ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จดหมายแห่งการเปลี่ยนแปลง
ณ คอนโดแห่งหนึ่งย่านรังสิต 2พี่น้องวัยใกล้เคียงกันนั้นรักกันมากเค้าทั้ง2คนอยู่ด้วยกัน พี่ชายมีชื่อว่า พายุ อายุประมาณ 19ปี ส่วนน้องชายวัยใกล้เคียงอายุ 18 ปีชื่อว่า ทัน เขาทั้งสองคนเป็นคนกรุงเทพแต่ไปอยู่ภาคอีสานซะนาน แต่วันนี้เค้าทั้งสองคนกลับมาอยู่กรุงเทพฯด้วยกัน แล้วก็เรียนที่เดียวกัน วันหนึ่งก็มีเจ้าหน้าที่นำจดหมายมาส่งที่หน้าห้องของเขา ทัน ผู้เป็นน้องจึงออกไปรับ..................
“ พี่พายุ มานี่ๆมาดูอะไรนี่เร็วๆ เร็วๆสิทำตัวเป็นตาแกอืดอาดอยู่ได้ ” ทันตะโกนเรียกพี่ชายของเค้าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นๆ
“ อะไรวะทัน เบาๆหน่อยเสียงดังลงไปข้างล่างแล้ว ” พายุเตือนน้องชายของเค้า
“ ก็นี่ไงพี่ๆ จดหมายจ่าหน้าซองเป็นภาษาอังกฤษด้วย มาเปิดๆผมอยากรู้ๆ ” ทันบอกพี่ชายด้วยความตื่นเต้น
“ เออ สอดรู้สอดเห็นจริงๆนะแกนี่” พายุคอยๆแกะซองจดหมายฉบับนั้นพร้อมๆกับที่ทันกำลังนั่งจองมือพี่ชายของเค้าโดยไม่คาดสายตา
“ พี่เร็วๆหน่อยดิ โห่ไม่ทันใจวัยรุ่นเลยเร็วๆดี๋ ” ทันเร่งพี่ชายทำให้พายุรำคาญ
“ เอาอยากอ่านก็เอาไปอ่านเลยไป ” พายุพูดขึ้น
“ คร๊าบๆ ขอบคุณคร๊าบพี่ มาผมอ่านให้ฟัง ” ทันรีบแย่งจดหมายมาจากพี่ชาย
“ ขอแสดงว่ายินดีกับคุณพายุ จากการสอบข้อเขียนและสอบสัมภาษณ์ คุณเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติตามที่ทางเราต้องการ และคุณจะได้รับทุนการศึกษาต่อที่แคนาดาเป็นระยะเวลา 2 ปี ทางเราขอความกรุณาให้คุณมายืนยันสิทธิ์ของคุณภายใน 2 อาทิตย์หลังจากได้รับจดหมายนี้ถ้าคุณไม่มายืนยันสิทธิ์ของคุณภายในเวลาที่ทางเรากำหนดทางเราจะถึอวาสละสิทธิ์ทันที” ทันอ่าน
“โอ้โห้พี่ชายเราเก่งจังวุ้ย พี่ๆ แล้วพี่จาไปมั้ย ผมว่าพี่ต้องไปแน่เลย ไปยืนยันสิทธิวันนี้เลยดีไหมพี่ \" ทันพูดพร้อมกับมองดูพี่ชายของเค้า ทั้งสีหน้าของพายุเริ่มเปลี่ยนไปแทนที่พายุจะดีใจกลับทำท่าคิดหนักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในใจของเค้ากำลังคิดอะไรอยู่นั้น ทันอาจรู้ได้แต่เท่าที่รู้นั้น ทันไม่เคยเห็นพี่ชายของเค้าเป็นแบบนี้มาก่อนเลยมันทำให้ทันเริ่มสงสัยว่าพายุกำลังมีอะไรปิดบังเค้า ทันนั่งจ้องหน้าพี่ชายจนกระทั้งพายุลุกขึ้นเดินไปใส่กางเกงตัวโปรดที่วางอยู่ปลายเตียงยิบกระเป๋าเป้สีเทาพร้อมกับกุญแจรถเบนซ์ของเค้าแล้วก็วิ่งหายไปจาห้องนั้น ทันได้แต่งงว่าพี่ชายของเค้าเป็นอะไรไป ด้วยความสงสัยของทัน ทันจึงรีบวิ่งตามลงไปดู แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว พี่ชายของเค้าขับรถออกไปอย่างเร็ว
