รักลุ้น..ลุ้นรัก..สะดุดใจ

ลำดับตอนที่ #2 : พบกัน

วันรุ้งขึ้นของวันใหม่ก็มาถึงอายากะตื่นขึ้นอย่างงวงเงยเมื่อเเสงอาทิตย์สาดส่องผ่านผ้าม่านห้องมากระทบที่ตาของหญิงสาว เมื่อเธออาบน้ำเเละเเต่งตัวเสร็จเเล้ว เธอก็เดินลงบันไดมาทางด้านล่าง



“อ้าว…ตื่นเเล้วหรือจ๊ะลูก!”เสียงเเม่ของเธอดังถามขึ้นมาเมื่อเห็นลูกสาวเดินลงมาทางด้านล่างท่าทางทุกคนจะตื่นกันหมดเเล้วเหลือเเต่เธอคนเดียวเท่านั้น





“ค่ะ..เเม่”เธอตอบรับ “ทำไมลูกไม่นอนต่อละจ๊ะลูกเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกนะ..น่า..จะนอนให้มากกว่านี้ซักหน่อยนะจ๊ะ”เธอถามลูกสาวพร้อมบอกเหตุผล





“ไม่ละค่ะ..เเม่หนูอยากจะไปหาที่สมัครงานน่ะค่ะ”อายากะพูดเเละเดินไปพร้อมกับเเม่เพื่อไปที่โต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย





“เเต่..ลูกไม่จำเป็นต้องรีบหางานขนาดนี้นี่จ๊ะ..เเม่ว่าลูกน่าจะไปเที่ยวช็อบปิ้งที่ไหนหรือไปพบเพื่อนของลูกก่อนก็ได้นะ…มิกะเพื่อนของลูกน่ะเค้าอยากเจอลูกมากนะจ๊ะ”เเม่ของเธอพูด





“หนูรู้เเล้วค่ะเเม่…เเต่ว่าหนูอยากจะไปหาที่ทำงานก่อนนี่คะ..นะค๊ะคุณเเม่ให้หนูไปนะ”อายากะพูดอ้อนเเม่ของเธอ





“เชื่อที่เเม่เขาพูดเถอะลูก”ทันใดนั้นเองเสียงของพ่อของเธอก็ดังเเซกขึ้นมาทำให้เธอหันไปมองทันที





“เเต่ว่าหนู…”  “อายากะ…ทำตามที่เเม่เค้าพูดเถอะ..ลูกพึ่งจะกลับมาจากเมืองนอก..อย่าพึ่งรีบหางานทำเลยนะพ่อว่าลูกน่าจะไปเที่ยวพักผ่อนอะไรของลูกซะก่อนดีกว่านะ..เรื่องงานน่ะ..เดี๋ยวพ่อจะให้เพื่อนของพ่อจัดการให้เองลูกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”พ่อของเธอบอกกับเธอ





“จริงด้วยจ๊ะ”เเม่เธอพูดเสริม “เดี๋ยวกินเเล้วเสร็จลูกไปเที่ยวพักผ่อนเถอะนะ..เชื่อเเม่นะจ๊ะ”เเม่ของเธอพูดขอร้อง  

อายากะยืนนิ่งอยู่นานพักนึงเเละเธอก็พูดขึ้นว่า “ตกลงค่ะ..หนูจะยังไม่พึ่งรีบร้อนหางานทำนะค่ะ”อายากะตอบกับอย่างเข้าใจ





“อืม…ดีเเล้วละจ๊ะ”เเม่ของเธอพูด เเละจากนั้นครอบครัวก็เริ่มทานข้าวเช้ากันทันที





“ท่านผู้โดยสารโปรดทราบขณะนี้สายการบินของเราได้มาถึงสนามบินโตเกียวเเล้ว

กรุณารัดเข็มขัดให้เรียบร้อยเเละตรวจดูสัมภาระของทุกท่านเองด้วยค่ะ”พูดซ้ำ

เสียงคำพูดประกาศของสายการบินญี่ปุ่นดังขึ้นเพื่อเตือนว่าขณะนี้เครื่องบินได้บินมาถึงที่หมายเเล้ว





