฯตัวจิ๋ว เซเล็กน้อย เมื่อพอตั้งสติได้ ก็จ้องมองฉันเขม็ง มองฉันที่ซึ่งค้าง ค้าง ค้าง และ ค้าง
“...ออลี่” เขาทวนคำที่ฉันอุทาน (ชื่อนายนะแหละ!)
“นี่มันอะไร คอมฯ คอมฯ นาย นาย ออกมา คน มนุษย์ แล้วแล้ว โอ๊ย โอ๊ย ฝัน ฝัน ใช่ ฉัน ...ฉันฝันไปแน่ๆ!!!!”
“ต้องเป็นเพราะฉันนั่งอยู่หน้าคอมฯ นานไปแน่ๆ ทำให้เห็นภาพหลอน ใช่ ทุกอย่างเป็นแค่ฝัน จะมีคนออกมาจากคอมฯได้ไง? ทำเป็นหนังไปได้ นาย ฮ่าๆ นาย...ไม่ต้องมาจ้องฉันหรอก ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในความฝัน เดี๋ยวมันก็จะหายไปแล้วล่ะ นี่ไง ฉันจะตื่นแล้ว อีกไม่นาน นายจะหายไป”
“...ผมชื่อออลี่เหรอ?” เค้าถาม innocent สุดๆ
“ใช่ ก็ชื่อจริงของนายคือ Orlando แต่เรียกเล่นๆ ว่าออลี่ คือฉันชอบเขาอ่ะนะ ก็เลยเอามาตั้ง เอ้อ เรื่องนั้นช่างเหอะ คือ...นายเป็นตัวละครในจินตนาการที่ฉันสร้างขึ้นในโปรแกรม 3D ฉะนั้นฉันจะต้องฝันไปแน่ๆ ใช่ๆ จะมีตัวละครออกมาจากคอมฯได้ยังไงกันเล่า...”
พอพูดจบ เขาก็เข้ามาจับแขนมุก ทำเอาเธอสะดุ้ง และบีบแขนเธอสองที
“แล้วทำไมคุณถึงมีเนื้อหนังเหมือนผมล่ะ?”
“.................นี่ หมายความว่า...”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เธอตะโกนสุดเสียง ทำเอาคนตรงหน้างงงัน
“แฮ่ก แฮ่ก ...นาย นายออกมาได้ยังไง นี่! ฉันยังตกแต่งนายไม่เสร็จนะ เหลืออีกตั้งหลายจุด เอ๊ะ...แต่ออกมาก็ดูดี ไม่! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น!! ฉัน..ฉันยังทำไม่เสร็จเลยนะ ละครของฉัน แล้วตัวละครผู้หญิง ฉันยังไม่ได้สร้างมันเลยนะ แล้วนายออกมา ฉันก็ดูเวบเกย์ฟรีนะสิ!...ไม่! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น!! นาย...นายออกมาได้ยังไง!!!!!!!” มุกพูดรัวเร็ว จนออลี่ จับความได้แค่เพียงประโยคสุดท้าย
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมตามแสงสีฟ้าออกมา” เป็นคำตอบที่ไม่ต้องการเลย...
