ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น
\" ไม่เด็ดขาด โบว์ไม่ไปเด็ดขาดโบว์รู้นะทุกคนไม่รักโบว์ ถึงได้ตัดหางปล่อยวัด \"
\" เป็นตายร้ายดียังไงโบว์ก็ไม่ไป \"
\" โถ่! ลูกโบว์แม่พ่อแล้วก็พี่รักลูกนะไม่มีใครเค้าจะทิ้งลูกหรอก \"
\" แต่ว่าวันๆ พ่อกับแม่ไม่มีเวลาว่างจะปล่อยให้ลูกอยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง \" วัฒนาช่วยพูดต่อจากภรรยา
\" ลูกไปอยู่โรงเรียนประจำ มีครูคอยดูแล มีเพื่อนเล่นด้วย แม่ว่าดีออก พ่อกับแม่จะได้หายห่วง \"
\" แล้วทำไม ไม่ให้พี่โอไปอยู่โรงเรียนประจำบ้างล่ะ ถ้าพี่โอไปอยู่โรงเรียนประจำชาย โบว์ก็จะไปอยู่โรงเรียนประจำหญิง \"
\" อ้าวไหงแกมาพูดอย่างนี้ล่ะ ชั้นน่ะโตแล้วอายุ ๑๗ ปีแล้ว แต่แกน่ะปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอยู่เลย \"
\" แม่ไอ้พี่โอมันว่าโบว์ แม่ได้ยินหรือเปล่า \"
\" ฮือ ฮือ แม่พี่โอสุดหล่อเค้าพูดความจริง แม่ได้ยินหรือเปล่า \"
ผัวะ ชยานันท์หยิบหมอนบนโซฟาที่อยู่ข้างตนเขวี้ยงไปที่พี่ชายตัวดีของตนเต็มแรง \" ไอ้บ้า \"
\" หยุดน่าสองคนนี้ \" ฌัชชาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบปรามแล้วมาอธิบายให้ชยานันท์เข้าใจต่อ \" ฟังนะโบว์ ที่แม่กับพ่อเนี่ย ไม่ให้พี่เค้าไปอยู่โรงเรียนประจำก็เพราะว่าพี่เค้าโตแล้วปีหน้าก็จะเอนซ์ทรานซ์แล้ว ส่วนปีนี้ก็จะขึ้น ม. ๖ อยู่แล้ว แต่ลูกจะขึ้น ม. ๔ พอดีก็เข้าตอนมัธยมปลายเลยไง \"
\" แต่ว่าโบว์โตแล้วปกติโบว์กลับบ้านเองด้วยซ้ำ แล้วพี่โอก็อยู่บ้านด้วย \"
\" ถึงแม้ว่าลูกจะโตแล้วแม่ก็เป็นห่วงลูกเป็นผู้หญิงนะ แล้วพี่โอน่ะเค้าก็กลับบ้านดึก เค้าดูแลตัวเองได้ก็จริง แต่ดูแลลูกอีกคนไม่ไหวแน่ \"
\" แต่ว่า \"
\" ไม่มีแต่ ยังไงลูกก็ต้องไปสอบ แล้วก็ต้องตั้งใจสอบด้วย ไม่งั้นเครื่องเล่นซีดีที่ลูกอยากได้ลูกก็จะไม่ได้มัน \"
\" แม่ \"
\" พ่อคะ ช่วยพูดกับแม่ให้หน่อยสิคะ \"
\" พ่อคงช่วยไม่ได้จริงๆลูก \"
\" พี่เอก \"
\" ชั้นก็ไม่รู้ \"
\" ฮือ \"
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
\" พ่ออยากให้ลูกเข้าโรงเรียนนี้ เพราะพ่อมีเพื่อนเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน \"
\" แต่วีไม่อยากเรียนนี่คะ \"
\" เรียนเถอะนะลูก แม่ก็อยากให้ลูกเรียน โรงเรียนนั้นน่ะถึงจะเป็นโรงเรียนประจำ แต่ว่าคนส่วนใหญ่ก็อยากเรียนเค้ารับแค่ปีละ ๒๐๐ คน เท่านั้นนะลูก \"
\" ก็ได้ค่ะ แต่ว่าวีคงคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่แย่เลย \"
