ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฤดูร้อนของปี
ในฤดูร้อนอีกปีหนึ่งกับครอบครัวเดอสลีย์ แฮร์รี่ต้องทนอยู่กับห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่มีฝุ่นเกาะเล็กน้อย มีกรงของเฮ็ดวิกที่เก่าจนเห็นได้ชัด เวลาเดียวกันลุงเวอร์
นอนกำลังจัดหาของขวัญทั้งหมดให้แก่ดัดลีย์ซึ่งมีอาการซึมเศร้าอยู่เล็กน้อยจากการประทะกับผู้คุมวิญญาณเมื่อปี 5 เเต่ตอนนี้เค้าโตเป็นหนุ่มเเล้วสูงกว่าเเฮร์รี่เล็ก
น้อยเเต่อ้วนเหมือนลุงเวอร์นอนพ่อของเขาไม่มีผิด
หลังจากวันเกิดของดัดลีย์ลูกพี่ลูกน้องของเขาไม่นาน ก็ถึงวันเกิดของแฮร์รี่(ตอนนี้เค้าโตเป็นหนุ่มหล่อ) เขาใช้เวลาทั้งหมดของวันจดจ่ออยู่กับการ์ดอวยพรของ
เพื่อนๆ และญาติผู้ใหญ่ที่เขานับถือ พร้อมกับขนมเค้กรวมถึงหนังสือ : การป้องกันตัวจากศาสตร์มืดปี 6 ที่ลูปินส่งมาให้ และมีหนังสือ : ติวเข้มพ่อมดและแม่มด
ระดับสามัญ ของเฮอร์ไมโอนี่(โตเป็นสาวสวยน่ารักเลยทีเดียว)ด้วย
ตอนนี้เขาไม่ต้องกลัวพวกเดอสลีย์อีกต่อไป เขาสามรถส่งจดหมายไปหาเพื่อนๆได้ ตลอดสัปดาห์ และเขายังไม่ต้องเป็นคนทำงานบ้านอีกแล้วด้วย เพราะแฮร์รี่
มักจะมีความสุขกับการขู่ลุงเวอร์นอนเกี่ยวกับคำพูดของมู้ดดี้เสมอๆ ....ถ้าลุงยังไม่ให้ผมเขียนจดหมายไปให้เพื่อนของผมละก็ ผมจะบอกมู้ดดี้.... เพียงความสุขเล็กๆ
ของแฮร์รี่ก็ต้องดับวูบลงเมื่อนึกถึงซีเรียส พ่อทูนหัวของแฮร์รี่ที่เขารักมากที่สุดให้ตายไปแล้ว ในคืนนั้นเองเขารู้สึกเจ็บแปลบที่แผลเป็น ผสมกับความหิวที่ทำให้แฮร์
รี่ทุกข์ทรมาน เพราะเขาได้กินเพียงขนมของเพื่อนๆที่ส่งมาให้ ท่ามกลางความเงียบสงัดในห้องกับความเศร้าสร้อยเมื่อคิดถึงซีเรียสพ่อทูนหัวของเขา แฮร์รี่ก็เผลอ
หลับไปในที่สุด
“ ซีเรียส!!! ” แฮร์รี่สะดุ้งสุดตัว เขาฝันถึงซีเรียสอีกแล้ว เขาทนไม่ไหวแล้วที่จะฝันถึงซีเรียสทุกคืนๆ แบบนี้ ...เมื่อไหร่ฉันได้ออกไปจากที่นี่ซะทีนะ.. แฮร์รี่
พึมพำกับกับตัวเอง ในเวลานั้นมีเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากข้างล่าง แฮร์รี่ลุกจากเตียงพลางหยิบแว่นตาของเขา และวิ่งโครมครามลงไปข้างล่าง
“ คุณวีสลีย์ ” แฮร์รี่พูดเสียงดังด้วยความดีใจ “ คุณมารับผมหรือคับ ”
“ เอ่อ...ตามจริงแล้วเธอควรจะอยู่ที่นี่ต่อนะแฮร์รี่ ” อาเธอร์เอ่ยและมองไปที่สีหน้าผิดหวังของแฮร์รี่ “ แต่ถ้าเธออยากไป..ก็...ไปเก็บของมาสิ ”
