ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : west sernia
Salasmo
เสียงหอบแฮ่กๆ ดังขึ้นทำให้นอลลิน สาวน้อยตกใจ ขณะนี้เธอกำลังแช่ตัวอยู่ในบ่อน้ำ ทำให้เธอตกใจในเสียงนั้น เธอหยุดหายใจไปพักหนึ่งแล้วตั้งสติแล้วพูดออกไปว่า
“ ใครหนะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
เธอค่อยขยับตัวแล้วไปเอื้อมหยิบผ้าคลุมตัวที่ละน้อย แล้วรอฟังแต่ไม่มีเสียงใด
ตอบกลับมาขณะที่มือเธอเกือบถึงผ้าคลุมก็ปรากฏร่าง ร่างหนึ่งออกมา
“ ช่วยข้าที ช่วยข้าด้วย” เสียงจากชายร่างผอมสูงปรากฏกายออกมาจากพุ่มไม้
“ เจ้าเป็นใคร อย่าเข้ามานะ”
จากนั้นมีเสียงดังของชายหลายคนดังมา
“ หามันให้ทั่ว ถ้าพวกเจ้าไม่อยากตาย” ชายผู้หนึ่งตะโกนสั่ง
“ข้าจะช่วยเจ้า ลงมานี่สิ” นอลลินบอกให้ชายผู้นั้นลงมาในบ่อ
“เจ้าเห็นใครผ่านมาแถวนี้ไหม”
นอลลินหันไปมอง เห็นชายใส่ชุดดำกลุ่มหนึ่ง
“เจ้าเป็นใครถือดียังไงมาแอบดูข้าอาบน้ำ เจ้าไม่รู้หรือว่าที่นี่เป็นเขตต้องห้าม”
“ ข้าถามเจ้าว่าเห็นใครมาแถวนี้ไหม ถ้ายังไม่อยากตายก็บอกมาซะดีๆ หรืออยากให้ข้าใช้กำลัง”
“ ถ้าเจ้าทำอะไรข้านึกหรือว่าจะรอดออกจากหุบเขาแห่งนี้ไปได้”
“หมายความว่าไง”
“ ที่นี่คือหุบเขาแห่งเวสเซอเนียที่ที่ใครไม่สามารถออกไปได้ถ้าข้าไม่สั่ง”
“ พวกเราถอยก่อน ที่นี่ไม่ปลอดภัย รอท่านซีเวียมาก่อนเถอะเจ้าไม่รอด”
ชายกลุ่มนั้นรีบเดินจากไปโดยเร็ว หายไปพร้อมกับความมืด
“ขึ้นมาได้แล้ว เร็วซิจะแอบดูข้าไปถึงไหนกัน”
จากนั้นได้มีฝีเท้าดังมาแต่ไกล ใกล้เข้ามา
“ท่านนอลลินเป็นอะไรรึเปล่า เจ้าเป็นใครแล้วเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร”
“ คือข้า…..”
“ ข้าพาเค้ามาเอง เจ้ามีอะไรรึไม่”
“แต่ท่านมีคู่หมั้นแล้ว มันมิเหมาะสมแล้วท่านลิคสิเฟียท่านจะว่าเช่นไร”
“ เจ้าไม่บอกพ่อข้าก็ไม่รู้ จริงไหมเรียว”
“ ครับท่านนอลลิน พวกเจ้าออกไปได้แล้วปิดปากให้เงียบทุกคนเข้าใจไหม”
“ ครับท่าน”
“ ข้าขอตัวก่อน ครับคุณหนู”
“ เดี๋ยว ขอบคุณนะเรียว”
“ ขึ้นมาได้แล้ว เร็วซิ หยิบผ้าคลุมมาให้ข้าด้วย”
ชายผู้นั้นเดินไปแล้วหยิบผ้าคลุมให้นอลลิน เธอได้พาชายผู้นั้นเข้าทางประตูด้านหลังแล้วพาเข้าห้องนอนของเธอ
“ ต้องขอขอบคุณท่านมากที่ช่วยข้า”
“ท่านชื่ออะไร แล้วไปทำสิ่งใดมาพอจะบอกข้าได้หรือไม่”
“ ข้า…มีนามว่าซาลาสโม่ ตอนนี้เรื่องของข้าบอกท่านได้แค่นี้ข้าเกรงว่าท่านจะเดือดร้อน”
“ ไม่เป็นไร ถ้าเจ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร ข้าขอนอนก่อนละกัน”
“ ข้าขอลาท่านตรงนี้เลยละกัน”
“ เจ้าควรนอนที่นี่นะ ขืนออกไปคงไม่พ้นปากประตูแน่ ตอนนี้พ่อข้าคงรู้แล้วและคิดว่าข้ากับเจ้าเป็นอะไรกัน ทีนี้เจ้ารู้แล้วนะว่าเจ้าอยู่ในฐานะใด”
แต่ข้า. . .
