ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2
อาเธอร์เหยียดยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเหยียบคันเร่งเต็มฝีเท้า รถสีดำสนิทพุ่งกระชากไปข้างหน้า จนศีรษะมอลลี่แทบจะชนกระจกรถ
\"นายไปเอารถมาจากไหน\"มอลลี่ถามสายตาจ้องมองทิวทัศน์นอกตัวรถ
\"ของกระทรวง แม่ชั้นยืมมาได้\"อาเธอร์กล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะแซงรถสีแดงแล้วหายวับไปอยู่เป็นรถคันหน้าสุดที่กำลังติดไฟแดง
\"ใช้เวลาเดินทางเท่าไรล่ะ\"มอลลี่ถาม
\"8 ชั่วโมง\"อาเธอร์กล่าว ก่อนจะใช้สายตามองทั่วตัวมอลลี่ ราวกับจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว
\"สวยขึ้นเยอะนะ มอลลี่\"อาเธอร์พูดขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย มอลลี่เงียบสนิท หน้าแดงไม่รู้เพราะว่าโกรธหรืออายกันแน่ อาเธอร์เห็นท่าไม่ดี จึงเงียบและทำหน้าที่คนขับรถอย่างแข็งขัน
เมื่อรถนั่นถึงประเทศสก็อตแลนด์ก็กินเวลาถึงบ่ายสามโมง ทั้งสองคอยแวะดูที่ต่างๆตลอดทาง
\"เราพักกันอยู่ที่ไหน\"มอลลี่ถาม ขณะที่ยื่นฮอทดอกให้อาเธอร์ที่กำลังมันส์ในการขับรถ
\"โรงแรมชั้นเลิศของสก็อตแลนด์เลยล่ะ\"อาเธอร์พูดอย่างมั่นใจ พลางเลี้ยวรถเข้าสู่ตึกใหญ่ที่สูงตระหง่าน ป้ายชื่อโรงแรมติดหรา
\"นี่ของมักเกิ้ลใช่ไหม\"มอลลี่ถาม
\"อืม\"อาเธอร์รับคำ
\"ราคาเท่าไร? แพงไหม?\"
\"เก๊าะทั้งหมด 2 ห้อง 3 อาทิตย์ ประมาณ 600 ปอนด์ของมักเกิ้ล\"อาเธอร์พูดสบายๆ พลางดับเครื่องยนต์
ทั้งสองเดินไปที่เคาน์เตอร์ อาเธอร์แจ้งชื่อพร้อมกับรับกุญแจห้องมา ในขณะที่มอลลี่กวาดสายตาไปทั่วโรงแรม
\"ไหนนายบอกว่านี้โรงแรมของมักเกิ้ลไง\"มอลลี่กล่าวพลางจ้องเขม็งที่กลุ่มผู้วิเศษสาวที่อวดหมวกยอดสูงประดับดอกไม้ดอกโต มอลลี่เบ้หน้าให้กับหมวกใบนั้น
\"อ้อ ลืมบอกไป ที่นี่เป็นโรงแรมมักเกิ้ลที่มีพ่อมดแม่มดเข้ามาอยู่มากที่สุด\"อาเธอร์กล่าว พลางยื่นกุญแจให้มอลลี่
\"ห้อง 401 กับ 403\"มอลลี่อ่านเลขห้อง แล้วห้อง 402 คือ...\"
\"ชั้นเอง\"ราเชลและเรน่ากระโดดมาจากด้านหลังของคนทั้งสอง
ทั้งสองสะดุ้งสุดตัว มอลลี่ตกใจจนขนาดกระโดดเหยียบเท้าอาเธอร์เข้าเต็มแรง
...................................................................................................................................................................................
\"พวกเธอมาได้ยังไง\"มอลลี่ร้องลั่น ขณะที่อาเธอร์กระโดดหย็องแหย็งเพราะเจ็บเท้า ราเชลกับเรน่าในชุดมักเกิ้ลเต็มยศ(เสื้อยืด กางเกงยีนส์)ยิ้มร่า เรน่าแกล้งดัดเสียงให้ดูเป็นนักวิชาการ
\"เนื่องจากการวางแผนของเรา\"
\"กำลังจะเป็นไปได้ด้วยดี\"ราเชลต่อ
\"แต่กลายเป็นว่า\"
\"เราถูกส่งกลับกะทันหัน\"
\"ฉะนั้นเราจึงเดินทางมาที่นี่\"
\"เพียงลำพัง...\"
มอลลี่มองหน้าเพื่อนสาวทั้งสองอย่างเหลือเชื่อ หันไปมองอาเธอร์ที่ยังทำหน้าไม่เข้าใจเหมือนกัน
...................................................................................................................................................................................
มอลลี่ล้มตัวลงอย่างเหนื่อยอ่อนบนเตียงหนานุ่มในห้องพัก ห้องนี้เป็นที่ค่อนข้างใหญ่ มีวอลเปเปอร์สีขาวอมชมพูหวานๆ มีตู้เตียงครบรัน มีโซฟาสีเหลืงสด ซึ่งมอลลี่คิดว่าจะไม่นั่งเป็นอันขาด และถัดไปก็มีโทรทัศน์ ซึ่งมอลลี่คิดว่าเป็นอะไรสักอย่างที่มอลลี่ไม่มีวันแตะเช่นกัน
มอลลี่ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินสำรวจรอบ เธอชักไม้กายสิทธิ์ออกมาก่อนจะเคาะทีวีอย่างไม่สนใจ
ฟู่!!!
มอลลี่ผงะ มองโทรทัศน์ที่พังด้วยเวทมนตร์ หน้าจอโทรทัศน์ร้าว และมีกลิ่นเหม็นไหม้ออกมาจากโทรทัศน์ มอลลี่ย่นจมูก ก่อนจะออกจากห้องและผลุนผลันเข้าห้องราเชลอย่างรวดเร็ว
\"เอ้อ\"มอลลี่เริ่ม\"ชั้นอยากให้เธอช่วยอะไรหน่อย\"
\"อะไรล่ะ\"เรน่าถาม ละสายตาจากxxxบเสื้อผ้า ในขณะที่ราเชลกำลังผลักxxxบให้อยู่มุมห้อง
\"เธอช่วยซ่อมไอ้ก้อนประหลาดๆดำที่ห้องชั้นได้ม่ะ\"มอลลี่ถามอย่างไม่แน่ใจ เรน่าขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปสบตากับราเชลอย่างงุนงง แล้วเข้าห้องของมอลลี่
\"อ้อ\"ราเชลร้อง เธอเข้าใจแล้ว สายตามองสภาพทีวี ก่อนจะกล่าว
\"ชั้นว่า ชั้นกับเรน่าคงจะซ่อมไม่ไหวหรอก ไปถามอาเธอร์สิ เขาอาจจะรู้ก็ได้\"
มอลลี่ตัดสินใจเคาะประตูของอาเธอร์ วีสลีย์ ถึงแม้ว่าจะลังเลอยู่บ้างก็ตาม
\"ไม่อยากรบกวน\"มอลลี่กล่าวแก้ตัวเสียงห้วน เมื่อตอนแรกที่เธอปฏิเสธ ราเชลและเรน่าจ้องมอลลี่เขม็งโดยแววตาเจ้าเล่ห์และรู้ทันสาเหตุที่แท้จริงของมอลลี่
\"อาย!!\"เรน่ากระซิบกับราเชล
เมื่อได้ยินอย่างนั้น มอลลี่จึงแก้ขัดด้วยการเคาะประตูอาเธอร์เพื่อเรียกมาซ่อมทีวี
\"มีอะไร\"อาเธอร์เปิดประตูรับ มอลลี่ผงะเล็กน้อย เมื่อเห็นสภาพของอาเธอร์
ใบหน้าสงสัยจ้องมองมาที่มอลลี่ เนื้อตัวของชายหนุ่มยังเปียกชุ่มชื้น ผมสีแดงเพลิงตกลู่ลงมา อกกว้างและกล้ามที่เริ่มมีเป็นมัดทำเอาเกี่ยวหัวใจสาวๆได้ไปหลายกระบุง
และเขาก็นุ่งแต่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว!!!
\"อยากให้นายช่วยซ่อมไอ้อย่างนั้นในห้องหน่อย\"มอลลี่กล่าวพลางชี้นิ้วไปที่โทรทัศน์ในห้องของอาเธอร์
อาเธอร์รับคำ ก่อนจะขอตัวไปสวมเสื้อผ้า มอลลี่เดินกลับเข้าห้องทั้งที่ใจยังเต้นโครมครามอยู่
\"หยุดซะทีอาการแบบนี้ เกลียดมากเลย\"มอลลี่บอกกับตัวเอง ก่อนจะนั่งลงบนเตียงแล้วหลับตาลงอย่างพรั่นพรึง
ภาพของชายหนุ่ม อาเธอร์ วีสลีย์ ที่เปลือยอก ผุดเข้ามาในสมองอีกครั้ง
มอลลี่สั่นหัวอย่างรุนแรงเพื่อจะไล่ภาพนั้นออกไป ปากพึมพำ
\"ไม่เอา ไม่คิดๆ\"
\"ไม่คิดอะไรล่ะ\"
มอลลี่สะดุ้งอย่างตกใจ ลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้า
ราฟาเอล!!!!
