ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันเปิดเทอม
วันเปิดเทอม
“อรุณสวัสดิ์ทุกคน” เอริเนียทักทายเพื่อนๆ ทั้งห้า เมื่อมาถึงห้องเรียน
“ทำไมมาช้าจังเลยเอนี่” มีอาร์พูด “พวกเรารอเธอคนเดียวเลยนะ”
“ใช่ พวกเรามาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” นาเดียร์บอก
“ขอโทษจริงๆ คือว่า ฉันเพิ่งขึ้นเครื่องบินเมื่อคืน เลยมาถึงช้า แถมยังเกือบตกเครื่องอีกต่างหาก”
“แล้วกลับนิวยอร์คคราวนี้เป็นไงมั่ง” แซลลี่ถาม
“ก็งั้นๆ แหละ” เอริเนียบอก “ไม่สนุกเหมือนอยู่ที่นี่หรอก”
“ฉันว่า ไหนๆ ก็มาครบแล้ว เราไปเดินเล่นรอบโรงเรียนให้หายคิดถึงเลยดีกว่า” นาเดียร์บอก
“เป็นความคิดที่ดีมาก นาเดียร์ผู้แสนรู้ เอ๊ย ปราดเปรื่อง”
“ขอบใจ”
“งั้นไปกันเถอะ”
เอริเนีย แซลลี่ มีอาร์ นาเดียร์ เบอร์รี่และอลิซเดินเล่นไปด้วยกัน พวกเธอทั้งหกคน เรียนอยู่ปีที่ 2 ห้อง B ที่ London International High School หรือ L.I. วันนี้เป็นวันที่ทุกคนกลับมาที่โรงเรียน หลังจากแยกย้ายกันกลับไปหาครอบครัวในช่วงปิดภาคฤดูร้อน (Summer) เป็นเวลา 2 เดือน
สาวน้อยวัย 14 ปีทั้ง 6 คน ซึ่งมีบุคลิกและนิสัยแตกต่างกันสุดขั้วได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้งพวกเธออาศัยอยู่ในบ้านพักหลังมหึมา แถวชานเมืองลอนดอนด้วยกันทั้งหมด และที่แห่งนี้เองที่พวกเธอได้ให้ชื่อว่า Best place…
ณ สวนหย่อมข้างอาคารเรียน….
“ไหนเล่ามาซิ ว่าใครมีอะไรสนุกๆ มั่งตอน Summer ที่ผ่านมา” เบอร์รี่พูด เธอนั่งลงบนสวนหญ้าข้างๆ กับแซลลี่
“ฉันก็แค่ไปเที่ยวที่เมืองต่างๆ ในออสเตรเลีย แต่สนุกมาก ฉันชอบสุดๆ เลย” นาร์เดียร์พูด “ได้ไปดูตรอกไดแอกกอนที่อยู่ในหนัง Harry Potter ด้วย”
“น่าอิจฉาจัง” มีอาร์ว่า เธอนั่งที่ม้านั่งข้างๆ กับอลิซ “ฉันได้ไปดิสนีย์เวิลด์ ไปเล่นรถไฟเหาะตีลังกา แล้วที่ขาดไม่ได้ก็คือ ไปซื้อขนมเยอะแยะเลย”
“หนีไม่พ้นเรื่องกินทุกที” เบอร์รี่พูด
มีอาร์หันไปถามอลิซ “แล้วเธอล่ะอลิซ”
“ฉันไปว่ายน้ำกับแม่และน้องแค่นิดหน่อย ได้ไปเที่ยวไม่กี่ที่หรอก” อลิซผู้ที่เรียบร้อยที่สุดในกลุ่มพูด “ส่วนมากก็ไปปิกนิคกับแม่น่ะ”
แซลลี่เด็ดหญ้าเล่นสองสามต้น แล้วจึงพูดว่า “ส่วนฉันก็เที่ยวในลิเวอร์พูลนั่นแหละ ดูทีวี ไปซื้อซีดี บางทีก็ไปสวนสนุก”
“เอนี่… เอนี่! ถึงตาเธอแล้ว”
เอริเนียนั่งตาลอย
“นี่ - - เป็นอะไรไปยะ”
เอริเนียสะดุ้ง เธอส่ายหน้าและกะพริบตาถี่ๆ สองสามครั้ง
“มัวแต่เหม่อมลอยไปหาอาร์เธอร์น่ะสิ” แซลลี่พูดหยอก
เอริเนียถลึงตาใส่แซลลี่ทันที
“ใคร - - ใครกัน ฉันไม่ได้คิดถึงเจ้านั่นสักกะหน่อย”
“แต่คิดถึงมากน่ะสิ”
