ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทเรียนราคาแพง
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่บนภูเขาซึ่งสูงจากพ้นดินนับพันเมตร ที่ซึ่งมีความเขียวชอุ่มของต้นไม้ ใบหญ้าดูแล้วทำให้รู้สึกสบายตายิ่งนัก ในตอนเช้ามักจะมีเมฆหมอกล่องลอยอยู่ทั่วอาณาบริเวณรอบ ๆ โรงเรียนเต็มไปหมด ยิ่งถ้าวันใดท้องฟ้าเปิดโอกาสให้แสงอาทิตย์ส่องผ่านเมฆหมอกเข้ามาด้วยแล้ว ช่างเป็นภาพที่ดูงดงามยิ่งนัก
เมื่อเทียบกับอาคารเรียนซึ่งส่วนใหญ่ใช้ไม้ที่หาได้จากป่าบนภูเขาแห่งนี้ ซึ่งอาคารหลายหลังดูจากเนื้อไม้ที่ผุ และมีตะใคร่น้ำขึ้นกันอย่างหนาแน่น แสดงออกถึงความเก่าคร่ำคร่าของอาคารในโรงเรียนแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี แต่ทั้งนี้ในแต่ละอาคารก็ยังถูกประดับไปด้วยดอกไม้นานาพรรณซึ่งให้ความสวยสด ให้สีสันงดงาม ดูเป็นธรรมชาติทำให้อาคารเรียนแห่งนี้กลมกลืนไปกับธรรมชาติได้อย่างลงตัว ซึ่งดูจะเป็นโรงเรียนที่ใคร ๆ หลายคนอยากเข้ามาเยี่ยมชมไม่น้อย
กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!……………………….กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!………………
เสียงกริ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณของการเข้าเรียน นักเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ดูบางตามากถ้าประมาณคร่าว ๆ อาจมีไม่ถึง 20 คนเลยด้วย ดูจากหน้าตาแล้ว อายุไม่น่าเกิน 12 ปี แต่ละคนแต่งกายดูปอน ๆ ชอบกล กำลังคุยเสียงดังลั่นกันในห้องเรียนซึ่งดูไม่แตกต่างจากห้องเรียนทั่วไป จะต่างก็ตรงที่ทั้งห้องมีนักเรียนกันอยู่แค่ 5 คนเท่านั้น แต่เสียงกลับดังจนนึกว่าในห้องมีคนอยู่ 50 คนเสียอีก
แอ็ด!! ประตูห้องเรียนเปิดออก พร้อมกับชายสูงวัยคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างทุลักทุเล พร้อมด้วยไม้เท้าอันใหญ่ของตน ซึ่งดูจะเป็นภาระให้กับเขามากกว่า ที่จะช่วยเขาเสียอีก
“ เอาล่ะ ทุกคน เงียบ!! ” เขาตะโกนออกไปสุดเสียง แต่ก็ไม่มีผลอะไร เนื่องด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งเกินกว่าจะได้ยินของเขา เด็กนักเรียนต่างก็ยังนั่งคุยกันอยู่อย่างเมามัน
“ เด็ก ๆ ทุกคนเงียบ ๆ กันหน่อย ” เขาพูดพร้อมเคาะปลายไม้เท้าลงกับพื้นห้อง แต่ผลก็คือ พวกเด็ก ๆ ก็ยังคงคุยกันอย่างเมามัน และเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย
“ เจ้าเด็กพวกนี้ อย่างนี้ต้องสั่งสอนสักหน่อยไม่งั้นไม่หลาบจำ “ ว่าแล้วเขาก็เดินไปที่โต๊ะของเด็กนักเรียนพร้อมเขกหัวพวกเขาด้วยไม้เท้าในมือ
โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก!
“ โอ้ย…อู้ย…ซี้ด……อาจารย์เขกหัวพวกข้าทำไมกันน่ะ พวกเราทำไรผิดเหรออาจารย์ ” นักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยใบหน้าเหยเก และบูดเบี้ยวแสดงถึงความเจ็บปวด ระบมบนหัวที่เขาได้รับ
“ ฮึ! ก็พวกเจ้ามัวแต่คุยเล่นกันน่ะสิ ข้าเลยหมั่นไส้ มีปัญหาอะไรมั้ย หะ! ”ผู้เป็นอาจารย์พูดขึ้นอย่างหัวเสีย “ เอาล่ะ ข้าจะบอกข่าวดีให้แก่พวกเจ้าทุกคนได้รับรู้ไว้ วันนี้ข้าจะงดสอนพวกเจ้า 1 วัน “ เขาเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า “ วันนี้จะมีอาจารย์พิเศษ มาอำนวยการสอนให้โรงเรียนของเรา ฉะนั้น พวกเจ้าทำตัวดี ๆ หน่อย อย่าให้เสียชื่อโรงเรียนเราล่ะ ” เขาพูดพร้อมเพ่งสายตาไปยังเด็ก ๆ ทั้ง 5 คนอย่างเอาเรื่อง
“ ข้าจะไม่ให้เสียเวลาแล้วล่ะ ขอเชิญอาจารย์ครับ ” เขาพูดพลางผายมือไปทีประตู ซึ่งขณะนี้ได้มีชายวัยกลางคนอยู่ที่ประตู และกำลังเดินเข้ามาหน้าชั้นเรียน
“ สวัสดีนักเรียนทุกคน นับเป็นเกียรติของข้ามาก ๆ เลยที่ได้มาเยือนโรงเรียนที่มีบรรยากาศดี ๆ แล้วก็ยังมีโอกาสได้สอนพวกเธออีกตะหาก ” เขาพูดด้วยหน้าตาแช่มชื่น “ อาจารย์ชื่อว่า การูด้า นะนักเรียน เป็นอาจารย์ฝึกหัดน่ะถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ หรือไม่ดีในการสอนก็บอกได้เลยนะ ”
“ โห ‘จารย์ โม้เปล่าอ่ะ ดูหน้าก็ไม่โง่นี่นา แล้วไหงบอกว่าเป็นเด็กฝึกงานล่ะ ” นักเรียนชายคหนึ่งพูดพร้อมทำหน้ากวน ๆ