มุกเซ ฮวบลงไปนั่งตายซากลงบนโต๊ะ ตาเบิกโพลง ช็อกสุดขีด
“นี่มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย?” มุกบ่นพึมพำ
“คุณชื่ออะไรเหรอ?” ออลี่ถาม
“มุก” เธอตอบไปยังงั้น เขาก็เงียบ สักพักเขาก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ มุก...เธอร้องไห้
“นี่ฟ้าเล่นตลก (เธอบ้าหนังจีนนิดหน่อย) ทำไมต้องมาเกิดเรื่องอะไรบ้าๆ บอๆ แบบนี้ คอมก็พัง อาจารย์ก็ต้องโดนผอ.ว่าแน่ๆ แถมมีผู้ชายโผล่มาจากคอมอีก ฮือ...เบอร์เกอร์ก็หล่น ฮือๆๆๆ หิวด้วย แงๆๆๆๆๆ” น้ำตาเธอนองหน้า ร้องไห้มาอย่างเต็มที่ ประสาทเธอโดนกินไปบ้างแล้ว
“นั่นคุณ เป็นอะไร?” เหมือนเด็กละมั้ง? ที่ไม่รู้จักอะไรก็ถามๆ
“ร้องไห้ รู้จักไหม? แล้วเนี่ย! น้ำตา น้ำอ่ะ ไหลๆๆ ออกมาจากตา ฮึ้ย...” เธอปาดน้ำตา เช็ดน้ำมูก แล้วเหลือบไปมองนาฬิกา
“สติฉันมาแล้ว ตอนนี้คือต้องหาทางพานายออกไปจากที่นี่ นายอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก ที่เดียวที่อยู่ได้คือบ้านฉัน ตอนนี้ต้องรีบไป เพราะไม่งั้นพ่อแม่ฉันจะกลับมาบ้าน แล้วจะลำบาก” น่าจะเรียกหมอนี่ว่า อีตา innocent ทำหน้าอื่นไม่เป็นเลย...
ถ้าจะออกนอกโรงเรียน ก็จะต้องผ่านประตูโรงเรียน และแน่นอน ต้องผ่าน “ยาม”
“นายทำหน้าเฉยๆ ไว้นะ แล้วถ้าเค้ามองหน้านาย นายก็ยิ้ม แค่นั้น พอนะ”
“เดี๋ยว...ยิ้มคืออะไร?”
“.................”
“โอเคๆ นาย ไม่ต้องทำอะไรเลยละกัน” ออลี่พยักหน้า มุกส่ายหัวด้วยความเซ็ง
“ขอโทษครับ คุณ...” ยามมองไปที่ออลี่
“นี่เพื่อนของอาจารย์แม็กซ์ค่ะ” พอพูดจบ ก็รีบเดินทันที
“เดี๋ยว นี่...คุณ” พวกเราวิ่งตาตั้ง ใครจะอยู่ให้โง่เล่า!!!
ณ หน้าบ้านของมุก
“ฟู่...พ่อกะแม่ยังไม่มา”
“บ้านใหญ่โตจังนะ” ออลี่เงยหน้า และมองทั่วๆ
“แต่ไม่มีใครอยากจะอยู่กันหรอก”
“เอ๊ะ?”
“ช่างเถอะ เข้าบ้านดีกว่า” แล้วมุกก็ไขกุญแจประตูเล็ก แล้วเข้าไปเงียบๆ
เมื่อถึงหน้าประตูก็บอกให้ออลี่นั่งหลบใต้หน้าต่าง
แอ๊ด...
“มาแล้วค่ะป้าหนู” มุกตะโกน และแง้มประตูเผื่อไว้กว้างสักหน่อย
“จ้าๆ มาแล้วเหรอ?”
“วันนี้มีอะไรกินอ่ะค่ะ มุกหิวมากเลย จัดให้หน่อยสิ” มุกหาอุบายให้ป้าเข้าครัวไป
“ป้าจัดไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ” ป้าแกรักมุกมาก เอาใจสารพัด
“อ่า...แล้วมีอะไรกินล่ะค่ะ ถ้ามีแกงจืด มุกขอร้อนๆ เลยนะ ป้าเอาไปอุ่นให้หน่อยสิคะ นะๆ” ไหวพริบเธอเหลือร้าย
“ได้ค่า รอสักครู่นะ” แล้วป้าหนูก็เดินส่ายสะโพกซ้ายขวา จ้ำๆ เข้าครัวไปทันควัน เมื่อได้ระยะ มุกก็เปิดประตู และเรียกออลี่เข้ามา แต่เด็กใหม่ของเรายังเงอะงะ งุ่มง่าม มุกกลัวจะไม่ทันการ เลยรีบฉุดแขนเขา แล้วผลักให้ขึ้นบันไดที่อยู่ทางซ้ายไปอย่างเร็ว
“นั่นใครน่ะลูก” ป้าได้ยินแฮะ
“เอ้อ อ่า อ๋อ...เสียง...เจ้าบานาน่านะค่ะ! มันวิ่งลงบันไดมาพอดีเลย มานี่มะ บานาน่า” ประจวบเหมาะกับที่สุนัขเทอเรียสีน้ำตาลแก่วิ่งลงมาหาเจ้าของพอดี ออลี่ยืนนิ่ง
“อ๋อ” คุณป้าไม่ติดใจอะไร หันไปจัดการกับสำรับต่อ แต่...
