จะเป็นแบบนี้อีกนานมั้ย

ลำดับตอนที่ #1 : ห้องเรียนใหม่

กริ๊ง...... เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ทำให้ผมตื่นจากภวังค์ ท้องฟ้ายังไม่สว่างเลย แต่ผมก็กระตือรือร้นกว่าที่เคย “เอาน่า อย่างน้อย วันนี้ก็วันแรกที่ไปโรงเรียน” ผมคิดอย่างนั้น และพยายามดันตัวเองขึ้นมาจากเตียงที่แสนนุ่ม ผมเดินไปอาบน้ำ ออกมาเปิดตู้เสื้อผ้า พร้อมหยิบชุดนักเรียนตัวเก๋า ที่ไม่ได้ใส่มาเป็นเวลาหลายเดือน ผมจัดแจงใส่ชุด เตรียมกระเป๋า ใส่ถุงเท้า รองเท้า พร้อมสำหรับเริ่มต้นปีการศึกษาใหม่อย่างเต็มที่

ผมมาถึงโรงเรียนในเวลาเช้า ฮ่า... ผมสูดหายใจลึกๆ เป็นเวลาหลายอาทิตย์เหมือนกัน ที่ผมไม่ได้สัมผัสอากาศยามเช้าแบบนี้ เพราะตอนปิดเทอม ก็เล่นตะวันส่องก้นเลย  ผมเดินเข้าโรงเรียนด้วยความสง่าผ่าเผย เก๊กอย่างเต็มที่ และหันซ้ายมองขวา เพื่อหาคนที่ผมคุ้นหน้าบ้าง เพื่อนเราไปอยู่ไหนกันหมดเนี่ย ผมนึกบ่นกับตัวเองในใจ และก็มีเสียงที่คุ้นหู ดังขึ้นมาจากข้างหลัง “เฮ้  วิว” ผมหันไปตามที่มาของเสียง “อ้าว หวัดดี แมค” ผมทักตอบด้วยความสนิทสนม นึกว่าเราจะไม่เจอเพื่อนซะแล้ว เราทั้งสองคนจึงชวนกันไปที่ห้องเก่า เพื่อรอครูประกาศเปลี่ยนห้องเรียนเพื่อขึ้นชั้นใหม่ต่อไป

คุณครูเดินเข้ามาในห้อง บรรยากาศเงียบกริบ ทุกคนตั้งใจรออย่างใจจดใจจ่อ เพราะห้องที่คุณครูจะประกาศต่อไป หมายถึงห้องที่ต้องไปอยู่ ได้รู้ถึงคนที่อยู่ด้วย และรู้ถึงชะตากรรมของปีสุดท้ายที่ได้อยู่ในโรงเรียน นี้ ปีนึ้คงมีอะไรมากมาย ครูค่อยๆประกาศชื่อของผู้ที่ต้องแยกห้องทีละคนๆ ผมได้ไปอยู่ห้องสอง อยู่ห้องเดียวกับแมค แค่นี้ผมก็โล่งอกไปอย่าง อย่างน้อยเราก็มีเพื่อนแล้ว  เราสองคน จึงชวนกันย้ายข้าวของ เตรียมตัวไปห้องเรียนใหม่  บรรยากาศห้องเรียนยังคงเงียบกันอยู่ เพราะยังมีหลายๆคนที่ยังไม่ค่อยคุ้นหน้าซักเท่าไหร่ เราสองคน พยายามหาเพื่อนที่เรารู้จัก “วิว แมค” เสียงเรียกพวกผมดังมาจากหลังห้อง ผมหันไปดู เพื่อนผมอีก 3 คนนั่งอยู่ข้างหลังห้องตรงนั้นเอง ว้าว เพื่อนผมมาอยู่ห้องเดียวกันหมดเลย สงสัยปีนี้คงสนุกแน่ ผมและแมคจึงเดินรี่เข้าไปหาเพื่อนผมอีก 3 คนที่นั่งอยู่ตรงนั้น ต่างคนต่างเล่าถึงสิ่งที่ไปทำช่วงที่ไม่ได้เจอหน้ากัน “นี่ พวกหนุ่มๆตรงนั้นน่ะ จะเงียบกันได้รึยัง” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้พวกผมหยุดชะงัก พร้อมหันไปมองที่หน้าห้อง คุณครูอาวุโสผู้หนึ่ง จ้องเขม็งมาทางพวกเรา ตาของแกหรี่เล็กลง ลอดผ่านแว่นมา เพื่อมองหน้าพวกเราให้ชัดขึ้น เราจึงหันมานั่งจัดตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง เมื่อคุณครูแกเห็นดังนั้น จึงละสายตา และเดินไปที่กลางห้อง และพูดด้วยเสียงเนือยๆ “สวัสดี นักเรียนทุกคน ครูชื่อครูภา” แกเลื่อนแว่นขึ้นเล็กน้อย และพูดต่อ “ขอให้ทุกคนเคารพในกฎของห้อง โดยเฉพาะ.....การที่ไม่คุยกันในห้องเรียน” แกส่งสายตามาทางกลุ่มพวกเราเล็กน้อย ทำเอาเสียวสันหลังพอควร และแกก็พูดต่อไปถึงกฎระเบียบของห้อง ซึ่งผมคิดว่าเป็นการบ่นซะมากกว่า  เพราะแกจะคอยพูดเปรียบกับปีนู้นปีนี้บ้าง เล่าเรื่องเก่าๆของปีอื่นๆบ้าง ตามประสาคนแก่น่ะแหละ ผมจึงไม่ค่อยสนใจฟังซักเท่าไหร่  เราทั้ง 5 คนจึงหันมานั่งคุยกันตามเดิม ต่อมา ก็มีการเลือกหัวหน้าห้อง และรองหัวหน้าห้อง “ว้าว ผมได้เป็นรองหัวหน้าห้องเชียวนะ” (แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมหน้าอย่างผมถึงได้เป็น ครูภาก็จ้องผมเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จะทำไงได้ล่ะ เสียงข้างมากของห้องนี่นา) ชีวิตในการเรียนปีการศึกษาใหม่ของผมก็ไม่มีอะไร และท่าทางทุกอย่างก็ดูท่าจะไปได้สวยซะด้วย  คงจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นกับผมในปีนี้บ้างแหละน่า