...................................................................................................................................................................................
\"นายมาทำอะไรที่นี่\"มอลลี่ลุกพรวดขึ้นชี้ไปยังราฟาเอลที่แบกเป้และยิ้มร่า
\"พักผ่อนไง ยัยบื้อ\"ราฟาเอลกล่าวอารมณ์ดีพลางวางเป้ลง
\"แล้วนายจะเอาxxxบมาไว้ในห้องของชั้นทำไม\"มอลลี่พูดอย่างฉุนเฉียว
\"เก๊าะจะนอนห้องนี้ไง\"ราฟาเอลพูด ทำหน้าบาน
\"แล้วชั้นจะไปนอนที่ไหนล่ะ ทำไมนายไม่ไปเปิดห้องเอง\"มอลลี่ตะคอกอย่างกราดเกรี้ยว
\"จาห้ายปายเปิดด้ายยางงาย \"ราฟาเอลพูดเสียงยานคาง ยิ้มร่า\"อย่าลืมสิว่านี่โรงแรมมักเกิ้ลชื่อดังในหมู่พ่อมดแม่มด ห้องเต็มแหงๆ ขนาดอาเธอร์ต้องจองตั้งแต่ยังไม่ปิดเทอมเลย\"
\"นายก็ไปนอนกับอาเธอร์สิ\"มอลลี่พูดอย่างมีอารมณ์
\"ไม่มีทาง\"อาเธอร์ที่แต่งกายเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาในห้อง \"ชั้นไม่ชอบนอนกับราฟาเอล ดิ้นจะตาย\"
\"นอนบนโซฟาห้องนายไง\"
\"ไอ้โซฟาแบบนั้นไม่มีทางนอนหรอก\"ราฟาเอลทำหน้าบึ้ง งอแงเหมือนเด็กๆ มอลลี่ถอนหายใจพรืดอย่างเซ็งๆกับความดื้อดึงของราฟาเอล
จะไปนอนห้องราเชลและเรน่าก็ไม่ได้ เพราะสองคนนั่นเป็นผู้หญิงทั้งแท่ง(อย่าเพิ่งคิดว่าสองคนนี้เป็นทอมค่ะ :: ผู้เขียน) ถ้าจะจับราเชลและเรน่ามานอนด้วยกัน มีหวังสองคนนั่นจะตายเพราะฝ่าเท้าของอีกฝ่ายแหงๆ
\"ชั้นนอนกับมอลลี่ แล้วราฟาเอลไปนอนห้องชั้นก็ได้\"อาเธอร์พูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
\"เดี๋ยวนอนตรงโซฟาก็ได้\"อาเธอร์กล่าวเป็นพัลวันเมื่อเห็นสีหน้าของมอลลี่ เธอพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงตกลง ถึงแม้จะไม่พอใจบ้างก็ตาม
อาเธอร์เดินออกจากห้องของมอลลี่ไปอย่างเริงร่า พร้อมกับราฟาเอลที่ลากxxxบจากไป ก่อนที่ชายหนุ่มผมแดงจะกลับมาพร้อมกับxxxบใบโต
\"ไว้ตรงนั้น\"มอลลี่ชี้ไปยังมุมห้องอย่างเบื่อๆ อาเธอร์ลากxxxบไปอย่างกระตือรือร้นจนแทบจะมากเกินไปด้วยซ้ำ
\"แล้วไปซ่อมไอ้กล่องดำด้วย\"มอลลี่กล่าวเสียงห้วน พลางนั่งลงบนเตียง
\"เขาเรียกว่าทีวี่หรือโทราทาส (ทีวีหรือโทรทัศน์ต่างหากล่ะ :: ผู้เขียน)\"อาเธอร์กล่าว พลางเดินไปที่ทีวีและถอดปลั๊กออก
\"แล้วเธอทำยังไงถึงเจ๊งอย่างนี้ล่ะ\"อาเธอร์ถามพลางง่วนอยู่กับการเสกให้ทีวีแยกออกเป็นชิ้นส่วน
\"เคาะมันด้วยไม้กายสิทธิ์\"มอลลี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย อาเธอร์หัวเราะพรืด มอลลี่ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความพอใจ
\"นายอยากมีปัญ...\"มอลลี่กำลังจะตะคอกใส่อาเธอร์อีกครั้ง แต่ราเชลและเรน่าที่กระโดดเข้ามาในห้อง ทำให้มอลลี่หุปปากได้ทันแล้วหันไปมอง
\"เราจะชวนเธอไปเดินเที่ยวเมืองมักเกิ้ลกัน\"เรน่ากล่าวอย่างอารมณ์ดี
\"ก็ดี\"มอลลี่ยักไหล่ พลางลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามเพื่อนสาว อย่างน้อยๆเธอก็ไม่ต้องปะทะคารมกับเจ้าผมแดงตลอดทั้งวัน
...................................................................................................................................................................................
ร้านค้าเล็กๆในเมืองซึ่งรวมกันเป็นกระจุกทำให้ ถนนสายนี้ดูคับคั่งได้อย่างชัดเจน เหล่ามักเกิ้ลเดินไปมาเพื่อจับจ่ายซื้อของ มอลลี่สามรถเห็นเหล่าผู้วิเศษบางคนที่เดินลับๆล่อๆตามมุมมืด
จะมัวแต่เดินหลบไปหลบมาทำไม ในเมื่อมอลลี่แต่งตัวในคราบของมักเกิ้ลได้อย่างดีเยี่ยม(เสื้อยืด กางเกงยีนส์)
ในตอนนี้ทั้งราเชลและเรน่าก็กลืนหายไปกับฝูงชน ทิ้งให้มอลลี่เดินลากขาในถนนอันหนาแน่นสายนี้
ตอนนี้เธอมีเสื้อผ้าของมักเกิ้ลเพียงไม่กี่ชุด สายตาของเธอสอดส่ายหาร้านขายเสื้อผ้าของมักเกิ้ล ในเมื่อมีเงินมักเกิ้ลอยู่เต็มเอี๊ยดขนาดนี้ ต้องระบายออกซักหน่อย
สาวผมแดงตัดสินใจเดินเข้าร้านเสื้อผ้าที่ดูสะอาดสะอ้านและดูเด่นชัดที่สุด เสียงกรุ๊งกริ๊งที่ประตูดังขึ้นทำให้มอลลี่ต้องเงยหน้ามอง
\"สวัสดีค่ะ\"เจ้าของร้านสาวสวยทักทำให้มอลลี่ละสายตาจากที่มาของเสียง ก่อนจะมองเจ้าของร้าน แล้วเอ่ยปาก
\"คือ.... ชั้นอยากหาเสื้อผ้าที่เหมาะกับชั้นหน่อยค่ะ\"
...................................................................................................................................................................................
ถุงกระดาษสีสันสดใสใบโตที่ถูกครอบครองโดยมือเรียวบางได้ถูกเคลื่อนย้ายออกจากร้าน มอลลี่ยิ้มร่า เพราะนอกจากเธอได้เสื้อผ้ามามากพอแล้ว เงินกระเป๋าของเธอก็เบาลงโข
\"อย่างน้อยๆก็มีข้ออ้างถ้าราเชลและเรน่ามายืมเงิน\"มอลลี่พึมพำ
มอลลี่เดินดูสินค้าที่ถูกจัดวางเรียงรายหน้าร้านได้พักใหญ่ เธอก็ตัดสินใจจะกลับไปยังโรงแรม โดยไม่คิดจะตามหาราเชลและเรน่า
แต่ในขณะที่ระหว่างมอลลี่เดินผ่านบาร์เล็กที่ดูสกปรก มือขนาดใหญ่และหยาบกร้านได้จับไหล่ของเธอไว้แน่น
มอลลี่หมุนตัวหันไปมอง แล้วเธอต้องเบิกตากว้างมองบุคคลตรงหน้า
ลูเซียส มัลฟอย!!!!!!!!!!!!!
อะไรจะเหมาะเหม็งได้ปานนั้น เจอทั้งเพื่อนสนิท น้องชาย
และต้องมาเจอกับศัตรูตัวฉกาจ!!!!
\"มีอะไร\"มอลลี่กล่าวเสียงห้วน จ้องมัลฟอยเขม็ง พยายามกลบเกลื่อนอาการตกตะลึงไว้
\"ชั้นคิดว่าเธอน่าจะมาอยู่ที่นี่ และก็ใช่จริงๆซะด้วย\"ลูเซียสยิ้ม
ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ ซึ่งมอลลี่ไม่ไว้ใจเอาเสียเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!
