เหมียว เหมียว แฝดแมวท้ารัก

ลำดับตอนที่ #1 : มีเบิล Vs เมเบิล และการย้อนหลังไปสู่ความเสียใจ

เหมียว เหมียว แฝดแมวท้ารัก

บทที่1  มีเบิล Vs เมเบิล และความเสียใจ

    คุณมีสัตว์เลี้ยงหรือเปล่าคะ เนย เพื่อนซี้ของฉันเลี้ยงลูกแมวตั้งสี่ตัวแน่ะ ชื่อ แกร์รี่ สปอร์ตี้ เบบี้ และก็พอช ส่วนบอล (ทำนองว่าเป็น)แฟนของฉันก็เลี้ยงสุนัข เป็นสุนัขพันทางสีน้ำตาล ชื่อว่า ดัสต์บิน และยัยมิ้น ศัตรูตัวฉกาจของฉันเลี้ยงงูหลามชื่อว่า ครัชเชอร์ เอ่อ...อันนี้เธอโม้ว่ามีน่ะ ฉันว่านะ ฉันไม่เคยไปบ้านเธอหรอก ก็เลยไม่รู้ว่า เธอโกหกหรือเปล่า แต่ฉันก็เลี้ยงเหมือนกัน แต่เลี้ยงแมวนะ ชื่อว่าเมเบิล



    ฉันมักพาเมเบิลไปเล่นกับดัสด์บินเสมอ ๆ ไม่รู้เพราะอะไร มันเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย ไม่เหมือนที่โบราณว่า “หมากับแวมไม่ถูกกัน” ฉันว่าโกหกทั้งเพเลยคำนี้ หมากับแมวก็เข้ากันได้นะ



    ฉันกับบอลจะมักชอบพาสัตว์เลี้ยงไปเล่นที่สวนสาธารณะหลังเลิกเรียน ฉันกับบอลจะนั่งอยู่บนม้าหมุนที่ต้องหมุนเอง และพูดคุยกันโดยมีเจ้าดัสด์บินที่อยู่ห่างจากม้าหมุน เพราะว่ามันกลัวม้าหมุนตัวนี้มาก ๆ แต่เมเบิลกลับชอบใจ มักจะมานั่งบนตักฉันร่วมแจมกับเขา แต่เจ้าเมเบิลสิ ตัวมันก็หนัก ฉันเลยมักจะผลักออกไปจากตักของฉัน ถึงตอนนั้นมันจะร้องว่า “เมี้ยวววว..........” ฉันรู้ทันมันแน่นอนว่ามันต้องการเรียกร้องความสนใจ และพอบอลพูดว่า “จุ๊ ๆๆๆ... ไปเล่นกับเจ้าดัสด์ไป๊” เจ้าเมเบิลตัวปวนก็ไปทันที อย่างเชื่อฟัง



    ฉันก็มักจะไปทำการบ้านที่สวนสาธารณะกับบอลอีกนั่นแหละ เพราะต่างคนต่างสอน ฉันเอกคณิต ไทย ศิลปะ และพลศึกษา ส่วนบอลเอกอังกฤษ งานบ้าน(สุด ๆเลยล่ะ) งานประดิษฐ์ และเกษตร เราก็เลยอยู่กันได้เพราะอย่างนี้ไง



    พูดถึงเมเบิลบ้างนะ ตอนมันเกิด มันน่ะมีแฝดพี่อยู่ตัวหนึ่งด้วยล่ะ ชื่อว่า มีเบิล เกิดก่อนเจ้าเมเบิลสองนาทีเท่านั้น แต่อีกสองสัปดาห์ต่อมา มันก็หายไป! ตอนนั้น...



ย้อนไปเมื่อสามปีก่อน...



