two men different

ลำดับตอนที่ #1 : เมืองแห่งใหม่

                  กาลเวลาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ไม่มีอะไรใหม่ๆผ่านเข้ามาในชีวิต



ได้แต่นั่งอยู่ในห้องริมชายหาดและหมกตัวอยู่กับการอ่านหนังสือและดูทีวี เด็กหนุ่มวัย17ปีร่างผอม สูงผมสั้นสีน้ำตาลเงาเป็นมัน



นั่งเหม่ออยู่หน้าจอทีวีเครื่องใหญ่ กินคุ้กกี้รสช็อกโกแลตชื่อดัง ราคาค่อนข้างจะตัดสินใจลำบากสำหรับคนทั่วไปที่จะหยิบมา



อุดหนุนบริษัทสักกล่อง



                 Andrias flermeเป็นลูกชายของมหาเศรษฐีเจ้าของยี่ห้อเสื้อ flerme ที่เป็นที่รู้จัก



ในขณะที่พ่อของเขาหมกมุ่นอยู่กับงานและกองเงินมหาสารที่ต้องจัดการ เขานั่งคิด..คิด เขาอยากที่จะออก



ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆอย่างเป็นอิสระ อยากให้คนเข้าใจในชีวิตของเขา เขาอยากมีชีวิตเหมือนคนทั่วไปเหลือเกิน



ทำไมเขาถึงต้องเกิดมาในที่แบบนี้ด้วย ในขณะที่จำนวนมากคิดกลับกันอย่างสิ้นเชิง





                  เขาหมุนตัวกลับหยิบหนังสือขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า\'ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา\' เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วที่เขาต้องพูด



ปลอบใจตัวเอง Andriasพลิกหนังสือที่หยิบขึ้นมาอย่างไม่ทันมองด้วยซ้ำว่าหนังสืออะไรอ่านเรื่องเกี่ยวกับ



การทำสมุนไพรรักษาใบหน้าของผู้หญิงอย่างละเอียดทั้งๆที่ไม่มีเนื้อหาสาระใดใดที่จะเข้าไปอยู่ในหัวเลย



เขาพลิกมันกลับไปกลับมาอย่างเบื่อหน่ายและพบกับหน้าหนึ่งที่ดูแปลกตาไปจากหน้าอื่นๆ เป็นหน้ากระดาษ



สีชมพูแสบตาไม่มีเนื้อหาอะไรเขียนอยู่ แต่กลับมีแสงสีทองระเรื่อส่องแสงระยิบระยับ ในวินาทีนั้นเขารู้สึก



เหมือนถูกปลดปล่อยจากสมองที่ครุ่นคิดบีบตัวจดปวดร้าว มีเสียงหนึ่งดังขึ้น



                 \"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ Freez\"เป็นเสียงผู้หญิงที่อ่อนหวานและอบอุ่นเขารู้สึกเหมือนจะกลับสู่สภาพเดิมไม่ได้



แต่ก็คิดว่านี่ล่ะดีแล้ว

                

                \"คุณต้องกลับไปนะ คุณกำลังทำให้เพื่อนพ้องของคุณลำบาก\" เสียงนี้ดังขึ้นอีกครั้งแต่น้ำเสียง



มีความตกใจและเนื้อหาก็ออกจะแปลกๆ จู่ๆเขารู้สึกเหมือนถูกดูดลงไปในหนังสืออย่างรุนแรง ความรู้สึก



เหมือนถูกดูดลงพื้นดินและเรื่องราวต่างๆที่ไม่เคยพบมาก่อนก็วิ่งวนอยู่ในหัว รู้สึกปวดร้าวสิ่งต่างๆหมุนราวกับ



จะระเบิดออกมา มีแสงแสบตาแสงหนึ่งวิ่งผ่านหน้าสิ่งต่างๆหยุดนิ่ง Andrias ลืมตาขึ้นพร้อมกับพบว่าตัวเองลอย



อยู่กลางอากาศ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ถูกดูดลงพื้นดินแต่เป็นการดูดของแรงดึงดูดของพื้นโลกแทน เขารู้สึกตกใจกลัว



จนร้องอ้ากกกกกกกกกกกกก! ออกมาอย่างดัง เขาเห็นพื้นดินกว้างใหญ่ขึ้นทุกทีๆ เขาหลับตาและตกกระแทก



สื่งบางอย่าง อย่างรุนแรงแต่สิ่งนั้นก็ทำให้เขารอดชีวิตได้ เขาแขนหักแต่ก็พอที่จะพยุงตัวลุกขึ้นยืน



               \"เจ้าทำอะไรกัน!\" ชายร่างผอมท่าทางโกรธจัด แต่งตัวมอมแมมพะรุงพะรังวิ่งเข้าหาAndrias



เขาหล่นลงในกระบะข้าวสารขนาดใหญ่ที่เข้าใจว่าน่าจะเป็นของชายคนนั้นข้าวสารกระเด็นไปทั่ว แต่ก็ต้องตกใจที่ชายคนนั้น



หยุดและยืนนิ่งอยู่กับที่ท่าทางตกใจกลัว ริมฝีปากแห้งผาก และสั่นระริกผู้คนต่างหันมามองเขาเป็นทางเดียวกัน