\"นายมาทำอะไรที่นี่\"มอลลี่ถามอย่างระแวดระวัง
\"เที่ยว\"
เพียงแค่คำตอบสั้นๆง่าย แต่สามารถทำให้สาวผมแดงเดือดดาลเอาการ
มอลลี่แทบจะโมโหจนคุมสติไว้ไม่อยู่
\"แก ไอ้โสโครก\"มอลลี่ตะคอกดังลั่น มือทั้งสองปล่อยถุงเสื้อผ้าไว้กับพื้น มือที่กำหมัดแน่นมุ่งหมายจะเอา รอยช้ำจากใบหน้าของอีกฝ่าย
แต่มือของใครบางคนกับจับแขนเธอไว้แน่น มอลลี่หันไปมองบุคคลคนนั้น
ช่างดูคุ้นตาอย่างประหลาดเสียเหลือเกิน!!!!!!!!
...................................................................................................................................................................................
\"นาย...\"มอลลี่เบิกตากว้าง มองบุคคลที่มาใหม่ตรงหน้า ส่วนมัลฟอยได้หายไปตั้งแต่มอลลี่จะต่อยแล้ว
\"เป็นคนที่พากย์ควิชดิชที่โรงเรียนไม่ใช่เหรอ\"มอลลี่กล่าว มองบุคคลที่อยู่ตรงหน้า จะไม่ให้คุ้นหน้าได้ยังไง ก็เจอทุกครั้งเวลาที่มอลลี่ลงแข่ง
\"ฮ่ะ ผมชื่อ แอนโทนี่ เพอร์เฟ็คฮ่ะ\"ชายหนุ่มแปลกหน้ากล่าว
มอลลี่รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกระตุกที่ชายเสื้อคลุม เธอก้มลงบางก็พบกับเด็กชายหน้าตาน่ารักยืนยิ้มกว้าง
\"พี่ครับ พี่เป็นคนอังกฤษรึเปล่าฮับ\"
มอลลี่รู้สึกถูกชะตากับเด็กชายหน้าตาน่ารักคนนี้เอามาก เธอนั่งชันเข่าลง เพื่อให้สายตาอยู่ระดับเดียวกัน
\"ใช่แล้ว\"มอลลี่ยิ้มให้ เด็กชายดวงตาสีน้ำตาล ยิ้มให้อย่างเริงร่า
\"ชื่ออะไรล่ะจ๊ะ\"มอลลี่ถามเสียงหวาน
\"ลูปินฮ่ะ รีมัส ลูปิน\"เด็กชายวัย 7 ขวบกล่าว มอลลี่ยิ้มกว้าง ก่อนจะล้วงกระเป๋าเสื้อคลุม ยื่นช็อกโกแลตห่อโตให้เด็กชาย เธอยืดตัวขึ้น ก่อนจะขยี้ผมเด็กชายอย่างเอ็นดู
ชายหนุ่มแปลกหน้ามองมอลลี่ด้วยแววตาที่ยากจะสื่อความหมาย
มอลลี่โบกมือลาเด็กชาย ก่อนจะหันไปหาแอนโทนี่
\"ขอบคุณนะ\"
\"มอลลี่!!!\"
\"อาเธอร์!!!\"
\"นาย/เธอ มาทำอะไรที่นี่\"ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน
อาเธอร์ตวัดสายตากราดเกรี้ยวไปที่ชายหนุ่มแปลกหน้า เขาเห็น! เห็นว่าชายหนุ่มนั่นส่งสายตาอะไรไปให้มอลลี่!
หึง!
\"นายมาทำอะไร ซ่อมทีวี่(ทีวี)อยู่ไม่ใช่รึไง\"
\"ไม่ต้องแล้ว พนักงานมาดูแล้วเก็บตังค์เรียบร้อย\"อาเธอร์กล่าวเสียงห้วน ก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มอีกคนที่อาเธอร์พยายามกีดกันออกจากวงสนทนา
\"นายมาทำอะไรที่นี่ เพอร์เฟ็ค!\"
\"เดินเล่นฮ่ะ\"
ใบหน้าของอาเธอร์แทบจะเป็นสีเดียวกับผม เขาโกรธจนมือสั่น เรียกมอลลี่ที่กำลังก้มลงเก็บถุงเสื้อผ้าเสียงห้วน
\"กลับกันเถอะ มอลลี่\"
มอลลี่ทำหน้าสงสัย แต่ไม่ได้ปริปากพูดอะไร เดินตามอาเธอร์ไป ทิ้งชายหนุ่มอีกคนไว้เบื้องหลัง
แอนโทนี่ยิ้มเศร้า มองหญิงสาวผมแดงจนสุดสายตา
\"คงไม่มีวันหรอก... ใช่ไหมฮ่ะ\"
แล้วชายหนุ่มก็ถูกกลืนหายไปกับฝูงชน
...................................................................................................................................................................................
\"ทำไมเธอไปอยู่กับเจ้าบ้าเรียน เพอร์เฟ็คได้\"อาเธอร์ร้องอย่างกราดเกรี้ยวโดยไม่หันมามองหญิงสาวที่อยู่ด้านหลัง
\"แล้วมันเกี่ยวกับนายไหมล่ะ อาร์ตี้ นายเป็นอะไรของนาย!\"มอลลี่ตะคอกอย่างเหลืออด เธอเดินผ่านกลุ่มนักท่องเที่ยวมักเกิ้ลอย่างไม่แยแสเสียงซุบซิบของกลุ่มนั้น
\"โธ่เว้ย! มอลลี่ไม่เข้าใจอะไรหรือไงกัน รู้ไหมชั้นน่ะหึงเธอ!\"อาเธอร์หยุดกึก หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว แล้วหลุดปากออกไป
ใบหน้าของมอลลี่เป็นสีชมพู เธอเบือนหน้าไปอีกทางด้วยความเขิน
ตายละวา หลุดไปแล้ว!!!
อาเธอร์มองหญิงสาวอย่างไม่แน่ใจ ใบหน้าของเขาก็เริ่มเป็นสีชมพู
\"กลับห้องเถอะ จะได้ไปดูว่าพนักงานซ่อมทีวี่(ทีวี)เสร็จรึยัง\"อาเธอร์พูดเสียงเบาแก้เขิน ก่อนจะเดินลิ่วนำหน้าจากไป มอลลี่เดินตามโดยทิ้งระยะห่างไว้พอควร
\"คู่นี้น่ารักดีน่ะ\"หญิงสาวในกลุ่มนักท่องเที่ยวพูดขึ้นมา
...................................................................................................................................................................................
วันนั้ทั้งสองต่างก็คิดด้วยหัวใจอันสับสนว่า
เกิดอะไรขึ้นกันแน่!!!
หัวใจของเขาทั้งสองที่ถูกปิดลง ได้ถูกไขกุญแจขึ้นมาอีกครั้ง
(เหอๆ เข้าฟิคเหอะ :: คนเขียน)
\"เธอไปเจอเพอร์เฟ็คมางั้นเหรอ\"เรน่าร้องเสียงดังลั่น มองมอลลี่ที่นอนเอกเขนกในของราเชลอย่างทึ่งสุดขีด
\"คนที่หล่อๆสูงๆ ที่อยู่บ้านเรเวนคลอ ใช่ไหม\"ราเชลถามอย่างอารมณ์ดี พลางกระโดดโลดเต้น
\"ชั้นชอบเขา\"เรน่าพูดเสียงหวาน ราเชลเข้ามาสมทบ
\"ใช่ ชั้นชอบเขา\"
มอลลี่ที่กำลังเซ็งสุดขีด เธอตะคอกไปสุดเสียง
\"เงียบๆหน่อยได้มั้ย พวกเธอสองคน!!!\"
...................................................................................................................................................................................
\"อาเธอร์ นายจ่ายเงินซิ\"มอลลี่กล่าวเสียงห้วนกับชายหนุ่มผมสีขิงที่ยืนเก้ๆกัง ทำอะไรไม่ถูกอยู่หน้าเคาน์เตอร์ร้านมินิมาร์ท ตอนนี้ทั้งอาเธอร์และมอลลี่มาซื้ออาหารว่างในร้านมินิมาร์ทชื่อดังของมักเกิ้ล (จะคิดว่าเป็นเซเว่น อีเลฟเว่นก็ได้ค่ะ - ผู้เขียน)
\"เอ่อ... มอลลี่\"อาเธอร์กระซิบ พลางมองไปที่พนักงานร้านที่ทำหน้าตาบูดบึ้งอย่างแหยงๆ\"ชั้นใช้เงินมักเกิ้ลไม่เป็น\"
หญิงสาวผมแดงหันไปมองชายหนุ่มอย่างตกใจ
\"นายจ่ายค่าโรงแรมได้ยังไงกันเล่า\"มอลลี่กล่าวเสียงฉุนเบาๆ
\"เอ้อ... ค่าโรงแรมก็ให้เจฟจ่าย\"อาเธอร์สารภาพ\"ส่วนค่าซ่อมทีวี่(ทีวี)ก็ให้ราเชลกับเรน่าจ่าย\"
มอลลี่ถอนหายใจพรืดอย่างเซ็งๆ ก่อนจะฉวยกระเป๋าสตางค์ของอาเธอร์ ก้มลงดูเงินมักเกิ้ลที่มีในกระเป๋าสตางค์ แล้วยื่นให้พนักงานที่ดูจะมองมอลลี่กับอาเธอร์อย่างระแวง พนักงานมินิมาร์ทรับมา ก่อนจะกล่าวเสียงห้วน
\"จะรับขนมจีบ ซาลาเปาเพิ่มมั้ยค่ะ\"
...................................................................................................................................................................................
