ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กลับมาแล้ว
ณ. บ้านกลางกรุงหลังหนึ่งในวันที่เช้าอากาศสดใสหลังจากที่ฝนได้ตกลงมาตลอดทั้งคืน เด็กสาวผู้หนึ่งกำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียงใน
ห้อง ที่จัดตกแต่งอย่างประณีต เธอไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมาเลยถ้าไม่มีเสียงใดมารบกวน
กริ้ง ! กริ้ง !.... กริ้ง ! กริ้ง ! เสียงโทรศัพท์บนหัวเตียงดังขึ้น หญิงสาวนอนพลิกตัวเพื่อหนีจากเสียงโทรศัพท์ที่ดังรบกวนการนอนของเธอแต่เสียงนั้นไม่มีท่าทีที่จะหยุดลงเลย เธอจึงตัดสินใจรับโทรศัพท์ด้วยความงัวเงีย
\" ฮาโหล \"
\" ทำอะไรอยู่ คะยาโนะ ! รีบมาสนามบินเร็ว \" เสียงจากอีกสายของโทรศัพท์ดังจน คะยาโนะต้องเอาหูออกจากโทรศัพท์
\" ไปทำไม \"
\" อย่าบอกนะว่าลืม \"
\" ก็เรื่องอะไรหละค่ะ \"
\" งั้นไม่ต้องมาแล้ว นอนอยู่บ้านนั่นแหละ ตู๊ด..ตู๊ด..ตู๊ด...\" อีกฝั่งวางหูโทรศัพท์ลงทันทีโดยไม่รอให้คะยาโนะได้พูดอะไรต่อ
\" อะไรกัน แม่นะแม่ \" คะยาโนะบ่นงึมงำและล้มตัวลงนอนตามคำบอกของผู้เป็นแม่
บรรยากาศน่านอนขนาดนี้เป็นใครก็ไม่อยากตื่นทั้งนั้นแหละ จึงไม่แปลกอะไรที่เด็กสาววัยสิบเจ็ดอย่างคะยาโนะจะนอนหลับเพลินจนลืมว่า
วันนี้เป็นวันที่พี่ชายทั้งสามคนของเธอจะกลับมาจากเมืองนอก
คะยาโนะตื่นขึ้นมาอีกทีก็เวลาสิบโมงครึ่งแล้ว เธอมีความสุขมากที่ได้นอนเต็มอิ่มหลังจากที่ต้องตื่นเช้าเพื่อไปเรียนในหกวันที่ผ่านมา
คะยาโนะเดินลงมาข้างล่างเพื่อดูว่ามีอะไรกินบ้างเช้านี้แต่บนโต๊ะอาหารกลับว่างเปล่า เธอรู้สึกหิว ดังนั้นจึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปซื้อของกิน
ในร้านสะดวกซื้อใกล้บ้าน
..........................................................................................................................
\" กลับมาแล้วครับ \" เสียงของชายผู้หนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน
\" เอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องตัวเองแล้วกันนะและลงมาทานข้าว จำได้ใช่ไหมว่าห้องอยู่ที่ไหน \" แม่พูดขึ้น
คุริว เคียว โช เดินขึ้นชั้นสองของบ้านเพื่อเอากระเป๋าไปเก็นในห้องที่ตนเองเคยอยู่
\" แม่ครับ คะยาโนะ อยู่ห้องเดิมหรือเปล่าครับ \" คุริว ลูกชายคนโตของบ้านมัตสึโมโตถามขึ้น
\" อยู่ห้องเดิมแหละจ๊ะ ไปดูสิ เดี๋ยวนี้เค้าเป็นสาวแล้วนะ แถมดื้ออีกต่างหาก \" แม่พูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มที่ได้แซวลูกสาวคนเดียวของบ้าน