โฮ่ง ๆ ๆ โฮ่ง ๆ ๆ ๆ!!!!
บานาน่าเห็นออลี่ เลยเห่าใส่ แม้อยู่อ้อมกอดของมุก มุกสะดุ้ง รีบลูบหัวเจ้าบานาน่า แล้วอุ้มพาไปที่ห้องครัวโดยเร็ว
“เอ้า! เจ้าหมานี่ ทำเป็นลืมเจ้าของหรือไง เห่าเสียได้” คุณป้านึกว่ามันเห่ามุก โล่งไป
“ฝากหน่อยนะค่ะ หนูจะขึ้นไปอาบน้ำ”
“ได้จ่ะ สำรับเสร็จแล้วนะ เอาไปกินข้างบนไหมจ๊ะ”
“อ่า...ดีค่ะๆ” แล้วมุกก็จัดแจงยกไปเอง รอดแล้วๆ
ปัง!
“เฮ่อ......รอดไปได้”
ภายในห้องหญิงสาว ห้องนี้อาจจะดูแปลกๆ ไปสักนิด เพราะที่ผนังห้องจะเต็มไปด้วยโปสเตอร์เกมส์คอมพิวเตอร์ เช่น Final Fantasyและรูปภาพงานสามมิติเต็มไปหมด และส่วนโปสเตอร์ใหญ่สุดที่แขวนใส่กรอบอย่างดี ก็เป็นของ FFX ออลี่ได้จ้องมองภาพนั้นเต็มๆ ความรู้สึกเหมือนได้เจอพวกเดียวกัน
“เพราะเกมส์นี้แหละ ที่ฉันได้แรงบันดาลใจที่จะสร้างนาย” เขาหันขวับ
“ฉันจะสร้างเรื่องราวสามมิติเรื่องแรก โดยให้นายเป็นตัวเอก มีนางเอก และอีกหลายๆ ตัวละคร ฉันต้องสร้างเมือง สร้างสถานที่ต่างๆ ซึ่งไม่รู้ว่าแค่ฉันคนเดียวจะทำเสร็จได้เมื่อไหร่ แต่นั่นแหละ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ฉันจะต้องทำให้ได้…แต่ว่าตอนนี้ ตัวเอกของฉันดันกระโดดออกมานอกจอซะแล้วสิ”
ออลี่รู้สึกเศร้า
“เฮ่ อย่าคิดมากสิ ฉันว่าฉันพอมีทางนะ” แล้วมุกก็เปิดคอมฯของเธอ ที่ตั้งอยู่ติดกับโต๊ะทำงาน
“ฉันมีตัวนายที่เก็บไว้ในแผ่นดิสก์นี่ ฉันใจร้อนน่ะ เลยเซฟไปทำที่โรงเรียน”
“คุณจะเอาผมกลับเข้าไปใช่ไหม?”
“ใช่ แต่ฉันไม่รับรองนะว่าจะสำเร็จไหม? ฉันยังไม่รู้วิธีเลยอ่ะ” ออลี่ได้แต่รอคอย ใจจริงเขาก็อยากกลับเข้าไป แต่เมื่อมาเห็นโลกภายนอกแบบนี้ ทำให้เขาอยากจะสำรวจโลกใบนี้อยู่บ้าง
“อ๊า!!!!!!!!!” ออลี่ตกใจกับเสียงร้อง หันขวับ
“ไม่มี ไม่มี ไม่มีไฟล์!!!!!! หายไปแล้ว ดิสก์ว่างเปล่า!!!!” ออลี่มาจ้องดูหน้าคอมฯ
“แต่โปรแกรมยังมีอยู่...”