ทั้งสองมาถึงโรงแรมโดยใช้เพียงเวลาไม่นาน อาเธอร์วางสเบียงลง ในขณะที่มอลลี่บ่นอุบ
\"ให้ตายสิ นายมาบอกว่าจ่ายเงินมักเกิ้ลไม่เป็น ทำไมไม่บอกช้ากว่านี้ล่ะ\"มอลลี่กล่าวประชด อาเธอร์ยักไหล่พลางยื่นถุงขนมจีบให้ เสบียงที่อาเธอร์ซื้อมาส่วนใหญ่จะเป็นขนมจีบและซาลาเปา
\'\'ก็พนักงานอุตสาห์ถาม\'\'อาเธอร์คิด ก่อนจะกัดซาลาเปาคำใหญ่
\"เฮ้ย\"มอลลี่ร้องเสียงดัง เมื่อเห็นอาเธอร์เคี้ยวซาลาเปากร้วมๆ โดยไม่ได้แกะกระดาษที่รองซาลาเปาออก!
\"นายโง่หรือบ้ารึไง\"มอลลี่คว้าซาลาเปาที่เหลือในมือของอาเธอร์ ก่อนจะแกะกระดาษให้ชายหนุ่มดู
\"นี่มันกระดาษไว้รองซาลาเปา ไม่รู้เรื่องเลยรึไง\"มอลลี่กล่าวอย่างหัวเสีย\"นายกินกระดาษไปพร้อมกับซาลาเปาไม่ฝืดคอรึ\"
\"นิดหน่อย\"อาเธอร์ยักไหล่ ก่อนจะฉวยซาลาเปา มากินหมดลูก
\"ท่าทางจะทั้งโง่และบ้า\"มอลลี่พึมพำ ก่อนจะปิดประตูห้องน้ำเสียงดังเพื่อระบายอารมณ์
...................................................................................................................................................................................
\"เฮ้ เปิด มอลลี่ เปิด\"ราเชลและเรน่าทุบประตูเสียงดังลั่น มอลลี่และอาเธอร์ลุกออกมาจากกองผ้าห้มอย่างง่วงงุน
\"ดึกป่านนี้มีอารายกันเนี่ย\"เสียงอู้อี้ดังมาจากผ้าห้มบนเตียง อาเธอร์ที่แทบจะกลืนไปกับกองผ้ายุ่งๆบนโซฟา เดินไปเปิดประตู ก่อนจะหาววอดใหญ่
\"ไม่ต้องมาหาวเลย\"ราเชลพูดอย่างร้อนรน\"น้องชายนายกำลังมีเรื่องกับนักเลงข้างล่างข้างโรงแรม ไปเร็ว!\"
สาวผมสีขิงเบิกตากว้าง อาเธอร์และมอลลี่ผลุนผลันสวมเสื้อคลุมก่อนจะรี่ลงไปชั้นล่างของโรงแรม
\"พวกเขาอยู่ตรงไหน\"มอลลี่ถามอย่างร้อนรน ขณะกระโดดข้ามบันไดไป 4 ขั้นลงพื้น ก่อนจะวิ่ง
\"ข้างโรงแรม พวกโรงแรมไม่สนใจหรอกว่าจะเกิดอะไรรอบๆโรงแรม ถึงจะเป็นลูกค้าของเขา นี่แหละข้อเสียของที่นี่\"เรน่าวิ่ง(ไปทางบันไดหนีไฟ เพราใช้ลิฟท์ไม่เป็น)
\"อยู่ตรงไหน\"มอลลี่คำรามเมื่อวิ่งออกมานอกโรงแรม อาเธอร์ฉวยข้อมือและวิ่งไปยังจุดเกิดเหตุ
\"ไอ้เบื๊อกเอ๊ย!\"มอลลี่คำราม ก่อนจะชักไม้กายสิทธิ์ออกมา
\"อย่า! มอลลี่\"อาเธอร์กล่าวเสียงเฉียบขาด\"พวกนี้เป็นมักเกิ้ล\"
\"งั้น...\"มอลลี่เก็บไม้กายสิทธิ์\"ลุย!\"
สาวผมแดงวิ่งบ้าบิ่นเข้าไปในวงนักเลง โดยที่ราฟาเอลกำลังสู้สุดฤทธิ์
\"ยัยนี้มันอะไรกันว่ะ\"นักเลงคนหนึ่งร้องขึ้น มอลลี่จึงจัดการซัดเปรี้ยงเข้าที่ใบหน้า
มอลลี่ เพรอเว็ตแข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อ แสดงว่าตลอดที่ผ่านมา หญิงสาวยังคงออมมือเวลาต่อยอาเธอร์
อาเธอร์ตัดสินใจจะเข้าร่วมวงเมื่อเห็นมอลลี่ถูกนักเลงซัดหมัดอัดเข้าที่ท้อง(แต่เธอก็ซัดกลับ) ราเชลและเรน่าได้แต่เต้นเร่าๆ ปากตะโกนเรียกให้คนช่วย
\"น่าสนุกดีนี่\"
อาเธอร์ชะงักฝีเท้า ชายหนุ่มกดส้นเท้าก่อนจะหมุนตัวประจัญหน้ากับลูเซียส มัลฟอย
\"หมายความว่ายังไงมัลฟอย\"
เป็นนาทีที่เครียดเขม็ง ในระหว่างที่มอลลี่และราฟาเอลกำลังจัดการกับพวกนักเลงอันธพาล ราเชลและเรน่ากำลังร้องตะโกนให้คนช่วย อาเธอร์และลูเซียสต่างก็ชักไม้กายสิทธิ์ชี้ที่ใบหน้าของมัลฟอย
\"สตูเปฟาย\"
\"เพ็ตตริ...\"
\"อย่าฮ่ะ!\"
แต่ยังไม่ทันที่อาเธอร์ร่ายคาถาจบ แอนโทนี่ เพอร์เฟ็ค(ที่มาจากไหนไม่รู้)ก็วิ่งมาและลากให้เขาออกจากรัศมีลำแสงเวทมนตร์ มันเฉียดไปหวุดหวิด และไปโดนนักเลงคนหนึ่งแทน
\"แก ไอ้...\"อาเธอร์ตะคอกออกไป เขาด่ามัลฟอยด้วยคำอะไรก็ตามที่อาเธอร์คิดออกในขณะนั้น
\"ชั้นจ้างพวกนี้แค่ไม่เท่าไร แต่ได้ผลที่คุ้มขนาดนี้\"มัลฟอยกล่าวพลางส่งสายตามุ่งร้ายมาที่อาเธอร์
\"ยังดีที่เจ้าเพอร์เฟ็คเข้ามาสอด ไม่งั้นแกได้กลายเป็นกิ้งกือแน่\"ชายหน้าเสี้ยนกล่าวเสียงเยาะ
\"จัดการเองแล้วกัน ชั้นหวังว่ากลับไปที่โรงเรียนแกคงกลายเป็นแค่เศษเนื้อน่ะ\"มัลฟอยกล่าวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินหายไปอีกฝั่งหนึ่ง
อาเธอร์ที่เลือดขึ้นหน้าและโกรธจัด เขาพุ่งเข้าไปร่วมวงนักเลง แอนโทนี่ที่ยืนเก้ๆกังๆ ทำอะไรไม่ถูก เขาทำท่าจะกระโจนเข้าไป แต่ชายร่างยักษ์จับไหล่เขาไว้เป็นเชิงห้าม
\"เดี๋ยวชั้นจัดการเอง\"อ็อกกล่าว(นี่ก็มาจากไหนไม่รู้) ก่อนจะเดินอุ้ยอ้ายเข้าไปกลางวง
\"หยุด! หยุด! หยุด!\"อ็อกกันอาเธอร์ มอลลี่และราฟาเอลออกจากวง นักเลงหลายคนตะลึงในความใหญ่ยักษ์ของอ็อกและวิ่งหนีไป นักเลงอีกหลายคนสลบเหมือด ชายหนุ่มอันธพาลคนหนึ่งที่ตัวใหญ่ที่สุดถลาเข้ามาที่มอลลี่หมายจะฝากรอยช้ำไว้ที่ใบหน้าหญิงสาว มอลลี่หลบได้ ก่อนจะคำราม
\"ใครจะไปยอมให้แกต่อยชั้นเล่า!\"แล้วมอลลี่ก็ซัดหมัดเข้าที่คางของอีกฝ่าย อาเธอร์ช่วยถีบซ้ำ ชายหนุ่มจอมอันธพาลกองลงไปกับพื้น
เมื่อพวกนักเลงเห็นว่าลูกพี่ของเขากลิ้งหลุนๆคลุกฝุ่นกับพื้น ต่างตกใจและวิ่งหนีไปกันจ้าละหวั่น
\"เฮ้อ เรียบร้อย\"อาเธอร์ถอนหายใจ
...................................................................................................................................................................................