“ ขอบคุณฮะ ” แฮร์รี่ตอบพลางวิ่งไปเอาไม้กวดไฟล์โบว์ของเขาด้วยท่าทีดีอกดีใจขณะที่ลุงเวอร์นอนจ้องตาเขมงด้วยท่าทีไม่พอใจ
“ มีปัญหารึเปล่าครับ ” อาเธอร์เอ่ยถาม ขณะที่มองไปที่ลุงเวอร์นอน
\" ไม่ ” ลุงเวอร์นอนตอบห้วนๆ
“ งั้นก็ดีครับ ” อาเธอร์พูดต่อ ขณะที่แฮร์รี่วิ่งลงบันไดพ้อมกับกระเป๋าของเขาอย่างรวดเร็ว “ ไปกันเถอะแฮร์รี่ ” วีสลีย์เอ่ย “ ฮะ ” แฮร์รี่ตอบทันที พร้อมกับยก
ของผ่านหน้าลุงเวอร์นอนไปโดยไม่ใส่ใจ และมีป้าเพ็ตทูเนียนั่งอยู่ห่างๆ
“เราจะไปที่กริมโมลด์เพลซกันนะ แฮร์รี่” ....ฮะ แฮร์รี่ตอบโดยอัตโนมัติ ขณะที่วีสลีย์กำลังล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าและออกมาพร้อมกับกุญแจนำทาง
“เธอรู้ใช่มั้ยว่าต้องทำยังไง ฉันนับ 3 นะ” ...ฮะ... เขาตอบพลางรับกุญแจนำทางจากอาเธอร์ ...หนึ่ง...สอง...สาม...ขณะนั้นแฮร์รี่รู้สึกเหมือนถูกกระชากอย่าง
แรงไปทุกทิศทุกทาง ท้องของเขาปั่นป่วนไปหมด สักพักเท้าของเขาก็เหยียบอยู่บนพื้นแข็งๆ ที่กริมโมลด์เพลซ เขารู้ว่าเขาต้องทำยังไง แฮร์รี่เริ่มเดินไปเรื่อยๆ จนถึง
บ้านเลขที่ 12 คือบ้านของซีเรียสนั่นเอง แฮร์รี่เดินตรงเข้าไปในบ้านที่มีสภาพเก่าทรุดโทรม มีใยแมงมุมและฝุ่นเกาะตามฝาผนังเป็นที่ที่ เขามองไปรอบๆ เห็นครี
เชอร์เดินลอยไปลอยมาอย่างมีความสุข ...เขาไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงนะ ที่ซีเรียสตาย... แฮร์รี่ฉุนเฉียว แล้วเหลือบไปเห็นนางวีสลีย์ที่กำลังคุยอยู่กับลูปิน แฮร์รี่เดิน
ตรงเข้าไปหา
“แฮร์รี่..มาแล้วหรือจ๊ะ สบายดีนะ” นางวีสลีย์ถามท่าทางเป็นห่วง
“ฮะ...สบายดี” แฮร์รี่พูดปด
“เอาล่ะ...ถ้างั้นไปเก็บของที่ห้องนะจ๊ะ แล้วไปที่ห้องครัว ขนมปังเบคอนสำหรับเธอจ้ะ” นางวีสลย์เอ่ยอย่างอ่อนโยน
“ฮะ...ขอบคุณฮะ” ว่าแล้วแฮร์รี่ก็เดินไปที่ห้องที่เขาเคยอยู่กับรอน เขารู้สึกแปลกๆเหมือนมีอะไรที่ลูปินและนางวีสลีย์พยายามจะบอกเขา...แต่ยังไม่ได้บอก เมื่อ
เขาเดินไปถึงห้องแล้วเขาทิ้งตัวลงบนเตียง วางกระเป๋าไว้ข้างๆ อย่างเหนื่อยอ่อน แฮร์รี่รู้สึกหน้าร้อนผ่าว เจ็บที่แผลเป็นแปลกๆ ...โวลเดอร์มอร์คงจะโกรธอีกแล้วล่ะ
สิ... เขาคิดอย่างน้อยใจที่เขาไม่ได้เป็นเหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่จะทำอะไรก็ได้ไม่ต้องมานั่งทนเจ็บแผลเป็นบ้าบอนี่....