“ โธ่เว้ย จะรีบไปไหนกันวะ เลยไม่รู้เรืองกันเลยเนี้ย ” ทันบ่นไม่หยุดและได้แต่นั่งกลุ้ม เค้าคิดตลอดว่า พี่ชายของเค้าเป็นไป เกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายของเค้า
ระหว่างที่พายุกำลังขับรถอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแต่พายุไม่ได้รับและไม่สนใจโทรศัพท์นั้นแต่อย่างใด กลับรีบขับรถให้เร็วขึ้นๆเพื่อให้ไปถึงจุดหมายของตนโดยเร็วที่สุด จุดหมายของเค้าก็คือ บ้านของแพม แฟนสาวของเค้า แพมเป็นเด็กสาววัย 14หน้าตาน่ารักผิวขาวอมชมพูรูปร่างทวม แก้มใสๆ เค้ารู้จักกันทางอินเตอร์เน็ต เค้าทั้ง 2 คนรักกันมาก แต่ด้วยความที่พายุเป็นหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างดี และก่อนที่จะคบกับแพม พายุเป็นเพลย์บอยที่สาวๆแถวคอนโดรู้จักกันดี ทำให้แพมไม่ค่อยจะไว้ใจพายุเท่าไรนัก
“ อ้าวพี่พายุมาถึงนี่มีอะไรรึเปล่าค่ะ เข้ามาก่อนสิ ” แพมทักพายุด้วยความสงสัยเนื่องจากคอนโดของพายุอยู่ไกลจากบ้านของแพมมาก ซึ่งนานๆทีพายุจะมาหาเธอสักครั้งและทุกครั้งที่มาพายุมักจะมีเรื่องไม่สบายใจมาปรึกษาเธอเสมอ แล้วแพมก็พาพายุขึ้นมาบนห้องรับแขก
“ เปล่าไม่มีอะไรหรอก พี่แค่คิดถึงเลยอยากมาหาแพมบ้างไม่ได้รึไงครับ ” พายุพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มตามธรรมชาติของเค้าซึ่งมันทำให้แพมเริ่มสงสัยมากขึ้น พี่พายุต้องมีอะไรแน่เลย ไม่งั้นไม่มาหาเราหรอก แพมนึกในใจพร้อมกับถามพายุว่า
“ พี่พายุค่ะไม่สบายใจเรื่องอะไรหรอ บอกแพมได้มั้ย แพมเห็นพี่ท่าทางไม่ค่อยสบายใจเลย ” พายุจึงหันมามองหน้าสาวน้อยแล้วยิ้มเล็กๆหัวเราะนิดๆและถามเธอว่า
“ เป็นห่วงพี่ด้วยหรอหือ พี่ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ว่าแต่คิดถึงแพมจังเลยมาให้กอดทีสิ ” พายุโอบกอดแพมจากด้านหลัง แต่แพมก็เกิดนึกขึ้นไก้เรื่องที่พายุไปสอบชิงทุนไปเรียนต่อต่างประเทศเลยถามขึ้น
“ พี่พายุแล้วผลสอบเป็นไงมั่งค่ะ ” พายุตกใจมากเพราะนึกไม่ถึงว่าแพมจาพูดถึงเรื่องนี้พายุเอาค้างเกยกับไหล่ของแพมแล้วพูดเสียงอ่อยๆว่า “ เอ่…อ….พี่ได้ไปแคนาดาครับ แต่พี่ไม่อยากไปนะ อยากอยู่กับแพมที่นี่ อยู่กับแพมที่เมืองไทยดีกว่า”
“เอ๋าพี่พายุไม่อยากไปเรียนต่อรึค่ะ แพมว่านะโอกาสอย่างงี้มันไม่ได้มีมาบ่อยๆนะ” แพมพูด
