การผจญภัยในดินแดนประหลาด

ลำดับตอนที่ #1 : สิ่งประหลาดเริ่มเกิดขึ้น

                                      สิ่งประหลาดเริ่มเกิดขึ้น



     ท้องฟ้านั้นเริ่มมืดครื้มทำให้รู้ว่าตอนนี้ฝนใกล้จะตกทอมมองลอดออกไปนอกหน้าต่างห้องนอนบานเล็กๆกวาดสายตามองถนนคอนกรีตสายยาวที่เชื่อมติดต่อกันหลายสาย

พลางเดินลงบันไดไม้ฉวยมือหยิบเสื้อกันฝนสีเหลืองที่มีขนาดยาวถึงตาตุ่มพาดกับไหล่ แล้วเปิดประตูไม้สักที่แกะสลักด้วยลวดลายสวยงาม ถนนหลายสายเชื่อมตัดกันระหว่างบ้านเรือนสไตล์ยุโรป ร้านหนังสือเล็กๆที่ตั้งอยู่ซ้ายมุมสุดของถนนที่มีมิสเตอร์ฮิวเป็นผู้ดูแล เขาเป็นชายชราหน้าตาใจดี “ครืด !!” เสียงทอมเปิดประตูไม่ฝืดๆที่ไม่สูงมากนัก “หนังสืออะไรดีล่ะ” มิสเตอร์ฮิวเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังเช็ดชั้นวางหนังสืออยู่ “ ฉันคิดวาฉันหน้าจะมีหนังสือใหม่มาให้เธออ่าน” เขาเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนเตาผิงให้ทอม “ฉันคิดว่ามันน่าจะสนุก”มิสเตอร์ฮิวพูดแทรกขณะที่ทอมมองอย่างสนใจ ทอมเอื้อมมือไปรับหนังสือเล่มนั้นจากมิสเตอร์ฮิว “ฉันเก็บได้จากสวนสาธารณะเมื่อวานตอนเย็นที่ม้าหิน”มิสเตอร์ฮิว เอ่ยหน้าตาเคร่งขรึม “เท่าไหร่เหรอครับ” ทอมถาม “ฉันให้เธอฟรี..สิทธิพิเศษสำหรับลูกค้าตัวจ้อยประจำร้านฉัน” มิสเตอร์ฮิวพูดพลางหัวเราะไปด้วย “ขอบคุณครับ” ทอมยิ้มอย่างมีความสุขพลางเดินออกจากร้านไป “ดินแดนประหลาด อืม ! หน้าอ่านดีแฮะ” ทอมเอ่ยชื่อหนังสืออย่างยิ้มๆ เขามองดูหนังสือหน้าปกนั้นไม่เขียนชื่อผู้แต่งใดๆแค่เขียนด้านล่างของปกหนังสือว่า “คิง วิซาร์ด 1699”