และแสดงอาการเช่นเดียวกัน ทันใดนั้นเองที่เขาสังเกตุเห็นเมืองที่มีรูปร่างแปลกตา ผู้คนแต่งตัวประหลาด



บ้านเมืองไร้เทคโนโลยี มีท่าเรือที่เรือไม้ลำใหญ่ตกแต่งประหลาดมีธงน่ากลัวติดอยู่บนเสาเทียบท่าเต็มไปหมด



ตอนนี้ในหัวของเขาว่างเปล่าไม่รู้สึกอะไร มีเพียงอาการเจ็บที่แขนเท่านั้นที่คอยเตือนสติไม่ให้ล่องลอยไป



                  \"ที่นี่ที่ไหน\"เขาหวังว่าจะได้คำตอบจากคนรอบข้างบ้างอย่างเล็กน้อยก็ยังดี แต่กลับไม่มีเสียงใดใด



ตอบกลับมาเขาหันหน้ากลับไปจับจ้องอยู่ที่ชายเจ้าของข้าวสารที่ถูกเขาทำซะยับเยิน ชายผู้นั้นเอ่ยปากพูดออก



มาเหมือนถูกบังคับว่า



                   \"เมืองดีเลล นาเกสตาร์ตะวันตก\" เสียงสั่นเครือ Andrias รู้สึกตกใจสุดขีด เขาคิดว่าคนเมืองนี้คง



จะแกล้งอำเขาเล่นแน่ๆ ถ้าหากว่าเขายังอยู่ในแคนาดา แล้วที่ไหนละบ้านเขา            

                  

                   \"รัฐอะไร\" เขาถามอีกครั้ง ยังคงไม่มีเสียงตอบมา



                   \"ขอร้องล่ะที่นี่รัฐอะไร\" ผู้คนทำหน้าตาเลิ่กลั่กท่าทางงุนงง



                   \"รัฐคืออะไรพวกเราไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ\" อะไรนะ!Andrais แผดเสียงอยู่ในใจ เขาเกือบคิดว่าเขาหลงมา



อยู่ในถิ่นธุรกันดาลห่างไกลความเจริญของชนเผ่าหนึ่งเสียแล้ว แต่ก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ในขณะที่ยืนอึ้งและความงุนงง



แผ่ปกคลุมทั่วตัว ผู้คนต่างรีบวิ่งเข้าบ้านเก็บตัวป้องกันอันตรายจากสิ่งบางอย่าง เหลือเพียงความเงียบกับแสงแดด



แผดเผายามกลางวัน และAndrias เขาหมดทางแล้ว อยู่ๆก็ถูกดูดลงหน้าหนังสือ ตกจากฟากฟ้า ผู้คนจ้องมองอย่าง



หวาดกลัวไม่มีใครช่วยเหลือ พบกับเมืองท่าเรือที่ไม่เคยได้ยินชื่อและไม่เคยพบ จะทำอย่างไรดี   Andrias เดินไปรอบๆ



ท่าเรือจ้องมองเรือลำใหญ่ ที่เทียบท่าประมาณ 7ลำ มีธงหน้ากลัวรูปหัวกระโหลกไขว้กับดาบติดอยู่ที่เสากระโดงเรือ



และคล้ายๆกันอีกหลายลำ แต่กลับมีเรือลำเล็กลำที่แปดอยู่ริมสุดถูกบดบังด้วยเรือลำอื่นๆ มีธงรูปคนขี่ม้าใส่หมวก



คล้ายคาวบอย เขายืนมองมันด้วยท่าทีสนใจเหมือนมีสิ่งบางอย่างสะกดตรึงเขาอยู่กับที่  ตึก ตึก ตึก จู่จู่เสียงวิ่งเหมือน



ไม้กระทบพื้นดังขึ้นพร้อมเสียงเรียกคนบางคน



                \"Freez!\" นี่มันชื่อที่เขาได้ยินตอนก่อนมาอยู่ที่นี่ เขาหันกลับมามอง หญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างสันทัด



ผมยาวสีบลอนด์แซมดำ หน้าตาสวยงามน่ารักใส่เสื้อกล้ามสีดำรัดตัว กางเกงขายาวพองสีเขียวทหารของเธอยาวประพื้น



วิ่งตรงมาจากเรือลำเล็กนั่น และมาทางเขาซะด้วย เธอวิ่งกระโดดตัวลอยเข้ามากอดเขา



                    \"Freez..Freezใช่มั้ย ขอบคุณพระเจ้าเธอยังไม่ตาย\" เธอเอ่ยนำตาคลอเบ้า และอีกสักพักก็ร้องโฮออกมา



                    \"คุณเป็นใครน่ะ\" Andriasพูดอย่างตกใจและ โมโหเล็กน้อย \"ผมไม่รู้จักคุณแล้วก็ไม่ใช่ Freez



อะไรนั่นด้วย ผมชื่อAndrias Flerme\"



                    \"อะไรกัน ฉันเองNecia...Neciaไง\" เธอพูดน้ำตาไหลพรากอาบใบหน้า Andrias รู้สึกงุนงงเป็นที่สุด