“แต่พี่ไม่อยากไปไกลแพมนี่ แพมอยากให้พี่ไปนักหรอ แพมไม่อยากอยู่ใกล้ๆพี่บ้างหรอ” พายุพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยลงกว่าเดิม
“ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะพี่พายุ แพมอยากให้พี่ไปเรียนต่อเพราะว่ามันคืออนาคตของพี่นะ แพมว่าแพมไม่สำคัญเท่าอนาคตของพี่หรอกนะค่ะ” แพมพูดขึ้น
“ แต่….แพม มันตั้ง 2 ปีนะ แพมจะรอพี่ไหวหรอ พี่กลัวว่าแพมจะรอไม่ไหว พี่ไม่อยากให้แพมไปมีคนอื่นนะ แพมรอพี่ได้มั้ย ” พายุพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
“ แพมจะมีใครละค่ะ แพมก็มีพี่พายุอยุ่คนเดียว แพมจะรอนะ ว่าแต่พี่จะต้องไปเมื่อไรค่ะ” แพมอมยิ้ม
“ เอ่..อ…อีกประมาณ 2-3เดือนละครับ แพมต้องไปส่งพี่ด้วยนะ” พายุยังคงโอบกอดแพมพร้อมกับหอมแก้มใสๆของแพมเบาๆ “ พี่รักแพมนะ ” แล้วพายุก็ลมตัวลงนอนที่ตักของแพม พายุมองของแพมน้ำตาก็ไหลออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจ แพมมองหน้าแฟนหนุ่มของเธอที่กำลังร้องไห้พร้อมกลับเช็ดน้ำตาของเค้า
“ พี่พายุเป็นอะไรอีกละค่ะ ร้องไห้ทำไม ” แพมถามพายุด้วยความสงสัย
“ นี่พี่จะไม่ได้เจอแพมอีกแล้วจริงๆหรอ ” พายุเสียงอ่อยๆ
“ แหม แค่ 2 ปีเอง คุยกันทางเมลก็ได้นิค่ะ ” แพมปลอบใจพายุ
2 เดือนผ่านไป พายุเดินทางสู่แคนาดา ส่วนแพมก็ยังคงอยู่เมืองไทย อยู่ด้วยความหวังว่าสักวันแฟนหนุ่มของเค้าจะกลับมาหาเค้า และปลอบใจตัวเองเสมอว่า อีก 2 ปีเองนะ ไม่นานหรอกน๊า
“ พี่พายุ มานี่ๆมาดูอะไรนี่เร็วๆ เร็วๆสิทำตัวเป็นตาแกอืดอาดอยู่ได้ ” ทันตะโกนเรียกพี่ชายของเค้าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นๆ
“ อะไรวะทัน เบาๆหน่อยเสียงดังลงไปข้างล่างแล้ว ” พายุเตือนน้องชายของเค้า
“ ก็นี่ไงพี่ๆ จดหมายจ่าหน้าซองเป็นภาษาอังกฤษด้วย มาเปิดๆผมอยากรู้ๆ ” ทันบอกพี่ชายด้วยความตื่นเต้น
“ เออ สอดรู้สอดเห็นจริงๆนะแกนี่” พายุคอยๆแกะซองจดหมายฉบับนั้นพร้อมๆกับที่ทันกำลังนั่งจองมือพี่ชายของเค้าโดยไม่คาดสายตา
“ พี่เร็วๆหน่อยดิ โห่ไม่ทันใจวัยรุ่นเลยเร็วๆดี๋ ” ทันเร่งพี่ชายทำให้พายุรำคาญ
“ เอาอยากอ่านก็เอาไปอ่านเลยไป ” พายุพูดขึ้น
“ คร๊าบๆ ขอบคุณคร๊าบพี่ มาผมอ่านให้ฟัง ” ทันรีบแย่งจดหมายมาจากพี่ชาย
“ ขอแสดงว่ายินดีกับคุณพายุ จากการสอบข้อเขียนและสอบสัมภาษณ์ คุณเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติตามที่ทางเราต้องการ และคุณจะได้รับทุนการศึกษาต่อที่แคนาดาเป็นระยะเวลา 2 ปี ทางเราขอความกรุณาให้คุณมายืนยันสิทธิ์ของคุณภายใน 2 อาทิตย์หลังจากได้รับจดหมายนี้ถ้าคุณไม่มายืนยันสิทธิ์ของคุณภายในเวลาที่ทางเรากำหนดทางเราจะถึอวาสละสิทธิ์ทันที” ทันอ่าน
