Rankle2 : ผี...อาฆาต2

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

   มน

  เมื่อฉันก้าวเข้าห้องเรียนในทันที ห้องเรียนที่เคยส่งเสียงกันดังลั่น ก็เงียบลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเริ่มเป็นอย่างนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่

ฉันค้อมศีรษะต่ำลง พลางจ้องแต่ปลายเท้าโดยไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับ สายตาของเพื่อนเกือบทั้งห้องที่กำลังมองที่ฉันอยู่ จนกระทั่งฉันถึงโต๊ะเรียนก็หยิบปากกาและสมุดวาดเขียนออกมานั่งวาดรูป มันเป็นกิจวัตรที่ต้องทำแบบนี้ทุกวัน เพราะไม่มีใครที่จะมาสนใจฉัน แม้กระทั่งจะเอาฉันเป็นเพื่อนด้วย ยิ่งไม่มีใหญ่

  แต่อยู่มาวันหนึ่ง

“สวัสดี ฉันชื่อปราง ยินดีที่ได้รู้จักนะ เธอชื่ออะไรเหรอ” สายตาทุกคู่ กำลังจ้องมองมาที่ เด็กสาวนามว่า ปราง ที่กำลังนั่งคุยกับฉันอยู่ ปรางไม่ได้แม้แต่จะสังเกตุสายตาเหล่านั้น เป็นเพราะเธอกำลังนั่งหันหลังให้กับสายตาเหล่านั้นอยู่ ราวกับว่าเป็นกำแพงเหล็กคอยป้องกัน ความไม่เป็นมิตรให้กับฉัน

“ฉันชื่อ มน” ฉันแนะนำตัวอย่างสับสน

“เรามาเป็นเพื่อนกันนะ” ปรางยิ้มให้

.... เรามาเป็นเพื่อนกันนะ เป็นครั้งแรกที่ฉันมองหน้าเพื่อนได้อย่างชัดเจน ปรางยิ้มอย่างใสๆให้ฉัน และบอกกับฉันว่า เรามาเป็นเพื่อนกันนะ

ฉันตอบรับด้วยความดีใจอย่างชนิดบอกไม่ถูก ไม่เคยมีใครมาพูดกับฉัน แม้กระทั่งน้องสาวของฉันที่ตอนนี้อยู่ห่างจากฉันไปไกลมาก ยังไม่เคยพูดเลยว่า เรามาเล่นกันนะ อะไรทำนองนี้ แต่นี่ เด็กสาวคนนี้เป็นใครมาจากไหน ฉันไม่รู้ ฉันรู้แต่เพียงว่า เธอต้องการจะมาเป็นเพื่อนฉัน

เวลาผ่านไป ปรางไม่เคยมีเพื่อนสนิทคนอื่นนอกจากฉันเพียงคนเดียว บางครั้งก็คุยกับคนอื่นบ้าง บางวัน วันที่ฉันไม่สบายปรางก็สละเวลามาหาฉันที่บ้าน ปรางถามฉันเมื่อตอนที่มาบ้านของฉันเป็นครั้งแรกว่า

“พ่อแม่ของมนไปไหนละ” ฉันตอบเธอไปว่า พ่อแม่ไม่อยู่ พวกเขาไปทำงานต่างประเทศนานๆทีถึงจะกลับ ที่ฉันอยู่ได้ เพราะเงินจากค่าเช่าห้องพักที่ยายเป็นคนปลูกไว้ให้เกือบ 20 ห้องและเงินจากที่พ่อกับแม่ส่งมาให้

“เมี้ยว” ทันใดนั้นเจ้าแมวสีส้มทอง ฉันเรียกมันว่า “อีส้ม” เพราะตัวมันส้มและน่ารัก เวลาฉันเกาคางให้กับมัน มันจะทำตาปรือใส่ น่ารักมากๆ ปรางซื้อผลไม้มาให้ บอกให้หายไวๆ การบ้านปรางก็ช่วยบอก

เธอคือคนที่ฉันพูดด้วยมากที่สุด เป็นคนแรกนะ ฉันเคยพูดกับปรางเมื่อสมัยตอนอยู่ชั้น มัธยมศึกษาปีที่ 3 ปรางก็ทำท่าดีใจมาก เมื่อฉันบอกเธอ เสียงนาฬิกาปลุกลั่นอีกแล้ว รุ่งเช้าของวันใหม่จึงมาเยือนฉัน......

(มีต่อ)