ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปีศาจในร่างเทวดา!!!
“เฮ้ย!!!! นั่นมันลูกพี่เรานี่หว่า ทำอะไรอยู่ตรงนั้นวะ” พีเอ่ยถามแพมอย่างตกใจเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในวงล้อมของวัยรุ่นผู้ชายที่ถือไม้หน้าสามกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่ง
“ไรของนายว่ะ ลูกพี่ไรของนายน่ะ…” แพมพูดพลางชะเง้อมองหาสิ่งที่พีพูดถึง
“ไม่ไหวแล้วโว้ย….” พีพูดแล้ววิ่งเข้าไปในวงล้อมนั้นอย่างรวดเร็ว
“ไอ้พี!!!!!!!” แพมตะโกนห้ามพีอย่างสุดเสียง แต่มันไร้ประโยชน์ พีไม่หันกลับมาตามเสียงเรียกของแพม แต่กลับวิ่งเข้าไปในวงล้อมนั้นอย่างบ้าคลั่ง
“พวกเอ็งจะทำไรกันวะ” พีเอ่ยถามหัวหน้าแกงค์ที่ถือไม้หน้าสามอย่างโมโห
“เฮ้ย…ไอ้น้อง มันเรื่องอะไรของเอ็งวะ มันเป็นเรื่องของข้ากับไอ้โย ที่ข้าจะต้องสะสางกะมันหน่อย เอ็งไม่เกี่ยวหลบไป ไป๊!!!!” หัวหน้าแกงค์เริ่มหัวเสีย
“ไรเพ่ กลัวเหรอ อย่างนี้เค้าเรียกว่าหมาหมู่ไม่ใช่เหรอ” พียังพูดหาเรื่องเค้า หัวหน้าแกงค์หัวเสียยกไม้หน้าสามขึ้นฟาดลงบนลำตัวของพีทันที พีกับโยโดนคนเป็นสิบรุม ทั้งมือ ทั้งเท้า ทั้งไม้….
“ช่วยด้วยค่ะ!!!!!! ช่วยด้วยค่ะ!!!!!!! คุณตำรวจคะมีคนตีกันค่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” แพมเห็นท่าไม่ดีเลยตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ
“เฮ้ย!!! ตำรวจมา ไปเร็ว!!!!!!!!!!” หัวหน้าแกงค์ตะโกนสุดเสียงแล้วรีบรุด วิ่งไปหนีไปทันทีพร้อมกันพวก
“ไอ้พีๆๆๆๆ……….” แพมรีบวิ่งไปประคองร่างของพีที่นอนอยู่บนพื้นอย่างแน่นิ่งแล้วตะโกนเรียกชื่อพีด้วยความเป็นห่วง เธอกลัวว่าจะเสียเพื่อนรักที่สุดของเธอไป
“แ…พ…ม……..หึๆๆ……เราไม่เป็นไรหรอก”
“พี….” น้ำตาของแพมเอ่อล้นออกมาด้วยความดีใจ
“ว่าแต่….ลูกพี่ฉันล่ะเป็นไงบ้าง……” พีค่อยๆลุงขึ้นแล้วมองหาลูกพี่ของเค้า
“พี่โย….” พีเอ่ยชื่อหัวหน้าเค้าออกมา แต่ไม่มีแม้แต่ร่างของโย
“สงสัยคงไปแล้วล่ะ” แพมพูดแล้วลุกขึ้นประคองพีเดินกลับบ้าน
“ไอ้พี…อยากเป็นพระเอกมากรึไง ฮึ!” แพมถามด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ยังมีคำกวนบ้าง เพื่อกันเสียฟอร์ม
“เธอเป็นห่วงฉันเหรอ เห็นร้องไห้ด้วยนิ่” พีแซวแพมคืนบ้าง
“พูดไร…” แพมหันไปจะเอาเรื่องพี แต่เห็นพีเจ็บเลยไม่ทำอะไร
……………….………….เช้าต่อมาที่โรงเรียน…………………….…….