\" ไม่เห็นมีใครเลยครับ \" คุริวพูด
\" งั้นเค้าคงไปซื้อของกินข้างนอกเดี๋ยวคงกลับมาแหละ \" แม่พูดอย่างไม่รู้สึกเป็นห่วงลูกสาวเลย เพราะเธอรู้ดีว่าไม่มีใครกล้าทำอะไรคะยา
โนะ
\" ผมขอไปตามนะครับ \" เคียวพูด
\" ไปด้วยดิ \" โชพูดตาม แฝดทั้งสองจึงเดินออกจากบ้านไปพร้อมกัน
เคียวและโชเดินไปตามถนนที่เคยเดินเมื่อสี่ปีที่แล้ว มองดูบริเวณรอบ ๆ ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด ระหว่างทางที่
เดินคนหันมามองเขามากมาย อาจจะเป็นเพราะหนึ่ง เขาเป็นฝาแฝดกันและอย่างที่สอง เป็นฝาแฝดที่หน้าตาดีทั้งคู่จึงอดไม่ได้ที่คนจะมอง
โช และเคียวเดินจนมาถึงร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งเขาเห็นผู้ชายประมาณสามคนยืนคุยกับหญิงสาวอยู่ เขาคุ้นหน้าผู้หญิงคนนั้นมาแต่ก็ได้แต่
ยืนมองจนกระทั่งเธอเดินออกจากร้านเขาจึงเห็นหน้าเธอชัด ๆ
\" คะยาโนะ \" เคียวและโชพูดขึ้นพร้อมกันเขาไม่คิดเลยว่าน้องสาวที่ห่างกันสามปีโตขึ้นจะหน้าตาน่ารักขนาดนี้
คะยาโนะเดินออกมาพร้อมกับผู้ชายทั้งสาม ผู้ชายหนึ่งในสามคนนั้นกำลังจะช่วยเธอถือของในมือ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถือก็มีหมัดลอย
มาโดนหน้าเต็ม ๆ จนล้มลงไปกองกับพื้น
\" เฮ้ย อะไรวะ \" ชายสองคนที่เหลือพูดพร้อมหันไปมองเพื่อนที่ล้มลงกับพื้น
คะยาโนะหันหน้าไปดู แล้วก็ตกใจ
\" เคียว โช \"
\" กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดถึงจังเลย \" คะยาโนะพูดพร้อมกับวิ่งไปกอดพี่ชายทั้งสองของเธอ
\" อะเดี๋ยว แล้วพวกนายไปต่อยเค้าทำไม \"
\" ก็พวกมันจะลวนลามเธอไม่ใช่เหรอ \" เคียวพูดพร้อมกับกำหมัด
\" ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกนี้เนี้ยนะ ไม่มีทาง พวกนี้เขาเป็นเพื่อนที่โรงเรียน บังเอิญเจอกันระหว่างทาง เค้าเลยจะไปส่ง \" คะยาโนะอดขำไม่ได้ที่พี่ชาย
เธอต่อยผิดคน
\" แล้วนายเป็นไรมากเปล่า ขอโทษแทนพี่ด้วยนะ \" คะยาโนะพูด
\" อ๋อพี่คะยาโนะเองเหรอ หมัดหนักเหมือนกันนะ เรากลับก่อนดีกว่า เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะ \" ชายคนที่ถูกชกเดินกลับไปพร้อมกับเพื่อน
อีกสองคน
\" เราก็กลับบ้านกันเถอะ หิวแล้ว \" คะยาโนะพูดพร้อมกับเดินนำพี่ทั้งสองไป
.........................................................................................................