“บ้าเหรอ!” แล้วทั้งสองก็เริ่มต้นการลงไม้ลงมือ
“เอาล่ะ - - เอาล่ะ” นาร์เดียร์ห้ามศึก “อย่าหยอกกันเป็นเด็กไปได้สิ เอนี่เล่ามาเร็วๆ เข้า”
“ก็ได้ - - ฉันก็ไปดูหนัง Harry Potter”
“อันนั้นไม่ต้องบอก็คงจะรู้น่า” มีอาร์พูด “สมองด็อก เอ้ย ด็อกเตอร์อย่างเรารู้อยู่แล้วว่าเธอไม่มีทางพลาดไปดูเจ้า Daniel หน้าเด๋อนั่นหรอก”
“นี่ๆ ว่าใครหน้าเด๋อยะ พูดให้มันดีๆ หน่อย”
เบอร์รี่และนาเดียร์ส่งสายตาปรามมาที่มีอาร์และเอริเนีย
เอริเนียพูดต่อ “แล้วฉันก็ไปเที่ยวทะเลที่ฮาวาย นอกนั้นก็อยู่บ้าน อ่านหนังสือ…”
“หา…!” ทุกคนร้องพร้อมกัน
“เธอไม่สบายรึเปล่า เอนี่” แซลลี่ถาม เธอเอามือแตะหน้าผากเอริเนีย
“เปล่า - - เปล่า ยังพูดไม่จบ ไอ้ที่ว่าหนังสือน่ะ มันหนังสือนวนิยายต่างหากล่ะ”
“ฉันก็ตกใจ - - ว่าคนอย่างเธอจะอ่านหนังสือเรียนเป็นกับเค้าด้วย” มีอาร์ล้อ
“ทำไมยะ! คนอย่างฉัน ถ้าจะอ่านหนังสือรเยนนี่มันแปลกมาเลยรึไง”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“Impossible เลยแหละ”
“วันนั้นปลาคงบินได้ล่ะมั๊ง”
“หรือไม่ก็นกไร้ปีก”
“โห… เพื่อน เล่นกันอย่างงี้เลยเหรอ ฝากเอาไว้ก่อน ไว้ให้ฉันขยันขึ้นมาแล้วจะมาเอาคืน” เอริเนียพุดประชด
ทุกคนต่างหัวเราะอย่างสนุกสนาน
สักพักเสียง ‘ติ๊งหน่อง’ ก็ดังขึ้น เพื่อบอกให้รู้ว่าถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว ทั้งหกคนเข้าห้องเรียนคาบแรกเป็นวิชาคณิตศาสตร์ ซึ่งเป็นวิชาที่น่าเบื่อที่สุดสำหรับเอริเนียและแซลลี่
ในห้องเรียน 2B
อลิซนั่งคู่กับเบอร์รี่ที่แถวหน้าสุด นาเดียร์กับมีอาร์นั่งถัดลงมา และถัดมาอีกก็คือเอริเนียกับแซลลี่
อลิซกับเบอร์รี่นั่งตัวตรงฟังครูพูดอย่างตั้งอกตั้งใจ (ไม่ใช่อกตั้งนะ) มีอาร์กับนาเดียร์นานๆ จึงจะหันมาพูดกันสักครั้ง ส่วนเอริเนียกับแซลลี่นั้นกำลังคุยกันอย่างออกรส ไม่แปลกใจเลยที่เอริ–เนียกับแซลลี่ไม่เข้าใจ (ไม่รู้เรื่อง) อะไรสักอย่าง
“ข้อนี้ทำยังไงเหรอนาเดียร์” แซลลี่ถาม “ฉันไม่เข้าใจเลย” และเธอก็จะได้คำตอบที่ดีหรือไม่ก็คำอธิบายกลับมาเสมอ
ส่วนเอริเนีย…. “มีอาร์ อาจารย์สั่งให้ทำอะไรเหรอ”
“เธอมีหูเอาไว้ฟังรึเปล่าเนี่ย ทำไมไม่รู้จักตั้งใจฟังตอนที่อาจารย์พูดล่ะ” มีอาร์ต่อว่า “มัวแต่ไปเม้าท์แตกอยู่ได้”
“ขอโทษ - - ขอโทษ ก็ฉันไม่ได้ยินนี่ว่าอาจารย์สั่งอะไร” เอริเนียแก้ตัว
“ไม่ฟังล่ะไม่ว่า”
“ก็ได้ ก็ได้ ตกลงฉันผิดเอง คราวนี้เธอจะบอกฉันได้รึยัง”
มีอาร์อธิบายเรื่องงานที่อาจารย์สั่งให้เอริเนียฟัง
“เข้าใจมั๊ย” มีอาร์ถามหลังจากที่สาธยายซะยืดยาสว “ที่อธิบายมาเนี่ย”
เอริเนียส่ายหน้า
“เธอนี่มันจริงๆ เลยเอนี่”