“Hi,แพม มาโรงเรียนแต่เช้าเลยนะ เออ…แล้วคู่หูของเธอล่ะ มีไหนซะล่ะ” ฟิวเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นนายพี
“อ๋อ!!!พีอ่ะเหรอ นู้น…อยู่บ้านนู้น วันนี้มันไม่มาอ่ะ” แพมตอบพร้อมทำท่าทางเบื่อๆหน่าย
“เห้ย….เสียดาย สุดหล่อประจำห้องไม่มาโรงเรียน แล้วฉันจะมาโรงเรียนทำไมล่ะเนี๊ย…เออ…ว่าแต่พี่เป็นไรอ่ะ” ฟิวพูดแล้วทำหน้าเบื่อโลกยังไงยังงั้นแหล่ะ
“เออ…ไอ้พีอ่ะเหรอ มันโดน…”
“แพม!!!!!!! ฟิว!!!!!!!!” ยังไม่ทันที่แพมจะพูดจบก็มีเสียงของลินเพื่อนอีกคนดังขึ้น
“มีไร ทำไมวิ่งมาอย่างงี้อ่ะ ทำอย่างกับว่าไฟไหม้โรงเรียนงั้นแหล่ะ” แพมถามกวนๆ
“ยิ่งกว่านั้นอีก!” ลินตอบด้วยเสียงกระหืดกระหอบ
“ไรล่ะๆ เร็วๆสิ อยากรู้อ่ะ” ฟิวถามอย่างตื่นเต้น
“รู้รึยังว่าประธานนักเรียนโรงเรียนเราโดนรุมอ่ะ!!!!” ลินตอบด้วยท่าทางตื่นเต้นเช่นเดียวกัน
“ห๊ะ!! จริงง่ะ ว่าแต่ประธานเราชื่อไรหว้า ชั้นยังไม่รู้เลยอ่ะ” แพมถาม
“โหย…..ไอ้แพมเอ้ย…เชยชะมัด ประธานเราออกจะหล่อ รวย เก่ง ดัง ขนาดนั้น ขี้นอกชิพเลยแก” ฟิวบ่นใส่แพม
“ขี้นอกที่ไหนๆ ขี้ในส้วมโว้ย…” แพมย้อน
“หึๆๆ แกนี่ไม่ไหวจริงๆเลยนะ ชื่อพี่โยอ่ะ…” ลินบอก
“พี่….โย…..เหรอ” แพมถามซ้ำ
“อืม…ใช่ๆ พี่โย…. เค้าว่ากันว่ามีคนในห้องเราอ่ะ รุมตีพี่โยด้วย” ลินบอกแล้วทำท่าทางครุ่นคิด
“เห้ย…ใครอ่ะ” ฟิวถามด้วยท่าทางที่สนใจ
“ไม่รู้สิ เฮ้ย! แพมเป็นไรเงียบไปเลยนะ” ฟิวสะกิดถามแพม
“อ้อ…ไ..ม่..ได้..เป็น..ไร…” แพมพูดแต่ใจคิดถึงเรื่องเมื่อวาน
………………..……..ตอนพักเที่ยง…………………………
“เห้ย…พวกเรารู้ยังอ่ะ ว่าใครเป็นคนตีพี่โยอ่ะ!!!” ลินตะโกนถามคนทั้งห้องด้วยความอยากรู้
“จะไปมีใครอีกล่ะ ก็ไอ้พีน่ะสิ พี่โยบอกเองเลยนะ” เสียงของนักเรียนหญิงคนหนึ่งชื่อออยดังมา
“ไม่จริงนะ!!! เมื่อวานเราก็กลับบ้านกับพี” แพมแทรกขึ้นมา ทำให้ทุกคนเงียบสนิท
“ไม่จริงได้ไง ในเมื่อเมื่อวานฉันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด” เสียงของนักเรียนชายคนหนึ่งชื่อบอยพูดขึ้น
“เออ…ใช่ๆ จริงอย่างที่ไอ้บอยมันพูดงั้นวันนี้ไอ้พีมันก็ต้องมาเรียนแล้วล่ะสิ” เสียงของนักเรียนชายอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
“ฮือ…ฮา…” เสียงของเพื่อนๆเริ่มสงสัยว่าพีเป็นคนทำ
“ไม่จริงนะ!!!! พีมันเข้าไปช่วยพี่โยต่างหาก มันไม่ได้เข้าไปตีซักหน่อย” แพมโวย
“ไม่เชื่อหรอกย่ะ พวกเธอเชื่อม่ะว่าพี่โยจะโกหก” เสียงของออยดังขึ้นพร้อมกับถามผู้หญิงที่เป็นพวกเดียวกัน
“ไม่หรอกย่ะ พี่โยพี่มีวันโกหกหรอก!!” ลูกสมุนของออยประมาณ 4 คนตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน
