The Long Journey

ลำดับตอนที่ #1 : บทเพลงแห่งเทวี

ในไพรวันอันนานาด้วยพฤกษางามเลิศนั้น

คือนางผู้งามพร้อมครัน--ดั่งร่างสร้างสรรค์จากมวลบุปผชาติรูจี

ผุดผ่องสกาวใสไร้สิ้นซึ่งราคี

แต่งแต้มให้สีบริสุทธิ์นั้นมัวหมองลงได้---



เทวีเลอโฉมเอย---มิอาจมีสิ่งใดเลยอาจเปรียบได้ดังเจ้า

สง่าเหนือหมู่เหล่านางใดใดใต้ฟากฟ้านภาลัย

ฤาอัปสรงามละไมบนสวรรค์สีขาวเบื้องหลังดินแดนมรณา

ที่เหล่าวิญญาณ์ได้สาบสูญหายสิ้นจากโลกแห่งอินทรีย์



ดวงหน้าอันผุดผ่องใสสงบนิ่งไร้สิ้นซึ่งอารมณ์

ไร้ซึ่งสุข---ไร้ซึ่งทุกข์สั่งสม---คงไว้เพียงความงามโสภี

คือความงามอันไร้ราคี หากพิสุทธิ์ใส แลเรียบเฉย

จนมิอาจมีสิ่งใดเปรียบเปรยความงามแห่งนางได้



ชะตากรรมที่เทวีผู้สูงส่งกุมไว้นั้น

คือชะตาที่อาจเปลี่ยนพลันให้โลกมอดมลาย

สาบสูญหายไปยังผืนรัตติกาล---เบื้องบนพสุธา

มรณาจักเยือนสู่แผ่นดินอย่างมิรู้จบ



แม่ยอดนางเอย---ขอเชยเจ้าเป็นยอดอัปสรบนโลกใบนี้

แต่เจ้าก็เป็นยมทูตผู้คร่าชีวีไปจากมนุษย์บนผืนพิภพ

เมื่อตะวันพลบ แสงสุริยกษัตริย์เลือนหาย---แดนเจ้าถูกกล้ำกราย

ยามนั้นหวนมาถึงเมื่อไร---ยามนั้นไซร้คือเวลาที่ต้องตัดสิน



เข็มเวลายังก้าวเดิน---บนวงล้อมแห่งกาลเวลา

ที่ความละอายระอายังคงหมอบนิ่งใต้การติฉิน

เฉกเช่นกับนิลนิมิตแห่งมวลมนุษย์---นิมิตร้าย---นิมิตดี

เมื่อสายวารีหวนคืนสู่แดนของเจ้า---เมื่อนั้น---กงจักรจักเดินอีกครั้ง