\" วันเสาร์กับวันอาทิตย์ก็ได้กับมาลูก แม่จะไปรับลูกเย็นวันศุกร์ แล้วเย็นวันอาทิตย์ แม่ก็จะพาลูกกับโรงเรียน \"
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
\" นะคะ ให้ฝ้ายไปเถอะโรงเรียนนี้ เป็นโรงเรียนที่ใครๆก็อยากจะเรียน ถ้าฝ้ายสอบเข้าได้แล้วได้เรียนก็เป็นความภาคภูมิใจของพ่อแม่ แล้วพ่อแม่ก็จะได้มีหน้าตาด้วย \"
\" เออ ก็ใช่นะคุณ \" วรัชต์ กับสรารีปรึกษากันเป็นการใหญ่
\" เอาล่ะเราอนุญาตให้ลูกลองไปสอบดู ถ้าติดก็เรียน \"
\" ขอบคุณค่ะ คุณพ่อคุณแม่ \"
\" ไม่เอาแพรไม่ยอมถ้าพี่ฝ้ายไป แพรก็ไม่มีเพื่อนเล่นน่ะสิ \"
\" เงียบไปเลยนะแพรปรกติพี่ก็ไม่ได้เล่นกับเธออยู่แล้ว \"
\" นี่ฝ้ายเงียบไปเลยนะไม่เห็นต้องพูดกับน้องขนาดนี้เลย\" สรีรัชญ์กล่าวขอโทษมารดาของตนแล้วก็เดินขึ้นห้องเงียบๆ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
\" Yes Yes Yes เป็นอิสระซักที นี่ถ้าพ่อแม่รู้ว่าที่เราอยากสอบเข้าโรงเรียนนั้น ไม่ใช่เพราะว่าอยากให้พ่อแม่มีชื่อเสียง แต่อยากไปให้ไกลจากบ้านนี้ต่างหากล่ะ \" สรีรัชญ์เบื่อกับชีวิตอย่างนี้ที่เป็นอยู่เหลือเกินชีวิตที่ไม่เคยได้กำหนดเอง เวลาทะเลาะกับสริตาน้องสาวของเธอ เธอก็คือคนผิด ถ้าเธอทำอะไรผิด บิดา และมารดาบังเกิดเกล้าของเธอ จะลงโทษเธอหรือว่ากล่าวเธออย่างหนักแต่หากน้องสาวของเธอทำผิดก็เพียงแค่อบรมเท่านั้น นี่ถ้าหากพ่อกับแม่ของเธอรู้ว่าเธออยากออกจากบ้าน ไม่ใช่อยากให้พ่อกับแม่มีชื่อเสียงก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรนะ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
\" โรงเรียนประจำเนี่ยมันเป็นยังไงคะแม่ \" วาริกาเอ่ยถามขึ้นมาในเย็นวันหนึ่งในขณะที่แม่ของเธอกำลังถักไหมพรมอยู่
\" ก็ระหว่างที่เราเรียนวันจันทร์ถึงศุกร์ก็จะอยู่ที่โรงเรียน นอนที่โรงเรียนใช้ชีวิตแบบอยู่บ้านที่โรงเรียนยังไงล่ะจ๊ะ แต่พอถึงวันศุกร์ตอนเย็นหลังเลิกเรียนทางโรงเรียนก็จะอนุญาตให้กลับบ้านได้ \" วรินทร์ตอบลูกของตนด้วยน้ำเสียงเบาๆ แต่วาริกาก็ได้ยิน
\" น้ำอยากอยู่โรงเรียนประจำค่ะ \" วาริกาตอบเบาๆ แต่วรินทร์ตกใจกับคำพูดของลูกสาวมาก
\" จะได้ยังไงลูก ลูกไม่เคยห่างแม่เลยนะตั้งแต่เกิด เวลานอนก็นอนห้องเดียวกันตลอด แล้วลูกจะทิ้งแม่ไปได้เหรอ \" วรินทร์เอ่ยเสียงสั่นทำให้วาริกาตกใจเป็นอย่างมาก
\" น้ำไม่ได้ทิ้งแม่นะคะเพียงแต่น้ำอยากปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น ไม่เป็นลูกแหง่ก็เท่านั้นเอง แล้ววันเสาร์อาทิตย์น้ำก็จะกลับมาหาแม่ มาอยู่กับแม่ \" วาริการีบพูดจนแทบไม่ได้หายใจ เธอกลัวอย่างที่สุด ว่าแม่ที่เธอรักจะเข้าใจผิด