ตอนนั้นฉันมีอายุเก้าปีเศษ



    “มีเบิล เมเบิล มากินอาหารได้แล้ว มามะ มามะ”ฉันร้องลั่นบ้าน พร้อมกับเขย่ากล่องวิสกัสดัง ๆ สามวินาทีต่อมา แฝดลูกแมวก็ต่างวิ่งมาจ้าละหวั่น ฉันเทวิสกัสลงใส่ในชามสองใบแล้วยื่นให้ลูกแมวผู้โหยหิวทั้งสองตัว



    มีเบิลกินมูมมาม และกินเก่ง ส่วนเมเบิลกินอย่างเรีบยร้อย และมักจะกินพอดีพอตัว ดังนั้น ผลที่ออกมาก็คือ แฝดพี่มักจะกินอาหารเสร็จก่อนแฝดน้องอยู่เรื่อย และชอบมองชามของเจ้าแฝดน้องอย่างหิวโหย และฉันจะปรามเสมอว่า”เดี๋ยวเหอะ มีเบิล อย่าน้า...”มันก็จะฟัง แล้วเดินหนีไปที่หน้าเตาผิง ที่นอนของมัน



    แต่ตอนนั้น...



    “เดี๋ยวเหอะมีเบิล”ฉันปราม แต่ทำไมวันนั้นมันไม่ฟัง มันจัดการงับหางเมเบิลไปหนึ่งที (“ง้าวววว......”เมเบิลร้อง และวิ่งหนีไป) แล้วมีเบิลก็จัดการก็จัดการอาหารที่เหลือของแฝดน้องไปก่อนที่ฉันจะตั้งสติได้



    และเมื่อฉันตั้งตัวได้...



    “มีเบิล แกนี่ร้ายจริง ๆ ทำไมทำอย่างนี้! ฉันล่ะ ละอายในตัวแกมาก ไปไหนก็ไปเลยนะ!” ฉันดุมีเบิลที่ตอนนั้นมันทำคอตก ละห้อยหนีไป ฉันรีบไปปลอบเมเบิลทันที



    “เมเบิลจ๋า ไม่เป็นไรนะ”ฉันพูดพลาง กอดเจ้าแมวแฝดน้องของเจ้าตัวร้ายมีเบิล “เมี้ยววว...”เมเบิลร้องตอบ แล้วฉันก็พาเจ้าเมเบิลขึ้นนอนพร้อมกับฉัน



    วันต่อมา.....(ในความทรงจำอยู่นะคะ)



    “บีน (ชื่อของฉัน) ตื่น ๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงพี่แบงค์ พี่ชายแท้ ๆของฉันปลุกให้ตื่นเมื่อตอนตีสี่



    “อารัยง่า.......”ฉันพูดอย่างงัวเงียและขยี้ตา พลางมองหน้าพี่แบงค์



หน้าของพี่แบงค์ชุ่มไปด้วยน้ำตา พูดกับฉันตะกุกตะกักว่า



    “อี้อำอังอะไอออกอำอังอาย แล้วอี้ไอเออเอ้าอีเอิ้นเอ้า อือ ๆๆๆ”พี่แบงค์พูดอะไรฟะ???



“ดี ๆสิพี่”ฉันพูดอย่างอารมณ์ (ที่กำลังจะไม่) ดี



“พี่กำลังจะไปออกกำลังกาย แล้วพี่ไปเจอเจ้ามีเบิลเข้า ฮือ ๆๆๆ” พี่แบงค์พูดอย่างรวดเร็วแล้วเอามือปิดหน้า ร้องไห้โฮ



“ร้องทำไมล่ะ...ก็เจอมันแล้วนี่นา ดีออก” ฉันพูดอย่างดีใจปนสงสัย



“อ้ออันอายแอ้วอ่า...อือ ๆๆๆๆ”พี่ฉันเริ่มอีกแล้ว



“พี่แบงค์”ฉันพูดเสียงเฉียบขาด



“ก็มันตายแล้วง่า...ฮือ ๆๆๆๆ”สะอื้น



“ทะ ...ที่ไหน?”ฉันร้องอย่างตกใจ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า



“นะ ...หน้าบ้าน”พี่แบงค์ตอบ แล้วนั่งลงร้องไห้อยู่หน้าเตียงของฉัน ฉันไม่รอช้า ลากเจ้าพี่ตัวดีออกไปหน้าบ้าน พลางสะอื้นไปด้วย และสิ่งที่ฉันเห็นคือ...

เจ้าเมเบิลนอนแข็งโด่อยู่ที่หน้าบ้าน



อ๋อ ตอนนั้นมันเป็นหน้าหนาวด้วย



โธ่ ฉันไม่น่าว่ามันเมื่อวานเลย.....