แซลลี่ชะโงกหน้าไปกระซิบกับนาร์เดียร์ “วันนี้มันต้องมีอะไรผิดปกติแหงเลย เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นสองคนนี้สงบปากสงบคำ ปกติต้องเถียงกันไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง”
“ช่าย - - แต่มันก็ดีไม่ใช่เหรอ” นาเดียร์เห็นด้วยกับแซลลี่
วันแรกของปีการศึกษาผ่านไปด้วยดี หลังเลิกเรียน เอริเนียกับแซลลี่ตกลงกันว่าจะไปซื้อหนังสือนวนิยายเล่มใหม่แถวๆ ถนนชาริ่ง ครอสส์ มีอาร์กับนาเดียร์ผู้ใฝ่รู้ใฝ่เรียนรีบกลับบ้านไปก่อน เพื่อจะไปทำการบ้านและทบทวนบทเรียน ส่วนอลิซผู้เรียบร้อยน่ารักกับเบอร์รี่ผู้มีสไตล์ ฮิปฮอปไปเล่นเกมส์ที่ เดอะโทรคาเดโร ตรงสถานีรถไฟใต้ดิน พิคคาดิลลี่ เซอร์คัส จากนั้นก็กลับบ้านไปเล่นเกมส์ออนไลน์ แร็กนาร็อค ต่อ
ขณะที่แซลลี่กำลังเลือกหนังสือเล่มใหม่อยู่ เอริเนียหอบหนังสือสี่ห้าเล่มไว้ในอ้อมแขนและเดินไปเลือกหนังสือที่ชั้นหนังสืออื่น เธอก้มๆ เงยๆ หาหนังสือเพิ่ม เอริเนียถอยหลังไปโดยไม่ทันระวังและได้ไปชนใครคนนึงเข้า (โดยปกติแล้วเอริเนียเป็นคนที่ซุ่มซ่ามมาก) หนังสือในวงแขนตกลงพื้น โชคดีที่คนที่ถูกเอริเนียชน (ผู้เคราะห์ร้าย) รับตัวเธอเอาไว้ทัน
“เอ่อ - - ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ” เอริเนียกล่าวพลางก้มเก็บหนังสือที่ตกอยู่พื้น เธออายจนใบหน้ากลายเป็นสีชมพู
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมช่วยเก็บ”
ทั้งเอริเนียและเด็กชายผมสีน้ำตาลเข้มช่วยกันเก็บหนังสือ
“ขอโทษอีกครั้งนะ ฉันซุ่มซ่ามไปหน่อย” เอริเนียพูดอายๆ (อันที่จริงไม่หน่อยเลย)
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย”
แซลลี่ได้ยินเสียงโครมครามจึงรีบเดินมาดู โดยคาดเอาไว้แล้วว่าต้องเป็นเอริเนียแน่ๆ ที่ทำวุ่นวาย เมื่อแซลลี่เดินมาถึงก็เห็นทั้งสองยืนคุยกัน
“ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะ” แซลลี่พูด “เอนี่ได้หนังสือรึยัง”
“เอ่อ - - ได้แล้ว ได้แล้ว” เอริเนียหันไปตอบ จากนั้นเธอก็หันกลับมาที่เด็กชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้า “ฉันต้องไปแล้ว - - หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะ”
เขายิ้มให้เธอ “ลาก่อน”
“ลาก่อน” พูดจบเอริเนียกับแซลลี่ก็เดินจากไปจากชั้นหนังสือและเด็กชายผู้นั้น
“เขาเป็นใคเหรอเอนี่” แซลลี่ถามงงๆ “ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลย เธอรู้จักเด็กคนนั้นด้วยเหรอ”
“เปล่า ฉันไม่รู้จักเขาหรอก แล้วเราก็เพิ่งเจอกัน” เอริเนียสาธยาย “ฉันเดินชนเขา เขาช่วยฉันเก็บหนังสือ แล้วเราก็คุยกัน เท่านั้นเอง”