“ พวกเจ้า…. ” อาจารย์แก่พูดผ่านไรฟันด้วยน้ำเสียงเหี้ยม แต่ก็ถูกระงับไว้โดย การูด้า “ มิได้ มิได้ จริง ๆ แล้วข้าเป็นก็เป็นจอมเวทย์ธรรมดา ๆ คนหนึ่งเท่านั้นเอง พอดีเจองานนี้ ก็เลยอยากเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้างน่ะ ” เขาพูดเรียบ ๆ แต่ถึงกระนั้นพวกเด็ก ๆ ก็ดูท่าจะหูผึ่งขึ้นมาเมื่อได้ยินคำว่า จอมเวทย์
“ ท่านเป็นจอมเวทย์เหรอคะ ไม่น่าเชื่อเลยได้เจอตัวจริงซะที อยากเห็นมานานแล้ว แต่ก็ดูเป็นแค่คนธรรมดา ๆ นี่นา ไม่เห็นจะแตกต่างตรงไหนเลย ” เด็กหญิงคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น ระคนสงสัย
“ หึหึหึ จอมเวทย์ก็เหมือนกับคนปกติทั่วไปนั่นล่ะ แต่มีความสามารถใช้พลังจากสิ่งต่าง ๆ ได้ไม่ว่าจะเป็นจากธรรมชาติ หรือเราสร้างขึ้นมาเองไงล่ะ ” การูด้าพูดขึ้น “ เอาล่ะ เราสนทนากันพอเป็นที่สนิทสนมพอแล้ว วันนี้ในเมื่ข้าเป็นอาจารย์ใหม่ ฉะนั้นเจ้าอยากรู้เรื่องอะไรก็บอกมาได้เลย ข้าจะเล่าให้ฟัง ถ้าสิ่งนั้นข้ารู้นะ ”
หลังจากนั้นเด็กทุกคนในห้องก็โต้เถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อที่จะให้เรื่องของตนได้ถูกนำเสนอก่อน จนเกิดการทะเลาะเบาะแว้งวุ่นวายกันทั้งห้อง
“ ทุกคน เงียบ!! ” เด็ก ๆ หันมามองไปยัง การูด้า ผุ้เป็นต้นทางของ เสียงอันดังจนต้องยกมือขึ้นปิดหู
“ ข้ารู้แล้วล่ะว่าจะเล่าอะไรให้พวกเจ้าฟังกันดี พวกเจ้าเคยได้ยินเรื่องเล่าของมหาสงครามแห่ง 3 พิภพรึเปล่า ” เด็ก ๆ ล้วนแต่ส่ายหน้ากัน “ อื้ม! เอาล่ะงั้นข้าจะเล่าให้ฟัง ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ แต่มันก็ให้ข้อคิดแก่เรามากมายเชียวล่ะ โดยเฉพาะ ตอนที่พวกเจ้าโต้แย้งกันเพื่อชิงความเป็นใหญ่นั้นแหละ เรื่องมันมีอยู่ว่า……………..” เขาเริ่มเล่าเรื่องนั้นอย่างละเอียดเท่าที่เขาพอจะจำความได้
“ เมื่อประมาณ 1000 ปี ที่แล้ว ณ ดินแดนแห่งหนึ่ง ของดวงดาวซึ่งมีชื่อว่า โลก ดินแดนนี้มีชื่อว่า ไอเดิร์น ตามตำนานที่ได้จารึกไว้ดินแดนแห่งนี้เต็มไปด้วยมนต์ขลัง ที่น่าหลงไหลเป็นอย่างมาก ดินแดนแห่งนี้ประกอบไปด้วยพิภพที่สามารถแบ่งแยกออกจากกัน ได้ 3 ภพใหญ่ ๆ คือ ดินแดนของมนุษย์ ดินแดนแห่งนรกอเวจี และไฟบรรลัยกัลป์ สุดท้ายคือดินแดนของเหล่าภูตผีที่เกิดจากผู้ที่ล่วงลับไปแล้วสิงสู่อยู่ “
“ จะว่าไปแล้วในทั้ง 3 ภพ ดินแดนของมนุษย์เป็นแดนที่ดีที่สุดก็ว่าได้ เพราะสถานที่แห่งนี้ ประกอบกันไปด้วยอาณาจักรสำคัญ ๆ อยู่ 5 อาณาจักรด้วยกัน ซึ่งได้แก่ เอราเธียอาณาจักรของจอมเวทย์ผู้เปี่ยมไปด้วย พลังอำนาจอันลี้ลับ และน่ากลัว แอสเทนการ์ด เป็นอาณาจักรแห่งนักรบ นักรบที่มีชื่อเสียงส่วนใหญ่ได้รับการปลูกปั้นมาจากนครแห่งนี้ เซย์ลูสซาร์ เป็นอาณาจักรที่เชื่อกันว่าเป็นที่พำนักของกลุ้มคนที่คลั่งไคล้ศาสตร์มืด เรสซาราล อาณาจักรของชนเผ่าสัตว์ศักดิสิทธิ์ ที่แห่งนี้ปกครองโดยมนุษย์ที่สามารถกลายร่างเป็นสัตว์ได้ และสุดท้าย เฮลล์ฟาร์ อาณาจักรของคนภูเขาที่แสนป่าเถื่อนและดุร้าย “
“ หลายทศวรรษมาแล้วที่ดินแดนแห่งนี้อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข ความเจริญทางด้านต่าง ๆ เจริญขึ้นอย่างเต็มที่ เท่าที่สมัยนั้นจะเป็นไปได้ ไม่ว่าจะเป็นการค้าระหว่างเมือง ทั้งทางบก และทางอากาศซึ่งอาศัยสัตว์บางชนิดขนส่ง การเมือง การปกครองซึ่งเป็นผลให้ประชาชนในเมืองของตนอยู่อย่างเป็นสุข อาหารการกินอุดมสมบูรณ์ ซึ่งเป็นผลมาจากการที่อาณาจักรมีพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นป่า ซึ่งให้ประโยชน์เป็นอย่างมากแก่มนุษย์ “
“ รวมไปถึงด้านการทหาร การพัฒนาอาวุธ ให้เจริญก้าวหน้าอยู่เสมอ ทั้ง ๆ ที่ดินแดนแห่งนี้ก็ไม่ได้มีสงครามแต่อย่างใด “
“ แต่ก็อย่างที่รู้กันอยู่ มนุษย์นั้นต่างก็มีกิเลสมาก โดยเฉพาะพวกอภิสิทธิ์ชนที่มีเพียงไม่กี่คนในแต่ละอาณาจักร ต่างก็ร่วมประชุมหารือเรื่องการรวมอาณาจักรกัน ในแต่ละอาณาจักรที่กล่าวมานั้นได้แก่ แอสเทนการ์ดที่เป็นตัวตั้งตัวตี ซึ่งทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของดินแดนมาโดยตลอด เซย์ลูสซาร์ ซึ่งมีอุดมการณ์ที่จะชักจูงผู้คนให้หลงใหลในศาสตร์มืด และพยายามปฏิวัติดินแดนอันสวยงาม ให้มีแต่ความมืดมนมาโดยตลอด