“พวกเธอมันก็เป็นพวกสาวกพี่โยเค้า เค้าว่าไรพวกเธอก็เชื่อก็ฟัง แต่พีล่ะใครเคยเชื่อมันบ้างมั้ย!!!” แพมเริ่มหัวเสีย
“ก็เธอไงล่ะแพม…ชิส์” ออยตอบแล้วสบัดหน้าเดินหนีออกห้องไปพร้อมกับลูกสมุน แพมน้ำตาคลอเพราะไม่รู้จะช่วยเพื่อนยังไงดี
“แพม……..พวกเราเชื่อเธอนะ” ฟิวกับลินเข้ามาปลอบแพม พวกเธอเข้าใจความรู้สึกของแพมดี แพมลุกพวดพราดจากเก้าอี้ สายตาของเธอบอกได้ว่าเธอเคียดแค้นมาก
“แพม!!! จะไปไหนอ่ะ” ลินตะโกนถาม
“ไปห้องประธาน” แพมตอบแล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็วโดยมีฟิวและลินวิ่งตามมาด้วย
“ขอพบประธานค่ะ” แพมบอกกับผู้ช่วยประธาน
“รอสักครู่นะคะ”
“ค่ะ” แพมตอบ
“อืม…พวกเธอไม่ต้องเข้าไป ฉันจะจัดการเองนะ” แพมบอกกับเพื่อนทั้งสอง
“จะดีเหรอแพม” ฟิวถามอย่างเป็นห่วง
“อืม…จ๊ะ” แพมเช็ดคราบน้ำตาแล้วเดินเข้าไปหาประธานโดยไม่รอตำตอบจากรองประธาน
“พี่โย!!” แพมบุกเข้าไปเรียกชื่อของโย
“เออ…ออกไปก่อนนะ ห้ามให้ใครเข้ามาจนกว่าฉันจะอนุญาติ” โยหันไปพูดกับรองประธาน
“ค่ะ” รองรับปาก แล้วเดินออกจากห้องไป
“พี่โยคะ…” แพมเรียกโย แต่โยทำเป็นไม่สนใจในคำพูดของแพม
แพมเดินมาใกล้ๆกับเก้าอี้ที่โยนั่งแล้วเอามือทุบโต๊ะ “ปัง!!! พี่โย!!!!!!”
“อ้าว…….มาแล้วเหรอจ๊ะคนสวย มามะมานั่งตรงนี้” โยพูดแล้วเอามือตบที่ขาตัวเองเบาๆ เป็นการบอกว่าให้มานั่งบนตักของตน
“นาย…ไอ้ซาตานในร่างเทวดา!!! นายทำอย่างนี้ทำไม” แพมกลั้นใจถามก่อนความอดทนจะหายไป
“ทำไรครับ…” โยถามแล้วค่อยๆลุกเดินมาใกล้ๆกับแพม
“นายใส่ร้ายพีทำไม ทั้งๆที่นายก็รู้อยู่แก่ใจว่าพีเข้าไปช่วยนาย”
“ฮ่าๆๆๆ เหรอครับ พี่ต้องขอบใจมันมากกว่านะ ที่มันช่วยทำให้เรตติ้งพี่พุ่งสูงขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้เลว!!!” แพมด่าโยด้วยความเกลียดชัง
“อ๊ะๆๆๆ น้องแพม พูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ”
“นายต้องการอะไรน่ะ” แพมถามโย
“เธอไงล่ะ” โยตอบแล้วทำสายตาจริงจัง
“หึๆๆๆ ฝันไปเถอะ ไอ้ปีศาจอย่างนายอ่ะ เร็วไป 10 ชาติมั้ง”
“เห้ย…..ตามใจเธอ เธออยากให้เพื่อนเธอเป็นคนเลวในสายตาของทุกคนก็ตามใจ”
“เลว!!!” แพมด่าโยแล้ววิ่งออกจากห้องไป โดนมีเสียงหัวเราะของโยดังตามมา
“แพมๆ เค้าว่าไงบ้าง” ฟิวถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่าจ๊ะ ไอ้คนเลวอย่างมัน สักวันกรรมจะตามมันเอง”
“เอ้อ…ฟิว ลินฝากบอกครูด้วยนะ ชั้นขอลาครึ่งวันรู้สึกไม่สบายน่ะ ขอกลับบ้านก่อนนะ บ๊ายบายจ๊ะ”
“อืม บายจ้า” ฟิวกับลินกล่าวลาตอบ พวกเธอเข้าใจความรู้สึกของแพมในตอนนี้เป็นอย่างดีจึงไม่ถามอะไรมากมาย
…………………………………จบหนึ่งตอน………………………………….
