เรื่องราวของคนที่เป็นโรคจิตเขาเป็นได้ไง?

ลำดับตอนที่ #1 : พ่อเป็นเหตุ

ทุกวันเรามักจะตื่นมาตอนกลางคืนตื่นมาตอนตี3



ทุกๆวันตอนกลางคืนเรามักจะแอบย่องออกมาห้องครัวกลางดึกเราจัดการเตรียมเนื้อหมูสดเอาไว้ชิ้นใหญ่ๆชิ้นหนึ่ง



แล้วลงมือหยิบมีดเอามาเฉือนหนังหมูนั้นอย่างเมามันเราไม่รู้ทำแล้วได้อะไรแล้วเพื่ออะไร





ย้อนกลับไป10ปีที่แล้วนานมาแล้วนานมาก พ่อแม่เราหย่าร้างกัน พ่อเราติดเหล้ามอมแมมติดผู้หญิง



แล้วเมื่อเมากลับบ้านเรามักจะมาตีแม่เราทุกวันซึ่งคุณแม่ของเราจะขังเราเอาไว้ในห้องเพื่อไม่ให้เห็นฉากตบตีของแม่เราได้



แต่เราก็เห็นเราเงื้อมลอดออกทางประตูเราเห็นพ่อกำลังใช้หมัดตบตีแม่อย่างรุนแรงเราทำอะไรไม่ได้เราบอกไม่ถูก



เราวางตัวไม่ถูกแต่ที่รู้ๆเราต้องช่วยแม่ให้ได้แน่เราหยิบมีดตรงห้องครัวมาตอนนั้นเรามือสั่นระริกด้วยความกลัว



คุณพ่อเห็นเราจับมีดเลยเดินตรงมาหาเราด้วยความลนลานและความเมาของพ่อเราเขาจึงสะดุดสายไฟพัดลม



แล้วล้มเรารู้อยู่แล้วว่า มันไม่ใช่พ่อเราอย่างแน่พ่อไม่ควรที่จะตีแม่บ่อยครั้งที่พ่อตบตีเราซึ่งมันจะไม่เป็นอย่างนั้นแน่นอน!!



เรามองหน้าแม่ที่เต็มไปด้วยบาดแผลแล้วมองไปที่พ่อด้วยความกลัวพ่อพยายามจะลุกขึ้นมาอีกเราตัดสินใจหยิบมีดมาแทง



พ่อของเราเอง มันไม่ใช่พ่อเรา?ไม่ใช่อีกต่อไปพ่อไม่ควรตบตีแม่พ่อไปเมากับอีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ใช่เราแทงพ่อของเราเองด้วย



มือที่เต็มไปด้วยสายเลือดของพ่อเราแทงไปที่หน้าอก....ปากเราสั่นระริกและก็ยิ้ม......ไม่รู้สินะในเวลาอย่างนั้นเรายิ้มออกมาทำไม



ตอนนี้แม่เราแต่งงานกับพ่อเลี้ยงที่ใจดีแล้วและเราก็ไม่เคยไปเยี่ยมหลุมศพพ่อแท้ๆของเราเลย



และทุกๆคืนเรามักจะตื่นขึ้นมาตอนตี3ซึ่งเป็นเวลาตายของพ่อแท้ๆของเราตายมาฟันเนื้อหมู......



ซึ่งถ้าไม่ฟันเลยมันก็จะรู้สึกอึดอัดยังไงพิกล



(ขอบอกว่าเรื่องที่บอกกล่าวขึ้นมาหมดนี้เป็นเรื่องจริง)