“ใช่ แล้วฉัน...จะทำไงดีเนี่ย?” มุกถอนหายใจ ออลี่ลูบหน้าจอคอมฯ แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอนนี้เค้ากลายเป็นคน คนสมบูรณ์จริงๆ ที่ไม่มีวันกระโดดทะลุคอมพิวเตอร์ไปได้หรอก
“คุณจะลำบากสินะ ถ้าผมมาอยู่ด้วย” มุกได้ฟังก็หันขวับ
“มันก็...คือ ถ้านายเป็นผู้หญิง หรือฉันเป็นผู้ชาย มันคงจะง่ายกว่าเนี้ยะอ่านะ ฉันจะได้อ้างได้ว่านายเป็นเพื่อนฉัน มาขอค้าง”
“ทำไมผู้ชายกับผู้หญิงค้างด้วยกันไม่ได้ล่ะ?” เวร.......(แล้วจะให้ตอบว่าไรฟระ!!)
“เอ้อ...คือ ที่โลกนี้มันไม่ได้ไง มันเป็นกฎ ใช่ๆ! มันเป็นกฎ” ออลี่พยักหน้าถี่ๆ เด็กใหม่กำลังเรียนรู้โลกนี้ขึ้นเรื่อยๆ
“แต่ฉันว่า มันจำเป็นแล้วล่ะ” มุกเอ่ย และเท่าที่ดู ไอ้หมอนี่คงจะทำอะไรไม่ได้หรอก เรื่องพื้นๆ ยังไม่รู้เลย มุกเดาว่า เป็นเพราะเธอเพิ่งสร้างเขามาตัวแรก เขาไม่เคยพบเจอตัวอื่นๆ ก็ไม่แปลกที่เขาจะไม่รู้อะไร มันก็ดีแล้วล่ะ จะได้ให้พักในห้องได้สบายใจ
“เออ นายหิวไหม?” ออลี่งง
“หิวคืออะไร?” เอ้า...เวรรรรรรรรรรรรรรรรรร เด็กทารกมันยังหิวเป็นเลยน้า....!!!
“นายรู้สึกเอ่อ...อ่า...เอ้อ ลองกินนี่ละกัน” มุกหยิบแขนไก่ทอดขึ้นมาหนึ่งชิ้น ยื่นให้ออลี่ เขาทำหน้างง รับมาอย่างว่าง่าย และดม มุกหยิบขึ้นมามั่ง และอ้าปากกว้างๆ และกินให้ดู
“ทำตามสิ” มุกสั่ง เขาลังเลเล็กๆ แล้วก็ทำ และด้วยสัญชาตญาณความเป็นคน เมื่อของเข้าปากน้ำลายก็ต้องไหล ฟันก็ต้องเคี้ยว แล้วมันก็จะกลืนไปเองตามกระบวนการ ออลี่กินอย่างเอร็ดอร่อย
“ฮึฮึ ฉันยกให้นายหมดนี่เลย” มุกดีใจเหมือนได้สัตว์เลี้ยง (อ่าว...) เขายิ้มแป้นเมื่อมุกยิ้มให้
“นั่นไง นายยิ้มเป็นแล้วนะ” มุกทัก เขางง ไก่ห้อยอยู่ที่ปาก
“ตะกี้ไง ที่นายฉีกปากน่ะ เวลาคนมีความสุข เขาก็จะยิ้ม แบบนี้” แล้วมุกก็ยิ้มให้ดู เขาพยายามจะยิ้มตาม หน้าตาฮาดีเหลือเกิน มุกหัวเราะออกมาเสียงดัง เขาก็งงอีกล่ะ
“ขอโทษๆ อ๊ะ...นี่เค้าเรียกว่าหัวเราะ เวลามีความสุขมากๆ เขาจะหัวเราะกัน มันเป็นธรรมชาตินะ เดี๋ยวนายก็ทำเป็น...นายอยู่ในห้องนี้อย่าไปไหนนะ เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำ” แล้วมุกก็ลุกขึ้น
“อาบน้ำคืออะไร?” ถามมันทุกเรื่อง
“ก็ล้างตัวให้สะอาดไง เวลาตัวเหม็นๆ ก็ต้องอาบน้ำ ล้างสิ่งสกปรก” มุกอธิบายลวกๆ หยิบผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้า แล้วเข้าห้องน้ำไป เขาดมกลิ่นตัวเองฟุดฟิด
“นี่...เค้าทำกันยังไง เข้าไปดูได้หรือเปล่า?” ออลี่ตะโกน แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ห้องน้ำ แล้วเปิดประตู
แอ๊ด...