และเขียนบนหัวปกหนังสือด้านบนว่า “ don’t read the book on 13th” ซึ่ง  แปลว่า “ห้ามอ่านหนังสือในวันที่ 13”  เขากังวลใจเล็กน้อยกับคำที่เขียนไว้บนหน้าปกหนังสือซึ่งไม่ธรรมดาเอาซะเลย เด็กชายก้มลงมองนาฬิกาเรือนจิ๋วที่ข้อมือ “ ห้าทุ่มครึ่ง  ( 23 :30 น.)” เขาพึมพำกับตัวเองพลางวิ่งกลับบ้านฝ่าละอองฝนที่ตก ปลอยๆที่ตกลงมา บนถนนสายยาว เริ่มเปียกเฉอะแฉะแสงสว่างจากหน้าต่างบ้านเริ่มดับลงเลื่อยและเลื่อยๆ เหลือแสงไฟข้างถนนที่ส่องแสงสว่าง เด็กชายวิ่งลัดถนนพร้อมกับเปิดประตูบ้านดัง “แอ๊ด !!!”  ทอมถอดที่เปียกเฉอะแฉะพาดกับลาวบันได เขาก้มลงมองนาฬิกาเรือนจิ๋ว สีน้ำเงินที่ข้อมือ “  ห้าทุ่มกว่า (23:47 น.)”  เขาพึมพำกับตัวเอง เด็กชายวิ่งขึ้นบันไดอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้พ่อกับแม่ของเขาตื่น นายวิลสันต์และนาง วิลสันต์  เขาขึ้นไปบนห้องนอนกระโดดขึ้นบนเตียงและวางหนังสือ “ ดินแดนประหลาด”ไว้บนหมอนทอมหยิบปฏิทินขึ้นมาดู “ เสาร์ที่ 12” เด็กชายพึมพำกับตัวเองอีกครั้งก่อนที่จะเริ่มเปิดหนังสือพิศวงเล่มนั้นขึ้นมาอ่านอย่างตั้งใจ เรื่องมีอยู่ว่า “ เรื่องของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่หลุดเข้าไปในโลกของหนังสือเพราะเขาได้ล่วงละเมิดกฎข้อห้ามของหนังสือเข้า และกฎข้อห้ามนั้นก้อคือ “ห้ามอ่านหนังสือในวันที่ 13 ของทุกเดือน”เมื่อทอมได้อ่านหนังสือเล่มนี้ด้สักพักหนึ่งทันใดนั้นเสียงจากนาฬิกาเรือนใหญ่ก็ดังขึ้น “เพล้ง เพล้ง” เสียงนาฬิกาบอกเวลา  “เที่ยงคืน” ทอมไม่สนใจกับเสียงนาฬิกาที่ตีบอกเวลาและสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นมีแสงสีทองแวววาวเป็นประกฏปรากฏขึ้นกลางห้องนอนของทอม “ว้าก!!!” ทอมร้องเสียงดัง “ตุ๊บ” “โอ๊ยเจ็บ” ทอมตกลงมากลางห้องโถงอันสวยหรู “เอ๊ะ!!หนูเป็นใครจ๊ะ”เสียงแหลมเล็กน่ารักดังขึ้นจากบนพัดลม “เอ่อคุณคือใครครับ” ทอมถามอย่างสงสัย “ฉันต่างห่างที่ต้องถามเธอว่า เธอคือใคร มาจากที่ใด” เสียงแหลมเล็กดังขึ้น “ ผมชื่อ เอ่อ.. ชื่อทอม วิลสันต์” ทอมพูดตะกุกตะกัก “แล้วคุณคือใครหรอครับ”  “ฉันเอง แม่มดน้อยแมรี่” มีผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งกระโดดลงมาจากพัดลม “นี่เธอเข้ามาในนี้ได้ไงจ๊ะ”แม่มดแมร์รี่ถามทอม ทอมมองย่างตกตะลึง “เอ่อ!!เธอไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันเป็นแม่มดที่ได้รับรางวัลแข่งแม่มดน้อยใจดีมา3 ปีซ้อนแล้ว”แม่มดเสริมเมื่อเห็นสีหน้าของทอม “คอยเดี๋ยวนะฉันอบขนมปังในเตาเสร็จพอดีแล้วเดี๋ยวมาทานด้วยกันนะ” แม่มดน้อยเอ่ย “แล้วเธอก้อช่วยดึงสายพัดลมออกมาทีนะ”แม่มดน้อยต่อท้าย เมื่อแม่มดแมร์รี่กำลังหยิบขนมปังออกมาจากเตา ทอมก็เดินอย่างระมัดระวังไปหาสายพัดลมแล้วดึง “โครม” โต๊ะลายขนมปังและคุกกี้ตกลงมาจากเพดานสีชมพูน่ารัก “มาแล้วจ๊ะ” ทอมได้ยินเสียงของแม่มดน้อยดังมาจากห้องครัว “ หอมจังเลยครับ” ทอมพูดแม่มดน้อยชูขนมปังหอมกรุ่นที่อยู่ในถาดใบหนึ่ง แม่มดนำถาดขนมปังไปวางไว้บนโต๊ะขนมปังและคุกกี้แล้วชวนทอมนั่งลงบนเก้าอี้พายแอปเปิ้ล