\"นายไปเอารถมาจากไหน\"มอลลี่ถามสายตาจ้องมองทิวทัศน์นอกตัวรถ
\"ของกระทรวง แม่ชั้นยืมมาได้\"อาเธอร์กล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะแซงรถสีแดงแล้วหายวับไปอยู่เป็นรถคันหน้าสุดที่กำลังติดไฟแดง
\"ใช้เวลาเดินทางเท่าไรล่ะ\"มอลลี่ถาม
\"8 ชั่วโมง\"อาเธอร์กล่าว ก่อนจะใช้สายตามองทั่วตัวมอลลี่ ราวกับจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว
\"สวยขึ้นเยอะนะ มอลลี่\"อาเธอร์พูดขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย มอลลี่เงียบสนิท หน้าแดงไม่รู้เพราะว่าโกรธหรืออายกันแน่ อาเธอร์เห็นท่าไม่ดี จึงเงียบและทำหน้าที่คนขับรถอย่างแข็งขัน
เมื่อรถนั่นถึงประเทศสก็อตแลนด์ก็กินเวลาถึงบ่ายสามโมง ทั้งสองคอยแวะดูที่ต่างๆตลอดทาง
\"เราพักกันอยู่ที่ไหน\"มอลลี่ถาม ขณะที่ยื่นฮอทดอกให้อาเธอร์ที่กำลังมันส์ในการขับรถ
\"โรงแรมชั้นเลิศของสก็อตแลนด์เลยล่ะ\"อาเธอร์พูดอย่างมั่นใจ พลางเลี้ยวรถเข้าสู่ตึกใหญ่ที่สูงตระหง่าน ป้ายชื่อโรงแรมติดหรา
\"นี่ของมักเกิ้ลใช่ไหม\"มอลลี่ถาม
\"อืม\"อาเธอร์รับคำ
\"ราคาเท่าไร? แพงไหม?\"
\"เก๊าะทั้งหมด 2 ห้อง 3 อาทิตย์ ประมาณ 600 ปอนด์ของมักเกิ้ล\"อาเธอร์พูดสบายๆ พลางดับเครื่องยนต์
ทั้งสองเดินไปที่เคาน์เตอร์ อาเธอร์แจ้งชื่อพร้อมกับรับกุญแจห้องมา ในขณะที่มอลลี่กวาดสายตาไปทั่วโรงแรม
\"ไหนนายบอกว่านี้โรงแรมของมักเกิ้ลไง\"มอลลี่กล่าวพลางจ้องเขม็งที่กลุ่มผู้วิเศษสาวที่อวดหมวกยอดสูงประดับดอกไม้ดอกโต มอลลี่เบ้หน้าให้กับหมวกใบนั้น
\"อ้อ ลืมบอกไป ที่นี่เป็นโรงแรมมักเกิ้ลที่มีพ่อมดแม่มดเข้ามาอยู่มากที่สุด\"อาเธอร์กล่าว พลางยื่นกุญแจให้มอลลี่
\"ห้อง 401 กับ 403\"มอลลี่อ่านเลขห้อง แล้วห้อง 402 คือ...\"
\"ชั้นเอง\"ราเชลและเรน่ากระโดดมาจากด้านหลังของคนทั้งสอง
ทั้งสองสะดุ้งสุดตัว มอลลี่ตกใจจนขนาดกระโดดเหยียบเท้าอาเธอร์เข้าเต็มแรง
...................................................................................................................................................................................
\"พวกเธอมาได้ยังไง\"มอลลี่ร้องลั่น ขณะที่อาเธอร์กระโดดหย็องแหย็งเพราะเจ็บเท้า ราเชลกับเรน่าในชุดมักเกิ้ลเต็มยศ(เสื้อยืด กางเกงยีนส์)ยิ้มร่า เรน่าแกล้งดัดเสียงให้ดูเป็นนักวิชาการ
\"เนื่องจากการวางแผนของเรา\"
\"กำลังจะเป็นไปได้ด้วยดี\"ราเชลต่อ
\"แต่กลายเป็นว่า\"
\"เราถูกส่งกลับกะทันหัน\"
\"ฉะนั้นเราจึงเดินทางมาที่นี่\"
\"เพียงลำพัง...\"
มอลลี่มองหน้าเพื่อนสาวทั้งสองอย่างเหลือเชื่อ หันไปมองอาเธอร์ที่ยังทำหน้าไม่เข้าใจเหมือนกัน
...................................................................................................................................................................................
มอลลี่ล้มตัวลงอย่างเหนื่อยอ่อนบนเตียงหนานุ่มในห้องพัก ห้องนี้เป็นที่ค่อนข้างใหญ่ มีวอลเปเปอร์สีขาวอมชมพูหวานๆ มีตู้เตียงครบรัน มีโซฟาสีเหลืงสด ซึ่งมอลลี่คิดว่าจะไม่นั่งเป็นอันขาด และถัดไปก็มีโทรทัศน์ ซึ่งมอลลี่คิดว่าเป็นอะไรสักอย่างที่มอลลี่ไม่มีวันแตะเช่นกัน
มอลลี่ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินสำรวจรอบ เธอชักไม้กายสิทธิ์ออกมาก่อนจะเคาะทีวีอย่างไม่สนใจ
ฟู่!!!
มอลลี่ผงะ มองโทรทัศน์ที่พังด้วยเวทมนตร์ หน้าจอโทรทัศน์ร้าว และมีกลิ่นเหม็นไหม้ออกมาจากโทรทัศน์ มอลลี่ย่นจมูก ก่อนจะออกจากห้องและผลุนผลันเข้าห้องราเชลอย่างรวดเร็ว
\"เอ้อ\"มอลลี่เริ่ม\"ชั้นอยากให้เธอช่วยอะไรหน่อย\"
\"อะไรล่ะ\"เรน่าถาม ละสายตาจากxxxบเสื้อผ้า ในขณะที่ราเชลกำลังผลักxxxบให้อยู่มุมห้อง
\"เธอช่วยซ่อมไอ้ก้อนประหลาดๆดำที่ห้องชั้นได้ม่ะ\"มอลลี่ถามอย่างไม่แน่ใจ เรน่าขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปสบตากับราเชลอย่างงุนงง แล้วเข้าห้องของมอลลี่
\"อ้อ\"ราเชลร้อง เธอเข้าใจแล้ว สายตามองสภาพทีวี ก่อนจะกล่าว
\"ชั้นว่า ชั้นกับเรน่าคงจะซ่อมไม่ไหวหรอก ไปถามอาเธอร์สิ เขาอาจจะรู้ก็ได้\"
มอลลี่ตัดสินใจเคาะประตูของอาเธอร์ วีสลีย์ ถึงแม้ว่าจะลังเลอยู่บ้างก็ตาม
\"ไม่อยากรบกวน\"มอลลี่กล่าวแก้ตัวเสียงห้วน เมื่อตอนแรกที่เธอปฏิเสธ ราเชลและเรน่าจ้องมอลลี่เขม็งโดยแววตาเจ้าเล่ห์และรู้ทันสาเหตุที่แท้จริงของมอลลี่
\"อาย!!\"เรน่ากระซิบกับราเชล
เมื่อได้ยินอย่างนั้น มอลลี่จึงแก้ขัดด้วยการเคาะประตูอาเธอร์เพื่อเรียกมาซ่อมทีวี
\"มีอะไร\"อาเธอร์เปิดประตูรับ มอลลี่ผงะเล็กน้อย เมื่อเห็นสภาพของอาเธอร์
ใบหน้าสงสัยจ้องมองมาที่มอลลี่ เนื้อตัวของชายหนุ่มยังเปียกชุ่มชื้น ผมสีแดงเพลิงตกลู่ลงมา อกกว้างและกล้ามที่เริ่มมีเป็นมัดทำเอาเกี่ยวหัวใจสาวๆได้ไปหลายกระบุง
และเขาก็นุ่งแต่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว!!!
\"อยากให้นายช่วยซ่อมไอ้อย่างนั้นในห้องหน่อย\"มอลลี่กล่าวพลางชี้นิ้วไปที่โทรทัศน์ในห้องของอาเธอร์
อาเธอร์รับคำ ก่อนจะขอตัวไปสวมเสื้อผ้า มอลลี่เดินกลับเข้าห้องทั้งที่ใจยังเต้นโครมครามอยู่
\"หยุดซะทีอาการแบบนี้ เกลียดมากเลย\"มอลลี่บอกกับตัวเอง ก่อนจะนั่งลงบนเตียงแล้วหลับตาลงอย่างพรั่นพรึง
ภาพของชายหนุ่ม อาเธอร์ วีสลีย์ ที่เปลือยอก ผุดเข้ามาในสมองอีกครั้ง
มอลลี่สั่นหัวอย่างรุนแรงเพื่อจะไล่ภาพนั้นออกไป ปากพึมพำ
\"ไม่เอา ไม่คิดๆ\"
\"ไม่คิดอะไรล่ะ\"
มอลลี่สะดุ้งอย่างตกใจ ลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้า
ราฟาเอล!!!!