ด้วยความที่อยู่บ้านคนเดียวจนชิน ประตูห้องน้ำเธอเลยไม่เคยปิด
เสียงน้ำกลบเสียงประตูแง้ม มุกกำลังอาบน้ำอยู่หลังม่านสีขาวขุ่น ห้องน้ำที่นี่ใหญ่โตทีเดียว (ตามขนาดบ้าน) มีอ่างอาบน้ำสีขาวมนอยู่กลางห้อง ออลี่เดินเข้าไปโดยที่มุกไม่รู้ตัวเลย เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ มากขึ้น
“มุก...” มุกหันขวับ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ป้าหนูที่อยู่ในห้องนอนสะดุ้งเฮือก ออลี่เองก็สะดุ้งสุดตัว
“นาย! หันไปเดี๋ยวนี้นะ!” มุกหน้าแดงถึงใบหู รีบปกปิดร่างกาย ออลี่ก็ทำตามอย่างงงๆ มุกแหวกม่าน พยายามเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ข้างนอก แต่ด้วยที่พื้นนั้นยังมีคราบสบู่อยู่ เธอจึงลื่น
“ว้าย!!!” ออลี่หันขวับ
หมับ!
เขารับตัวเธอได้ทัน มุกจ้องเขาตาโต กอดคอเขาแน่น
“มุก!...มุกเกิดอะไรขึ้น!!” เสียงป้าหนูที่ตะโกนไล่มา ป้าแกเกือบถึงห้องมุกแล้วเป็นแน่ มุกรีบตะโกนกลับ
“ไม่มีอะไรค่ะ! มุกเจอแมลงสาปน่ะ ป้าไปเถอะ ไม่มีอะไรค่ะ!”
“จ้าๆ แหม เล่นทำตกอกตกใจหมด!”
ณ นาทีนี้ มีเพียงเสียงน้ำฝักบัวที่ไหลอย่างต่อเนื่อง ซ่า...ซ่า... เธอไม่ยอมปล่อยเขา เพราะว่าไม่งั้น เขาจะต้องเห็นเรือนร่างเธอเป็นแน่
“เอ่อ...”