เมื่อแฮร์รี่ได้พักผ่อนบ้างแล้ว เขาวิ่งโครมครามลงไปที่ห้องครัวด้วยความหิวจนแสบท้อง
“รอน!!! (รอนโตกลายเป็นหนุ่มเเละเค้ามีความสุขมากเพราะผมของเค้าเริ่มออกน้ำตาลเเต่ก็ยังให้เห็นว่ายังแดง) นายมาเมื่อไหร่น่ะ” แฮร์รี่ถามอย่างแปลกใจ
พลางเดินไปหยิบขนมปังเบคอนของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ฉันมาพร้อมแม่ก่อนหน้านายเดี๋ยวเดียวเอง แต่ฉันหิวน่ะก็เลยมากินก่อน” รอนพูดขณะกลืนขนมปัง
“ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ล่ะ นายเห็นเธอมั้ย” แฮร์รี่ถามต่อ
“ อยู่ในห้อง... นายรู้มั้ย...เฮอร์ไมโอนี่น่ะ ขนหนังสือมาเป็นกองเลย แล้วยังเอามาให้ฉันด้วยนะ เหลือเชื่อเลย” รอนพูด
“เฮอร์ไมโอนี่ส่งให้ฉันในวันเกิดเล่มนึงน่ะ” แฮร์รี่เอ่ย ขณะกินขนมปังเป็นคำสุดท้าย
“แม่บอกฉันว่าจะพาเราไปซื้อหนังสือน่ะ นายจะไปหรือเปล่า” รอนถามพลางคว้าขนมปังแผ่นที่สอง
นอนกำลังจัดหาของขวัญทั้งหมดให้แก่ดัดลีย์ซึ่งมีอาการซึมเศร้าอยู่เล็กน้อยจากการประทะกับผู้คุมวิญญาณเมื่อปี 5 เเต่ตอนนี้เค้าโตเป็นหนุ่มเเล้วสูงกว่าเเฮร์รี่เล็ก
น้อยเเต่อ้วนเหมือนลุงเวอร์นอนพ่อของเขาไม่มีผิด
หลังจากวันเกิดของดัดลีย์ลูกพี่ลูกน้องของเขาไม่นาน ก็ถึงวันเกิดของแฮร์รี่(ตอนนี้เค้าโตเป็นหนุ่มหล่อ) เขาใช้เวลาทั้งหมดของวันจดจ่ออยู่กับการ์ดอวยพรของ
เพื่อนๆ และญาติผู้ใหญ่ที่เขานับถือ พร้อมกับขนมเค้กรวมถึงหนังสือ : การป้องกันตัวจากศาสตร์มืดปี 6 ที่ลูปินส่งมาให้ และมีหนังสือ : ติวเข้มพ่อมดและแม่มด
ระดับสามัญ ของเฮอร์ไมโอนี่(โตเป็นสาวสวยน่ารักเลยทีเดียว)ด้วย
ตอนนี้เขาไม่ต้องกลัวพวกเดอสลีย์อีกต่อไป เขาสามรถส่งจดหมายไปหาเพื่อนๆได้ ตลอดสัปดาห์ และเขายังไม่ต้องเป็นคนทำงานบ้านอีกแล้วด้วย เพราะแฮร์รี่
มักจะมีความสุขกับการขู่ลุงเวอร์นอนเกี่ยวกับคำพูดของมู้ดดี้เสมอๆ ....ถ้าลุงยังไม่ให้ผมเขียนจดหมายไปให้เพื่อนของผมละก็ ผมจะบอกมู้ดดี้.... เพียงความสุขเล็กๆ
ของแฮร์รี่ก็ต้องดับวูบลงเมื่อนึกถึงซีเรียส พ่อทูนหัวของแฮร์รี่ที่เขารักมากที่สุดให้ตายไปแล้ว ในคืนนั้นเองเขารู้สึกเจ็บแปลบที่แผลเป็น ผสมกับความหิวที่ทำให้แฮร์