และอาณาจักร เฮลล์ฟาร์ ซึ่งต้องการทรัพยากรเพิ่มเนื่องจากพื้นที่ส่วนใหญ่ของตนเป็นหุบเขาสลับซับซ้อนไปกับผืนทะเลทรายอันกว้างใหญ่ จึงไม่มีอาหารมากพอที่จะเลี้ยงปากเลี้ยงท้องคนในเมือง “
“ ในขณะที่ทั้งสามนครคิดจะทำสงครามชิงพิภพของตน เพื่อให้ได้มาซึ่งความยิ่งใหญ่แก่อาณาจักรของตัวเองแล้ว ยังมีอาณาจักรอีกแห่งหนึ่งซึ่งคอยเฝ้าสังเกตุการณ์ดูความเคลื่อนไหวของทั้ง 3 นคร อยู่อย่างใกล้ชิด แทบจะไม่วางตาเลยทีเดียว “
“ เนโครโพลิส อดีตอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ซึ่งเมื่อหลายทวรรษก่อนที่จะมีการแบ่งแยกดินแดนออกเป็น 5 ส่วน แห่งดินแดน ไอเดิร์น และเคยปกครองดินแดนเกือบทุกส่วนในไอเดิร์นมาแล้ว ซึ่งไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด ในบัดนี้ได้กลายเป็นเมืองที่เต้มไปด้วยเหล่าภูตผี วิญญาณ ผีดิบต่าง ๆ มากมายซึ่งคอยดูแลเมืองนี้อยู่ เหมือนกับผีเฝ้าหลุมศพยังไงยังงั้นเชียวล่ะ “
“ ไม่นานนักการต่อสุ้ของ 3 อาณาจักรที่พยายามจะรวมผืนพิภพของดินแดนนี่เข้าด้วยกันก็เริ่มขึ้น ต่างฝ่ายต่างก็สูญเสียกำลังพลไปเป็นจำนวนมาก แต่ถึงกระนั้นก็ยังหาที่สิ้นสุดมิได้ “
“ ทางฝ่ายของอาณาจักร เนโครโพลิส ซึ่งคอยดูทีท่าอยู่นานแล้ว ก็เริ่มที่จะเคลื่อนกำลังเข้าตีเมืองที่ใกล้ที่สุด และมีกำลังพลเหลือรอดน้อยที่สุด ซึ่งนั่นก็คือ อาณาจักรเฮลล์ฟาร์ การต่อสู้ดูจะไม่ยากเย็นนัก ซึ่งแน่นอนคนธรรมดามิอาจสู้กองทัพผีที่ไม่มีวันตายได้ ฉะนั้นในวันถัดมาอาณาจักรนี้ก็ล่มสลายลงอย่างถาวร เป็นไปได้ว่าพวกมันต้องการดินแดนของพวกคนเถื่อน ซึ่งดูลึกลับซับซ้อน “
“ ครั้นเมื่อประชาชนต่างรู้ข่าว ก็เกิดการอพยพไปอยุ่ในเมืองที่ตนคิดว่าปลอดภัย และกองทัพผีหาไม่เจอเป็นแน่ ซึ่งแน่นอนไม่ใช่ที่ เซย์ลูสซาร์ และ แอสเทนการ์ด ซึ่งเปราะบางมาก ๆ ในยามนี้อย่างแน่นอน ”
“ ในระหว่างนี้ เหล่าอาณาจักรที่ไม่ได้ร่วมทำสงครามอีก 2 อาณาจักร ต่างก็เกณฑ์กำลังพลของตนให้มากที่สุดเท่าที่จะหามาได้ เพื่อดูแลเมืองของตน “
“ ไม่นานนักทั้งอาณาจักร เซย์ลูสซาร์ และ แอสเทนการ์ดก็ย่อยยับโดยกองทัพผีดิบดังที่หลายฝ่ายคาดกันไว้ ดังนั้นก็เหลือเพียง 2 อาณาจักรที่ยังเหลืออยู่ ซึ่งพวกผีดิบเลือกที่จะตัดไฟแต่ต้นลม ถอนรากถอนโคนพวกมนุษย์แท้ ๆ ให้หมดไปเสียก่อน อาณาจักรต่อไปของมันจึงเป็น ที่ เอราเธีย นครแห่งเวทย์มนตร์ “
“ ดูเหมือนว่าพวกปีศาจจะไม่โง่ เพราะครั้งนี้ จ้าวครองนคร เนโครโพลิส มาด้วยตัวเอง ซึ่งมันก็พอจะรู้พิษสงของพวกจอมเวทย์ดี ว่าถ้าประมาท จะเป็นเช่นไร “
“ ศึกที่ นครเอราเธีย ดูจะเป็นศึกที่ชี้ชะตาว่า พิภพนี้จะตกอยุ่ในมือของเผ่าปีศาจ หรือว่ากลายเป็นของพวกมนุษย์ดังเดิม “
“ กล่าวกันว่า พวกจอมเวทย์ในเมืองซึ่งแม้จะมีอยู่เพียงน้อยนิด ก็สามารถต้านกองทัพผีดิบจำนวนที่นับไม่ถ้วน ได้ถึง 3 วันโดยไม่เสียไพร่พล แต่ฝ่ายที่เสียไปมากก็คือพวกผีดิบนั่นเอง “
“ ชัยชนะดูเหมือนจะตกเป็นของมนุษย์เมื่อกองทัพปีศาจเคลื่อนพลกลับไปในวันที่ 4 แต่ไม่เลย สิ่งที่คาดหวังดับวูบลงไปทันทีเมื่อกองทัพผีดิบเคลื่อนพลมามากกว่าเดิม โดยการนำกองทัพของจ้าวครองนคร เนโครโพลิส ซึ่งนำทัพหลักจำนวนมากเข้าโจมตีจอมเวทย์ ซึ่งมีอยู่น้อยนิดและอ่อนล้าเต็มที “
“ ศึกครั้งนี้พวกจอมเวทย์เสียเปรียบไปอย่างมากเมื่อ เวทย์มนตร์ของพวกเขาไม่สามารถทำอันตรายให้กับพวกผีดิบ ได้ดีเท่าที่ควร เหมือนกับว่า พวกมันได้รับภูมิต้านทานเวทย์มนตร์มาซะอย่างนั้นแหละ “
“ สงครามเข้าสู่ขั้นวิกฤตขึ้นเมื่อ พวกปีศาจทำลายแนวป้องกัน และกำแพงปราสาทมาได้ พร้อมทั้งเคลื่อนพลเข้าสู่ตัวเมือง เหล่าจอมเวทย์ไม่สามารถปกป้องเมืองได้อีกต่อไปแล้ว เพราะแม้กระทั่งปกป้องตนเองยังจะปกป้องไม่ได้เลย “
“ จอมเวทย์เก่ง ๆ ส่วนใหญ่ไม่ได้ถูกสังหารลงโดยผีดิบชั้นต่ำ แต่กลับกัน พวกเขาถูกสังหารโดย จ้าวครองนครแห่งดินแดนหลังความตาย เป็นส่วนใหญ่ ไม่มีผู้ใดหยุดการกระทำของพวกมันได้เลย จนกระทั่ง “ การูด้า เว้นช่วงไปนานพอควรพร้อม ๆ กับดื่มน้ำแก้กระหาย หลังจากที่ตนเอง พูดติดต่อกันมาเป็นเวลานาน
“ แล้วไงต่อล่ะ ‘จารย์ พวกเขาถูกฆ่าหมดเลยรึเปล่าล่ะ ” เด็กคนที่พูดจากวน ๆ ในทีแรกถามขึ้น