...................................................................................................................................................................................
\"นายมาทำอะไรที่นี่\"มอลลี่ลุกพรวดขึ้นชี้ไปยังราฟาเอลที่แบกเป้และยิ้มร่า
\"พักผ่อนไง ยัยบื้อ\"ราฟาเอลกล่าวอารมณ์ดีพลางวางเป้ลง
\"แล้วนายจะเอาxxxบมาไว้ในห้องของชั้นทำไม\"มอลลี่พูดอย่างฉุนเฉียว
\"เก๊าะจะนอนห้องนี้ไง\"ราฟาเอลพูด ทำหน้าบาน
\"แล้วชั้นจะไปนอนที่ไหนล่ะ ทำไมนายไม่ไปเปิดห้องเอง\"มอลลี่ตะคอกอย่างกราดเกรี้ยว
\"จาห้ายปายเปิดด้ายยางงาย \"ราฟาเอลพูดเสียงยานคาง ยิ้มร่า\"อย่าลืมสิว่านี่โรงแรมมักเกิ้ลชื่อดังในหมู่พ่อมดแม่มด ห้องเต็มแหงๆ ขนาดอาเธอร์ต้องจองตั้งแต่ยังไม่ปิดเทอมเลย\"
\"นายก็ไปนอนกับอาเธอร์สิ\"มอลลี่พูดอย่างมีอารมณ์
\"ไม่มีทาง\"อาเธอร์ที่แต่งกายเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาในห้อง \"ชั้นไม่ชอบนอนกับราฟาเอล ดิ้นจะตาย\"
\"นอนบนโซฟาห้องนายไง\"
\"ไอ้โซฟาแบบนั้นไม่มีทางนอนหรอก\"ราฟาเอลทำหน้าบึ้ง งอแงเหมือนเด็กๆ มอลลี่ถอนหายใจพรืดอย่างเซ็งๆกับความดื้อดึงของราฟาเอล
จะไปนอนห้องราเชลและเรน่าก็ไม่ได้ เพราะสองคนนั่นเป็นผู้หญิงทั้งแท่ง(อย่าเพิ่งคิดว่าสองคนนี้เป็นทอมค่ะ :: ผู้เขียน) ถ้าจะจับราเชลและเรน่ามานอนด้วยกัน มีหวังสองคนนั่นจะตายเพราะฝ่าเท้าของอีกฝ่ายแหงๆ
\"ชั้นนอนกับมอลลี่ แล้วราฟาเอลไปนอนห้องชั้นก็ได้\"อาเธอร์พูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
\"เดี๋ยวนอนตรงโซฟาก็ได้\"อาเธอร์กล่าวเป็นพัลวันเมื่อเห็นสีหน้าของมอลลี่ เธอพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงตกลง ถึงแม้จะไม่พอใจบ้างก็ตาม
อาเธอร์เดินออกจากห้องของมอลลี่ไปอย่างเริงร่า พร้อมกับราฟาเอลที่ลากxxxบจากไป ก่อนที่ชายหนุ่มผมแดงจะกลับมาพร้อมกับxxxบใบโต
\"ไว้ตรงนั้น\"มอลลี่ชี้ไปยังมุมห้องอย่างเบื่อๆ อาเธอร์ลากxxxบไปอย่างกระตือรือร้นจนแทบจะมากเกินไปด้วยซ้ำ
\"แล้วไปซ่อมไอ้กล่องดำด้วย\"มอลลี่กล่าวเสียงห้วน พลางนั่งลงบนเตียง
\"เขาเรียกว่าทีวี่หรือโทราทาส (ทีวีหรือโทรทัศน์ต่างหากล่ะ :: ผู้เขียน)\"อาเธอร์กล่าว พลางเดินไปที่ทีวีและถอดปลั๊กออก
\"แล้วเธอทำยังไงถึงเจ๊งอย่างนี้ล่ะ\"อาเธอร์ถามพลางง่วนอยู่กับการเสกให้ทีวีแยกออกเป็นชิ้นส่วน
\"เคาะมันด้วยไม้กายสิทธิ์\"มอลลี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย อาเธอร์หัวเราะพรืด มอลลี่ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความพอใจ
\"นายอยากมีปัญ...\"มอลลี่กำลังจะตะคอกใส่อาเธอร์อีกครั้ง แต่ราเชลและเรน่าที่กระโดดเข้ามาในห้อง ทำให้มอลลี่หุปปากได้ทันแล้วหันไปมอง
\"เราจะชวนเธอไปเดินเที่ยวเมืองมักเกิ้ลกัน\"เรน่ากล่าวอย่างอารมณ์ดี
\"ก็ดี\"มอลลี่ยักไหล่ พลางลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามเพื่อนสาว อย่างน้อยๆเธอก็ไม่ต้องปะทะคารมกับเจ้าผมแดงตลอดทั้งวัน
...................................................................................................................................................................................
ร้านค้าเล็กๆในเมืองซึ่งรวมกันเป็นกระจุกทำให้ ถนนสายนี้ดูคับคั่งได้อย่างชัดเจน เหล่ามักเกิ้ลเดินไปมาเพื่อจับจ่ายซื้อของ มอลลี่สามรถเห็นเหล่าผู้วิเศษบางคนที่เดินลับๆล่อๆตามมุมมืด
จะมัวแต่เดินหลบไปหลบมาทำไม ในเมื่อมอลลี่แต่งตัวในคราบของมักเกิ้ลได้อย่างดีเยี่ยม(เสื้อยืด กางเกงยีนส์)
ในตอนนี้ทั้งราเชลและเรน่าก็กลืนหายไปกับฝูงชน ทิ้งให้มอลลี่เดินลากขาในถนนอันหนาแน่นสายนี้
ตอนนี้เธอมีเสื้อผ้าของมักเกิ้ลเพียงไม่กี่ชุด สายตาของเธอสอดส่ายหาร้านขายเสื้อผ้าของมักเกิ้ล ในเมื่อมีเงินมักเกิ้ลอยู่เต็มเอี๊ยดขนาดนี้ ต้องระบายออกซักหน่อย
สาวผมแดงตัดสินใจเดินเข้าร้านเสื้อผ้าที่ดูสะอาดสะอ้านและดูเด่นชัดที่สุด เสียงกรุ๊งกริ๊งที่ประตูดังขึ้นทำให้มอลลี่ต้องเงยหน้ามอง
\"สวัสดีค่ะ\"เจ้าของร้านสาวสวยทักทำให้มอลลี่ละสายตาจากที่มาของเสียง ก่อนจะมองเจ้าของร้าน แล้วเอ่ยปาก
\"คือ.... ชั้นอยากหาเสื้อผ้าที่เหมาะกับชั้นหน่อยค่ะ\"
...................................................................................................................................................................................
ถุงกระดาษสีสันสดใสใบโตที่ถูกครอบครองโดยมือเรียวบางได้ถูกเคลื่อนย้ายออกจากร้าน มอลลี่ยิ้มร่า เพราะนอกจากเธอได้เสื้อผ้ามามากพอแล้ว เงินกระเป๋าของเธอก็เบาลงโข
\"อย่างน้อยๆก็มีข้ออ้างถ้าราเชลและเรน่ามายืมเงิน\"มอลลี่พึมพำ
มอลลี่เดินดูสินค้าที่ถูกจัดวางเรียงรายหน้าร้านได้พักใหญ่ เธอก็ตัดสินใจจะกลับไปยังโรงแรม โดยไม่คิดจะตามหาราเชลและเรน่า
แต่ในขณะที่ระหว่างมอลลี่เดินผ่านบาร์เล็กที่ดูสกปรก มือขนาดใหญ่และหยาบกร้านได้จับไหล่ของเธอไว้แน่น
มอลลี่หมุนตัวหันไปมอง แล้วเธอต้องเบิกตากว้างมองบุคคลตรงหน้า
ลูเซียส มัลฟอย!!!!!!!!!!!!!
อะไรจะเหมาะเหม็งได้ปานนั้น เจอทั้งเพื่อนสนิท น้องชาย
และต้องมาเจอกับศัตรูตัวฉกาจ!!!!
\"มีอะไร\"มอลลี่กล่าวเสียงห้วน จ้องมัลฟอยเขม็ง พยายามกลบเกลื่อนอาการตกตะลึงไว้
\"ชั้นคิดว่าเธอน่าจะมาอยู่ที่นี่ และก็ใช่จริงๆซะด้วย\"ลูเซียสยิ้ม
ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ ซึ่งมอลลี่ไม่ไว้ใจเอาเสียเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!
