สาวน้อยธรรมดา..ที่..ไม่ธรรมดา

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

หญิงสาวตื่นขึ้นจากการหลับใหลที่ยาวนาน  “ที่นี่มันที่ไหนกัน” เธอเอ่ยขึ้น “ก็ ที่โรง’บาลไง” “ก็เมื่อคืนอิจิโกะโดนรถชนไง แถมสลบไปตั้ง 11 ชั่วโมงเต็มๆ” อันดะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง “อืม..แต่ทำไมหนูไม่รู้สึกเจ็บตรงไหนเลยหล่ะ” เธอถาม “พี่จะไปรู้ได้ไง  หมอเขาก็บอกว่าแกไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไรหนักหนาเลย แต่ดันสลบไปตั้งนาน” อันดะบอกพร้อมกับส่งแก้วน้ำกับยาน้ำสีแปลกๆให้ “ยาอะไรหน่ะ” อิจิโกะถาม “ กินๆไปเถอะหน่าแล้วก็นอนพักซะ” อันดะสั่งก่อนเดินออกไป”

ก๊อก ก๊อกๆ“พวกเราข้าไปนะอิจิโกะ” “อืม” อิจิโกะตอบสั้นๆ “ว่าไงเพื่อน นึกว่าจะตายซะแล้ว โมโมจังพูดพร้อมกับนั่งลงปอกผลไม้ที่เอามาใส่จาน“อ้าว..ไหงแช่งกันซะหล่ะ” อิจิโกะแขวะ “มาเยี่ยมก็บุญแล้ว” มิโกะ พูดแล้วก็ยิ้ม “อาการเธอเป็นไงบ้าง” นาซึระถามด้วยความห่วงใย“แต่เห็นหมอบอกว่า ไม่เป็นไรแล้ว พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วนะ” มิโกะบอกพวกเพื่อนๆ “เดี๋ยวพวกเรากลับกันก่อนนะ อิจิโกะ เดี๋ยวไปเยี่ยมที่บ้านนะ” นาซึระบอก “หายไวไวนะจ๊ะ เดี๋ยวพออิจิโกะจังหายก็จะพบกับคำตอบที่อยากรู้ แหมน่าตื่นเต้นจังเลย” โมโมจังกระซิบที่ของหู แล้วก็เดินจากไป “เดี๋ยว โมโมจังเธอพูดอะไร ของเธอ ฉะ..ฉันไม่เข้าใจ มันคืออะไร” อิจิโกะตะโกนถามแต่ไม่ทันเสียแล้ว “โธ่เอ้ย! งงไปหมดแล้ว” เธอบ่น

    อิจิโกะสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก “ทำไมกันนะ” อิจิโกะอุทาน มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในความคิดของอิจิโกะ “โอ้ย! ปวดหัวจัง” เธอพูดแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง เธอกลับมานอนพักฟื้นที่บ้านแล้ว แต่นั้นไม่สำคัญ เพราะตอนนี้ อิจิโกะที่ผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาหยกๆ “ทำไมกันนะ” เธอถามตัวเองเป็นครั้งที่สอง “เรารอดมาได้ยังไง ก็ในเมื่อ ไอ้รถที่ชนเรา มันเป็นรถบรรทุกคันใหญ่นี่หน่า... แถมชนเข้าอย่างจังด้วย” “แต่เอ๊ะ!  ใช่สิที่รอดมาได้ก็เพราะว่ามีคนมาช่วยเรา เขาคนนั้นคือใครกัน”อิจิโกะทบทวนคำพูดของ ชินาระบอกเมื่อวาน “แล้วที่โมโมจังพูดมันคืออะไรกัน” “แล้ว..แล้วทำไมฉันต้องฝันถึงไอ้เสียงบ้าๆนั้นด้วยนะ” เสียงบ้าๆในฝัน ใช่ฉันฝันถึงเสียงเสียงนั้น มันเป็นเสียงพูดที่ดังในฝันของฉันหลายต่อหลายครั้ง เช่นว่า “ตื่น ตื่นขึ้นมาก่อนที่อะไรๆมันจะเลวร้ายไปกว่านี้นะ” “เดินตามแสงสว่างนั้นไป แล้วเจ้าก็จะเจอ..” “รีบๆช่วยพวกเขาสิ” “ตื่นขึ้นมาพบกับพลังวิเศษของเธอซะเถอะนะ” “ พลังวิเศษเหรอ? มันคืออะไรกันแน่” เราต้องรู้ให้ได้ เธอคิดแล้วก็หลับไป