\" คะยาโนะโตขึ้นเยอะเลยนะ \" คุริวพูดขึ้นขณะกินข้าว
\" จะไม่ให้โตได้ยังไงหละ ไม่เจอกันตั้ง 4 ปี อย่าว่าแต่น้องเลย เรานะก็ตัวโตจนแม่จำแทบไม่ได้ \" แม่พูดพร้อมกับตักข้าวให้เคียว
\" คะยาโนะสูงเท่าไรแล้ว \" โชถาม
\" 176 \" คะยาโนะตอบแล้วกินข้าวต่อ
\" คะยาโนะพูดน้อยลงรึเปล่า \" โชพูดเพราะ คะยาโนะพูดแบบถามคำตอบคำ
\" ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนี่ เดี๋ยวก็เจอกันทุกวัน \" คะยาโนะตอบ
แม่หันมามองหน้าคะยาโนะแล้วทำหน้าถมึงทึงใส่ ที่คะยาโนะพูดจาไม่เพราะใส่พวกพี่
\" เคียวเอาข้าวอีกไหม \" คะยาโนะพยายามเลี่ยงสายตาของแม่ไม่ใช่เพราะเธอกลัวแต่เธอเกรงใจแม่มากกว่า
\" ไม่แล้วขอบใจนะ \" เคียวลุกขึ้นเมื่อข้าวคำสดท้ายหมดพอดี
\" เอาวางตรงนั้นแหละเคียว เดี๋ยวคะยาโนะเค้าจัดการเอง ขึ้นไปอาบนำ พักผ่อนเถอะ \" แม่พูดและหันไปสั่งคะยาโนะ
คะยาโนะค้อนแม่นิด นิด แต่ก็เอาจานไปเก็บไว้ในครัว
หลังจากมื้ออาหารกลางวันสิ้นสุดลง ทุกคนต่างแยกย้ายกันเข้าห้อง อาบนำเปลี่ยนเสื้อผ้า เคียวกับโชเหนื่อยจากการเดินทางจึงหลับไปแล้ว ส่วนแม่ออกไปธุระข้างนอก คะยาโนะยังคงยืนล้างจานต่อไป
\" มีอะรให้พี่ช่วยไหม \" คุริวเดินลงมาพ้อมชุดที่เปลี่ยนใหม่
\" ไม่ต้องหรอก ไปนอนเถอะ \"
\" งั้นพี่นั่งเป็นเพื่อนแล้วกัน \" คุริวลุกขึ้นไปหยิบเก้าอี้จากโต๊ะอาหารมานั่งข้าง ๆ
\" ไม่นึกเลยว่า คะยาโนะโตขึ้นจะสวยขนาดนี้ \" คุริวพูดพร้อมกับมองหน้าน้องสาวที่ไม่ได้เจอกันนาน
\" เมื่อก่อนยังร้องไห้ไปส่งพี่ที่สนามบินอยู่เลย \"
\" หึ หึ ยังจำได้อีกเหรอนี่มันหน้าอายมากเลยนะ \" คะยาโนะนึกถึงสมัยอายุ 13 เพราะเธอไม่เคยอยู่ห่างกับพี่ ๆ ของเธอเลย
\" พูดเรื่องอื่นเถอะ \" \" พี่เรียนจบแล้วใช่ไหม \" คะยาโนะเปลี่ยนเรื่องทันที
\" อืม จบแล้วถึงบินกลับมาไง แต่เคียวและโชยังไม่จบนะ \"
\" แล้วกลับมาทำไมหละ \"
\" อ้าว นี่ไม่ได้ดีใจที่พวกพี่กลับมาเลยไหม \"
\" เปล่า เปล่า แค่ถามเฉย ๆ \" คะยาโนะรีบบอกเพราะกลัวพี่เข้าใจผิด
\" ล้อเล่นหลอกน่า คือตอนนี้มันถึงช่วง summer แล้วพี่ก็คิดถึงบ้านด้วย \"
\" แล้วพี่จะทำงานอะไร \"
\" ความจริง พี่เรียนด้านวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับชีวนิวเคลียร์ พอพี่จบ ก็มีคนมาเสนองานให้เป็นนักวิจัยที่ USA \"
\" งั้นพี่ ก็ต้องอยู่ที่โน้นตลอดเลยดิ \" คะยาโนะทำเสียงเศร้า
\" ไม่หรอกเพราะที่ญี่ปุ่นก็มีห้องแล็บวิจัยเหมือนกัน แต่ก็คงต้องบินไป บินมาแหละ \"
\" อืม เข้าใจแล้ว \" คะยาโนะพูดแล้วสบัดนำในมือออก
กริ้ง ! กริ้ง ! กริ้ง !....
