ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Magical Kristen : 1
“คงเป็นที่นี่สินะ” ชายชรานัยตาสีเทาในเสื้อคลุมตัวเก่าเงยหน้ามองไปยังกระท่อมไม้หลังเล็กที่แม้อากาศภายนอกจะหนาสักเพียงใด ก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าภายในนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่น
อากาศในคืนวันนั้นเหน็บหนาวเหมือนทุกวัน แต่ก็ไม่วายที่ชายชราคนนี้จะออกเดินทางตามหาคนที่ใช่คนนั้น เพื่อสันติสุกของทุกๆ แว่นแคว้น ทั้งอานาจักรใหญ่ และน้อย
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เดียวพ่อเปิดเอง แม่ไม่ต้องลุกหรอก” ชายหนุ่มร่างสูงผอมเดินออกมาเปิดประตู
“สวัสดีครับ มีอะไรใช้ช่วยหรือเปล่า” เขาทักขึ้น เมื่อเปิดประตูแล้วพบชายชราลึกลับที่ไม่รู้จัก
“เรามีบางอย่างอยากจะให้พวกท่านช่วย” ชายชราผู้นั้นเอ่ยเรียบๆ
“ให้พวกเราช่วย? อืม…ท่านเข้ามาก่อนแล้วกัน ข้างนอกมันหนาวนัก” ชายร่างสูงเปิดประตูกว้างออกเพื่อให้ชายชราคนนั้นเข้ามาภายใน
ภายในนั้นมีเตาผิงเล็กๆ ที่ค่อยให้ความอบอุ่น กับหญิงสาวที่กำลังนั่งอุ้มเด็กแรกเกิดไว้ในมืออย่างทะนุถนอม
“ใครมาจ๊ะพ่อ” หญิงสาวเอ่ยถามผู้เป็นสามี
“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาบอกมีเรื่องอยากจะให้เราช่วย พ่อเห็นว่าข้างนอกมันหนาวเลยเชิญเขาเข้ามาก่อน แล้วว่าแต่ว่าท่านเป็นใครหรือ แล้วมีอะไรอยากจะให้เราช่วย” ผู้เป็นสามีหันไปตอบภรรยาก่อน แล้วจึงหันไปถามแขกที่เพิ่งมาใหม่
“ข้ามีนามว่าออสม่า…” เพียงเท่านี้ ผู้ที่ได้ยินชื่อก็ถึงกับผะหงัดไปพร้อมๆ กัน
“ทะ…ทะ…ท่าน หมายถะ…ถะ…ถึงท่านผู้เฒ่าออสม่าผู้ยิ่งใหญ่หนะหรือ” ผู้เป็นสามีรวบรวมสติทั้งหมดกลับคืนมา แล้วจึงถามออกไปอย่างขลาดๆ
“ถูกต้อง” เป็นคำตอบสั้นๆ ที่นำมาซึ่งความตกใจให้แก่ผู้ได้ยินไม่น้อย
“ไม่ยากจะเชื่อ ผู้คนแถวนี้ไม่ได้ข่าวท่านมานาน จึงต่างพากันนึกว่าท่าน…ท่าน…”
“ตายไปแล้ว?” ชายร่างสูงยังเอ่ยไม่จบประโยค ผู้เฒ่าออสม่าก็พอจะคาดการได้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร
“ก็ทำนองนั้นแหละท่าน ว่าแต่ว่าท่างต้องการความช่วยเหลืออะไรจากชาวนาชาวไร่อย่างเราหรือ” ชายร่างสูงยังคงสงสัย…แต่แทนคำตอบ ผู้เฒ่าออสม่าจ่องไปยังเด็กน้อยที่นอนหลับปุ้ยอยู่ในอ้อมแขนของมารดา ซึ่งตามสันชาตญาณของความเป็นแม่ก็พอจะเดาออกจากสายตาลักษณะนั้น จึงรีบกระชับลูกน้อยให้มากขึ้น