รี่ทุกข์ทรมาน เพราะเขาได้กินเพียงขนมของเพื่อนๆที่ส่งมาให้ ท่ามกลางความเงียบสงัดในห้องกับความเศร้าสร้อยเมื่อคิดถึงซีเรียสพ่อทูนหัวของเขา แฮร์รี่ก็เผลอ
หลับไปในที่สุด
“ ซีเรียส!!! ” แฮร์รี่สะดุ้งสุดตัว เขาฝันถึงซีเรียสอีกแล้ว เขาทนไม่ไหวแล้วที่จะฝันถึงซีเรียสทุกคืนๆ แบบนี้ ...เมื่อไหร่ฉันได้ออกไปจากที่นี่ซะทีนะ.. แฮร์รี่
พึมพำกับกับตัวเอง ในเวลานั้นมีเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากข้างล่าง แฮร์รี่ลุกจากเตียงพลางหยิบแว่นตาของเขา และวิ่งโครมครามลงไปข้างล่าง
“ คุณวีสลีย์ ” แฮร์รี่พูดเสียงดังด้วยความดีใจ “ คุณมารับผมหรือคับ ”
“ เอ่อ...ตามจริงแล้วเธอควรจะอยู่ที่นี่ต่อนะแฮร์รี่ ” อาเธอร์เอ่ยและมองไปที่สีหน้าผิดหวังของแฮร์รี่ “ แต่ถ้าเธออยากไป..ก็...ไปเก็บของมาสิ ”
“ ขอบคุณฮะ ” แฮร์รี่ตอบพลางวิ่งไปเอาไม้กวดไฟล์โบว์ของเขาด้วยท่าทีดีอกดีใจขณะที่ลุงเวอร์นอนจ้องตาเขมงด้วยท่าทีไม่พอใจ
“ มีปัญหารึเปล่าครับ ” อาเธอร์เอ่ยถาม ขณะที่มองไปที่ลุงเวอร์นอน
\" ไม่ ” ลุงเวอร์นอนตอบห้วนๆ
“ งั้นก็ดีครับ ” อาเธอร์พูดต่อ ขณะที่แฮร์รี่วิ่งลงบันไดพ้อมกับกระเป๋าของเขาอย่างรวดเร็ว “ ไปกันเถอะแฮร์รี่ ” วีสลีย์เอ่ย “ ฮะ ” แฮร์รี่ตอบทันที พร้อมกับยก
ของผ่านหน้าลุงเวอร์นอนไปโดยไม่ใส่ใจ และมีป้าเพ็ตทูเนียนั่งอยู่ห่างๆ
“เราจะไปที่กริมโมลด์เพลซกันนะ แฮร์รี่” ....ฮะ แฮร์รี่ตอบโดยอัตโนมัติ ขณะที่วีสลีย์กำลังล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าและออกมาพร้อมกับกุญแจนำทาง
“เธอรู้ใช่มั้ยว่าต้องทำยังไง ฉันนับ 3 นะ” ...ฮะ... เขาตอบพลางรับกุญแจนำทางจากอาเธอร์ ...หนึ่ง...สอง...สาม...ขณะนั้นแฮร์รี่รู้สึกเหมือนถูกกระชากอย่าง
แรงไปทุกทิศทุกทาง ท้องของเขาปั่นป่วนไปหมด สักพักเท้าของเขาก็เหยียบอยู่บนพื้นแข็งๆ ที่กริมโมลด์เพลซ เขารู้ว่าเขาต้องทำยังไง แฮร์รี่เริ่มเดินไปเรื่อยๆ จนถึง
บ้านเลขที่ 12 คือบ้านของซีเรียสนั่นเอง แฮร์รี่เดินตรงเข้าไปในบ้านที่มีสภาพเก่าทรุดโทรม มีใยแมงมุมและฝุ่นเกาะตามฝาผนังเป็นที่ที่ เขามองไปรอบๆ เห็นครี