“โอ้โห้พี่ชายเราเก่งจังวุ้ย พี่ๆ แล้วพี่จาไปมั้ย ผมว่าพี่ต้องไปแน่เลย ไปยืนยันสิทธิวันนี้เลยดีไหมพี่ \" ทันพูดพร้อมกับมองดูพี่ชายของเค้า ทั้งสีหน้าของพายุเริ่มเปลี่ยนไปแทนที่พายุจะดีใจกลับทำท่าคิดหนักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในใจของเค้ากำลังคิดอะไรอยู่นั้น ทันอาจรู้ได้แต่เท่าที่รู้นั้น ทันไม่เคยเห็นพี่ชายของเค้าเป็นแบบนี้มาก่อนเลยมันทำให้ทันเริ่มสงสัยว่าพายุกำลังมีอะไรปิดบังเค้า ทันนั่งจ้องหน้าพี่ชายจนกระทั้งพายุลุกขึ้นเดินไปใส่กางเกงตัวโปรดที่วางอยู่ปลายเตียงยิบกระเป๋าเป้สีเทาพร้อมกับกุญแจรถเบนซ์ของเค้าแล้วก็วิ่งหายไปจาห้องนั้น ทันได้แต่งงว่าพี่ชายของเค้าเป็นอะไรไป ด้วยความสงสัยของทัน ทันจึงรีบวิ่งตามลงไปดู แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว พี่ชายของเค้าขับรถออกไปอย่างเร็ว
“ โธ่เว้ย จะรีบไปไหนกันวะ เลยไม่รู้เรืองกันเลยเนี้ย ” ทันบ่นไม่หยุดและได้แต่นั่งกลุ้ม เค้าคิดตลอดว่า พี่ชายของเค้าเป็นไป เกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายของเค้า
ระหว่างที่พายุกำลังขับรถอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแต่พายุไม่ได้รับและไม่สนใจโทรศัพท์นั้นแต่อย่างใด กลับรีบขับรถให้เร็วขึ้นๆเพื่อให้ไปถึงจุดหมายของตนโดยเร็วที่สุด จุดหมายของเค้าก็คือ บ้านของแพม แฟนสาวของเค้า แพมเป็นเด็กสาววัย 14หน้าตาน่ารักผิวขาวอมชมพูรูปร่างทวม แก้มใสๆ เค้ารู้จักกันทางอินเตอร์เน็ต เค้าทั้ง 2 คนรักกันมาก แต่ด้วยความที่พายุเป็นหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างดี และก่อนที่จะคบกับแพม พายุเป็นเพลย์บอยที่สาวๆแถวคอนโดรู้จักกันดี ทำให้แพมไม่ค่อยจะไว้ใจพายุเท่าไรนัก
“ อ้าวพี่พายุมาถึงนี่มีอะไรรึเปล่าค่ะ เข้ามาก่อนสิ ” แพมทักพายุด้วยความสงสัยเนื่องจากคอนโดของพายุอยู่ไกลจากบ้านของแพมมาก ซึ่งนานๆทีพายุจะมาหาเธอสักครั้งและทุกครั้งที่มาพายุมักจะมีเรื่องไม่สบายใจมาปรึกษาเธอเสมอ แล้วแพมก็พาพายุขึ้นมาบนห้องรับแขก
“ เปล่าไม่มีอะไรหรอก พี่แค่คิดถึงเลยอยากมาหาแพมบ้างไม่ได้รึไงครับ ” พายุพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มตามธรรมชาติของเค้าซึ่งมันทำให้แพมเริ่มสงสัยมากขึ้น พี่พายุต้องมีอะไรแน่เลย ไม่งั้นไม่มาหาเราหรอก แพมนึกในใจพร้อมกับถามพายุว่า