“ เจ้าโง่เอ๊ย! ถ้าตายหมดแล้วแกทำไมถึงมานั่งอยู่ที่นี่ได้เล่า ป่านนี้ฌโลกนี้ก็มีแต่ผีกันหมดแล้วล่ะสิ ” เพื่อนเด็กชายพูดอย่างเอือมระอา
“ เอาล่ะ ข้าจะเล่าต่อล่ะนะ ” เขาพูดขึ้นก่อนที่จะเกิดการโต้เถียงกันในห้องอีกครั้งนึง
“ ก่อนที่จ้าวแห่งปีศาจจะทำอะไรเลวร้ายไปกว่านี้ ในพลัน ก็ปรากฏเป็นหญิงสาวนางหนึ่ง อายุดูแล้วไม่น่าจะเกิน 20 ปี ซึ่งอยู่ในชุดจอมเวทย์ระดับสูง ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงอายุน้อยเช่นนี้จะเป็นจอมเวทย์ระดับนี้ ซึ่งใช้เวลาฝึกฝนนานนับ 10 ปีได้ ”
“ หล่อนได้เข้าประหัตประหารกับจ้าวปีศาจอย่างสูสี ไม่มีผู้ใดเป็นรองให้แก่กันเลย กล่าวกันว่าหล่อนไม่สามารถปราบปีศาจตนนี้ได้ แต่ด้วยพลังของหล่อนสามารถผนึกพลังอำนาจ และวิญญาณของปีศาจตนนี้ได้ โดยเธอเสียสละชีวิตของเธอไป ซึ่งเวทย์มนตร์บทนี้ต้องมีการบูชายัญชีวิตของผู้ใช้คาถาบทนี้ ในที่สุดหล่อนก็สามารถผนึกดวงวิญญาณ และพลังอำนาจครึ่งหนึ่งของจอมปีศาจไว้ในตัวของมัน ซึ่งถูกทำให้มีสภาพเป็นเด็กทารก และนอกจากนี้หล่อนยังได้สาปแช่งมันอีกชั้นหนึ่งด้วย ซึ่งคำสาปนี้จะทำหน้าที่ผนึกพลังอำนาจมืดอีกครึ่งของมันได้ทั้งหมด ”
“ แล้วเด็กนั่นถูกฆ่าตายไปแล้วมั้ยคะ ” เด็กหญิงถาม
“ ไม่หรอก เห็นว่าถูกองครักษ์ม้าดำอะไรของมันเนี่ยล่ะ ช่วยเอาไว้ จากนั้นพวกปีศาจก็หายตัวไปอย่างกับควันที่ล่องลอยในอากาศอย่างงั้นเชียวล่ะ ” การูด้าพูดขึ้นเพื่อตอบสนองเด็ก ๆ ให้รู้แจ้ง
“ และแล้วก็ไม่มีผู้ใดที่ผ่านไปใกล้ ๆ กับอาณาจักรแห่งนั้น ได้ยินเสียงคร่ำครวญ หรือเสียงกรีดร้องอันน่ากลัวซึ่งดังมาจากหุบเขาของนคร เฮลล์ฟาร์ อีกเลย ”
“ ‘จารย์ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกผมล่ะ พูดมาตั้งยืดยาวน่ะ ” เด็กชายคนที่พูดจากวน ๆ ถามกลับไป
“ หึหึหึ เกี่ยวสิ ก็พวกเธอน่ะ เหมือนกันกับ 3 อาณาจักรนั่นไม่มีผิดเลยล่ะ ” เขาตอบกลับ
“ เหมือนกันยังไงน่ะ หือ ” เด็กชายถาม
“ พวกเจ้าแย่งกันเสนอเรื่องที่เราจะเรียนในวันนี้ ทะเลาะเบาะแว้งกันในห้องเรียน เป็นเพื่อนกันแท้ ๆ แต่แตกสามัคคีกันได้ยังไงน่ะ ซึ่งเหมือนกับพวกมนุษย์นี่ล่ะ ต่างพากันหนีเอาตัวรอด พอมีศึกก็หนีหน้ากัน ไม่ยอมช่วยรบ จึงเกิดการสูญเสีย และถ้าเจ้ามีความเสียสละให้ผู้อื่นบ้างเหมือนจอมเวทย์หญิงผู้นั้น พวกเจ้าก็คงไม่ต้องมารวมตัวกันอยู่ในห้องพิเศษนี้หรอกนะ” เขาตอบ
“ และที่สำคัญก็คือ ความโลภของมนุษย์ไงล่ะ เพราะถ้าพวกเขาไม่ฆ่ากันเอง เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดหรอก จริงมั้ย มันใช้เวลานานมากเลยนะกว่าที่แต่ละเมืองนั้นจะปรับปรุง ซ่อมแซมจนสมบูรณ์ได้จนถึงวันนี้ ” เขากล่าวต่อ
กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!……………………….กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!………………
และแล้วสัญญาณเลิกเรียนคาบเช้าก็หมดลง เสียงนักเรียนจากห้องอื่น ๆ เริ่มดังขึ้นเนื่องจากได้เวลาที่ทุกคน ต่างพากันไปทานอาหารของตนแล้ว
“ เอาล่ะ ทุกคน อาจารย์คงสอนนักเรียนได้เพียงเท่านี้ล่ะนะ ถ้าเรามีวาสนาจะได้พบกันก็คงจะได้พบกันอีกจนได้ล่ะนะ ” การูด้าบอกกล่าวแก่นักเรียน “ อาจารย์คงต้องไปแล้วล่ะ แล้วพบกันใหม่นะ ” เขากล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เป็นธรรมชาติ
“ อาจารย์ครับ ขอบคุณมากครับที่สั่งสอนพวกเรา เราจะนำไปปฏิบัตินะ ครับ ” พวกเขากล่าวขอบคุณโดยโค้งคำนับ
“ ลาล่ะครับ อาจารย์บิชอป ” การูด้ากล่าวแก่อาจารย์สูงวัย เขาก็โค้งคำนับตอบ
จากนั้นจอมเวทย์การูด้า ก็เปิดประตูมิติ โดยการท่องคาถาโบราณ จากนั้นร่างของเขาก็หายไป
“ เอ้า นักเรียนทานข้าวได้แล้ว เดี๋ยวมีเวลาพักน้อยนะ ” บิชอปกล่าวเตือน
“ ครับ / ค่ะ ” จากนั้นพวกเขาก็วิ่งลงไปทานข้าวกัน
“ ท่านเป็นใครกันแน่นะ จอมเวทย์การูด้า เท่าที่ข้ารู้มาตำนานนั่นถูลืมเลือนไปเมื่อหลายสิบปีมาแล้วนี่นา แต่เจ้ากลับเล่าได้อย่างละเอียด ” เขาพูดกับตัวเอง หลังจากที่เด็ก ๆ ลงไปกันหมดแล้ว
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