แซลลี่ยิ้ม “แค่นั้นจริงๆ นะ”
“ก็จริงน่ะสิ” เอริเนียยิ้ม “ไปกันได้แล้ว” เธอรับเอาถุงหนังือจากพนักงานร้าน จากนั้นก็รีบออกมาจากร้านหนังสือ
“เด็กคนนั้นน่ารักดีน้า…” แซลลี่ล้อ
“ใช่ ฉันเห็นด้วย” เอริเนียพูดหน้าตาเฉย
“เออ - - หา! อย่าบอกนะ ว่าเธอชอบเด็ก”
เอริเนียไม่ตอบ เธอเอาแต่ยิ้ม
“แล้วเขาชื่ออะไรเหรอ” แซลลี่ถาม
“ไม่รู้”
“โอ๊ย - - แล้วไหนบอกว่าคุยกัน แค่ชื่อยังไม่รู้เลย ไม่ได้เรื่องจริงๆ”
“ถ้าเจอคราวหน้าแล้วจะถามก็แล้วกัน” เอริเนียพูด
“แหม - - แหม ยังอยากจะเจออีกนะจ้ะ”
เอริเนียยิ้มกว่าง ทั้งสองเดินไปขึ้นรถเมล์เพื่อกลับบ้าน
เมื่อกลับมาถึงบ้าน แซลลี่รีบตรงดิ่งมาที่มีอาร์และนาเดียร์ เธอเล่าเรื่องที่ร้านหนังสือให้เพื่อนทั้งสองฟัง นาเดียร์กับมีอาร์มีท่าทีตะลึงปนงงนิดหน่อย แต่เอริเนียยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
นาเดียร์ลากเอริเนียมานั่งที่โซฟา
“จริงเหรอ - - เอนี่” มีอาร์ถาม
“ได้ไงอ่ะ - - เขาเด็กกว่าเรานะ” นาเดียร์พูด
“ฉันอยากจะบอกพวกเธอว่า กรุณาสงบสติอารมณ์ก่อนนะ ฉันแค่พูดเล่นเท่านั้นเองแหละ” เอริเนียบอก “ฉันเพิ่งเคยเห็นหน้าเขา จะชอบได้ยังไง แค่ชื่อก็ยังไม่รู้จักเลย”
“อ้าว - - เธอไม่เคยได้ยินเหรอ รักแรกพบน่ะ” แซลลี่พูด “เจอครั้งแรกก็ปิ๊งเลย”
“หยุด - - หยุดเลย จะปิ้งจะย่างอะไรยะ จะบ้ารึไง” เอริเนียกอดอก “บอกว่าไม่ได้ชอบก็คือไม่ได้สิ”
“แสดงว่าเจ้าอาร์เธอร์ก็ยังคงครองตำแหน่งเจ้าของหัวใจเอนี่ของเรา” แซลลี่พูด
“ใช่” มีอาร์เสริม
มีอาร์ แซลลี่และนาเดียร์ยิ้ม แต่เอริเนียอายจนหน้าแดง เธอพูดอะไรไม่ออก
พักต่อมาเบอร์รี่กับอลิซก็ขเามาในห้องนั่งเล่นด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
“พวกฉันพลาดอะไรไปรึเปล่าเนี่ย” เบอร์รี่ถาม
“ไม่หรอก” มีอาร์ตอบ “แต่พวกเรามีอะไรอยากจะเล่าให้ฟัง” แล้วมีอาร์ก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เบอร์รี่กับอลิซฟัง
เบอร์รี่กับอลิซร้องพร้อมกัน “เป็นไปได้ยังไง”
“สงสัยคราวนี้เอนี่ของเราจะเปลี่ยนรสนิยมซะแล้วสิ” อลิซพูด
“ช่าย - - จากเจ้าบ๊องอาร์เธอร์มาเป็นเด็กซะนี่” เบอร์รี่ว่า
ด้านเอริเนียนั้นไปอาบน้ำแล้วก็นอนอ่านหนังสือ (Harry Potter) นิดหน่อย ถึงแม้เธอจะพุโว่าไม่ได้คิดอะไร แต่ในใจของเอริเนียยังมีภาพเด็กคนนั้นอยู่เต็มไปหมด รอยยิ้มที่เขายิ้มให้ เธอไม่มีสมาธิจะอ่านหนังสือต่อไปได้ ภาพใบหน้าของเด็กชายที่เธอไม่รู้จักยังคงติดตา “จะมีโอกาสได้เจอเขาอีกมั๊ยนะ” คืนนั้นเธอหลับไป แล้วก็ฝันถึงอะไรบางอย่าง แต่พอตื่นขึ้นมาเธอก็ลืมฝันนั้นไปจนหมด….