“ ราตรีสวัส ซาลาสโม่”
ซาลาสโม่นอนลงที่เตียงเดียวกับนอลลินแล้วครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ประสบในคืนนี้ คืนที่โหดร้ายที่สุดเท่าที่เคยมีมาในชีวิต เค้านอนไม่หลับจนกระทั่งเช้า
ณ ห้องประชุมแห่งปราสาทแห่งเวสเซอเนีย
“ เจ้ารู้ความผิดของเจ้าแล้วใช่ไหม” ลิคสิเฟียผู้ปกครองหุบเขาแห่งนี้กล่าว
“ ข้าไม่มีความผิดเช่นใดเลย หากแต่ข้ามี. . .
“ เจ้ายังมีหน้ามาเถียงอีกรึ เจ้านั่นมันเป็นใครบังอาจมาทำเช่นนี้กับเจ้า ”
“ หากแต่ท่านมิได้ฟังข้า ท่านพ่อจักไม่ได้ฟังเรื่องจริงท่านคิดไปเอง”
“ นี่เจ้ามีข้อจะแก้ตัวรึ ในเมื่อมันมีหลักฐานเช่นนี้แล้ว”
ถ้าท่านพ่อคิดว่าข้าไร้เกียรติขนาดนั้นตามใจท่าน ข้าไม่มีข้อโต้แย้งอีก ขอตัว”
นอลลินเดินออกไปจากห้องประชุมด้วยสีหน้ากลุ้มใจนางเดินครุ่นคิดมาจนถึงสวนในปราสาท แต่เป็นสวนที่นางรู้สึกว่านางไม่เคยมาที่นี่มาก่อนบรรยากาศที่นี่อบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้นานาชนิด ทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายในขณะที่นางกำลังปล่อยจิตใจให้ล่องลอยนั้นก็มีฝีเท้าคู่หนึ่งดังใกล้เข้ามา
“ ท่านมาทำอะไรที่นี่”
นางหันหน้าไปมองตามเสียงนั้น
“ เจ้านั่นเอง เจ้ารู้จักที่นี่ด้วยรึ”
“ ข้าเป็นคนสร้างมันขึ้นมากับมือข้าเอง”
“ ข้าไม่ยักกะรู้ว่าเจ้า ทหารผู้เก่งกาจเชี่ยวชาญในการรบจะมีจิตใจที่อ่อนโยนเช่นนี้ หามีจิตใจที่หยาบกระด้างไม่”
“ข้าว่าเจ้าชมข้าเกินไปแล้ว ถึงแม้ข้าจะเป็นแม่ทัพของที่แห่งนี้ ข้าก็ยังเป็นวินเซอบัคคนรับใช้เจ้าอยู่ดี”
“ ข้าขอมาที่นี่อีกได้หรือไม่”
“ ตามใจ ข้าขอตัวก่อน” วินเซอบัคเดินจากไป
“ ข้านึกว่าเจ้าจะไม่มีความรู้สึกแล้วซะอีก สบายใจขึ้นมาหน่อยแล้ว”
ตอนนี้ซาลาสโมได้ถูกควบคุมตัวไว้ที่คุกมิดเดิลเมาท์คุกที่อยู่บนยอดเขาที่สูงที่สุดในหุบเขาแห่งนี้ การป้องกันของคุกแห่งนี้เต็มไปด้วยอันตราย
“ เจ้าชื่ออะไรรึถึงได้ถูกนำตัวเอามาไว้ที่คุกแห่งนี้” ชายแก่ชราผม และ เครายาวรุงรังถามซาลาสโมด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“ ข้าชื่อว่าซาลาสโม แล้วท่านละ”
“ นี่เจ้าคือ…..เจ้ามาจากทางเหนือของเมืองยาสซีใช่หรือไม่”
“ นี่ท่านรู้ได้ยังไงว่าข้ามาจากที่นั่น” ซาลาสโมถามด้วยสีหน้าที่ฉงน
“ ข้ารู้ได้จากชื่อเจ้าไงละ เดิมทีข้าอยู่ที่นั่นข้าเป็นเพื่อนกับอาจารย์ของเจ้า ข้าจากที่นั่นมาได้ 20 ปีแล้วโดยไม่ได้กลับไปที่นั่นอีกเลย”