\" เดี๋ยวพี่รับเอง \" คุริวเดินไปรับโทรศัพท์
\" hello ต้องการพูดกับใครครับ \"
\" ขอพูดกับคะยาโนะ ครับ \" เสียงตอบของอีกสายเป็นเสียงผู้ชาย
\" ใครจะพูดด้วย \" เสียงของคุริวเข้มขึ้นเมื่อได้ยินเสียงอีกสายเป็นผู้ชาย
\" บอกว่า คินตะครับ \" ชายคนนั้นเสียงสั่นเล็กน้อย
\" คะยาโนะ คนชื่อคินตะโทรมา \" คุริวตะโกนเรียกน้องสาวแล้วก็นั่งลงบนโซฟาใกล้ ๆ โทรศัพท์
\"อืม คินตะเหรอ มีไร \"
\" ........ \"
\" ok เข้าใจแล้ว งั้นอีก20 นาทีเจอกัน \" คะยาโนะวางสายแล้วเดินขึ้นห้อง
\" ไปไหนหนะ คะยาโนะ \" คุริวหันไปถามน้อง
\" ไปชมรม เดี๋ยวกลับมา \" คะยาโนะขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
สามนาทีต่อมาเธอเดินลงมาพ้อมกระเป๋าเสื้อผ้า
\" ขึ้นรถเร็วเดี๋ยวพี่ไปส่ง \" คุริวพูดผ่านกระจกขณะนั่งอยู่ในรถ
\" ไม่เป็นไรเค้าไปเองได้ \" คะยาโนะบอกแล้วใส่รองเท้า
\" ขึ้นมาเถอะสตาร์ทรถแล้ว \" เมื่อเจอไม้นี้คะยาโนะจึงยอมขึ้นรถให้คุริวไปส่ง
ระหว่างทาง คะยาโนะคอยบอกทางเพราะคุริวจำทางแทบไม่ได้ เนื่องจากบ้านเมืองเปลี่ยนไปเยอะหลังจากที่เขาไปเรียนต่อเมืองนอก
\" เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายตรงแยกนั้นก็ถึงโรงเรียนแล้ว \"
\" เดี๋ยวพี่กลับไปเลยนะ เค้ากลับเองได้ \" คะยาโนะพูดก่อนลงจากรถ
\" พี่จะรออยู่นี่แหละ วันนี้ว่าง \" คุริวบอกและเลียวเข้าที่จอดรถ
\" งั้นตามไปที่ดรงยิมแล้วกัน เค้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน \" คะยาโนะเดินไปโรงยิม วันนี้มีคนมาไม่เยอะเนื่องจากมันเป็นวันอาทิตย์จึงไม่ค่อยมี
นักเรียนมา นอกจากพวกที่ต้องมาซ้อมของชมรม
........................................................................
ห้อง ที่จัดตกแต่งอย่างประณีต เธอไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมาเลยถ้าไม่มีเสียงใดมารบกวน
กริ้ง ! กริ้ง !.... กริ้ง ! กริ้ง ! เสียงโทรศัพท์บนหัวเตียงดังขึ้น หญิงสาวนอนพลิกตัวเพื่อหนีจากเสียงโทรศัพท์ที่ดังรบกวนการนอนของเธอแต่เสียงนั้นไม่มีท่าทีที่จะหยุดลงเลย เธอจึงตัดสินใจรับโทรศัพท์ด้วยความงัวเงีย
\" ฮาโหล \"
\" ทำอะไรอยู่ คะยาโนะ ! รีบมาสนามบินเร็ว \" เสียงจากอีกสายของโทรศัพท์ดังจน คะยาโนะต้องเอาหูออกจากโทรศัพท์
\" ไปทำไม \"
\" อย่าบอกนะว่าลืม \"
\" ก็เรื่องอะไรหละค่ะ \"
\" งั้นไม่ต้องมาแล้ว นอนอยู่บ้านนั่นแหละ ตู๊ด..ตู๊ด..ตู๊ด...\" อีกฝั่งวางหูโทรศัพท์ลงทันทีโดยไม่รอให้คะยาโนะได้พูดอะไรต่อ
\" อะไรกัน แม่นะแม่ \" คะยาโนะบ่นงึมงำและล้มตัวลงนอนตามคำบอกของผู้เป็นแม่
บรรยากาศน่านอนขนาดนี้เป็นใครก็ไม่อยากตื่นทั้งนั้นแหละ จึงไม่แปลกอะไรที่เด็กสาววัยสิบเจ็ดอย่างคะยาโนะจะนอนหลับเพลินจนลืมว่า
วันนี้เป็นวันที่พี่ชายทั้งสามคนของเธอจะกลับมาจากเมืองนอก
คะยาโนะตื่นขึ้นมาอีกทีก็เวลาสิบโมงครึ่งแล้ว เธอมีความสุขมากที่ได้นอนเต็มอิ่มหลังจากที่ต้องตื่นเช้าเพื่อไปเรียนในหกวันที่ผ่านมา
คะยาโนะเดินลงมาข้างล่างเพื่อดูว่ามีอะไรกินบ้างเช้านี้แต่บนโต๊ะอาหารกลับว่างเปล่า เธอรู้สึกหิว ดังนั้นจึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปซื้อของกิน
ในร้านสะดวกซื้อใกล้บ้าน
..........................................................................................................................