\" น้ำไม่ต้องมาทำเป็นพูดหรอก แม่รู้น้ำรำคาญแม่ใช่มั้ย แม่เลี้ยงน้ำไม่ดี เหรอถึงจะทิ้งแม่ไป รำคาญแม่มากใช่มั้ยอีกไม่นานหรอกแม่ก็คงจะตาย ทีนี้ก็สมใจน้ำแล้ว \" พูดจบวรินทร์ก็วางไหมพรม ลุกจากเก้าอี้แล้วรีบเดินหนีไป ทิ้งให้วาริกานั่งตาค้างอยู่ตรงนั้น หยาดน้ำตาหยดใสๆ ปรากฎขึ้นในดวงตาแต่ยังไงเธอก็ไม่มีวันปล่อยให้มันออกมาอย่างแน่นอน
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
วาริกาค่อยๆเดินไปที่ระเบียง เธอนั่งลงเบาๆกับเก้าอี้ในใจก็พลางนึกว่าเธอจะทำอย่างไรดี เธออยากลองอยู่โรงเรียนประจำ แต่เธอก็เป็นห่งแม่ของเธอซ้ำแม่ของเธอก็ต้องไม่ยอมแน่ เธอรู้ว่าแม่ของเธอรักเธอมาก และแม่ของเธอก็เป็นแบบนี้ เธอควรจะชินแล้วสิกับการเรียกร้องความสนใจของแม่เธอ หากแม่เธอไม่พอใจอะไรขึ้นมากก็จะร้องไห้ฟูมฟายด่าว่าประชดประชันตนเองโดยไม่เคยคิดถึงจิตใจของเธอเลยว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรที่แม่ของตนเป็นแบบนี้ก็เพราะตนโดยแม่ของเธอก็จะทำให้เธอรู้สึกผิด ถึงจะพอใจ
\" แล้วเราจะทำยังไงดี \" วาริกาเอ่ยกับตนเองเบาๆ
หลังจากที่เธอนั่งคิดอยู่สักพัก เธอก็ลุกขึ้น หันหลังเพื่อเดินออกจากระเบียง \" แม่ \" เธอหันมาพบกับมารดาของเธอ
\" ถ้าน้ำอยากไป จะสอบก็ได้แม่ไม่ว่า \" พูดจบวรินทร์ก็เดินออกไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
\" เป็นตายร้ายดียังไงโบว์ก็ไม่ไป \"
\" โถ่! ลูกโบว์แม่พ่อแล้วก็พี่รักลูกนะไม่มีใครเค้าจะทิ้งลูกหรอก \"
\" แต่ว่าวันๆ พ่อกับแม่ไม่มีเวลาว่างจะปล่อยให้ลูกอยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง \" วัฒนาช่วยพูดต่อจากภรรยา
\" ลูกไปอยู่โรงเรียนประจำ มีครูคอยดูแล มีเพื่อนเล่นด้วย แม่ว่าดีออก พ่อกับแม่จะได้หายห่วง \"
\" แล้วทำไม ไม่ให้พี่โอไปอยู่โรงเรียนประจำบ้างล่ะ ถ้าพี่โอไปอยู่โรงเรียนประจำชาย โบว์ก็จะไปอยู่โรงเรียนประจำหญิง \"
\" อ้าวไหงแกมาพูดอย่างนี้ล่ะ ชั้นน่ะโตแล้วอายุ ๑๗ ปีแล้ว แต่แกน่ะปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอยู่เลย \"
\" แม่ไอ้พี่โอมันว่าโบว์ แม่ได้ยินหรือเปล่า \"
\" ฮือ ฮือ แม่พี่โอสุดหล่อเค้าพูดความจริง แม่ได้ยินหรือเปล่า \"
ผัวะ ชยานันท์หยิบหมอนบนโซฟาที่อยู่ข้างตนเขวี้ยงไปที่พี่ชายตัวดีของตนเต็มแรง \" ไอ้บ้า \"
\" หยุดน่าสองคนนี้ \" ฌัชชาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบปรามแล้วมาอธิบายให้ชยานันท์เข้าใจต่อ \" ฟังนะโบว์ ที่แม่กับพ่อเนี่ย ไม่ให้พี่เค้าไปอยู่โรงเรียนประจำก็เพราะว่าพี่เค้าโตแล้วปีหน้าก็จะเอนซ์ทรานซ์แล้ว ส่วนปีนี้ก็จะขึ้น ม. ๖ อยู่แล้ว แต่ลูกจะขึ้น ม. ๔ พอดีก็เข้าตอนมัธยมปลายเลยไง \"