เชอร์เดินลอยไปลอยมาอย่างมีความสุข ...เขาไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงนะ ที่ซีเรียสตาย... แฮร์รี่ฉุนเฉียว แล้วเหลือบไปเห็นนางวีสลีย์ที่กำลังคุยอยู่กับลูปิน แฮร์รี่เดิน
ตรงเข้าไปหา
“แฮร์รี่..มาแล้วหรือจ๊ะ สบายดีนะ” นางวีสลีย์ถามท่าทางเป็นห่วง
“ฮะ...สบายดี” แฮร์รี่พูดปด
“เอาล่ะ...ถ้างั้นไปเก็บของที่ห้องนะจ๊ะ แล้วไปที่ห้องครัว ขนมปังเบคอนสำหรับเธอจ้ะ” นางวีสลย์เอ่ยอย่างอ่อนโยน
“ฮะ...ขอบคุณฮะ” ว่าแล้วแฮร์รี่ก็เดินไปที่ห้องที่เขาเคยอยู่กับรอน เขารู้สึกแปลกๆเหมือนมีอะไรที่ลูปินและนางวีสลีย์พยายามจะบอกเขา...แต่ยังไม่ได้บอก เมื่อ
เขาเดินไปถึงห้องแล้วเขาทิ้งตัวลงบนเตียง วางกระเป๋าไว้ข้างๆ อย่างเหนื่อยอ่อน แฮร์รี่รู้สึกหน้าร้อนผ่าว เจ็บที่แผลเป็นแปลกๆ ...โวลเดอร์มอร์คงจะโกรธอีกแล้วล่ะ
สิ... เขาคิดอย่างน้อยใจที่เขาไม่ได้เป็นเหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่จะทำอะไรก็ได้ไม่ต้องมานั่งทนเจ็บแผลเป็นบ้าบอนี่....
เมื่อแฮร์รี่ได้พักผ่อนบ้างแล้ว เขาวิ่งโครมครามลงไปที่ห้องครัวด้วยความหิวจนแสบท้อง
“รอน!!! (รอนโตกลายเป็นหนุ่มเเละเค้ามีความสุขมากเพราะผมของเค้าเริ่มออกน้ำตาลเเต่ก็ยังให้เห็นว่ายังแดง) นายมาเมื่อไหร่น่ะ” แฮร์รี่ถามอย่างแปลกใจ
พลางเดินไปหยิบขนมปังเบคอนของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ฉันมาพร้อมแม่ก่อนหน้านายเดี๋ยวเดียวเอง แต่ฉันหิวน่ะก็เลยมากินก่อน” รอนพูดขณะกลืนขนมปัง
“ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ล่ะ นายเห็นเธอมั้ย” แฮร์รี่ถามต่อ
“ อยู่ในห้อง... นายรู้มั้ย...เฮอร์ไมโอนี่น่ะ ขนหนังสือมาเป็นกองเลย แล้วยังเอามาให้ฉันด้วยนะ เหลือเชื่อเลย” รอนพูด
“เฮอร์ไมโอนี่ส่งให้ฉันในวันเกิดเล่มนึงน่ะ” แฮร์รี่เอ่ย ขณะกินขนมปังเป็นคำสุดท้าย
“แม่บอกฉันว่าจะพาเราไปซื้อหนังสือน่ะ นายจะไปหรือเปล่า” รอนถามพลางคว้าขนมปังแผ่นที่สอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น