“อรุณสวัสดิ์ทุกคน” เอริเนียทักทายเพื่อนๆ ทั้งห้า เมื่อมาถึงห้องเรียน
“ทำไมมาช้าจังเลยเอนี่” มีอาร์พูด “พวกเรารอเธอคนเดียวเลยนะ”
“ใช่ พวกเรามาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” นาเดียร์บอก
“ขอโทษจริงๆ คือว่า ฉันเพิ่งขึ้นเครื่องบินเมื่อคืน เลยมาถึงช้า แถมยังเกือบตกเครื่องอีกต่างหาก”
“แล้วกลับนิวยอร์คคราวนี้เป็นไงมั่ง” แซลลี่ถาม
“ก็งั้นๆ แหละ” เอริเนียบอก “ไม่สนุกเหมือนอยู่ที่นี่หรอก”
“ฉันว่า ไหนๆ ก็มาครบแล้ว เราไปเดินเล่นรอบโรงเรียนให้หายคิดถึงเลยดีกว่า” นาเดียร์บอก
“เป็นความคิดที่ดีมาก นาเดียร์ผู้แสนรู้ เอ๊ย ปราดเปรื่อง”
“ขอบใจ”
“งั้นไปกันเถอะ”
เอริเนีย แซลลี่ มีอาร์ นาเดียร์ เบอร์รี่และอลิซเดินเล่นไปด้วยกัน พวกเธอทั้งหกคน เรียนอยู่ปีที่ 2 ห้อง B ที่ London International High School หรือ L.I. วันนี้เป็นวันที่ทุกคนกลับมาที่โรงเรียน หลังจากแยกย้ายกันกลับไปหาครอบครัวในช่วงปิดภาคฤดูร้อน (Summer) เป็นเวลา 2 เดือน
สาวน้อยวัย 14 ปีทั้ง 6 คน ซึ่งมีบุคลิกและนิสัยแตกต่างกันสุดขั้วได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้งพวกเธออาศัยอยู่ในบ้านพักหลังมหึมา แถวชานเมืองลอนดอนด้วยกันทั้งหมด และที่แห่งนี้เองที่พวกเธอได้ให้ชื่อว่า Best place…
ณ สวนหย่อมข้างอาคารเรียน….
“ไหนเล่ามาซิ ว่าใครมีอะไรสนุกๆ มั่งตอน Summer ที่ผ่านมา” เบอร์รี่พูด เธอนั่งลงบนสวนหญ้าข้างๆ กับแซลลี่
“ฉันก็แค่ไปเที่ยวที่เมืองต่างๆ ในออสเตรเลีย แต่สนุกมาก ฉันชอบสุดๆ เลย” นาร์เดียร์พูด “ได้ไปดูตรอกไดแอกกอนที่อยู่ในหนัง Harry Potter ด้วย”
“น่าอิจฉาจัง” มีอาร์ว่า เธอนั่งที่ม้านั่งข้างๆ กับอลิซ “ฉันได้ไปดิสนีย์เวิลด์ ไปเล่นรถไฟเหาะตีลังกา แล้วที่ขาดไม่ได้ก็คือ ไปซื้อขนมเยอะแยะเลย”
“หนีไม่พ้นเรื่องกินทุกที” เบอร์รี่พูด
มีอาร์หันไปถามอลิซ “แล้วเธอล่ะอลิซ”
“ฉันไปว่ายน้ำกับแม่และน้องแค่นิดหน่อย ได้ไปเที่ยวไม่กี่ที่หรอก” อลิซผู้ที่เรียบร้อยที่สุดในกลุ่มพูด “ส่วนมากก็ไปปิกนิคกับแม่น่ะ”
แซลลี่เด็ดหญ้าเล่นสองสามต้น แล้วจึงพูดว่า “ส่วนฉันก็เที่ยวในลิเวอร์พูลนั่นแหละ ดูทีวี ไปซื้อซีดี บางทีก็ไปสวนสนุก”
“เอนี่… เอนี่! ถึงตาเธอแล้ว”
เอริเนียนั่งตาลอย
“นี่ - - เป็นอะไรไปยะ”
เอริเนียสะดุ้ง เธอส่ายหน้าและกะพริบตาถี่ๆ สองสามครั้ง
“มัวแต่เหม่อมลอยไปหาอาร์เธอร์น่ะสิ” แซลลี่พูดหยอก
เอริเนียถลึงตาใส่แซลลี่ทันที
“ใคร - - ใครกัน ฉันไม่ได้คิดถึงเจ้านั่นสักกะหน่อย”
“แต่คิดถึงมากน่ะสิ”
“บ้าเหรอ!” แล้วทั้งสองก็เริ่มต้นการลงไม้ลงมือ