“ พี่พายุค่ะไม่สบายใจเรื่องอะไรหรอ บอกแพมได้มั้ย แพมเห็นพี่ท่าทางไม่ค่อยสบายใจเลย ” พายุจึงหันมามองหน้าสาวน้อยแล้วยิ้มเล็กๆหัวเราะนิดๆและถามเธอว่า
“ เป็นห่วงพี่ด้วยหรอหือ พี่ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ว่าแต่คิดถึงแพมจังเลยมาให้กอดทีสิ ” พายุโอบกอดแพมจากด้านหลัง แต่แพมก็เกิดนึกขึ้นไก้เรื่องที่พายุไปสอบชิงทุนไปเรียนต่อต่างประเทศเลยถามขึ้น
“ พี่พายุแล้วผลสอบเป็นไงมั่งค่ะ ” พายุตกใจมากเพราะนึกไม่ถึงว่าแพมจาพูดถึงเรื่องนี้พายุเอาค้างเกยกับไหล่ของแพมแล้วพูดเสียงอ่อยๆว่า “ เอ่…อ….พี่ได้ไปแคนาดาครับ แต่พี่ไม่อยากไปนะ อยากอยู่กับแพมที่นี่ อยู่กับแพมที่เมืองไทยดีกว่า”
“เอ๋าพี่พายุไม่อยากไปเรียนต่อรึค่ะ แพมว่านะโอกาสอย่างงี้มันไม่ได้มีมาบ่อยๆนะ” แพมพูด
“แต่พี่ไม่อยากไปไกลแพมนี่ แพมอยากให้พี่ไปนักหรอ แพมไม่อยากอยู่ใกล้ๆพี่บ้างหรอ” พายุพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยลงกว่าเดิม
“ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะพี่พายุ แพมอยากให้พี่ไปเรียนต่อเพราะว่ามันคืออนาคตของพี่นะ แพมว่าแพมไม่สำคัญเท่าอนาคตของพี่หรอกนะค่ะ” แพมพูดขึ้น
“ แต่….แพม มันตั้ง 2 ปีนะ แพมจะรอพี่ไหวหรอ พี่กลัวว่าแพมจะรอไม่ไหว พี่ไม่อยากให้แพมไปมีคนอื่นนะ แพมรอพี่ได้มั้ย ” พายุพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
“ แพมจะมีใครละค่ะ แพมก็มีพี่พายุอยุ่คนเดียว แพมจะรอนะ ว่าแต่พี่จะต้องไปเมื่อไรค่ะ” แพมอมยิ้ม
“ เอ่..อ…อีกประมาณ 2-3เดือนละครับ แพมต้องไปส่งพี่ด้วยนะ” พายุยังคงโอบกอดแพมพร้อมกับหอมแก้มใสๆของแพมเบาๆ “ พี่รักแพมนะ ” แล้วพายุก็ลมตัวลงนอนที่ตักของแพม พายุมองของแพมน้ำตาก็ไหลออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจ แพมมองหน้าแฟนหนุ่มของเธอที่กำลังร้องไห้พร้อมกลับเช็ดน้ำตาของเค้า
“ พี่พายุเป็นอะไรอีกละค่ะ ร้องไห้ทำไม ” แพมถามพายุด้วยความสงสัย
“ นี่พี่จะไม่ได้เจอแพมอีกแล้วจริงๆหรอ ” พายุเสียงอ่อยๆ
“ แหม แค่ 2 ปีเอง คุยกันทางเมลก็ได้นิค่ะ ” แพมปลอบใจพายุ
2 เดือนผ่านไป พายุเดินทางสู่แคนาดา ส่วนแพมก็ยังคงอยู่เมืองไทย อยู่ด้วยความหวังว่าสักวันแฟนหนุ่มของเค้าจะกลับมาหาเค้า และปลอบใจตัวเองเสมอว่า อีก 2 ปีเองนะ ไม่นานหรอกน๊า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น