“หือ..?..อ้าว…ถึงเเล้วหรือเนี่ย?”เสียงของชายหนุ่มคนนึงดังขึ้นขณะที่พึ่งจะตื่นจากการนั่งหลับมาตลอดทางของสายการบิน





เครื่องบินของสายการบินญี่ปุ่นบินลงจอดเทียมที่สนามบินโตเกียวเวลา 10.30น ผู้โดยสารทั้งหมดของสายการบินนี้ได้ทยอยเดินออกจากเครื่องบินหลังจากที่ได้จอดจนสนิทเเล้ว ต่อจากนั้นผู้โดยสารทั้งก็มารอรับกระเป๋าของตนเองเเละพาเข้าเเถวเช็ค

หนังสือเดินทางเสร็จเรียบร้อยเเล้วก็พากันเดินออกมาจากช่องประตูทางออก ชายหนุ่มเดินสะพายเป้เดินทางของเขาออกมาอย่างช้าๆพลางมองไปรอบๆ





“เอ่อ..จริงสิเราไม่ได้โทรศัพท์บอกใครว่าเราจะกลับมานี่นา”เขาพูดเมื่อนึกขึ้นได้

เมื่อพูดเสร็จเขาก็เดินออกไปเรียกรถเเท๊กซี่เเละออกจากสนามบินไป





“คุณเเม่ค๊ะหนูไปเเล้วนะค๊ะ”อายากะบอกกับเเม่ของเธอหลังจากที่ทานอาหารเสร็จเเล้ว





“เเล้วอย่ากลับมืดนะลูกดูเวลาหน่อยนะ”เเม่ของเธอพูดเตือน





“ค่ะ…เเม่”เธอตอบรับเเละเดินออกจากบ้านไป “อืม..เราจะไปที่ไหนดีน้า…”อายากะพูดกับตัวเอง “อ๊ะ!..จริงสิเมื่อวานนี้เราเอาเเผ่นโฆษณาห้างสรรพสินค้านั้นมานี่น่าไปที่นั่นก็เเล้วกัน”เธอพูด

จากนั้นเธอก็เรียกรถเเท๊กซี่ทันที  “ไปไหนครับคุณผู้หญิง?”คนขับเเท๊กซี่ถามเธอ





“ไปตามนี้เลยนะคะ”เธอบอกพร้อมกับยืนเเผ่นโฆษณาให้กับเขา “ครับ”คนขับเเท๊กซี่ตอบเเละก็ขับไปตามทางเเผ่นโฆษณาห้างสรรพสินค้า



ชายหนุ่มนั่งรถเเท๊กซี่มาที่ร้านขายบะหมี่เล็กๆร้านนึงเเถวยาน อากาสะ จากนั้นเขาก็เปิดประตูร้านเข้าไปข้างใน ภายในร้านยังไม่มีคนเเละข้างในมีหม้อน้ำร้อนท่างทางพึ่งจะต้มเสร็จเท่านั้นเเสดงว่าร้านยังไม่พร้อมที่จะเบิดรับลูกค้า ชายหนุ่มกวาดสายตาไปรอบๆร้านบะหมี่เเต่กลับไม่มีใครอยู่เลยเเม้กระทั่งเจ้าของร้านเองก็ตาม





“เเม่..ครับ..ผมกลับมาเเล้ว!”ชายหนุ่มออกเสียงเรียกเเม่ของเขา

ทันใดนั้นเองประตูทางด้านหลังก็เปิดออกปรากฏหญิงวัยกลางคนรูปร่างผอมผมสั้นคนหนึ่งเดินออกมาเมื่อได้ยินเสียงเรียกของชายหนุ่ม





“โอ้!!…เรียว..ลูกกลับมาเเล้วหรือจ๊ะเนี่ย”เธอพูดขึ้นมาด้วยความดีใจรวมกับความตกใจด้วย

เธอวิ่งเข้าไปกอดเเละหอมเเก้มลูกชายของเธออย่างคิดถึงชายหนุ่มก้มตัวลงไปกอดเเละรับการหอมเเก้มนั่นอย่างเรียบๆ