“เอาล่ะ - - เอาล่ะ” นาร์เดียร์ห้ามศึก “อย่าหยอกกันเป็นเด็กไปได้สิ เอนี่เล่ามาเร็วๆ เข้า”
“ก็ได้ - - ฉันก็ไปดูหนัง Harry Potter”
“อันนั้นไม่ต้องบอก็คงจะรู้น่า” มีอาร์พูด “สมองด็อก เอ้ย ด็อกเตอร์อย่างเรารู้อยู่แล้วว่าเธอไม่มีทางพลาดไปดูเจ้า Daniel หน้าเด๋อนั่นหรอก”
“นี่ๆ ว่าใครหน้าเด๋อยะ พูดให้มันดีๆ หน่อย”
เบอร์รี่และนาเดียร์ส่งสายตาปรามมาที่มีอาร์และเอริเนีย
เอริเนียพูดต่อ “แล้วฉันก็ไปเที่ยวทะเลที่ฮาวาย นอกนั้นก็อยู่บ้าน อ่านหนังสือ…”
“หา…!” ทุกคนร้องพร้อมกัน
“เธอไม่สบายรึเปล่า เอนี่” แซลลี่ถาม เธอเอามือแตะหน้าผากเอริเนีย
“เปล่า - - เปล่า ยังพูดไม่จบ ไอ้ที่ว่าหนังสือน่ะ มันหนังสือนวนิยายต่างหากล่ะ”
“ฉันก็ตกใจ - - ว่าคนอย่างเธอจะอ่านหนังสือเรียนเป็นกับเค้าด้วย” มีอาร์ล้อ
“ทำไมยะ! คนอย่างฉัน ถ้าจะอ่านหนังสือรเยนนี่มันแปลกมาเลยรึไง”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“Impossible เลยแหละ”
“วันนั้นปลาคงบินได้ล่ะมั๊ง”
“หรือไม่ก็นกไร้ปีก”
“โห… เพื่อน เล่นกันอย่างงี้เลยเหรอ ฝากเอาไว้ก่อน ไว้ให้ฉันขยันขึ้นมาแล้วจะมาเอาคืน” เอริเนียพุดประชด
ทุกคนต่างหัวเราะอย่างสนุกสนาน
สักพักเสียง ‘ติ๊งหน่อง’ ก็ดังขึ้น เพื่อบอกให้รู้ว่าถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว ทั้งหกคนเข้าห้องเรียนคาบแรกเป็นวิชาคณิตศาสตร์ ซึ่งเป็นวิชาที่น่าเบื่อที่สุดสำหรับเอริเนียและแซลลี่
ในห้องเรียน 2B
อลิซนั่งคู่กับเบอร์รี่ที่แถวหน้าสุด นาเดียร์กับมีอาร์นั่งถัดลงมา และถัดมาอีกก็คือเอริเนียกับแซลลี่
อลิซกับเบอร์รี่นั่งตัวตรงฟังครูพูดอย่างตั้งอกตั้งใจ (ไม่ใช่อกตั้งนะ) มีอาร์กับนาเดียร์นานๆ จึงจะหันมาพูดกันสักครั้ง ส่วนเอริเนียกับแซลลี่นั้นกำลังคุยกันอย่างออกรส ไม่แปลกใจเลยที่เอริ–เนียกับแซลลี่ไม่เข้าใจ (ไม่รู้เรื่อง) อะไรสักอย่าง
“ข้อนี้ทำยังไงเหรอนาเดียร์” แซลลี่ถาม “ฉันไม่เข้าใจเลย” และเธอก็จะได้คำตอบที่ดีหรือไม่ก็คำอธิบายกลับมาเสมอ
ส่วนเอริเนีย…. “มีอาร์ อาจารย์สั่งให้ทำอะไรเหรอ”
“เธอมีหูเอาไว้ฟังรึเปล่าเนี่ย ทำไมไม่รู้จักตั้งใจฟังตอนที่อาจารย์พูดล่ะ” มีอาร์ต่อว่า “มัวแต่ไปเม้าท์แตกอยู่ได้”
“ขอโทษ - - ขอโทษ ก็ฉันไม่ได้ยินนี่ว่าอาจารย์สั่งอะไร” เอริเนียแก้ตัว
“ไม่ฟังล่ะไม่ว่า”
“ก็ได้ ก็ได้ ตกลงฉันผิดเอง คราวนี้เธอจะบอกฉันได้รึยัง”
มีอาร์อธิบายเรื่องงานที่อาจารย์สั่งให้เอริเนียฟัง
“เข้าใจมั๊ย” มีอาร์ถามหลังจากที่สาธยายซะยืดยาสว “ที่อธิบายมาเนี่ย”
เอริเนียส่ายหน้า
“เธอนี่มันจริงๆ เลยเอนี่”