\"นายมาทำอะไรที่นี่\"มอลลี่ถามอย่างระแวดระวัง
\"เที่ยว\"
เพียงแค่คำตอบสั้นๆง่าย แต่สามารถทำให้สาวผมแดงเดือดดาลเอาการ
มอลลี่แทบจะโมโหจนคุมสติไว้ไม่อยู่
\"แก ไอ้โสโครก\"มอลลี่ตะคอกดังลั่น มือทั้งสองปล่อยถุงเสื้อผ้าไว้กับพื้น มือที่กำหมัดแน่นมุ่งหมายจะเอา รอยช้ำจากใบหน้าของอีกฝ่าย
แต่มือของใครบางคนกับจับแขนเธอไว้แน่น มอลลี่หันไปมองบุคคลคนนั้น
ช่างดูคุ้นตาอย่างประหลาดเสียเหลือเกิน!!!!!!!!
...................................................................................................................................................................................
\"นาย...\"มอลลี่เบิกตากว้าง มองบุคคลที่มาใหม่ตรงหน้า ส่วนมัลฟอยได้หายไปตั้งแต่มอลลี่จะต่อยแล้ว
\"เป็นคนที่พากย์ควิชดิชที่โรงเรียนไม่ใช่เหรอ\"มอลลี่กล่าว มองบุคคลที่อยู่ตรงหน้า จะไม่ให้คุ้นหน้าได้ยังไง ก็เจอทุกครั้งเวลาที่มอลลี่ลงแข่ง
\"ฮ่ะ ผมชื่อ แอนโทนี่ เพอร์เฟ็คฮ่ะ\"ชายหนุ่มแปลกหน้ากล่าว
มอลลี่รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกระตุกที่ชายเสื้อคลุม เธอก้มลงบางก็พบกับเด็กชายหน้าตาน่ารักยืนยิ้มกว้าง
\"พี่ครับ พี่เป็นคนอังกฤษรึเปล่าฮับ\"
มอลลี่รู้สึกถูกชะตากับเด็กชายหน้าตาน่ารักคนนี้เอามาก เธอนั่งชันเข่าลง เพื่อให้สายตาอยู่ระดับเดียวกัน
\"ใช่แล้ว\"มอลลี่ยิ้มให้ เด็กชายดวงตาสีน้ำตาล ยิ้มให้อย่างเริงร่า
\"ชื่ออะไรล่ะจ๊ะ\"มอลลี่ถามเสียงหวาน
\"ลูปินฮ่ะ รีมัส ลูปิน\"เด็กชายวัย 7 ขวบกล่าว มอลลี่ยิ้มกว้าง ก่อนจะล้วงกระเป๋าเสื้อคลุม ยื่นช็อกโกแลตห่อโตให้เด็กชาย เธอยืดตัวขึ้น ก่อนจะขยี้ผมเด็กชายอย่างเอ็นดู
ชายหนุ่มแปลกหน้ามองมอลลี่ด้วยแววตาที่ยากจะสื่อความหมาย
มอลลี่โบกมือลาเด็กชาย ก่อนจะหันไปหาแอนโทนี่
\"ขอบคุณนะ\"
\"มอลลี่!!!\"
\"อาเธอร์!!!\"
\"นาย/เธอ มาทำอะไรที่นี่\"ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน
อาเธอร์ตวัดสายตากราดเกรี้ยวไปที่ชายหนุ่มแปลกหน้า เขาเห็น! เห็นว่าชายหนุ่มนั่นส่งสายตาอะไรไปให้มอลลี่!
หึง!
\"นายมาทำอะไร ซ่อมทีวี่(ทีวี)อยู่ไม่ใช่รึไง\"
\"ไม่ต้องแล้ว พนักงานมาดูแล้วเก็บตังค์เรียบร้อย\"อาเธอร์กล่าวเสียงห้วน ก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มอีกคนที่อาเธอร์พยายามกีดกันออกจากวงสนทนา
\"นายมาทำอะไรที่นี่ เพอร์เฟ็ค!\"
\"เดินเล่นฮ่ะ\"
ใบหน้าของอาเธอร์แทบจะเป็นสีเดียวกับผม เขาโกรธจนมือสั่น เรียกมอลลี่ที่กำลังก้มลงเก็บถุงเสื้อผ้าเสียงห้วน
\"กลับกันเถอะ มอลลี่\"
มอลลี่ทำหน้าสงสัย แต่ไม่ได้ปริปากพูดอะไร เดินตามอาเธอร์ไป ทิ้งชายหนุ่มอีกคนไว้เบื้องหลัง
แอนโทนี่ยิ้มเศร้า มองหญิงสาวผมแดงจนสุดสายตา
\"คงไม่มีวันหรอก... ใช่ไหมฮ่ะ\"
แล้วชายหนุ่มก็ถูกกลืนหายไปกับฝูงชน
...................................................................................................................................................................................
\"ทำไมเธอไปอยู่กับเจ้าบ้าเรียน เพอร์เฟ็คได้\"อาเธอร์ร้องอย่างกราดเกรี้ยวโดยไม่หันมามองหญิงสาวที่อยู่ด้านหลัง
\"แล้วมันเกี่ยวกับนายไหมล่ะ อาร์ตี้ นายเป็นอะไรของนาย!\"มอลลี่ตะคอกอย่างเหลืออด เธอเดินผ่านกลุ่มนักท่องเที่ยวมักเกิ้ลอย่างไม่แยแสเสียงซุบซิบของกลุ่มนั้น
\"โธ่เว้ย! มอลลี่ไม่เข้าใจอะไรหรือไงกัน รู้ไหมชั้นน่ะหึงเธอ!\"อาเธอร์หยุดกึก หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว แล้วหลุดปากออกไป
ใบหน้าของมอลลี่เป็นสีชมพู เธอเบือนหน้าไปอีกทางด้วยความเขิน
ตายละวา หลุดไปแล้ว!!!
อาเธอร์มองหญิงสาวอย่างไม่แน่ใจ ใบหน้าของเขาก็เริ่มเป็นสีชมพู
\"กลับห้องเถอะ จะได้ไปดูว่าพนักงานซ่อมทีวี่(ทีวี)เสร็จรึยัง\"อาเธอร์พูดเสียงเบาแก้เขิน ก่อนจะเดินลิ่วนำหน้าจากไป มอลลี่เดินตามโดยทิ้งระยะห่างไว้พอควร
\"คู่นี้น่ารักดีน่ะ\"หญิงสาวในกลุ่มนักท่องเที่ยวพูดขึ้นมา
...................................................................................................................................................................................
วันนั้ทั้งสองต่างก็คิดด้วยหัวใจอันสับสนว่า
เกิดอะไรขึ้นกันแน่!!!
หัวใจของเขาทั้งสองที่ถูกปิดลง ได้ถูกไขกุญแจขึ้นมาอีกครั้ง
(เหอๆ เข้าฟิคเหอะ :: คนเขียน)
\"เธอไปเจอเพอร์เฟ็คมางั้นเหรอ\"เรน่าร้องเสียงดังลั่น มองมอลลี่ที่นอนเอกเขนกในของราเชลอย่างทึ่งสุดขีด
\"คนที่หล่อๆสูงๆ ที่อยู่บ้านเรเวนคลอ ใช่ไหม\"ราเชลถามอย่างอารมณ์ดี พลางกระโดดโลดเต้น
\"ชั้นชอบเขา\"เรน่าพูดเสียงหวาน ราเชลเข้ามาสมทบ
\"ใช่ ชั้นชอบเขา\"
มอลลี่ที่กำลังเซ็งสุดขีด เธอตะคอกไปสุดเสียง
\"เงียบๆหน่อยได้มั้ย พวกเธอสองคน!!!\"
...................................................................................................................................................................................
\"อาเธอร์ นายจ่ายเงินซิ\"มอลลี่กล่าวเสียงห้วนกับชายหนุ่มผมสีขิงที่ยืนเก้ๆกัง ทำอะไรไม่ถูกอยู่หน้าเคาน์เตอร์ร้านมินิมาร์ท ตอนนี้ทั้งอาเธอร์และมอลลี่มาซื้ออาหารว่างในร้านมินิมาร์ทชื่อดังของมักเกิ้ล (จะคิดว่าเป็นเซเว่น อีเลฟเว่นก็ได้ค่ะ - ผู้เขียน)
\"เอ่อ... มอลลี่\"อาเธอร์กระซิบ พลางมองไปที่พนักงานร้านที่ทำหน้าตาบูดบึ้งอย่างแหยงๆ\"ชั้นใช้เงินมักเกิ้ลไม่เป็น\"
หญิงสาวผมแดงหันไปมองชายหนุ่มอย่างตกใจ
\"นายจ่ายค่าโรงแรมได้ยังไงกันเล่า\"มอลลี่กล่าวเสียงฉุนเบาๆ
\"เอ้อ... ค่าโรงแรมก็ให้เจฟจ่าย\"อาเธอร์สารภาพ\"ส่วนค่าซ่อมทีวี่(ทีวี)ก็ให้ราเชลกับเรน่าจ่าย\"
มอลลี่ถอนหายใจพรืดอย่างเซ็งๆ ก่อนจะฉวยกระเป๋าสตางค์ของอาเธอร์ ก้มลงดูเงินมักเกิ้ลที่มีในกระเป๋าสตางค์ แล้วยื่นให้พนักงานที่ดูจะมองมอลลี่กับอาเธอร์อย่างระแวง พนักงานมินิมาร์ทรับมา ก่อนจะกล่าวเสียงห้วน
\"จะรับขนมจีบ ซาลาเปาเพิ่มมั้ยค่ะ\"
...................................................................................................................................................................................