เธอมองหน้าAndrias อย่างเศร้าๆโดยไม่พูดอะไร จับตัวAndrias และวิ่งลากเขาไป เขารู้สึกตกใจกับแรงมหาศาล



ของผู้หญิงคนนี้



                    \"ทำอะไรน่ะ!\"ไม่มีเสียงตอบกลับมา เธอดึงเขาขึ้นไปบนเรือลำนั้น ถึงจะบอกว่าเล็กก็เถอะแต่มันใหญ่



กว่าเฟอร์รี่ด้วยซ้ำ สำหรับเรือลำอื่นๆ คงเทียบได้กับเรือรบของสหรัฐเลยทีเดียว พอขึ้นมาอยู่บนเรือ เขาเห็นรอยแตก



มากมายคล้ายกับผ่านการสู้รบมา กลิ่นคาวเลือดรุนแรง และจู่ๆก็มีเรื่องราวต่างๆที่ไม่เคยเห็นมาก่อนพุ่งพล่านขึ้นมา



ในหัวอีกครั้ง เหมือนกับตอนที่กำลังถูกดูดมาอยู่ที่นี่ เขาเห็นภาพการฆ่าฟันกันในสถานที่แห่งหนึ่ง ใช่แล้วเรือลำนี้นี่เอง



ชาย4คนถูกฆ่าโดยคนคนหนึ่งที่ถือดาบยาวตัวสูงล่ำมีแผลเป็นขนาดใหญ่ผ่ากลางลูกตา เขาไม่เห็นNecia แต่เห็นร่างเงา



ของชายอีกคนหนึ่งตัวสูงพอพอกับเขา ใส่หมวกคาวบอย กางเกงขาม้า กำลังถืออะไรบางอย่าง และนำมันปักลงบนตัว



ของเขาเอง



                \"Freez!Freez!\"เสียงของNecia ดังขึ้นขัดจังหวะ เขาพบว่าตัวเองนอนกองอยู่กับพื้น



รู้สึกปวดอย่างรุนแรงที่ศีรษะ และแขนที่หัก เขารู้สึกเจ็บปวดจนขยับตัวไม่ได้ เขาอยากจะขอความช่วยเหลือจาก



Neciaเหลือเกิน แต่ก็เหมือนกับว่าความเจ็บปวดจะไม่ละเวลาเพื่อให้เขาจะได้เอ่ยปากบอกNeciaเลยสักวินาที



แต่ถึงยังไงNeciaก็ไม่ได้ไร้สติถึงขนาดที่จะไม่ช่วยพยุงเขาขึ้นมาในขณะที่ล้มลงไปตัวงอกับพื้น เธอพยุงตัวAndrias



ให้นอนลงกับม้านั่งและนำหมอนใบหนึ่งมาหนุนหัวให้เขา Andriasได้ยินเธอพูดอู้อี้อะไรบางอย่างอยู่ข้างหู และเดินจาก



ไปในห้องๆหนึ่งปล่อยให้เขานอนอยู่ตรงนั้น สักพักNeciaเดินกลับมาพร้อมโถใบหนึ่ง มีไอความร้อนมากมายออกมาจากโถ



มากเสียจนเขารู้สึกร้อนและอึดอัดตัว ควันบดบังหน้าNeciaจนมองไม่เห็น เธอนำมันวางลงข้างตัวAndrias



ตักสารเหลวสีแดงคล้ายเลือดราดลงบนตัวของเขา Andriasรู้สึกแสบร้อนเหมือนโดนไฟลวก อยากจะพูดว่าเธอออกไปว่า



ทำบ้าอะไร แต่ก็ต้องแปลกใจที่มันค่อยๆซึมลงในผิวหนังของเขาและรู้สึกดีขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด Necia



จับแขนของเขาด้วยมือทั้งสองข้างหักมันดังเป๊าะ!แขนที่หักเหมือนว่าจะกลับสู่สภาพเดิมไม่มีความเจ็บปวด



ใดใดหลงเหลืออยู่ Andriasรู้สึกขอบคุณเธออย่างจริงใจ



                   \"เป็นอะไรไปนะFreez เลยต้องเอาเลือดเงือกที่อุตส่าโขมยมามาใช้ เปลืองจริงๆเลย\"เธอเอ่ยออกมา



ทำให้Andrias ตกใจอีกครั้ง



                   \"เธอหมายความว่ายังไงเลือดเงือกน่ะ!\"



                   \"อะไรกันเลือดเงือกที่เราโขมยมากับทุกคนเมื่อสองวันก่อนไง\" เธอพูดขึ้นมาและสะดุ้งเฮือก ร้องออก



มาโฮใหญ่ Andriasไม่พูดอะไรเพราะคิดว่าคงเกิดเรื่องร้ายกาจบางอย่างขึ้นกับเธอ เก็บงำความงุนงงไว้ในใจคอยเวลา



ที่เธอรู้สึกดีขึ้นเพื่อจะได้ปลดปล่อยคำถามมากมายที่ค้างคาอยู่ในใจออกมา