“ถ้าท่านคิดจะขอลูกของเรา ข้าก็ตอบเลยว่าข้าไม่ให้เด็ดขาด” หญิงสาวที่นั่งเงียบมานานเอ่ยอย่างเด็ดขาด จะร้ายจะดียังไงนางก็ไม่ขอพลาดจากลูกของตนเป็นอันขาด
“เขามีชื่อว่าอะไรหรือ” ผู้เฒ่าออสม่าเปลี่ยนเรื่อง
“ชาทาย ข้าเป็นคนตั้งให้เขาเอง” ผู้เป็นพ่อตอบ
“ใช่จริงๆ ด้วย ใช่เขาจริงๆ” ผู้เฒ่าออสม่างึมงำกับตัวเอง แต่ดังพอที่สองสามีภรรยาจะได้ยิน
“ท่านหมายความว่ายังไง” ชายร่างสูงถาม
“เขาจะเป็นคนเดียวที่จะหยุดยั้งเจ้าชายรอสได้…ข้าอยากจะขอเขาไปเลี้ยงจะได้หรือไม่” แม้ผู้ถามจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่ก็ยังอยากจะถามอีกเพื่อความมั่นใจ
“ไม!!่” หญิงสาวตอบด้วยความมั่นใจ
“ถ้าอย่างนั้นขอให้ข้าได้เป็นอาจารย์ของเขาก็ยังดี” ผู้เฒ่าออสม่าเริ่มเสนอทางออก ทำให้สองสามี ภรรยาหันมามองหน้ากัน นี่ไม่ใช่ข้อเสนอที่เลวร้าย ออกจะเป็นข้อเสนอที่ดีด้วยซ้ำ คงมีไม่กี้คนนักหรอกที่จะได้ท่านผู้เฒ่าออสม่ามาเป็นอาจารย์ จริงๆ แล้ว เท่าที่ผ่านมาก็มีเพียงเจ้าชายรอสเท่านั้นที่เคยเป็นศิทย์ของเขา!!
ทั้งสองต่างปรึกษากันอยู่ไม่นานก็สามารถหาข้อสรุปได้ว่า ”ตกลง!”
อากาศในคืนวันนั้นเหน็บหนาวเหมือนทุกวัน แต่ก็ไม่วายที่ชายชราคนนี้จะออกเดินทางตามหาคนที่ใช่คนนั้น เพื่อสันติสุกของทุกๆ แว่นแคว้น ทั้งอานาจักรใหญ่ และน้อย
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เดียวพ่อเปิดเอง แม่ไม่ต้องลุกหรอก” ชายหนุ่มร่างสูงผอมเดินออกมาเปิดประตู
“สวัสดีครับ มีอะไรใช้ช่วยหรือเปล่า” เขาทักขึ้น เมื่อเปิดประตูแล้วพบชายชราลึกลับที่ไม่รู้จัก
“เรามีบางอย่างอยากจะให้พวกท่านช่วย” ชายชราผู้นั้นเอ่ยเรียบๆ
“ให้พวกเราช่วย? อืม…ท่านเข้ามาก่อนแล้วกัน ข้างนอกมันหนาวนัก” ชายร่างสูงเปิดประตูกว้างออกเพื่อให้ชายชราคนนั้นเข้ามาภายใน
ภายในนั้นมีเตาผิงเล็กๆ ที่ค่อยให้ความอบอุ่น กับหญิงสาวที่กำลังนั่งอุ้มเด็กแรกเกิดไว้ในมืออย่างทะนุถนอม
“ใครมาจ๊ะพ่อ” หญิงสาวเอ่ยถามผู้เป็นสามี