จบไป 1 ตอนแล้ว เหนื่อยจัง
^_^หวังว่าคงถูกใจเพื่อนๆนะคะ^_^
^_^ติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ^_^
“ไรของนายว่ะ ลูกพี่ไรของนายน่ะ…” แพมพูดพลางชะเง้อมองหาสิ่งที่พีพูดถึง
“ไม่ไหวแล้วโว้ย….” พีพูดแล้ววิ่งเข้าไปในวงล้อมนั้นอย่างรวดเร็ว
“ไอ้พี!!!!!!!” แพมตะโกนห้ามพีอย่างสุดเสียง แต่มันไร้ประโยชน์ พีไม่หันกลับมาตามเสียงเรียกของแพม แต่กลับวิ่งเข้าไปในวงล้อมนั้นอย่างบ้าคลั่ง
“พวกเอ็งจะทำไรกันวะ” พีเอ่ยถามหัวหน้าแกงค์ที่ถือไม้หน้าสามอย่างโมโห
“เฮ้ย…ไอ้น้อง มันเรื่องอะไรของเอ็งวะ มันเป็นเรื่องของข้ากับไอ้โย ที่ข้าจะต้องสะสางกะมันหน่อย เอ็งไม่เกี่ยวหลบไป ไป๊!!!!” หัวหน้าแกงค์เริ่มหัวเสีย
“ไรเพ่ กลัวเหรอ อย่างนี้เค้าเรียกว่าหมาหมู่ไม่ใช่เหรอ” พียังพูดหาเรื่องเค้า หัวหน้าแกงค์หัวเสียยกไม้หน้าสามขึ้นฟาดลงบนลำตัวของพีทันที พีกับโยโดนคนเป็นสิบรุม ทั้งมือ ทั้งเท้า ทั้งไม้….
“ช่วยด้วยค่ะ!!!!!! ช่วยด้วยค่ะ!!!!!!! คุณตำรวจคะมีคนตีกันค่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” แพมเห็นท่าไม่ดีเลยตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ
“เฮ้ย!!! ตำรวจมา ไปเร็ว!!!!!!!!!!” หัวหน้าแกงค์ตะโกนสุดเสียงแล้วรีบรุด วิ่งไปหนีไปทันทีพร้อมกันพวก
“ไอ้พีๆๆๆๆ……….” แพมรีบวิ่งไปประคองร่างของพีที่นอนอยู่บนพื้นอย่างแน่นิ่งแล้วตะโกนเรียกชื่อพีด้วยความเป็นห่วง เธอกลัวว่าจะเสียเพื่อนรักที่สุดของเธอไป
“แ…พ…ม……..หึๆๆ……เราไม่เป็นไรหรอก”
“พี….” น้ำตาของแพมเอ่อล้นออกมาด้วยความดีใจ
“ว่าแต่….ลูกพี่ฉันล่ะเป็นไงบ้าง……” พีค่อยๆลุงขึ้นแล้วมองหาลูกพี่ของเค้า
“พี่โย….” พีเอ่ยชื่อหัวหน้าเค้าออกมา แต่ไม่มีแม้แต่ร่างของโย
“สงสัยคงไปแล้วล่ะ” แพมพูดแล้วลุกขึ้นประคองพีเดินกลับบ้าน
“ไอ้พี…อยากเป็นพระเอกมากรึไง ฮึ!” แพมถามด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ยังมีคำกวนบ้าง เพื่อกันเสียฟอร์ม
“เธอเป็นห่วงฉันเหรอ เห็นร้องไห้ด้วยนิ่” พีแซวแพมคืนบ้าง
“พูดไร…” แพมหันไปจะเอาเรื่องพี แต่เห็นพีเจ็บเลยไม่ทำอะไร
……………….………….เช้าต่อมาที่โรงเรียน…………………….…….