\" แต่ว่าโบว์โตแล้วปกติโบว์กลับบ้านเองด้วยซ้ำ แล้วพี่โอก็อยู่บ้านด้วย \"
\" ถึงแม้ว่าลูกจะโตแล้วแม่ก็เป็นห่วงลูกเป็นผู้หญิงนะ แล้วพี่โอน่ะเค้าก็กลับบ้านดึก เค้าดูแลตัวเองได้ก็จริง แต่ดูแลลูกอีกคนไม่ไหวแน่ \"
\" แต่ว่า \"
\" ไม่มีแต่ ยังไงลูกก็ต้องไปสอบ แล้วก็ต้องตั้งใจสอบด้วย ไม่งั้นเครื่องเล่นซีดีที่ลูกอยากได้ลูกก็จะไม่ได้มัน \"
\" แม่ \"
\" พ่อคะ ช่วยพูดกับแม่ให้หน่อยสิคะ \"
\" พ่อคงช่วยไม่ได้จริงๆลูก \"
\" พี่เอก \"
\" ชั้นก็ไม่รู้ \"
\" ฮือ \"
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
\" พ่ออยากให้ลูกเข้าโรงเรียนนี้ เพราะพ่อมีเพื่อนเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน \"
\" แต่วีไม่อยากเรียนนี่คะ \"
\" เรียนเถอะนะลูก แม่ก็อยากให้ลูกเรียน โรงเรียนนั้นน่ะถึงจะเป็นโรงเรียนประจำ แต่ว่าคนส่วนใหญ่ก็อยากเรียนเค้ารับแค่ปีละ ๒๐๐ คน เท่านั้นนะลูก \"
\" ก็ได้ค่ะ แต่ว่าวีคงคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่แย่เลย \"
\" วันเสาร์กับวันอาทิตย์ก็ได้กับมาลูก แม่จะไปรับลูกเย็นวันศุกร์ แล้วเย็นวันอาทิตย์ แม่ก็จะพาลูกกับโรงเรียน \"
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
\" นะคะ ให้ฝ้ายไปเถอะโรงเรียนนี้ เป็นโรงเรียนที่ใครๆก็อยากจะเรียน ถ้าฝ้ายสอบเข้าได้แล้วได้เรียนก็เป็นความภาคภูมิใจของพ่อแม่ แล้วพ่อแม่ก็จะได้มีหน้าตาด้วย \"
\" เออ ก็ใช่นะคุณ \" วรัชต์ กับสรารีปรึกษากันเป็นการใหญ่
\" เอาล่ะเราอนุญาตให้ลูกลองไปสอบดู ถ้าติดก็เรียน \"
\" ขอบคุณค่ะ คุณพ่อคุณแม่ \"
\" ไม่เอาแพรไม่ยอมถ้าพี่ฝ้ายไป แพรก็ไม่มีเพื่อนเล่นน่ะสิ \"
\" เงียบไปเลยนะแพรปรกติพี่ก็ไม่ได้เล่นกับเธออยู่แล้ว \"
\" นี่ฝ้ายเงียบไปเลยนะไม่เห็นต้องพูดกับน้องขนาดนี้เลย\" สรีรัชญ์กล่าวขอโทษมารดาของตนแล้วก็เดินขึ้นห้องเงียบๆ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
\" Yes Yes Yes เป็นอิสระซักที นี่ถ้าพ่อแม่รู้ว่าที่เราอยากสอบเข้าโรงเรียนนั้น ไม่ใช่เพราะว่าอยากให้พ่อแม่มีชื่อเสียง แต่อยากไปให้ไกลจากบ้านนี้ต่างหากล่ะ \" สรีรัชญ์เบื่อกับชีวิตอย่างนี้ที่เป็นอยู่เหลือเกินชีวิตที่ไม่เคยได้กำหนดเอง เวลาทะเลาะกับสริตาน้องสาวของเธอ เธอก็คือคนผิด ถ้าเธอทำอะไรผิด บิดา และมารดาบังเกิดเกล้าของเธอ จะลงโทษเธอหรือว่ากล่าวเธออย่างหนักแต่หากน้องสาวของเธอทำผิดก็เพียงแค่อบรมเท่านั้น นี่ถ้าหากพ่อกับแม่ของเธอรู้ว่าเธออยากออกจากบ้าน ไม่ใช่อยากให้พ่อกับแม่มีชื่อเสียงก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรนะ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