แซลลี่ชะโงกหน้าไปกระซิบกับนาร์เดียร์ “วันนี้มันต้องมีอะไรผิดปกติแหงเลย เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นสองคนนี้สงบปากสงบคำ ปกติต้องเถียงกันไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง”
“ช่าย - - แต่มันก็ดีไม่ใช่เหรอ” นาเดียร์เห็นด้วยกับแซลลี่
วันแรกของปีการศึกษาผ่านไปด้วยดี หลังเลิกเรียน เอริเนียกับแซลลี่ตกลงกันว่าจะไปซื้อหนังสือนวนิยายเล่มใหม่แถวๆ ถนนชาริ่ง ครอสส์ มีอาร์กับนาเดียร์ผู้ใฝ่รู้ใฝ่เรียนรีบกลับบ้านไปก่อน เพื่อจะไปทำการบ้านและทบทวนบทเรียน ส่วนอลิซผู้เรียบร้อยน่ารักกับเบอร์รี่ผู้มีสไตล์ ฮิปฮอปไปเล่นเกมส์ที่ เดอะโทรคาเดโร ตรงสถานีรถไฟใต้ดิน พิคคาดิลลี่ เซอร์คัส จากนั้นก็กลับบ้านไปเล่นเกมส์ออนไลน์ แร็กนาร็อค ต่อ
ขณะที่แซลลี่กำลังเลือกหนังสือเล่มใหม่อยู่ เอริเนียหอบหนังสือสี่ห้าเล่มไว้ในอ้อมแขนและเดินไปเลือกหนังสือที่ชั้นหนังสืออื่น เธอก้มๆ เงยๆ หาหนังสือเพิ่ม เอริเนียถอยหลังไปโดยไม่ทันระวังและได้ไปชนใครคนนึงเข้า (โดยปกติแล้วเอริเนียเป็นคนที่ซุ่มซ่ามมาก) หนังสือในวงแขนตกลงพื้น โชคดีที่คนที่ถูกเอริเนียชน (ผู้เคราะห์ร้าย) รับตัวเธอเอาไว้ทัน
“เอ่อ - - ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ” เอริเนียกล่าวพลางก้มเก็บหนังสือที่ตกอยู่พื้น เธออายจนใบหน้ากลายเป็นสีชมพู
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมช่วยเก็บ”
ทั้งเอริเนียและเด็กชายผมสีน้ำตาลเข้มช่วยกันเก็บหนังสือ
“ขอโทษอีกครั้งนะ ฉันซุ่มซ่ามไปหน่อย” เอริเนียพูดอายๆ (อันที่จริงไม่หน่อยเลย)
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย”
แซลลี่ได้ยินเสียงโครมครามจึงรีบเดินมาดู โดยคาดเอาไว้แล้วว่าต้องเป็นเอริเนียแน่ๆ ที่ทำวุ่นวาย เมื่อแซลลี่เดินมาถึงก็เห็นทั้งสองยืนคุยกัน
“ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะ” แซลลี่พูด “เอนี่ได้หนังสือรึยัง”
“เอ่อ - - ได้แล้ว ได้แล้ว” เอริเนียหันไปตอบ จากนั้นเธอก็หันกลับมาที่เด็กชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้า “ฉันต้องไปแล้ว - - หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะ”
เขายิ้มให้เธอ “ลาก่อน”
“ลาก่อน” พูดจบเอริเนียกับแซลลี่ก็เดินจากไปจากชั้นหนังสือและเด็กชายผู้นั้น
“เขาเป็นใคเหรอเอนี่” แซลลี่ถามงงๆ “ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลย เธอรู้จักเด็กคนนั้นด้วยเหรอ”
“เปล่า ฉันไม่รู้จักเขาหรอก แล้วเราก็เพิ่งเจอกัน” เอริเนียสาธยาย “ฉันเดินชนเขา เขาช่วยฉันเก็บหนังสือ แล้วเราก็คุยกัน เท่านั้นเอง”
แซลลี่ยิ้ม “แค่นั้นจริงๆ นะ”