“นายหยุดพูดไปเลย แล้วหลับตาเดี๋ยวนี้” มุกหน้าแดง สั่งแบบไม่มองหน้าเขา ออลี่ยังเงอะงะ
“เร็วๆ สิ!” เธอหน้าแดงจนถึงใบหู เขาจึงทำตามทันควัน มุกคลายกอด
“ถ้านายลืมตา นายตายแน่” มุกขู่ ในใจของออลี่อยากถามเหลือเกินว่า...ตายคืออะไร? (แต่ไม่กล้าปริปาก)
ออลี่ได้ยินแต่เสียงฝีเท้ากระทบกับเสียงน้ำ เสียงน้ำฝักบัวที่หยุดไป และเสียงผ้าสะบัด
“ลืมตาได้” มุกนุ่งผ้าเช็ดตัวเรียบร้อย ออลี่รู้ได้ว่าเขาทำผิด
“นายไม่ควรเข้ามาแบบนี้รู้ไหม?” มุกหน้าแดงเพราะทั้งอายและทั้งโกรธ ออลี่ก้มหน้านิ่ง
“ผมขอโทษ” เขารู้คำนี้ได้ด้วยจิตสำนึก โดยไม่ต้องมีใครสอน มุกฟังแล้วก็ใจอ่อน ก็ไอ้หมอนี่มันเหมือนเด็กๆ นี่น้า...คนไม่รู้ไม่ผิดหรอก
“เอาเถอะ นายออกไปได้แล้ว” เขาก็ออกไปแต่โดยดี เมื่อประตูปิดปัง มุกก็แทบจะกรี๊ดออกมาอีกที หน้าแดงเป็นลูกตำลึง อุณหภูมิในร่างกายเพิ่มขึ้น 2 องศาในทันที
“ตายๆๆๆ เขาเห็น เห็นชัวร์ๆ แถมมากอดฉันอีก อ๊ายๆๆๆ...อับอายจริงๆ” เธอปิดหน้าปิดตา
เมื่อออลี่ออกมานอกห้องน้ำได้ เขาก็ระลึกถึงสัมผัสนุ่มๆ ของร่างกายหญิงสาว เขามองมือตัวเอง แล้วหน้าก็แดงขึ้นมาดื้อๆ อุณหภูมิเพิ่มขึ้น 0.5 องศา
“เป็นโลกที่เข้าใจยากจริงๆ” เขาพึมพำ เอามือกุมศีรษะ
มุกปั้นหน้าลำบากเมื่อออกมาจากห้องน้ำ เธอพยายามทำหน้าให้ปกติที่สุด แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก บรรยากาศน่าอึดอัดเล็กน้อย
“คืนนี้นายนอนตรงนี้นะ” มุกจัดเตรียมเอาหมอนและผ้าห่มที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าออกมาวางไว้บนโซฟายาวนุ่มๆ ข้างๆ โต๊ะทำงาน ซึ่งตรงนี้เป็นที่นั่งดูทีวีของมุก ออลี่นั่งลงบนโซฟาอย่างสงบเสงี่ยม
“นั่นอะไร?” ออลี่ชี้ไปที่ทีวีจอใหญ่
“ทีวี...” อธิบายไปก็ไม่เข้าใจ ก็เลยเปิดมันซะ ออลี่สะดุ้งโหยง เมื่อมีแสงออกมา
“คอม...คอมพิวเตอร์!” เขาลุกขึ้นพรวดไปจับ และลูบๆ มันอย่างตื่นเต้น
“ไม่ใช่ ออลี่ นั่นน่ะ เป็นแค่ทีวี มีภาพออกมาเท่านั้น”
“แต่มันมีแสง...”
“ดูดีๆ สิ นี่มันเป็นภาพเคลื่อนไหวนะ แล้วเห็นไหม? เม้าส์ก็ไม่มี คีย์บอร์ดก็ไม่มี ไม่ใช่หรอก” มุกอธิบาย ออลี่หน้าเศร้า
“นายอย่ากังวลเลย ฉันต้องหาทางให้นายกลับสู่โลกดิจิตอลของนายได้แน่” มุกปลอบเขา แล้วเขาก็หันมาสนใจทีวีแทน มุกยื่นรีโมทให้เขา เขาก็กดมั่วๆ ช่องก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ เขาตื่นเต้นน่าดู แล้วก็ต้องหยุดเปลี่ยนเมื่อมาเจอละคร พระเอกกับนางเอกกำลังบอกรักกันทีเดียว ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยถามว่า “พวกเขาทำอะไรกัน” มุกก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ฉันจะทำการบ้านนะ” ออลี่ไม่รู้ว่าการบ้านคืออะไร แต่เขารู้ได้ว่า เธอไม่ต้องการให้เขาถามอะไรจุ้นจ้านอีก จึงนั่งดูละครเงียบๆ สักชั่วโมงต่อมาเขาก็ผล็อยหลับไป มุกจึงห่มผ้าให้เขา และตัวเองก็ปิดไฟเข้านอนเช่นกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น