“ผมกลับมาเเล้วครับ..เเม่”เรียวพูดอีกครั้ง “ดีเเล้วจ๊ะ..เเต่เอ๋?..ลูกกลับมาบ้านทั้งทีทำไมลูกไม่ยอมโทรมาบอกเเม่ก่อนละจ๊ะเเม่จะได้ไปรอรับลูกที่สนามบินลูกจะได้ไม่ต้องมาเสียค่ารถเดินทางมาบ้านอีก”เเม่ของเขาพูด





“ผม..ขอโทษครับ..เเต่ผมไม่อยากให้เเม่ต้องมากังวลรอผมนี่ครับ”เรียวตอบด้วยเหตุผล





“เด็กโง่…!เเม่น่ะหรือจะกังวัลเเม่ต้องดีใจมากกว่านะ”เธอของเขาตอบกลับเสียงนิ่ม





“มา…มานั่งนี่ก่อนซิ”เเม่ของเขาชวนให้ไปนั่งที่โต๊ะ “ครับ”





“เป็นไงบ้างจ๊ะ…ไปหาลุงที่ฮ่องกงมาเป็นไงบ้างลุงเค้าสบายดีไหมจ๊ะ?”เธอถามลูกชาย





“ครับ…ลุงเค้ายังสุขภาพดีอยู่ครับเมื่อไม่มีกี่เดือนก่อนน่ะลุงเค้ายังสอนรำมวยผมอยู่เลย”เรียวตอบ  “เเหม..ดีจริงๆเลยนะ..ที่เเกยังรำมวยไหวอยู่นเนี่ย”เเม่ของเธอพูดเเกมหัวเราะ





“เอ่อ..เเล้วลูกล่ะเป็นไง?”เธอถามลูกชายอีกครั้ง “ก็…ดีครับ..เเม่ไม่ต้องเป็นหว่งหรอก”เรียวตอบกลับ “งั้นก็ดีเเล้วละจ๊ะ..งั้นลูกไปอาบน้ำก่อนนะเที่ยวทำอะไรให้ทาน”เธอบอกลูกชาย “ครับ..เเม่”เรียวตอบกลับ





หลังจากนั้นเมื่อเขาอาบน้ำเเละเเต่งตัวเสร็จเเล้วเรียวก็มานั่งที่โต๊ะ เเม่ของเขาได้ทำอาหารที่เขาชอบเตรียมไว้เรียบร้อยเเล้ว

“ว้าว..น่าทานจังเลย”เรียวอุทานชม  พร้อมนั่งที่เก้าอี้เเล้วใช้ช้อนตักอาหารอย่างนึงใส่ลงที่จานข้าวที่ว่างไว้เสร็จเรียบรอยเเละลองตักกินดูคำนึง





“โอ้โห…คุณเเม่ยังทำอร่อยเหมือนเดิมเลยนะครับ”เรียวชมฝีมือการทำอาหารเเม่ของเขา





“มันเเน่นอน..อยู่เเล้วจ๊ะ..เเม่นะทำอาหารอร่อยขึ้นกว่าเก่าอีกนะ”เเม่ของเขาพูด





“เอ่อ…เเล้วพ่อละครับ”เรียวถามเเม่  “อ้อ..พ่อหรือจ๊ะ..พ่อของลูกไปทำงานอยู่ยังไม่กลับมาจ๊ะเเต่เดี๋ยวพอตกเย็นพ่อเขาก็มาเเล้วหละนะ”เเม่ของเขาตอบ





“หรือครับ..” เรียวตอบเเสดงท่าทางรับรู้เเละหันไปสนใจอาหารในจานต่อ





“ลูกจะ..อยู่รอพ่อไหมจ๊ะ?”เธอถามลูกชาย “อืม..ไม่หรอกครับเดี๋ยวผมจะไปธุระนิดหน่อย”เรียวตอบกลับเเม่ของเขา





“ลูกจะไปธุระที่ไหนจ๊ะ?”เเม่ของเขาถามอย่างสงสัย “เรื่องเล็กน้อยน่ะครับเเม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”เรียวตอบกลับเเละลุกออกจากโต๊ะทันทีหลังจากที่ทานหมดเข้าไปจานนึงเเล้ว





“เเล้วอย่ากลับมืดนะลูก”เเม่ของเขาบอก “ครับเเม่” พูดเสร็จเรียวก็เดินออกจากบ้านเเละเดินไปที่บ้านของเพื่อนของเขาคนนึงซึ่งเป็นร้านขายของชำอยู่ไม่ห่างไกลจากบ้านเขาเท่าไหร่นัก