“ ข้าจะรอเจ้านะ เมย์เลนเดีย ลูกรักของพ่อ ” ชายคนหนึ่งภายใต้ผ้าคลุมสีขาว พูดขึ้นขณะยืนอยู่บนยอดต้นสนที่สูงตระหง่าน กว่า 10 เมตร ชายผ้าคลุมถูกพัดให้โบกไสวโดยแรงลม เขายืนเหม่อลอย สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความเศร้ายิ่งนัก
เมื่อเทียบกับอาคารเรียนซึ่งส่วนใหญ่ใช้ไม้ที่หาได้จากป่าบนภูเขาแห่งนี้ ซึ่งอาคารหลายหลังดูจากเนื้อไม้ที่ผุ และมีตะใคร่น้ำขึ้นกันอย่างหนาแน่น แสดงออกถึงความเก่าคร่ำคร่าของอาคารในโรงเรียนแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี แต่ทั้งนี้ในแต่ละอาคารก็ยังถูกประดับไปด้วยดอกไม้นานาพรรณซึ่งให้ความสวยสด ให้สีสันงดงาม ดูเป็นธรรมชาติทำให้อาคารเรียนแห่งนี้กลมกลืนไปกับธรรมชาติได้อย่างลงตัว ซึ่งดูจะเป็นโรงเรียนที่ใคร ๆ หลายคนอยากเข้ามาเยี่ยมชมไม่น้อย
กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!……………………….กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!………………
เสียงกริ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณของการเข้าเรียน นักเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ดูบางตามากถ้าประมาณคร่าว ๆ อาจมีไม่ถึง 20 คนเลยด้วย ดูจากหน้าตาแล้ว อายุไม่น่าเกิน 12 ปี แต่ละคนแต่งกายดูปอน ๆ ชอบกล กำลังคุยเสียงดังลั่นกันในห้องเรียนซึ่งดูไม่แตกต่างจากห้องเรียนทั่วไป จะต่างก็ตรงที่ทั้งห้องมีนักเรียนกันอยู่แค่ 5 คนเท่านั้น แต่เสียงกลับดังจนนึกว่าในห้องมีคนอยู่ 50 คนเสียอีก
แอ็ด!! ประตูห้องเรียนเปิดออก พร้อมกับชายสูงวัยคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างทุลักทุเล พร้อมด้วยไม้เท้าอันใหญ่ของตน ซึ่งดูจะเป็นภาระให้กับเขามากกว่า ที่จะช่วยเขาเสียอีก
“ เอาล่ะ ทุกคน เงียบ!! ” เขาตะโกนออกไปสุดเสียง แต่ก็ไม่มีผลอะไร เนื่องด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งเกินกว่าจะได้ยินของเขา เด็กนักเรียนต่างก็ยังนั่งคุยกันอยู่อย่างเมามัน
“ เด็ก ๆ ทุกคนเงียบ ๆ กันหน่อย ” เขาพูดพร้อมเคาะปลายไม้เท้าลงกับพื้นห้อง แต่ผลก็คือ พวกเด็ก ๆ ก็ยังคงคุยกันอย่างเมามัน และเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย
“ เจ้าเด็กพวกนี้ อย่างนี้ต้องสั่งสอนสักหน่อยไม่งั้นไม่หลาบจำ “ ว่าแล้วเขาก็เดินไปที่โต๊ะของเด็กนักเรียนพร้อมเขกหัวพวกเขาด้วยไม้เท้าในมือ
โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก!
“ โอ้ย…อู้ย…ซี้ด……อาจารย์เขกหัวพวกข้าทำไมกันน่ะ พวกเราทำไรผิดเหรออาจารย์ ” นักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยใบหน้าเหยเก และบูดเบี้ยวแสดงถึงความเจ็บปวด ระบมบนหัวที่เขาได้รับ
“ ฮึ! ก็พวกเจ้ามัวแต่คุยเล่นกันน่ะสิ ข้าเลยหมั่นไส้ มีปัญหาอะไรมั้ย หะ! ”ผู้เป็นอาจารย์พูดขึ้นอย่างหัวเสีย “ เอาล่ะ ข้าจะบอกข่าวดีให้แก่พวกเจ้าทุกคนได้รับรู้ไว้ วันนี้ข้าจะงดสอนพวกเจ้า 1 วัน “ เขาเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า “ วันนี้จะมีอาจารย์พิเศษ มาอำนวยการสอนให้โรงเรียนของเรา ฉะนั้น พวกเจ้าทำตัวดี ๆ หน่อย อย่าให้เสียชื่อโรงเรียนเราล่ะ ” เขาพูดพร้อมเพ่งสายตาไปยังเด็ก ๆ ทั้ง 5 คนอย่างเอาเรื่อง
“ ข้าจะไม่ให้เสียเวลาแล้วล่ะ ขอเชิญอาจารย์ครับ ” เขาพูดพลางผายมือไปทีประตู ซึ่งขณะนี้ได้มีชายวัยกลางคนอยู่ที่ประตู และกำลังเดินเข้ามาหน้าชั้นเรียน
“ สวัสดีนักเรียนทุกคน นับเป็นเกียรติของข้ามาก ๆ เลยที่ได้มาเยือนโรงเรียนที่มีบรรยากาศดี ๆ แล้วก็ยังมีโอกาสได้สอนพวกเธออีกตะหาก ” เขาพูดด้วยหน้าตาแช่มชื่น “ อาจารย์ชื่อว่า การูด้า นะนักเรียน เป็นอาจารย์ฝึกหัดน่ะถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ หรือไม่ดีในการสอนก็บอกได้เลยนะ ”
“ โห ‘จารย์ โม้เปล่าอ่ะ ดูหน้าก็ไม่โง่นี่นา แล้วไหงบอกว่าเป็นเด็กฝึกงานล่ะ ” นักเรียนชายคหนึ่งพูดพร้อมทำหน้ากวน ๆ
“ พวกเจ้า…. ” อาจารย์แก่พูดผ่านไรฟันด้วยน้ำเสียงเหี้ยม แต่ก็ถูกระงับไว้โดย การูด้า “ มิได้ มิได้ จริง ๆ แล้วข้าเป็นก็เป็นจอมเวทย์ธรรมดา ๆ คนหนึ่งเท่านั้นเอง พอดีเจองานนี้ ก็เลยอยากเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้างน่ะ ” เขาพูดเรียบ ๆ แต่ถึงกระนั้นพวกเด็ก ๆ ก็ดูท่าจะหูผึ่งขึ้นมาเมื่อได้ยินคำว่า จอมเวทย์