“ เหตุใดท่านจึงไม่กลับไปที่นั่นอีก ”
“ อาจารย์เจ้าเป็นอย่างไรบ้างละ ข้าว่าตอนนี้เค้าคงจะแก่พอๆกับข้าแต่คงสบายกว่าข้าสินะ คงไม่ต้องมาทนอยู่ในนี้เช่นเดียวกับข้า”
“ ใช่ท่านไม่ต้องกังวลอะไรอีกต่อไปแล้วละ ทั้งเรื่องข้า พ่อของข้า ”
“ เจ้าหมายความว่าอย่างไรฮะ รึว่าดาโกสตาร์ ”
“ อย่างที่ท่านคิด อาจารย์ข้าถูกฆ่าพร้อมทั้งลูกศิษย์ทั้งสำนักเหลือก็แต่เพียงข้า ข้าผิดเองข้าช่วยพวกเค้าไม่ได้ ข้ามันไม่เอาไหน ”
ซาลาสโมพูดพลางเอามือชกที่กำแพง
“ พอได้แล้วละ เจ้าไม่ใช่สาเหตุของเรื่องนี้ เรื่องนี้ซักวันยังไงก็ต้องเกิดขึ้น เจ้าเป็นเพียงแค่ผู้ร่วมชะตากรรมเท่านั้น บัดนี้ชะตากรรมของเจ้าได้เปลี่ยนไปแล้วซาลาสโม ”
“ ชะตากรรมของข้า ท่านหมายความว่าอย่างไร ”
“ เจ้าต่อจากนี้ไปต้องฝึกฝนตัวเองซะใหม่เตรียมพร้อมกับการรบ ข้าเองคืออาจารย์ของพ่อเจ้า พ่อเจ้าต้องฝึกฝนตนหนักจนกว่าจะรักษาบัลลังก์ เอาไว้ได้ ”
“ ท่านพูดเรื่องใดบัลลังก์ บัลลังก์อะไร อาจารย์บอกว่าพ่อข้าเป็นนักรบอยู่ที่เมืองแห่งนั้นแต่โดนคุมขังอยู่เพราะท่านหนีศึกในการรบจึงถูกต้องโทษจองจำ ”
“ สิ่งที่อาจารย์เจ้าพูดนั้นเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นทั้งหมด เค้าต้องการปกปิดฐานะเจ้าไว้เพื่อปกป้องตัวเจ้าเอง และแม่ของเจ้าไม่ให้ได้รับอันตราย ”
“ ท่านเป็นใครกันแน่ ”
“ อย่างที่ข้าบอกข้าเป็นอาจารย์ของพ่อเจ้า ข้ามีนามว่า เซอเทสโซหรือพ่อมดแห่งสนัททีอ็อด ”
“ ตอนนี้เจ้าไม่ต้องรู้เรื่องทั้งหมดในตอนนี้เจ้ามีหน้าที่คือเชื่อฟังข้า ทำตามที่ข้าสั่งเข้าใจไหม ”
“ ทำไมข้าต้องทำตาม ที่ท่านสั่ง ”
“ ถ้าเจ้าอยากแก้แค้นให้กับทุกคนที่เจ้าสูญเสีย ”
นอลลินกลับมาถึงห้องพบว่าซาลาสโมไม่อยู่แล้วนเธอจึง ถามทหารหน้าห้อง
“ เจ้าเห็นซาลาสโม หรือไม่ ”
“ ท่านลิคสิเฟียสั่งให้นำตัวท่านซาลาสโมไปคุมขัง คับท่านนอลลิน ”
“ ท่านไม่ต้องตามหาหรอก ”
“ เรียว เจ้ารู้ว่าซาลาสโมอยู่แห่งใดรึไง บอกข้ามา ”
“ ต่อให้ข้าบอกท่านนอลลินไป ท่านก็ไม่สามารถช่วยท่านซาลาสโมออกมาได้อยู่ดี ข้าอยากให้ท่านรอเวลา จนกว่าท่านลิคสิเฟียจะอภัยโทษให้ท่านซาลาสโม มิเช่นนั้นต่อให้ข้าและท่านพยามยามเช่นใดก็นำตัวท่านซาลาสโมกลับมาไม่ได้ และยังเป็นการทำให้ท่านซาลาสโมอาจเดือดร้อนหนักขึ้นเป็นได้ ”
“ แต่เรื่องทั้งหมดข้าทำไปเพราะช่วยซาลาสโมนะไม่ใช่อย่างที่เจ้าและท่านพ่อเข้าใจ ”
“ ข้าเชื่อท่าน ”
ตึง …ตึง…..ตึง…..ตึง..