“ก็จริงน่ะสิ” เอริเนียยิ้ม “ไปกันได้แล้ว” เธอรับเอาถุงหนังือจากพนักงานร้าน จากนั้นก็รีบออกมาจากร้านหนังสือ
“เด็กคนนั้นน่ารักดีน้า…” แซลลี่ล้อ
“ใช่ ฉันเห็นด้วย” เอริเนียพูดหน้าตาเฉย
“เออ - - หา! อย่าบอกนะ ว่าเธอชอบเด็ก”
เอริเนียไม่ตอบ เธอเอาแต่ยิ้ม
“แล้วเขาชื่ออะไรเหรอ” แซลลี่ถาม
“ไม่รู้”
“โอ๊ย - - แล้วไหนบอกว่าคุยกัน แค่ชื่อยังไม่รู้เลย ไม่ได้เรื่องจริงๆ”
“ถ้าเจอคราวหน้าแล้วจะถามก็แล้วกัน” เอริเนียพูด
“แหม - - แหม ยังอยากจะเจออีกนะจ้ะ”
เอริเนียยิ้มกว่าง ทั้งสองเดินไปขึ้นรถเมล์เพื่อกลับบ้าน
เมื่อกลับมาถึงบ้าน แซลลี่รีบตรงดิ่งมาที่มีอาร์และนาเดียร์ เธอเล่าเรื่องที่ร้านหนังสือให้เพื่อนทั้งสองฟัง นาเดียร์กับมีอาร์มีท่าทีตะลึงปนงงนิดหน่อย แต่เอริเนียยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
นาเดียร์ลากเอริเนียมานั่งที่โซฟา
“จริงเหรอ - - เอนี่” มีอาร์ถาม
“ได้ไงอ่ะ - - เขาเด็กกว่าเรานะ” นาเดียร์พูด
“ฉันอยากจะบอกพวกเธอว่า กรุณาสงบสติอารมณ์ก่อนนะ ฉันแค่พูดเล่นเท่านั้นเองแหละ” เอริเนียบอก “ฉันเพิ่งเคยเห็นหน้าเขา จะชอบได้ยังไง แค่ชื่อก็ยังไม่รู้จักเลย”
“อ้าว - - เธอไม่เคยได้ยินเหรอ รักแรกพบน่ะ” แซลลี่พูด “เจอครั้งแรกก็ปิ๊งเลย”
“หยุด - - หยุดเลย จะปิ้งจะย่างอะไรยะ จะบ้ารึไง” เอริเนียกอดอก “บอกว่าไม่ได้ชอบก็คือไม่ได้สิ”
“แสดงว่าเจ้าอาร์เธอร์ก็ยังคงครองตำแหน่งเจ้าของหัวใจเอนี่ของเรา” แซลลี่พูด
“ใช่” มีอาร์เสริม
มีอาร์ แซลลี่และนาเดียร์ยิ้ม แต่เอริเนียอายจนหน้าแดง เธอพูดอะไรไม่ออก
พักต่อมาเบอร์รี่กับอลิซก็ขเามาในห้องนั่งเล่นด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
“พวกฉันพลาดอะไรไปรึเปล่าเนี่ย” เบอร์รี่ถาม
“ไม่หรอก” มีอาร์ตอบ “แต่พวกเรามีอะไรอยากจะเล่าให้ฟัง” แล้วมีอาร์ก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เบอร์รี่กับอลิซฟัง
เบอร์รี่กับอลิซร้องพร้อมกัน “เป็นไปได้ยังไง”
“สงสัยคราวนี้เอนี่ของเราจะเปลี่ยนรสนิยมซะแล้วสิ” อลิซพูด
“ช่าย - - จากเจ้าบ๊องอาร์เธอร์มาเป็นเด็กซะนี่” เบอร์รี่ว่า
ด้านเอริเนียนั้นไปอาบน้ำแล้วก็นอนอ่านหนังสือ (Harry Potter) นิดหน่อย ถึงแม้เธอจะพุโว่าไม่ได้คิดอะไร แต่ในใจของเอริเนียยังมีภาพเด็กคนนั้นอยู่เต็มไปหมด รอยยิ้มที่เขายิ้มให้ เธอไม่มีสมาธิจะอ่านหนังสือต่อไปได้ ภาพใบหน้าของเด็กชายที่เธอไม่รู้จักยังคงติดตา “จะมีโอกาสได้เจอเขาอีกมั๊ยนะ” คืนนั้นเธอหลับไป แล้วก็ฝันถึงอะไรบางอย่าง แต่พอตื่นขึ้นมาเธอก็ลืมฝันนั้นไปจนหมด….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น