“ ท่านเป็นจอมเวทย์เหรอคะ ไม่น่าเชื่อเลยได้เจอตัวจริงซะที อยากเห็นมานานแล้ว แต่ก็ดูเป็นแค่คนธรรมดา ๆ นี่นา ไม่เห็นจะแตกต่างตรงไหนเลย ” เด็กหญิงคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น ระคนสงสัย
“ หึหึหึ จอมเวทย์ก็เหมือนกับคนปกติทั่วไปนั่นล่ะ แต่มีความสามารถใช้พลังจากสิ่งต่าง ๆ ได้ไม่ว่าจะเป็นจากธรรมชาติ หรือเราสร้างขึ้นมาเองไงล่ะ ” การูด้าพูดขึ้น “ เอาล่ะ เราสนทนากันพอเป็นที่สนิทสนมพอแล้ว วันนี้ในเมื่ข้าเป็นอาจารย์ใหม่ ฉะนั้นเจ้าอยากรู้เรื่องอะไรก็บอกมาได้เลย ข้าจะเล่าให้ฟัง ถ้าสิ่งนั้นข้ารู้นะ ”
หลังจากนั้นเด็กทุกคนในห้องก็โต้เถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อที่จะให้เรื่องของตนได้ถูกนำเสนอก่อน จนเกิดการทะเลาะเบาะแว้งวุ่นวายกันทั้งห้อง
“ ทุกคน เงียบ!! ” เด็ก ๆ หันมามองไปยัง การูด้า ผุ้เป็นต้นทางของ เสียงอันดังจนต้องยกมือขึ้นปิดหู
“ ข้ารู้แล้วล่ะว่าจะเล่าอะไรให้พวกเจ้าฟังกันดี พวกเจ้าเคยได้ยินเรื่องเล่าของมหาสงครามแห่ง 3 พิภพรึเปล่า ” เด็ก ๆ ล้วนแต่ส่ายหน้ากัน “ อื้ม! เอาล่ะงั้นข้าจะเล่าให้ฟัง ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ แต่มันก็ให้ข้อคิดแก่เรามากมายเชียวล่ะ โดยเฉพาะ ตอนที่พวกเจ้าโต้แย้งกันเพื่อชิงความเป็นใหญ่นั้นแหละ เรื่องมันมีอยู่ว่า……………..” เขาเริ่มเล่าเรื่องนั้นอย่างละเอียดเท่าที่เขาพอจะจำความได้
“ เมื่อประมาณ 1000 ปี ที่แล้ว ณ ดินแดนแห่งหนึ่ง ของดวงดาวซึ่งมีชื่อว่า โลก ดินแดนนี้มีชื่อว่า ไอเดิร์น ตามตำนานที่ได้จารึกไว้ดินแดนแห่งนี้เต็มไปด้วยมนต์ขลัง ที่น่าหลงไหลเป็นอย่างมาก ดินแดนแห่งนี้ประกอบไปด้วยพิภพที่สามารถแบ่งแยกออกจากกัน ได้ 3 ภพใหญ่ ๆ คือ ดินแดนของมนุษย์ ดินแดนแห่งนรกอเวจี และไฟบรรลัยกัลป์ สุดท้ายคือดินแดนของเหล่าภูตผีที่เกิดจากผู้ที่ล่วงลับไปแล้วสิงสู่อยู่ “
“ จะว่าไปแล้วในทั้ง 3 ภพ ดินแดนของมนุษย์เป็นแดนที่ดีที่สุดก็ว่าได้ เพราะสถานที่แห่งนี้ ประกอบกันไปด้วยอาณาจักรสำคัญ ๆ อยู่ 5 อาณาจักรด้วยกัน ซึ่งได้แก่ เอราเธียอาณาจักรของจอมเวทย์ผู้เปี่ยมไปด้วย พลังอำนาจอันลี้ลับ และน่ากลัว แอสเทนการ์ด เป็นอาณาจักรแห่งนักรบ นักรบที่มีชื่อเสียงส่วนใหญ่ได้รับการปลูกปั้นมาจากนครแห่งนี้ เซย์ลูสซาร์ เป็นอาณาจักรที่เชื่อกันว่าเป็นที่พำนักของกลุ้มคนที่คลั่งไคล้ศาสตร์มืด เรสซาราล อาณาจักรของชนเผ่าสัตว์ศักดิสิทธิ์ ที่แห่งนี้ปกครองโดยมนุษย์ที่สามารถกลายร่างเป็นสัตว์ได้ และสุดท้าย เฮลล์ฟาร์ อาณาจักรของคนภูเขาที่แสนป่าเถื่อนและดุร้าย “
“ หลายทศวรรษมาแล้วที่ดินแดนแห่งนี้อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข ความเจริญทางด้านต่าง ๆ เจริญขึ้นอย่างเต็มที่ เท่าที่สมัยนั้นจะเป็นไปได้ ไม่ว่าจะเป็นการค้าระหว่างเมือง ทั้งทางบก และทางอากาศซึ่งอาศัยสัตว์บางชนิดขนส่ง การเมือง การปกครองซึ่งเป็นผลให้ประชาชนในเมืองของตนอยู่อย่างเป็นสุข อาหารการกินอุดมสมบูรณ์ ซึ่งเป็นผลมาจากการที่อาณาจักรมีพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นป่า ซึ่งให้ประโยชน์เป็นอย่างมากแก่มนุษย์ “
“ รวมไปถึงด้านการทหาร การพัฒนาอาวุธ ให้เจริญก้าวหน้าอยู่เสมอ ทั้ง ๆ ที่ดินแดนแห่งนี้ก็ไม่ได้มีสงครามแต่อย่างใด “
“ แต่ก็อย่างที่รู้กันอยู่ มนุษย์นั้นต่างก็มีกิเลสมาก โดยเฉพาะพวกอภิสิทธิ์ชนที่มีเพียงไม่กี่คนในแต่ละอาณาจักร ต่างก็ร่วมประชุมหารือเรื่องการรวมอาณาจักรกัน ในแต่ละอาณาจักรที่กล่าวมานั้นได้แก่ แอสเทนการ์ดที่เป็นตัวตั้งตัวตี ซึ่งทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของดินแดนมาโดยตลอด เซย์ลูสซาร์ ซึ่งมีอุดมการณ์ที่จะชักจูงผู้คนให้หลงใหลในศาสตร์มืด และพยายามปฏิวัติดินแดนอันสวยงาม ให้มีแต่ความมืดมนมาโดยตลอด
และอาณาจักร เฮลล์ฟาร์ ซึ่งต้องการทรัพยากรเพิ่มเนื่องจากพื้นที่ส่วนใหญ่ของตนเป็นหุบเขาสลับซับซ้อนไปกับผืนทะเลทรายอันกว้างใหญ่ จึงไม่มีอาหารมากพอที่จะเลี้ยงปากเลี้ยงท้องคนในเมือง “