เสียงกลองศึกลั่นขึ้นท่ามกลางการสนทนาของทั้งสอง มันดังสนั่นหวั่นไหวคงเป็นสัญญาณแห่งการออกศึก
“ เสียงนี้….”
“ ข้าออกไปดูเอง ท่านนอลลินรออยู่ที่นี่เถอะ ”
“ มีอะไรกันทำไมถึงลั่นกลองศึก ” เรียวเดินออกไปที่หอสังเกตุการทางปีกขวาของปราสาทเพื่อถามทหารว่ามีเหตุร้ายอะไร
“ เรียนท่านเรียว บัดนี้ได้มีทัพใหญ่ทัพหนึ่งมาบุกประชิดเมืองของเรา ท่านลิคสิเฟียสั่งลั่นกลองศึกเพื่อเตรียมพร้อมเหล่าทหาร”
“ แล้วตอนนี้ท่านลิคสิเฟียอยู่ที่ใด”
“ ตอนนี้แม่ทัพ นายกอง และแนวหน้าทุกคนได้ทำการประชุมกันอยู่ ณ ประสาท”
ณ ห้องประชุมแบล็ควอลเลอร์ นานมาแล้วที่ห้องนี้ไม่มีการประชุมอย่างนี้พร้อมกับเหล่าทหารพร้อมหน้าเช่นนี้
เสียงหอบแฮ่กๆ ดังขึ้นทำให้นอลลิน สาวน้อยตกใจ ขณะนี้เธอกำลังแช่ตัวอยู่ในบ่อน้ำ ทำให้เธอตกใจในเสียงนั้น เธอหยุดหายใจไปพักหนึ่งแล้วตั้งสติแล้วพูดออกไปว่า
“ ใครหนะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
เธอค่อยขยับตัวแล้วไปเอื้อมหยิบผ้าคลุมตัวที่ละน้อย แล้วรอฟังแต่ไม่มีเสียงใด
ตอบกลับมาขณะที่มือเธอเกือบถึงผ้าคลุมก็ปรากฏร่าง ร่างหนึ่งออกมา
“ ช่วยข้าที ช่วยข้าด้วย” เสียงจากชายร่างผอมสูงปรากฏกายออกมาจากพุ่มไม้
“ เจ้าเป็นใคร อย่าเข้ามานะ”
จากนั้นมีเสียงดังของชายหลายคนดังมา
“ หามันให้ทั่ว ถ้าพวกเจ้าไม่อยากตาย” ชายผู้หนึ่งตะโกนสั่ง
“ข้าจะช่วยเจ้า ลงมานี่สิ” นอลลินบอกให้ชายผู้นั้นลงมาในบ่อ
“เจ้าเห็นใครผ่านมาแถวนี้ไหม”
นอลลินหันไปมอง เห็นชายใส่ชุดดำกลุ่มหนึ่ง
“เจ้าเป็นใครถือดียังไงมาแอบดูข้าอาบน้ำ เจ้าไม่รู้หรือว่าที่นี่เป็นเขตต้องห้าม”
“ ข้าถามเจ้าว่าเห็นใครมาแถวนี้ไหม ถ้ายังไม่อยากตายก็บอกมาซะดีๆ หรืออยากให้ข้าใช้กำลัง”
“ ถ้าเจ้าทำอะไรข้านึกหรือว่าจะรอดออกจากหุบเขาแห่งนี้ไปได้”
“หมายความว่าไง”
“ ที่นี่คือหุบเขาแห่งเวสเซอเนียที่ที่ใครไม่สามารถออกไปได้ถ้าข้าไม่สั่ง”
“ พวกเราถอยก่อน ที่นี่ไม่ปลอดภัย รอท่านซีเวียมาก่อนเถอะเจ้าไม่รอด”
ชายกลุ่มนั้นรีบเดินจากไปโดยเร็ว หายไปพร้อมกับความมืด
“ขึ้นมาได้แล้ว เร็วซิจะแอบดูข้าไปถึงไหนกัน”
จากนั้นได้มีฝีเท้าดังมาแต่ไกล ใกล้เข้ามา
“ท่านนอลลินเป็นอะไรรึเปล่า เจ้าเป็นใครแล้วเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร”
“ คือข้า…..”