“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาบอกมีเรื่องอยากจะให้เราช่วย พ่อเห็นว่าข้างนอกมันหนาวเลยเชิญเขาเข้ามาก่อน แล้วว่าแต่ว่าท่านเป็นใครหรือ แล้วมีอะไรอยากจะให้เราช่วย” ผู้เป็นสามีหันไปตอบภรรยาก่อน แล้วจึงหันไปถามแขกที่เพิ่งมาใหม่
“ข้ามีนามว่าออสม่า…” เพียงเท่านี้ ผู้ที่ได้ยินชื่อก็ถึงกับผะหงัดไปพร้อมๆ กัน
“ทะ…ทะ…ท่าน หมายถะ…ถะ…ถึงท่านผู้เฒ่าออสม่าผู้ยิ่งใหญ่หนะหรือ” ผู้เป็นสามีรวบรวมสติทั้งหมดกลับคืนมา แล้วจึงถามออกไปอย่างขลาดๆ
“ถูกต้อง” เป็นคำตอบสั้นๆ ที่นำมาซึ่งความตกใจให้แก่ผู้ได้ยินไม่น้อย
“ไม่ยากจะเชื่อ ผู้คนแถวนี้ไม่ได้ข่าวท่านมานาน จึงต่างพากันนึกว่าท่าน…ท่าน…”
“ตายไปแล้ว?” ชายร่างสูงยังเอ่ยไม่จบประโยค ผู้เฒ่าออสม่าก็พอจะคาดการได้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร
“ก็ทำนองนั้นแหละท่าน ว่าแต่ว่าท่างต้องการความช่วยเหลืออะไรจากชาวนาชาวไร่อย่างเราหรือ” ชายร่างสูงยังคงสงสัย…แต่แทนคำตอบ ผู้เฒ่าออสม่าจ่องไปยังเด็กน้อยที่นอนหลับปุ้ยอยู่ในอ้อมแขนของมารดา ซึ่งตามสันชาตญาณของความเป็นแม่ก็พอจะเดาออกจากสายตาลักษณะนั้น จึงรีบกระชับลูกน้อยให้มากขึ้น
“ถ้าท่านคิดจะขอลูกของเรา ข้าก็ตอบเลยว่าข้าไม่ให้เด็ดขาด” หญิงสาวที่นั่งเงียบมานานเอ่ยอย่างเด็ดขาด จะร้ายจะดียังไงนางก็ไม่ขอพลาดจากลูกของตนเป็นอันขาด
“เขามีชื่อว่าอะไรหรือ” ผู้เฒ่าออสม่าเปลี่ยนเรื่อง
“ชาทาย ข้าเป็นคนตั้งให้เขาเอง” ผู้เป็นพ่อตอบ
“ใช่จริงๆ ด้วย ใช่เขาจริงๆ” ผู้เฒ่าออสม่างึมงำกับตัวเอง แต่ดังพอที่สองสามีภรรยาจะได้ยิน
“ท่านหมายความว่ายังไง” ชายร่างสูงถาม
“เขาจะเป็นคนเดียวที่จะหยุดยั้งเจ้าชายรอสได้…ข้าอยากจะขอเขาไปเลี้ยงจะได้หรือไม่” แม้ผู้ถามจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่ก็ยังอยากจะถามอีกเพื่อความมั่นใจ
“ไม!!่” หญิงสาวตอบด้วยความมั่นใจ
“ถ้าอย่างนั้นขอให้ข้าได้เป็นอาจารย์ของเขาก็ยังดี” ผู้เฒ่าออสม่าเริ่มเสนอทางออก ทำให้สองสามี ภรรยาหันมามองหน้ากัน นี่ไม่ใช่ข้อเสนอที่เลวร้าย ออกจะเป็นข้อเสนอที่ดีด้วยซ้ำ คงมีไม่กี้คนนักหรอกที่จะได้ท่านผู้เฒ่าออสม่ามาเป็นอาจารย์ จริงๆ แล้ว เท่าที่ผ่านมาก็มีเพียงเจ้าชายรอสเท่านั้นที่เคยเป็นศิทย์ของเขา!!
ทั้งสองต่างปรึกษากันอยู่ไม่นานก็สามารถหาข้อสรุปได้ว่า ”ตกลง!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น