ช่องว่างระหว่างเรา

ลำดับตอนที่ #1 : พบกันอีกครั้ง

ณ. สวนสาธารณะกลางใจเมืองโตเกียว ต้นไม้สีเขียวที่ดูขัดตากับบรรยากาศของเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่อง ที่แออัดของเมืองหลวง  กำลังขยับกิ่งก้านสาขาไปมาตามแรงลมที่โหมพัด ที่นั่น..ใต้ต้นซากุระ ที่ถึงแม้ในตอนนี้จะยังไม่ผลิดอกให้เห็น แต่ก็ยังเป็นที่นัดพบของหนุ่มสาว อาซาคุระ เธอนั่งอยู่ตรงม้าหิน ท่าทางเหมือนกำลังรอใครบางคนอยู่ เธอก้มลงมองนาฬิกาดิจิตอลบอกเวลา 15.30 นี่ก็เลยเวลามาชั่วโมงครึ่งแล้วสินะ เธอนึกในใจพลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋า  



“อาซาคุระ ” เสียงผู้ชายฟังดูคุ้นหูดังมาจากด้านหลังเธอ

หญิงสาวค่อยๆหันหน้าไปมอง ตามเสียงเรียก เขานั่นเอง ฮิโระ  

“ หวัดดีจ๊ะ มาแล้วหรอ ดีจัง นั่ง..นั่งก่อนสิ เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้ทานเอาไหม เธอเอาอะไรดีละ   อืม..น้ำส้มดีมั้ย งั้นรอเดี๋ยวนะ “  แล้วเธอก็รีบลุกออกไป อย่างไม่รีรอคำตอบจากเขา



ฮิโระ ในที่สุดเขาก็มาจริงๆ เราไม่อยากจะเชื่อ เลยว่าเขาจะมา 2 ปีที่ผ่านมา เขาจะลืมเรื่องวันนั้นได้รึยังนะ เรื่องที่ค้างคาใจเราทั้งสองอยู่   เรื่องที่เราทั้งสองไม่กล้าเอ่ยถึงมัน  



อาซาคุระเดินกลับมาพร้อมทั้งน้ำส้มในมือ เธอยื่นให้เขา

“ นี่จ๊ะ น้ำส้มเย็นๆก่อนน่ะ “ เขารับน้ำในมือของหญิงสาว ด้วยสีหน้าเฉยชา  ทั้งสองนั่งลง เคียงข้างกัน แต่ไม่มีใครพูดอะไร  ความรู้สึกอึดอัดที่ถาโถมเข้ามา   ทำให้อาซาคุระ ตัดสินใจพูดขึ้นก่อน

“ เอ่อ… ฮิโระ   หายไปตั้งนานไปอยู่ที่ไหนมาหรอจ๊ะ ไม่เห็นมาเยี่ยมกันบ้างเลย “

เขาไม่ตอบ เพียงแต่นั่งมองไปข้างหน้าด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก

“ ฮิโระ ว่าไง ฟังฉันอยู่รึเปล่า ฮิโระ ! “  

เขาค่อยๆหันหน้ามา มองหญิงสาว แสงแดดในยามเย็น   ส่องกระทบใบหน้าเขา ใช่สิ เขาเป็นคนหล่อเหลาเอาการทีเดียว เมื่อครั้งอยู่มัธยมด้วยกัน เขาก็เป็นที่ชื่นชอบในหมู่สาวๆ ทั้งการเรียนดีกีฬาเด่น ใบหน้ารูปใข่เกลี้ยงเกลา ตาที่คมเข้ม  ทำให้สาวๆทั้งหลายหลงใหลเขาหัวปักหัวปำ แต่เขาก็ไม่เคยสนใจใคร  มีเพียงเรา3คนเท่านั้น ที่สนิทและรู้ใจกันมากกว่าใคร มิกะ ฉัน และเขา    เรื่องของเราทั้ง3คน จะยังหลงเหลืออยู่ในใจเขาบ้างไหมนะ

“ เธอเอาแต่ทำสีหน้าร่าเริงแจ่มใส ถามนู่นถามนี่  ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้อะไรไหม นั่นแหละที่ฉันเกลียดที่สุด “ในที่สุดเขาก็ยอมพูดกับฉัน  และทุกคำพูดมันเสียดแทงความรู้สึกฉันที่สุด ก็เพราะที่เขาพูดเป็นเรื่องจริง



“ ใช่สิ ฉันพยายามจะลืมเรื่องทั้งหมด พยายามที่จะไม่พูดถึงมัน เพราะมีแต่จะทำให้เราเจ็บปวด  แต่ถ้าเธอคิดว่าที่ฉันทำมันผิดละก็ ฉันก็ขอโทษด้วย “   ไม่นะ น้ำตาอย่าไหลออกมานะ ฉันไม่อยากให้เขารู้สึกสมเพชฉันมากไปกว่านี้

“ ฉันรู้ดีว่า ที่พูดมันทำร้ายจิตใจเธอ แต่ ที่ฉันนัดเธอมาวันนี้ ก็เพราะอยากจะมาขอโทษเรื่องที่ฉันไปโดยไม่ได้บอกลา ทำให้เธอต้องเผชิญเรื่องนั้นโดยลำพัง” ท่าทีเย็นชาของเขา เริ่มเปลี่ยนแปลงไป  สีหน้าบ่งบอกว่าเขามีเรื่องให้ต้องคิดมาก และไม่สามารถจะบอกใครได้เลย “ อาซาคุระ ฉันมาเพื่อจะบอกลาเธอจริงๆสักครั้ง  เรื่องระหว่างเรามันคงเป็นไปไม่ได้ แม้กระทั้งความเป็นเพื่อน  “

ให้ตายสิ น้ำตามันไหลออกมาแล้ว พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ ฉันก็ไม่สามารถเก็บกั้นอารมณ์ ไว้ได้อีก คำพูดมากมายที่ฉันเฝ้าเก็บกด ไว้ทุกวันๆ นับตั้งแต่วันที่เขาจากไป มันเฝ้ารอวันที่จะถูกปลดปล่อยออกมา บัดนี้ฉันอยู่ต่อหน้าเขาแล้ว และก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ตัวเองได้อีก “ เธอจะไม่ยอมให้เรื่องมันจบไปง่ายๆใช่ไหม อยากจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกใช่ไหม ได้ถ้างั้นฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง…………………