“ ข้าพาเค้ามาเอง เจ้ามีอะไรรึไม่”
“แต่ท่านมีคู่หมั้นแล้ว มันมิเหมาะสมแล้วท่านลิคสิเฟียท่านจะว่าเช่นไร”
“ เจ้าไม่บอกพ่อข้าก็ไม่รู้ จริงไหมเรียว”
“ ครับท่านนอลลิน พวกเจ้าออกไปได้แล้วปิดปากให้เงียบทุกคนเข้าใจไหม”
“ ครับท่าน”
“ ข้าขอตัวก่อน ครับคุณหนู”
“ เดี๋ยว ขอบคุณนะเรียว”
“ ขึ้นมาได้แล้ว เร็วซิ หยิบผ้าคลุมมาให้ข้าด้วย”
ชายผู้นั้นเดินไปแล้วหยิบผ้าคลุมให้นอลลิน เธอได้พาชายผู้นั้นเข้าทางประตูด้านหลังแล้วพาเข้าห้องนอนของเธอ
“ ต้องขอขอบคุณท่านมากที่ช่วยข้า”
“ท่านชื่ออะไร แล้วไปทำสิ่งใดมาพอจะบอกข้าได้หรือไม่”
“ ข้า…มีนามว่าซาลาสโม่ ตอนนี้เรื่องของข้าบอกท่านได้แค่นี้ข้าเกรงว่าท่านจะเดือดร้อน”
“ ไม่เป็นไร ถ้าเจ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร ข้าขอนอนก่อนละกัน”
“ ข้าขอลาท่านตรงนี้เลยละกัน”
“ เจ้าควรนอนที่นี่นะ ขืนออกไปคงไม่พ้นปากประตูแน่ ตอนนี้พ่อข้าคงรู้แล้วและคิดว่าข้ากับเจ้าเป็นอะไรกัน ทีนี้เจ้ารู้แล้วนะว่าเจ้าอยู่ในฐานะใด”
แต่ข้า. . .
“ ราตรีสวัส ซาลาสโม่”
ซาลาสโม่นอนลงที่เตียงเดียวกับนอลลินแล้วครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ประสบในคืนนี้ คืนที่โหดร้ายที่สุดเท่าที่เคยมีมาในชีวิต เค้านอนไม่หลับจนกระทั่งเช้า
ณ ห้องประชุมแห่งปราสาทแห่งเวสเซอเนีย
“ เจ้ารู้ความผิดของเจ้าแล้วใช่ไหม” ลิคสิเฟียผู้ปกครองหุบเขาแห่งนี้กล่าว
“ ข้าไม่มีความผิดเช่นใดเลย หากแต่ข้ามี. . .