“Hi,แพม มาโรงเรียนแต่เช้าเลยนะ เออ…แล้วคู่หูของเธอล่ะ มีไหนซะล่ะ” ฟิวเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นนายพี
“อ๋อ!!!พีอ่ะเหรอ นู้น…อยู่บ้านนู้น วันนี้มันไม่มาอ่ะ” แพมตอบพร้อมทำท่าทางเบื่อๆหน่าย
“เห้ย….เสียดาย สุดหล่อประจำห้องไม่มาโรงเรียน แล้วฉันจะมาโรงเรียนทำไมล่ะเนี๊ย…เออ…ว่าแต่พี่เป็นไรอ่ะ” ฟิวพูดแล้วทำหน้าเบื่อโลกยังไงยังงั้นแหล่ะ
“เออ…ไอ้พีอ่ะเหรอ มันโดน…”
“แพม!!!!!!! ฟิว!!!!!!!!” ยังไม่ทันที่แพมจะพูดจบก็มีเสียงของลินเพื่อนอีกคนดังขึ้น
“มีไร ทำไมวิ่งมาอย่างงี้อ่ะ ทำอย่างกับว่าไฟไหม้โรงเรียนงั้นแหล่ะ” แพมถามกวนๆ
“ยิ่งกว่านั้นอีก!” ลินตอบด้วยเสียงกระหืดกระหอบ
“ไรล่ะๆ เร็วๆสิ อยากรู้อ่ะ” ฟิวถามอย่างตื่นเต้น
“รู้รึยังว่าประธานนักเรียนโรงเรียนเราโดนรุมอ่ะ!!!!” ลินตอบด้วยท่าทางตื่นเต้นเช่นเดียวกัน
“ห๊ะ!! จริงง่ะ ว่าแต่ประธานเราชื่อไรหว้า ชั้นยังไม่รู้เลยอ่ะ” แพมถาม
“โหย…..ไอ้แพมเอ้ย…เชยชะมัด ประธานเราออกจะหล่อ รวย เก่ง ดัง ขนาดนั้น ขี้นอกชิพเลยแก” ฟิวบ่นใส่แพม
“ขี้นอกที่ไหนๆ ขี้ในส้วมโว้ย…” แพมย้อน
“หึๆๆ แกนี่ไม่ไหวจริงๆเลยนะ ชื่อพี่โยอ่ะ…” ลินบอก
“พี่….โย…..เหรอ” แพมถามซ้ำ
“อืม…ใช่ๆ พี่โย…. เค้าว่ากันว่ามีคนในห้องเราอ่ะ รุมตีพี่โยด้วย” ลินบอกแล้วทำท่าทางครุ่นคิด
“เห้ย…ใครอ่ะ” ฟิวถามด้วยท่าทางที่สนใจ
“ไม่รู้สิ เฮ้ย! แพมเป็นไรเงียบไปเลยนะ” ฟิวสะกิดถามแพม
“อ้อ…ไ..ม่..ได้..เป็น..ไร…” แพมพูดแต่ใจคิดถึงเรื่องเมื่อวาน
………………..……..ตอนพักเที่ยง…………………………
“เห้ย…พวกเรารู้ยังอ่ะ ว่าใครเป็นคนตีพี่โยอ่ะ!!!” ลินตะโกนถามคนทั้งห้องด้วยความอยากรู้
“จะไปมีใครอีกล่ะ ก็ไอ้พีน่ะสิ พี่โยบอกเองเลยนะ” เสียงของนักเรียนหญิงคนหนึ่งชื่อออยดังมา
“ไม่จริงนะ!!! เมื่อวานเราก็กลับบ้านกับพี” แพมแทรกขึ้นมา ทำให้ทุกคนเงียบสนิท
“ไม่จริงได้ไง ในเมื่อเมื่อวานฉันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด” เสียงของนักเรียนชายคนหนึ่งชื่อบอยพูดขึ้น
“เออ…ใช่ๆ จริงอย่างที่ไอ้บอยมันพูดงั้นวันนี้ไอ้พีมันก็ต้องมาเรียนแล้วล่ะสิ” เสียงของนักเรียนชายอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
“ฮือ…ฮา…” เสียงของเพื่อนๆเริ่มสงสัยว่าพีเป็นคนทำ
“ไม่จริงนะ!!!! พีมันเข้าไปช่วยพี่โยต่างหาก มันไม่ได้เข้าไปตีซักหน่อย” แพมโวย
“ไม่เชื่อหรอกย่ะ พวกเธอเชื่อม่ะว่าพี่โยจะโกหก” เสียงของออยดังขึ้นพร้อมกับถามผู้หญิงที่เป็นพวกเดียวกัน
“ไม่หรอกย่ะ พี่โยพี่มีวันโกหกหรอก!!” ลูกสมุนของออยประมาณ 4 คนตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน
“พวกเธอมันก็เป็นพวกสาวกพี่โยเค้า เค้าว่าไรพวกเธอก็เชื่อก็ฟัง แต่พีล่ะใครเคยเชื่อมันบ้างมั้ย!!!” แพมเริ่มหัวเสีย