\" กลับมาแล้วครับ \" เสียงของชายผู้หนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน
\" เอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องตัวเองแล้วกันนะและลงมาทานข้าว จำได้ใช่ไหมว่าห้องอยู่ที่ไหน \" แม่พูดขึ้น
คุริว เคียว โช เดินขึ้นชั้นสองของบ้านเพื่อเอากระเป๋าไปเก็นในห้องที่ตนเองเคยอยู่
\" แม่ครับ คะยาโนะ อยู่ห้องเดิมหรือเปล่าครับ \" คุริว ลูกชายคนโตของบ้านมัตสึโมโตถามขึ้น
\" อยู่ห้องเดิมแหละจ๊ะ ไปดูสิ เดี๋ยวนี้เค้าเป็นสาวแล้วนะ แถมดื้ออีกต่างหาก \" แม่พูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มที่ได้แซวลูกสาวคนเดียวของบ้าน
\" ไม่เห็นมีใครเลยครับ \" คุริวพูด
\" งั้นเค้าคงไปซื้อของกินข้างนอกเดี๋ยวคงกลับมาแหละ \" แม่พูดอย่างไม่รู้สึกเป็นห่วงลูกสาวเลย เพราะเธอรู้ดีว่าไม่มีใครกล้าทำอะไรคะยา
โนะ
\" ผมขอไปตามนะครับ \" เคียวพูด
\" ไปด้วยดิ \" โชพูดตาม แฝดทั้งสองจึงเดินออกจากบ้านไปพร้อมกัน
เคียวและโชเดินไปตามถนนที่เคยเดินเมื่อสี่ปีที่แล้ว มองดูบริเวณรอบ ๆ ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด ระหว่างทางที่
เดินคนหันมามองเขามากมาย อาจจะเป็นเพราะหนึ่ง เขาเป็นฝาแฝดกันและอย่างที่สอง เป็นฝาแฝดที่หน้าตาดีทั้งคู่จึงอดไม่ได้ที่คนจะมอง
โช และเคียวเดินจนมาถึงร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งเขาเห็นผู้ชายประมาณสามคนยืนคุยกับหญิงสาวอยู่ เขาคุ้นหน้าผู้หญิงคนนั้นมาแต่ก็ได้แต่
ยืนมองจนกระทั่งเธอเดินออกจากร้านเขาจึงเห็นหน้าเธอชัด ๆ
\" คะยาโนะ \" เคียวและโชพูดขึ้นพร้อมกันเขาไม่คิดเลยว่าน้องสาวที่ห่างกันสามปีโตขึ้นจะหน้าตาน่ารักขนาดนี้
คะยาโนะเดินออกมาพร้อมกับผู้ชายทั้งสาม ผู้ชายหนึ่งในสามคนนั้นกำลังจะช่วยเธอถือของในมือ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถือก็มีหมัดลอย
มาโดนหน้าเต็ม ๆ จนล้มลงไปกองกับพื้น
\" เฮ้ย อะไรวะ \" ชายสองคนที่เหลือพูดพร้อมหันไปมองเพื่อนที่ล้มลงกับพื้น
คะยาโนะหันหน้าไปดู แล้วก็ตกใจ
\" เคียว โช \"
\" กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดถึงจังเลย \" คะยาโนะพูดพร้อมกับวิ่งไปกอดพี่ชายทั้งสองของเธอ
\" อะเดี๋ยว แล้วพวกนายไปต่อยเค้าทำไม \"
\" ก็พวกมันจะลวนลามเธอไม่ใช่เหรอ \" เคียวพูดพร้อมกับกำหมัด
\" ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกนี้เนี้ยนะ ไม่มีทาง พวกนี้เขาเป็นเพื่อนที่โรงเรียน บังเอิญเจอกันระหว่างทาง เค้าเลยจะไปส่ง \" คะยาโนะอดขำไม่ได้ที่พี่ชาย
เธอต่อยผิดคน
\" แล้วนายเป็นไรมากเปล่า ขอโทษแทนพี่ด้วยนะ \" คะยาโนะพูด
\" อ๋อพี่คะยาโนะเองเหรอ หมัดหนักเหมือนกันนะ เรากลับก่อนดีกว่า เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะ \" ชายคนที่ถูกชกเดินกลับไปพร้อมกับเพื่อน
อีกสองคน
\" เราก็กลับบ้านกันเถอะ หิวแล้ว \" คะยาโนะพูดพร้อมกับเดินนำพี่ทั้งสองไป
.........................................................................................................