ทั้งสองมาถึงโรงแรมโดยใช้เพียงเวลาไม่นาน อาเธอร์วางสเบียงลง ในขณะที่มอลลี่บ่นอุบ
\"ให้ตายสิ นายมาบอกว่าจ่ายเงินมักเกิ้ลไม่เป็น ทำไมไม่บอกช้ากว่านี้ล่ะ\"มอลลี่กล่าวประชด อาเธอร์ยักไหล่พลางยื่นถุงขนมจีบให้ เสบียงที่อาเธอร์ซื้อมาส่วนใหญ่จะเป็นขนมจีบและซาลาเปา
\'\'ก็พนักงานอุตสาห์ถาม\'\'อาเธอร์คิด ก่อนจะกัดซาลาเปาคำใหญ่
\"เฮ้ย\"มอลลี่ร้องเสียงดัง เมื่อเห็นอาเธอร์เคี้ยวซาลาเปากร้วมๆ โดยไม่ได้แกะกระดาษที่รองซาลาเปาออก!
\"นายโง่หรือบ้ารึไง\"มอลลี่คว้าซาลาเปาที่เหลือในมือของอาเธอร์ ก่อนจะแกะกระดาษให้ชายหนุ่มดู
\"นี่มันกระดาษไว้รองซาลาเปา ไม่รู้เรื่องเลยรึไง\"มอลลี่กล่าวอย่างหัวเสีย\"นายกินกระดาษไปพร้อมกับซาลาเปาไม่ฝืดคอรึ\"
\"นิดหน่อย\"อาเธอร์ยักไหล่ ก่อนจะฉวยซาลาเปา มากินหมดลูก
\"ท่าทางจะทั้งโง่และบ้า\"มอลลี่พึมพำ ก่อนจะปิดประตูห้องน้ำเสียงดังเพื่อระบายอารมณ์
...................................................................................................................................................................................
\"เฮ้ เปิด มอลลี่ เปิด\"ราเชลและเรน่าทุบประตูเสียงดังลั่น มอลลี่และอาเธอร์ลุกออกมาจากกองผ้าห้มอย่างง่วงงุน
\"ดึกป่านนี้มีอารายกันเนี่ย\"เสียงอู้อี้ดังมาจากผ้าห้มบนเตียง อาเธอร์ที่แทบจะกลืนไปกับกองผ้ายุ่งๆบนโซฟา เดินไปเปิดประตู ก่อนจะหาววอดใหญ่
\"ไม่ต้องมาหาวเลย\"ราเชลพูดอย่างร้อนรน\"น้องชายนายกำลังมีเรื่องกับนักเลงข้างล่างข้างโรงแรม ไปเร็ว!\"
สาวผมสีขิงเบิกตากว้าง อาเธอร์และมอลลี่ผลุนผลันสวมเสื้อคลุมก่อนจะรี่ลงไปชั้นล่างของโรงแรม
\"พวกเขาอยู่ตรงไหน\"มอลลี่ถามอย่างร้อนรน ขณะกระโดดข้ามบันไดไป 4 ขั้นลงพื้น ก่อนจะวิ่ง
\"ข้างโรงแรม พวกโรงแรมไม่สนใจหรอกว่าจะเกิดอะไรรอบๆโรงแรม ถึงจะเป็นลูกค้าของเขา นี่แหละข้อเสียของที่นี่\"เรน่าวิ่ง(ไปทางบันไดหนีไฟ เพราใช้ลิฟท์ไม่เป็น)
\"อยู่ตรงไหน\"มอลลี่คำรามเมื่อวิ่งออกมานอกโรงแรม อาเธอร์ฉวยข้อมือและวิ่งไปยังจุดเกิดเหตุ
\"ไอ้เบื๊อกเอ๊ย!\"มอลลี่คำราม ก่อนจะชักไม้กายสิทธิ์ออกมา
\"อย่า! มอลลี่\"อาเธอร์กล่าวเสียงเฉียบขาด\"พวกนี้เป็นมักเกิ้ล\"
\"งั้น...\"มอลลี่เก็บไม้กายสิทธิ์\"ลุย!\"
สาวผมแดงวิ่งบ้าบิ่นเข้าไปในวงนักเลง โดยที่ราฟาเอลกำลังสู้สุดฤทธิ์
\"ยัยนี้มันอะไรกันว่ะ\"นักเลงคนหนึ่งร้องขึ้น มอลลี่จึงจัดการซัดเปรี้ยงเข้าที่ใบหน้า
มอลลี่ เพรอเว็ตแข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อ แสดงว่าตลอดที่ผ่านมา หญิงสาวยังคงออมมือเวลาต่อยอาเธอร์
อาเธอร์ตัดสินใจจะเข้าร่วมวงเมื่อเห็นมอลลี่ถูกนักเลงซัดหมัดอัดเข้าที่ท้อง(แต่เธอก็ซัดกลับ) ราเชลและเรน่าได้แต่เต้นเร่าๆ ปากตะโกนเรียกให้คนช่วย
\"น่าสนุกดีนี่\"
อาเธอร์ชะงักฝีเท้า ชายหนุ่มกดส้นเท้าก่อนจะหมุนตัวประจัญหน้ากับลูเซียส มัลฟอย
\"หมายความว่ายังไงมัลฟอย\"
เป็นนาทีที่เครียดเขม็ง ในระหว่างที่มอลลี่และราฟาเอลกำลังจัดการกับพวกนักเลงอันธพาล ราเชลและเรน่ากำลังร้องตะโกนให้คนช่วย อาเธอร์และลูเซียสต่างก็ชักไม้กายสิทธิ์ชี้ที่ใบหน้าของมัลฟอย
\"สตูเปฟาย\"
\"เพ็ตตริ...\"
\"อย่าฮ่ะ!\"
แต่ยังไม่ทันที่อาเธอร์ร่ายคาถาจบ แอนโทนี่ เพอร์เฟ็ค(ที่มาจากไหนไม่รู้)ก็วิ่งมาและลากให้เขาออกจากรัศมีลำแสงเวทมนตร์ มันเฉียดไปหวุดหวิด และไปโดนนักเลงคนหนึ่งแทน
\"แก ไอ้...\"อาเธอร์ตะคอกออกไป เขาด่ามัลฟอยด้วยคำอะไรก็ตามที่อาเธอร์คิดออกในขณะนั้น
\"ชั้นจ้างพวกนี้แค่ไม่เท่าไร แต่ได้ผลที่คุ้มขนาดนี้\"มัลฟอยกล่าวพลางส่งสายตามุ่งร้ายมาที่อาเธอร์
\"ยังดีที่เจ้าเพอร์เฟ็คเข้ามาสอด ไม่งั้นแกได้กลายเป็นกิ้งกือแน่\"ชายหน้าเสี้ยนกล่าวเสียงเยาะ
\"จัดการเองแล้วกัน ชั้นหวังว่ากลับไปที่โรงเรียนแกคงกลายเป็นแค่เศษเนื้อน่ะ\"มัลฟอยกล่าวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินหายไปอีกฝั่งหนึ่ง
อาเธอร์ที่เลือดขึ้นหน้าและโกรธจัด เขาพุ่งเข้าไปร่วมวงนักเลง แอนโทนี่ที่ยืนเก้ๆกังๆ ทำอะไรไม่ถูก เขาทำท่าจะกระโจนเข้าไป แต่ชายร่างยักษ์จับไหล่เขาไว้เป็นเชิงห้าม
\"เดี๋ยวชั้นจัดการเอง\"อ็อกกล่าว(นี่ก็มาจากไหนไม่รู้) ก่อนจะเดินอุ้ยอ้ายเข้าไปกลางวง
\"หยุด! หยุด! หยุด!\"อ็อกกันอาเธอร์ มอลลี่และราฟาเอลออกจากวง นักเลงหลายคนตะลึงในความใหญ่ยักษ์ของอ็อกและวิ่งหนีไป นักเลงอีกหลายคนสลบเหมือด ชายหนุ่มอันธพาลคนหนึ่งที่ตัวใหญ่ที่สุดถลาเข้ามาที่มอลลี่หมายจะฝากรอยช้ำไว้ที่ใบหน้าหญิงสาว มอลลี่หลบได้ ก่อนจะคำราม
\"ใครจะไปยอมให้แกต่อยชั้นเล่า!\"แล้วมอลลี่ก็ซัดหมัดเข้าที่คางของอีกฝ่าย อาเธอร์ช่วยถีบซ้ำ ชายหนุ่มจอมอันธพาลกองลงไปกับพื้น
เมื่อพวกนักเลงเห็นว่าลูกพี่ของเขากลิ้งหลุนๆคลุกฝุ่นกับพื้น ต่างตกใจและวิ่งหนีไปกันจ้าละหวั่น
\"เฮ้อ เรียบร้อย\"อาเธอร์ถอนหายใจ
...................................................................................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น