“ ในขณะที่ทั้งสามนครคิดจะทำสงครามชิงพิภพของตน เพื่อให้ได้มาซึ่งความยิ่งใหญ่แก่อาณาจักรของตัวเองแล้ว ยังมีอาณาจักรอีกแห่งหนึ่งซึ่งคอยเฝ้าสังเกตุการณ์ดูความเคลื่อนไหวของทั้ง 3 นคร อยู่อย่างใกล้ชิด แทบจะไม่วางตาเลยทีเดียว “
“ เนโครโพลิส อดีตอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ซึ่งเมื่อหลายทวรรษก่อนที่จะมีการแบ่งแยกดินแดนออกเป็น 5 ส่วน แห่งดินแดน ไอเดิร์น และเคยปกครองดินแดนเกือบทุกส่วนในไอเดิร์นมาแล้ว ซึ่งไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด ในบัดนี้ได้กลายเป็นเมืองที่เต้มไปด้วยเหล่าภูตผี วิญญาณ ผีดิบต่าง ๆ มากมายซึ่งคอยดูแลเมืองนี้อยู่ เหมือนกับผีเฝ้าหลุมศพยังไงยังงั้นเชียวล่ะ “
“ ไม่นานนักการต่อสุ้ของ 3 อาณาจักรที่พยายามจะรวมผืนพิภพของดินแดนนี่เข้าด้วยกันก็เริ่มขึ้น ต่างฝ่ายต่างก็สูญเสียกำลังพลไปเป็นจำนวนมาก แต่ถึงกระนั้นก็ยังหาที่สิ้นสุดมิได้ “
“ ทางฝ่ายของอาณาจักร เนโครโพลิส ซึ่งคอยดูทีท่าอยู่นานแล้ว ก็เริ่มที่จะเคลื่อนกำลังเข้าตีเมืองที่ใกล้ที่สุด และมีกำลังพลเหลือรอดน้อยที่สุด ซึ่งนั่นก็คือ อาณาจักรเฮลล์ฟาร์ การต่อสู้ดูจะไม่ยากเย็นนัก ซึ่งแน่นอนคนธรรมดามิอาจสู้กองทัพผีที่ไม่มีวันตายได้ ฉะนั้นในวันถัดมาอาณาจักรนี้ก็ล่มสลายลงอย่างถาวร เป็นไปได้ว่าพวกมันต้องการดินแดนของพวกคนเถื่อน ซึ่งดูลึกลับซับซ้อน “
“ ครั้นเมื่อประชาชนต่างรู้ข่าว ก็เกิดการอพยพไปอยุ่ในเมืองที่ตนคิดว่าปลอดภัย และกองทัพผีหาไม่เจอเป็นแน่ ซึ่งแน่นอนไม่ใช่ที่ เซย์ลูสซาร์ และ แอสเทนการ์ด ซึ่งเปราะบางมาก ๆ ในยามนี้อย่างแน่นอน ”
“ ในระหว่างนี้ เหล่าอาณาจักรที่ไม่ได้ร่วมทำสงครามอีก 2 อาณาจักร ต่างก็เกณฑ์กำลังพลของตนให้มากที่สุดเท่าที่จะหามาได้ เพื่อดูแลเมืองของตน “
“ ไม่นานนักทั้งอาณาจักร เซย์ลูสซาร์ และ แอสเทนการ์ดก็ย่อยยับโดยกองทัพผีดิบดังที่หลายฝ่ายคาดกันไว้ ดังนั้นก็เหลือเพียง 2 อาณาจักรที่ยังเหลืออยู่ ซึ่งพวกผีดิบเลือกที่จะตัดไฟแต่ต้นลม ถอนรากถอนโคนพวกมนุษย์แท้ ๆ ให้หมดไปเสียก่อน อาณาจักรต่อไปของมันจึงเป็น ที่ เอราเธีย นครแห่งเวทย์มนตร์ “
“ ดูเหมือนว่าพวกปีศาจจะไม่โง่ เพราะครั้งนี้ จ้าวครองนคร เนโครโพลิส มาด้วยตัวเอง ซึ่งมันก็พอจะรู้พิษสงของพวกจอมเวทย์ดี ว่าถ้าประมาท จะเป็นเช่นไร “
“ ศึกที่ นครเอราเธีย ดูจะเป็นศึกที่ชี้ชะตาว่า พิภพนี้จะตกอยุ่ในมือของเผ่าปีศาจ หรือว่ากลายเป็นของพวกมนุษย์ดังเดิม “
“ กล่าวกันว่า พวกจอมเวทย์ในเมืองซึ่งแม้จะมีอยู่เพียงน้อยนิด ก็สามารถต้านกองทัพผีดิบจำนวนที่นับไม่ถ้วน ได้ถึง 3 วันโดยไม่เสียไพร่พล แต่ฝ่ายที่เสียไปมากก็คือพวกผีดิบนั่นเอง “
“ ชัยชนะดูเหมือนจะตกเป็นของมนุษย์เมื่อกองทัพปีศาจเคลื่อนพลกลับไปในวันที่ 4 แต่ไม่เลย สิ่งที่คาดหวังดับวูบลงไปทันทีเมื่อกองทัพผีดิบเคลื่อนพลมามากกว่าเดิม โดยการนำกองทัพของจ้าวครองนคร เนโครโพลิส ซึ่งนำทัพหลักจำนวนมากเข้าโจมตีจอมเวทย์ ซึ่งมีอยู่น้อยนิดและอ่อนล้าเต็มที “
“ ศึกครั้งนี้พวกจอมเวทย์เสียเปรียบไปอย่างมากเมื่อ เวทย์มนตร์ของพวกเขาไม่สามารถทำอันตรายให้กับพวกผีดิบ ได้ดีเท่าที่ควร เหมือนกับว่า พวกมันได้รับภูมิต้านทานเวทย์มนตร์มาซะอย่างนั้นแหละ “
“ สงครามเข้าสู่ขั้นวิกฤตขึ้นเมื่อ พวกปีศาจทำลายแนวป้องกัน และกำแพงปราสาทมาได้ พร้อมทั้งเคลื่อนพลเข้าสู่ตัวเมือง เหล่าจอมเวทย์ไม่สามารถปกป้องเมืองได้อีกต่อไปแล้ว เพราะแม้กระทั่งปกป้องตนเองยังจะปกป้องไม่ได้เลย “
“ จอมเวทย์เก่ง ๆ ส่วนใหญ่ไม่ได้ถูกสังหารลงโดยผีดิบชั้นต่ำ แต่กลับกัน พวกเขาถูกสังหารโดย จ้าวครองนครแห่งดินแดนหลังความตาย เป็นส่วนใหญ่ ไม่มีผู้ใดหยุดการกระทำของพวกมันได้เลย จนกระทั่ง “ การูด้า เว้นช่วงไปนานพอควรพร้อม ๆ กับดื่มน้ำแก้กระหาย หลังจากที่ตนเอง พูดติดต่อกันมาเป็นเวลานาน
“ แล้วไงต่อล่ะ ‘จารย์ พวกเขาถูกฆ่าหมดเลยรึเปล่าล่ะ ” เด็กคนที่พูดจากวน ๆ ในทีแรกถามขึ้น
“ เจ้าโง่เอ๊ย! ถ้าตายหมดแล้วแกทำไมถึงมานั่งอยู่ที่นี่ได้เล่า ป่านนี้ฌโลกนี้ก็มีแต่ผีกันหมดแล้วล่ะสิ ” เพื่อนเด็กชายพูดอย่างเอือมระอา
“ เอาล่ะ ข้าจะเล่าต่อล่ะนะ ” เขาพูดขึ้นก่อนที่จะเกิดการโต้เถียงกันในห้องอีกครั้งนึง