\" โรงเรียนประจำเนี่ยมันเป็นยังไงคะแม่ \" วาริกาเอ่ยถามขึ้นมาในเย็นวันหนึ่งในขณะที่แม่ของเธอกำลังถักไหมพรมอยู่
\" ก็ระหว่างที่เราเรียนวันจันทร์ถึงศุกร์ก็จะอยู่ที่โรงเรียน นอนที่โรงเรียนใช้ชีวิตแบบอยู่บ้านที่โรงเรียนยังไงล่ะจ๊ะ แต่พอถึงวันศุกร์ตอนเย็นหลังเลิกเรียนทางโรงเรียนก็จะอนุญาตให้กลับบ้านได้ \" วรินทร์ตอบลูกของตนด้วยน้ำเสียงเบาๆ แต่วาริกาก็ได้ยิน
\" น้ำอยากอยู่โรงเรียนประจำค่ะ \" วาริกาตอบเบาๆ แต่วรินทร์ตกใจกับคำพูดของลูกสาวมาก
\" จะได้ยังไงลูก ลูกไม่เคยห่างแม่เลยนะตั้งแต่เกิด เวลานอนก็นอนห้องเดียวกันตลอด แล้วลูกจะทิ้งแม่ไปได้เหรอ \" วรินทร์เอ่ยเสียงสั่นทำให้วาริกาตกใจเป็นอย่างมาก
\" น้ำไม่ได้ทิ้งแม่นะคะเพียงแต่น้ำอยากปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น ไม่เป็นลูกแหง่ก็เท่านั้นเอง แล้ววันเสาร์อาทิตย์น้ำก็จะกลับมาหาแม่ มาอยู่กับแม่ \" วาริการีบพูดจนแทบไม่ได้หายใจ เธอกลัวอย่างที่สุด ว่าแม่ที่เธอรักจะเข้าใจผิด
\" น้ำไม่ต้องมาทำเป็นพูดหรอก แม่รู้น้ำรำคาญแม่ใช่มั้ย แม่เลี้ยงน้ำไม่ดี เหรอถึงจะทิ้งแม่ไป รำคาญแม่มากใช่มั้ยอีกไม่นานหรอกแม่ก็คงจะตาย ทีนี้ก็สมใจน้ำแล้ว \" พูดจบวรินทร์ก็วางไหมพรม ลุกจากเก้าอี้แล้วรีบเดินหนีไป ทิ้งให้วาริกานั่งตาค้างอยู่ตรงนั้น หยาดน้ำตาหยดใสๆ ปรากฎขึ้นในดวงตาแต่ยังไงเธอก็ไม่มีวันปล่อยให้มันออกมาอย่างแน่นอน
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
วาริกาค่อยๆเดินไปที่ระเบียง เธอนั่งลงเบาๆกับเก้าอี้ในใจก็พลางนึกว่าเธอจะทำอย่างไรดี เธออยากลองอยู่โรงเรียนประจำ แต่เธอก็เป็นห่งแม่ของเธอซ้ำแม่ของเธอก็ต้องไม่ยอมแน่ เธอรู้ว่าแม่ของเธอรักเธอมาก และแม่ของเธอก็เป็นแบบนี้ เธอควรจะชินแล้วสิกับการเรียกร้องความสนใจของแม่เธอ หากแม่เธอไม่พอใจอะไรขึ้นมากก็จะร้องไห้ฟูมฟายด่าว่าประชดประชันตนเองโดยไม่เคยคิดถึงจิตใจของเธอเลยว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรที่แม่ของตนเป็นแบบนี้ก็เพราะตนโดยแม่ของเธอก็จะทำให้เธอรู้สึกผิด ถึงจะพอใจ
\" แล้วเราจะทำยังไงดี \" วาริกาเอ่ยกับตนเองเบาๆ
หลังจากที่เธอนั่งคิดอยู่สักพัก เธอก็ลุกขึ้น หันหลังเพื่อเดินออกจากระเบียง \" แม่ \" เธอหันมาพบกับมารดาของเธอ
\" ถ้าน้ำอยากไป จะสอบก็ได้แม่ไม่ว่า \" พูดจบวรินทร์ก็เดินออกไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น