“แม่คุณนี่มีแต่ขนมจริงๆนะครับ”ทอมเอ่ยขึ้น “ ทั้งเก้าอี้ก็เป็นพายโต๊ะก็เป็นขนมปังและคุกกี้คุณคงชอบทำขนมพวกนี้มากเลยน่ะสิ” แม่มดยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “เรามากินขนมปังกันเถอะ” แม่มดออกปากเอ่ยชวนทอมยิ้มนิดๆพลางเอื้อมมือไปหยิบขนมปังจากถาดและยัดใส่ปากอย่างเร็ว “อ้ำๆ” ทอมรู้สึกว่ารสชาติมันแปลกๆแต่ก็อร่อยเมื่อเขาลิ้มลองรสชาติและกลืนลงไป “อร่อยมั้ยจ๊ะ ขนมปังไส้แมลงสาบที่ฉันทำขึ้น” แม่มดพูดพลางยิ้มอย่างชื่นบาน ขณะที่ทอมตาเหลือกด้วยความคลื่นไส้ “ขยมปังไช่มะแยงฉาบ” ทอมตะโกนลั่นขณะที่ขนมปังไส้แมลงสาปอยู่เต็มปากของเขา “ใช่จ๊ะลองอีกชิ้นมั้ย” แม่มดหัวเราะ “นี่ก็ยังมีอีกนะ ขนมปังไส้จิ้งเหลนแล้วก็ขนมปังไส้หนอน” ขอบกุณครับ..แต่ว่าป๋มม่ายเอาดีก่า” ทอมแอบบ้วนขนมปังทิ้งขณะที่แม่มดแมร์รี่เผลอ “งั้นก็ไม่เป็นไรจ๊ะ ถ้าเธออิ่มแล้วนะ” “เอ่อ!!แล้วเธอยังไม่ได้บอกฉันเลยนะจ๊ะว่าเธอเข้ามาอยู่ในบ้านฉันได้ยังไง”แม่มดแมร์รี่ถาม ทอมจึงเล่าให้แม่มดน้อยฟังถึงเหตการณ์ที่เกิดขึ้นขณะกลางดึกที่ห้องของเขา “ เอ่อ! ฉัน เคยได้ยินมาว่าถ้าใครถูกดูดเข้าไปในหนังสือลึกลับเล่มนี้แล้วก็ต้องผจญภัยเป็นตัวละครในหนังสือให้จบ ถ้าเธอผจญภัยเร็วเท่าไหร่เธอก็จะได้ออกจากหนังสือเร็วเท่านั้น เอ่อ.. ฉันเคยได้ยินมาว่ามีหนังสือเล่มนึงที่มีชื่อเรื่องว่า “ดินแดนประหลาด”  มันหายสาปสูญไปเมื่อ300ปีก่อน มันอ่านจะหลงไปที่โลกมนุษย์ของเธอก็ได้ เอ่อ! ฉันว่าเธอรับไปเถอะนะ เธอต้องผจญภัยในหนังสือนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี” “ แม่มดแมร์รี่ครับผมน่ะไม่ค่อยเข้าใจที่คุณพูดเลย” ทอมพูดเสียงต่ำๆ  “ ฉันคิดว่าฉันคงไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากกว่านี้หรอก จริงไหม เดี๋ยวอีกหน่อยเธอก็จะรู้เอง แค่เพียงเธอทำตามที่ฉันบอก เดี๋ยวฉันจะให้เพื่อนร่วมผจญภัยกับเธอไปด้วยหนึ่งคน อือ !

ไม่ใช่หนึ่งคนสิ อาจจะเป็นหนึ่งตัว” แม่มดแมร์รี่พูดเสียงแหลมเล็ก “งั้นเธอตาม

ฉันมา”  แม่มดน้อยแมร์รี่ ดึงทอมไป จนถึง หลังกระท่อมเล็ก ๆที่เป็นบ้านของเธอ



******************************************************************