\" คะยาโนะโตขึ้นเยอะเลยนะ \" คุริวพูดขึ้นขณะกินข้าว
\" จะไม่ให้โตได้ยังไงหละ ไม่เจอกันตั้ง 4 ปี อย่าว่าแต่น้องเลย เรานะก็ตัวโตจนแม่จำแทบไม่ได้ \" แม่พูดพร้อมกับตักข้าวให้เคียว
\" คะยาโนะสูงเท่าไรแล้ว \" โชถาม
\" 176 \" คะยาโนะตอบแล้วกินข้าวต่อ
\" คะยาโนะพูดน้อยลงรึเปล่า \" โชพูดเพราะ คะยาโนะพูดแบบถามคำตอบคำ
\" ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนี่ เดี๋ยวก็เจอกันทุกวัน \" คะยาโนะตอบ
แม่หันมามองหน้าคะยาโนะแล้วทำหน้าถมึงทึงใส่ ที่คะยาโนะพูดจาไม่เพราะใส่พวกพี่
\" เคียวเอาข้าวอีกไหม \" คะยาโนะพยายามเลี่ยงสายตาของแม่ไม่ใช่เพราะเธอกลัวแต่เธอเกรงใจแม่มากกว่า
\" ไม่แล้วขอบใจนะ \" เคียวลุกขึ้นเมื่อข้าวคำสดท้ายหมดพอดี
\" เอาวางตรงนั้นแหละเคียว เดี๋ยวคะยาโนะเค้าจัดการเอง ขึ้นไปอาบนำ พักผ่อนเถอะ \" แม่พูดและหันไปสั่งคะยาโนะ
คะยาโนะค้อนแม่นิด นิด แต่ก็เอาจานไปเก็บไว้ในครัว
หลังจากมื้ออาหารกลางวันสิ้นสุดลง ทุกคนต่างแยกย้ายกันเข้าห้อง อาบนำเปลี่ยนเสื้อผ้า เคียวกับโชเหนื่อยจากการเดินทางจึงหลับไปแล้ว ส่วนแม่ออกไปธุระข้างนอก คะยาโนะยังคงยืนล้างจานต่อไป
\" มีอะรให้พี่ช่วยไหม \" คุริวเดินลงมาพ้อมชุดที่เปลี่ยนใหม่
\" ไม่ต้องหรอก ไปนอนเถอะ \"
\" งั้นพี่นั่งเป็นเพื่อนแล้วกัน \" คุริวลุกขึ้นไปหยิบเก้าอี้จากโต๊ะอาหารมานั่งข้าง ๆ
\" ไม่นึกเลยว่า คะยาโนะโตขึ้นจะสวยขนาดนี้ \" คุริวพูดพร้อมกับมองหน้าน้องสาวที่ไม่ได้เจอกันนาน
\" เมื่อก่อนยังร้องไห้ไปส่งพี่ที่สนามบินอยู่เลย \"
\" หึ หึ ยังจำได้อีกเหรอนี่มันหน้าอายมากเลยนะ \" คะยาโนะนึกถึงสมัยอายุ 13 เพราะเธอไม่เคยอยู่ห่างกับพี่ ๆ ของเธอเลย
\" พูดเรื่องอื่นเถอะ \" \" พี่เรียนจบแล้วใช่ไหม \" คะยาโนะเปลี่ยนเรื่องทันที
\" อืม จบแล้วถึงบินกลับมาไง แต่เคียวและโชยังไม่จบนะ \"
\" แล้วกลับมาทำไมหละ \"
\" อ้าว นี่ไม่ได้ดีใจที่พวกพี่กลับมาเลยไหม \"
\" เปล่า เปล่า แค่ถามเฉย ๆ \" คะยาโนะรีบบอกเพราะกลัวพี่เข้าใจผิด
\" ล้อเล่นหลอกน่า คือตอนนี้มันถึงช่วง summer แล้วพี่ก็คิดถึงบ้านด้วย \"
\" แล้วพี่จะทำงานอะไร \"