“ก็เธอไงล่ะแพม…ชิส์” ออยตอบแล้วสบัดหน้าเดินหนีออกห้องไปพร้อมกับลูกสมุน แพมน้ำตาคลอเพราะไม่รู้จะช่วยเพื่อนยังไงดี
“แพม……..พวกเราเชื่อเธอนะ” ฟิวกับลินเข้ามาปลอบแพม พวกเธอเข้าใจความรู้สึกของแพมดี แพมลุกพวดพราดจากเก้าอี้ สายตาของเธอบอกได้ว่าเธอเคียดแค้นมาก
“แพม!!! จะไปไหนอ่ะ” ลินตะโกนถาม
“ไปห้องประธาน” แพมตอบแล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็วโดยมีฟิวและลินวิ่งตามมาด้วย
“ขอพบประธานค่ะ” แพมบอกกับผู้ช่วยประธาน
“รอสักครู่นะคะ”
“ค่ะ” แพมตอบ
“อืม…พวกเธอไม่ต้องเข้าไป ฉันจะจัดการเองนะ” แพมบอกกับเพื่อนทั้งสอง
“จะดีเหรอแพม” ฟิวถามอย่างเป็นห่วง
“อืม…จ๊ะ” แพมเช็ดคราบน้ำตาแล้วเดินเข้าไปหาประธานโดยไม่รอตำตอบจากรองประธาน
“พี่โย!!” แพมบุกเข้าไปเรียกชื่อของโย
“เออ…ออกไปก่อนนะ ห้ามให้ใครเข้ามาจนกว่าฉันจะอนุญาติ” โยหันไปพูดกับรองประธาน
“ค่ะ” รองรับปาก แล้วเดินออกจากห้องไป
“พี่โยคะ…” แพมเรียกโย แต่โยทำเป็นไม่สนใจในคำพูดของแพม
แพมเดินมาใกล้ๆกับเก้าอี้ที่โยนั่งแล้วเอามือทุบโต๊ะ “ปัง!!! พี่โย!!!!!!”
“อ้าว…….มาแล้วเหรอจ๊ะคนสวย มามะมานั่งตรงนี้” โยพูดแล้วเอามือตบที่ขาตัวเองเบาๆ เป็นการบอกว่าให้มานั่งบนตักของตน
“นาย…ไอ้ซาตานในร่างเทวดา!!! นายทำอย่างนี้ทำไม” แพมกลั้นใจถามก่อนความอดทนจะหายไป
“ทำไรครับ…” โยถามแล้วค่อยๆลุกเดินมาใกล้ๆกับแพม
“นายใส่ร้ายพีทำไม ทั้งๆที่นายก็รู้อยู่แก่ใจว่าพีเข้าไปช่วยนาย”
“ฮ่าๆๆๆ เหรอครับ พี่ต้องขอบใจมันมากกว่านะ ที่มันช่วยทำให้เรตติ้งพี่พุ่งสูงขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้เลว!!!” แพมด่าโยด้วยความเกลียดชัง
“อ๊ะๆๆๆ น้องแพม พูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ”
“นายต้องการอะไรน่ะ” แพมถามโย
“เธอไงล่ะ” โยตอบแล้วทำสายตาจริงจัง
“หึๆๆๆ ฝันไปเถอะ ไอ้ปีศาจอย่างนายอ่ะ เร็วไป 10 ชาติมั้ง”
“เห้ย…..ตามใจเธอ เธออยากให้เพื่อนเธอเป็นคนเลวในสายตาของทุกคนก็ตามใจ”
“เลว!!!” แพมด่าโยแล้ววิ่งออกจากห้องไป โดนมีเสียงหัวเราะของโยดังตามมา
“แพมๆ เค้าว่าไงบ้าง” ฟิวถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่าจ๊ะ ไอ้คนเลวอย่างมัน สักวันกรรมจะตามมันเอง”
“เอ้อ…ฟิว ลินฝากบอกครูด้วยนะ ชั้นขอลาครึ่งวันรู้สึกไม่สบายน่ะ ขอกลับบ้านก่อนนะ บ๊ายบายจ๊ะ”
“อืม บายจ้า” ฟิวกับลินกล่าวลาตอบ พวกเธอเข้าใจความรู้สึกของแพมในตอนนี้เป็นอย่างดีจึงไม่ถามอะไรมากมาย
…………………………………จบหนึ่งตอน………………………………….
จบไป 1 ตอนแล้ว เหนื่อยจัง
^_^หวังว่าคงถูกใจเพื่อนๆนะคะ^_^
^_^ติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ^_^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น