“ เจ้ายังมีหน้ามาเถียงอีกรึ เจ้านั่นมันเป็นใครบังอาจมาทำเช่นนี้กับเจ้า ”
“ หากแต่ท่านมิได้ฟังข้า ท่านพ่อจักไม่ได้ฟังเรื่องจริงท่านคิดไปเอง”
“ นี่เจ้ามีข้อจะแก้ตัวรึ ในเมื่อมันมีหลักฐานเช่นนี้แล้ว”
ถ้าท่านพ่อคิดว่าข้าไร้เกียรติขนาดนั้นตามใจท่าน ข้าไม่มีข้อโต้แย้งอีก ขอตัว”
นอลลินเดินออกไปจากห้องประชุมด้วยสีหน้ากลุ้มใจนางเดินครุ่นคิดมาจนถึงสวนในปราสาท แต่เป็นสวนที่นางรู้สึกว่านางไม่เคยมาที่นี่มาก่อนบรรยากาศที่นี่อบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้นานาชนิด ทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายในขณะที่นางกำลังปล่อยจิตใจให้ล่องลอยนั้นก็มีฝีเท้าคู่หนึ่งดังใกล้เข้ามา
“ ท่านมาทำอะไรที่นี่”
นางหันหน้าไปมองตามเสียงนั้น
“ เจ้านั่นเอง เจ้ารู้จักที่นี่ด้วยรึ”
“ ข้าเป็นคนสร้างมันขึ้นมากับมือข้าเอง”
“ ข้าไม่ยักกะรู้ว่าเจ้า ทหารผู้เก่งกาจเชี่ยวชาญในการรบจะมีจิตใจที่อ่อนโยนเช่นนี้ หามีจิตใจที่หยาบกระด้างไม่”
“ข้าว่าเจ้าชมข้าเกินไปแล้ว ถึงแม้ข้าจะเป็นแม่ทัพของที่แห่งนี้ ข้าก็ยังเป็นวินเซอบัคคนรับใช้เจ้าอยู่ดี”
“ ข้าขอมาที่นี่อีกได้หรือไม่”
“ ตามใจ ข้าขอตัวก่อน” วินเซอบัคเดินจากไป
“ ข้านึกว่าเจ้าจะไม่มีความรู้สึกแล้วซะอีก สบายใจขึ้นมาหน่อยแล้ว”
ตอนนี้ซาลาสโมได้ถูกควบคุมตัวไว้ที่คุกมิดเดิลเมาท์คุกที่อยู่บนยอดเขาที่สูงที่สุดในหุบเขาแห่งนี้ การป้องกันของคุกแห่งนี้เต็มไปด้วยอันตราย
“ เจ้าชื่ออะไรรึถึงได้ถูกนำตัวเอามาไว้ที่คุกแห่งนี้” ชายแก่ชราผม และ เครายาวรุงรังถามซาลาสโมด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“ ข้าชื่อว่าซาลาสโม แล้วท่านละ”
“ นี่เจ้าคือ…..เจ้ามาจากทางเหนือของเมืองยาสซีใช่หรือไม่”
“ นี่ท่านรู้ได้ยังไงว่าข้ามาจากที่นั่น” ซาลาสโมถามด้วยสีหน้าที่ฉงน
“ ข้ารู้ได้จากชื่อเจ้าไงละ เดิมทีข้าอยู่ที่นั่นข้าเป็นเพื่อนกับอาจารย์ของเจ้า ข้าจากที่นั่นมาได้ 20 ปีแล้วโดยไม่ได้กลับไปที่นั่นอีกเลย”
“ เหตุใดท่านจึงไม่กลับไปที่นั่นอีก ”
“ อาจารย์เจ้าเป็นอย่างไรบ้างละ ข้าว่าตอนนี้เค้าคงจะแก่พอๆกับข้าแต่คงสบายกว่าข้าสินะ คงไม่ต้องมาทนอยู่ในนี้เช่นเดียวกับข้า”
“ ใช่ท่านไม่ต้องกังวลอะไรอีกต่อไปแล้วละ ทั้งเรื่องข้า พ่อของข้า ”
“ เจ้าหมายความว่าอย่างไรฮะ รึว่าดาโกสตาร์ ”
“ อย่างที่ท่านคิด อาจารย์ข้าถูกฆ่าพร้อมทั้งลูกศิษย์ทั้งสำนักเหลือก็แต่เพียงข้า ข้าผิดเองข้าช่วยพวกเค้าไม่ได้ ข้ามันไม่เอาไหน ”
ซาลาสโมพูดพลางเอามือชกที่กำแพง