“ ก่อนที่จ้าวแห่งปีศาจจะทำอะไรเลวร้ายไปกว่านี้ ในพลัน ก็ปรากฏเป็นหญิงสาวนางหนึ่ง อายุดูแล้วไม่น่าจะเกิน 20 ปี ซึ่งอยู่ในชุดจอมเวทย์ระดับสูง ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงอายุน้อยเช่นนี้จะเป็นจอมเวทย์ระดับนี้ ซึ่งใช้เวลาฝึกฝนนานนับ 10 ปีได้ ”
“ หล่อนได้เข้าประหัตประหารกับจ้าวปีศาจอย่างสูสี ไม่มีผู้ใดเป็นรองให้แก่กันเลย กล่าวกันว่าหล่อนไม่สามารถปราบปีศาจตนนี้ได้ แต่ด้วยพลังของหล่อนสามารถผนึกพลังอำนาจ และวิญญาณของปีศาจตนนี้ได้ โดยเธอเสียสละชีวิตของเธอไป ซึ่งเวทย์มนตร์บทนี้ต้องมีการบูชายัญชีวิตของผู้ใช้คาถาบทนี้ ในที่สุดหล่อนก็สามารถผนึกดวงวิญญาณ และพลังอำนาจครึ่งหนึ่งของจอมปีศาจไว้ในตัวของมัน ซึ่งถูกทำให้มีสภาพเป็นเด็กทารก และนอกจากนี้หล่อนยังได้สาปแช่งมันอีกชั้นหนึ่งด้วย ซึ่งคำสาปนี้จะทำหน้าที่ผนึกพลังอำนาจมืดอีกครึ่งของมันได้ทั้งหมด ”
“ แล้วเด็กนั่นถูกฆ่าตายไปแล้วมั้ยคะ ” เด็กหญิงถาม
“ ไม่หรอก เห็นว่าถูกองครักษ์ม้าดำอะไรของมันเนี่ยล่ะ ช่วยเอาไว้ จากนั้นพวกปีศาจก็หายตัวไปอย่างกับควันที่ล่องลอยในอากาศอย่างงั้นเชียวล่ะ ” การูด้าพูดขึ้นเพื่อตอบสนองเด็ก ๆ ให้รู้แจ้ง
“ และแล้วก็ไม่มีผู้ใดที่ผ่านไปใกล้ ๆ กับอาณาจักรแห่งนั้น ได้ยินเสียงคร่ำครวญ หรือเสียงกรีดร้องอันน่ากลัวซึ่งดังมาจากหุบเขาของนคร เฮลล์ฟาร์ อีกเลย ”
“ ‘จารย์ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกผมล่ะ พูดมาตั้งยืดยาวน่ะ ” เด็กชายคนที่พูดจากวน ๆ ถามกลับไป
“ หึหึหึ เกี่ยวสิ ก็พวกเธอน่ะ เหมือนกันกับ 3 อาณาจักรนั่นไม่มีผิดเลยล่ะ ” เขาตอบกลับ
“ เหมือนกันยังไงน่ะ หือ ” เด็กชายถาม
“ พวกเจ้าแย่งกันเสนอเรื่องที่เราจะเรียนในวันนี้ ทะเลาะเบาะแว้งกันในห้องเรียน เป็นเพื่อนกันแท้ ๆ แต่แตกสามัคคีกันได้ยังไงน่ะ ซึ่งเหมือนกับพวกมนุษย์นี่ล่ะ ต่างพากันหนีเอาตัวรอด พอมีศึกก็หนีหน้ากัน ไม่ยอมช่วยรบ จึงเกิดการสูญเสีย และถ้าเจ้ามีความเสียสละให้ผู้อื่นบ้างเหมือนจอมเวทย์หญิงผู้นั้น พวกเจ้าก็คงไม่ต้องมารวมตัวกันอยู่ในห้องพิเศษนี้หรอกนะ” เขาตอบ
“ และที่สำคัญก็คือ ความโลภของมนุษย์ไงล่ะ เพราะถ้าพวกเขาไม่ฆ่ากันเอง เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดหรอก จริงมั้ย มันใช้เวลานานมากเลยนะกว่าที่แต่ละเมืองนั้นจะปรับปรุง ซ่อมแซมจนสมบูรณ์ได้จนถึงวันนี้ ” เขากล่าวต่อ
กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!……………………….กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!………………
และแล้วสัญญาณเลิกเรียนคาบเช้าก็หมดลง เสียงนักเรียนจากห้องอื่น ๆ เริ่มดังขึ้นเนื่องจากได้เวลาที่ทุกคน ต่างพากันไปทานอาหารของตนแล้ว
“ เอาล่ะ ทุกคน อาจารย์คงสอนนักเรียนได้เพียงเท่านี้ล่ะนะ ถ้าเรามีวาสนาจะได้พบกันก็คงจะได้พบกันอีกจนได้ล่ะนะ ” การูด้าบอกกล่าวแก่นักเรียน “ อาจารย์คงต้องไปแล้วล่ะ แล้วพบกันใหม่นะ ” เขากล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เป็นธรรมชาติ
“ อาจารย์ครับ ขอบคุณมากครับที่สั่งสอนพวกเรา เราจะนำไปปฏิบัตินะ ครับ ” พวกเขากล่าวขอบคุณโดยโค้งคำนับ
“ ลาล่ะครับ อาจารย์บิชอป ” การูด้ากล่าวแก่อาจารย์สูงวัย เขาก็โค้งคำนับตอบ
จากนั้นจอมเวทย์การูด้า ก็เปิดประตูมิติ โดยการท่องคาถาโบราณ จากนั้นร่างของเขาก็หายไป
“ เอ้า นักเรียนทานข้าวได้แล้ว เดี๋ยวมีเวลาพักน้อยนะ ” บิชอปกล่าวเตือน
“ ครับ / ค่ะ ” จากนั้นพวกเขาก็วิ่งลงไปทานข้าวกัน
“ ท่านเป็นใครกันแน่นะ จอมเวทย์การูด้า เท่าที่ข้ารู้มาตำนานนั่นถูลืมเลือนไปเมื่อหลายสิบปีมาแล้วนี่นา แต่เจ้ากลับเล่าได้อย่างละเอียด ” เขาพูดกับตัวเอง หลังจากที่เด็ก ๆ ลงไปกันหมดแล้ว
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
“ ข้าจะรอเจ้านะ เมย์เลนเดีย ลูกรักของพ่อ ” ชายคนหนึ่งภายใต้ผ้าคลุมสีขาว พูดขึ้นขณะยืนอยู่บนยอดต้นสนที่สูงตระหง่าน กว่า 10 เมตร ชายผ้าคลุมถูกพัดให้โบกไสวโดยแรงลม เขายืนเหม่อลอย สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความเศร้ายิ่งนัก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น