\" ความจริง พี่เรียนด้านวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับชีวนิวเคลียร์ พอพี่จบ ก็มีคนมาเสนองานให้เป็นนักวิจัยที่ USA \"
\" งั้นพี่ ก็ต้องอยู่ที่โน้นตลอดเลยดิ \" คะยาโนะทำเสียงเศร้า
\" ไม่หรอกเพราะที่ญี่ปุ่นก็มีห้องแล็บวิจัยเหมือนกัน แต่ก็คงต้องบินไป บินมาแหละ \"
\" อืม เข้าใจแล้ว \" คะยาโนะพูดแล้วสบัดนำในมือออก
กริ้ง ! กริ้ง ! กริ้ง !....
\" เดี๋ยวพี่รับเอง \" คุริวเดินไปรับโทรศัพท์
\" hello ต้องการพูดกับใครครับ \"
\" ขอพูดกับคะยาโนะ ครับ \" เสียงตอบของอีกสายเป็นเสียงผู้ชาย
\" ใครจะพูดด้วย \" เสียงของคุริวเข้มขึ้นเมื่อได้ยินเสียงอีกสายเป็นผู้ชาย
\" บอกว่า คินตะครับ \" ชายคนนั้นเสียงสั่นเล็กน้อย
\" คะยาโนะ คนชื่อคินตะโทรมา \" คุริวตะโกนเรียกน้องสาวแล้วก็นั่งลงบนโซฟาใกล้ ๆ โทรศัพท์
\"อืม คินตะเหรอ มีไร \"
\" ........ \"
\" ok เข้าใจแล้ว งั้นอีก20 นาทีเจอกัน \" คะยาโนะวางสายแล้วเดินขึ้นห้อง
\" ไปไหนหนะ คะยาโนะ \" คุริวหันไปถามน้อง
\" ไปชมรม เดี๋ยวกลับมา \" คะยาโนะขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
สามนาทีต่อมาเธอเดินลงมาพ้อมกระเป๋าเสื้อผ้า
\" ขึ้นรถเร็วเดี๋ยวพี่ไปส่ง \" คุริวพูดผ่านกระจกขณะนั่งอยู่ในรถ
\" ไม่เป็นไรเค้าไปเองได้ \" คะยาโนะบอกแล้วใส่รองเท้า
\" ขึ้นมาเถอะสตาร์ทรถแล้ว \" เมื่อเจอไม้นี้คะยาโนะจึงยอมขึ้นรถให้คุริวไปส่ง
ระหว่างทาง คะยาโนะคอยบอกทางเพราะคุริวจำทางแทบไม่ได้ เนื่องจากบ้านเมืองเปลี่ยนไปเยอะหลังจากที่เขาไปเรียนต่อเมืองนอก
\" เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายตรงแยกนั้นก็ถึงโรงเรียนแล้ว \"
\" เดี๋ยวพี่กลับไปเลยนะ เค้ากลับเองได้ \" คะยาโนะพูดก่อนลงจากรถ
\" พี่จะรออยู่นี่แหละ วันนี้ว่าง \" คุริวบอกและเลียวเข้าที่จอดรถ
\" งั้นตามไปที่ดรงยิมแล้วกัน เค้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน \" คะยาโนะเดินไปโรงยิม วันนี้มีคนมาไม่เยอะเนื่องจากมันเป็นวันอาทิตย์จึงไม่ค่อยมี
นักเรียนมา นอกจากพวกที่ต้องมาซ้อมของชมรม
........................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น