“ พอได้แล้วละ เจ้าไม่ใช่สาเหตุของเรื่องนี้ เรื่องนี้ซักวันยังไงก็ต้องเกิดขึ้น เจ้าเป็นเพียงแค่ผู้ร่วมชะตากรรมเท่านั้น บัดนี้ชะตากรรมของเจ้าได้เปลี่ยนไปแล้วซาลาสโม ”
“ ชะตากรรมของข้า ท่านหมายความว่าอย่างไร ”
“ เจ้าต่อจากนี้ไปต้องฝึกฝนตัวเองซะใหม่เตรียมพร้อมกับการรบ ข้าเองคืออาจารย์ของพ่อเจ้า พ่อเจ้าต้องฝึกฝนตนหนักจนกว่าจะรักษาบัลลังก์ เอาไว้ได้ ”
“ ท่านพูดเรื่องใดบัลลังก์ บัลลังก์อะไร อาจารย์บอกว่าพ่อข้าเป็นนักรบอยู่ที่เมืองแห่งนั้นแต่โดนคุมขังอยู่เพราะท่านหนีศึกในการรบจึงถูกต้องโทษจองจำ ”
“ สิ่งที่อาจารย์เจ้าพูดนั้นเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นทั้งหมด เค้าต้องการปกปิดฐานะเจ้าไว้เพื่อปกป้องตัวเจ้าเอง และแม่ของเจ้าไม่ให้ได้รับอันตราย ”
“ ท่านเป็นใครกันแน่ ”
“ อย่างที่ข้าบอกข้าเป็นอาจารย์ของพ่อเจ้า ข้ามีนามว่า เซอเทสโซหรือพ่อมดแห่งสนัททีอ็อด ”
“ ตอนนี้เจ้าไม่ต้องรู้เรื่องทั้งหมดในตอนนี้เจ้ามีหน้าที่คือเชื่อฟังข้า ทำตามที่ข้าสั่งเข้าใจไหม ”
“ ทำไมข้าต้องทำตาม ที่ท่านสั่ง ”
“ ถ้าเจ้าอยากแก้แค้นให้กับทุกคนที่เจ้าสูญเสีย ”
นอลลินกลับมาถึงห้องพบว่าซาลาสโมไม่อยู่แล้วนเธอจึง ถามทหารหน้าห้อง
“ เจ้าเห็นซาลาสโม หรือไม่ ”
“ ท่านลิคสิเฟียสั่งให้นำตัวท่านซาลาสโมไปคุมขัง คับท่านนอลลิน ”
“ ท่านไม่ต้องตามหาหรอก ”
“ เรียว เจ้ารู้ว่าซาลาสโมอยู่แห่งใดรึไง บอกข้ามา ”
“ ต่อให้ข้าบอกท่านนอลลินไป ท่านก็ไม่สามารถช่วยท่านซาลาสโมออกมาได้อยู่ดี ข้าอยากให้ท่านรอเวลา จนกว่าท่านลิคสิเฟียจะอภัยโทษให้ท่านซาลาสโม มิเช่นนั้นต่อให้ข้าและท่านพยามยามเช่นใดก็นำตัวท่านซาลาสโมกลับมาไม่ได้ และยังเป็นการทำให้ท่านซาลาสโมอาจเดือดร้อนหนักขึ้นเป็นได้ ”
“ แต่เรื่องทั้งหมดข้าทำไปเพราะช่วยซาลาสโมนะไม่ใช่อย่างที่เจ้าและท่านพ่อเข้าใจ ”
“ ข้าเชื่อท่าน ”
ตึง …ตึง…..ตึง…..ตึง..
เสียงกลองศึกลั่นขึ้นท่ามกลางการสนทนาของทั้งสอง มันดังสนั่นหวั่นไหวคงเป็นสัญญาณแห่งการออกศึก
“ เสียงนี้….”
“ ข้าออกไปดูเอง ท่านนอลลินรออยู่ที่นี่เถอะ ”
“ มีอะไรกันทำไมถึงลั่นกลองศึก ” เรียวเดินออกไปที่หอสังเกตุการทางปีกขวาของปราสาทเพื่อถามทหารว่ามีเหตุร้ายอะไร
“ เรียนท่านเรียว บัดนี้ได้มีทัพใหญ่ทัพหนึ่งมาบุกประชิดเมืองของเรา ท่านลิคสิเฟียสั่งลั่นกลองศึกเพื่อเตรียมพร้อมเหล่าทหาร”
“ แล้วตอนนี้ท่านลิคสิเฟียอยู่ที่ใด”
“ ตอนนี้แม่ทัพ นายกอง และแนวหน้าทุกคนได้ทำการประชุมกันอยู่ ณ ประสาท”
ณ ห้องประชุมแบล็ควอลเลอร์ นานมาแล้วที่ห้องนี้ไม่มีการประชุมอย่างนี้พร้อมกับเหล่าทหารพร้อมหน้าเช่นนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น