“เฮ้…อุคิดะ!”เรียวตะโกนเรียกเพื่อนของเขาจากทางด้านหลัง “คุณป้าครับอุคิดะอยู่ไหมครับ?”เรียวหันไปถามผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก็คือเเม่ของเพื่อนเขานั่นเอง





“โอ้…ฟูคิยะเองหรือจ๊ะเนี่ย”เธอหันมามองเขาเเละก็พูดขึ้นอย่างตกใจ





“กลับมาตั้งเเต่เมื่อไหร่จ๊ะเนี่ย?”เธอถามเขา “ตั้งเเต่เช้าน่ะครับ”เรียวตอบ





“เอ่อ..เเล้วอุคิดะอยู่ไหมครับคุณป้า?”เรียวถามอีกครั้ง  “อ้อ..อุคิดะน่ะหรือเขาอยู่ข้างบนจ๊ะเดี๋ยวป้าเรียกให้นะ”เธอบอก  “อุคิดะเอ๊ย…เพื่อนมาหาน่ะลูก!!”เธอกะโตนเรียกลูกชาย





“ครับเเม่…”  เสียงของชายวัยเดียวกับเรียวรูปร่างอ้วนคนนึงถามขณะเดินลงมาบันไดทางด้านบน “ใครมาหรือครับ?เขาถามเเม่ของเขา





“ก็ฟูคิยะเพื่อนของลูกไงละจ๊ะ”เธอตอบลูกชาย ขณะที่เรียวยกมือทักทายเขา





“ไง…?”เรียวออกเสียง  “อ้าว…เฮ้…นายเองหรือเนี่ย…กลับมาตั้งเเต่เมื่อไหร่กันละเนี่ย?”เขาถามเรียวด้วยน้ำเสียงดีใจ  “ก็…เมื่อเช้าน่ะ”เรียวตอบกลับ





“หรอ..งั้นก็ดีเลยมา..มา..เรามาดื่มเบียร์ฉลองกันหน่อนดีมะเนี่ย”อุคิดะพูดชวน





“เฮ้ย..โทษทีว่ะเพื่อน..วันนี้เดี๋ยวขอไปทำธุระก่อนนะ”เรียวปฏิเสธ





“อ้าว..ไปทำธุระที่ไหนละ?”อุคิดะถาม  “เอ่อ..คืองี้นายเคยบอกว่าหนังสือของชั้นว่างขายเเล้วใช่มั้ย?”เรียวถาม





“อืม..มันก็ใช่อะน้า…ทำไมหรือ?”อุคิดะถามอย่างสงสัย “งั้นก็ดีเลย..เเล้วหาซื้อที่ไหนได้หรือ?”เรียวถามอย่างอยากรู้





“อ้อ…ที่บอกว่าเรื่องธุระก็เรื่องนี้เองหรือเนี่ย…เฮอะๆเจ้าของนินายอยากจะซื้อนิยายตัวเองหรือเนี่ย”อุคิดะพูดพลางหัวเราะ





“เฮ้…เเล้วไม่ได้หรือไงเล่า?”เรียวพูด “ใครบอกว่าไม่ได้ละ..เเต่เอ..ชั้นเคยเดินผ่านร้านหนังสืออยู่ร้านนึงอะน่า…รู้สึกว่ามันจะอยู่ชั้นที่2ของห้างสรรพสินค้าที่เปิดไหมละมั้งนะ”อุคิดะพูด





“หรือ..เเล้วอยู่ที่ไหนล่ะ?”เรียวถาม  “ชั้นเองก็จำไม่ได้ด้วยซิเเต่ว่าถ้านายไปถามคนขับเเท๊กซี่ละก็เขาต้องรู้อยู่เเล้วละเพราะห้างเนี้ยดังจะตายไป”อุคิดะบอกเขา





“อย่างงั้นหรือ..ขอบใจนะ”เรียวพูดขอบคุณเเละก็วิ่งไปทันที





“อ๊ะ..เฮ้..เเล้วอย่าลืมมากินเบียร์บ้านชั้นน่า”อุคิดะตะโกนบอก  “เอ่อ..โอเค”เรียวขานรับ