เรื่องของผม(Some thing about me)

ลำดับตอนที่ #2 : พระผู้อยู่เหนือโลก

ถึงวันแม่แล้วนะครับ  เราเคยนึกไปเล่นๆไหมล่ะครับว่า ถ้าเราไม่มีแม่เราจะรู้สึกยังไง รู้สึกดีไหม  

เราอาจดีที่ไม่มีใครมาคอยบังคับ ให้เราทำอย่างนั้นอย่างนี้

เราอยากทำอะไร อยากไปที่ไหนก็ได้ ตามแต่ใจ โดยไม่สนว่าใครจะมาห่วงใยยังไง แค่ไหน

นั่นเป็นแค่ช่วงหนึ่งครับ พ้นช่วงนั้นไปเราจะรู้สึกเปล่าเปลี่ยว อ้างว้าง เหงาหูแบบแปลกๆ

เราอาจแก้ด้วยคบเพื่อนเพิ่มขึ้น ไปเที่ยวกับเพื่อนๆมากขึ้น เพื่อทำให้เราลืมความเหงานี้ไปซะ

แต่ที่สุดแล้ว เมื่อเรากลับมาอยู่คนเดียวเราจะเหงาอีก  ที่ที่เราต้องการจริงๆนั้นคืออะไร

เราต้องการความรักเท่านั้นเอง เราต้องการบ้านที่อบอุ่น ตักนุ่มๆของคุณแม่ อ้อมกอดของครอบครัวที่รักเรา

คุณอาจมีมันอยู่แล้วโดยที่คุณไม่สังเกตุ คุณอาจจะดีกว่าบ้างคนที่เขาไม่มีโอกาสที่แม้จะเรียกใครว่า

พ่อ แม่ วันนี้ และวันไหนๆ คุณพ่อ คุณแม่ ก็จะไม่มีวันลืมคุณ แต่คุณลืม ท่านไปหรือยังล่ะครับ  

ถามใจคุณดูซิครับ ทำอะไรให้ท่านชื่นใจหรือยัง

                                                            จบบท “พระผู้อยู่เหนือโลก”

    วันนี้ ขอเป็นเรื่องเป็นราวนิดหนึ่งครับ แล้วค่อยไร้สาระกันต่อ 555